ความคิดเห็นที่ 1 อีกไม่ถึงสองชั่วโมงจะเป็นเวลาเที่ยงคืน เสียงยวดยานบนถนนห่างไปบ้าง แต่ไม่ถึงกับหายจนกลายเป็นสงัด ตึกแถวติดถนนในเมืองหลวงไม่เคยเงียบสนิท ตลอดเวลายี่สิบปีที่อาศัยในอาคารแห่งนี้ เสียงจอแจสับสนพลุกพล่านหลากหลายเป็นความเคยชินชนิดหนึ่งในชีวิตตั้งแต่จำความได้ นับตั้งแต่พ่อกับแม่แจ้งข่าวเมื่อเกือบเดือนที่ผ่านมา สาวน้อยนอนกระสับกระส่ายเป็นคืนที่เท่าไหร่ไม่ใส่ใจจำ   การนอนหลับเพื่อผ่อนคลายคล้ายไม่เกิดขึ้นอีกเลย  แว่วบทสนทนาดั่งว่าเกิดขึ้นเมื่อวานเสมอ... “แอ้ม พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย”  นายศักดิ์ชัยเอ่ยใบหน้าขรึมเครียด สาวน้อยบอบบางฉงนฉงายกับกิริยาที่แปลกไปของผู้เป็นพ่อ “ค่ะพ่อ” เธอรับคำโดยง่ายเหมือนที่เคยตลอดชีวิต นายศักดิ์ชัยและนางสมพร จับจ้องใบหน้าลูกสาวคนเดียวด้วยความรู้สึกอึดอัดที่สังเกตได้จากสายตายุ่งยากใจ “พ่อจะให้แอ้มแต่งงานกับคุณเปี๊ยก” นายศักดิ์ชัยตัดสินใจบอกกล่าว เขามองเหม่อเลื่อนลอย ดวงตาเรียวรีดำขลับของเอมอรกระตุกเล็กน้อย หญิงสาวก้มหน้ามองมือที่ประสานกันอยู่บนตัก อยากซักอยากถาม ทำไม เพราะอะไร ทว่าไม่เคยมีคำถามหรือข้อโต้แย้งกับบิดามารดามาก่อน เธอจึงเพียงนิ่งเงียบ “พ่อกับแม่ จำเป็นต้องให้แอ้มแต่งงาน ตอนนี้สถานการณ์ที่บ้านแย่มาก หนูช่วยพ่อกับแม่ได้ไหมลูก” นางสมพรขยับตัวลูบหลังลูกสาวคล้ายปลอบโยนและวอนขอในที “ค่ะแม่ ได้ค่ะ” หญิงสาวรับคำแผ่วเบา สายตายังคงจับจ้องมือเรียวยาวของตัวเองเหมือนมันเป็นสิ่งแปลกใหม่ “อืม...พ่อคุยกับคุณเปี๊ยกไว้แล้ว ถ้าแอ้มไม่มีปัญหากลางเดือนหน้า ลูกก็ต้องออกเรือน” นายศักดิ์ชัยไม่ได้บังคับเขาแค่เล่าเรื่องที่คิดให้ลูกสาวรับรู้ “อีกแค่เดือนครึ่ง...” เอมอรไม่สบตาบุพการี “คงทันให้หนูไปดร๊อปเรียนใช่มั้ยลูก” อาทรห่วงใยลูกสาวคนเดียวสะท้อนอยู่ในทุกคำของนางสมพร ประโยคคำถามของผู้เป็นแม่ ทำให้เอมอรเงยหน้าทันใด “ต้องดร๊อปเรียนด้วยเหรอคะ” อาการทอดถอนหายใจของพ่อและแม่เหมือนเป็นการยืนยันคำตอบชัดแจ้ง สาวน้อยหลุบตามองต่ำอีกครั้ง คำนึงครุ่นคิด มีคำถามมากมาย แต่สิ่งเดียวที่ทำคือนิ่งเงียบเช่นเดิม “คุณเปี๊ยกเป็นคนดี เชื่อพ่อนะแอ้ม ถึงพ่อจะลำบากขนาดไหน ถ้าเขาไม่ใช่คนดี พ่อไม่ยกลูกให้เขาหรอก” นายศักดิ์ชัยพยายามให้ความมั่นใจแก่ลูกสาว “พ่อกับแม่รู้จักคุณเปี๊ยกนานสามปีแล้ว ถ้าแอ้มนึกให้ดี คุณเปี๊ยกเคยมาที่บ้านเราหลายครั้ง” นางสมพรเสริม “แอ้มพอจะนึกออกค่ะแม่ คนตัวสูงๆผิวคล้ำๆใช่มั้ยคะ” ... สาวน้อยจำได้แม้ไม่เคยพบเจอในระยะใกล้  ทุกครั้งที่เขามาร้านอาหารซึ่งเป็นบ้านที่ครอบครัวเอมอรอาศัยอยู่ด้วย นายศักดิ์ชัยจะพาเขาเข้าไปคุยในห้องทำงานส่วนตัวเสมอ เธอไม่เคยได้รับการแนะนำให้รู้จักกับแขกรายนี้ของบิดามารดา เพียงรู้จากปากพี่ชายคนโตเขาชื่อปรีดา และหลังๆพ่อแม่เรียกเขาว่า “คุณเปี๊ยก” จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 12:57:04 [แก้ไข] ถูกใจ : soulchan, อยากกิน..แต่ไม่อยากอ้วน จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:10:08

ความคิดเห็นที่ 2 พี่ชายเล่าให้ฟังคร่าวๆเมื่อคราวจับกลุ่มคุยกันประสาพี่น้อง “คุณเปี๊ยกเป็นเจ้าของหมู่บ้านจัดสรรแถบชานเมือง รวยชะมัด” “ฉันเคยได้ข่าวว่าเจ้าชู้มากด้วย พ่อกับแม่ถึงไม่ค่อยอยากให้เข้าใกล้แกไงแอ้ม” โอภาสพี่ชายคนรองว่า “เขาคงจะแลไอ้แอ้มหรอกนะ ผอมบางเก้งก้าง หมวยเกี๊ยะขนาดนี้ รวยขนาดนั้นควงสาวๆอึ๋มๆดีกว่าเป็นไหนๆ” โอชาพี่คนโตเย้าแหย่ “อี๋ เจ้าชู้  ท่าทางอย่างกับอันธพาล เห็นมีบอร์ดี้การ์ดล้อมหน้าล้อมหลัง อยู่ห่างๆแอ้มแหละดีแล้ว แอ้มกลัว” สาวน้อยทำหน้าสยดสยอง “อย่าไปรังเกียจมากนะ เขาว่าเกลียดอะไรได้อย่างนั้น” โอภาสกระเซ้าเห็นขันกับอาการน้องสาว “งั้นแอ้มไม่เกลียดก็ได้ ขออยู่ไกลๆเลยดีกว่า อย่าได้ข้องแวะกันเลย” เอมอรว่าไว้เมื่อสามปีที่แล้ว ไม่นึกไม่ฝัน สิ่งที่พี่ชายคนรองเคยหยอกเย้าเข้าเค้าความจริงในวันนี้... “พ่อไปรู้จักกับคุณเปี๊ยกได้ไง พี่อาร์ทรู้มั้ย” โอภาสถามขึ้น “มีคนมาติดต่อซื้อขายที่กับพ่อมั้ง เคยได้ยินแม่พูดอย่างนั้น บางทีพ่ออาจรับซื้อเก็งกำไรเพื่อขายต่อคุณเปี๊ยก” โอชาสันนิษฐานจากข้อมูลน้อยนิด “พ่อเคยซื้อขายที่ดินกับเขามาก่อนเหรอ  สมัยนี้ยิ่งมีที่สวมสิทธิ์เยอะด้วย ถ้าไม่อยู่ในวงการนี้ น่ากลัวจะตาย” โอภาสสงสัยและเป็นกังวล “ไม่เคยหรอก  เห็นว่าเป็นของคนรู้จักกันมาขอขายให้  พ่อว่ามันน่าจะกำไรเลยซื้อไว้มั้ง” “แต่พี่ว่ามันก็น่ากลัวจริงๆ เพื่อนสมัยเด็กของพ่อคนนั้นไม่น่าไว้ใจเลยว่ะ” โอชาเปรยกับน้องๆ “นั่นดิ พ่อทำร้านอาหารมาตลอดชีวิต จู่ๆจะมาค้าขายที่ดินแบบนี้ ไม่ค่อยเห็นด้วยเลย” ชายหนุ่มทั้งสองเห็นไปในทิศทางเดียวกัน สาวน้อยทำได้แค่รับฟัง เธอไม่เคยได้แสดงความคิดเห็นหรือรับรู้อะไรจากปากพ่อแม่เหมือนพี่ชายทั้งสอง ทุกคนทำให้เธอเข้าใจว่าตัวเองเด็กเกินไปที่จะรับรู้เรื่องยุ่งยากซับซ้อนในการทำมาหากินของครอบครัว เด็กสาววัย 17-18 ปี อย่างเอมอร มีหน้าที่เรียนและสนใจตำราเรียนเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องมีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับการตัดสินใจของผู้นำครอบครัวและผู้อาวุโสกว่าคนอื่นๆในบ้าน เธอได้รับการปลูกฝังเช่นนี้ยาวนาน และยอมจำนนให้กับการปฏิบัติที่แตกต่างจากสมาชิกในบ้านทุกคนโดยไม่เคยคิดโต้แย้ง วันที่พ่อกับแม่บอกข่าวเล่าแจ้ง เธอต้องแต่งงานกับใครคนหนึ่ง เอมอรไม่รู้เหตุผลมากไปกว่าการแต่งงานครั้งนี้จะช่วยสถานการณ์ทางการเงินของครอบครัว สาวน้อยไม่รู้ว่าปัญหาการเงินที่ว่ารุนแรงขนาดไหน สาเหตุเกิดจากอะไร ไม่มีใครอธิบายความนัยใดๆทั้งสิ้น การถามความสมัครใจกึ่งชักจูงกึ่งบังคับ เหมือนทุกเรื่องที่เกิดขึ้นในชีวิตเธอ เอมอรมีหน้าที่รับทราบเพื่อปฏิบัติตามเสมอมา สำหรับหญิงสาวที่เพิ่งบรรลุนิติภาวะไม่นานเดือนเช่นเอมอรเวลานี้ กับงานวิวาห์จะเกิดขึ้นในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้า เป็นเรื่องที่ไม่เคยคาด ไม่เคยวาดฝัน มันเร็วเกินไปในความคิดของสาวน้อย แต่ไม่ว่าเธอจะคิดเช่นไร ไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลงได้ เอมอรพยายามข่มความรู้สึกหวาดหวั่น ไม่มั่นใจ ไม่แน่ใจทั้งหมดไว้  บอกตัวเองทุกเมื่อเชื่อวัน ลูกที่ดีต้องปฏิบัติตามคำสั่งคำสอนของบุพการี  เธอไม่มีสิ่งใดมีค่ามีความสำคัญมากไปกว่าการทดแทนคุณพ่อแม่ หากการเข้าพิธีวิวาห์ครั้งนี้ คือหนทางหนึ่งที่จะช่วยเหลือครอบครัว ที่จะทำให้ปัญหาของพ่อลุล่วง เธอไม่ควรลังเล ภาพของชัยชนะ เพื่อนชายรุ่นพี่ผุดขึ้นมาในคำนึง  เธอคบหากับชายหนุ่มด้วยความรู้สึกอ่อนหวาน หวังสานฝันร่วมกันในอนาคต วันนี้ฝันเหล่านั้นหมดลงแล้ว  ไม่ถึงกับเสียดาย เสียใจ แต่ไม่ยินดีเลย เมื่อเห็นใบหน้าหมองเศร้าของเขา เอมอรเห็นใจที่เพื่อนชายผิดหวัง สะเทือนใจไม่น้อยเช่นกัน  ถึงอย่างนั้นเธอไม่รู้สึกเจ็บปวดร้าวรานอย่างที่ควรจะเป็น หลายครั้งนึกสงสัย เธออาจไม่ได้รักชัยชนะอย่างที่เขารักเธอ ที่รู้สึกอาจเป็นเพียงความอุ่นใจที่มีเขาเคียงข้างบางเวลาเท่านั้น จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 13:01:23 [แก้ไข] ถูกใจ : soulchan, อยากกิน..แต่ไม่อยากอ้วน จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:10:33

ความคิดเห็นที่ 3 อีกสองสัปดาห์งานวิวาห์จะเกิดขึ้น เอมอรไม่ได้ทำความรู้จักกับว่าเจ้าบ่าวมากไปกว่าเขาเป็นแขกของบิดา ไม่มีการเคียงคู่เพื่อแจกการ์ดเชิญร่วมงานมงคล ต่างฝ่ายต่างจัดแจงกันเอง ส่วนของเธอพ่อกับแม่เป็นธุระแทบทั้งหมด การ์ดที่เธอได้รับเพื่อเชิญเพื่อนสนิทมีไม่เกินสิบใบ เพียงเท่านั้นเอมอรต้องคิดใคร่ครวญมากมาย เธอจะให้ใครดี เพื่อนฝูงที่สนิทชิดเชื้อถึงขนาดเชิญมาแสดงความยินดี ร่วมเป็นสักขีพยานในพิธีแต่งงานที่ปราศจากความรักมีน้อยยิ่งกว่าน้อย กว่าจะกำจัดการ์ดสิบใบที่ตัวเองต้องเป็นผู้เชิญด้วยตนเอง เอมอรรู้สึกเป็นภาระยิ่งกว่าเรื่องใดในงานครั้งนี้ เพื่อนที่มีน้อยไม่เคยเป็นปัญหาของเอมอร รู้ตัวเองดีเสมอ เธอไม่ใช่คนเปิดเผยถึงขนาดจะคบใครก็ได้ คล้ายเป็นคนไม่เปิดใจ หญิงสาวรู้ดีกว่านั้น ไม่รู้จะเปิดมันยังไงกับใครมากกว่า  ยินดีที่มีเพื่อนที่สามารถวางใจได้ไม่มากคน แม้เพื่อนเหล่านั้นอาจกังขา  พวกเขาสนิทกับเอมอรขนาดไหน เธอแค่บอกตัวเองไม่ต้องสนิทมากแค่ไว้ใจได้ก็เพียงพอ... งานแต่งงานในโรงแรมห้าดาว เชิญแขกเหรื่อร่วมพัน ที่มีเพื่อนของเจ้าสาวร่วมงานไม่ถึงสิบคน ทั้งงานเต็มไปด้วยญาติผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่าย เจ้าบ่าวง่วนกับการต้อนรับเพื่อนฝูง ญาติสนิทและไม่สนิทแทบตลอดเวลา ส่วนเจ้าสาวเดินตามเคียงข้างด้วยรอยยิ้มอ่อนจางไม่บอกความรู้สึก ญาติๆเพื่อนๆของพ่อแม่เจ้าสาวมาร่วมงานไม่น้อยแม้ไม่มากเท่าฝ่ายชาย กระนั้นเอมอรแน่ใจบุคคลสำคัญของครอบครัวรับรู้งานวิวาห์นี้ครบถ้วนทั่วทุกคน ตลอดทั้งคืนในบรรยากาศชื่นมื่นของงานวิวาห์ เจ้าสาวเจ้าบ่าวสบตากันน้อยครั้ง มันเป็นความพิพักพิพ่วนที่ไม่อาจอธิบายกับใครได้ ภาพใบหน้าเปี่ยมสุขของพ่อแม่ พี่ๆ และญาติๆ ทำให้เธอจำต้องเก็บความรู้สึกอึดอัดสับสนใจเพียงลำพัง เอมอรย้ำตัวเองซ้ำๆ เธอต้องทำให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จะไม่ทำให้ครอบครัวเดือดร้อน จะไม่ให้ใครล่วงรู้เธอรู้สึกอย่างไร ไม่ให้ใครรู้เธอกำลังหวั่นหวาดเพียงใด ไม่ให้ใครสัมผัสความอ่อนไหวเป็นอันขาด โดยเฉพาะผู้ชายที่กำลังได้ชื่อเป็นสามีในตอนนี้ คืนนี้บางช่วงเหมือนเวลาเดินทางรวดเร็ว แต่เมื่อเหนื่อยล้ามากเข้าบางทีคล้ายดั่งว่าเวลาเดินช้าเหลือเกิน และไม่ว่าเข็มนาฬิกาหมุนวนเช่นไร หญิงสาวนึกภาวนาให้ช่วงสำคัญทอดยาวออกไปเนิ่นนานที่สุดเท่าที่จะเป็นได้ นึกไม่ออก หวั่นวิตกกังวลจนอยากร่ำไห้ เธอต้องอยู่ตามลำพังกับชายที่คล้ายเป็นคนแปลกหน้าคืนนี้ได้อย่างไร ถึงคราวส่งตัวบ่าวสาวเข้าหอ เสียงพูดคุยอวยพรสัพหยอกจากเพื่อนเจ้าบ่าวเซ็งแซ่ เอมอรนิ่งเฉยคล้ายปิดการรับรู้ สายตาเหลือบมองเพื่อนฝ่ายเธอ ไม่มีสักคนที่ตื่นเต้นสนุกสนานเหมือนเพื่อนของเขา แม้ไม่มีใครบอกกล่าว เธอสัมผัสได้ถึงความรู้สึกกระอักอ่วนจากสายตาเพื่อนสาวหลายๆคู่ เกือบทุกคนยิ้มเฝื่อนเหมือนให้กำลังใจ หญิงสาวคิดลำพัง  นี่กำลังออกรบหรือกำลังจะเข้าหอตามปกติธรรมดาเหมือนคู่แต่งงานอื่นกันแน่ ตอบตัวเองง่ายๆ เธอกำลังเข้าสู่ความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ จากนี้ไปทุกอย่างในชีวิตจะไม่เหมือนเดิม ไม่มีแพ้ไม่มีชนะ ไม่มีแล้วเอมอรคนเก่า  เรื่องราวต่อจากนี้คือที่เธอไม่เคยพบเจอมาก่อน หวังว่ามันคงไม่เลวร้ายจนกลายเป็นบาดแผลติดลึกยาวนานในหัวใจ  คงเป็นความหวังที่ดีที่สุดสำหรับคืนนี้ พ่อแม่บ่าวสาวในศีลให้พร ให้การอบรมสั่งสอนในการดูแลซึ่งกันและกันสั้นๆ ส่วนสำคัญที่สุดสำหรับเอมอรคงเป็นที่พ่อพูดกับเขา “คุณเปี๊ยกผมฝากดูแลลูกสาวด้วยนะครับ” นายศักดิ์ชัยสุภาพยำเกรงกับลูกเขยคนใหม่เห็นได้ชัด ชายหนุ่มรับคำตามธรรมเนียม “ครับ ผมจะดูแลแอ้มให้ดีที่สุด” หนุ่มสาวหมอบกราบแสดงความเคารพตามประเพณีเป็นขั้นตอนสุดท้าย  จากนั้นผู้อาวุโสทั้งสองฝ่ายทิ้งบ่าวสาวไว้ตามลำพัง เอมอรเหม่อมองตามบุพการีเดินจากไปจนท่านปิดประตูห้องหอ น้ำตาคลออยากวิ่งไปฉุดรั้งพ่อแม่ไว้ ไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากอยู่กับผู้ชายคนนี้ อยากหายไปจากโลกตอนนี้เลยได้ไหม คร่ำครวญภายในใจหวั่นระแวง ขัดเขิน อึดอัดคับข้อง ไม่รู้จะมองอะไร ไม่รู้จะจัดวางตัวเองไว้ที่ใด ไม่มีตรงไหนในห้องนี้เป็นที่ของเธอ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 13:03:47 [แก้ไข] ถูกใจ : soulchan, อยากกิน..แต่ไม่อยากอ้วน จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:10:54

ความคิดเห็นที่ 4 “เหนื่อยมั้ย” เสียงทุ้มเอ่ยถาม สาวน้อยส่ายหน้า  ยังอยู่ในท่าพับเพียบ จับจ้องพื้นพรมตรงหน้า ได้ยินเขาหัวเราะเสียงเบา “ไม่เหนื่อยได้ไงนะ พี่เหนื่อยมาก ไม่เคยคิดแค่เดินรับแขกจะทำให้ล้าได้ขนาดนี้” “พี่ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า แอ้มจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้าสะดวก” ชายหนุ่มพูดพลางขยับตัวก้าวเดินไม่มีท่าทางเหนื่อยอ่อนอย่างที่บอกไว้ เมื่อเขาหายลับไปในห้องอาบน้ำ หญิงสาวจึงลุกจากที่นั่งบ้าง สายตาสำรวจทั่วห้องพักโรงแรมที่ดัดแปลงเป็นห้องหอ กลีบกุหลาบวางเรียงเป็นรูปหัวใจอยู่กลางเตียง ย้ำให้คิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาและกำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ เอมอรหันหน้าหนี เดินรี่ไปที่ตู้เสื้อผ้า คาดว่าแม่คงจัดเตรียมชุดนอนและของใช้ไว้ให้พร้อมตามต้องการ อยากขจัดชุดรุ่มร่ามออกจากตัวเต็มประดา แต่ดูว่าไม่ง่ายอย่างใจคิด ตะขิดตะขวงใจตอนใส่ว่ายากแต่ถอดยากยิ่งกว่า นึกก่นดีไซเนอร์ที่ออกแบบชุดวิวาห์ พวกเขาตั้งใจอย่างไรกันจึงทำให้การเปลื้องเสื้อผ้ากลายเป็นเรื่องยุ่งยากขนาดนี้ ทุลักทุเลร่วมสิบนาที สุดท้ายจับปลายซิปจนได้ รูดๆดึงๆ ฉุดกระชากยิ่งยากเข็ญไปกันใหญ่ ถอดใจและคิดปลอบตัวเอง นอนทั้งชุดนี้ก็ดีเหมือนกัน บางทีอาจกั้นเขาไกลห่างได้บ้าง  ใคร่ครวญดีแล้วสาวน้อยปราดไปที่เตียง วางแผนไว้ในใจ แสร้งหลับไปทั้งที่อยู่ในชุดครบเครื่องคงเป็นเรื่องไม่น่าแปลก เธอเหนื่อยจนทนไม่ไหว ใช้เป็นข้ออ้างที่เข้าท่า สอดซุกทั้งตัวลงใต้ผืนผ้าห่ม ตื่นเต้นจนกระทั่งลืมเลิกผ้าคลุมเตียงที่มีกลีบดอกกุหลาบกระจัดกระจาย สาวน้อยนอนตะแคงหันหลังให้ด้านที่ยังเปล่าว่าง แกล้งพริ้มตาหลับเหมือนตกอยู่ในห้วงภวังค์ฝันลึก ไม่รู้เวลาผ่านนานเท่าไหร่ หญิงสาวพยายามกำหนดลมหายใจให้เป็นปกติ มือน้อยเกาะกุมหัวใจดุจปลอบมันให้เต้นช้าลง ได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบา เหมือนเขาจัดเก็บผ้าคลุมเตียง  ไม่นานนักอีกฝั่งด้านยุบยวบพร้อมเสียงหัวเราะอ่อนโยน ใจอยากหันไปมอง เขาเห็นขันเรื่องอะไรนักหนา อยากโต้เถียงอธิบาย ฉันง่วงหนักนี่นา ทว่าไม่มีความกล้าแม้แต่น้อย คล้ายเขาขยับตัวระมัดระวัง บรรจงรูดซิปชุดสวยช้าๆ นุ่มนวลราวกับเอาใจ หรือดั่งว่าเขาไม่อยากรบกวน สาวน้อยใจเต้นระรัว นึกกลัวคิดอยากรู้ จากนี้เขาจะทำยังไง ในใจร้องขออย่าให้เขาบุ่มบ่ามถูกเนื้อต้องตัว หวาดกลัวเหลือจะเอ่ยแล้วเอย “จะนอนทั้งชุดนี้จริงๆเหรอ ไม่อึดอัดหรือไง” เขากระซิบถามเสียงอ่อนหวาน คงใกล้ชิดยิ่งนัก ได้กลิ่นสะอาดหอมจาง เป็นกลิ่นแปลกใหม่ ที่สาวน้อยไม่เคยสัมผัสมาก่อน สะดุ้งไม่อาจระงับ เมื่อปลายนิ้วเขาสัมผัสหัวไหล่เปล่าเปลือย หญิงสาวเด้งตัวลุกนั่งเหมือนติดสปริง “แอ้มอาบน้ำดีกว่า” พูดเสียงรัว มือไม้รวบจัดชุดยาวเหมือนหอบไว้ ก้าวขาลงจากเตียงว่องไว แทบวิ่งไปห้องอาบน้ำทันที สาวน้อยตัวสั่นใจเต้นระทึกเหมือนมีกลองใบใหญ่ฝังอยู่ในตัว  รวบรวมสติความคิดอีกครั้ง มาถึงขั้นนี้แล้วอาบน้ำให้คลายใจคงพอช่วยได้ อีกทั้งเผื่อถ่วงเวลาได้อีกสักหน่อย... หญิงสาวโล่งใจเมื่อออกจากห้องน้ำพบว่าไฟหัวเตียงฝั่งเขาปิดไปแล้ว ย่องเงียบกริบไปที่ตู้เสื้อผ้า เลือกหยิบชุดนอนแล้วผลุบหายไปในห้องอาบน้ำอีกครั้ง ใจวางแผนคิดจะแอบหยิบหมอนมานอนโซฟาเพื่อเอาตัวรอดด้วยกระหยิ่มใจ เอมอรยืนพิศชายหนุ่มที่นอนพริ้มหลับอยู่อีกฝั่งเตียง ไม่เคยมีโอกาสมองหน้าสามีในนามชัดขนาดนี้มาก่อน รูปหน้าเรียวยาว คิ้วเข้มจัดเห็นชัดกว่าส่วนใดๆบนใบหน้า จมูกไม่โด่งมากและรับริมฝีปากบางหยักกำลังดี สีผิวค่อนไปทางเข้ม ดูคล้ายจะเนียนเรียบรื่น เขาคงเป็นชายหนุ่มที่ใส่ใจตัวเองดีมาก ช่วงอกกว้างภายใต้เสื้อกล้ามสีขาวสะอาดโผล่พ้นผ้าห่ม เผยให้เห็นมัดกล้ามแกร่งสมบูรณ์ของชายหนุ่มสุขภาพแข็งแรง เพียงเท่านี้ สรุปได้ว่าปรีดาหน้าตาค่อนข้างดีในแบบผู้ชายสูงใหญ่คมเข้มที่สาวๆคลั่งใคล้ชื่นชอบ หญิงสาวสอดสองมือออกแรงดึงหมอนหนุนแผ่วเบา สายตาจับจ้องที่คนหลับใหลระวังระไว หัวใจเจ้ากรรมดันเต้นระทึกขึ้นอีกจนรู้สึกหงุดหงิดตัวเอง เมื่อเลื่อนหมอนอยู่ในอ้อมแขนได้สำเร็จ  เธอหันหลังให้เตียงทันใด ลอบถอนหายใจโล่งอก โซฟาเบื้องหน้าเป็นดุจเป้าหมายยิ่งใหญ่ลำดับถัดไป ไม่ทันก้าวขาออกเดิน ร่างบางระหงเซถลาตามแรงฉุดรั้งล้มกลิ้งบนเตียงอย่างไม่ทันตั้งตัว “จะหนีไปไหน” เสียงกลั้วหัวเราะหยอกเย้า  หญิงสาวตัวแข็งขึ้นมาทันที ปากคอขมปร่าไม่อาจเอ่ยเอื้อนวาจาตอบโต้ ชายหนุ่มไม่รอคำตอบเช่นกัน พรมจูบซุกไซร้ทั่วใบหน้าขาวผ่อง สองมือลูบไล้ป่ายปลุกปลอบ เอมอรไม่อาจปล่อยตัวผ่อนคลาย สาวน้อยกังวลสับสนจนทำตัวไม่ถูก ยินเสียงเขากระซิบแหบต่ำ “เราแต่งงานกันแล้วนะ กำลังจะเป็นผัวเมียสมบูรณ์แบบแล้วด้วย” คล้ายเตือนย้ำ สัมผัสแผ่วเบาละเมียดละไม ดั่งต้องการให้เธอวางใจ เขาไม่คิดหักหาญ คืบคลานเร้าโรมแช่มช้าคอยสังเกตปฏิกิริยาเนืองๆ ร่างบางสะท้านสั่นไหว หาใช่อารมณ์สะเทือนเพราะถูกโรมรัน ที่กำลังรู้สึกคือหวั่นหวาดสับสนระคนอยากรู้ สาวน้อยไม่ได้ขัดขืน คล้ายเธอยอมจำนน สุดท้ายอย่างไรเสียต้องลงเอยแบบนี้ ไม่มีประโยชน์ที่จะฝืน ครั้นจะร่วมมือให้รู้สึกละอาย  สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ไม่เคยมาก่อน ไม่มีกระทั่งความรู้สึกวาบหวามต่อกันก่อนมา ไม่เข้าใจต้องทำอย่างไร จะให้อารมณ์ครอบงำกลับทำใจไม่ได้ หาก ฝืนขัดไปให้คิดว่าไม่ควรทำเช่นนั้น สำนึกบางอย่างบอกตัวเองให้ยอมเพื่อให้มันจบไป ข่มใจข่มความรู้สึกทุกชนิด เพื่อคิดให้ได้เป็นเพียงหน้าที่อีกหนึ่งเท่านั้น... ครั้งแรกระหว่างกัน จึงเป็นไปอย่างประดักประเดิด ฝ่ายหนึ่งพยายามเอาใจและต้องการบรรลุเป้าหมาย อีกฝ่ายหนึ่งนั้นดั่งจะกลั้นใจให้เรื่องราวดำเนินไปให้มันจบสิ้นเสียที... แม้หญิงสาวรับรู้ถึงความรู้สึกแปลกใหม่บางอย่างเกิดขึ้น เธอรีบรวบรัดตัดมันออกจากใจ ไม่อยากก่อให้เป็นความผูกพัน ย้ำบอกตัวเองเช่นนั้น เหมือนก่อกำแพงกั้นเขาจากเธอโดยไม่รู้ตัว... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 13:08:09 [แก้ไข] ถูกใจ : soulchan, อยากกิน..แต่ไม่อยากอ้วน จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:11:18

ความคิดเห็นที่ 5 ผ่านวันคืนเข้าหอมาได้ ชายหนุ่มพาเจ้าสาวใหม่หมาดมาสู่บ้านหลังใหญ่ ที่เขาบอกใครต่อใคร ตั้งใจให้เป็นรังรัก บ้านงามตระหง่านมีห้องหับมากมาย เหมาะสำหรับรองรับครอบครัวขนาดใหญ่ไม่ใช่เพียงแค่สองคน สนามหญ้ากว้างขวางประกอบด้วยพืชพันธุ์ล้มลุกยืนต้นหลากหลาย ได้รับการจัดแต่งเอาใจใส่ประณีตสวยงามแทบทุกตารางนิ้ว นายหญิงคนใหม่มีคนคอยรับใช้แทบทุกย่างก้าว เอมอรราวกับเจ้าหญิงในเคหะสถานมโหฬารหลังนี้ ทว่าเรือนยิ่งกว้างใหญ่ เหมือนยิ่งสร้างช่องว่างให้คู่แต่งงานใหม่ อย่างที่ไม่มีใครคาดคิด สาวน้อยแช่มช้อย กิริยาอ่อนหวานที่เคยพบเห็น บัดนี้เธอจงใจเหินห่างจากทุกสิ่งที่มีอยู่ รวมทั้งปรีดาผู้สามี ทุกครั้งที่ชายหนุ่มขยับชิดใกล้ หญิงสาวตั้งท่าถอยหนี และเป็นเหมือนวิถีปกติ ที่เอมอรจะหลบหน้าเขาเสมอ โต๊ะกินข้าวที่พรั่งพร้อมด้วยอาหารอุดมสมบูรณ์เงียบเชียบจนเฉยชาทุกเย็นย่ำ เธอปฏิบัติดั่งว่าอยู่ตามลำพัง เอมอรมักเก็บตัวอยู่ในห้องใดห้องหนึ่ง อ่านหนังสือ ดูหนังหรือฟังเพลง เมื่อเขาปรากฎตัว เธอจะค่อยๆเร้นกายหายจากทันทีที่มีโอกาส ไม่ว่าสามีจะชวนคุยเรื่องราวใด หากจำเป็นสาวน้อยตอบคำสั้นๆเหมือนไม่มีเรื่องให้สนใจ หลายครั้งนิ่งเฉยคล้ายไม่ได้ยินคำเขาพูด เอมอรไม่ได้สร้างระยะห่างสามีเท่านั้น บริวารในบ้านทุกคน เธอปิดกั้นไม่ซักถามพูดคุยด้วยเช่นกัน วันๆจมอยู่กับสิ่งที่ตัวเองสนใจเหมือนไม่ต้องการให้ใครเข้ามาในโลกที่เธอขีดคั่นไว้ ทุกคืนที่ต้องนอนเคียง สามีรอแล้วรอเล่าจนกว่าเธอจะพร้อมเข้านอนร่วม หลายคืนเผลองีบหลับไป หากเขาตื่นกลางดึกจะพบกับความว่างเปล่าเป็นประจำ เมื่อออกตามหา อาจพบเธอหลับใหลไม่รู้ตัวอยู่ห้องใดห้องหนึ่งเสมอ นานวันผ่านไป เขาเข้าใจไม่ยาก หญิงสาวไม่ต้องการให้อยู่ใกล้ ครบสองเดือนแห่งการวิวาห์ เขาเป็นฝ่ายปลีกเร้นห่างบ้าง คืนแรกที่สามีไม่กลับบ้าน เอมอรไม่แน่ใจ และเธอไม่โทรหาติดตามถามห่วง ราวกับไม่รู้สึกที่เขาหายไป คืนที่สอง ที่สาม ที่สี่  ยังคงเป็นเหมือนเดิม ชายหนุ่มกลับมาในวันหนึ่ง พบภรรยาสาวนั่งซึมเหงาหงอย “แอ้มทำอะไรอยู่” อ่อนโยนห่วงใยในน้ำเสียง รู้สึกผิดที่เหมือนทอดทิ้งเธอไว้ตามลำพังโดยไม่บอกกล่าว เอมอรเพียงหันมอง และกลับจมดิ่งอยู่ในความคิดเช่นเคย ไม่มีวี่แววตื่นเต้นยินดีที่ได้พบหน้า หลังจากไม่เจอสามีร่วมสัปดาห์ “เป็นอะไรหรือเปล่า  ถามก็ไม่พูด แอ้มต้องการอะไร” ปรีดากระชากเสียงถามใกล้หมดความอดทนเต็มที “แอ้มคิดถึงบ้าน อยากไปเยี่ยมพ่อกับแม่” ตอบเสียงเรียบเบา ไม่ได้ตกใจในท่าทีของเขาแม้แต่น้อย “เพิ่งห่างพ่อแม่มาแค่สองเดือน จะคิดถึงอะไรนักหนา ไม่ต้องไป” กราดเกรี้ยวเพิ่มขึ้น เหมือนไม่ได้ดั่งใจ หญิงสาวเหลือบมองใบหน้าสามี สายตาไม่เปิดเผยความรู้สึก “คิดถึงมากโทรคุยก็แล้วกัน ยังไม่ต้องไปหาหรอก” เขาไม่ลดราอารมณ์ไม่พึงใจ “ให้พ่อแม่พี่ๆมาเยี่ยมแอ้มได้ใช่มั้ย” คล้ายเธอต่อรอง “แอ้ม อย่าพูดเหมือนตัวเองติดคุก จะประชดกันหรือไง” หงุดหงิดรำคาญไม่คลาย “เปล่าไม่ได้ประชด แอ้มแค่ขออนุญาต ให้ที่บ้านมาหาแอ้มได้มั้ย ให้เพื่อนแวะมาได้หรือเปล่า” สาวน้อยถามเสียงอ่อน ปรีดาถอนหายใจ คิดไม่ถึง คาดไม่ได้ เอมอรกำลังอยู่ในภาวะอารมณ์ไหนกันแน่ เหมือนต้องการยั่วให้โกรธ คล้ายต้องการความเห็นใจ เขาเดาใจสาวน้อยที่เป็นภรรยาไม่ถูก จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 13:11:31 [แก้ไข] ถูกใจ : soulchan, อยากกิน..แต่ไม่อยากอ้วน จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:11:38

ความคิดเห็นที่ 6 “ถามจริงๆแอ้มต้องการอะไร ทำไมทำเหมือนพี่เป็นคนแปลกหน้าขนาดนี้ เราเป็นผัวเมียกันแล้วนะ” เขาลดโทสะลงบ้าง “ทราบค่ะเราเป็นอะไรกัน  เราไม่ได้เป็นคนแปลกหน้า” หลุบตาลงต่ำปิดบังบางอย่าง “แอ้มอยากกลับไปเรียน อยากไปเจอเพื่อนๆ พี่เปี๊ยกให้แอ้มได้ไหม” ปรีดาอึ้งกับสิ่งที่เธอเอ่ยปากร้องขอ “คงไม่ได้หรอกแอ้ม จะเรียนไปทำไม ยังไงก็ไม่ได้เอามาใช้อยู่ดี” “อยากหาความรู้ หาด้วยวิธีอื่นมีถมไป ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาไปเรียนให้เหนื่อยหรอก พี่ไม่ให้แอ้มไป” เขาตัดบท “แล้วจะถามทำไมแอ้มอยากได้อะไร ในเมื่อไม่คิดจะให้สิ่งที่แอ้มต้องการจริงๆอยู่ดี” น้ำเสียงเย็นชาดุจต่อว่าในที “พี่ให้ได้เต็มที่แค่ให้เพื่อนแวะมาหา ถ้าจะไปบ้านพ่อแม่หรือออกจากบ้านให้ลูกน้องไปส่งเท่านั้น” “ออ...ก่อนใครจะมาบ้านนี้ พี่ขอให้แอ้มบอกก่อนด้วย  พี่ไม่ชอบให้คนแปลกหน้ามายุ่มย่าม แอ้มคงเข้าใจ” เขาสั่งกำชับ “ขอบคุณค่ะพี่เปี๊ยก” สาวน้อยยิ้มชื่นขึ้นมาทันที ปรีดาสูดลมหายใจ นี่ไม่ใช่สิ่งที่คิดไว้  เขาคาดจะเห็นเธอโวยวายต่อรองที่ถูกขัดใจ ถูกจำกัดขนาดนี้ ไม่ได้หวังให้คนเป็นเมียพอใจกติกาที่ตั้งขึ้นเพื่อความสะใจง่ายดายเช่นนี้ ชายหนุ่มนึกมาดหมายในใจ ทนได้ให้ทนไป จะรอดูว่าสาวน้อยทนได้ขนาดไหน ที่อิสรภาพในชีวิตอยู่ในอุ้งมือเขา ใครมันจะอึดอัดขัดข้องมากกว่ากัน ปรีดานึกสนุกขึ้นมาเมื่อคิดว่าเขากำลังได้ครอบงำหนึ่งชีวิตชนิดที่ไม่เคยคาดฝัน ขณะที่ปรีดาเฝ้ามองเอมอรผ่านสายตาของผู้ดูแลพิเศษที่เขาไว้ใจ พบว่าภรรยาของเขาไม่มีอาการลำบากใจให้ใครเห็น เธอติดต่อเพื่อนวัยเด็ก และเชิญชวนเฉพาะคนที่เธอไว้ใจให้มาเยี่ยม  ทุกครั้งหญิงสาวโทรบอกเขาก่อนเสมอ เพื่อให้เป็นไปตามคำสั่ง “พี่เปี๊ยก แอ้มชวนเมมากินข้าวที่บ้านนะคะ” น้ำเสียงเจตนารายงาน ไม่ได้ขอร้อง “เมไหน” “เพื่อนสนิทแอ้ม ถ้าพี่เปี๊ยกอยากรู้จักกว่านี้  ถามเขาเองแล้วกัน” ปรีดาได้เรียนรู้เพิ่ม ภรรยาเขาไม่นิยมอธิบายขยายความ “อืม...แล้วจะหาโอกาสทำความรู้จักนะ  พี่ห้ามใครค้างที่บ้านแอ้มคงเข้าใจใช่มั้ย” เขาเพิ่มข้อจำกัดเมื่อเห็นว่าเธอดูจะมีทางออก “เมไม่ค้างหรอกค่ะ เขาไม่ชอบนอนบ้านคนอื่นเหมือนกัน” คล้ายเธอเย้ยหยันกลับมา... “โห บ้านอย่างกับวังนะแก ที่เขาว่าพี่เปี๊ยกรวยมาก ฉันเชื่อแล้วว่ะ” เมษ์วดีเบิกตากว้างชื่นชมเปิดเผย “รวยมั้ง ฉันไม่รู้กับเขาหรอก ไม่อยากสนใจ” เจ้าบ้านสาวไม่ยินดียินร้าย “อ้าว ไอ้นี่ ไม่อยากสนใจผัว แล้วแกจะสนใจใครวะ พูดพิลึก”  แขกมาเยือนสีหน้าประหลาดใจแต่ไม่จริงจัง “ไม่มีอะไรเป็นของฉันเสียหน่อย จะสนใจทำไม ต่างคนต่างอยู่ไปงั้นแหละ”  ไม่มีวี่แววเจ็บช้ำจากเอมอร “เกินพิลึกแล้ว อย่างนี้บ้าบอคอแตกแล้วเหอะ ... ไหวมั้ยแอ้ม มันยังไงเหรอ” เมษ์วดีถามอาทร “ไหวไม่ไหวก็ต้องไหวว่ะเม ฉันไม่มีทางเลือก  พยายามทนอยู่ให้ได้ก็พอแล้ว” พูดเรียบเรื่อยเหมือนไร้ความรู้สึก “อยากเล่ามั้ยแอ้ม บางทีมันอาจดีกว่าเก็บไว้คนเดียว” คล้ายจะเข้าใจความรู้สึกเบื้องลึกที่เอมอรซ่อนไว้ “ตอนนี้ยังหรอกแก ไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหน ... ขอบใจนะที่ถาม เอาไว้พร้อมฉันจะเล่า” เธอยิ้มละไมที่ไม่มีใครได้เห็นมานาน “ฉันมาที่นี่ก็บ่อย กลับดึกๆแทบทุกครั้ง ถามจริงๆผัวแกไปไหนวะ ทำไมไม่เคยเห็น” เมษ์วดีอดรนทนไม่ไหว “ไม่รู้เหมือนกัน เขาไม่นอนที่นี่หรอก คงมีที่นอนที่ถูกใจที่ไหนสักที่แหละ” ตอบเหมือนไม่ใส่ใจ “มันมากเกินไปไหมแอ้ม ผัวไปไหนก็ไม่รู้ นอนอยู่กับใครก็ไม่ใส่ใจ ฉันว่ามันเกินไปแล้วนะ” เมษ์วดีท้วงเสียงอ่อน “ไม่มีอะไรหรอก พี่เปี๊ยกมีที่พักเยอะ  เขามีตั้งหลายโครงการฯ  อีกอย่างเขาอาจใช้เวลากับลูกเขาก็ได้มั้ง” เล่าเรียบเรื่อยเช่นเคย “หือ...พี่เปี๊ยกมีลูกด้วยเหรอ?” “ลูกชาย ตอนนี้น่าจะประมาณ 2 ขวบมั้ง คงกำลังน่ารัก”  เอมอรเล่าไม่แสดงความรู้สึก “อะไรวะ แต่งกับแกได้ไม่กี่เดือน มีลูกสองขวบ  มันยังไง  นี่แกเป็นเมียน้อยเขาหรือเปล่า” เมษ์วดีไม่หวงความคิด “ไม่ใช่นะเม  พี่เปี๊ยกไม่เคยแต่งงาน แล้วกับแม่ของลูกเขาก็ไม่มีอะไรกัน เขาแค่รับผิดชอบลูกเท่านั้น”  เอมอรอธิบาย “แกเชื่องั้นเหรอ” “เชื่อดิ พ่อกับแม่ฉันยืนยัน  แม่ของน้องปราบ ไม่มีความสัมพันธ์กับพี่เปี๊ยกมานาน  น่าจะตั้งแต่ตอนท้องแล้วนะ” “พวกเขาเลิกกันไปก่อน แล้วพี่เปี๊ยกมารู้ทีหลังผู้หญิงท้อง เขาจึงดูแลส่งเสียเฉพาะลูก แต่ไม่มีอะไรกัน”  เอมอรพูดมากกว่าทุกครั้ง เมษ์วดีมีสีหน้าครุ่นคิดหนักใจ “อะไรเม ทำไมทำหน้าแบบนั้น  แกคิดว่าพ่อแม่หลอกฉันเหรอ”  เอมอรกระสับกระส่าย “ไม่หรอก พ่อกับแม่ไม่หลอกแกแน่ๆ  ฉันมั่นใจ”  เมษ์วดียิ้มให้เพื่อนสบายใจ “หรือแกคิดว่าพี่เปี๊ยกหลอกพวกเรา”  เธอกังวลเห็นได้ชัด “บ้าเหรอ งานแต่งฯใหญ่โตขนาดนั้น  ถ้าเขาหลอกจะให้พ่อแม่เขาไปขอแกเชียวเหรอ ไม่ใช่หรอกอย่าคิดมาก” เมษ์วดีตัดบท จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 13:14:30 [แก้ไข] ถูกใจ : soulchan, อยากกิน..แต่ไม่อยากอ้วน, อัปสราน่ารัก จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:12:01

ความคิดเห็นที่ 7 ความสัมพันธ์ประหลาดระหว่างเอมอรและปรีดา ไม่ได้เป็นที่รับรู้ในวงกว้าง  พวกเขาไม่แพร่งพรายเรื่องในบ้านให้ใครรู้ พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายไม่มีใครระแคะระคายถึงความผิดปกติของสามีภรรยาคู่นี้แม้แต่น้อย เมื่อหญิงสาวไปเยี่ยมครอบครัวเดิม บางคราวเขาไปด้วย หลายครั้งเธอไปเดี่ยว โดยมีผู้ติดตามดั่งว่าเป็นผู้คุ้มกันพิเศษที่เขาจ้างวานเพื่อดูแลความปลอดภัยให้เมียรักโดยเฉพาะ พ่อแม่เอมอรค่อนข้างพึงพอใจ ลูกสาวสุดสวาทได้รับการเอาใจใส่จากสามีด้วยความรักความห่วงหวงเป็นอย่างมาก ที่พวกท่านไม่รู้ คือเธออยู่เหมือนนกน้อยในกรงทองฝังเพชร ไม่มีอิสระกระทั่งขยับกระพือปีกเล่น... เอมอรเหมือนอยู่ในที่ของเธอ ที่ที่สามีระบุให้อยู่  ที่ที่เขาสั่งการณ์ชีวิตเธอได้ตามสบายใจ ไม่ว่าจะขยับตัวทำอะไรเธอมีหน้าที่รายงานตัวต่อเขาทุกครั้ง ในขณะที่เธอแทบไม่ถามไถ่เขาอยู่ที่ไหนอย่างไรกับใคร หลายๆครั้งมีโทรศัพท์จากหญิงสาวสอบถามเรื่องราวเกี่ยวกับสามี เอมอรเพียงตอบไป เขาไม่อยู่ที่นี่ หากต้องการพบควรหาวิธีติดต่อใหม่ ไม่ต้องมาซักไซร้เธอไม่รู้ ครั้นมีโอกาสพบเจอกัน เอมอรไม่เคยแสดงอาการไม่พอใจ หรือติดใจสงสัย เธอคล้ายไม่คิดระแวงสามี หรือในความเป็นจริง คือเอมอรจงใจไม่ใส่ใจ ไม่รับรู้เรื่องใดเกี่ยวกับผู้เป็นสามีทั้งสิ้น “ฉันดร๊อปเรียนมาเป็นปีแล้ว อยากกลับไปเรียนจัง” เอมอรเอ่ยปรับทุกข์กับเมษ์วดีเพื่อนสาวเช่นปกติ “อือ เห็นด้วยนะ อยู่ว่างๆแบบนี้น่าเบื่อจะตาย ไปเรียนน่าจะเวิร์คกว่า” “แต่พี่เปี๊ยกคงไม่ยอมหรอกเม ฉันเคยขอตั้งแต่แรกแต่งฯแล้ว เขาว่าเรียนไปก็ไม่ได้ใช้ จะเรียนทำไม” หน้าสวยหมองหม่น “ผ่านมาเป็นปีแล้ว บางทีเขาอาจเปลี่ยนใจ ตอนนั้นเขาไม่รู้แกคิดอะไร อาจกลัวแกหนี” เมษ์วดีหัวเราะเห็นขันกับคำพูดตัวเอง “บ้าบอสิ้นดี จะหนีไปไหนได้วะ” เอมอรส่ายหน้าระอา “พี่เปี๊ยกกลัวแกไปเรียนแล้วเจอหนุ่มจีบมั้ง คงหวงมากแหละ หึหึ” เพื่อนสาวยังคงร่าเริงอารมณ์ดี “หวงไว้ทำไมก็ไม่รู้ ทีตัวเองมีผู้หญิงไปทั่ว มั่วมันได้ทุกที่  ฉันเบื่อเหลือเกินที่เหมือนถูกขังไว้อย่างนี้” “เฮ้อ อดทนเว้ยเพื่อน ทนๆมันไปแหละ  สักวันอะไรๆอาจดีขึ้น” คล้ายเมษ์วดีไม่มีคำตอบที่น่าพอใจเช่นกัน “อือฉันก็คิดอย่างนั้นแหละ ทนๆไป เพื่อสักวันฉันจะมีทางไปให้ตัวเองได้บ้าง” สาวเจ้าบ้านเอ่ยเหมือนปลง “จะลองขอเขากลับไปเรียนให้จบดูก่อน  ถ้ามันต้องถึงขนาดให้เขาส่งคนรับส่งอย่างเด็กอนุบาลฉันก็จะยอม” เอมอรจำต้องยอมทนเป็นเพียงสัตว์เลี้ยงเชื่องหงอยของสามี เธอทำราวกับตัวเองเป็นมนุษย์ไร้ความรู้สึก หญิงสาวพร่ำบอกตัวเอง  ไม่มีอะไรเลวร้ายเกินเธอจะรับได้ ในเมื่อทุกวันนี้ไม่มีเรื่องเดือดร้อน เธออยู่ได้ดีหากไม่คิดเรียกร้อง ไม่ใช่เรื่องเกินคาดเมื่อปรีดากลับมาร่วมโต๊ะอาหารเย็นที่บ้านในวันหนึ่ง ซึ่งน่าจะเป็นครั้งแรกของเดือนนี้ เขานิ่งเงียบ พอๆกับที่เธอเฉยเมย คู่สามีภรรยาไม่สบตา ต่างฝ่ายต่างทำเหมือนการร่วมมื้อเย็นเป็นเรื่องของใครของมัน “พี่เปี๊ยก แอ้มอยากกลับไปเรียน เก็บอีกไม่กี่หน่วยกิตก็จบแล้ว” สาวน้อยพูดทำลายบรรยากาศเย็นชาที่เป็นปกติ ชายหนุ่มจับจ้องดวงหน้าสวยราวตุ๊กตาเลอค่างดงาม “เรียนไปก็ไม่ได้ใช้ พี่เคยบอกแล้ว” เขารวบรัดตัดความ “ไม่ได้คิดจะเอามาใช้อะไร แต่อย่างน้อยมีดีกรีปริญญาไว้มันเสียหายมากเหรอ” เธอโต้แย้งเสียงเรียบ ปราศจากอารมณ์เคืองขุ่น ปรีดาใคร่ครวญวางแผนหรือกำลังวิเคราะห์เหตุผลบางอย่าง “ถ้าแอ้มคิดอย่างนั้น มันก็ไม่เลวหรอก แต่...พี่ขอดูตารางเรียน และแอ้มห้ามเดินทางเอง” เขาออกคำสั่ง “แอ้มได้กำหนดการณ์ลงทะเบียนแล้ว อาทิตย์หน้าจะไปจัดการให้เรียบร้อย  เดี๋ยวส่งตารางเรียนให้เลขาฯพี่นะคะ” หญิงสาวไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใด เธอเตรียมใจรับคำตอบชนิดนี้ของเขาเป็นเวลาพอสมควร จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 13:17:24 [แก้ไข] ถูกใจ : soulchan, อยากกิน..แต่ไม่อยากอ้วน จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:12:20

ความคิดเห็นที่ 8 เอมอรแปรงผมยาวสลวยเนิบช้าสายตาจดจ้องกระจกเงา ภาพหญิงสาวใบหน้าขาวนวลรูปไข่ปรากฎเบื้องหน้า พวงแก้มเนียนนุ่มปราศจากสีสันแต่งแต้ม จมูกโด่งได้รูปเห็นชัดเจน ริมฝีอวบอิ่มเรื่อสีชมพูตามธรรมชาติ ดวงตาเรียวรีดำขลับคู่นั้นเหมือนกักเก็บเรื่องราวและความรู้สึกหลากหลายไว้ยาวนาน แววครุ่นคิดไม่อาจหยั่งคงอยู่ตลอดเวลา ใบหน้าที่ใครๆต่างบอกว่างามเหมือนตุ๊กตาบอบบางน่าถนอม คือใบหน้าที่เธอคุ้นเคยมาตลอดชีวิต แปลกที่เอมอรมองไม่เห็นความงามที่สะท้อนในกระจกเงา เธอเห็นความหมองเศร้าร้าวรานลึกซึ้งที่คงไม่มีใครคาดถึง เอมอรเห็นหญิงสาวที่มีสภาพดุจหุ่นเชิด เชือกที่มองไม่เห็นระโยงระยางอยู่เบื้องหลังพันเกี่ยวเป็นสายใยชีวิต ผู้มีอำนาจมีพระคุณต่างถือเชือกเชื่อมชีวิตเธอ และตอนนี้เงาของใครบางคนทะมึนเหนือทุกคน เขารวบปลายเชือกสำคัญจากผู้อื่นมาถือครอง เป็นดั่งเจ้าของชีวิตเธอเพียงผู้เดียว กระตุกซ้ายขวาให้หุ่นชีวิตก้าวเดิน หรือหยุดนิ่งเหมือนไร้ความคิดความรู้สึก เขาทำได้โดยไม่ต้องออกแรง ช่างง่ายดายราวกับเพียงสะบัดปลายนิ้วเท่านั้น พันธะหน้าที่ความรับผิดชอบ การแสดงความกตัญญูกตเวทิตาคือศักดิ์ศรีและสามัญสำนึกค้ำคอเอมอร จะมีสักกี่คนที่เห็นและเข้าใจ สาวน้อยงามราวตุ๊กตาเสกปั้น  ไยจึงยอมจำนนยกเป็นเพียงหุ่นไร้จิตใจ เหมือนปล่อยให้คนเย้าหยอกล้อเล่นกับชีวิตตัวเอง น้ำตาความคับแค้นรื้นคลอ สาวสวยกระพริบตาขับไล่หยาดน้ำ  เชิดหน้าสูดลมหายใจ คล้ายให้พลังตัวเอง ถึงอย่างไร จะไม่ยอมให้ใครปรามาส  เธอจะข้ามผ่าน ก้าวแกร่งกว่าที่คนเห็นและตัดสินให้ได้ ในวันหนึ่ง เอมอรวางแปรงผมลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง ละสายตาจากเงาในกระจก  เปล่าประโยชน์เวทนาตัวเอง ถ้ายังไม่มีทางออก ยังจัดการสิ่งใดไม่ได้ ไม่จำเป็นต้องหมกมุ่นให้วุ่นวาย แค่ไม่ใส่ใจ ก็ไม่มีใครทำอะไรเธอได้ ความคิดไม่ยี่หระ คือกำแพง คือเกราะที่เอมอรสร้างไว้ป้องกันตัวเองได้ดีตลอดมา อย่างน้อยเธอเชื่อว่าเป็นเช่นนั้น ขณะนี้ยังไม่ถึงเวลาสามทุ่ม หากเป็นปกติทุกวัน หญิงสาวอาจดูรายการโทรทัศน์รายการใดรายการหนึ่งที่กำลังสนใจ บางคืนเธออาจโทรหาพ่อแม่หรือเพื่อนบางคนที่พอจะพูดคุยด้วยได้ คืนนี้คิดจะโทรเล่าเรื่องเรียนกับเมษ์วดี คิดอีกทีไม่อยากให้สามีรู้ เธอยังไม่นอน  ไม่อยากให้เขามีคำถาม หวั่นเกรงเขาจะสร้างสถานการณ์ใกล้ชิด จำใจซุกตัวใต้ผ้าห่ม หรี่ไฟหัวเตียงให้สลัวลาง เมื่อยังไม่ใช่เวลานอน สมองสั่งการให้คำนึงครุ่นคิดฟุ้งกระจาย จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 13:19:50 [แก้ไข] ถูกใจ : saengchot, soulchan, trash_lhoy, อยากกิน..แต่ไม่อยากอ้วน จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:12:40

ความคิดเห็นที่ 9 เอมอรยึดครองห้องนอนสำหรับรับรองแขกมากว่าปี อันที่จริงเรียกว่าเธออาศัยนอนห้องนี้ทันทีที่มาเหยียบบ้านหลังนี้ แรกๆด้วยความเกรงใจ เธอรอให้สามีหลับ แล้วจึงค่อยย่องเข้าห้องนอนหลัก แต่เมื่อเขาเริ่มไม่กลับบ้าน เอมอรไม่เข้าไปในห้องนอนใหญ่อีกเลย  ยกเว้นเข้าไปดูแลข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวบางอย่างให้สามีเท่านั้น และเหมือนเป็นอันรู้กันระหว่างสองคน เธอกับเขาไม่นอนร่วมเตียงเหมือนคู่สามีภรรยาทั่วๆไปนับตั้งแต่หลังคืนส่งตัว หญิงสาวนึกสงสัยตัวเองบ้างเหมือนกัน เหตุใดปิดกั้นไม่ให้เขาเข้าใกล้ เธอพบคำตอบในใจ เธอรู้สึกไม่ทัดเทียม สามีคือคนแปลกหน้า ไม่รู้จักไม่รู้ใจ แทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขา เธออยู่กับเขาเพราะความจำเป็นบังคับ ไม่ใช่เรื่องสมัครใจ เอมอรไม่เคยหยุดคิดตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาจะมองว่าเธอต่ำต้อยกว่าขนาดไหน   การแต่งงานที่ไม่ต่างจากการแลกเปลี่ยนสร้างความกระอักกระอ่วนให้หญิงสาวเสมอ เขาจะรู้สึกบ้างหรือไม่? เมื่อต้องมาร่วมใช้ชีวิตด้วยความจำใจ จะให้สนิทสนม ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับมนุษย์ที่ไม่เก่งในการผูกมิตรเช่นเอมอร หญิงสาวเคยคิด ถ้าเป็นคนช่างพูดกว่านี้ เปิดเผยความรู้สึกได้ดีกว่านี้ บางทีความห่างเหินอาจได้รับการถมให้เต็ม แต่เพราะเธอไม่ใช่ประเภทสร้างมิตรง่าย  เป็นเหมือนเงื่อนไขหรือข้อจำกัดที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด มิตรภาพที่หญิงสาวมอบให้ใครต่อใคร ส่วนใหญ่ล้วนใช้เวลาทำความรู้จักคุ้นเคยทีละลำดับค่อนข้างนานกว่าคนทั่วไป เมื่อเขาแสดงอาการขุ่นเคืองหงุดหงิดกับเธอ ตลอดชีวิตที่ไม่เคยปะทะอารมณ์กับใคร เอมอรเลือกใช้วิธีเลี่ยงหนี ยิ่งหนี เหมือนเขายิ่งไม่เข้าใจ เมื่อไม่เข้าใจ เขาตอบโต้ด้วยการห่างไกลยิ่งขึ้น  ความสัมพันธ์กลายเป็นช่องว่างขนาดใหญ่ ปล่อยวันเวลาให้นานเท่าไหร่  เอมอรปรับตัวเคยชินกับความว่างเปล่าที่ได้รับไม่ยากเลย   คล้ายดังว่าการอยู่กับตัวเองเพียงลำพัง ไม่ต้องอึดอัดที่จะสร้างสัมพันธภาพเป็นสิ่งที่สร้างความสบายใจที่สุด เฉยชาที่สุดคือดีที่สุดเมื่อต้องอาศัยเหมือนตัวคนเดียวในบ้านหลังใหญ่ไร้ความอุ่นใจหลังนี้ ไม่ว่าสามีจะใช้กรอบกติกาใดมาบังคับให้อึดอัดหมองไหม้ ไม่ว่าเขาจะทำตัวให้น่าเจ็บช้ำในฐานะคู่ชีวิตขนาดไหน หญิงสาวราวกับไม่รับรู้ ไม่ให้ความสนใจ และไม่ให้ความสำคัญกับทุกข้อกำหนดและความประพฤติการปฏิบัติของเขา สาวน้อยสร้างกลไกปกป้องตัวเองตามสัญชาตญาณ เธอยอมจำนนเพราะมันคือการเอาตัวรอดจากความรู้สึกเจ็บปวดวิธีหนึ่งเท่านั้น เอมอรคิดทบทวนช่วงเวลาที่ผ่านมานับจากเข้าสู่ประตูวิวาห์ ความสุขที่แท้จริงอยู่ที่ตรงไหน เธอไม่เคยได้คำตอบ มีความหวังใดให้ชีวิตต่อจากนี้ ยิ่งมืดมนอนธกาล  บางทีอยากให้ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นจริงๆ   อยากมีปีกโบยบินให้ไกลจากผิดชอบชั่วดี ไม่อยากติดยึดกับสำนึกรู้บุญคุณใดๆในชีวิตอีกเลย   หญิงสาวคิดวนเวียนสับสนจนผลอยหลับไม่รู้ตัว ในห้วงฝันยามนิทรา คล้ายมีสัมผัสแผ่วเบาปลอบโยน เหมือนมีความห่วงใยจริงใจละมุนละไมส่งผ่านปลายนิ้ว คนในฝันแตะต้องลูบไล้พวงแก้ม คิ้ว คาง ปาก จมูก ดุจรักใคร่ทนุถนอม เป็นความอบอุ่นที่โหยหาตลอดมา คล้ายน้ำตาจะรินไหลรู้สึกถึงขอบตาร้อนผ่าว รับรู้ว่ามีปลายนิ้วแข็งแรงบรรจงกรีดไล่ความหมองมัวสับสน ห้วงฝันนั้นหญิงสาวได้รับจุมพิตอ่อนโยนที่หน้าผาก เปลือกตา และริมฝีปาก เหมือนเป็นการฝากสัมผัสถนอมแผ่วเบา สาวน้อยรู้สึกดีกระทั่งเผลอยิ้มให้กับความฝัน อบอุ่นปลอดภัยจนไม่นึกอยากตื่น... เสียงนาฬิกาปลุกแผดเสียงร้องขัดจังหวะความอุ่นสบาย  ง่วงงุนงัวเงียมึนงงเอมอรหลับลึกยาวนานไม่บ่อยครั้ง ประหลาดใจกับฝันดีที่อุ่นใจพอๆกับคิดกังวล เธอเผลอปิดไฟหัวเตียง หรือมีใครเล็ดรอดเข้ามาในห้องนี้เมื่อคืนที่ผ่านมา... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 13:21:25 [แก้ไข] ถูกใจ : soulchan, อยากกิน..แต่ไม่อยากอ้วน จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:12:59

ความคิดเห็นที่ 10 รถยุโรปคันหรูไม่อยู่ที่โรงจอด หญิงสาวถอนหายใจ เมื่อคืนนี้คงเป็นแค่ฝันไป เขาไม่ใช่คนนั้น คนที่เป็นฝันดี เขาคือคุณปรีดา เพลย์บอยเจ้าพ่อปาร์ตี้ ลูกชายคนเดียวของเศรษฐีใหญ่ เจ้าของที่ดินมหาศาลย่านชานเมือง เขาคือคุณเปี๊ยกที่ใครๆให้ความยำเกรง นิสัยนักเลงกล้าได้กล้าเสียไม่สนใจใครไม่มีข้อยกเว้นรวมทั้งเอมอร เขาไม่ใช่ผู้ชายอบอุ่นอ่อนโยนคนนั้น คนที่เธอฝันถึง  อบอุ่นปลอดภัยที่ติดอยู่ในห้วงคำนึง ถึงตอนนี้มันไม่มีวันเป็นความจริง น้ำตาหยาดริน เสียดายความฝัน สะเทือนใจกับความจริง เธอถูกคนที่ควรรักใคร่ทอดทิ้งไม่เหลียวแลนานเนิ่น เกราะป้องกันตัวเองมีร่องรอยชำรุด  หญิงสาวจำเป็นต้องหยุดคิดพิจารณาสถานะของตัวเอง     จำใจยอมรับความจริง เอมอรไม่ใช่เจ้าหญิงในเทพนิยาย... เอมอรติดต่อลงทะเบียนกับมหาวิทยาลัย ให้ความสำคัญกับการศึกษาที่เธอปรารถนาสำเร็จให้ได้ เป็นช่วงเวลาที่หญิงสาวได้กลับไปใช้ชีวิตนักศึกษา เป็นวัยรุ่นสดใสอีกครั้ง น่าจะเป็นเรื่องดี ที่ได้พบปะผู้คน แต่เวลาที่ทิ้งไปเกือบสองปี เพื่อนรุ่นเดียวกันจบการศึกษาไปหมดแล้ว ที่เหลือตกค้างไม่ใช่คนที่เอมอรให้ความไว้วางใจ รุ่นน้องร่วมสถาบัน ไม่นึกอยากหยิบยื่นมิตรภาพ  ข้อจำกัดจากนิสัยไม่เปิดรับใครง่ายๆ ยากในการสร้างมิตร สถานะสมรสแล้ว ซ้ำยังมีคนติดตามผิดวิสัยธรรมดา ยิ่งกีดกันเธอออกจากเพื่อนใหม่  ถึงอย่างนั้นเอมอรไม่เดือดเนื้อร้อนใจอยู่ดี ทำใจตั้งแต่แรกที่จะได้กลับมาเหยียบสถาบันการศึกษาแห่งนี้ การได้ร่ำเรียนต่อให้จบคือโชคดี ดังนั้นมากกว่านี้ไม่คิดหวัง ระหว่างที่เธอคร่ำเคร่งมุ่งหมายสำเร็จปริญญาให้ได้ดังฝันไว้แต่เยาว์วัย ปรีดาสามีสนุกกับการใช้ชีวิตนอกบ้านเช่นเดิม แม้เขาจะกลับบ้านบ่อยครั้งกว่าแต่ก่อน เอมอรอดคิดไม่ได้เขามาเพื่อเฝ้าดูเธอเปลี่ยนไปหรือไม่ เมื่อกลับไปใช้ชีวิตนักศึกษา เหินห่างเย็นชา ไม่มีเรื่องจำนรรจาต่อความ ต่างคนต่างมุ่งคิดในเรื่องของตัวไม่เปลี่ยนแปลง เรื่องถามไถ่ในฐานะคนร่วมบ้าน มีน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย เป็นเรื่องไม่มีสาระเสียส่วนใหญ่ เขามักเป็นฝ่ายตั้งคำถาม เธอตอบเท่าที่จำเป็น มีบ้างที่เป็นฝ่ายอยากรู้ ซึ่งไม่ใช่เรื่องสำคัญเท่าไร คือเรื่องอาหารการกินทั่วไป หญิงสาวแค่เอาใจใส่สามีตามหน้าที่ภรรยาเท่าที่เธอพอจะทำได้... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 13:05:42 [แก้ไข] ถูกใจ : soulchan จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:13:24

ความคิดเห็นที่ 11 หนึ่งปีผ่านไป เอมอรสำเร็จการศึกษาปริญญาตรีสมดังตั้งใจ สาวสวยกลับมาหงอยเหงาไร้ทิศทางให้ชีวิตอีกครั้ง “เบื่อจังเลยอยู่บ้านเฉยๆเนี่ย”  เปรยกับเพื่อนรู้ใจ “น่าอิจฉาจะตาย ไม่ต้องดิ้นรนทำอะไร ฉันสิเหนื่อยชะมัด อยากเรียนไม่จบเลยเหอะ” เมษ์วดีร่าเริงไม่เหมือนที่พูด “มันคงดีกว่านี้ ถ้าสิ่งที่ฉันมีในตอนนี้ มันเป็นของฉันจริงๆ มีสิทธิใช้มีสิทธิครอบครองจริงๆ ไม่ต้องขออนุญาตใคร” “อะไรว้า  ฉันไม่เห็นแกจะไม่ได้อะไรที่ไม่อยากได้เลยนี่นา” เอมอรถอนหายใจเหนื่อยหน่าย “มันก็ใช่นะ แต่เหมือนฉันนั่งอยู่เฉยๆ เหมือนคนไร้ค่ายังไงก็ไม่รู้” “แกดูสิ เราเคยไปไหนโดยที่ฉันไม่มีคนตามติดบ้างมั้ย  เขาทำอย่างนี้เพื่ออะไร กลัวฉันไปทำให้ขายหน้าเหรอ” เมษ์วดีเหลือบมองโต๊ะที่ห่างออกไป ชายหนุ่มร่างใหญ่นั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์ เป็นภาพที่เห็นจนชินเมื่อพบเอมอรนอกบ้าน “บอร์ดี้การ์ดใหม่เหรอ  คราวที่แล้วไม่ใช่คนนี้นี่นา” “ไม่ใหม่หรอก เขาเปลี่ยนคนมาคุมฉันเรื่อยแหละ คนละวันสองวันเปลี่ยนๆกันไป  แล้วแต่ใครว่างด้วยล่ะมั้ง” “อยู่บ้านเขาก็ให้คนคุมด้วยเหรอ” เมษ์วดีมีสีหน้างุนงง “อือ แต่ไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันนะ อยู่บ้านพนักงานหลังบ้านใหญ่อีกที ฉันไม่ค่อยเจอใครหรอกถ้าอยู่บ้าน แต่รู้ว่ามีพวกเขาอยู่” “ยกเว้นพี่เปี๊ยกกลับบ้าน เท่าที่เห็นพวกการ์ดจะมาคุยธุระกับเขาบ้างที่บ้านใหญ่  ฉันไม่เคยรู้เรื่องด้วยหรอก” “ผัวแกยังลั้นลานอกบ้านอยู่อีกเหรอเนี่ย” เมษ์วดีไม่ปิดความสงสัย “เออน่ะสิ ปล่อยเขาไปดีแล้วจะได้ไม่มายุ่งกับฉัน” เอมอรไม่มีท่าทีหนักใจ “โอ้ย...จะอยู่อย่างนี้ไปอีกนานเท่าไหร่  ต่างคนต่างอยู่ขนาดนี้ ทำไมไม่เลิกๆกันให้มันจบๆไป” “ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน เขารออะไร ฉันไม่เข้าใจจะเก็บฉันไว้ทำไม จะให้ฉันขอหย่า แกก็รู้ทำไม่ได้ พ่อแม่คงอกแตกตาย” “หรือพี่เปี๊ยกรักแกมากวะแอ้ม” เมษ์วดีหรี่ตาท่าทางคิดอย่างที่พูดจริงจัง “อย่าเพ้อน่าเม  คนรักกันมีใครเขาทำกันอย่างนี้ ถ้าฉันตั้งใจนับผู้หญิงของเขา เชื่อว่านิ้วมือฉันไม่พอว่ะ” “อ้าว เขาอาจจะรักแกมาก จนอยากเทอดทูนไว้บนหิ้งก็ได้นา” เมษ์วดีพูดให้เป็นเรื่องขำขัน “คงใช่มั้งฉันเป็นของศักดิ์สิทธิ์ไม่ควรแตะต้อง เดี๋ยวผิดบาปมหันต์”  เอมอรหัวเราะอารมณ์ดีขึ้นบ้าง “เฮ้ยจริงดิ นี่แกไม่มีอะไรกับผัวเลยเหรอ” ตาโตแปลกประหลาดใจจนไม่อาจระงับ “เคยมีตอนวันเข้าหอแหละ แล้วก็ไม่มีอีกเลย” ขวยเขินตอบไม่สบตาเพื่อน “พี่เปี๊ยกทนได้ไงวะ เขาไม่รุก ไม่พยายามบ้างหรือไง  ไม่อยากเชื่อเลย” “จริงๆนะ เราไม่มีอะไรกันตั้งแต่หลังคืนส่งตัว  เขาเคยพยายามบ้าง แต่ฉันทำใจไม่ได้ หนีมันเรื่อย" "ตอนหลังเขาคงรำคาญ ฉันเลยรอดตัวสบายไป”  ยิ้มหวานคล้ายถูกอกถูกใจ “ทำไมต้องทำใจ ฉันไม่เข้าใจอยู่ดี” เมษ์วดีไม่ยอมเลิกรา “ไม่รู้สิ  เราไม่รู้จักกันมากพอมั้ง ฉัน...เอ่อ...ไม่อยากเป็นนางบำเรอเหมือนผู้หญิงอื่นๆของเขา” แววตาโศกสลด “คิดมากไปหรือเปล่าแอ้ม  มันเรื่องธรรมดาของผัวเมียกันนะ แกจะเป็นนางบำเรอได้ไง เขาตบแต่งขอแกจากพ่อแม่นี่นา” “แกก็รู้นี่เม  พ่อแม่แลกฉันกับหนี้ก้อนใหญ่ ที่เขารับภาระจ่ายให้ไง ฉันไม่ต่างจากถูกขายหรอก” หม่นหมองชัดเจน “เงินตั้งหลายล้านที่เขาจ่าย แล้วเขาก็ไม่หักหาญน้ำใจสักนิด  แถมทำอย่างกับแกเป็นเจ้าหญิง” “บางทีนั่นอาจเป็นการแสดงความรักของเขาก็ได้”  ประกายตาเมษ์วดี คล้ายกำลังอ่านนิยายรักอ่อนหวาน “ไม่ใช่หรอกเม ฉันไม่ใช่เจ้าหญิง เป็นแค่สัตว์เลี้ยงแสนสวย  เป็นเครื่องประดับทำให้ชีวิตเขาดูมีแก่นสารเพิ่มเท่านั้นแหละ” สายตาเอมอรกลับหม่นหมองโศกสะเทือนในสิ่งที่รู้สึกนึกคิด “ตั้งกำแพงสูงไปหรือเปล่าแอ้ม อคติกับเขามากเกินไปมั้ย แกอาจพลาดไม่ได้เห็นความจริงใจจากพี่เปี๊ยกก็ได้” “จริงใจมาก รักมากเลยเนอะ  ไม่กลับบ้าน ไม่บอกไม่กล่าวว่าไปไหน  ไม่ทำอะไรให้มั่นใจสักอย่างว่าปรารถนาดี” เอมอรแค่นยิ้ม “ทำอะไรตามใจตัวเองตลอด ไม่พอใจหงุดหงิดใส่แล้วก็หนีออกจากบ้าน  ทิ้งฉันไว้ให้เฝ้าบ้านกับบริวารของเขา" "นี่คือคนรักกันสนใจกันเหรอเม ถ้าฉันนอนกับเขา มันต่างอะไรจากนางบำเรอ..." "หรือแกคิดว่า เขาได้นอนกับฉันแล้วเขาจะเปลี่ยนไป หันกลับมาใส่ใจความรู้สึกฉันจริงๆ มันใช่เหรอเป็นไปได้เหรอ” เอมอรพร่างพรูถ้อยคำเจ็บช้ำโดยไม่รู้ตัว เมษ์วดีครุ่นคิดความร่าเริงช่างพูดคล้ายจะหายไป “เคยพูดเคยบอกเขา อย่างที่บอกฉันมั้ยแอ้ม” “ต้องบอกกันด้วยเหรอเรื่องอย่างนี้ เขาไม่รู้ตัวได้ยังไง  ฉันเป็นตัวอะไรสำหรับเขาจะไม่รู้เลยเชียวเหรอ” “พี่เปี๊ยกรู้ดีทุกอย่างเขาต้องการอะไร เขากำลังทำอะไรอยู่ เขาไม่ใช่คนโง่  แต่ฉันโง่ เพราะฉันไม่รู้เขาทำไปทำไม” สาวน้อยแสนงามน้ำตารื้นด้วยคับข้องเจ็บปวดยาวนาน “เขาอาจกลัวแกก็ได้นะ แล้วก็รักแกด้วย” เมษ์วดีพูดแผ่วเบาผิดนิสัย “อ่านนิยายมากไปหรือเปล่าเม กลัวอะไรฉัน คนอย่างฉันมีอะไรให้เขากลัว" "ตัดสินใจไม่ได้ ทำอะไรไม่เป็นอย่างฉัน น่ากลัวตรงไหน” จงใจเหยียดยิ้มหยันตัวเอง “น่ากลัวดิ เพราะไม่ง่ายเลยที่จะเข้าใจแกนะแอ้ม ถ้าไม่ใช่เพื่อนกันตั้งแต่เด็ก ฉันเดาความคิดแกไม่ได้ว่ะ” เมษ์วดีสารภาพ เอมอรหัวเราะเสียงใส “ตลกเหอะ พี่เปี๊ยกไม่มีความจำเป็นต้องเดาหรือเข้าใจฉันนะ ถ้าเขาเป็นผัวที่ดี คนอย่างฉันจะทำอะไรได้” “อ้าว การเป็นผัวที่ดีที่ถูกใจเมียตัวเอง ถ้าไม่เข้าใจมันทำได้เหรอวะ” เมษ์วดีเชื่อมั่นในความคิดตัวเองเช่นกัน “คงจะยากนะให้ถูกใจ แต่ง่ายกว่านั้นก็แค่ไม่เป็นผัวที่เลวไงเม” สาวงามเอ่ยแผ่วเบาเศร้าสลด “อาจจะไม่เลวร้ายอย่างที่คิดก็ได้  ลองเปิดใจให้โอกาสเขาบ้าง บางทีแกอาจคิดมากไป” เพื่อนสนิทปลอบประโลม เอมอรคิดพิจารณาตามคำเพื่อนพูด หากเธอลดเกราะลง สามีจะเข้าใจเธอง่ายกว่าเดิม หรือ เธอมีโอกาสเสียใจมากกว่ากันแน่ ความเป็นไปได้อย่างไหนจะเกิดขึ้น เป็นความเสี่ยงที่เอมอรหวั่นวิตกยิ่งนัก จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 13:11:48 [แก้ไข] ถูกใจ : soulchan, อยากกิน..แต่ไม่อยากอ้วน จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:13:44

ความคิดเห็นที่ 12 หลังจากเอมอรจบการศึกษา ปรีดาหาเวลาร่วมโต๊ะอาหารเย็นที่บ้านบ่อยขึ้น สองปีกว่าที่ผ่านมาชายหนุ่มกลับบ้านไม่เกินเดือนละสองครั้ง แม้เป็นความห่างเหินผิดธรรมดาคู่สมรสปกติ ถึงอย่างนั้นเวลาร่วมสามปีไม่เรียกว่าน้อยเกินสำหรับความสัมพันธ์ทั่วไป เอมอรคล้ายจะเปิดใจให้สามีเพิ่มขึ้นเช่นกัน ชายหนุ่มเคยชินอาการนิ่งเงียบราวกับไม่สนใจใครในโลกของภรรยาบ้างแล้ว   การเล่าเรื่องราวที่ผ่านพบในแต่ละวันโดยไม่คาดหวังปฏิกิริยาหญิงสาว ลดอาการคาดคั้นกดดันให้เธอตอบสนองที่เขาพูด ช่วยให้ช่วงเวลาอาหารเย็นของสามีภรรยาไม่อึดอัดขัดข้องเหมือนต้องทนทุกข์อย่างที่เคยเป็น เขาได้รู้เอมอรเป็นผู้ฟังที่ไม่เหมือนใคร เธอไม่ละเลยคู่สนทนาอย่างที่เข้าใจ เพียงแต่แสดงอารมณ์ได้ไม่ดีเท่าที่ควร ความเข้าใจที่มีให้ภรรยามากขึ้น ทำให้รู้สึกผ่อนคลายอย่างไม่เคยคาด   ชายหนุ่มเกือบจะรู้สึกดีที่ได้อยู่กับความเงียบไม่ช่างพูดช่างซักของเอมอร หลายคราวเมื่อเจอเรื่องราวเร่งเร้าแผดเผาจากภาระหน้าที่ เพียงคิดถึงความเยียบเย็นนิ่งเฉยของหญิงสาว ทำให้เขาคลายร้อนรุ่มกลัดกลุ้มสงบลงได้ไม่น่าเชื่อ ปัญหาเดียวที่ยังค้างคาในใจ ทำอย่างไรเขาจึงจะเข้าถึงชิดใกล้หญิงสาวมากกว่านี้ เอมอรยังคงเป็นสาวน้อยระแวงภัย แม้ไม่ถึงกับหลีกหนีเขาทุกครั้งเช่นที่ผ่านมา เธอยังไม่เปิดโอกาสให้ทำความสนิทสนมอย่างที่ใจต้องการ  ยังคงอยู่ในโลกที่สร้างไว้เพื่อปิดกั้นเขาเช่นเดิม เอมอรมีวิธีปลีกหลบโดยการหาข้ออ้างเพื่อเลี่ยงการอยู่ใกล้ชิดสามียามค่ำคืนเสมอ คล้ายจงใจให้เขารู้ ไม่ต้องการให้มีใครเป็นส่วนหนึ่งในเวลาพักผ่อนที่เป็นส่วนตัว และเขาไม่มีทางโน้มน้าวชักจูงได้ “พี่อยากจัดปาร์ตี้ฉลองเรียนจบให้แอ้ม”  เขาเหลือบมองรายการทีวีที่รู้ว่าเป็นรายการโปรดของเธอ “ไม่เอาอะ แอ้มไม่ชอบปาร์ตี้ คนเยอะๆ แอ้มอึดอัด” ตอบโดยไม่ละสายตาจากภาพเคลื่อนไหวตรงหน้า “แล้วเราจะฉลองเรียนจบได้ไง หรือแอ้มอยากให้จัดแบบไหน”  ขยับตัวชิดใกล้เพื่อแสดงความสนใจจริงจัง หญิงสาวหันมอง แววตาไม่ไว้ใจคู่นั้น ทำให้เขาต้องหยุดชะงักเช่นทุกครั้งที่พยายามเข้าสนิท “ไม่ต้องจัดก็ได้  แอ้มไม่รู้จะฉลองไปทำไม ใครๆเขาก็เรียนจบปริญญาตรีกันทั้งนั้น” เธอเมินเฉยไม่ให้ความสำคัญ “โธ่แอ้ม คนที่เรียนจบทั้งนั้นที่แอ้มว่า เขาก็ฉลองกันนะ ให้พี่จัดปาร์ตี้ให้แอ้มเถอะ” “อีกอย่างพี่อยากเจอเพื่อนๆแอ้มบ้าง จะได้รู้จักกันไว้  หรือแอ้มอายที่จะแนะนำพี่ให้เพื่อนรู้จัก” เป็นครั้งแรกที่เขาใช้กลวิธีนี้ ซึ่งดูเหมือนจะได้ผล สาวน้อยมีท่าทีกังวลที่เขาพูดตัดพ้อ “ทำไมคิดอย่างนั้น แอ้มไม่เคยอายเสียหน่อย” “งั้นให้พี่จัดปาร์ตี้ฉลองเรียนจบเถอะนะ  เสาร์หน้าดีไหม แอ้มลองชวนเพื่อนๆดู ถ้าไม่มีปัญหาพี่จะให้เลขาฯจองร้าน” เอมอรพิจารณาท่าทางกระตือรือร้นของสามี ดวงตาเขาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้นยินดี ที่เธอปฏิเสธไม่ลง “ก็ได้ค่ะ พรุ่งนี้จะลองถามเพื่อนๆ แต่แอ้มมีเพื่อนไม่เยอะหรอก อาจจะไม่ต้องจองก็ได้มั้ง” “ต้องจองสิ คืนวันเสาร์ร้านดังๆส่วนใหญ่จะเต็ม” ชายหนุ่มยืนยันน้ำเสียงร่าเริง “อืม...งั้นแอ้มจะบอกอีกทีนะคะ เพื่อนจะมากี่คน ถึง 5 คนหรือเปล่าก็ไม่รู้ ป่านนี้ลืมแอ้มกันหมดแล้วมั้ง” พูดเสียงใสไม่มีวี่แววโศกเศร้า “พี่คิดว่าแอ้มมีเพื่อนเยอะเสียอีก”  แววตาน้ำเสียงเอ็นดูอ่อนโยน “พี่คิดได้ไงแอ้มเพื่อนเยอะ ใครๆก็หาว่าแอ้มเย็นชาเป็นน้ำแข็งทั้งนั้น” หัวเราะเห็นขันกับความจริงที่ยอมรับโดยดี “นึกว่าพี่รู้สึกคนเดียวนะนี่  แอ้มรู้ตัวด้วยเหรอ” เย้าแหย่อารมณ์ดีที่ได้เห็นหญิงสาวยิ้มรื่น แก้มเนียนเรื่อสีสุกปลั่ง เขินอายคล้ายถูกจับได้ว่าซุกซ่อนความรู้สึกเยือกเย็น แท้จริงเป็นเพียงเกราะเปราะบาง กางกั้นเขาออกจากตัว เพราะอ่อนไหวหวาดหวั่น เอมอรใจสั่นเกรงชายหนุ่มล่วงรู้เบื้องลึกที่กักเก็บไว้ “แอ้มง่วงแล้ว ไปนอนดีกว่า ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” หญิงสาวเฉไฉรวบรัดตัดบท ลุกเดินหนีห่างจากสามีทันที “อ้าว ซี่รี่ย์โปรดยังไม่จบตอนเลย” เขาท้วงเจือขบขัน “พรุ่งนี้มีรีรัน ตอนกลางวันแอ้มค่อยดูก็ได้” ตอบเสียงเบา สืบเท้าออกจากห้องดูทีวีเร็วรี่ ชายหนุ่มมองตามแผ่นหลังบอบบาง รอยยิ้มคลี่กระจาย ประกายความหวังบางอย่างผุดพราย เขามาดหมายในบางสิ่ง... หญิงสาวยืนพิงกรอบประตูห้องนอนรู้สึกหายใจติดขัด อกสั่นหวั่นไหว ไม่ใช่ตื่นกลัวหรือเป็นกังวลเช่นที่ผ่านมา คล้ายซาบซ่านระทึกอ่อนไหว เหมือนจะมีความสุขประหลาดล้ำไม่อาจอธิบายและไม่เคยเป็นมาก่อน... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 14:23:34 [แก้ไข] ถูกใจ : soulchan, อยากกิน..แต่ไม่อยากอ้วน, เด็กน้อยตัวแสบ จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:14:08

ความคิดเห็นที่ 13 เอมอรไม่ถนัดในการนัดหมายเพื่อนๆ เนื่องเพราะไม่ค่อยติดต่อใคร เธอขอความช่วยเหลือจากเพื่อนสนิทในวัยเด็กเป็นผู้ช่วยรวบรวมบรรดาเพื่อนที่คิดว่าน่าจะรู้จักคุ้นเคยกับเอมอรมากพอ “แกจะให้ฉันชวนใครบ้างล่ะ” เมษ์วดีร่าเริงมาตามสาย “แล้วแต่แกจะติดต่อได้นั่นแหละเม เอาเฉพาะที่คุ้นเคยกันก็พอมั้ง” “อือ  งั้นก็เพื่อนม.ปลายแล้วกัน ฉันคุยกับนก ภา แล้วก็น้ำบ้าง แกโอ.เค.มั้ย” ถามความสมัครใจเจ้าภาพ “ได้ ตามนั้นแหละ คิดแล้วก็อยากเจอเพื่อนเหมือนกันนะ ไม่ได้ติดต่อใครมาเกือบสามปีแล้ว” เอมอรสดใสขึ้นมาก “ไม่มีปัญหา ว่าแต่เพื่อนสมัยมหา’ลัยไม่มีบ้างเหรอ ชวนเขามาด้วยก็ได้นี่” “มีที่สนิทอยู่คนเดียว ชื่อผึ้ง  ที่ฉันเคยเล่าให้ฟังไง เขาเป็นคนเงียบๆเหมือนฉัน” “อ๋อ คนที่บอกว่าบ้านอยู่ใกล้แกตอนนี้น่ะเหรอ  ชวนมาดิ ฉันฟังเรื่องผึ้งจนเหมือนรู้จักแล้วเนี่ย ชักอยากเห็นตัวจริงแล้วสิ” “แต่ผึ้งเป็นคนคุยไม่ค่อยเก่งนะ เขาจะอึดอัดหรือเปล่า” เอมอรเป็นกังวล “ไม่มีปัญหาถ้าอยู่กับฉัน  เรื่องชวนคนคุยมันหน้าที่ฉัน อีกอย่างฉันว่าควรให้มีเพื่อนที่แกสนิทไปเยอะหน่อย” “พี่เปี๊ยกจะได้รู้ แกไม่ใช่คนประเภทไม่มีใครคบ” เมษ์วดีหัวเราะสนุกสนาน “ถ้าแกว่างั้นเดี๋ยวฉันโทรหาผึ้งก็ได้ คิดว่าไม่น่าจะมีอะไร เพราะรายนั้นไม่ค่อยได้ไปไหนเท่าไหร่เหมือนกัน” ที่นัดหมายเป็นร้านอาหารกึ่งผับค่อนข้างหรูหรา สาวๆกลุ่มเพื่อนม.ปลายของเมษ์วดีและเอมอรตื่นเต้นดีใจที่ได้พบกันอีกครั้ง ต่างพูดคุยซักถามทุกข์สุขประสาเพื่อนเซ็งแซ่ เอมอรร่าเริงสดใสที่ได้มีโอกาสสังสรรค์กับเพื่อนในครั้งนี้กว่าที่คิดไว้ แม้จะมีสามีติดตามมาด้วยเธอกลับไม่รู้สึกอึดอัดอย่างที่เคยนึกกังวล ปรีดาอัธยาศัยดีกับเพื่อนสาวของเอมอร เขาให้ความสนใจพูดคุยซักถามด้วยความเป็นกันเอง เอมอรอดชื่นชมบุคลิกเป็นมิตรของสามีไม่ได้ ชายหนุ่มวางตัวได้ดีทำให้บรรยากาศปาร์ตี้เล็กๆกับเพื่อนสนิทในกลุ่มเป็นไปด้วยความรื่นเริงสนุกสนาน เอมอรนึกขอบใจเมษ์วดีที่ทำหน้าที่เป็นตัวเชื่อมและตอบคำถามชวนอึดอัดบางอย่างแทนเธอโดยไม่ติดขัด ความร่าเริงช่างพูดช่างคุยของเมษ์วดีช่วยให้คนแปลกหน้าต่อกันคืนนี้คุ้นเคยกันได้รวดเร็ว อาจเพราะเมษ์วดีเคยพบกับปรีดามาบ้างแม้ไม่ใช่การพูดคุยจริงจังแต่ระหว่างสามีกับเมษ์วดีเรียกได้ว่าคุ้นกันกว่าคนอื่น “มองใกล้ๆแล้วผัวแกหล่อใช่เล่นนะเว้ยแอ้ม ท่าทางเจ้าชู้ไม่เบา  ฉันแอบเห็นพี่เปี๊ยกเหล่สาวด้วยแหละ ” เมษ์วดีกระซิบเย้า “แกเห็นด้วยเหรอ แต่ฉันไม่แปลกใจนะ อย่างที่เคยเล่าแหละบางทีมีสาวโทรตามเขาถึงบ้านเลยเหอะ” เอมอรไม่มีท่าทางหนักใจ “ไม่หึงหรือไง ผัวทำเจ้าชู้กับคนอื่น” “ไม่รู้จะหึงทำไม ฉันกับเขาต่างคนต่างอยู่นี่นา แค่อย่าทำให้ฉันเดือดร้อน เขาจะทำอะไรก็เชิญ” เอมอรพูดจริงจัง “พิลึกคนขึ้นทุกวันนะแก  จะทำเป็นไม่ใส่ใจไร้เยื่อไร้ใยกับเขาไปทำไม” เมษ์วดีบ่นเปรย “ถ้าสนใจแล้วทำให้ฉันต้องเป็นทุกข์ ฉันเลือกไม่รับรู้ดีกว่าว่ะเม”  เอ่ยเหมือนปลดปลงกับความจริงที่เผชิญตลอดมา “เอาเถอะ คืนนี้ลืมๆเรื่องน่าเบื่อเสียบ้าง นานๆเจอเพื่อนสาวสวยตั้งหลายคน ป่ะไปสนุกกัน” เมษ์วดีเปลี่ยนหัวข้อความสนใจ หญิงเจ้าภาพพยักหน้ายิ้มรื่นเป็นเชิงเห็นด้วยและกลับไปให้ความสนใจกับกลุ่มเพื่อนด้วยความเต็มใจ แสงสี เสียงเพลงและความสนุกสนานที่ผสานไปกับแอลกอฮอล์ทำให้การหยอกล้อเป็นกันเองเกิดขึ้นง่ายดาย ยิ่งดึกนักเที่ยวยิ่งหนาตา การใกล้ชิดเบียดเสียดเหมือนจะเลี่ยงไม่ได้  เอมอรไม่อาจหลีกหนีเมื่อสามีชิดใกล้ในคืนนี้ การแตะต้องสัมผัสคลอเคลียที่เหมือนปกป้องและแสดงความเป็นเจ้าของไม่ใช่เรื่องเกินงามในเมื่อเขาเป็นสามีทั้งพฤตินัยและนิตินัย “แอ้มไม่เคยเที่ยวกลางคืนเลยใช่มั้ย” ชายหนุ่มกระซิบถามข้างหู เอมอรคิดในใจ จะเที่ยวได้อย่างไร ในเมื่อบรรลุนิติภาวะได้เพียงไม่กี่วันก็ถูกเขาจับขังไว้ในบ้านหลังใหญ่ และนับแต่นั้นชีวิตสาวน้อยถูกตัดขาดจากโลกภายนอก ซึ่งเขาน่าจะรู้ดีอยู่แก่ใจ เขากักเก็บเธอไว้นานเท่าไหร่แล้ว เมื่อคิดไปทำให้หงุดหงิดขึ้นบ้าง “พี่เปี๊ยกจะให้แอ้มออกเที่ยวตอนไหน”  ถามเย็นชา “เออ นั่นสิ  เพราะพี่ไม่เคยพาแอ้มออกมาเที่ยวนี่นา” ปรีดาหัวเราะไม่ใส่ใจอาการตะขิดตะขวงของภรรยา “ไหนๆก็มาแล้ว แอ้มน่าจะสนุกให้เต็มที่เลยดีกว่า” พูดพลางส่งแก้วเครื่องดื่มยิ้มเอาใจนัยตาสดใส “เหล้าเหรอ ไม่เอาดีกว่า” สาวสวยสั่นหน้าปฏิเสธไม่ลังเล “แค่จิบๆ ไม่เป็นไรหรอกน่า นิดหน่อยแค่นี้ จะทำอะไรคนขี้ระแวงอย่างแอ้มได้” เขาจงใจท้าทายล้อเลียน เอมอรรับแก้วเครื่องดื่มไว้ในมือ สบสายตายั่วล้อกลั่นแกล้งของสามี อยากลองอยากรู้ก่อเกิดขึ้นในใจ หญิงสาวจิบเครื่องดื่มด้วยความระวัง พบว่ารสหวานจากน้ำอัดลมช่วยกลบความเฝื่อนขมได้มาก และไม่ยากในการจิบครั้งต่อไป “ใครบางคนกำลังจะโดนมอมเหล้า” เมษ์วดีโฉบกระซิบยั่วเย้า “บ้า ใครจะมอมฉัน มอมทำไม” โต้เถียงทันใด “ผัวแกไง ถามได้ เอ...หรือ อยากโดนมอมหว่า” เมษ์วดีหัวเราะร่วน ถูกใจในความคิดของตัวเอง “โอ้ย...เพ้อเจ้ออะเม ฉันไม่ได้ยกหมดแก้วเหมือนแก แค่นี้ไม่เมาหรอก นี่ยังไม่รู้สึกอะไรเลย” “เหล้านะน้อง แล้วเหล้าดีๆเนี่ยมันกินง่าย แต่เหล้าไม่ใช่น้ำเปล่า กินแล้วไม่เมาไม่มีหรอกจ้ะ” เมษ์วดีหัวเราะร่วนถูกใจแล้วรีบหันไปชวนเพื่อนคนอื่นพูดคุยคล้ายไม่ต้องการต่อล้อต่อเถียงอีกต่อไป เอมอรมองแก้วเครื่องดื่มในมือ จิบอีกอึก ให้นึกสงสัยกลิ่นแอลกอฮอล์แทบไม่มี รสชาติหวานละมุนจะทำให้เมาอย่างเพื่อนว่าได้อย่างไร จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 12:00:13 [แก้ไข] ถูกใจ : sandsandza, wor_lek, -BK-eternity จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:14:35

ความคิดเห็นที่ 14 เวลาแห่งความสนุกดำเนินต่อไป เอมอรร่าเริงพูดคุยกับเพื่อนๆได้มากกว่าที่เคย เธอรู้สึกดีอย่างที่ไม่ค่อยเกิดขึ้นบ่อยนัก กระทั่งล่วงสู่วันใหม่ สาวๆเริ่มมีอาการเหนื่อล้า จึงตกลงร่ำลาเพื่อแยกย้ายไปพักผ่อนก่อนเวลาผับปิดเล็กน้อย “แอ้มเมามั้ย” เมษ์วดีเป็นรายสุดท้ายก่อนแยกจากกัน เอมอรส่ายหน้า ส่งยิ้มดุจผู้ชนะคล้ายอยากให้รู้เพื่อนเดาผิดในครั้งนี้ “ตาเยิ้มเชียวแก อย่างนี้เขาเรียกไม่เมาแต่ไม่เหมือนเดิม”  เมษ์วดีขยิบตาเป็นสัญญาณรู้ทันรู้ดี “ราตรีสวัสดิ์ค่ะพี่เปี๊ยก จะบอกว่าขับรถดีๆก็คงไม่ใช่ เพราะพี่ไม่ได้ขับรถเอง” “มีแต่เมนี่แหละต้องฝ่าฟันต่อไป” หัวเราะเสียงใสไม่ได้กังวลจริงจัง “ขับรถระวังนะครับน้องเม  เจอกันใหม่โอกาสหน้าจ้ะ” ปรีดาสุภาพและเป็นกันเอง ระหว่างทางกลับบ้าน ชายหนุ่มถามถึงความสนิทสนมระหว่างเอมอรกับเพื่อนๆ ที่ไม่ใช่การคาดคั้นแต่เพราะเขาอยากรู้จักมากขึ้น “ดูเหมือนเมกับแอ้มสนิทกันมากนะ” “ใช่ค่ะ เมเป็นเพื่อนแอ้มตั้งแต่ม.ปลาย เขาเพื่อนเยอะ ใครๆก็ชอบคุยกับเม เพราะเป็นคนเปิดเผยจริงใจ”  เอมอรพูดอารมณ์ดี “แล้วเพื่อนคนอื่นล่ะ แอ้มสนิทกับใครอีกบ้าง” “ก็ไม่นะคะ เป็นเพื่อนกันธรรมดา ออ...มีผึ้งอีกคนที่น่าจะสนิทตอนเรียนมหา’ลัย เพราะเงียบๆเหมือนกัน คบกันได้” “แปลกมีเพื่อนสนิทช่างพูด กับไม่ช่างพูด แอ้มมีเรื่องให้พี่ประหลาดใจได้ตลอด” “เหรอคะ แอ้มไม่คิดอย่างนั้นนะ เมกับแอ้มสนิทกันเพราะคบกันมานาน เมเป็นคนง่ายๆ คุยด้วยแล้วสบายใจ” “ส่วนผึ้ง แอ้มว่าเขาน่าสงสาร เพราะเขาเป็นคนต่างจังหวัด ผึ้งเขาเงียบๆ ทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อน” “อืม...ผึ้งกับแอ้มมีอะไรหลายอย่างคล้ายกัน บางทีแอ้มคิดว่าแอ้มเข้าใจผึ้ง แล้วคิดว่าผึ้งก็เข้าใจแอ้มนะ” ชายหนุ่มยิ้มพราย ตลอดเวลาสามปีที่ผ่านมาวันนี้สาวน้อยของเขาเปิดใจและพูดคุยคุ้นเคยมากกว่าทุกวัน เอมอรแปรงผมหน้ากระจกเงา ดวงตาเป็นประกายด้วยความสุข คืนนี้สนุกกว่าที่คิดหวังไว้ การได้พบปะพูดคุยกับเพื่อนเก่า ทำให้ความรู้สึกโดดเดี่ยวที่เกาะเกี่ยวหัวใจมาเนิ่นนานลดลงได้มาก แม้เวลาพักผ่อนจะเลยล่วงหลายชั่วโมง หญิงสาวไม่ง่วงงุนเท่าที่ควรจะเป็น  ยังคงตื่นเต้นกับหลากหลายเหตุการณ์ในคืนนี้ เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ แสง สี เสียง เพลง ดนตรี ผู้คนสวยงามมากมายที่ได้สัมผัสเป็นประสบการณ์ที่ไม่เคยคาดจะได้พบเห็น โลกหลังพระอาทิตย์ตกดิน การดื่มกินสรวลเสเฮฮา  อาการร่าเริงเปิดเผย อารมณ์ที่แทบไม่ต้องควบคุมของผู้คน เป็นเรื่องแปลกใหม่สำหรับเอมอร กระนั้นด้วยสำนึกหลายอย่าง หญิงสาวพอใจที่จะได้ไปสัมผัสเช่นคืนนี้ เท่าที่สามีจะพาไปเท่านั้น   ความสวยงามฉาบฉวย  ความร่าเริงที่ดูคล้ายไม่มีการปิดกั้น ชวนหวั่นใจอยู่ในที  ที่แห่งนั้นไม่เหมาะกับเอมอร รู้ดีในสถานบันเทิงวุ่นวาย  หาความจริงใจไม่ได้ง่ายๆ ไม่มีความปลอดภัยให้กับนกน้อยที่ไม่เคยโบยบินอย่างเธอ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 12:03:49 [แก้ไข] ถูกใจ : wor_lek จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:14:56

ความคิดเห็นที่ 15 สาวสวยสำรวจตัวเองอีกครั้ง หมุนตัวซ้ายขวาหน้ากระจกเงา พิศเจ้าของร่างบอบบางภายใต้ชุดนอนกางเกงขาสั้นโปร่งสบาย ขาวผ่องนวลเนียนทั้งตัว  ส่วนเว้าส่วนโค้งราวปั้นแต่ง งามดั่งปฏิมากรรมของศิลปินเอกที่เสกสรรค์เป็นผลงานล้ำค่า รู้ดีรู้ว่าเป็นที่หมายของชายหลายคน พิสูจน์ได้จากสายตาจับจ้องในคืนนี้  รู้สึกดียิ่งกว่าที่ได้รับการปกป้องถนอมจากบางคน เชือกถักทอร้อยชีวิตที่เขาใช้สิทธิครอบครอง หากเป็นด้วยความรักใคร่ปรารถนาจริงใจ เอมอรจะไม่รู้สึกด้อยค่าแม้แต่น้อย การมีเจ้าของที่ได้รับการปกป้องคุ้มครอง คือความเคยชิน เป็นความรู้สึกปลอดภัยตั้งแต่ถือกำเนิดบนโลกใบนี้ ไม่อยากขออะไรมาก ขอแค่เขาเข้าใจให้ความสำคัญ ขอเขารู้ว่าตุ๊กตาแสนงามที่ได้มามีค่ามีความรู้สึกนึกคิด มีหัวใจ อยากให้เขารักเอาใจใส่ อยากให้ฝันดีในคืนห่างไกลคืนนั้น เป็นความฝันในความจริง... หญิงสาวสะบัดหัวเร็วรัว นึกกลัวความคิดตัวเอง  ไม่เคยคาดจะได้พบความรู้สึกชนิดนี้ ไม่เคยต้องการหรืออยากเรียกร้องใดจากเขา ที่เท่ากับเป็นการทำลายเกราะตัวเอง คืนนี้ความรู้สึกพรั่งพรูหลากไหล คำนึงหนึ่งนั้นเพราะแอลกอฮอล์พาไปอย่างเมษ์วดีว่าไว้หรือไม่ “แอ้ม นอนหรือยัง” เสียงทุ้มคุ้นหูดังหลังประตูห้องนอน เอมอรนิ่งเงียบ นึกสงสัยมีเหตุอะไรทำให้เขาเรียกหา “พี่มีเรื่องอยากคุยกับแอ้มหน่อย ใช้เวลาไม่นานหรอก” เขาพูดย้ำเหมือนมีเรื่องสำคัญกระตุ้นให้ใคร่รู้ เธอเดินไปแง้มประตู  เจตนาเพียงเพื่อสนทนาสำหรับใจความสำคัญ “ขอพี่เข้าไปในห้องไม่ได้เชียวเหรอ  พี่ไม่ทำอะไรหรอกน่า ถ้าจะทำก็ทำไปนานแล้ว” คล้ายจะกลั้นยิ้มและไม่มีท่าทีคุกคาม หญิงสาวเขินอาย นึกตำหนิตัวเองที่หวาดระแวงเกินไป  เปิดประตูกว้างกว่าเดิม แล้วเดินมานั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง “แอ้มสนุกหรือเปล่าคืนนี้” ปรีดานั่งบนเก้าอี้ที่โต๊ะทำงานตัวเล็กที่อยู่ติดกันกับโต๊ะเครื่องแป้ง “ก็สนุกดีค่ะ เอ่อ พี่เปี๊ยกมีอะไรหรือเปล่า นี่ดึกแล้ว”  ตอบเสียงเบาเริ่มรู้สึกระแวง ชายหนุ่มหัวเราะน้อยๆ “ทำไมการคุยกับแอ้มมันยากนักนะ” เอมอรมองสบสายตาเพื่อค้นหาความนัย “แล้วพี่จะคุยอะไร พรุ่งนี้ค่อยว่ากันได้ไหม” ปรีดาไม่ตอบ เขาเพียงกวาดสายตามองไปทั่วห้องนอนเหมือนไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหน “พี่เคยเข้ามาห้องนี้ นานแล้วแอบย่องมาดูแอ้มหลับ”  น้ำเสียงอ่อนโยนเล่าความประทับใจ หญิงสาวหลบสายตา จับจ้องมองมือขาวเรียวยาวของตัวเอง หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ฝันฝังใจในคืนนั้น ไม่ใช่เพียงฝันไปใช่ไหม เขาคือใครคนนั้น ใครในความฝันอบอุ่น ใครที่ให้ความรู้สึกปลอดภัย คือคนที่เหมือนฝากรักและเฝ้าถนอมจริงใจ สามีที่อยู่ใกล้เพียงเอื้อมมือ คือคนในฝันอันแสนอ่อนหวานตราตรึงใจคนนั้นใช่หรือเปล่? “ไม่รู้คืนนั้นแอ้มฝันอะไร  แต่ละเมอยิ้มด้วยนะ”  ราวเสียงกระซิบชิดใกล้ได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนบาง ช้อนเชยปลายคางกลมเกลี้ยงให้สบสายตาหวามวาบ ผสานความรู้สึกอ่อนไหว ประทับจุมพิตรักใคร่ที่กลีบปากอวบอิ่ม ละมุนละไมละเลียดลิ้มชิมทีละน้อย สอดแทรกหาความหวานซ่านพิรี้พิไร ค่อยควานให้เพ้อละเมอตาม ร่างบางสะท้านหวั่นระทึก นึกคิดต่อสู้พัลวัน อยากให้ อยากได้ อยากหนีไป อยากร่ำไรอ่อนโอนแล้วผ่อนตาม อยากลืมโมงยามเจ็บปวด อยากตรวจสอบหัวใจตัวเอง อยากเร่งอยากถอยในคราวเดียวกัน โอบกอดด้วยวงแขนอ่อนช้อยราวเพ้อ สับสนปนใคร่อยากผลักไสให้ห่างกาย  ละม้ายคล้ายอยากรู้เหตุต่อไป หนุ่มแน่นสะเทือนกับกิริยางงงวย คิดฉวยโอกาสเธอพลาดเธอไม่ใช่ตัวเอง... อุ้มช้อนร่างงามทาบลงบนเตียง เพียงเพียรกระซิบระส่ำ “คนดีของพี่...ตามใจพี่บ้างเถอะนะ” ตามใจให้ตามต้องการ ไม่ใช่เรื่องยากแต่ไม่เคยอยากให้ ที่ผ่านมาปัดป้องแม้ถูกจองจำ  วันนี้ย้ำให้ฝืนแต่ไม่อาจทนสู้ ไซร้ซุกลุ่มหลงอนงค์เนื้อ เผื่อเรียกเผื่อพร่ำย้ำไปทุกส่วน ปาก คอ คิ้ว คาง ที่เคยอ้างว้างค่อยๆรุกไล่ทีละน้อย ทรวงทรงกลมกลึงนุ่มเนียน เพียรเฝ้าสูดหอมดอมดม เคล้าเค้นหนักหน่วงตักตวงเต็มที่ไม่มีเว้น แว่วเสียงโหยหาอาลัยรัก พี่ขา พี่ยา อย่าเลย ... ตอบคำพร่ำกลับ พี่เฉย เมินเมยไม่ได้แล้ว... นวลเนื้อนิ่มนุ่มเป็นของพี่  ที่ตรงนี้ ที่ตรงโน้น ที่ตรงไหน ใช่ของพี่ทั้งหมด อย่าให้พี่ต้องอดอาดูรที่รักจ๋า ว่าแล้วบรรเลงเพลงรักถึงใจ สอดใส่บรรจงพะวงห่วงหา  น้องยาสุดที่รัก พี่จะพาไปสู่สวรรค์วิมานชั้นฟ้า งามอ่อนครางกระเส่าคล้ายหมองหม่น โอดครวญดุจจะร่ำไห้  วิมานชั้นฟ้าอยู่หนใด พี่พาน้องไปให้ถึงที ลอยละล่องเอี่ยมอ่องไม่เคยรู้  นี่คือการสมสู่สุดประมาณใช่ไหม เพริศแพร้วดั่งได้ครองดวงแก้วงามวิไล ขอพี่ให้สุดคาดหมายดั่งใจน้อง... สนองตอบ สนานตาม สะท้านไหว หมดแล้วหมดใจคิดขืนขัด เกี่ยวกระหวัดรัดรึงกระชับแน่น กระชั้นถี่เน้นย้ำซ้ำกำซาบ ดั่งกำหราบดุจกำสรวลให้ครวญเพ้อ คล้ายละเมอเหมือนละลายทั้งชีวี นาทีไหนใดผ่านไร้ความหมาย สุดปลายฝั่งพรรณรายพร่างพรายพร่ำพรูกรูเกรียว เสียวสะเทือน... เหมือนล่วงหล่นสู่หุบเหวแล้วช้อนกลับลับหายในหมู่ดาวพราวพิลาส สุขเกินคาดสมดั่งใจไม่เคยพบ ยอมสยบให้สิ้นแล้วทั้งใจกาย... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 12:50:53 [แก้ไข] ถูกใจ : ฝันที่สวยงาม, -BK-eternity, Women's blood A จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:15:16

ความคิดเห็นที่ 16 ถ่ายทอดเรื่องราวของความรักด้วยภาษากาย ไม่มีสิ่งใดเทียบเทียมสำหรับคู่สามีภรรยา โดยเฉพาะคู่ของปรีดาและเอมอร สองหนุ่มสาวปล่อยเวลาล่วงเปล่าร่วมสามีปี ถึงวันนี้เมื่อสามารถเชื่อมความรู้สึกลึกซึ้งร่วมกันน่าจะหมายถึงสิ่งดีๆกำลังจะตามมา เอมอรหวนคืนเตียงร่วมนอนเคียงกับสามีเป็นดั่งปกติภรรยาทั่วไปด้วยความเต็มใจ  บทรักอ่อนหวานช่วยผสานความเข้าใจมากขึ้น ปรีดาให้เวลากับภรรยา ใส่ใจที่จะให้ความรู้สึกมั่นคงด้วยการกลับบ้านสม่ำเสมอ ไม่มีการหายออกจากบ้านโดยไร้การบอกกล่าว ภรรยาสาวยึดมั่นในการวางตัว เธอไม่พยายามล่วงรู้เกินความจำเป็น  คล้ายยังเห็นการรักษาระยะห่างไว้บ้างสำคัญเสมอ หรืออีกนัยหนึ่ง เอมอรกำลังพิจารณาพฤติกรรมสามีตามวิสัยเยือกเย็น นิ่งเฉย ที่เป็นคุณสมบัติด้านดีของเธอ “ดูสดชื่นขึ้นนะแอ้ม  หลังวันปาร์ตี้มีทีเด็ดอะไรหรือเปล่า” ยั่วเย้าหยอกเอินจากเมษ์วดี “ไม่เห็นมีอะไรเสียหน่อย” ก้มหน้าหลบตาลงต่ำ “หน้าแดงอย่างกับกินมะเขือเทศทั้งไร่  ยังจะบอกไม่มีอะไรไม่เชื่อหรอก  เล่าให้ฟังบ้างสิ” กระเซ้าไม่หยุด “บ้าเหรอเม จะให้เล่าอะไรเรื่องแบบนี้” ขวยเขินหนักไม่ยอมสบตาเพื่อน “บอกหน่อยสิรู้สึกยังไงบ้าง  ตอนนี้ระหว่างแกกับเขาเป็นผัวเมียปกติหรือยัง” เอมอรนิ่งลังเล แต่เมื่อเห็นสายตาคาดคั้นและห่วงใยของเพื่อนสนิทเธอจึงตัดสินใจขยายความเพิ่มเติม “เอ่อ...เรื่องแบบนั้นมันก็ไม่เลวร้ายอย่างที่คิดไว้นะ  ความจริงคือฉันก็ชอบ” แก้มเนียนใสเป็นสีเข้มจัด “โธ่เอ้ยแอ้ม ใครๆเขาก็ชอบเรื่องอย่างว่ากันทั้งนั้น ไม่งั้นมนุษย์จะออกลูกออกหลานจนล้นโลกเหรอเธอ” เมษ์วดีหัวเราะขำขัน “แต่...ฉันไม่อยากชอบเรื่องแบบนี้เลย” เอมอรมีสีหน้าจริงจัง เพื่อนสาวขมวดคิ้ว “ไม่เข้าใจ ทำไมไม่อยากชอบ คิดประหลาดอีกแล้วนะแก” “ฉันกลัวนี่นา กลัวว่าตัวเองจะชอบเขา รักเขาเพราะเรามีอะไรกัน และฉันจะไม่ต่างจากผู้หญิงคนอื่นของเขา” “คิดอย่างนั้นได้ยังไง แกเป็นเมียถูกต้องทุกอย่าง  เอาตัวเองไปเทียบกับผู้หญิงคนอื่นทำไม” เมษ์วดีระอาไม่ปิดบัง “ฉันไม่ได้เอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงคนไหน แต่ฉันไม่อยากเป็นแค่เมียที่ไม่ต่างจากผู้หญิงอื่นๆของเขา” หญิงสาวสะท้อนความคิดลึกซึ้ง “หมายความว่า พี่เปี๊ยกมีผู้หญิงคนอื่นอยู่อย่างนั้นเหรอแอ้ม”  เมษ์วดีกังวลขึ้นบ้าง “ฉันคิดว่าอย่างนั้น เพราะทุกครั้งที่มีโทรศัพท์เขามักจะออกจากบ้าน เดี๋ยวนี้ดีหน่อยเขาบอกเสมอกลับเมื่อไหร่ ไปไหน” “ฉันไม่อยากซักไซร้ แต่ไม่เคยเชื่อที่เขาอ้างว่าไปเพราะงานทุกที” “ถ้าสิ่งที่คิดเป็นจริง แกจะทำไงล่ะแอ้ม” ความร่าเริงมองโลกในแง่ดีของเมษ์วดีหล่นหาย “ไม่รู้เหมือนกัน แต่ฉันคงรับมันได้ไม่ดีเท่าไหร่แน่ๆ”  สายตาเอมอรเลื่อนลอยครุ่นคิด “ฉันไม่น่าปล่อยตัว ปล่อยใจให้เขาเลย” เอ่ยเหมือนรำพึงตัดพ้อตัวเอง “ไม่ใช่การปล่อยตัวนะแอ้ม แต่เพราะพี่เปี๊ยกเป็นผัวแกเขาดีกับแกมากด้วย ฉันว่าแกตกหลุมรักพี่เปี๊ยกแล้วว่ะ” “ฉันคิดจริงๆนะ แกคงรักเขามานานมากแล้วแต่ไม่กล้ายอมรับความจริง” เมษ์วดีพูดด้วยความมั่นใจ “ไม่จริงหรอกเม  ฉันไม่ได้รักเขามานาน ฉันยังไม่รักเขา”  เสียงเบาทว่าแววตาเชื่อมั่น “แล้วที่อยากครอบครอง อยากให้เขามีแกคนเดียวคืออะไร แอ้มอยากเอาชนะพี่เปี๊ยกงั้นเหรอ” เมษ์วดีถามเสียงอ่อน เอมอรนิ่งคิด แววตาสับสนไม่แน่ใจ หาคำตอบให้เพื่อนไม่ได้... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 09:02:54 [แก้ไข] จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:15:46

ความคิดเห็นที่ 17 เฝ้ามองตั้งแต่ได้ยินเสียงรถยนต์สปอร์ตคันหรูเข้าสู่ประตูบ้านจนกระทั่งจอดสนิทในโรงรถ ชายหนุ่มร่างสูงกำยำคุ้นตาก้าวย่างว่องไวกระตือรือร้น ยิ้มกว้างยินดีเห็นแต่ไกล “โครงการใหม่ท่าจะไปได้ดี  คุณพ่อให้ทุ่มไม่อั้น...คิดถึงแอ้มจัง” บอกเล่าพร้อมสวมกอดแสดงความในใจ หญิงสาวรักษาอาการและกักข้อสงสัยเช่นทุกครั้ง เธอส่งยิ้มอ่อนหวานเช่นที่เคย “ดีใจด้วยนะคะ ท่าทางพี่จะยุ่งมาก” เอมอรยั้งคำพูดที่เหลือ  ยุ่งมากจนไม่กลับบ้านถึงสองวัน “ขึ้นโครงการใหม่ก็ยุ่งเป็นธรรมดา ... พี่คิดถึงแอ้มที่สุดเลย” คลอเคลียนัวเนียติดพัน คล้ายยืนยันรู้สึกนึกคิดแท้จริง หญิงสาวลอบถอนหายใจ  ไม่เคยมีคำอธิบาย เหตุใดต้องยุ่งกระทั่งไม่กลับบ้าน สามีทำราวกับเป็นปกติได้อย่างไร “แอ้มเบื่ออยู่บ้านเฉยๆ ไม่มีอะไรให้ทำจังค่ะ”   “ชวนเมหรือผึ้งช้อปปิ้ง กินข้าวบ้างก็ได้นี่นา พี่ไม่ว่าอะไรเสียหน่อย”  ชายหนุ่มพูดแนะนำเอาใจ   หลังจากเอมอรย้ายมานอนร่วมห้อง ปรีดาไม่เข้มงวดกับกับตารางการใช้ชีวิตของเธอเช่นที่เคยเป็น “พี่ก็พูดไปเรื่อย เขามีงานมีการทำกันนะ จะเอาเวลามาช้อปฯเที่ยวเล่นกับแอ้มตลอดได้ไง”   “แอ้มอยากทำงานบ้าง” ออดอ้อนเสียงหวาน “ทำไปทำไม เหนื่อยเปล่าๆ ไม่เอาหรอก พี่ไม่ให้แอ้มต้องไปทำงานให้ใคร”  ห่วงใยหวงแหนในทุกคำ “แอ้มเบื่อนี่นา อยากลองไปหางานทำเหมือนคนอื่นเขาบ้าง หรือจะให้แอ้มไปช่วยพ่อแม่ที่ร้าน พี่จะว่าอย่างไร” “ไม่ดีหรอกแอ้ม ขืนแอ้มไปทำงานที่บ้าน พ่อกับแม่เขาจะมองว่าพี่เลี้ยงเมียไม่ได้น่ะสิ” “ไปสมัครงานบริษัทก็ได้  แอ้มอยากลองดูสักครั้ง  พี่ให้แอ้มไปเถอะนะ แอ้มไม่อยากอยู่ไร้ค่าอย่างนี้” สายตากิริยาพะเน้าพะนอ  เหมือนตัดพ้อคล้ายร้องขอวอนอ้อน ทำให้ปรีดาอ่อนใจไม่เคยเป็นมาก่อน “ถ้าแอ้มอยากทำงานขนาดนั้น ไปทำงานที่บริษัทพี่ตั้มญาติพี่ดีกว่า เขาเคยบ่นอยากได้คนช่วยทำงานเอกสาร” “แอ้มคิดว่าจะทำได้ไหม” ชายหนุ่มเหมือนตัดสินใจและถามความสมัครใจภรรยา “ได้ค่ะ ยังไงก็ได้ถ้าพี่ไม่มีปัญหา” ปลายประโยคดั่งว่าจะยั่วล้อเพราะรู้ทันความคิดสามี “บริษัทพี่ตั้มไกลบ้านพอสมควร ให้ลูกน้องรับส่งนะแอ้ม”  นี่คือเสียงของคำสั่งที่เอมอรคุ้นชิน “ได้ค่ะ” รับคำเสียงเบา แม้จะรู้สึกขัดแย้ง ตำแหน่งงานเท่าที่คิดแค่พนักงานเอกสารทั่วไป แต่มีคนคอยรับใช้ รับส่ง ผิดธรรมดา และพอจะรู้แล้วว่าที่ทำงานที่เขาเลือกให้เป็นแค่สถานฆ่าเวลาไปวันๆ ถึงอย่างนั้นย่อมดีกว่าอยู่กับบ้านเปล่าว่าง ขนาดสัตว์เลี้ยงที่เป็นเพื่อนแก้เหงา เธอมีหน้าที่แค่เล่นหยอกไม่ต้องรับผิดชอบสิ่งใด หลายครั้งเอมอรเบื่อหน่ายตัวเอง ไม่เคยได้ใช้สิทธิใช้เสียงโต้แย้ง   ตลอดชีวิตผ่านมาใครใคร่ออกคำสั่ง ใคร่บัญญัตชีวิต หญิงสาวอดทนยินยอมราวกับ ไม่สามารถคิดได้ด้วยตัวเองแม้สักครั้ง อยากมีความกล้า อยากเผชิญหน้าปัญหาให้ดีกว่านี้  อยากให้ผู้คนรอบตัวได้รู้ เธอมีความสามารถมากกว่าเป็นหุ่นเชิดแสนดี แต่ไม่เคยมีโอกาสได้ทำสิ่งที่ต้องการ  ความกังวล ความรู้สึกท่วมท้นหลากหลาย ทำให้ต้องสะกดกลั้นกว่าคนปกติทั่วไปมากนัก จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 09:04:08 [แก้ไข] จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:16:07

ความคิดเห็นที่ 18 หญิงสาวได้เข้าทำงานในบริษัทนำเข้าพรมทอมือของญาติปรีดาสมดังที่ต้องการและเป็นที่พอใจของสามี บริษัทขนาดกลางแห่งนี้  มีสินค้าวางจำหน่ายในห้างสรรพสินค้าและขายส่งให้กับร้านเฟอร์นิเจอร์ทั่วไป เอมอรมีหน้าที่จัดทำเอกสารเกี่ยวกับสต๊อคสินค้าในส่วนขายปลีก ซึ่งมีพนักงานที่เชี่ยวชาญเป็นผู้รับผิดชอบตัวจริงอยู่แล้ว เอมอรเป็นเพียงตัวช่วยที่ทำให้คนทำงานอยู่เดิมได้รับความสะดวกมากขึ้นเท่านั้น   แม้ไม่มีบทบาทแน่ชัดกระนั้นเอมอรได้รับความเกรงใจและมีสถานะไม่ต่างจากผู้บริหารคนหนึ่งในบริษัทแห่งนี้ บารมีของปรีดาทำให้ไม่มีใครกล้าที่จะใช้หรือสอนงานให้กับเอมอร  นั่นไม่ใช่ข้อจำกัดที่จะทำให้เธอท้อถอยหรือนึกกระหยิ่ม เอมอรมีเป้าหมายลึกล้ำในใจ เธอกำลังจะใช้โอกาสครั้งนี้ให้คุ้มค่าที่สุด โดยซ่อนความหวังบางอย่างไว้เงียบเชียบลำพัง พยายามเรียนรู้ทุกเรื่องเท่าที่โอกาสอำนวยด้วยความมุ่งมั่นที่ปิดบังไว้อย่างตั้งใจ   ไม่นานเดือนเอมอรสามารถมองเห็นภาพรวมของธุรกิจนี้โดยไม่มีใครคาดคิดหรือหวาดระแวง หญิงสาวมีความมั่นใจมากขึ้น พอจะมองเห็นลู่ทางในการนำชีวิตไปในจุดที่ไม่ต้องพึ่งใครบ้างแล้ว แม้ไม่มากถึงขนาดสร้างความมั่นใจได้ทั้งหมด  เอมอรไม่เร่งรีบ บอกตัวเองยังมีเวลาในการศึกษาให้ถ่องแท้ ปรารถนาเก็บเกี่ยวความรู้ประสบการณ์ให้มากที่สุด หวังว่าวันหนึ่งจะสามารถพิสูจน์คุณค่าของตัวเองให้ผู้คนในชีวิตได้รู้ เธอไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อรอคอยให้คนหาป้อนอย่างที่เข้าใจกันเสมอมา มุ่งมาดปรารถนาอยากแสดงให้คนได้เห็นได้รู้ เอมอรมีค่ามากกว่าตุ๊กตาหุ่นเชิดแสนสวย โลกกว้างที่ไม่ใช่แค่ขอบรั้วบ้านหลังใหญ่ ให้ในสิ่งที่เอมอรไม่คาดเพิ่มขึ้นอย่างไม่อาจปฏิเสธ เป็นการเพิ่มความรู้ที่เอมอรไม่เคยนึกอยากได้นั่นคือ สามีไม่เคยซื่อสัตย์ พฤติกรรมมากชู้ของเขา สั่นสะเทือนความรู้สึกมั่นคงในชีวิตแต่งงานชนิดที่เอมอรไม่เคยนึกฝัน ตลอดเวลาร่วมสามปีที่เขาอยู่ในสถานะสมรสแล้ว  ผู้หญิงมากมายผ่านเข้ามาในชีวิตของปรีดา แม้เอมอรพยายามปฏิเสธการรับรู้โดยทำเป็นตาบอดหูหนวกก็มิปาน  ถึงอย่างนั้นมีข่าวคราวเข้าหูจนได้ หลายๆครั้งที่สามีไม่อยู่บ้าน เธอได้รับข้อความไม่ปรากฎที่มา  ขณะนี้เขาอยู่ที่ไหนกับใคร เหมือนมาจากผู้หวังดีประสงค์ร้าย ข่าวคราวหลากหลายไหลบ่าท่วมท้น จากมากคนมากข้อมูลจนเธอแทบสำลึกความจริงอันน่าหวั่นใจ แม้ไม่อยากเชื่อ แม้อยากปิดตาปิดหู ไม่รับรู้เช่นที่เคยทำมา ทว่าผู้ให้ข้อมูลข่าวสารจงใจให้ได้เห็นทั้งภาพและเสียงที่บันทึกไว้ เจตนาสั่นคลอนความสัมพันธ์ระหว่างผัวเมียชัดเจนเกินกว่าจะนิ่งเฉยอีกต่อไป เธอไม่สามารถทำเป็นทองไม่รู้ร้อนอีกแล้ว พฤติกรรมที่เขาปฏิบัติกับหญิงอื่น ย้ำให้เธอรู้ชัด การเป็นภรรยาถูกต้องตามกฎหมาย เป็นแค่การตีตราไร้ค่าสำหรับเขา เอมอรไม่ตอบโต้ ไม่คาดคั้นแหล่งข่าว ราวกับไม่ให้ความสนใจ ทั้งที่เบื้องลึกภายในปวดร้าวเกินบรรยาย ความไว้วางใจที่เคยคิดจะให้สามีลดทอนอย่างน่าใจหาย สุดท้ายเมื่อใคร่ครวญทบทวนแล้วจึงเอ่ยปากกับเขา “แอ้มขอกลับไปอยู่อย่างเดิมได้ไหม”  เธอไม่ได้โศกเศร้าเมื่อพูดประโยคนี้ “หมายความว่ายังไง” ปรีดางุนงงไม่ปิดบังความกังวลใจ “ก็หมายความว่าพี่เปี๊ยกไม่ต้องกลับบ้านบ่อยๆก็ได้ และแอ้มขอแยกไปนอนที่ห้องเล็กเหมือนเดิม” เฉยชาไม่แสดงความรู้สึก “ทำไมต้องแยกห้องกันนอน  มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” “พี่ถามตัวเองดีกว่า ไปทำอะไรไว้บ้าง แอ้มเบื่อ ไม่อยากรับรู้อีกแล้ว”  ไม่อาจซ่อนความเหนื่อยระอาอ่อนล้า “บอกพี่มา ใครพูดเรื่องไร้สาระให้แอ้มไม่สบายใจ” ปรีดาขรึมเครียดเหมือนจะพอคาดการณ์บางเรื่องได้ “สาระสำคัญคือพี่ทำอะไรต่างหาก มันไม่เกี่ยวกับใครพูดหรือไม่พูด มันเกี่ยวว่าพี่ทำหรือไม่ได้ทำไม่ใช่เหรอ” เยียบเย็นเฉยชา “แอ้มไม่ห้ามพี่ทำอะไรทั้งนั้น จะถือว่าเป็นเรื่องของพี่ก็แล้วกัน แต่แอ้มไม่อยากรับรู้ ไม่อยากได้ยินอีกแล้ว” “พี่อยากรู้ใครคาบข่าวมาบอกแอ้ม” น้ำเสียงคาดคั้นกดดันขัดเคืองใจ “จะรู้ไปทำไมใครเป็นคนพูด ในเมื่อเขาพูดความจริง และแอ้มไม่อยากทนรู้ทนได้ยินอีกต่อไปแล้ว” “ขอเวลาพี่จัดการเรื่องนี้ก่อนนะ  รับรองจะไม่มีใครมาทำให้แอ้มร้อนหูอีกแน่ๆ” คือการออกคำสั่งเช่นทุกครั้ง หญิงสาวมองหน้าสามี จ้องลึกเข้าไปในดวงตาดุจกำลังสำรวจความรู้สึกนึกคิดของเขา “ได้ค่ะ ใช้เวลาจัดการปัญหาของพี่ตามสบายนะคะ” เธอพูดด้วยแววตาว่างเปล่าไร้ความรู้สึก “นี่แอ้มไม่เชื่อ ไม่คิดว่าพี่จะจัดการเรื่องบ้าๆพวกนี้ได้ใช่มั้ย” เสียงปรีดาแสดงอาการหงุดหงิดคุกคาม “เชื่อค่ะว่าพี่จัดการปัญหาของพี่ได้ แต่ไม่แน่ใจว่าแอ้มจะจัดการปัญหาของแอ้มได้หรือเปล่า” “ขอจัดการปัญหาของแอ้มก่อนนะคะ” ไม่ใช่การท้าทาย ไม่ใช่การร้องขอ เธอแค่บอกให้รู้ถึงการตัดสินใจ “โธ่เว้ย...อะไรนักหนาวะ” ปรีดาร้องตะโกนอย่างเหลืออด เอมอรไม่สบตา ไม่มองหน้า ไม่แสดงปฏิกิริยา เธอเดินจากเขาเหมือนไม่ให้ความสนใจ ชายหนุ่มสืบเท้าเดินตามคว้าแขนบอบบางไม่ต่างจากฉุดกระชาก “อย่าเดินหนีสิ ไม่มีใครเดินหนีพี่ได้” “พี่จะทำอะไร จะใช้กำลังทุบตี เหมือนที่มีเรื่องในผับทุกครั้งน่ะเหรอ”  หญิงสาวไม่แสดงอาการหวาดหวั่น “พอเถอะพี่เปี๊ยก อย่าทำให้มันแย่มากไปกว่านี้เลย ถ้าแอ้มทำให้พี่ไม่พอใจนัก” “ให้แอ้มกลับบ้านพ่อแม่ดีกว่ามั้ย แยกกันเด็ดขาดอาจทำให้สบายใจขึ้นบ้าง” เสียงอ่อนคล้ายจะหาข้อยุติที่ดี ท่าทางเย็นชาคำพูดตัดรอนบั่นทอนความรู้สึกที่ภรรยาหยิบยื่นให้ ไม่ต่างจากน้ำมันราดบนกองไฟ อารมณ์คุกรุ่นที่เก็บไว้ลุกฮือเผาไหม้เหมือนเชื้อฟืนแห้งผากถูกเร่งด้วยเพลิงผลาญพร่าทำลายล้าง “คิดเหรอมีสิทธิเลือกอยู่ที่ไหนก็ได้  อยากอยู่คนเดียวนัก เชิญอยู่คนเดียวไปเลยให้เต็มที่”   “นิสัยแบบนี้ใครมันจะทนอยู่ด้วยวะ คิดว่าแน่นักหรือไง  จะคอยดูซิทนได้สักแค่ไหน”  เสียงกร้าวสายตาโกรธจัด หันรีหันขวางคล้ายไม่รู้จะจัดการคนตรงหน้าเช่นไร  ชายหนุ่มเป็นฝ่ายหุนหันกระแทกฝีเท้าเดินจากภรรยา ชั่วอึดใจเสียงล้อรถยนต์บดถนนดังสนั่น ดุจเป็นการยืนยันอารมณ์ร้อนร้ายที่กำลังปะทุของปรีดา จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 10:03:37 [แก้ไข] ถูกใจ : สายน้ำผ่านภูผา, ภูเขาใบไม้เปลี่ยนสี, Flower_Pooh, curlyning, wor_lek, พูดม่ะระร่าง, noinachan, fukaze จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:16:47

ความคิดเห็นที่ 19 เอมอรทรุดตัวหมดเรี่ยวแรงบนเตียงใหญ่ เจ็บช้ำจากคำที่เขาพูดใส่หน้า ร้าวรานจากปฏิกิริยาบาดหมาง หมองไหม้เพราะไม่รู้เธอทำสิ่งใดผิด ไม่เคยคิดคาดเขาจะทำร้ายจิตใจถึงเพียงนี้ น้ำตาหลั่งไหลสะอื้นไห้ สามีไม่ใช่หรือที่ผิด เขาเป็นคนสร้างปัญหาเพราะนอกใจ เขาทำให้เธอทนไม่ได้ สำคัญยิ่งกว่าสิ่งใด ปรีดาไม่คิดสำนึกผิดแม้แต่น้อย แววตากิริยาสื่อชัด เขายัดเยียดความผิดให้กาคาบข่าว เขาไม่มองถึงแก่นของเรื่องราว ที่ร้าวฉานกันในวันนี้เพราะเหตุใด ถ้าเพียงขอโทษ ถ้าเพียงทำให้รู้ว่าเขาผิดเธอไม่คิดตัดเยื่อใย   สิ่งที่เขาทำ คำที่เขาพูด ย้ำให้รู้สึก สามีไม่ได้นึกถึงหัวใจเธอเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวย้อนคิดถึงเรื่องราวตลอดเวลาสามปีที่ล่วงผ่าน ยอมให้เขาทุกอย่างโดยไม่เคยคิดโต้แย้ง ไม่ว่าจะขีดข้อกำหนดเกินความอดทนเพียงไร เธอไม่เคยทำให้รู้ว่าทนไม่ได้ พิสูจน์ตัวเองเสมอมา หน้าที่สำคัญกว่าสิ่งใด พยายามปั้นใจเพื่อปันใจให้เขามากเท่าไหร่ ทำไมไม่เคยรับรู้บ้าง ความอ้างว้างถูกยัดเยียดเป็นเวลานานเธอยังมั่นคงอยู่ตรงนี้ไม่เปลี่ยน ให้โอกาสสามีเสมอ ทั้งที่ไม่เคยรู้เขาเห็นค่ามันหรือไม่  กี่ครั้งกี่หนที่ทนอยู่ร่ำไป ทนกับข่าวคาวเรื่องราวร้อนร้ายของเขา ไม่เคยนึกคิดมีใครทนเช่นเธอทนหรือไม่  รู้แค่ว่าต้องอดทนต่อไป หวังว่าสักวันหนึ่งเขาคงเห็นใจบ้าง อยากให้เขาเห็นความดี อยากให้เขารู้เธอมีความรู้สึกมีเลือดเนื้อ มีหัวจิตหัวใจ  อยากได้ความรักความห่วงใย อยากให้เห็นเธอมีตัวตนในชีวิตเขาไม่น้อยกว่าใคร อยากได้ความเอาใจใส่ด้วยหัวใจไม่ใช่เงิน เบาะแว้งโต้เถียงเผ็ดร้อนในวันนี้ เอมอรรู้ดีรู้แล้วสามีไม่เคยเห็นค่า ไม่ได้ให้ความสำคัญเท่ากับที่เคยหวังใจ เธอเป็นเพียงสมบัติชิ้นหนึ่งของเขา กระทำย่ำยีเท่าไหร่เขาไม่ผิด เขามีสิทธิเหนือความคิดความรู้สึกของเธอ เจ็บร้าวปวดลึกสุดคาดหมาย เธอเป็นได้แค่สิ่งของไว้จับจองสำหรับเขาเท่านั้น...ทำเหมือนเธอไร้ชีวิต เขาไร้ซึ่งหัวใจเช่นกัน หญิงสาวปาดน้ำตา บอกตัวเองจะไม่ทนอีกต่อไป ถ้าเขาไม่มีใจถึงเพียงนี้ ไม่มีประโยชน์ที่จะใช้ความรู้สึกดีๆยื้อเวลาไว้ ยอมยิ่งกว่านี้อีกสักเท่าไหร่ คงไม่มีวันเปลี่ยนแปลงกระด้างแข็งกร้าวในความคิดตัวตนของสามีได้ ให้วันและคืนที่ผ่านมา เป็นเพียงความทรงจำช่วงหนึ่งในชีวิต จากนี้จะขอลิขิตเดินด้วยตัวเอง ดีร้ายที่เกิดต่อจากนี้ จะไม่มีสิ่งใดติดค้าง  สามปีที่ผ่านมาอะไรที่ต้องทดแทน ได้ใช้คืนสาสมกันแล้ว ไม่ต้องมีบุญคุณ ไม่ต้องมีความแค้น ไม่มีที่ต้องชำระสะสางให้มากความ  พอเถิดพอกันให้มันจบๆไปให้หมดสิ้น เอมอรเล่าระบายเรื่องปวดร้าวให้เมษย์วดีรับฟัง เป็นฝ่ายถูกกระทำนอกใจจากสามี เขายังมีหน้าปฏิบัติดั่งว่าสิ้นเยื้อขาดใย “ฉันจะหย่ากับเขาให้มันจบสิ้นกันไปเสียที” เอมอรพูดเรียบเรื่อยแสดงให้รู้ว่าคิดและตัดสินใจดีแล้ว “เอาจริงเหรอ แกจะหย่ากับพี่เปี๊ยกจริงๆเหรอ”  เมษ์วดีหนักใจ ไม่คิดว่าคำพูดไม่กี่คำจะทำให้หมดความอดทนลงได้ “ฉันไม่ไหวแล้ว ยังไงระหว่างฉันกับเขาก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น ฉันไม่อยากเป็นแค่ทรัพย์สินของเขา” โศกศัลย์ทุกถ้อยคำ “เขาคงพูดเพราะโมโห คงโกรธคนที่คาบข่าวมาบอก บางทีอาจไม่ได้ตั้งใจ” เมษ์วดีปลอบโยนเพื่อน “เรื่องนั้นฉันเข้าใจนะ แต่อย่างหนึ่งที่ฉันรู้สึกว่ามันเกินไป คือเขาไม่คิดว่าตัวเองผิดเลย” ช้ำใจปรากฏชัดในแววตา “เหมือนว่าเขาทำอะไรก็ได้  ตราบใดที่ยังไม่รู้ หรือไม่มีใครจับได้  แสดงว่าเขาไม่เห็นความสำคัญกับใครเลย” ยืนยันความคิดตัวเอง “แกเชื่อกาคาบข่าวมากไปหรือเปล่า” เมษ์วดีท้วงติงเสียงแผ่ว “ไม่ได้บอกนี่นาฉันรู้อะไรมาบ้าง เขาเองที่ร้อนตัว ไม่ปฏิเสธสักคำด้วยซ้ำว่าไม่ได้ทำ ท่าทางเขาเหมือนยอมรับเหมือนรู้ดี”   “คาดคั้นใครเป็นคนพูด คนบอกข่าวผิดที่เอาความจริงมาเปิด เขาไม่คิดสักนิด ไม่มีควันจะมีไฟได้ยังไง” เอมอรแค่นยิ้ม “มันหมายความว่าถ้ายังไม่มีใครจับได้ ฉันยังไม่รู้ เขาก็สนุกสนานมีผู้หญิงยั้วเยี้ยต่อไปใช่ไหม” เอมอรสรุปใจความ “เอ่อ...ไหนเมื่อก่อนแกบอกว่าเขามีผู้หญิงเยอะ แต่แกไม่สนใจไง แล้วทำไมตอนนี้...” เมษ์วดีคล้ายไม่แน่ใจ “ใช่ เมื่อก่อนฉันไม่สนใจ เพราะฉันคิดว่าในเมื่อฉันบกพร่อง ไม่ยอมนอนกับเขา ดังนั้นถ้าเขาหาเศษหาเลยฉันต้องทำใจ” “แต่วันนี้ทำใจไม่ได้  เขานอนกอดฉันดีกับฉัน แล้วเขาทำกับผู้หญิงอื่นเหมือนที่ทำกับฉันงั้นเหรอ” “ถ้ามันจะเป็นอย่างนั้น ฉันขอไม่เป็นผู้หญิงอีกคนของเขา ไม่ว่าจะฐานะอะไรก็ตาม” “พอกันทีกับการอยู่อย่างคนไร้ค่า ไม่มีความสำคัญ เป็นตัวอะไรก็ไม่รู้สำหรับเขา” เอมอรพูดเด็ดเดี่ยว “เข้าใจแกว่ะแอ้ม  ถ้าให้อภัยไม่ได้  มันก็คงอยู่ด้วยกันลำบาก”  เมษ์วดีถอนหายใจเค้นหาคำละลายใจเพื่อนไม่ได้ “โธ่เอ้ยเม  แค่ให้อภัยยังไม่มีโอกาส เพราะเขาไม่ขอโทษ เราจะอภัยให้อะไรล่ะ”  หัวเราะขื่นขมแววตาแห้งแล้ง “คำขอโทษที่ปราศจากความรู้สึกผิด ก็แค่คำพูดสวยหรู ไร้ความหมาย คงอย่างนั้นกระมัง”  เมษ์วดีครุ่นคิด ชีวิตระทมยาวนานของเอมอรอาจถึงจุดสิ้นสุดเสียที  จึงค่อนข้างคล้อยตามเพื่อนรักในครั้งนี้ “หย่ากับพี่เปี๊ยกเพราะทนไม่ไหวฉันคงห้ามไม่ได้  แต่ถ้าแกรักเขา ยังรักเขาอยู่ ฉันอยากให้ลองแก้ปัญหาดูก่อน” “รักหรือไม่ ฉันตอบไม่ได้ แต่ที่แน่ๆ ฉันล้าเหลือเกิน ฉันหมดแรงแล้ว” เสียงสั่นแหบโหยเศร้าสะเทือน “ไม่อยากแก้ไขอะไรทั้งนั้น  ไม่อยากให้คืนวันยาวนานกว่านี้ อยากให้มันสิ้นสุดเสียที ฉันอยากมีชีวิตเป็นของตัวเองบ้าง”... “สามปีที่อยู่ด้วยกันมา เขาไม่เคยทำให้รู้สึกฉันมีความหมายในชีวิต เขาคิดจะทำอะไรก็ทำเสมอ ไม่เคยแคร์กันบ้างเลย” “แกเคยบอกความรู้สึกเขาบ้างไหม บางทีเขาอาจไม่รู้ก็ได้” เมษ์วดีพยายามรั้งอารมณ์หม่นของเพื่อนไว้ “มันเป็นสามัญสำนึกของคนแต่งงานแล้วไม่ใช่เหรอ เรื่องแบบนี้ต้องบอกด้วยอย่างนั้นหรือ” “ไม่มีหรอกข้ออ้างเหตุผลดีๆ เพื่อเปลี่ยนผิดให้เป็นถูก  ฉันให้โอกาสเขามามากเกินพอแล้วถึงเวลายุติเสียที”   เมษ์วดีสัมผัสได้ในทุกคำ เอมอรตัดสินใจมั่นคงเด็ดขาดด้วยการใช้เหตุผลไม่ใช่เพียงอารมณ์เจ็บปวดผิดหวัง จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 10:05:22 [แก้ไข] ถูกใจ : พูดม่ะระร่าง, soulchan, เด็กน้อยตัวแสบ จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:17:12

ความคิดเห็นที่ 20 บิดาบังเกิดเกล้าป่วยหนักด้วยโรคมะเร็ง อยู่ในระยะอันตรายกึ่งรอดกึ่งตายไม่ห่างกัน เอมอรยุติความคิดหมกมุ่นทุกชนิด ทุ่มเทพลังงานชีวิตในการทำหน้าที่ของลูกกตัญญูเพื่อพ่ออย่างไม่ต้องสงสัย ปรีดากลับมายืนเคียงข้างในวันที่รู้ข่าวแทบจะพร้อมกัน และเขาปฏิบัติดีด้วยความสมัครใจน่ายกย่องชื่นชม ปรากฎกายทุกเวลาที่ภรรยาต้องให้กำลังใจช่วยเหลือพ่อที่ป่วยไข้ด้วยโรคร้าย พร้อมทุ่มเทเงินทองไม่ต่างจากเป็นพ่อตัวเอง แพทย์เฉพาะทางมือฉมัง การรักษาพยาบาลด้วยอุปกรณ์ทันสมัยในสถานพยาบาลชื่อเสียงโด่งดังราคาแพงริบลิ่ว ปรีดาจัดหามาให้เต็มความสามารถด้วยความเต็มใจ เสียงแซร่ซ้องสรรเสริญออกจากปากทุกคนในครอบครัวเอมอร “คุณเปี๊ยกเป็นคนดีมาก ฝากผีฝากไข้ได้จริงๆ” เงินเนรมิตรได้มากหลาย  ยื้อชีวิตคนไว้ ซื้อหัวใจได้เช่นกัน ความดีที่ปฏิบัติเช่นนั้นสะท้อนหัวใจเอมอรให้สะท้านอีกคราว ปรีดากลับบ้านบ่อยครั้งกว่าเคยเพื่อให้กำลังใจและอยู่เคียงภรรยาในสถานการณ์ค่อนข้างวิกฤติ เขาทำหน้าที่สามีแสนดีไม่มีบกพร่อง ครั้งนี้ค่อนข้างระมัดระวังเป็นพิเศษ ไม่มีโทรศัพท์หรือข่าวคาวที่จะเป็นเหตุรบกวนจิตใจทั้งเขาและเธอ เอมอรอยู่ในสภาพหมองไหม้หวั่นใจในความเจ็บไข้ของผู้เป็นพ่อ เมื่อสามีปฏิบัติดีปฏิบัติชอบถูกจังหวะเวลา ที่เธอเกรงจะเคว้งคว้างหาทางออกไม่ได้ กลับกลายเป็นว่าคนเดียวที่ชิดใกล้ที่สุดพึ่งพาได้ที่สุดคือสามี สำคัญกว่านั้นเขาไม่ลังเลที่จะให้ความช่วยเหลือโดยไม่ต้องออกปากร้องขอ เธอจึงคลายใจมากพอจะปรับทุกข์กับเขาบ่อยครั้ง “หมอบอกว่าผลการทำคีโมออกมาค่อนข้างดี เนื้อร้ายฝ่อลงอย่างที่ประเมินไว้  นี่คงสุดท้ายแล้ว” เอมอรเล่าหน้าตาสดชื่นขึ้นบ้าง “ขอบคุณพี่เปี๊ยกมากนะคะ ที่ช่วยทุกอย่างจนพ่อดีขึ้นขนาดนี้”  เธอส่งยิ้มซาบซึ้งสำนึกในบุญคุณให้กับเขา “ขอบคุณทำไม พ่อแอ้มก็คือพ่อพี่ เราต้องทำหน้าที่ลูกให้ดีที่สุด และพี่ดีใจนะที่มีโอกาส” กล่าวตอบอ่อนโยน “พี่ทำได้ดีกว่าลูกอย่างแอ้มด้วยซ้ำ ถ้าไม่มีพี่ การรักษาคงไม่ดีขนาดนี้” เอมอรพูดตามที่รู้สึกในใจ “อย่าคิดแบบนั้นสิ เราเป็นผัวเมียกัน พี่บอกแล้วไงพ่อแอ้มก็คือพ่อพี่” หญิงสาวหลบสายตา ความคิดอยากหย่าร้างรบกวนจิตใจ หากใจเร็วกว่านี้อีกสักหน่อย  คาดไม่ได้เรื่องร้ายจะดีขึ้นขนาดนี้หรือไม่ “พี่รักแอ้มมาก ต่อให้ระหว่างเราจะเป็นยังไง ถ้าเพื่อคนที่พี่รัก พี่ทำได้ทุกอย่าง”  ปรีดาพูดหนักแน่นจริงใจ เอมอรเงยหน้าสบสายตา นึกฉงนสามีรู้เรื่องราวที่เธอปิดเงียบกักเก็บไว้...และเขาออกปากบอกรักเธอเป็นครั้งแรก “พี่ไม่หย่ากับแอ้มแน่ๆ  ไม่ต้องพยายามหรอกนะ”  น้ำเสียงชายหนุ่มนุ่มนวลผ่อนคลาย “พี่เปี๊ยกรู้” “รู้สิ  แอ้มทำอะไรพี่รู้ทั้งนั้น  ... ไม่รักพี่บ้างเหรอ  อยู่กันมาตั้งสามปี พี่ไม่มีความหมายกับแอ้มเลยหรือไง” ตัดพ้อออดอ้อนในวาจา หญิงสาวเงียบนิ่งครุ่นคิดคำนึงถึงการปะทะวาจาครั้งนั้น เขาทำให้เข้าใจว่าเธอไม่มีค่าและไร้ความหมายไม่อยู่ในสายตา เขาทำเหมือนเธอไม่มีตัวตน จนกระทั่งเธอหยุดถามตัวเอง เคยรักเขา หรือคิดรักเขา และมีความรักให้เขาบ้างหรือไม่ เอมอรเศร้าหมองลงถนัดใจ ความรักความอาทรที่เขาถามหา เธอพยายามปกปิดมันไว้  เพราะไม่อยากให้เขาลำพอง การเริ่มต้นความสัมพันธ์เป็นคู่รัก ที่เธอมีสถานะด้อยกว่าทำให้ต้องกักเก็บความรู้สึกไว้ด้วยการก่อกำแพงกั้นหัวใจ เธอไม่อาจเผยความนัยที่ซุกซ่อน ไม่รู้สึกตัวมาก่อนความผูกพันฉันท์สามีภรรยาพัฒนาเป็นความรักตั้งแต่เมื่อไหร่ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 08:42:11 [แก้ไข] ถูกใจ : สายน้ำผ่านภูผา, LadyYuna, soulchan, wor_lek, พูดม่ะระร่าง แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 55 08:19:25 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:17:49

ความคิดเห็นที่ 21 “พี่ขอโทษ พี่ผิดเอง ที่ทำไม่ดีกับแอ้มไว้มาก พี่เห็นแก่ตัวเอาแต่ใจ  ยกโทษให้พี่ได้ไหม พี่สัญญาจะไม่ทำอีกแล้ว” “พี่สัญญาจะไม่ทำอีก แล้วเรื่องที่ผ่านมา พี่จะให้แอ้มลืมมันหรือไง” หญิงสาวเสียงเบาไม่อาจกลั้นความสะเทือนใจ “จริงๆคือตอนนั้นพี่กำลังสะสางอยู่หลายเรื่อง” ชายหนุ่มมีท่าทีอึดอัด “เรื่องผู้หญิงทั้งนั้น ใช่มั้ยคะ” น้ำเสียงเฉยชาที่เป็นดั่งนิสัยในการบอกให้รู้ว่าไม่พอใจ “อือ...ก็ประมาณนั้นแหละ”  ปรีดากระสับกระส่ายออกอาการสับสนจนมุม ทุกปฏิกิริยาของสามี เอมอรจับจ้องด้วยแววตาว่างเปล่าที่คาดเดาความคิดไม่ได้  เมื่อเธอเป็นเช่นนี้ยิ่งทวีความขุ่นข้องหมองใจให้เขา ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึกยาว คล้ายกับต้องการรวบรวมสติให้เข้าที่  “แอ้ม...พี่..เอ่อ” อึกอักไม่แน่ใจ “ช่างมันเถอะค่ะพี่เปี๊ยก เรื่องมันผ่านไปแล้ว ไม่ต้องทำให้กระอักกระอ่วนเพิ่มดีกว่า”  หญิงสาวตัดใจเอ่ยอ่อนโยน ปรีดาโล่งอกในขณะเดียวกับมึนงงสงสัย  ยอมรับว่าไม่สามารถตามความคิดความรู้สึกเธอได้ “ทำไม..เอ่อ” เอมอรยิ้มสดใสให้สามี “ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เรารู้ดีว่ามันไม่เกิดประโยชน์ พูดไปยังไงก็ไม่จบ” “พี่ขอโทษแล้ว สัญญาว่าจะไม่ทำอย่างนั้นอีก ปล่อยมันไปเถอะ รื้อฟื้นไปก็เท่านั้น”  หญิงสาวแย้มยิ้มด้วยความจริงใจ “เว้นแต่ว่าพี่ไปทำอะไรที่คิดว่าแอ้มรับไม่ได้  วันนี้แอ้มอารมณ์ดี พี่อธิบายได้ทุกอย่าง” “สัญญาว่าจะรับฟังและไม่โกรธด้วย ” เอมอรรื่นเริงสุขใจทั้งในดวงตาและน้ำเสียง “แอ้มไม่โกรธพี่เหรอ” ต่างจากเขาที่พูดเหมือนเพ้อ “โกรธ เคยโกรธ ไม่โกรธได้ไง  ที่พี่ทำไปนั่นน่ะ ใครมันจะรับได้ แต่ก็นะทำไปแล้วนี่” “พี่ย้อนเวลากลับไปแก้ไขไม่ได้ แอ้มอยู่กับความทุกข์ขนาดนั้นไม่ไหว  ถ้าเรายังอยากอยู่ด้วยกัน ก็ต้องทิ้งมันไป” “ที่ผ่านแล้วให้แล้วไป ไม่ลืมแต่ไม่จำดีกว่า”  หญิงสาวหัวเราะเสียงเบา  คล้ายยืนยันให้เขาคลายกังวล “พี่รักแอ้ม เมื่อก่อนไม่รู้เพราะอะไร แต่วันนี้รู้แล้ว รู้แน่ชัด แอ้มพิเศษและไม่เหมือนใครจริงๆ” แววตาลุ่มหลงเปิดเผย “อย่าเพิ่งดีใจไป  แน่ใจนะคะ พี่ไม่ได้ทำเรื่องที่แอ้มรับไม่ได้”  เอมอรหยอกล้อและหยั่งท่าทีในคราวเดียวกัน “เอ่อ...เรื่องที่แอ้มรับไม่ได้ มีอะไรบ้าง บอกพี่ได้มั้ย” ถามแผ่วเบาคล้ายเกรงใจ “อืม...น่าจะมีเรื่องเดียวเท่านั้น คือ เรื่องแม่น้องปราบ”  หญิงสาวเอ่ยมั่นใจเฉียบขาด สายตาปรีดาวูบไหว “ออยงั้นเหรอ พี่ไม่รู้สึกอะไรกับเขา นอกจากเขาเป็นแม่ของลูกเท่านั้น” ยืนยันมั่นคงชัดเจน “เรื่องนั้นรู้และรับได้  งั้นเราคงไม่มีอะไรติดค้าง  เอาเป็นว่าเราปรับความเข้าใจกันแล้วนะคะ” “ดึกแล้วแอ้มไปนอนดีกว่า  พรุ่งนี้เช้าต้องไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาลอีกด้วย” พูดจบขยับตัวลุกจากโซฟาเป็นสัญญาณตัดบทสนทนาทันที “อ้าว ง่ายๆอย่างนี้เลยเหรอ”  ปรีดาไม่ได้ล้อเล่น งุนงงสับสนกับท่าทีอมอรยิ่งนัก “อ้าว จะให้ยากๆไปทำไม จบเรื่องแล้วก็แยกย้ายเท่านั้นเอง”  แย้มยิ้มหยอกเย้าทิ้งท้าย ปรีดาทิ้งตัวกับโซฟา ใคร่ครวญความรู้สึกหลากหลาย เอมอรอ่อนต่อโลก อ่อนการใช้ชีวิตมากมาย แต่ชายหนุ่มมั่นใจยิ่งขึ้น ภรรยาสาวไม่เคยอ่อนด้อยสติปัญญาแน่แท้ สาวน้อยที่เคยหลงใหลในรูปร่างหน้าตาและกิริยางดงามชวนประทับใจ วันนี้เติบใหญ่เป็นสาวงามพรั่งพร้อม และดูเหมือนเป็นของเขาทั้งตัวและหัวใจ  ในความเป็นจริงเขารู้ดี ครอบครองได้แค่เพียงสิ่งที่นึกหวังเอาเอง... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 08:43:16 [แก้ไข] ถูกใจ : สายน้ำผ่านภูผา, LadyYuna, soulchan, wor_lek, bennypooh, เด็กน้อยตัวแสบ, พูดม่ะระร่าง แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 55 08:19:42 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:18:06

ความคิดเห็นที่ 22 ภาพคำนึงถึงวันที่ชายหนุ่มได้พบเจอสาวน้อยครั้งแรก ในตอนนั้นเอมอรยังอยู่ในชุดนักเรียนม.ปลายปีสุดท้าย ผมเหยียดยาวถักเปียเรียบร้อยเสมอ ดวงตาดำขลับเรียวรีแย้มยิ้มสดใสยามอยู่ในอารมณ์เบิกบาน จมูกเล็กๆรับกับปากอิ่มหยักได้รูปชุ่มชื้นเรื่อสีกลีบกุหลาบตามธรรมชาติโดยไม่ต้องแต่งแต้ม ดวงหน้าสาวน้อยสวยหวานขาวผุดผ่องงามราวกับตุ๊กตาที่เสกสรรจากช่างฝีมือเอก สะกดใจคนมองโดยไม่รู้ตัว เรือนร่างสูงโปร่งกลมกลึงลงตัวเหมาะเจาะทุกส่วนสัดน่าถนอมและเชื้อเชิญให้ครอบครองอย่างมิอาจห้ามความคิด ยามเธอเคลื่อนไหวไร้จริตต่างจากหญิงสาวทั่วไปที่เขาเคยคุ้น บุคลิกนิ่งเฉยแฝงความนุ่มนวลอ่อนโยนเป็นนิจ สาวน้อยสงวนกิริยาเช่นคนได้รับการอบรมมาดี สร้างความประทับใจให้ปรีดาตั้งแต่แรกพบ เอมอรอยู่ในกรอบระเบียบปฏิบัติที่พ่อแม่กำหนดให้โดยเคร่งครัดอย่างมีความสุข เขารับรู้ได้จากแววตาสดใสของเธอ ชายหนุ่มรู้สึกตัวทันที เธอคือผู้หญิงที่เขาไม่เคยมี ไม่เคยได้สัมผัส เกือบจะรู้สึกว่าไม่มีอยู่จริงในโลกวัตถุนิยมใบนี้ แม้ไม่ได้พูดคุยชิดใกล้ เขาลอบสังเกตทุกอริยาบทแทบทุกครั้งที่มีโอกาส  เธอสะกดเขาให้ตกอยู่ในห้วงฝันโดยไม่มีใครรู้ตัว   ทุกคราวที่เขาไปติดต่อธุระกับนายศักดิ์ชัยที่ตึกแถวซึ่งเป็นทั้งบ้านและร้านอาหารตามสั่งแห่งนั้น มักพบเอมอรอ่านหนังสือหรือช่วยงานเล็กๆน้อยๆของแม่ ทั้งนี้เขาพอจะรู้ว่าเธอไม่มีหน้าที่พบปะกับลูกค้าที่มาใช้บริการ ซึ่งเป็นการยืนยันเน้นย้ำให้ทุกคนรับรู้ บ้านนี้ห่วงหวงลูกสาวคนงามที่มีอยู่เพียงคนเดียวสมคำร่ำลือ เขาไม่เคยได้รับการแนะนำให้ทำความรู้จักหรือพูดคุยกับสมาชิกอ่อนวัยกว่าภายในบ้านนายศักดิ์ชัย ด้วยว่าผู้เป็นประมุขของบ้านคบหากับปรีดาในฐานะคนทำธุรกิจติดต่อสัมพันธ์เฉพาะเรื่องงาน ดังนั้นเรื่องส่วนตัวภายในครอบครัวดูเหมือนนายศักดิ์ชัยจะไม่เห็นความจำเป็นที่ชายหนุ่มควรรู้ เมื่อสนิทสนมมากพอปรีดาเลียบเคียงถามไถ่ถึงสมาชิกในบ้านด้วยถือว่าเขาเป็นมิตรที่มีน้ำใจกับนายศักดิ์ชัย ชายอาวุโสกว่าไม่เคยนึกคิดระแวงสงสัย มักเอ่ยปากบอกเล่าด้วยความภูมิใจในลูกๆทั้งสาม โดยเฉพาะเอมอรผู้เป็นพ่อให้ความดูแลใส่ใจมากกว่าลูกชายทั้งสองคน “แอ้มหัวอ่อน ใจดี ขี้เกรงใจ ผมกลัวลูกสาวถูกเอาเปรียบเพราะเป็นคนดี” นายศักดิ์ชัยไม่ถึงกับกลุ้มเพียงห่วงใยตามวิสัยคนเป็นพ่อ “โชคดีลูกสาวผมไม่ติดเพื่อน เขาเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยสุงสิงเปิดใจให้ใครง่ายๆ เขาใช้เวลานานในการให้ความไว้ใจคน”   “สำหรับผมลูกสาวเป็นคนคบยากก็ดีนะเพราะเท่ากับไม่เปิดโอกาสให้คนไม่ดีเข้าหาเหมือนกัน” “ไม่แน่นะครับ ตอนนี้ยังเรียนมัธยม หากเข้ามหา’ลัย เจอเพื่อนใหม่คงต้องดูแลมากขึ้น” ปรีดากระตุ้นความระมัดระวัง “ผมคอยดูคอยเตือนอยู่เรื่อยๆ แต่ไม่ถึงกับปิดกั้นทุกอย่างเพราะวัยรุ่นต้องปล่อยบ้าง  เราต้องเข้าใจเขาล่ะนะ” “ดังนั้นไม่ว่าเขาคบเพื่อนชายหรือหญิง ผมจะให้เขาชวนมาที่บ้านเสมอ แต่ก็เห็นไม่กี่คน อย่างว่าแอ้มไม่ช่างพูด” “เงียบๆ หงิมๆ ติดจะปิดตัวเอง เลยไม่มีใครคบก็ไม่รู้” นายศักดิ์ชัยพูดพลางหัวเราะเอ็นดูมากกว่าคิดจริงจัง ปรีดาค่อนข้างโล่งใจในลักษณะนิสัยที่นายศักดิ์ชัยเอ่ยถึงลูกสาว และมั่นใจยิ่งขึ้นในเรื่องการดูแลเอาใจใส่ลูกๆของครอบครัวนี้ ชายหนุ่มตั้งใจไว้ว่าเมื่อเธอเข้าสู้รั้วมหาวิทยาลัย ซึ่งเท่ากับเอมอรไม่ใช่เด็กสาวอีกต่อไป เขาจะพูดคุยทำความรู้จักสร้างความสนิทสนมกับสาวน้อยเพิ่มขึ้นมากกว่าการเป็นเพียงแขกของผู้เป็นพ่อ เธอกำลังเป็นเติบโตเป็นสาวสวยซึ่งเชื่อว่าหนุ่มๆทั้งหลายกำลังจับจ้องให้ความสนใจกับความงามของวัยใสดุจดอกไม้แรกแย้มนี้แน่นอน หากมีหนุ่มคนใดอยากได้ดอกไม้งามดอกนี้มากเท่าไหร่ คงไม่เท่าที่ปรีดานึกวาดหวังไว้เป็นแน่แท้ กิริยาอ่อนช้อยงดงาม แววตาเยือกเย็นไม่เป็นมิตรแต่ไม่ก้าวร้าว ท่าทีเกินคาดหยั่งของหญิงสาวกระตุ้นความใคร่รู้ของเขายิ่งกว่าใคร ชายหนุ่มสนใจในตัวเอมอร ไม่ใช่แค่ความสวยและมารยาทที่ได้รับการอบรมมาดี เขาสนใจที่เธอแตกต่างจากสาวอื่นของเขา อยากรู้ อยากเห็น อยากได้ อยากเข้าใจ  สาวน้อยแสนงามบริสุทธิ์ผุดผ่องยิ่งกว่าน้ำค้างกลางป่า ทั้งที่อยู่กลางดงนักล่าในเมืองใหญ่ เธอมีระบบคิด ใช้ชีวิตเยี่ยงไร จึงรอดมาได้ไม่ต่างจากนางชี  เธอมีกลวิธีใดในการปกป้องตัวเองไม่ให้เพลี่ยงพล้ำต่อสิ่งยั่วยุทั้งหลาย จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 13:32:29 [แก้ไข] ถูกใจ : noinachan, เด็กน้อยตัวแสบ, wor_lek, พูดม่ะระร่าง, soulchan แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 55 08:19:03 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:18:43

ความคิดเห็นที่ 23 อยากยิ่งกว่าอยาก สาวงามคนนี้เยือกแข็งขนาดไหน เขาจะละลายได้หรือไม่ เป็นคำถามที่กระตุ้นความกระหายให้ปรีดาได้เสมอ ไม่ยอมปล่อยโอกาสให้ตกเป็นของคนอื่นเป็นอันขาด ปรีดาบอกตัวเองตลอดเวลาที่เฝ้ามองเอมอรเงียบๆ ทว่าเขาไม่มีโอกาสได้ทำเช่นนั้น เพราะอุปสรรคสำคัญที่เขาเป็นคนสร้างขึ้นมา ทำให้เขาต้องชลอความคิดสร้างปฏิสัมพันธ์กับเอมอร ปรีดาพลาดท่าทำผู้หญิงที่เป็นคู่ควงซึ่งเขาเลี้ยงดูส่งเสียตั้งท้อง เป็นที่มาของการมีลูกแต่ไม่มีภรรยา เขาต้องเจรจาต่อรองเพื่อคงสถานะโสดแต่ต้องการรับผิดชอบทายาทและสิทธิการเลี้ยงดูในฐานะบิดา กว่าปรีดาจะสะสางเรื่องส่วนตัวที่เป็นเหมือนขวากหนามในการทำความรู้จักเอมอร เวลาล่วงผ่านเกือบสองปี ชายหนุ่มแทบล้มเลิกความคิดทั้งหมดทั้งมวลเมื่อพบว่า สาวน้อยที่เขาเฝ้าฝันถึง มีคู่ควงเป็นรุ่นพี่สถาบันเดียวกันไปแล้ว หนุ่มรุ่นพี่ที่เอมอรกำลังให้ความสนใจ เท่าที่ปรีดาสืบข่าวได้มา หนุ่มที่ว่าเรียนจบแล้วทำงานในบริษัทใหญ่มั่นคงแห่งหนึ่ง ฐานะทางบ้านว่าที่คนรักของหญิงสาวเป็นคนชั้นกลางธรรมดา ครอบครัวค่อนข้างอบอุ่นรักใคร่ใกล้ชิดกัน เท่ากับมีรากฐานมั่นคงจากการอบรมเลี้ยงดู บ่มเพาะให้หนุ่มคนนั้นเติบกล้าเป็นไม้ใหญ่ในวันหน้าได้ไม่ยาก ชายหนุ่มคนนั้นชื่อชัยชนะ หน้าตาดีปานกลาง ที่สำคัญเป็นคนดีมีอนาคตไกล จึงได้รับการต้อนรับจากครอบครัวเอมอร ปรีดายอมรับกับตัวเองด้วยความสัตย์ซื่อ ชัยชนะมีดีกว่าเขาเกือบทุกเรื่อง ชายหนุ่มคนนั้นไม่มีชะนักติดหลังใดๆ ชัยชนะจริงใจ รักมั่นคงและให้เกียรติเอมอรเสมอต้นเสมอปลาย เขาเอาความเพียรความดีเสนอสาวงามด้วยความตั้งใจ กระทั่งสาวน้อยยอมเปิดใจคบหาเป็นเพื่อนคนพิเศษที่ทางบ้านเธอไม่กีดขวางและดูท่าจะเอ็นดูชัยชนะพอสมควร ปรีดามีดีกว่าชัยชนะเพียงเรื่องเดียวเท่านั้นคือเรื่องฐานะทรัพย์สิน ซึ่งไม่สามารถนำมาใช้เพื่อต่อสู้แย่งชิงเอมอรได้เลย เมื่อคู่แข่งหัวใจ ไม่ใช่คนเลวร้าย และคล้ายจะเป็นคนดีถึงมาตรฐานในทุกด้าน ปรีดาถึงกับทำใจถอยหนี คิดว่าไม่มีหวังอีกแล้ว สาวน้อยคนงามไม่ได้เกิดมาเพื่อให้เขาครอบครองอย่างที่เขาต้องการ แม้จะเสียดายแต่ในตอนนั้นปรีดาไม่มีทางให้คิดเป็นอื่น อยู่ดีๆโชคเข้าข้างปรีดาโดยไม่คาดฝัน  เมื่อนายศักดิ์ชัยเสียท่าถูกเพื่อนวัยเด็กหลอกขายที่ดินไร้กรรมสิทธิ์ถูกกฏหมาย ที่ดินผืนนั้นถูกสร้างฝันจนนายศักดิ์ชัยเคลิบเคลิ้มหลงกล  ทั้งเพราะเป็นคนใจดีเห็นแก่น้ำมิตรยาวนานเขาต้องการช่วยเพื่อน กว่าจะรู้ว่าเป็นแค่ที่ดินทำกินในเขตป่าที่ได้รับการงดเว้น ไม่สามารถซื้อขายหรือทำธุรกิจอื่นใดนอกจากการเกษตรเท่านั้น นายศักดิ์ชัยถึงขั้นจำนองตึกแถวที่อาศัยอยู่และทำกินเพื่อช้อนซื้อที่ดินผืนงามที่ตามกฏหมายไม่อาจเปลี่ยนมือได้เพื่อเก็งกำไร จากสาเหตุนั้นคือหัวหน้าครอบครัวกำลังทำให้ชีวิตทุกคนในบ้านอับปางไร้หนทางไปต่อถึงขนาดอาจไม่มีที่ซุกหัวนอน ทรัพย์สินที่เคยถือครองต้องขายทอดตลาดเพื่อชำระหนี้ ซึ่งในความเป็นจริงอาจไม่เพียงพอด้วยซ้ำ นายศักดิ์ชัยดิ้นรนขวนขวายเท่าที่จะคิดได้ และออกปากขอกู้ยืมเงินจากปรีดา สภาพไม่ต่างจากคนใกล้จมน้ำตาย ชายหนุ่มตริตรองถึงความเหมาะสมแทบทุกทาง และด้วยประสบการณ์ในแวดวงธุรกิจที่เติบโตมา ปรีดาบอกกับนายศักดิ์ชัย ปัญหานี้พอจะแก้ไขได้ ต้องใช้ทนายฝีมือดีและอิทธิพลกดดันเพื่อนทรยศคนนั้น แต่เงื่อนไขคือเวลาที่จะไม่สัมพันธ์กับการแก้ปัญหาซึ่งกำลังถาโถมใส่เกือบไม่เหลือช่องว่างให้หายใจในตอนนี้ “เงินค่าจ้างทนายผมก็ไม่มี ส่วนเรื่องใช้อิทธิพลยิ่งไปกันใหญ่ ผมไม่รู้จักใครเลย” ใบหน้านายศักดิ์ชัยหมองคล้ำถนัดตา “ไม่น่าโง่ ไม่ควรเห็นใจเพื่อนขนาดนั้นเลย พาครอบครัวเดือดร้อนshiftหายไปหมดแล้ว” สบถหยาบคายอย่างอดไม่อยู่ “ผมช่วยหาทนายให้ได้ ถ้ารู้ว่าเพื่อนคุณศักดิ์กบดานอยู่ที่ไหน พรรคพวกผมคงพอช่วยได้อีกทาง” ปรีดาเสนออย่างมีน้ำใจ “ถึงยังไงผมก็ไม่มีค่าจ้างทนายอยู่ดี ต่อสู้ขึ้นโรงขึ้นศาลกันไม่รู้อีกกี่ปี แพ้ชนะถึงตอนนั้นอาจสายเกินไป” “ที่มันแย่สุดๆเพราะแบงค์ใกล้จะยึดบ้านผมแล้ว ระหว่างนี้จะพาลูกเมียไปทำมาหากินอยู่ที่ไหน” กลัดกลุ้มไม่เปลี่ยนแปลง “ถ้าผมจะขอช่วย คุณศักดิ์ชัยอย่าโกรธผมนะ”  ชายหนุ่มพูดจงใจให้รู้ว่ามีเลศนัย “ขอช่วย อย่าโกรธ คุณเปี๊ยกพูดแปลกๆ ช่วยยังไง แล้วผมจะโกรธเรื่องอะไร” ปรีดาสบสายตาชายอาวุโสกว่าด้วยความมุ่งมั่น “ผมชอบแอ้ม ผมจะส่งผู้ใหญ่มาสู่ขอ คุณศักดิ์ชัยจะเห็นว่ายังไง” นายศักดิ์ชัยผงะกับประโยคที่ได้ยิน สับสนไม่แน่ใจท่าทีของปรีดาและมีแววไม่พอใจที่ไม่อาจปิดอยู่ในนั้นเช่นกัน “ผมจริงจัง จริงใจ ไม่ใด้ขอแอ้มไปซุกซ่อน ผมพร้อมแต่งงานเป็นเรื่องเป็นราวให้เป็นเกียรติกับคุณศักดิ์ชัยและแอ้ม” ยืนยันน้ำเสียงหนักแน่น “รับรองว่าแอ้มจะได้รับการยกย่องให้เกียรติสมศักด์ศรี ผมจะดูแลแอ้มดีที่สุดเท่าที่ลูกผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้คุณศักดิ์ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้” “ผมไม่บังคับนะครับ ถึงยังไงผมก็จะช่วยเรื่องหาทนายและเรื่องอื่นๆ ถ้าคุณศักดิ์ชัยคิดว่าผมเป็นคนดีพอค่อยยกแอ้มให้ผมก็ได้” ชายอาวุโสนิ่งงันไปหลายอึดใจ ก่อนกล่าวด้วยเสียงตื้นตัน “คุณเปี๊ยกให้เกียรติผมกับครอบครัวมาก แต่เรื่องนี้ผมตัดสินใจคนเดียวไม่ได้ ต้องถามความสมัครใจของลูกด้วย” “ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจ ผมไม่อยากให้คุณศักดิ์ชัยคิดว่าผมกำลังฉวยโอกาสหรือเอาเปรียบแอ้มนะครับ” “แอ้มเป็นเด็กดีย่อมควรได้โอกาสดีๆเลือกคนที่เขาพอใจและดีพอสำหรับเขา ซึ่งก็แล้วแต่คุณศักดิ์ชัยจะพิจารณา” หลังการสนทนาตรงไปตรงมาครั้งนั้น ปรีดาค่อนข้างแน่ใจ เขาจะได้ในสิ่งที่รอและต้องการในเวลาไม่นาน ซึ่งเขาเข้าใจไม่ผิด... เอมอรเป็นของเขาด้วยความชอบธรรมและเขาได้รับการยกย่องเชิดชูจากครอบครัวของเธอท่วมท้นสมดังตั้งใจทุกประการ สิทธิครอบครองภรรยาที่ได้รับการยินยอมพร้อมใจจากทุกฝ่ายซึ่งเป็นเรื่องชอบธรรม ไม่น่าจะนำมาซึ่งปัญหา ทว่าเวลาและเรื่องราวหลากหลายที่ใช้ชีวิตร่วมกันมา ปรีดาเข้าใจภรรยาผิดถนัด การยินดียอมรับที่ได้ครองคู่อยู่ร่วมกับเอมอรจากผู้อื่นไม่มีความหมาย และไม่อาจเปลี่ยนใจเธอชั่วข้ามคืนเช่นที่เขานึกฝันง่ายๆ ที่ปรีดาเคยคิดจะทลายเกราะน้ำแข็งด้วยไฟปรารถนาอำนาจเงินตราและสถานะที่เหนือกว่าของเขานั้น เป็นไปไม่ได้เลย สาวน้อยของเขาซับซ้อนและลุ่มลึกกว่าที่เคยเข้าใจ บางทีปรีดาคิดว่าคงหาคนเข้าใจภรรยาเขาได้น้อยคน... ชายหนุ่มมาดมั่น ถ้าจะมีคนเข้าใจเอมอรไม่มากราย เขาต้องเป็นหนึ่งในนั้น ในบรรดาคนที่เธอไว้ใจต้องมีเขาอยู่เป็นคนแรกที่สำคัญ เมื่อย้อนคิดกลับไปถึงหลายๆเหตุการณ์ที่ผ่านมา  ปรีดาตระหนักรู้ เขาได้ครอบครองอัญมนีล้ำค่า ภรรยาของเขาพิสูจน์ตัวเองในเรื่องความอดทน คุณธรรม จริยธรรมได้โดยไม่มีข้อโต้แย้ง ที่สำคัญเธอใจกว้างแข็งแกร่งซึ่งเพิ่งแสดงให้เขาเห็นในคืนนี้ ขณะเดียวกันปรีดารู้อีกด้วย เอมอรเด็ดขาดกับการตัดสินใจเช่นกัน แววตาชายหนุ่มไหวเล็กน้อย นึกหวั่นความมุ่งมั่นจริงจังบางเรื่องของเอมอรอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ถึงอย่างนั้น คืนนี้อยากย้ำให้เอมอรรู้บางสิ่งให้ชัดเจนกว่านี้ ปรีดาอดคิดไม่ได้เขาปล่อยเมียรักทำตามใจไม่น้อยเหมือนกัน จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 13:50:33 [แก้ไข] ถูกใจ : noinachan, สายน้ำผ่านภูผา, wor_lek, พูดม่ะระร่าง, เด็กน้อยตัวแสบ, soulchan จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:20:08

ความคิดเห็นที่ 24 เวลานี้ล่วงเข้าวันใหม่กว่าชั่วโมง ชายหนุ่มยืนรีรอลังเลหน้าห้องนอนรับรองแขกที่เอมอรยึดครองและคงกำลังหลับสบาย สาวน้อยคงเข้าสู่นิทราประสาคนนอนเป็นเวลาประจำสม่ำเสมอ อีกทั้งช่วงนี้มีเรื่องครุ่นคิดวุ่นวายคงเหนื่อยล้ากว่าปกติธรรมดา ปรีดาชั่งใจ รู้สึกไม่อยากรบกวน อยากปล่อยให้เธอพักผ่อนเต็มที่ แต่อีกใจหนึ่งสับสนกับความคิดที่วกวนหลากหลาย เขาตัดสินใจใช้กุญแจไขประตูแผ่วเบา นึกคิดแค่ขอเข้าไปดูยามเธอหลับเหมือนทุกครั้งที่มีโอกาส เอมอรห่มคลุมผ้านวมผืนบางแทบทั้งตัว เปลือกตาปิดสนิทลมหายใจแผ่วเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ยามเธอหลับใหลตกอยู่ในห้วงนิทรายิ่งงดงามสงบเย็นใกล้เคียงเทพธิดาจากฟากฟ้ายิ่งนัก ชายหนุ่มคุกเข่าข้างเตียง เมียงมองพินิจพิจารณาใบหน้าเนียนใสที่ตะแคงหันให้ เขาอิ่มเอมใจเช่นทุกครั้งที่ได้เฝ้าดู ไล้ปลายนิ้วแข็งแรงที่เรียวคิ้ว ไล่เรื่อยมาถึงสันจมูก ปาดแผ่วเบาที่พวงแก้มนุ่มหอมสะอาด ลูบปัดปอยผมที่หน้าผากอ่อนโยน รำพึงรำพันในใจ เธอเป็นสาวน้อยของเขา เป็นของเขาคนเดียว เขามีสิทธิถูกต้องในการครอบครองตัวเธอ ถึงอย่างนั้นไม่เคยคิดหักหาญให้ร้าวราน เพราะอยากให้เธอรักเขา ไม่ใช่ยอมให้เพียงเพื่อต่างตอบแทนกันไปเหมือนหญิงอื่นๆ อยากให้ดวงแก้วบอบบางล้ำค่า รู้ว่าเธอมีความสำคัญกับเขาเหนือใครๆ อยากให้สาวน้อยคนงามเต็มใจที่ได้ชิดเชยคู่กัน ไม่ใช่ทนอยู่ไปเพื่อความสบายใจของอื่นใคร สิ่งที่เธอทำที่เธอทน ทำไมเขาจะไม่เข้าใจ ทำไมจะสัมผัสไม่ได้ เธอทนทำทนสู้อยู่ เพราะสำนึกรู้บุญคุณ เพราะกตัญญูสูงส่ง เพราะเธอเป็นคนถึงพร้อมด้วยความดีงามตามจารีตคนส่วนใหญ่ ชายหนุ่มพึงพอใจที่ได้เคียงคู่กับสาวงามที่ดีพร้อม แต่คงจะดีกว่านั้นหากเธอต้องการอยู่กับเขาด้วยสมัครใจ ถ้าเพียงเธอต้องการสนิทแนบเพราะรักใคร่ชื่นชมเฉกเช่นคู่รักที่อยากให้วันคืนร่วมกันเปี่ยมความหมายทุกนาที ไม่ใช่แค่เป็นหน้าที่ จึงปฏิบัติดีให้ผ่านพ้นในแต่ละวัน ซ้ำยังสร้างเกราะกำแพงป้องกันตัวเองจนเขาไม่อาจเข้าถึงได้เช่นที่ผ่านมา ปรีดาถอนหายใจ การชิดใกล้ทรามวัยคนงาม เป็นเรื่องไม่ง่ายอย่างเคยคิด  ยากกระทั่งเขาเผลอทำพลาดผิด เพราะไม่รู้คิดไม่เข้าใจ รับมือและแก้ปัญหาไม่เป็น  ถึงตอนนี้เธอให้อภัย แม้หัวใจเบิกบานพองโตกว่าครั้งไหน แต่ยังคงอยากได้ความรักหมดหัวใจ ที่ไม่ใช่แค่ให้ผ่านพ้นคืนวันเหมือนเป็นภาระหน้าที่เพียงเท่านั้น ชายหนุ่มนิ่งพิศดวงหน้างามคุ้นตา อยากรู้เหลือเกินเธอคิดกับเขายังไงกันแน่ บรรจงลูบไล้ผิวเนื้อเนียนใสอีกครั้ง ความรู้สึกหลั่งไหล ใคร่สัมผัสจนถึงก้นบึ้งหัวใจ ธารเยือกแข็งที่ซ่อนไว้ ต้องใช้สิ่งใดจึงจะหลอมละลาย จุมพิตแก้มนุ่มถนอมรักใคร่ เลื่อนย้ายไปที่เปลือกตา บอกตัวเองว่าจะใช้เวลาทั้งหมดที่มีเพื่อรู้ใจเธอให้ได้ คืนนี้คงต้องลาเพราะหากทนอยู่อย่างนี้ คงอดใจไว้ไม่ไหว จะต้องทำเธอตื่นแน่ๆ ประทับริมฝีปากแผ่วเบาเพื่อตัดใจ เพ่งพิศอีกครั้งก่อนห่างหาย พบเธอละเมอยิ้มให้ นึกสงสัยเธอฝันสิ่งใด ใครกันอยู่ในฝันนั้น จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 13:03:47 [แก้ไข] ถูกใจ : เด็กน้อยตัวแสบ, ภูเขาใบไม้เปลี่ยนสี, สายน้ำผ่านภูผา, soulchan, Flower_Pooh, wor_lek, พูดม่ะระร่าง, Sweet_LeMoN_Altis จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:20:40

ความคิดเห็นที่ 25 โน้มตัวพิจารณาถ้วนถี่ เปลือกตาบอบบางยังคงปิดสนิท คิดๆไปหลายเรื่องราวแล้วนึกเปลี่ยนใจ รอดูท่าทีคนหลับใหลอีกสักหน่อย  ค่อยๆไซร้ซุกซอกคออ่อนไหว กระซิบคำแผ่วเหมือนทดลองใจ “พี่นอนด้วยนะคืนนี้” ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ เธอคงหลับลึกไปแล้ว ชายหนุ่มยิ้มให้ตัวเองอย่างเห็นขัน “ขอแล้วนี่นา” พึมพำพลางลูบไล้ร่างงาม หายใจติดขัดเมื่อผ้าห่มหลุดจากกายสาว ขาวสว่างใต้ชุดนอนขาสั้นสีชมพูบางเบา ขาเรียวยาวสะโพกผายหนั่นแน่นเผยให้เห็นตรงหน้า พิจารณาไล่เรื่อยแล้วหยุดที่ทรวงงามสล้างเปลือยเปล่าภายใต้เสื้อนอนสายเดี่ยวชัดเจนแก่สายตา เกินจะหักห้ามอีกต่อไป เค้นคลึงปทุมถึงเนื้อในอาภรณ์ พลุ่งพล่านคุกรุ่นแทรกอยู่ทุกจังหวะหายใจของชายหนุ่ม อดไม่ไหวสะกดไม่อยู่ ลงมือปลดเปลื้องเครื่องห่อหุ้มตัวน้อยด้วยย่ามใจ ซอกซอนสูดดมดื่มด่ำเอาแต่ใจไปทุกที่ ปรารถนากระเพื่อมรุนแรงจนเผลอไผลขบย้ำจุดอ่อนไหวที่ยอดถันโดยไม่ตั้งใจ ร่างบางสะดุ้งตามการรุกไล่ “อื๋อ...” หญิงสาวครางงวยงง และก่อนที่เธอจะทันซักถามสิ่งใด ชายหนุ่มทาบกายตรึงไว้ไม่ให้ดิ้นรนขัดขืน “แอ้มจ๋า พี่คิดถึงแอ้ม...” กระซิบกระเส่าบอกอารมณ์รัญจวนสุดหัวใจ สาวงามขลุกขลักบ่ายเบี่ยง “อะไรกันนี่” เสียงเบาไม่แน่ใจ จับต้นชนปลายไม่ถูก เหมือนกำลังฝันอยู่หรือนี่คือความจริง? เขาอธิบายข้อสงสัยด้วยการสอดปลายลิ้นเกี่ยวพันเร่งเร้าลึกล้ำ แล้วเคลื่อนจุมพิตหนักหน่วงทั่วเรือนกายแบบบาง หญิงสาวสะท้านครางไม่ทันคิดหาเหตุผลเพื่อความเข้าใจ ร่างกายตอบสนองสัมผัสร้อนแรงอย่างไม่อาจระงับ เขาขยับลงต่ำจงใจเล้าโลมและเล็มชื้นฉ่ำย้ำยิ่งขึ้น สาวน้อยถูกกระทำป่วนกระสันต์กระสับกระส่ายส่งเสียงครางระโหย คล้ายโอดโอยเพราะบาดเจ็บแสนสาหัส  ราวกับร้องขอให้ช่วยเพื่อปล่อยปลดกับดักราคะในครั้งนี้ ชายหนุ่มยินดียิ่งที่ได้เห็นเธอยินยอมพร้อมให้อย่างที่ใจอยาก เลื่อนตัวทาบทับกระชับแน่นสนิทถึงเนื้อใน เคลื่อนไหวถี่กระชั้น ดุจมุ่งมั่นทะยานพุ่งเร็วรี่ หญิงสาวปล่อยตัวต้องการปลดภาระอารมณ์เต็มปรี่ไม่มีคิดยั้งไว้ สองแขนกลมกลึงโอบรัดรึงเหมือนต้องการเกาะเกี่ยวเพื่อไปยังทิพยพิมานร่วมกันในทุกนาที ผวาทั้งร่างตอบสนองไม่คิดเก็บท่าที ริมฝีปากอิ่มสอดส่ายซุกหาแผ่นอกกว้างดั่งนกน้อยควานหาอาหารโอชะ เขากลับลดจังหวะคล้ายหยั่งปฏิกิริยา เธอครางเหมือนจะขาดใจด้วยไม่คาดคิดเขาริดรอนหฤหรรษ์ พลันนั้นร่างแข็งแรงกว่าพลิกเธอให้อยู่เหนือ “แอ้มลองทำดูบ้างสิ” กระซิบบอกพลางขบเน้นกระตุ้นเร้าลำคอขาวผ่อง หญิงสาวลังเลในทีแรก แต่เมื่อเขาขยับนำเธอเริ่มจับจังหวะได้ จากนั้นเธอเป็นฝ่ายกำหนดทิศทางและหมายมุ่งด้วยตัวเอง สาวสวยเพลิดเพลินกับการเป็นผู้นำทางสู่ดินแดนใกล้เคียงสรวงสวรรค์ อัศจรรย์บังเกิดทุกครั้งที่เคลื่อนไหว ยิ่งเธอเร่งร้อนมากเท่าไหร่ ยิ่งเพิ่มความกระหายในปลายทางให้เขามากเท่านั้น ชายหนุ่มอดกลั้นด้วยความยากลำบาก ภาพที่เห็นคือหญิงงามเปลือยเปล่าทั้งเนื้อตัวกำลังเปลื้องปลดอารมณ์มนุษย์ควบขยับด้วยลุ่มหลงในตัณหาไม่ต่างจากเขา เธอส่งเสียงครางดั่งต้องการเร่งให้เคลื่อนไหวเอาใจเพื่อไปพร้อมกัน อาการเธอนั้นสามารถทำให้เขาแตกสลายได้ทุกวินาที สุดควบคุมไว้อีกต่อไป ชายหนุ่มร้องเร่งเปล่งเสียงให้เธอปลดปล่อย ดุจสาวน้อยย่ามใจจึงควบทะยานแรงร่อนจนเขาคลอนไปทั้งตัว สองร่างประสานเสียงเรียกหากันและกัน กระตุกสั่นสะบัดพ่ายแตกกระจายฟุ้งกระเจิงเจิ่งนองผ่องถ่ายอารมณ์ร่านร้ายถึงที่หมายพร้อมๆกัน สาวน้อยคนดีหายใจหอบถี่ตัวอ่อนแนบซบหมดแรงเหนือร่างกำยำ “เก่งมากที่รัก พี่มีความสุขมากรู้ไหม” ชายหนุ่มกระซิบหอบเหนื่อยให้กำลังใจ กอดกระชับปลอบประโลม “ไม่คิดจะขอโทษกันหรือไง ปลุกมากลางดึกอย่างนี้” หญิงสาวตัดพ้อจังหวะพูดขาดห้วง “ขอโทษและขอบคุณครับ  ว่าแต่แอ้มไม่ชอบเหรอ” กระเซ้าเสียงเบา “ไม่ชอบ...มั้ง” หัวเราะรื่นเริงขวยเขินจนต้องเบียดซุกตัวเหมือนหนีหน้า “สงสัยต้องมีอีกสักรอบ จะได้รู้ว่าชอบหรือไม่ชอบ” เขาตอบสดใสและเริ่มร่ายนิ้วพรมทั่วร่างงามอีกครั้ง “จะบ้าหรือไง ไม่ไหวแล้วแอ้มต้องตื่นแต่เช้า” เธอเบี่ยงหนีปัดป้องตัวจากสัมผัสของเขา ชายหนุ่มหัวเราะอารมณ์ดีหยุดเร้าโรมเปลี่ยนเป็นกอดกระชับแน่นหนัก นึกคิดถึงคำที่เขาว่ากันว่าผัวเมียเมื่อทะเลาะกันยามคืนดีมักร้อนแรง เขาเห็นด้วยก็ครั้งนี้นี่เอง จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 13:04:37 [แก้ไข] ถูกใจ : เด็กน้อยตัวแสบ, ภูเขาใบไม้เปลี่ยนสี, สายน้ำผ่านภูผา, soulchan, bennypooh, curlyning, Flower_Pooh, ครูสังคมกล๊มกลม, wor_lek, พูดม่ะระร่าง, noinachan, Steel9653, Sweet_LeMoN_Altis, Women's blood A จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:21:01

ความคิดเห็นที่ 26 ความสัมพันธ์ระหว่างปรีดาและเอมอร ย้อนกลับมาสู่ช่วงเข้าใหม่ปลามันเมื่อชีวิตสมรสเลยปีที่สามไปแล้ว เอมอรวันนี้อยู่ในวัยสาวสะพรั่งผ่านการฉลองครบรอบวันเกิด  23 ปีเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา ในขณะที่ปรีดาชีวิตเดินทางถึงปีที่ 34 เรียกได้ว่าเป็นช่วงวัยที่พอดีสำหรับการครองคู่ของทั้งเธอและเขา เอมอรอาจดูอ่อนต่อโลก ไม่ประสาในการใช้ชีวิต แต่เมื่อสามปีล่วงผ่านเธอไม่ใช่สาวน้อยผุดผ่องไร้ราคีอีกต่อไป เธอแต่งงานแล้ว แม้การใช้ชีวิตคู่แปลกประหลาดกว่าชาวบ้านการปฏิบัติหน้าที่ภรรยาไม่ครบถ้วนบ่อยครั้งอย่างที่ควรเป็น ไม่ได้หมายถึงเธอไม่มีโอกาสได้ทำหน้าที่อย่างผู้หญิงมีสามีแล้วพึงกระทำ ขณะที่ปรีดา ผ่านการใช้ชีวิตโชกโชนตั้งแต่ครั้งหนุ่มแน่นตัวเปล่า จนกระทั่งเข้าสู่ประตูวิวาห์และยังคงโลดโผนต่อจากนั้นอีกพอสมควร ณ ขณะนี้ที่เป็นปัจจุบัน ชายหนุ่มบรรลุความอยากหลายอย่างในชีวิต เขาคิดหยุดวิ่งวนหาหนทางตอบสนองความต้องการเสียที สาวน้อยเรียนรู้ช่วงเวลา สถานการณ์พลิกผันมากพอจะรับมือกับการใช้ชีวิตคู่แล้วเช่นกัน ความเหมาะสมด้วยระยะเวลา วัยวุฒิเป็นของเอมอรและปรีดา เรียกว่าไม่ช้าหรือเร็วเกินไป สำหรับกรณีนี้... เป็นความลงตัวที่ไม่อาจคาดหมาย หรือ เป็นเรื่องที่ถูกทำนายไว้แล้วอาจเป็นได้ แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุใด ปรีดาและเอมอร กำลังมีชีวิตคู่สุขสันต์ มีกันและกัน มีช่วงเวลาอ่อนหวาน มีเรื่องราวเล่าขาน มีความตื่นกระหายที่ได้ใกล้ชิดกัน การสร้างความสัมพันธ์ถูกรวบรัดขั้นตอนกว่าระดับคู่รักธรรมดาสามัญ มาเป็นคู่ชีวิตปัจจุบันทันด่วนในสายตาคนส่วนใหญ่ ความมั่นคงบรรดามีอาจเกิดขึ้นได้หรือไม่ได้ เป็นสิ่งที่ใครๆไม่กล้าคาดหวัง รวมทั้งเขาและเธอ กระนั้นเมื่อประคับประคองสถานภาพ ความรับผิดชอบและหน้าที่ที่มีต่อกันจนผ่านวันคืนล่วงสามปี สิ่งที่มี สิ่งที่ได้ แม้อาจช้าในสายตาใครต่อใคร แต่ยังทรงคุณค่าเต็มไปด้วยความหมายเสมอเมื่อเป็นความรักแท้จริง ถ้อยทีถ้อยอาศัย ใส่ใจและให้ความสำคัญ เพราะตระหนักรู้ ใครอีกคนคือความฝันที่เป็นจริง ชายหนุ่มหญิงสาว ขับขานเรื่องราวอ่อนหวาน ประสานความรักความเอาใจใส่ ให้ความรู้สึกมั่นคงด้วยความจริงใจ วันเวลาในการดื่มด่ำน้ำผึ้งพระจันทร์ที่มาถึงช้านานกว่าใคร ไม่ใช่อุปสรรคแม้แต่น้อย ชีวิตคู่มีบททดสอบ มีเรื่องให้เรียนรู้ มีการปรับเปลี่ยนเพื่อให้สามารถอยู่ร่วมกันได้ คู่ระหว่างปรีดาและเอมอร ไม่ใช่ข้อยกเว้น... ชายหนุ่มตั้งมั่น นับตั้งแต่วันที่ภรรยาให้อภัยซึ่งเหมือนเขาได้เธอคืนกลับ เขาจะรู้จักรู้ใจเธอมากกว่าใครๆให้ได้ ด้วยเหตุฉะนั้น ปรีดากลับบ้านทุกวัน บอกกล่าวทุกครั้งเมื่อรู้สึกว่ากำลังทำให้อีกคนร้อนใจจากการรอคอย ชายหนุ่มปฏิบัติต่อภรรยา ด้วยความเต็มใจจากสำนึกที่แท้ ไม่ใช่เพราะเธอบอกกล่าวร้องขอ ไม่มีข้อต่อรองใดๆ เขากลับบ้านมาหาเธอ เพราะเขาต้องการอยู่เคียงข้าง ต้องการได้ความรักต้องการบอกรักและได้แสดงความห่วงหาพิเศษต่อเธอ การกลับมาอยู่ร่วมเรียงเคียงหมอนครั้งนี้ ปรีดามาพร้อมความหวัง ความตั้งมั่นในการรักษาเธอไว้ เพื่อเป็นคู่แท้ในชีวิตต่อไปตราบนานเท่านาน เอมอรยังคงทำงานในบริษัทเครือญาติสามีเช่นเดิม  เนื่องเพราะการทำงานนอกบ้านไม่ได้สร้างปัญหาในการทำหน้าที่ภรรยาแต่อย่างใด หญิงสาวมีความสุขดีที่ได้ทำสิ่งที่เป็นประโยชน์บ้าง แม้ไม่มากมายแต่ย่อมดีกว่าการอยู่บ้านเฉยๆ ให้ว่างเปล่าไร้จุดหมาย เป็นสุขยิ่งกว่าเมื่อรู้ว่าในแต่ละวันที่กำลังจะจบ เธอจะได้พบบางคนที่เขาให้ความสำคัญให้ความรักให้ความหวังอบอุ่น สาวงามอิ่มเอมเต็มตื้นในหัวใจ ชีวิตเพียบพร้อมเกือบทุกด้าน ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นจริงเธอไม่ได้เพียงฝันไป เมื่อเปิดใจ มีการให้อภัย เมื่อตระหนักถึงความรู้สึกเบื้องลึกในใจตน คู่สามีหนุ่มสาวแลกเปลี่ยน พูดคุยกันมากขึ้น โต๊ะอาหารไม่เย็นชา การสนทนาไม่แห้งแล้ง ต่างแบ่งปันเพื่อให้อีกฝ่ายได้มีส่วนรับรู้คือถักทอความสัมพันธ์แน่นแฟ้นพันผูกยิ่งกว่าเคย บทรักเร่าร้อนยามร่วมเคียงเป็นดั่งผงชูรสเป็นตัวช่วยหลอมละลายความหวาดหวั่นทั้งหลายให้คลายลงรวดเร็ว คิดฝันลึกซึ้งตั้งความหวังดื่มด่ำบอกตัวเองเธอพร้อมในการโจนสู่ห้วงรักนิรันดร์ร่วมกับเขาด้วยความสมัครใจที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 55 09:50:58 [แก้ไข] ถูกใจ : สายน้ำผ่านภูผา, wor_lek จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:21:42

ความคิดเห็นที่ 27 “สวัสดีครับพี่แอ้ม” เสียงเล็กๆส่งมาตามสาย เอมอรงุนงงเล็กน้อย แต่ตอบกลับร่าเริง “สวัสดีค่ะ ใครเอ่ย” “น้องปราบครับ” เอมอรชะงัก น้องปราบลูกชายคนเดียวของสามีไม่เคยพบ พูดคุยกับเธอมาก่อน ด้วยเหตุผลอ่อนไหวในหลายๆเรื่อง สำคัญที่สุดเป็นเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอและไม่มีช่วงเวลาดีๆร่วมกันมากพอที่จะเปิดโอกาสให้เด็กชายเข้ามาอยู่ในความสัมพันธ์ “น้องปราบมีอะไรให้พี่แอ้มช่วยครับ” ถามเด็กชายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ปราบคิดถึงพ่อ” หนูน้อยไม่เศร้าหมอง แค่ความจริงใจที่สัมผัสได้จากเสียงนั้น “พี่แอ้มให้พ่อมานอนบ้านปราบได้มั้ยครับ” เด็กชายโพล่งถาม เอมอรครุ่นคิดบางสิ่ง “น้องปราบมานอนบ้านคุณพ่อดีกว่ามั้ยคะ ช่วงนี้คุณพ่องานยุ่งจ้ะ” สายเด็กชายเงียบไปอึดใจ “แม่บอกแล้วว่าพี่แอ้มต้องพูดแบบนี้จริงๆด้วย พี่แอ้มไม่ยอมให้พ่อมาหาปราบ” “ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับน้องปราบ เอ่อ...” เอมอรกังวลกระทั่งไม่สามารถอธิบายต่อได้ “พี่แอ้มคืนพ่อให้ปราบนะครับ  แม่บอกว่าถ้าไม่มีพี่แอ้มพ่อจะมาอยู่กับปราบทุกวัน” เด็กชายพูดมีความหวัง “น้องปราบครับ คือ...พี่...พี่ว่าน้องปราบคุยกับคุณพ่อเองดีกว่ามั้ย” ตะกุกตะกักตะขิดตะขวงที่ต้องอธิบาย “แม่บอก...เอ้ย...ไม่ใช่สิ เมื่อก่อนพี่แอ้มไม่ห้าม พ่อมานอนบ้านปราบบ่อยๆ  พี่แอ้มอย่าห้ามพ่อมาหาปราบนะครับ” “ให้พ่อมาอยู่กับปราบ คืนพ่อให้ปราบได้มั้ยครับ” เด็กชายพูดซ้ำๆกระตือรือร้นเหมือนค้นพบปริศนาสำคัญ เอมอรตื่นตะลึง ความคิด ความสงสัยหลากหลายไหลท่วม เด็กชายกำลังพูดเรื่องอะไร? สามีปิดซ่อนใดกับเธออีกหรือไม่ “พี่แอ้มครับ ยังอยู่ไหม ฮัลโหล ๆๆๆ” “พี่ฟังอยู่ครับน้องปราบ  แล้วพี่จะบอกคุณพ่อให้นะครับ” “ไชโย้...พี่แอ้มจะคืนพ่อให้ปราบแล้ว ปราบจะรอพ่อมาหา ดีใจที่สุดเลย” เด็กชายร่าเริงพูดซ้ำๆด้วยความยินดี ช่างต่างจากหญิงสาวคู่สนทนา ที่หน้าตาหมองโศก เรื่องที่กังวล สิ่งที่กลัวตลอดมากำลังคืบคลานครอบคลุมเพื่อบั่นทอนเธอจนได้... เอมอรลังเลไม่แน่ใจ ควรนำเรื่องนี้ไปซักถามเพื่อเค้นหาความจริงที่เขาปกปิดไว้ หรือ ทำใจไม่รับรู้ไม่ใส่ใจเก็บทุกอย่างไว้ในใจเช่นที่เคยทำ สามีเธอไปให้ความหวังใครอีก...มีเหตุผลใดที่เขาทำเช่นนั้น เธออยากเข้าใจและไม่อยากรู้ในเวลาเดียวกัน  หวั่นความจริงที่จะต้องรับ ช่วงเวลาที่เคยไม่เข้าใจ เขามีทางออกโดยวางแผนอยู่ร่วมกับคนอื่นเผื่อสำรองไว้ในวันที่แน่ใจว่าจะไม่มีเธอ ใช่หรือไม่? ล้าและอ่อนใจ นึกกังวลสงสัย สามีสุดที่รัก คิดแก้ไขปัญหาเพื่ออยู่ร่วมกับเธอมากขนาดไหน เขาเปิดทางเลือก ปล่อยตาถอยให้ตัวเองเช่นไร  หากไม่มีเธอเขาไม่นึกเดือดร้อนใด เพราะรู้ดีมีใครอีกคนรออยู่เสมอ... ใครคนนั้น คนที่ทำให้เอมอรหวั่นไหว คนที่เขาทำเหมือนไม่มีเธออยู่ในชีวิต แต่เอมอรรู้ดีเช่นที่ทุกคนรู้ อารยาหรือออยไม่เคยด้อยความสำคัญสำหรับปรีดา...เพราะเธอคือแม่ของลูกชายคนเดียวของเขา จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 55 10:00:28 [แก้ไข] ถูกใจ : เด็กน้อยตัวแสบ, สายน้ำผ่านภูผา, wor_lek จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:22:00

ความคิดเห็นที่ 28 “เมว่างหรือเปล่า เจอกันหน่อยดีมั้ย” เอมอรตัดสินใจโทรหาเพื่อนสนิท “ช่วงนี้ยุ่งๆว่ะแก มีอะไรด่วนหรือเปล่า” “อือ...ไม่มีอะไรหรอก ไม่ได้คุยกันมาหลายวัน ฉันคิดถึงแกบ้างไม่ได้หรือไง” เอมอรแสร้งหัวเราะร่าเริง “คิดถึงฉัน ไม่ใช่แล้วแหละ เอางี้แกมาหาฉันไม่มั้ยล่ะ ที่ออฟฟิศใหม่นะ ตอนนี้หรือตอนไหนก็ได้” “จะดีเหรอเม ฉันไม่ได้มีธุระสำคัญขนาดนั้นสักหน่อย”  เอมอรเกรงใจที่ต้องรบกวนเพื่อนในเวลาทำงาน “อ้าวไหนบอกว่าคิดถึง แสดงว่าคิดถึงไม่จริงน่ะสิ ถึงไม่ยอมมาหา หรือคุณสามีไม่อนุญาต” เมษ์วดีรู้ทันจนได้ “เปล่าพี่เปี๊ยกไม่ได้ว่าอะไร แต่ฉันไม่อยากให้แกเสียเวลามาคุยกับฉัน เห็นว่ายุ่งไม่ใช่เหรอ” “ยุ่งน่ะใช่ แต่ไม่ถึงขนาดคุยกับเพื่อนไม่ได้ อีกอย่างนี่บริษัทฉันเอง ใครจะกล้าด่า  และเพราะมันเป็นของฉันก็เลยต้องเฝ้าไงย่ะ” “เพราะงั้นโปรดขยับตัวมาหาฉันซะดีๆคุณนายแอ้ม” เมษ์วดีคาดคั้นด้วยเสียงหัวเราะร่าเริง “ว้าว แกเก่งมากเลยเม ออฟฟิศใหม่สวยเชียว” เอมอรกวาดสายตามองสำนักงานขนาดเล็กที่ตบแต่งทันสมัยเรียบหรูด้วยความชื่นชม “ก็ต้องดูดีหน่อย ขายจิวเวลรี่นี่นา ... ไหนมีเรื่องอะไรเม้าท์ให้ฟังบ้างสิ” เมษ์วดีอวดด้วยความภาคภูมิ เอมอรอึกอักบ่ายเบี่ยง “แค่คิดถึง แวะมาหา ไม่ได้มีเรื่องซะหน่อย ตัวเองบอกให้มาเองแท้ๆ” “ไม่ๆ แอ้ม อย่ามามุขนี้กับเมษ์วดี  ฉันรู้จักเธอมากพอ ถ้ากำลังคิดเกรงใจ อย่าทำฉันเสียเวลาสิวะ” สาวเจ้าบ้านมีสีหน้าจริงจัง เอมอรเห็นแววตาใคร่รู้ที่เป็นกังวลของเพื่อนรัก เธอลังเลไม่แน่ใจควรหรือไม่ที่จะรบกวนเพื่อในเวลานี้ “มีอะไรพูดมาเถอะน่า อ้ำอึ้งยิ่งทำให้ฉันไม่สบายใจ” เมษ์วดีกระตุ้นอีกครั้ง แขกสาวจึงเล่าเรื่องอึดอัดที่ได้คุยกับลูกชายของสามีให้เมษ์วดีฟังแทบจะคำต่อคำ... เจ้าบ้านผู้ฟังตรึกตรองสิ่งที่ได้ยิน “แกกำลังสงสัยว่าผัวแอบกลับไปหาเมียเก่างั้นเหรอ” ถามไม่อ้อมค้อม “เป็นแก ไม่สงสัยหรือไงล่ะเม”  ย้อนกลับด้วยคำถามจากเอมอร “อืม...มันก็น่าสงสัยนะ แต่ประเด็นคือ ถ้าถามแล้วพี่เปี๊ยกปฏิเสธ แกจะเชื่อเขาหรือเปล่า” เอมอรนิ่งคิดแล้วจึงส่ายหน้า “ไม่รู้สิ ปัญหาคือ ฉันไม่กล้าถามเขามากกว่า” “อ้าว ทำไมงั้นล่ะ สงสัยก็ถามดิ ให้มันรู้กันไป เขาจะว่าอย่างไร” สีหน้าเมษ์วดีหนักใจ “แอ้ม...เรื่องของเขากับแม่ของลูก มันจบแล้ว เขาแต่งฯกับแกแล้ว แกควรจะพูดและฟังเขา ไม่ใช่คนอื่น” “ฉันรู้น่าเม...แต่นี่ไม่ใช่คนอื่นนะ นี่ลูกชายเขา เด็กห้าขวบไม่โกหกหรอก” “ไม่โกหก แต่เด็กไม่เข้าใจเหมือนผู้ใหญ่เข้าใจหรอก บางทีพี่เปี๊ยกอาจแค่ไปค้างให้ลูกเห็นแต่ไม่มีอะไรกับแม่ของลูกก็ได้” “มองโลกในแง่ดีจังเลยนะเม พี่เปี๊ยกกำลังหลอกลูกโดยแกล้งทำเป็นครอบครัวอบอุ่น มันควรเหรอ มันดีแล้วจริงๆเหรอ” “ลูกอาจไม่เข้าใจลึกซึ้ง แต่เขารู้แน่ๆ พ่อมาค้างด้วย ถ้าไม่ค้างกับแม่ น้องปราบไปเอาความหวังว่าพ่อจะมาอยู่ด้วยจากไหน” เอมอรเสียงเข้ม “จากแม่เขาไง แม่เขาอาจให้ความหวังลูก อาจพูดให้ลูกเข้าใจคลาดเคลื่อนก็ได้” เมษ์วดีไม่ยอมแพ้เช่นกัน “ไม่ใช่หรอกเม ฉันรู้จักพี่เปี๊ยกดี ถ้าลูกเข้าใจผิดพี่เปี๊ยกต้องปฏิเสธและแก้ไขแล้ว ที่น้องปราบเข้าใจอย่างนี้เพราะเห็นอะไรแน่ๆ” “แน่ใจเหรอว่าแกรู้จักผัวดี ไม่ใช่อคติเพราะเรื่องที่เขาเคยสร้างปัญหาให้” เมษ์วดีท้วงติงจริงจัง “อย่าเอาความกลัว ความกังวลมาตัดสินหรือทึกทักเอาเองนะแอ้ม เพราะมันอาจทำให้เราเผลอพลาดทำลายน้ำใจดีของเขา” เอมอรนิ่งเงียบใช้ความคิดเพื่อวิเคราะห์ความเป็นไปได้ “แกจะให้ฉันถามพี่เปี๊ยกใช่มั้ย” “ใช่ถามไปเลย แต่คำตอบของเขาคงไม่สำคัญเท่ากับ แกจะรับมันได้มากขนาดไหน” “หมายความว่าไง แกกำลังจะบอกว่าพี่เปี๊ยกอาจกลับไปมีอะไรกับแม่น้องปราบงั้นเหรอ” เอมอรกังวลจนปิดไม่อยู่ “ฉันแค่มองกรณีเลวร้ายที่สุดนะแอ้ม ซึ่งถ้าร้ายที่สุดคือเขาเคยเผลอกลับไป แกจะให้อภัยได้มั้ย” “สิ่งสำคัญอีกเรื่องคือ ถ้าเขาปฏิเสธแกจะเชื่อเขาหรือเปล่า แกต้องการรู้เรื่องนี้ไปเพื่ออะไร ต้องตอบตัวเองให้ได้” “ฉันต้องการรู้ ที่เขาทำไปเพราะเขาไม่คิดว่าเราจะอยู่ด้วยกันได้ มันเป็นอย่างนั้นหรือเปล่า” เอมอรตอบเสียงเบา “ไม่ใช่หรอกแอ้ม แกไม่ควรจะคิดแบบนั้น ไม่ว่ามันจะเคยเกิดอะไรขึ้น เขาหรือใครก็กลับไปแก้ไขไม่ได้แล้ว” “ทุกวันนี้พี่เปี๊ยกเขาก็ดีกับแก รักแกมากขนาดนั้น เรื่องที่ผ่านไปแล้ว ช่างมันไม่ดีกว่าหรือ” เมษ์วดีพยายามโน้มน้าว “ผู้หญิงอื่นๆ ฉันให้อภัยได้  ผู้หญิงคนนี้ฉันก็เคยให้โอกาสเขาอธิบายแล้วด้วย แต่เขาเลือกจะปิดบังฉัน” “คนอื่นฉันไม่ติดใจอะไรหรอก แต่กับออย ฉันรับไม่ได้” แววตาเอมอรหม่นเศร้า จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 10:51:36 [แก้ไข] ถูกใจ : สายน้ำผ่านภูผา, wor_lek, พูดม่ะระร่าง, ooity จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:22:25

ความคิดเห็นที่ 29 “ทำไมถึงรับเรื่องออยไม่ได้” “เพราะออยมาก่อน เพราะออยรักเขา เพราะเขาให้ความสำคัญกับออยมากเหมือนกันไงเม” “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ รู้ไม่ใช่เหรอ แกสำคัญกว่าทุกคน” เมษ์วดีแทรกทันที “กับออย ไม่แน่ใจ  ฉันรู้มาตลอดออยอยากได้อะไร พี่เปี๊ยกจะต้องรีบหาให้ทันที ออยสำคัญสำหรับเขา” “สำคัญเพราะเขาเป็นแม่ของลูก ไม่ใช่เพราะเขาเป็นเมียเป็นคนที่พี่เปี๊ยกรักเหมือนแกนะแอ้ม” เมษ์วดีอดทนพยายามชี้แจง “เชื่อสิ ถ้าไม่มีฉันพี่เปี๊ยกกลับไปหาออยแน่ๆ อย่างน้อยเขาคงคิดว่าทำเพื่อลูก” เอมอรสะเทือนใจเธอกำลังคิดถึงหัวอกเด็กน้อย “สำหรับพี่เปี๊ยกเขาไม่แคร์หรอกจะเป็นผู้หญิงคนไหน ขอแค่ทำให้เขาพอใจ  เขาอยู่ด้วยได้ทั้งนั้น” “แกก็เกินไปว่ะแอ้ม  มองเขาซะร้ายกาจมากนะเนี่ย” เมษ์วดีถอนหายใจ “ฉันไม่ได้คิดไปเอง แต่ฉันรู้ ตลอดเวลาที่เราไม่เข้าใจกัน เขาหาผู้หญิงมาเติมให้ตัวเองเสมอ ถ้าออยรับตรงนี้ได้” “หากเขาไม่มีฉัน ออยจะได้พ่อของลูก ได้เป็นเมียที่ถูกต้องของเขาแน่ๆ” เอมอรพูดด้วยความมั่นใจ “แล้วทำไมแกไม่คิด พี่เปี๊ยกยอมทิ้งหญิงอื่นทุกคน เพื่ออยู่กับแกคนเดียว นั่นหมายความว่าเขารักแกไม่ใช่เหรอ” ท่าทางเมษ์วดีเริ่มล้า “เขาอาจรักฉัน แต่หากเรื่องที่ฉันกำลังสงสัยอยู่นี้เป็นจริง เขารักฉันไม่มากพอจนคิดว่าเราจะอยู่ด้วยกันได้ยาวนานหรอกเม” “ฉันไปวันไหน เขาคว้าใครก็ได้มาแทนทันที ฉันอยู่กับผู้ชายที่คิดแบบนี้ต่อไปไม่ได้แน่ๆ ฉันทนไม่ไหวอีกแล้ว” โศกตรมในทุกคำที่พูด “แอ้มใจเย็นๆ มันอาจไม่มีอะไรก็ได้ เชื่อใจเขาดีกว่ามั้ย  ก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าเขารักแก” เมษ์วดีปลอบอ่อนโยน “เขารักฉันยังไง ไม่เคยทำให้เชื่อใจได้สักครั้ง ถ้าอย่างนั้นอย่ารักกันเลยดีกว่าไหม ขังฉันไว้ด้วยคำว่ารัก มันไม่แฟร์” “พูดถึงเรื่องขัง วันนี้ไม่เห็นมีบอดี้การ์ดนี่นา” เมษ์วดีเอ่ยเหมือนเพิ่งนึกได้และเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศสนทนา “ไม่มีตั้งแต่พ่อฉันไม่สบายแล้วล่ะ  คงรู้แล้วมั้งถึงยังไงฉันก็ไปไหนไม่รอด” ยังคงขื่นขมอยู่ในน้ำเสียงเอมอร “อย่ามองในแง่ร้ายนักเลย แกกับพี่เปี๊ยกอยู่ด้วยกันก็สามปีกว่าแล้ว  แสดงว่าเขาเข้าใจแกมากขึ้นไม่ใช่เหรอ” “ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจ เขาเข้าใจมากขึ้นหรือฉันกลายเป็นของตายไปแล้วกันแน่” เอมอรคิดสับสนวุ่นวายในใจ การสนทนาปรับทุกข์หาทางออกของสองสาวในครั้งนี้ไม่ค่อยราบรื่นเหมือนที่ผ่านมา เมษ์วดีมีเรื่องให้ต้องคิดต้องทำสาละวนจัดการงานพร้อมๆไปกับการฟังเอมอรแทบตลอดเวลา “ฉันกลับก่อนดีกว่า เห็นพนักงานชะเง้อชะแง้หาแกกันใหญ่ แสดงว่าพวกเขารออยู่แน่ๆ เอาเราไว้ค่อยคุยกันใหม่เนอะ” “ได้จ้ะ เอ่อแอ้ม... ฉันอาจไม่สะดวกออกไปข้างนอก แต่แกรู้นะฉันอยู่ที่นี่ มีอะไรก็มาหากันนะ” เมษ์วดีเป็นห่วงจริงใจ เอมอรมองบรรยากาศการทำงานขมักเขม้นของสำนักงานเล็กๆแห่งนี้ เธอรู้ดีเพื่อนสาวอยู่ในภาวะการงานรัดตัวมากขนาดไหน “ขอบใจมาก ไม่ต้องห่วง ฉันดูแลตัวเองได้ ถ้าไม่ไหวจริงๆ ฉันจะแวะมา ซึ่งน่าจะบ่อย” เอมอรกล่าวติดตลกเพื่อให้เพื่อนคลายใจ สองสาวแยกจากกัน คนหนึ่งนั้นหันกลับไปให้ความสนใจในกิจการงานที่เพิ่งเริ่มต้นสานฝัน อีกหนึ่งนั้น หมกมุ่นกลัดกลุ้มกับความรู้สึกไม่ต่างจากฝันร้ายโดยไม่มีความมั่นใจจะสลัดความหวาดหวั่นออกไปได้อย่างไร จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 10:53:03 [แก้ไข] ถูกใจ : tiNgrOyArrAi, สายน้ำผ่านภูผา, wor_lek, พูดม่ะระร่าง จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:22:45

ความคิดเห็นที่ 30 พักผ่อนเพื่อดูรายการโทรทัศน์หรือให้ความสนใจเรื่องใดเรื่องหนึ่งร่วมกันหลังเวลาอาหารเย็นเป็นกิจวัตรธรรมดาของเอมอรและปรีดา ทั้งคู่ยินดีที่ได้แลกเปลี่ยนความคิดเพิ่มการสื่อสารระหว่างกันด้วยปกติสุขเป็นเวลาหลายเดือน คืนนี้ต่างไปเพราะดูเหมือนหญิงสาวไม่มีสมาธิที่จะให้ความสนใจในรายการโปรดเท่าที่ควร สายตาเธอเลื่อนลอย จนเขาสังเกตได้ “แอ้มดูเหม่อๆ มีอะไรหรือเปล่า อาการของพ่อน่าเป็นห่วงเหรอ”  ห่วงใยอ่อนโยนทุกครั้งเมื่อพูดเรื่องป่วยไข้ของบิดาหญิงสาว “พ่อดีขึ้นมากแล้วค่ะ  เห็นแม่กับพี่ๆบอกว่าร่าเริงขึ้นเยอะเลย” เธอตอบเรื่อยๆ “ดีแล้วนี่นา แล้วที่แอ้มดูล่องลอยอยู่นี่แอบคิดถึงใครหรือเปล่าเนี่ย” เขากระเซ้าหยอกล้อ หญิงสาวนิ่งคิด “คิดถึงว่าถ้าไม่มีแอ้ม พี่เลือกจะอยู่กับใครมั้ง?” เธอตอบคล้ายจริงจังและไม่ใส่ใจน่าพิศวง “โห...คิดอะไรแบบนั้น มันเป็นไปไม่ได้เพราะพี่มีแอ้มอยู่นี่ไง” เขารวบตัวเธอไว้ในวงแขนกอดรัดรักใคร่ พิงซบศรีษะกับอกกว้างใหญ่ เอ่ยถามสิ่งที่ค้างคาใจ “พี่เปี๊ยกคะ  ตั้งแต่เราแต่งงานกันมา พี่เคย...เอ่อ ไปนอนบ้านน้องปราบมั้ย” ชายหนุ่มตัวแข็งขึ้นมาทันใด “ใครมาพูดอะไรอีกล่ะ” ถามเสียงเข้ม “ทำไมพี่ต้องคิดว่าใครมาพูด มาเล่า ต้องมีกาคาบข่าว ทำไมไม่ตอบให้มันตรงคำถาม” เธอยังคงอิงแอบเช่นเดิม “ไม่เคย”  เขาตอบโดยไม่ต้องคิด “พี่อย่าโกหกแอ้มนะ” “จะโกหกทำไม ถ้าไม่คิดจะเชื่อ แอ้มจะถามพี่เพื่ออะไร” เสียงของปรีดากร้าวกว่าเดิม เอมอรขืนตัวออกจากวงแขน พยายามมองหน้าสบสายตาสามี “แค่ขอไม่ให้โกหก หมายความว่าแอ้มไม่เชื่อพี่ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมต้องทำหงุดหงิดใส่กันด้วย” เธอไม่ยอมลงให้เช่นกัน “ก็พี่บอกว่าไม่เคย แอ้มกลับย้อนว่าอย่าโกหก พี่ก็คิดได้แค่ว่าแอ้มไม่เชื่อน่ะสิ มันจริงไม่ใช่เหรอ” “ใช่แอ้มไม่เชื่อ เพราะพี่โกหก”  เอมอรยอมรับเสียงเรียบไร้อารมณ์ “อย่ามาทำเย็นชา อย่ามาปรักปรำกันนะแอ้ม มีอะไรเล่ามาให้หมด” เขาออกคำสั่งอย่างที่เคยชินมาตลอดเมื่อไม่ได้ดั่งใจ “พี่เคยไปนอนบ้านน้องปราบ พี่กลับไปหาออย นี่คือความจริงใช่มั้ย” เธอถามเรียบเฉยไม่สื่อความรู้สึกใด คล้ายเป็นเรื่องไม่สำคัญ แววตาปรีดาวูบไหว เขากำลังประเมินหรือประมวลผลบางอย่าง “ความจริงคือ พี่ไม่คิดอะไรกับออย” “ตอบไม่ตรงคำถามนี่นา แต่ไม่เป็นไร แอ้มไม่อยากรู้แล้วค่ะ”  เอมอรเอ่ยเสียงราบเรียบดุจตัดสินใจได้ “นี่เรื่องอะไรกัน แอ้มต้องการอะไร” เขากลับเป็นฝ่ายร้อนรนจนแต้ม “พี่เปี๊ยกโกหก และตอนนี้แอ้มไม่อยากรู้ความจริงอีกแล้ว แอ้มขอตัวนะคะ” หญิงสาวขยับตัวลุกจากโซฟาเพื่อยุติการสนทนา ปรีดาฉุดรั้งแขนเธอค่อนข้างแรง “ใครพูดอะไร แอ้มรู้อะไรมา บอกพี่เดี๋ยวนี้นะ ไอ้คนที่พูดมันต้องการอะไร” สาวสวยเฉยเมยเย็นชาขณะสบตาเขา “แอ้มรู้มาจากน้องปราบ ลูกชายพี่ พอใจหรือยังคะ” เอมอรไม่ต้องออกแรงออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่ม มือใหญ่แข็งแรงร่วงตกข้างลำตัวบอกอาการจนมุม สายตาเป็นประกายลนลานคาดไม่ถึงกับคำตอบที่ได้รับ  เขาเหมือนอยู่ในภาวะพูดไม่ออก ทำตัวไม่ถูกขึ้นมาทันที “แอ้ม พี่... ไม่ใช่อย่างที่แอ้ม..” คล้ายเขาตกอยู่ในอาการช๊อคไม่สามารถเรียบเรียงประโยคได้ “ไม่ใช่อย่างที่แอ้มคิด ไม่มีอะไรเป็นอย่างที่แอ้มหวัง  แอ้มเข้าใจแล้วค่ะพี่เปี๊ยก” เอ่ยเสียงเย็นเยียบเหมือนธารน้ำเยือกแข็ง ดวงตาดำขลับเรียวรีกลับสู่อาการหมางเมินเฉยชาเกินหยั่งความรู้สึกที่เขาหวาดหวั่นและเคยคุ้นอีกครั้ง หญิงสาวเชิดหน้าเดินตัวตรงหันหลังจากเขาด้วยกิริยามั่นคง ไม่แม้แต่จะคิดหันกลับไปมอง... แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 11:48:36 จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 10:54:21 [แก้ไข] ถูกใจ : tiNgrOyArrAi, สายน้ำผ่านภูผา, wor_lek, pitzaa, พูดม่ะระร่าง, อยากกินลาเต้เย็นๆ จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:23:03

ความคิดเห็นที่ 31 น้ำตาหลั่งไหลพรั่งพรูสุดทนฝืนกลั้น อดสูหวนไห้ คับข้องหมองไหม้เหมือนหัวใจจะแหลกสลาย ครั้งนี้ไม่ได้หนีไปไหน เอมอรสมัครใจร้องไห้บนเตียงใหญ่ในห้องที่เป็นเหมือนรังรักตามลำพัง ดั่งว่าเธอหมดแรงจะสู้ทนต่อไป ชายหนุ่มลุกลนเดินตามมา สิ่งที่เห็นเป็นเพียงเธอคุดคู้หันหลังให้ เพื่อบอกว่าไม่รับรู้การมีอยู่ของเขา “แอ้ม... ฟังพี่อธิบายก่อนได้มั้ย” เขาพูดราวกระซิบเหนี่ยวรั้งให้เธอหันกลับด้วยความระมัดระวัง “ไม่ต้องอธิบายหรอกค่ะ ถึงยังไงก็เปลี่ยนความจริงไม่ได้ เอาไว้พร้อมกว่านี้ค่อยคุยกันนะคะ” ตอบเสียงเบาปราศจากสะอื้นไห้ “พี่ขอโทษ...” เขาหล่นคำแววตาร้าวรานสิ้นไร้เรี่ยวแรง “แอ้มขออยู่คนเดียวได้มั้ยคะ ได้โปรดอย่าเพิ่งพูดอะไรเลย”  อ้อนวอนหมองเศร้าโดยไม่ให้เห็นหน้า ทำให้เขาจำต้องล่าถอย ปรีดายืนเหม่อมองสนามหญ้า เวลาใกล้เที่ยงคืน ดึกสงัดเงียบสงบ เขาพบตัวเองเคว้งคว้างคล้ายสิ้นหนทางแก้ไข นึกหวั่นผวาในใจ ครั้งนี้ต้องเป็นเรื่องใหญ่ที่เขาไม่อาจขจัดได้โดยง่ายแน่แล้ว... ใคร่ครวญเวียนวน ควรจัดการแก้ไขปัญหาเยี่ยงไร จะให้อาละวาดมาดร้ายกับอารยา เขาไม่มีทางทำได้ สิ่งที่เหนี่ยวรั้งไว้ คือลูกชายที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจ ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีแล่นไหลเหมือนน้ำป่าบ่าท่วม หวนคิดถึงวันปรับความเข้าใจครั้งนั้น  เธอบอกเธอรับได้ พร้อมให้อภัยทุกอย่าง แต่เพราะความเขลาคิดเอาเองไม่อยากให้เมียรักหมองไหม้ จึงเลือกใช้วิธีปิดบัง คิดเข้าข้างตัวเองง่ายๆ คงไม่มีใครแพร่งพรายในเมื่อเรื่องที่เกิดมีเพียงเขาและอารยาเท่านั้นที่รู้ ไม่เคยคิดอารยามีไพ่สำคัญอยู่ในมือและจะกล้าใช้ ไม่อยากเชื่อเขาประมาณประมาทผู้หญิงน้อยไปได้อย่างไร ครั้งนั้นที่กลับไปสมสู่กับแม่ของลูก ปรีดาไม่ได้มีความผูกพันใด เป็นแค่ความใคร่ที่อารยาเสนอให้และเขาสนองตอบเพราะขาดสติ เหตุทั้งหมดเกิดเพราะอารมณ์พาไป เพราะเสียใจ เพราะผิดหวังเศร้าสลด ไม่เคยคิดหลังวิวาห์สาวน้อยคนดีไม่มีใจให้อย่างที่ต้องการ สับสนไม่เข้าใจ ไม่เคยเป็นไม่เคยอยู่ในสถานะอ้างว้างไม่ได้รับการตอบสนองขนาดที่เอมอรทำกับเขา จึงเซซังไปหาลูกชาย คาดหวังให้ความรักบริสุทธิ์ช่วยเยียวยา เผื่อว่าความรักของลูกช่วยให้คลายหม่นหมองคิดเพียงเท่านั้น บ่อยครั้งที่แวะเวียนเยี่ยมลูกชาย เหมือนแม่ของลูกจับสังเกตได้ เธออาสาถามไถ่ให้กำลังใจ อยู่เคียงข้างมีน้ำใจ ความใกล้ชิดที่อารยามอบให้ ความรู้สึกที่เหมือนเข้าใจเขาดี  เมื่อเธอปลอบประโลมแสดงท่าทียินดีที่จะอยู่อย่างไร้ตัวตน ยอมให้ทุกอย่างจนกว่าสภาพจิตใจเขาจะแกร่งพอและพร้อมเผชิญหน้าปัญหาใดๆ ในวันนั้นอารยาพูดเต็มคำ เธอไม่คิดครอบครอง ขอเพียงเขาไม่ทอดทิ้งเธอ ขอแค่เขาเข้าใจเห็นใจในฐานะที่เธอเป็นแม่ของลูกเพียงพอแล้ว อารยาย้ำหนักแน่นเสมอ “ออยรู้ พี่เปี๊ยกไม่ได้รักออย แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่นี้ก็โชคดีมากแล้ว ที่ได้เป็นแม่ของลูกพี่” “ในวันที่พี่ร้อนใจขอตอบแทนพี่บ้าง อย่าคิดมากเลยนะคะ ออยแค่สำนึกบุญคุณ” แววตาซื่อใส คำพูดเปี่ยมน้ำใจ ทำให้เขาเตลิดไปไกลเกินกว่าจะควบคุมตัวเองได้ และกลายเป็นผูกปมปัญหาใหม่โดยไม่ยั้งคิดหรือเอะใจ   พลั้งเผลอไม่อยากคิดโทษใคร โทษนิสัยเอาแต่ใจเห็นแก่ได้ของตัวเองล้วนๆ หลังจากครั้งแรกครั้งนั้น เขายังคงเลือกใช้ความอ่อนไหวของอารมณ์เพื่อสมสู่กับอารยา  ทุกอย่างระหว่างเขากับแม่ของลูกดำเนินต่อไปไร้ทิศทาง มีเพียงคำอ้างจากปากอารยา “สบายใจได้ ออยไม่ทวงสิทธิ์อะไรทั้งนั้น เข้าใจดีถ้าพี่จะหยุดเรื่องของเราวันไหน” เมื่อวันที่ฉลองการเรียนจบปริญญาตรีเขาใช้ปาร์ตี้มาเป็นข้ออ้างที่มีน้ำหนักและเหตุผล จึงได้เอมอรกลับมาสมความตั้งใจ ปรีดาบอกลายุติเด็ดขาดความสัมพันธ์กับแม่ของลูก โดยแทบไม่ต้องใช้ความพยายามหรือลำบากใจ “ออย พี่กลับไปคืนดีกับเมียแล้วนะ เรื่องระหว่างเราคงต้องหยุดจริงๆเสียที” อารยารับคำยอมจำนนโดยง่าย “เข้าใจค่ะ คิดอยู่แล้วต้องเป็นแบบนี้” “หากวันใดที่พี่ไม่มีใคร ขอแค่อย่าลืมว่าออยยังอยู่ตรงนี้นะคะ” เธอยิ้มอ่อนหวานให้กำลังใจ “ขอบคุณมากครับ แต่พี่ว่าอย่าดีกว่า พี่ไม่อยากเอาเปรียบออยอีกแล้ว ออยควรได้เจอคนที่เขารักออยจริงๆเสียที”ปรีดาพูดด้วยความจริงใจ และเพราะขณะนั้นกำลังตกอยู่ในห้วงรักเป็นสุข เขาจึงไม่เห็นแววตาระทมของอารยา ชายหนุ่มยืนยันที่จะไม่มีวันหวนคืนกับแม่ของลูก ไม่ว่าจะมีปัญหาใดกับภรรยา เขามั่นคงปฏิเสธซื่อตรงเสมอ เขาไม่เคยกลับไปให้ความหวังสร้างสัมพันธ์ใดๆกับอารยาอีกเลยนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ปรีดาคิดแค่ว่าหญิงสาวคนนั้นคงรับรู้และเข้าใจอย่างที่เธอยืนยันกับเขา อย่างที่เขาเชื่อใจ ตอนนี้ทุกอย่างแจ้งชัดเขาคิดเข้าข้างตัวเองมากแค่ไหน แม่ของลูกไม่ได้ยอมจำนนในการเป็นผู้หญิงไร้ตัวตนของเขาเช่นที่เข้าใจ กังวลกว่านั้นคือไม่แน่ใจลูกชายรับรู้เรื่องอ่อนไหวมากน้อยแค่ไหน เด็กชายกำลังถูกใช้เป็นเครื่องมือชดใช้ความมักง่ายของผู้ให้กำเนิดอีกแล้ว ชายหนุ่มเคร่งเครียดหมองหม่น เขาทำร้ายคนที่ตัวเองรักถึงสองคนอย่างไม่น่าให้อภัย... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 10:57:15 [แก้ไข] ถูกใจ : tiNgrOyArrAi, สายน้ำผ่านภูผา, wor_lek, พูดม่ะระร่าง, -BK-eternity จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:23:21

ความคิดเห็นที่ 32 อรรถาธิบายความในการแต่งเรื่องโดยคุณมิ้ว สมมติว่าตอนนี้เรากำลังดูละครเรื่องหนึ่งไปพร้อมๆกัน เรื่องราวเริ่มต้นและกำลังดำเนินถึงตรงนี้... นางเอกเป็นสาวน้อยแสนสวยมาจากครอบครัวอบอุ่น ได้รับการทนุถนอมอบรมเลี้ยงดูเป็นอย่างดี ครอบครัวของเธอประสบปัญหาทางการเงิน ซึ่งมาจากการตัดสินใจที่ผิดพลาดของหัวหน้าครอบครัว นางเอก เป็นทางเลือกในการแก้ปัญหาหนักหนานั้น และเธอเต็มใจที่จะตอบแทนบุพการีด้วยสำนึกกตัญญู เป็นที่มาของการแต่งงานกับชายซึ่งเหมือนแปลกหน้า ตั้งแต่อายุยังน้อย เธอเรียบร้อย อ่อนต่อโลกเป็นเพราะถูกฟูมฟักให้เชื่อฟัง บางเรื่องไม่เห็นด้วยเธอเก็บมันไว้ในใจเสมอ แม้เธอเต็มใจที่ได้ช่วยครอบครัว ไม่ได้หมายความว่าเธอพร้อมสมัครใจเป็นเมียใคร... พระเอกคือชายแปลกหน้า เพื่อนของพ่อ และเป็นสามีนางเอกในเวลาต่อมา เขามาจากครอบครัวฐานะดีมาก ได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างตามใจตามประสาลูกผู้มีอันจะกิน การอดทน รอคอย เป็นปัญหาใหญ่ของเขา การควบคุมอารมณ์ยามไม่ได้ดั่งใจเป็นปัญหาที่ไม่น้อยกว่ากัน ข้อดีคือ เขาจริงใจกับมิตร แม้จะโผงผางเอาแต่ใจซึ่งเป็นนิสัยที่ไม่เคยคิดแก้ไข การวิวาห์เกิดขึ้น ท่ามกลางความยินดีจากพระเอกและแทบทุกคนที่ใกล้ชิด ยกเว้นตัวนางเอก เธอไม่ได้ขัดขืน เพราะคิดว่าการแต่งงานคือหน้าที่ คือความรับผิดชอบที่ต้องตอบแทนให้พ่อแม่ แม้จะขัดแย้งกับความรู้สึก แม้จะมีฝันอื่นใดในชีวิต นางเอกยอมละทิ้งมันไป และให้ความสำคัญกับหน้าที่ เมีย และ ลูก การทำหน้าที่โดยปราศจากความเข้าใจหรือพอใจ ไม่ได้ผลดีเท่าที่ควร ความรู้สึกต่ำต้อยหดหู่จู่โจมนางเอกทุกวัน เธอสร้างเกราะขึ้นมาขังใจตัวเองและซุกตัวอยู่ในนั้น เธอคิดว่ามันปลอดภัยและดีที่สุดหากไม่ต้องรับรู้ ไม่ต้องใส่ใจกับเรื่องราวใดๆที่กำลังดำเนินอยู่ พระเอกไม่เข้าใจสภาพจิตใจของนางเอก เพราะตลอดชีวิตเขาไม่เคยต้องพยายามทำความเข้าใจใคร เคยชินในการเอาใจและมีคนมาทำความเข้าใจตัวเองตลอดมา เมื่อต้องอยู่กับคนที่เหมือนไร้ความรู้สึก เย็นชาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง เขาเรียกร้องด้วยพฤติกรรมร้อนร้ายต่างๆ สุดท้ายยอมพ่ายให้กับความหมางเมินที่นางเอกมีให้ เขาเป็นฝ่ายถอย และด้วยความอยากรู้ อยากเข้าใจ และอาจเป็นความพึงใจความรักที่มีอยู่เป็นทุน เขาถอยไม่สุดตัว การพัวพันที่อิหลักอิเหลื่อเหนือกว่าปกติทั่วไปของคนทั้งคู่ กลายเป็นความสัมพันธ์ที่เดินทางไปเรื่อยๆ มีเหตุการณ์หลายอย่างเป็นบททดสอบ แต่ละบททดสอบสร้างพัฒนาการในความสัมพันธ์ เชื่อมร้อยเรื่องราวระหว่างกันอย่างที่ควรจะเป็น สุขบ้างทุกข์บ้าง ความไม่เข้าใจ ไม่พอใจเมื่อต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันมีทุกคู่... บางบ้านทะเลาะเบาะแว้งเสียงดัง สาดความรู้สึกใส่กันเพื่อละลายความไม่พอใจ เพื่อปรับความเข้าใจ บางบ้านเลือกนิ่งเงียบ ค่อยๆลดระดับอารมณ์ แล้วจึงหันหน้าเข้าหากันเพื่อแก้ปัญหา บ้านใครบ้านมัน คู่ใครคู่มัน ไม่มีอะไรเป็นสูตรสำเร็จตายตัว แต่ละปัญหาหรือข้อขัดแย้งอาจใช้วิธีต่างกันทั้งที่บ้านเดียวกัน มีให้เห็นถมไป จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 12:11:14 [แก้ไข] ถูกใจ : เด็กน้อยตัวแสบ, พูดม่ะระร่าง, สายน้ำผ่านภูผา, พี่อ๋อง, ฝันที่สวยงาม, wor_lek, soulchan, curlyning, ringkojung, Flower_Pooh, tiNgrOyArrAi จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:25:56

ความคิดเห็นที่ 33 บทชี้แจงและขอบคุณระหว่างทางโดยคุณมิ้ว นิยาย หรือ เรื่องสั้นขนาดยาว หรือเรื่องแต่ง by มิ้ว ณ ชมวิว คือการนำเสนอเรื่องราวในครัวเรือนของบ้านหลังหนึ่ง ที่เริ่มต้นและดำเนินอยู่ อย่างที่ว่าไว้ใน #363 ผู้เขียนผูกเรื่อง สร้างประเด็น กำหนดเหตุปัจจัยต่างๆในเรื่อง เพื่อให้เกิดความสมจริง เพื่อให้ผู้อ่านสัมผัสถึงตัวละครและคล้อยตามว่าพวกเขามีชีวิตจริงๆ ณ ขณะนี้หากผู้เขียนจะบอกว่าเป้าหมายในการสร้างสรรค์ผลงานชิ้นนี้บรรลุแล้ว หวังว่าจะไม่เป็นการยกยอตัวเองจนเกินไป ผู้เขียนพบว่าความคลุมเครือที่ตั้งใจนำเสนอเป็นมิติอารมณ์ของตัวละครนั้น ทำให้ผู้อ่านกังขาและสร้างความอึดอัดให้กับผู้อ่านมากพอสมควร เพราะงานเขียนชิ้นนี้ นำเสนอในเวปบอร์ดสาธารณะ ดังนั้นการวิพากษ์วิจารณ์ย่อมกว้างกว่าการอ่านเพียงลำพัง ความรู้สึกที่ท่านผู้อ่านมีให้กับตัวละคร ไม่ว่าจะแง่บวกหรือแง่ลบ สมเจตนาของผู้เขียนนะคะ ซึ่งต้องกราบขออภัยท่านผู้อ่านทุกท่าน ที่งานชิ้นนี้อาจนำมาซึ่งความขัดแย้งในหลายกรณี นั่นอาจเป็นเพราะท่านผู้อ่านกรุณาติดตามและพยายามทำความเข้าใจกับตัวละครตามประสบการณ์ของตน และที่ปฏิเสธไม่ได้คืองานชิ้นนี้ ถูกสร้างมาเพื่อให้เกิดข้อขัดแย้งทางความคิดและอารมณ์ของผู้อ่านอยู่แล้ว ผู้เขียนจำเป็นต้องแสดงความรับผิดชอบในฐานะที่เป็นต้นเหตุของเรื่องราวที่สร้างความหมองหมางในครั้งนี้ กราบขออภัยจากใจจริงค่ะลูกสาว และกราบขอบพระคุณทุกท่านที่ให้ความสนใจในผลงานตลอดมาหรือกำลังเริ่มให้ความสนใจในขณะนี้ลูกสาว มิตรรักนักอ่าน ไม่ใช่แค่คำพูดที่สวยหรู แต่มาจากความรู้สึกเบื้องลึกของผู้เขียนค่ะ เราทั้งหมดนี้ไม่ได้พบปะ เห็นหน้าค่าตา ไม่ได้พูดคุยทำความรู้จักเกินกว่าขอบเขตของโลกออนไลน์ปัจจุบัน เราพบกัน ประทับใจ แลกเปลี่ยน แบ่งปัน อาจโต้แย้ง ถกเถียงกันบ้าง ผ่านตัวอักษรชุดเดียวกัน นี่เป็นวิถีของการสร้างความสัมพันธ์ฉันท์มิตรทั่วๆไปในโลกเสมือนจริงใช่หรือไม่? และในโลกของความเป็นจริง การแบ่งปัน แลกเปลี่ยน โต้เถียง เกิดขึ้นบ่อยครั้งในทุกความสัมพันธ์มิใช่หรือ มิตรภาพงดงามเสมอค่ะ มิตรภาพจะมีค่ายิ่งกว่าที่คาด หากเราสามารถรักษามันไว้ได้ ด้วยการทำความเข้าใจและให้อภัย ยินดีที่ได้รู้จัก ผูกมิตรกับทุกท่านเสมอค่ะlove จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 12:38:53 [แก้ไข] ถูกใจ : bennypooh, เด็กน้อยตัวแสบ, พูดม่ะระร่าง, สายน้ำผ่านภูผา, พี่อ๋อง, wor_lek, ฝันที่สวยงาม, soulchan, Mysterious things, อยากกินลาเต้เย็นๆ, Cinderella_Me, curlyning, ringkojung, Flower_Pooh, Sweet_LeMoN_Altis, ~Girl from yesterday~, chocolatewanyen จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:27:38

ความคิดเห็นที่ 34 จากเหตุการณ์สะเทือนความรู้สึก เมื่อได้รู้ว่าปรีดาเคยนอกใจโดยกลับไปมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับแม่ของลูกที่เลิกลากันแล้ว ทำให้เอมอรขาดความเชื่อใจในตัวสามีมากกว่าทุกครั้ง หญิงสาวหลีกเร้นพยายามไม่พบปะเผชิญหน้า เธอออกจากบ้านเช้าตรู่กว่าเคย และมักกลับมาช้ากว่าที่เป็น โต๊ะอาหารเย็นชืดชาและถูกเว้นว่างจากเอมอรบ่อยครั้ง ปรีดาใช้ความอดทนและความพยายามทั้งหมดที่มีเพื่อปรับความเข้าใจ เขาไม่โวยวายหุนหันอย่างที่ผ่านมา เขาพยายามเข้าหาและถอยห่างเมื่อเห็นว่าเธอยังไม่พร้อมจะรับฟัง เวลาแห่งความอึดอัดไม่สบอารมณ์เคลื่อนไหวคล้ายเชื่องช้า ละครหลังข่าวดำเนินไปกว่าครึ่งชั่วโมง เอมอรจึงกลับถึงบ้าน ปรีดาเฝ้ารอด้วยความอดทน เป็นอยู่อย่างนี้กว่าสัปดาห์ เมื่อรถจอดเทียบในที่จอดเรียบร้อยดี สาวสวยปึ่งชาไม่ทักทายทำท่าจะหนีจากเมื่อเห็นเงาร่างสามี กำลังเดินมุ่งหน้ามาหา “กินข้าวหรือยัง พักนี้ทำไมกลับดึกจัง” เธอเลี่ยงไม่พ้น เขามาถึงตัวจนได้ “กินแล้วค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” เอมอรจงใจละเว้นตอบคำถามสุดท้าย “ไปไหนมา” หญิงสาวเชิดหน้าสบตาสามี “เดินเล่นที่ห้างฯ” “จะทำอย่างนี้อีกนานไหม จะไม่พูดกันดีๆแล้วใช่มั้ย” อาการไม่ยี่หระของเธอทำให้เขาเสียงแข็งขึ้นมา “แอ้มไม่มีอะไรจะพูดค่ะ ขอตัวนะคะ” กล่าวซ้ำหมางเมินเฉยชาไม่เปลี่ยน “แต่พี่มี พี่อยากพูดอยากอธิบาย แอ้มให้โอกาสพี่ได้ไหม” เขาใจเย็นอ้อนวอนอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน เอมอรนิ่งเหมือนใช้ความคิด แล้วพูด “แอ้มยังไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น ทุกเรื่องที่พี่เคยทำ แอ้มไม่คิดว่ามีเหตุผลดีๆ” “ไม่มีเหตุผลดีๆหรอกพี่รู้ แล้วแอ้มจะให้พี่ทำยังไง” “ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ ยังไม่ได้คิดอะไร ตอนนี้อยากอยู่เงียบๆคนเดียวมากกว่า” พูดเสียงเบาทว่าหนักแน่น “กำลังจะกันพี่ออกจากชีวิต ออกจากความคิดแอ้มอีกแล้วใช่ไหม” เขาตัดพ้อน้อยใจโดยไม่ปิดบัง เธอเงียบนิ่งรวบรวมความคิดอีกครั้ง “แอ้มทำอย่างนั้นได้ด้วยเหรอคะ” “แอ้มก็ทำมาตลอด ไม่รู้ตัวบ้างหรือ ทุกครั้งที่ไม่พอใจ อย่างแรกที่ทำคือเป็นอย่างนี้ไง เฉยชาเหมือนไม่เห็นพี่ในสายตา” “แล้วพี่ล่ะทำยังไง รู้ตัวบ้างไหม พี่เห็นแอ้มเป็นตัวอะไร” โต้เถียงทันควัน “พี่ขอโทษ พี่เสียใจที่ทำไม่ดีกับแอ้ม ให้อภัยกันไม่ได้เหรอ” เสียงอ่อนแหบแห้งโหยหา “แอ้มเคยบอกพี่ มีอะไรให้พูดให้บอกกัน วันนั้นที่ไม่พูด พี่ปิดบังทำไม เจตนาพี่คืออะไรกันแน่” “หรือตั้งใจจะเก็บเขาไว้เพื่อกลับไปหาเมื่อไหร่ก็ได้ที่เราทะเลาะกันอย่างนั้นเหรอ” น้ำเสียงหยันเย้ยมากกว่าจะแสดงให้รู้ว่าเสียใจ “ทำไมมองพี่เลวร้ายขนาดนั้น พี่ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเขานานแล้ว แอ้มไปเอาความคิดที่พี่จะเก็บเขาไว้มาจากไหน” “จากพฤติกรรมของพี่ไง จากที่พี่ปิดบัง จากที่พี่ไม่พูดความจริงให้หมด พี่จะให้แอ้มเข้าใจว่ายังไง” “ถ้าวันนั้น พี่ยอมรับว่าเคยกลับไปหาออย แอ้มจะให้อภัยพี่ได้อย่างนั้นเหรอ” ปรีดาเริ่มระงับอารมณ์ไม่อยู่ “มันก็ไม่แน่หรอกค่ะ แต่อย่างน้อยแอ้มคงไม่รู้สึกแย่เท่ากับตอนนี้ ที่แอ้มไม่รู้ว่าควรเชื่อพี่ได้ขนาดไหน” เธอตอบเย็นชามากขึ้น “เห็นมั้ย ถึงยังไงแอ้มก็ต้องโกรธ ไม่ว่าจะอย่างไรพี่ก็เป็นคนผิดอยู่ดี” เขาตัดพ้อน้ำเสียงหงุดหงิดไม่พอใจ “หมายความว่าแอ้มผิดงั้นสินะ ที่พี่กลับไปหาเขามันเป็นความผิดของแอ้มเหรอคะ” สายตาเอมอรเย็นเยือก “เพราะแอ้มไม่ดีพอ พี่จึงไปหาเขาอย่างนั้นใช่ไหม...ถ้าแอ้มไม่ดีพอ ถ้าพี่อยู่กับแอ้มแล้วไม่มีความสุข ในเมื่ออยู่กับเขาแล้วดีกว่า” “ทำไมไม่ปล่อยแอ้มไป หรือทุกวันนี้ให้แอ้มอยู่ใช้หนี้ พี่คิดอย่างนี้หรือเปล่า คิดว่าผู้หญิงทุกคนเป็นหนี้บุญคุณพี่” เชือดเฉือนทุกถ้อยคำ “มากเกินไปแล้วนะ ดูถูกพี่มากไปแล้วแอ้ม” ปรีดาไม่สามารถเก็บอาการโกรธเกรี้ยวได้อีกต่อไป “พี่กำลังบอกว่าแอ้มไม่ได้ดูผิดใช่มั้ยคะ” ท้าทายเย้ยเหยียดไม่ลดรา “พี่คงดูไม่ผิดเหมือนกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมา แอ้มทำเป็นเฉยชาหมางเมิน เพราะอยากเลิกกับพี่จนตัวสั่นใช่มั้ย” “หาเหตุหาเรื่องไม่พอใจ ทำอย่างนี้เพราะแอ้มไม่เคยมองพี่ในแง่ดี คิดแต่จะตีจาก แอ้มคิดว่าพี่ไม่รู้สึกหรือยังไง” ชายหนุ่มคว้าแขนกลมกลึงบอบบางบีบแน่นด้วยลืมตัว และลุแก่โทสะ “อยากให้พี่ทนไม่ได้ รับไม่ได้เหมือนตอนนี้แล้วปล่อยแอ้มเป็นอิสระอย่างนั้นสินะ” พูดตะโกนเขย่าร่างบางรุนแรงด้วยความเดือดดาล “จะคิดยังไงก็เชิญตามสบาย จะทำยังไงก็เรื่องของพี่ ต่อไปนี้แอ้มจะไม่รู้สึกอะไรแล้ว” แม้จะเจ็บปวด เอมอรไม่สะทกสะท้าน จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 55 13:05:11 [แก้ไข] ถูกใจ : wor_lek, พูดม่ะระร่าง, สายน้ำผ่านภูผา, soulchan จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:28:22

ความคิดเห็นที่ 35 “ไม่ต้องท้าหรอกแอ้ม พี่ทำแน่ ทนให้ได้รับให้ไหวก็แล้วกัน อยากรู้นักจะเก่งสักแค่ไหน” เขาคำรามหยามหยัน “แอ้มไม่ต้องทนหรอกพี่เปี๊ยก เพราะแอ้มไม่รู้สึกอะไรกับพี่อีกแล้ว” เธอยืนยันคำพูดด้วยสายตาว่างเปล่า “จะอยู่จะไปที่ไหนกับใคร เชิญเลยเต็มที่ มันไม่เหลือแล้วความรู้สึกดีๆที่เคยคิดมีให้” เสียงเย็นเยือกจงใจให้รู้ว่าไม่แคร์ ปรีดาสบตาไม่หวาดหวั่นไม่สั่นคลอนของภรรยาด้วยความรู้สึกร้าวรานเปิดเผย เขาปล่อยมือจากจากเธอ หันหลังเดินไปขึ้นรถสปอร์ตคันงาม เสียงเครื่องยนตร์กระหึ่มทะยานออกจากรั้วบ้านหลังใหญ่แทบทันที หญิงสาวซุกตัวบนโซฟาในห้องนั่งเล่นที่เคยเคลียคลออยู่ด้วยกันเสมอ อาลัยห่วงหาตระหนักได้ว่าครั้งนี้เธอรุนแรงเกินไป สับสนเจ็บช้ำความรู้สึกหลากหลายทะลักทลายพร้อมน้ำตานึกเสียใจกับคำพูดร้ายกาจของตัวเอง นึกหวั่นเกรงเขาอาจไปหาใครคนนั้นเพื่อเยียวยาจิตใจบอบช้ำ  ไม่ได้มีเจตนาทำให้สามีเสียใจเจ็บปวดกับอาการเมินหมาง ไม่เคยคิดจะใช้วาจาทิ่มแทงหัวใจเขาขนาดนั้น เพราะรู้ว่าผลของมันจะนำมาซึ่งความหมองหมางปวดร้าว เคยหวั่นใจเสมอ หากยังไม่พร้อมพูดคุยปรับความเข้าใจ เรื่องราวจะออกมาร้อนร้ายเช่นที่เกิดขึ้นตอนนี้ เธอแค่อยากขอเวลาทำใจ ปรับสภาพความคิดให้เข้าที่ และเมื่อถึงตอนนั้นค่อยปรับความเข้าใจกันอีกที หญิงสาวโกรธตัวเองที่ไม่เคยบอกความรู้สึกแท้จริงกับเขาแม้สักครั้ง เธอรู้ดีหากวันนี้บอกเขาว่าเธอเสียใจในสิ่งที่เขาทำ เชื่อว่าปรีดาคงไม่โกรธาหรือมีทีท่าคุกคามเช่นที่แสดงออกมาให้เห็น เขาคงปลอบโยนเพราะสำนึกผิดจริงๆที่ทำร้ายหัวใจเธอ เอมอรจ้องมองโทรศัพท์ในมือผ่านม่านน้ำตาเหมือนไม่เคยพบเห็นมาก่อน ชั่งใจแล้วชั่งใจอีก เธอควรโทรหาสามีดีหรือไม่ สุดท้ายได้แต่ถอนใจป้ายน้ำตา บอกตัวเองว่า ถึงโทรไปเวลานี้ก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรต่อกันอยู่ดี... หากอารมณ์ยังไม่คงที่อาจโต้เถียงทำร้ายซึ่งกันและกัน รังแต่จะมีข้อบาดหมางเพิ่มขึ้น ใคร่ครวญและตัดสินใจให้เวลาคืนนี้ผ่านไป เผื่ออารมณ์ร้อนจะถูดพัดหาย แล้วค่อยพูดค่อยจาหาทางออกด้วยกันจะดีกว่า สติยามเช้าดีขึ้นอย่างที่คิดคาดไว้ เอมอรตั้งใจจะโทรหาสามีเพื่อขอให้เขากลับบ้านมาปรับความเข้าใจ แต่สิ่งที่หญิงสาวได้รู้ คือ บอร์ดี้การ์ดร่างใหญ่ยืนรอบอกเล่า “นายบอกให้ผมมารับคุณแอ้มไปลาออกจากงานครับ” สาวสวยหน้าชาดั่งว่าถูกทำร้ายสาหัส ความรู้สึกความตั้งใจดีที่เตรียมไว้ปลิวหายไปกับอากาศรอบตัวแทบทันที “ไม่ต้องหรอก ฉันโทรไปลาออกก็มีผลไม่ต่างกัน” เอมอรไม่ได้โทรไปที่ทำงานอย่างที่บอกกับลูกน้องสามี “พี่เปี๊ยกให้แอ้มออกจากงานอย่างนั้นเหรอ” เธอถามเสียงเรียบผ่านโทรศัพท์ อดกลั้นความหวั่นไหวสุดความสามารถ “ใช่  ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น” เขาตอบกลับเฉยเมยไม่ต่างกัน “พี่ทำอย่างนี้เพื่ออะไร” “ไม่เพื่ออะไรหรอก มีเรื่องอื่นอีกมั้ย กำลังยุ่งอยู่” กล่าวตัดบทไม่รักษาน้ำใจ “จะทำอย่างนี้ใช่มั้ย  ได้...อยากทำอะไรก็ทำนะ” เธอพูดทิ้งท้ายและตัดสายทันใด กดโทรศัพท์อีกครั้ง “เม มาหาฉันได้ไหม” “เอ่อ...ฉันเร่งออร์เดอร์อยู่ว่ะ ไปไหนไม่ได้เลย แกมาหาฉันจะสะดวกกว่านะ หรือมีเรื่องด่วนคุยทางโทรศัพท์ก็ได้” เอมอรเงี่ยฟังเสียงเล็ดรอดที่ผ่านตามสาย ค่อนข้างแน่ใจเมษ์วดีไม่มีสมาธิรับฟังความจากเธอแน่ๆ “ไม่มีอะไรด่วนหรอก เอาเป็นว่าฉันหาเวลาไปเจอแกที่ออฟฟิศดีกว่า” แสร้งทำเสียงใสไม่มีความนัยใดเพื่อให้เพื่อนรักวางใจ “โอ.เค. ถ้างั้นค่อยคุยกันใหม่นะแอ้ม ฉันยุ่งจริงๆขอโทษนะ” เมษ์วดีรีบตัดการสนทนาแสดงว่าเธอไม่สะดวกชัดเจน แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 55 14:28:23 จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 55 13:06:25 [แก้ไข] ถูกใจ : wor_lek, พูดม่ะระร่าง, สายน้ำผ่านภูผา จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:28:43

ความคิดเห็นที่ 36 ทิ้งตัวบนที่นอนหนานุ่ม ซุกหน้ากับหมอนใบใหญ่สะอื้นไห้ด้วยความอัดอั้นตันใจ สามีใช้วิธีกักขังเดิมๆทำร้ายจิตใจอีกแล้ว ร้องไห้เสียใจให้กับเหตุการณ์ชอกช้ำจนแทบหมดแรง ร้องไปคิดไป เธอเข้าใจไม่เคยผิด ปรีดาไม่เคยคิดแก้ไขปัญหาจริงจัง เขาไม่ได้มีความตั้งใจดีเพื่อประคับประคองชีวิตคู่ สิ่งที่เขากำลังทำอยู่บอกให้รู้ชัดแจ้ง เธอเป็นได้เพียงสมบัติของเขา เป็นตุ๊กตาหุ่นเชิดไม่เคยเปลี่ยน เขารั้งเชือกดึงให้ตึงให้หย่อนตามแต่ใจ เขาไม่สนใจความรู้สึกนึกคิดของเธอ เป็นอย่างนี้เสมอมา และคงต้องเป็นอย่างนี้ตลอดไป เธอมีค่าแค่เพียงทรัพย์สินหนึ่งในครอบครองเขาเท่านั้น ยิ่งคิดยิ่งช้ำใจ ถ้าเพียงเขาเข้าใจความรู้สึกของเธอบ้าง ถ้าเขาไม่เอาแต่ใจให้ความสำคัญกับการเอาชนะคะคานขนาดนี้ ระหว่างเธอกับเขาคงมีชีวิตคู่ที่ดีไม่น้อยกว่าใคร ยิ่งนึกยิ่งปวดร้าว เธอพยายามทำใจขนาดไหนคงไม่มีประโยชน์ ถ้าเขายังเห็นว่าตัวเองเหนือกว่า ถ้าเขายังคิดว่าเธอเป็นเพียงคนไร้ที่ไป ไม่มีความทัดเทียมกับเขา คำว่าเราระหว่างกันคงไกลห่าง อ้างว้างเปล่าเปลี่ยวเมื่อต้องสู้ทนอยู่คนเดียวเสมอ  สามีขยันสร้างบาดแผลให้ความสัมพันธ์จนเกินธรรมดากว่าที่เคยรู้ “คุณแอ้มจะไปไหนครับ” ชายร่างยักษ์ทักถามเมื่อเห็นหญิงสาวเตรียมตัวออกจากบ้าน “ไปธุระ ไม่ต้องตามให้เสียเวลาหรอก โทรไปบอกนายคุณได้เลย ฉันจะเรียกแท็กซี่มารับแล้ว” “ไม่ได้นะครับคุณแอ้ม ถ้าผมปล่อยคุณไป นายเล่นงานผมแน่ๆ” บอร์ดี้การ์ดเว้าวอนขอความเห็นใจ “ถ้างั้นก็ไม่ต้องบอกเขา” “โธ่ คุณแอ้มครับ ผมทำอย่างนั้นไม่ได้ได้ เห็นใจผมเถอะนะครับ” เอมอรเม้มริมฝีปากแน่น นึกอยากให้มียาวิเศษกินแล้วหายตัวได้ เพื่อไม่ต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์อย่างนี้ “เธอหางานอย่างอื่นทำเถอะ ท่าทางจะตกงานแน่ๆ” สาวสวยพูดเสียงเข้ม ก้าวองอาจผ่านหน้าผู้คุ้มกันโดยไม่ให้ความสนใจ “เก่งจัง หาบ้านฉันเจอด้วย” เสียงหวานสดใสทักทายร่าเริง “วนหลายรอบเหมือนกันจ้ะ แต่ก็มาจนได้” “ทาวเฮ้าส์ก็งี้แหละ เหมือนๆกันหมด ถ้าเป็นคฤหาสถ์อย่างบ้านเธอคงหาไม่ยาก” เจ้าบ้านเอ่ยกระเซ้า “บ้านฉันที่ไหน บ้านพี่เปี๊ยกต่างหาก” เอมอรมีสีหน้าเหนื่อยระอา “แหม...ของสามีก็เหมือนของเรานั่นแหละ คิดมากทำไม” “ไม่เหมือนหรอก เลือกได้ฉันอยากมีบ้านเป็นของตัวเองอย่างเธอมากกว่า” “กว่าจะได้มาก็เลือดตาแทบกระเด็นเหมือนกัน โชคดีที่ป๋าซื้อสด ไม่งั้นฉันคงแย่แน่” “ทำไม” เอมอรเลิกคิ้ว เธอไม่ได้รับรู้เรื่องราวของน้ำผึ้งเพราะมัวแต่ยุ่งกับงานและสามีจนลืมใส่ใจ “จะอะไรซะอีก เมียใหญ่เขาจับได้ว่าแอบมีฉัน เขาก็เขี่ยฉันกระเด็นเท่านั้นเอง” น้ำผึ้งสลดลง “อย่างว่าแหละ เป็นเมียน้อยเขานี่นา...แต่ก็ช่างเถอะ ถึงยังไงก็คุ้มได้บ้านไว้ซุกหัวนอนไม่เลวร้ายเท่าไหร่หรอก” คล้ายเธอทำใจได้ “เอ่อ...เสียใจด้วยนะผึ้ง แล้วต่อไปเธอจะทำไงล่ะ” “ตอนนี้ก็กำลังหางานทำอยู่ สมัครไปหลายที่แล้ว ไม่รู้จะได้หรือเปล่า ไม่ค่อยมีประสบการณ์ด้วยสิ” “ค่อยๆหาไป เดี๋ยวก็ได้ จบมาแค่ปีสองปีเอง ธรรมดาจะตาย” เอมอรพูดไปแล้วอดนึกถึงสามีไม่ได้ เรื่องแค่นี้เธอมั่นใจว่าเขาช่วยได้ง่ายๆ “ช่วยพูดกับพี่เปี๊ยก ให้เขาฝากงานให้ฉันหน่อยสิ ถ้าเดือนสองเดือนนี้ไม่มีรายได้ ฉันแย่แน่ๆ” น้ำผึ่งเสียงหม่นกลุ้มหนัก “ฉันก็อยากช่วยพูดนะ แต่ว่าตอนนี้ฉันกับเขาไม่พูดกันน่ะสิ” เอมอรแค่นหัวเราะหยันตัวเอง “อ้าวเหรอ...เอ่อ เกิดอะไรขึ้นเล่าให้ฟังได้มั้ย เผื่อเธอจะสบายใจขึ้น” ท่าทางน้ำผึ้งสนใจห่วงใย “เขาแอบกลับไปหาออย แม่ของลูกเขา  พอฉันรู้เรื่องก็ทะเลาะกัน  ตอนนี้เขาหนีออกจากบ้านไปแล้ว และทำท่าจะขังฉันอีก” “แต่ครั้งนี้ฉันไม่ยอมอยู่เฉยๆ ถึงได้หนีมาหาเธอนี่ไง ไม่รู้คลั่งอาละวาดการ์ดขนาดไหนแล้ว  เฮ้อ...” น้ำผึ้งประหลาดใจ “มีแต่เมียหลวงไล่เมียน้อยออกจากชีวิต เธอนี่อะไรเป็นฝ่ายออกมาเอง จะดีเหรอ” “ไม่ได้คิดจะออกไปไหนไกลหรอกผึ้ง  แค่ไม่อยากอยู่ให้เขารู้สึกชนะเท่านั้นแหละ” เอมอรหัวเราะอารมณ์ดีขี้นบ้าง “ไม่กลัวเขาจะไปจริงๆเหรอ ผู้ชายน่ะความอดทนต่ำจะตาย” น้ำผึ้งคล้ายจะหยั่งท่าที “ผัวฉันเคยทนซะที่ไหน อีกอย่างถ้าเขาจะไป ฉันคงไม่ห้าม อยู่ด้วยกันไม่ได้ก็ไม่ต้องอยู่ จะให้ทำยังไงล่ะ” “หมายความว่าถ้าเขาอยากเลิกเธอก็จะยอมเลิกงั้นเหรอ” เอมอรพยักหน้า “อือ ถ้าอยู่ด้วยกันแล้วต่างคนต่างหาเรื่องร้อนๆมาสาดใส่กัน เลิกๆกันให้มันจบน่าจะดีกว่า” “คราวที่แล้วก็ว่าจะหย่า นี่เธอยังอยากเลิกกับพี่เปี๊ยกอยู่อีกเหรอ คิดจริงๆใช่มั้ยนี่” เอมอรขมวดคิ้วครุ่นคิด “หากเขาเห็นฉันไม่มีหัวใจ ทำกับฉันอย่างนี้เรื่อยๆ ก็ไม่รู้จะทนไปเพื่ออะไร เลิกกันไปได้คงดี” “อือ...ค่อยๆคิดก็แล้วกัน บางทีเธออาจจะทนมามากเกินไป ถ้าเขาไม่เห็นใจ มันอาจไม่ต้องทนแล้ว” น้ำผึ้งคล้อยตาม “ขอบใจจ้ะที่เข้าใจ  เอ่อ...ก่อนฉันจะมานี่ ฉันแวะไปโชว์รูมรถ จองไปแล้วด้วย เห็นเขาบอกว่าอาทิตย์หน้าได้รถ” “ถ้าฉันเอามาฝากจอด เธอจะสะดวกมั้ย” เอมอรเอ่ยถามเกรงใจ “ได้สิ แต่ว่าเธอซื้อรถทำไมล่ะ ที่บ้านมีตั้งหลายคันไม่ใช่เหรอ” “เขาไม่ให้ฉันใช้รถที่บ้านโดยไม่มีผู้ติดตาม ฉันก็ซื้อใช้เองน่ะสิ แต่ให้เขารู้ไม่ได้ ไม่แน่ใจอารมณ์เขา ก็เลยซื้อเงินสด” น้ำผึ้งเบิ่งตาโต “โอ้โฮ ซื้อรถป้ายแดงประชดผัวเลยนะ เธอแน่มาก” “ไม่รู้ล่ะ เขาคิดจะตัดแขนตัดขาฉันก่อนนี่ บอกแล้วไงครั้งนี้ฉันไม่ยอมให้เขาทำทุกอย่างได้ตามใจง่ายๆอีกแล้ว” แววตาเอมอรมุ่งมั่นเอาชนะ “ซื้อมาแล้วก็แล้วไป วันไหนเลิกใช้ยกให้ฉันก็ได้นะ ยินดีรับไว้เสมอ” น้ำผึ้งแหย่เย้า “ได้สิ ถ้าเธอชอบฉันอาจขายต่อให้ถูกๆ เธอจะได้มีรถขับเสียที” รับคำง่ายดายคล้ายทรัพย์ราคาสูงเช่นรถยนต์ไม่มีความหมาย จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 55 13:08:00 [แก้ไข] ถูกใจ : wor_lek, พูดม่ะระร่าง, สายน้ำผ่านภูผา จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:29:03

ความคิดเห็นที่ 37 เอมอรรู้สึกดีขึ้นมากเมื่อได้ทำอะไรตามใจตัวเองบ้าง ราวกับการสนองความต้องการเล็กๆคือพบทางออกให้กับเรื่องทุกข์ใจ ฝืนคำสั่งสามีด้วยการออกจากบ้านโดยไม่ยอมให้มีผู้ติดตาม ไม่ได้สร้างความร้าวฉานเพิ่มขึ้นอย่างที่คาดไว้ ปรีดาเหมือนจะไม่ใส่ใจหรืออาจไม่ต้องการรับรู้ เขาไม่อาละวาดกับบอดี้การ์ดเช่นที่หวั่น ไม่มีการซักถามให้ระคายใจอีกด้วย เอมอรประหลาดใจบ้างแต่เลือกที่จะไม่สนใจ คิดเพียงเขาหมดความสนใจเธอแล้วจริงๆ แทนที่สาวสวยจะร่าเริงมีความสุขที่เหมือนได้รับอิสรภาพ ไปไหนต่อไหนได้เท่าที่จะหาวิธีหลีกหนีจากสายตาเฝ้ามอง เธอกลับรู้สึกว่างเปล่ายิ่งกว่าที่เคย ราวกับว่าครั้งนี้สามีพร้อมทำใจปล่อยเธอเป็นอิสระแล้วจริงๆ เอมอรเตร็ดเตร่เที่ยวเล่นไปเรื่อยๆ คล้ายคนไร้แก่นสาร ไม่มีภาระหน้าที่ใดให้ยึดติดรับผิดชอบ เดินช้อปปิ้งตามลำพัง กินข้าว ดูหนังคนเดียว กลายเป็นความชาชิน แต่ไม่อาจลบล้างความรู้สึกว้าเหว่ได้เลย แต่แล้วเหมือนโชคชะตาจะเข้าข้างสาวสวย เธอโคจรพบอดีตคู่รักที่ร้างไกลในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง “แอ้ม ดีใจจังเลยที่ได้เจอ” เสียงที่เคยคุ้นทักด้วยความตื่นเต้นยินดี “พี่ชัย...” เอมอรตื่นตะลึงไม่แพ้กัน รอยยิ้มผุดพรายสว่างสดใสเกลื่อนใบหน้างาม “มาทำอะไรแถวนี้ มาคนเดียวเหรอ” ชัยชนะสอดส่ายสายตาดุจจะค้นหาใครอีกคน “แอ้มมาทานข้าวที่นี่คนเดียวบ่อยค่ะ ชอบมาวันธรรมดาคนไม่เยอะ ก็เลยไม่ค่อยมีใครมาเป็นเพื่อน” “พอดีเลยพี่ก็มาหาอะไรทานเหมือนกัน สะดวกมั้ยถ้าพี่จะชวนแอ้มไปทานด้วย” หญิงสาวครุ่นคิดลังเล เธอกำลังประเมินความเหมาะสม “เอ่อ...หรือแอ้มทานแล้ว หรือว่ามีธุระไปต่อ ก็ไม่เป็นไรจ้ะ เอาไว้โอกาสหน้าก็ได้ ถ้าจะมีโอกาสน่ะนะ” ชายหนุ่มเอ่ยเกรงใจ “ไม่มีธุระที่ไหนหรอกค่ะ ไปทานด้วยกันก็ได้ พี่ชัยอยากทานร้านไหนคะ” “แอ้มเลือกเลยครับ พี่ไม่แน่ใจจะกินลงหรือเปล่า ดีใจที่ได้เจอแอ้มมากแทบลืมหิวแล้วเนี่ย” ชัยชนะพูดร่าเริง “พี่ชัยก็พูดเกินไป” เอมอรสดใสไม่แพ้กัน “ไม่เกินนะครับ เราไม่ได้เจอกันมาสามปีกว่าแล้ว  ถ้าพี่จะบอกว่าดีใจยังน้อยเกินไปด้วยซ้ำ” แววตาของเขาอบอุ่นจนเธอสัมผัสได้ หนุ่มสาวพูดคุยถามไถ่แลกเปลี่ยนเรื่องราวทั่วๆไปตามประสาคนไม่ได้พบเจอกันนานอย่างออกรส ส่วนใหญ่ในบทสนทนา จะเป็นเรื่องภายในครอบครัวของอีกฝ่าย เนื่องด้วยเคยมีความสนิทสนมกันมากมาก่อน “ดีใจนะ ที่รู้ว่าคุณพ่อแอ้มหายป่วยแล้ว แอ้มล่ะเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีใช่มั้ยครับ” “ขอบคุณค่ะ แอ้มก็เรื่อยๆค่ะ” เธอเลี่ยงที่จะเอ่ยครบถ้วนในใจความ “เรื่อยๆ คงแปลว่าสบายดี พี่รู้อย่างนี้ก็สบายใจเหมือนกันครับ” น้ำเสียงแววตาชัยชนะจริงใจ “อืม...เดี๋ยวพี่คงต้องกลับไปทำงานต่อ  โอกาสหน้าเรามากินข้าวกันอีกได้มั้ย สามีแอ้มจะว่าอะไรหรือเปล่า” เอมอรก้มหน้าหลบสายตา พูดตอบเสียงเบา “แอ้มไม่รู้หรอกค่ะว่าเขาจะว่าอะไรมั้ย” “ถ้าไม่สบายใจก็ไม่เป็นไรนะครับ พี่เข้าใจ แค่ได้เจอกันวันนี้พี่ก็ดีใจมากแล้ว” “ไม่มีอะไรให้กังวลหรอกค่ะ เอาไว้ผ่านมาแถวนี้อีก แอ้มโทรหาพี่ชัยนะคะ” เธอตัดสินใจเมื่อเห็นความจริงใจชัดเจนจากเขา “ด้วยความยินดีอย่างยิ่ง อย่าลืมโทรหาพี่นะ ถึงยังไงแอ้มก็เป็นน้องสาวที่น่ารักที่สุดของพี่เสมอ” หญิงสาวยิ้มสดชื่นด้วยความรู้สึกเต็มตื้นที่ชัยชนะห่วงใยบริสุทธิ์ใจไม่เคยเปลี่ยนแปลง เอมอรมองตามร่างสูงโปร่งที่เดินจากไป ความคิดมากมายไหลท่วมท้นในใจ ชัยชนะเป็นเพื่อนชายที่แสนดีเสมอ เขาให้เกียรติจริงใจและมอบแต่ความรู้สึกดีๆที่ทำให้เธอประทับใจตลอดมา นานมาแล้วที่เธอไม่ได้คิดถึงเขา ถึงอย่างนั้นวันนี้เมื่อได้เจอ เธอพบว่าจำความอ่อนโยน อบอุ่นที่เขามีให้ได้แม่นยำ นึกคิดหลายเรื่องราว แล้วให้เศร้าสะเทือนใจ ชัยชนะจะไม่มีวันได้รู้ ขณะนี้เธอตกอยู่ในสภาพเช่นไร หญิงสาวเพียงอยากเก็บความทรงประทับไว้ในใจ มิตรภาพระหว่างเธอและเขางดงามเกินกว่าจะถูกทำลายลงไม่ว่าจะด้วยเหตุใดก็ตาม จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 55 13:09:23 [แก้ไข] ถูกใจ : ooity, wor_lek, พูดม่ะระร่าง, สายน้ำผ่านภูผา จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:29:23

ความคิดเห็นที่ 38 ตามมมารออ่านต่อค่ะ สวัสดีค่ะทุกๆคน ^^ จากคุณ : จูกัสเหลียงหญิง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:33:31

ความคิดเห็นที่ 39 และระหว่างการรอ  ผมขอเพิ่มเติมรายชื่อสมาชิกที่ติดตามแบบแสดงตนให้เพิ่มเติมดังนี้ครับ 1 คุณamnesia 2 คุณaunty36  (คุณป้า36) 4 คุณbennypooh (คุณben) 5 คุณ-BK-eternity 6 คุณblossablossomz 7 คุณchocolatewanyen 8 คุณCinderella_Me 9 คุณcurlyning (หนูหนิง) 10 คุณDESTINYee 11 คุณDreamfaraway 12 คุณdiplo 13 คุณenggiigiiez 14 คุณenduresexy 15 คุณEuphausiasia 16 คุณfarawayfromu 17 คุณfatty Me ~* 18 คุณfirst16 19 คุณFlower_Pooh 20 คุณFukaze (หนูฟูลม) 21 คุณ~Girl from yesterday~ 22 คุณGreNe-de 23 คุณicheerbank 24 คุณjazzero (หนูแจ๊ซ) 25 คุณka-nom-wan 26 คุณkiwi@eve 27 คุณkmhm11 28 คุณkookbick 29 คุณLadyYuna 30 คุณluke_into 31 คุณM A T A O 32 คุณmikachan 33 คุณMint (kukkikpig) 34 คุณMiss Hangover 35 คุณMK_MQ 36 คุณmrs.micky 37 คุณMrThomas 38 คุณnoinachan 39 คุณooi (ooity) 40 คุณpaengnou (หนูแป้ง) 41 คุณpitzaa 42 คุณPlawhale_Mac 43 คุณprincess charity 44 คุณpudjeeb 45 คุณringkojung (คุณapple) 46 คุณsaengchot 47 คุณsandsandza 48 คุณsasatorn 49 คุณsoulchan 50 คุณSteel9653 51 คุณSweet_LeMoN_Altis 52 คุณThe World of Jern Maloney 53 คุณtiNgrOyArrAi 54 คุณtrash_lhoi 55 คุณTSUKIAKARI 56 คุณVishuda 57 คุณWomen's blood A 58 คุณwor_lek 59 คุณyayako 60 คุณกุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย 61 คุณไข่มุกสีทอง 62 คุณครูสังคมกล๊มกลม 63 คุณจิน ณ จันทร์ 64 คุณจูกัสเหลียงหญิง 65 คุณชาเย็นปักใต้ 66 คุณซูเฟล่เนยแข็ง กับซอสปู 67 คุณเด็กใต้..ตัวดำ 68 คุณเด็กน้อยตัวแสบ 69 คุณถนนสายนี้เปรี้ยว (คุณถนนฯ) 70 คุณทิตายาหยี่ 71 คุณนู๋wa (ลี้อาเฮง) 72 คุณป้อยหรอย 73 คุณฝันที่สวยงาม 74 คุณพูดม่ะระร่าง 75 คุณฟากฟ้าฝั่งฝัน 76 คุณฟ้าปราย..ปรายฟ้า 77 คุณภูเขาใบไม้เปลี่ยนสี (คุณภูฯ) 78 คุณมาโซคิส 79 คุณมุตตา 80 คุณแม่เฒ่าสาวสิบแปด (คุณสาวสิบแปด) 81 คุณรักช้างสแวก 82 คุณรักด้วยใจ ไม่ใช่สมอง 83 คุณวันที่รักผ่านไป 84 คุณสายน้ำผ่านภูผา (คุณสายน้ำฯ) 85 คุณโสดเสมอเมื่อเจอผู้ชาย 86 คุณหนอนกลม 87 คุณหมีน้อยตัวนั้น 88 คุณหมูน้อยกอดขวดเบียร์ 89 คุณแห้วป่อง 90 คุณอดออม 91 คุณอยากกิน...แต่ไม่อยากอ้วน 92 คุณอยากกินลาเต้เย็นๆ 93 คุณอยู่ที่ใจเรากำหนด 94 คุณอยู่ อย่าง แมว ยินดีต้อนรับคุณ chocolatewanyen, คุณCinderella_Me, คุณDreamfaraway, คุณGil from yesterday คุณkmhm11, คุณM A T A O, คุณmikachan, คุณooity, คุณป้อยหรอย, คุณฟากฟ้าฝั่งฝัน และคุณหนอนกลม ครับ จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:36:39

ความคิดเห็นที่ 40 เสิร์ฟอาหารเช้าครับ จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:39:54

ความคิดเห็นที่ 41 รายงานตัวเฝ้ากระทู้ใหม่ค่ะ จากคุณ : noinachan เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:42:36

ความคิดเห็นที่ 42 หรือจะรับง่าย ๆ ไข่ลวก ปาท่องโก๋กับกาแฟบ้าน ๆ (ขอบคุณเจ้าของภาพครับ) จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:43:29

ความคิดเห็นที่ 43 ตามด้วยผลไม้ล้างปากเล็กน้อย จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:46:49

ความคิดเห็นที่ 44 อรุณสวัสดิ์นะครับคุณหนูจู และคุณ noinachan เชิญรับอะไรทานระหว่างรอคุณหนูมิ้วครับ Happy Thursday ครับผม จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:48:39

ความคิดเห็นที่ 45 สวัสดีตอนเช้ารอบวงค่ะ ขอบคุณพี่อ๋องที่ทำแผนที่นำทางมาให้ พี่อ๋องน่ารักเสมอ แต่ว่า เอ่อ ถ้าเป็นคนอื่นอิชั้นเป็นป้าไม่รังเกียจ แต่พี่อ๋องมาเรียก ป้า อิชั้นจะอายุสั้นมั้ยเนี่ย จากคุณ : aunty36 เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 09:11:36

ความคิดเห็นที่ 46 ถ้าอย่างนั้นผมเรียกคุณอันตี๊นะครับ :) จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 09:14:26

ความคิดเห็นที่ 47 เกาะขอบรอพี่มิ้วคร๊าา สวัสดีแฟนคลับทุกท่านค่าาา พี่อ๋อง ปาโก๋น่ากินมากเลย เห็นแล้วหิว จากคุณ : The World of Jern Maloney เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 09:20:00

ความคิดเห็นที่ 48 รายงานตัวครับ และ สวัสดีครับ FC ป้ามิ้ว..ทุกท่าน ขออนุญาตยกประโยคของ พี่อ๋อง ในกระทู้ที่แล้วมานะครับ "คำปลอบไม่ได้ช่วยมากไปกว่าการกอดโดยไม่พูดอะไรเลย  แค่แชร์ความรู้สึกครับ  รักษาใจให้ดีนะครับ  ด้วยความปรารถนาดีเสมอ" >ขอกอดที....ป้ามิ้ว..< จากคุณ : สายน้ำผ่านภูผา เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 09:22:12

ความคิดเห็นที่ 49 โห...เป็นกระทู้ที่อุดมสมบูรณ์มากค่ะ อุดมทั้งอาหารการกิน และ สมบูรณ์ทั้งน้ำใจไมตรีจิต กราบขอบพระคุณพี่อ๋องผู้ใจดีนะคะ (ได้โมเมเรียกพี่ ดีใจจริงเอย) จากคุณ : แม่เฒ่าสาวสิบแปด เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 09:31:50

ความคิดเห็นที่ 50 นั่นแน่ ... คุณมิ้ว ... เห็นนะ ตามมาติด ๆ ... อย่าหลบ อย่าหลบ มาให้กอดซะดีดี จากคุณ : เด็กน้อยตัวแสบ เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 09:37:40

ความคิดเห็นที่ 51 คุณหนูมิ้วมาเมื่อใด  ผมคืนกระทู้ให้นะครับ  ตอนนี้ทำหน้าที่เป็น PR จำเป็นไปก่อน คุณ The World of Jern Maloney เชิญหยิบได้ตามใจปรารถนาครับ อย่าเยอะเกินเดี๋ยวจะอ้วนนะครับ :) คุณสายน้ำฯ ครับ ยินดีและขอให้เพลงประกอบด้วย ช่วยเพิ่มกำลังใจครับ คุณสาวสิบแปดครับ ยังไงคุณก็สาวเสมอสำหรับผม ยินดีให้โมเม รวมกับสาว สาว สาวทั้งวงเลยครับ :) คุณเด็กน้อยฯ เห็นคุณมิ้วตรงไหน  ไปพาตัวมาด่วนเลยครับ :) แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 55 09:39:15 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 09:37:54

ความคิดเห็นที่ 52 กราบสวัสดีค่ะทุกท่าน พี่อ๋องใจดี รู้ใจ อำนวยความสะดวกให้มิตรรักอีกแล้ว เกรงใจจังค่ะ และปลี้มใจมากด้วยค่ะ กราบงามๆอีกครั้งค่ะ ป้าฯ สาวสิบแปด  ไม่น่าเชื่อป้ามารอเค้าด้วยง่ะ (ปกติต้องให้ตามนี่นา ฮึ...) คุณลุงสายน้ำฯ ฮือ.. ผวาซบอกทุกคนเลยค่ะช่วงนี้  เปราะบางเหลือเกิน อย่าขัดใจเค้านะ คุณ  The World of Jern Maloney  รออีกจิ๊ดนะคะ  ขอจัดหน้า วรรคตอน สักนิดค่ะ อีกสามสี่ชั่วโมงเอง คุณพี่  aunty36  เค้าดีขึ้นบ้างแล้วนะคะ ทำใจได้เยอะขึ้นมาก ขอบคุณที่ให้กำลังเสมอค่ะ คุณ   noinachan  มารายงานตัวและอยู่เฝ้าทู้ด้วยค่ะ แฮ่ แฮ่ คุณ จูกัสเหลียงหญิง  รออีกสักหน่อยน่านะตะเองนะ คุณ เด็กน้อยตัวแสบ  ตะเองรู้ได้ไงง่ะ 555 จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 09:44:07

ความคิดเห็นที่ 53 สวัสดีลุงอ๋อง ป้า 36 ลุงๆ ป้าๆ พี่ๆ รอบทู้ค่ะ จากคุณ : sandsandza เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 09:44:56

ความคิดเห็นที่ 54 คุณนายมิ้ว  กดถูกใจ ใช่เลย ไงคะ เห็นแวบ ๆ ... สงสัยกำลังพิมพ์ทักทายเพื่อนสมาชิกอยู่แน่ ๆ ... จากคุณ : เด็กน้อยตัวแสบ เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 09:47:42

ความคิดเห็นที่ 55 โห มีนับจำนวนประชากรด้วย นักอ่านเงาขอฝากเนื้อฝากตัวอีกคนนะคะ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 09:58:55

ความคิดเห็นที่ 56 ชอบคำว่านักอ่านเงาจังเลยค่ะ คุณ  Mnemosyne  ช่างคิดเนอะตะเอง สวัสดีจ้าน้องทราย พี่บอกแล้ว I'll be back. แก้ไขเพิ่มเติม เห็นน้ำใจ ความอาทรอย่างนี้แล้ว ความเศร้าจางลงได้จริงๆค่ะ ถึงจะโชคร้ายในหลายประการ แต่มิตรภาพที่ได้ไม่ใช่โชคเพราะไม่ใช่ความบังเอิญแน่ๆ มีแรงฮึด แรงสู้อีกโขเลยค่ะ อย่าลืมโหวตกระทู้นี้ด้วยนะคะ เผื่อเพื่อนๆบางท่านไม่ทันได้สังเกต จะได้ตามกันถูกเนาะ ขอบพระคุณอีกครั้งค่ะ   แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 55 10:07:39 จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 10:02:32

ความคิดเห็นที่ 57 สวัสดีคร้า..ทุกๆคน จากคุณ : ben (bennypooh) เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 10:10:33

ความคิดเห็นที่ 58 คุณเด็กน้อยฯ ตาไวสมกับเป็นเด็กนะครับ ... ในเมื่อเจ้าของทู้ตัวจริงมาแล้ว  ผมขอยื่นกรรไกรตัดริบบิ้นเข้าทู้เลยนะครับ ลืมไป  คุณMnemosyne ครับ...ยินดีต้อนรับเงาเข้าสู่ร่าง  ผมรวบรวมรายชื่อครั้งต่อไปเร็ว ๆ นี้นะครับ :) แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 55 10:12:40 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 10:11:44

ความคิดเห็นที่ 59 ตามมาอ่านด้วยคนคร่า จากคุณ : ooity เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 10:13:43

ความคิดเห็นที่ 61 เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ พี่มิ้ว คนเก่ง:) จากคุณ : อยากกิน..แต่ไม่อยากอ้วน เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 10:43:11

ความคิดเห็นที่ 62 มาแล้วค่ามาแล้ว สวัสดีค่ะคุณอาพี่อ๋อง คุณลุงภูเขาฯ คุณแม่เฒ่าสาวสิบแปด  คุณป้า36 แล้วก็คุณลุง คุณป้า คุณพี่ คุณน้อง คุณเพื่อนๆทุกๆท่านค่า วันนี้เริ่มต้นด้วยโอยั๊วะของคุณอาพี่อ๋อง ได้ตาค้างทั้งวันแน่ๆเลย แฮ่ๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 10:47:00

ความคิดเห็นที่ 63 สวัสดี FC ทู๊กกคนคร้าา   คุณมิ้ว ยิ้มไว้คร้าา คุณพี่อ๋อง  ปาท่องโก๋ และผลไม้น่ากินมากเลยคร้าา จากคุณ : ทิตายาหยี่ เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 10:51:24

ความคิดเห็นที่ 64 ==> สวัสดีลุงอ๋อง และ FC ทุกคนครับ <== ==> ป้ามิ้ว สู้ๆ นะครับ แล้วมันจะผ่านไป <== จากคุณ : Can_done เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 11:15:06 A:49.0.125.93 X: TicketID:270497

ความคิดเห็นที่ 65 ==> ยอมสมัครสมาชิกเพราะ ป้ามิ้วคนเดียวนะนี่ กะจะจีบลูกลิงให้ลูกชายจร๊า ==> จากคุณ : Can_done (Can_done) เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 11:26:17

ความคิดเห็นที่ 66 การพบชัยชนะด้วยความบังเอิญในครั้งแรก สร้างความรู้สึกดีๆให้กับเอมอรไม่น้อย หญิงสาวกำลังรู้สึกโดดเดี่ยว หดหู่ และสับสนกับสถานะการสมรสของตัวเองอย่างมากในเวลานี้ การได้พบชัยชนะไม่ต่างจากเธอได้เจอเพื่อนที่ไว้ใจได้ พึงใจที่ได้อยู่ใกล้ชิด แม้ไม่สะดวกใจที่จะเล่ารายละเอียดใดๆให้เขารับรู้ เอมอรคิดว่าเพียงเท่านี้ เพียงได้มีเพื่อนที่พร้อมอยู่เคียงข้างโดยไม่ต้องซักไซร้ความให้ต้องปวดใจเหมาะกับเธอที่สุด ด้วยกิริยามารยาทที่ชัยชนะให้เกียรติเป็นนิสัย  เอมอรไม่รู้สึกตะขิดตะขวางที่จะได้พบเจอกับเขาในครั้งต่อไป ความนุ่มนวลอ่อนโยนชวนอบอุ่นใจ ทำให้ดึงเขาเข้ามาเป็นที่พักพึงโดยไม่นึกหวาดระวัง เอมอรนัดหมายกับชัยชนะเท่าที่โอกาสจะเอื้อ ซึ่งเป็นการพบเจอในที่สาธารณะเปิดเผยต่อสายตา ดั่งจะเป็นการบอกโดยนัยไม่มีอะไรเกินงาม เป็นเพียงการทานอาหารมื้อกลางวันอาจต่อเนื่องด้วยการเลือกหาซื้อสินค้าที่วางจำหน่ายบนห้างฯเล็กๆน้อยๆ ใช้เวลาไม่นาน เอมอรคิดว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิด แค่คบหากับเขาฉันมิตร ไม่มีเรื่องลึกซึ้งเกินเลยให้ต้องอดสูหรือทำให้เกิดความแคลงใจ ทุกครั้งที่พบกันไม่เคยเล่าเรื่องราวเจ็บช้ำในครัวเรือนให้ชายหนุ่มฟัง แค่การถามไถ่สุขทุกข์ทั่วไปเพียงเท่านั้น ปฏิกิริยาที่ชัยชนะมีต่อเธอ ไม่มากไปกว่าเพื่อนกัน ไม่เคยซักถามก้าวล่วงเรื่องส่วนตัว เขาเป็นสุภาพบุรุษมากพอ สมควรกับการชื่นชม ชายหนุ่มหญิงสาวพึงพอใจในมิตรภาพที่ต่างรับรู้ถึงเส้นแบ่งในการให้ความสนิทสนม ให้เกียรติกันและกันอย่างน่ายกย่อง เป็นปกติที่เอมอรจะแวะเอารถที่ฝากจอดไว้ที่บ้านน้ำผึ้งแทบทุกครั้งเมื่อเธอต้องการเดินทาง “พักนี้เธอออกจากบ้านบ่อยนะ พี่เปี๊ยกไม่ว่าอะไรเหรอ” น้ำผึ้งเอ่ยแววตาสงสัยใคร่รู้ เอมอรสาละวนเก็บสัมภาระในรถยนต์คันใหม่เอี่ยมปากตอบเพื่อนโดยไม่มองสบตา “ไม่เห็นว่าอะไรนะ อาจไม่สนใจแล้วก็ได้ ฉันจะไปจะมาที่ไหนยังไง” “เธอไม่แปลกใจบ้างหรือไง อยู่ดีๆเขาไม่ตามจิกตามหวงเธอแล้ว” น้ำผึ้งไม่หยุดสงสัย “แปลกใจบ้างเหมือนกัน แต่บางทีเขาอาจระอาฉัน อย่างที่ฉันล้ากับเขาก็ได้ จึงลงเอยเป็นอย่างนี้” เอมอรตอบตามความจริง “เธอกับพี่เปี๊ยกจะเลิกกันจริงๆเหรอ” “ไม่รู้เหมือนกัน แล้วแต่เขาสะดวก ฉันไม่เคยมีปากเสียงอยู่แล้ว เขาพอใจจะทำอะไรปล่อยเขาไปเถอะ” แววตาเอมอรนิ่งเฉย “ไม่เหลือเยื่อใยกับเขาเลยหรือไง ถึงคิดจะเลิกกันง่ายๆ” น้ำผึ้งเหมือนต้องการย้ำให้ทบทวน “จะมีประโยชน์อะไร ถ้าเขาหมดใจไปแล้ว  ก็แค่บอกความจริงต่อกัน ไม่ว่าฉันจะรู้สึกยังไงไม่ใช่ประเด็นหรอกผึ้ง” สาวสวยถอนหายใจ ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่เคยคิดรั้งเขาไว้ เพราะไม่เคยมั่นใจเธอมีความสำคัญแค่ไหนสำหรับสามี “ฉันนัดเมกินข้าวเที่ยงแถวที่ทำงานเม เธอว่างไปด้วยกันไหม” เอมอรเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเอ่ยชวนด้วยความเต็มใจ “ไม่ดีกว่า ฉันมีสัมภาษณ์งานพรุ่งนี้เช้า อยากเตรียมเอกสารเสื้อผ้าให้พร้อมสักหน่อย” “ท่าทางจะงานสำคัญ ถึงขั้นเตรียมตัววันนี้ตั้งแต่ยังไม่เที่ยง” เอมอรกระเซ้า ซึ่งอีกฝ่ายยิ้มรับเต็มใจ “เสียดายเธออดเจอพี่ชัย เพราะฉันนัดพี่ชัยกินข้าวกับเมด้วยเหมือนกัน” บอกเล่าเพราะคิดว่าไม่สำคัญ “หืม...พี่ชัยชนะรุ่นพี่เราน่ะเหรอ เอ่อ...คนที่เธอเคยคบด้วยสมัยเรียนน่ะนะ” น้ำผึ้งตาโตเบิกกว้างประหลาดใจ “ไปไงมาไง เจอกันได้อย่างไร เคยได้ข่าวว่าเขาไปทำงานต่างจังหวัดแล้วไม่ใช่เหรอ” “ใช่ เพิ่งกลับมาประจำที่กรุงเทพฯได้สองเดือนเอง ฉันเจอเขาโดยบังเอิญเมื่อสองอาทิตย์ก่อน นัดกินข้าวกันมาสองครั้งแล้ว” “นัดเจอกันมาสองครั้งแล้วด้วย อย่าบอกนะที่จะหย่าผัว เพราะถ่านไฟเก่าคุ” น้ำผึ้งไม่ปิดบังอาการกระหายข้อมูล “บ้าเหรอผึ้ง เห็นฉันเป็นคนยังไง  คนเคยดีต่อกันมีโอกาสได้เจอกันเป็นเพื่อนกันมันแปลกตรงไหน” “เขากับฉันไม่มีวันไปด้วยกันได้หรอก เธอไม่ต้องคิดมาก” เอมอรหยุดความคิดเพ้อฝันของเพื่อน “ของงี้ไม่แน่ ถ้าเธอเลิกกับพี่เปี๊ยกแล้ว ย่อมมีอิสระคบใครก็ได้ พี่ชัยหล่อก็หล่อ ดีแสนดี สมัยเรียนฉันยังแอบกรี๊ดเลย” “จริงเหรอ เคยแอบกรี๊ดด้วยเหรอ ไม่ยักรู้” เอมอรหัวเราะขบขัน “จริงสิ เรียนก็เก่งกิริยามารยาทสุภาพบุรุษสุดๆ ถ้าเป็นพี่ชัย ฉันเชียร์เต็มที่เลยแอ้ม” สายตาน้ำผึ้งทอประกายฝันหวาน “โอ้ย...ไม่หรอกผึ้ง ฉันไม่คิดอะไรกับพี่ชัยลึกซึ้งเกินรุ่นพี่ เป็นเพื่อนกันเท่านั้น  ปล่อยเขาไปได้ดีกว่าฉันเถอะ” เอมอรตัดบท “เธอไม่ดีตรงไหน ถ้าเธอไม่ดี ฉันคงเป็นคนเลวที่ต้องถูกตราหน้าไปจนตายล่ะมั้ง” น้ำผึ้งประชดในที “ฉันไม่ได้เจตนาอย่างนั้น ฉันหมายถึงคนอย่างฉันอยู่ด้วยยากไม่อยากให้ใครต้องมาลำบากใจด้วยอีก” เอมอรเอ่ยอ่อนโยน “พี่เปี๊ยกยังเคยว่า คนอย่างฉันใครมันจะอยู่ด้วยได้ หึหึ” แค่นหัวเราะแหบแห้งเมื่อกระหวัดถึงคำที่สามีเคยเอ่ยเมื่อนานมาแล้ว จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 11:32:01

ความคิดเห็นที่ 67 “ฉันเชื่อว่ามีคนที่อยู่กับเธอได้ ถ้าเขารักเธอมากพอ และถ้าเป็นพี่ชัย ฉันไม่สงสัยสักนิด” น้ำผึ้งยืนยัน “ต่อให้เขารักฉัน แต่ถ้าฉันไม่รักเขา คิดว่าคงไม่มีใครอยู่กับฉันได้ ฉันมั่นใจนะผึ้ง” “ก็จริงนะ เธอคงไม่รักพี่เปี๊ยกถึงไม่คิดจะอยู่กับเขา งั้นลองเปิดโอกาสให้พี่ชัยดูอีกทีดีไหมเผื่อเขาจะเป็นคนที่ใช่สำหรับเธอ” เอมอรเงียบงัน ไม่ตอบรับไม่ปฏิเสธ สุดท้ายตัดสินใจพูด “ไม่ต้องเปิดโอกาสแล้ว ฉันรู้ตัวดี พี่ชัยไม่ใช่คนที่ฉันอยากอยู่ด้วย” “ระหว่างฉันกับพี่ชัย เป็นพี่เพื่อนน้องกันเหมาะที่สุดแล้ว ฉันดีใจที่เขาดีกับฉันเสมอ อยากให้เป็นอย่างนี้ตลอดไป” “อย่าเลือกมากนักเลย ผู้ชายดีๆหายาก ถ้าไม่เปิดโอกาสจะรู้ได้อย่างไร เธอจะอยู่กับเขาไม่ได้” น้ำผึ้งยืนกรานความคิด เอมอรสบสายตาเพื่อน เธอค้นพบบางอย่างน้ำผึ้งไม่ใช่เพื่อนรู้ใจที่สุดต่างจากอีกคนที่เธอกำลังเดินทางไปหาโดยสิ้นเชิง “อือ...ฉันจะลองคิดดู ไปก่อนนะจ้ะผึ้ง เดี๋ยวเมจะรอนาน” “กลัวเมรอ หรือกลัวพี่ชัยรอนาน อย่าทำปากแข็งหน่อยเลย” น้ำผึ้งหยอกเย้าร่าเริง เอมอรส่ายหน้าอมยิ้มเอ็นดูท่าทางระรื่นของเพื่อน “คิดไปได้นะผึ้ง ลุ้นออกนอกหน้าเกินไปหรือเปล่า” มื้อกลางวันเมื่อมีเมษ์วดีร่วมด้วยมักเป็นไปอย่างที่เอมอรหวังไว้ ไม่มีผิด เพื่อนสาวช่างจำนรรจา สรรหาเรื่องราวหลากหลายชวนพูดชวนคุย ทำให้บรรยากาศสนุกสนานออกรสออกชาติกว่าปรกติธรรมดา เอมอรมีความสุขที่ได้อยู่ท่ามกลางเพื่อนที่เธอรักและไว้วางใจ ราวกับว่าการอยู่กับเพื่อนๆช่วยเยียวยาความหมองไหม้ที่เก็บกักไว้ หญิงสาวจัดการนัดหมายบ่อยครั้งเท่าที่จะทำได้  เอมอรรู้ดีเธอทำเพื่อให้ตัวเองลืมเรื่องทุกข์โศกที่กัดกร่อนความรู้สึกไปวันๆ “แอ้ม ฉันว่าแกเพลาๆการพบพี่ชัยบ้างก็ดีนะ” เมษ์วดีเอ่ยเมื่ออยู่ตามลำพังในวันหนึ่ง “ทำไมล่ะ” เอมอรคิ้วขมวดด้วยความสงสัย “ฉันรู้ว่าแกกับพี่ชัยบริสุทธิ์ใจ แต่เชื่อฉันดิ ถ้าใครเห็นแกอยู่กับเขา คนไม่คิดอย่างนั้นแน่ๆ” “เขาจะคิดอะไรกัน ฉันเจอพี่ชัยทุกครั้งก็เจอที่ห้างฯบ้าง ร้านอาหารบ้าง ไม่เคยไปที่ลับตาเสียหน่อย” “ขนาดโรงหนังยังไม่เข้าด้วยซ้ำ ใครจะพูดจะนินทาอะไรได้” “ได้สิ คนเราลองจะคิดในแง่อกุศล ไม่ว่ายังไงเขาหาข้อตำหนิได้ทั้งนั้น คนมันจะว่าเอาได้ขนาดที่สาธารณะยังกล้าควงกัน ถ้าที่ลับตาจะไม่กล้ากว่านี้หรอกเหรอ” “คิดดูให้ดีๆ สมมติคนไม่สนิทกับแก หรือกำลังรอแกพลาด ถ้าเห็นแกเดินกับพี่ชัย เขาจะคิดอะไรกัน ก็ต้องว่ากลับมาคบกันใช่มั้ย” เมษ์วดีสีหน้าเป็นกังวล “ถ้าจะคิดร้ายขนาดนั้น ปล่อยให้คิดไปเถอะ ฉันไปห้ามความคิดคนไม่ได้หรอก” เอมอรดื้อดึง “แกห้ามความคิดคนไม่ได้ แต่ควบคุมความเหมาะสมของตัวเองได้ อยากตกเป็นขี้ปากชาวบ้านเหรอแอ้ม” “อะไรกัน ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ต้องเดือดร้อนต้องแคร์ด้วยเหรอเม ฉันว่ามันมากไปแล้วนะ” เอมอรกระฟัดกระเฟียดไม่พอใจ “สำหรับผู้หญิงที่แต่งงานแล้วไม่มากไปหรอก  แกไม่ได้แคร์คนเดียว พ่อแม่พี่น้องเขาแคร์ด้วยนี่แอ้ม” “ผู้หญิงแต่งงานแล้วห้ามคบเพื่อนผู้ชายหรือไง ไม่เป็นการกดขี่กันมากไปหน่อยเหรอ” เอมอรไม่ยอมแพ้ “ไม่มีใครห้ามหรอก แต่ผู้หญิงแต่งงานแล้วจะไปไหนกับเพื่อนผู้ชาย อย่างน้อยสามีต้องรู้ก่อน” เมษ์วดีใจเย็นเช่นทุกครั้ง “หึ... ต้องรายงานว่างั้นเถอะ  ผู้หญิงเป็นสมบัติของผู้ชายใช่มั้ย ไม่ต้องมีอิสระอะไรทั้งนั้น” เอมอรไม่ยอมลดรา “สมมติมีคนไปบอกพี่เปี๊ยก เห็นแกเดินกับผู้ชาย แล้วเขาไม่รู้จักผู้ชายคนนั้น แกก็ไม่เคยบอก คิดว่าพี่เปี๊ยกจะรู้สึกยังไง” เมษ์วดีย้อนถาม เอมอรอึ้งไม่สามารถหาเหตุผลมาคัดง้างถนัดปาก “ถ้าเขาเชื่อใจฉัน มันก็ไม่มีปัญหา” “ใช่ แต่ตอนนี้แกกับเขาอยู่ในสภาวะไร้ปัญหาหรือเปล่า ความสัมพันธ์เปราะบาง ยังจะสร้างรอยรั่วอีกหรือ” “ก็แล้วทีเขาไปไหนกับใคร ไม่เห็นบอกฉันเลย ทำไมเขาทำได้ฉันทำบ้างไม่ได้ล่ะ” “แล้วแกรู้สึกยังไงที่เขาทำแบบนั้น อยากให้เขารู้สึกอย่างนั้นกับแกงั้นเหรอ” เหมือนเมษ์วดีไล่ต้อนให้เพื่อนจนมุม “เรื่องชั่วๆ ไม่ต้องแข่งกันทำก็ได้มั้ง เพราะใครทำมันก็ดูไร้ค่า” เมษ์วดีจงใจใช้ถ้อยคำรุนแรงหวังให้กระทบความรู้สึก “ฉันไม่ได้ทำชั่ว  ฉันไม่กลัว” โต้แย้งเสียงเบาแสดงให้เห็นว่าเริ่มขาดความมั่นใจ “แกไม่กลัวเพราะแกไม่ได้ทำชั่ว ฉันเห็นด้วย แต่รู้อะไรไหม มันมีคนที่ไม่กลัวที่จะทำเรื่องชั่วๆอยู่เยอะ” “อย่าเปิดโอกาสให้คนแบบนั้นมาทำเลวๆกับเรา อย่ามั่นใจว่าความดีเจตนาดีจะเอาชนะทุกสิ่งได้ เพราะมันไม่เสมอไปหรอก” เมษ์วดีจริงจังและตั้งใจย้ำทุกคำที่พูด ราวกับต้องการให้วาจาเจาะลึกเข้าไปอยู่ในกลางใจเอมอร “พี่ชัยชนะเป็นคนดี อย่าดึงเขาเข้ามาในเกมส์ผัวเมียทะเลาะกันของเธอกับพี่เปี๊ยก ฉันเสียดายคนดีๆ” “ฉันไม่ได้ดึงเขาเข้ามาอยู่ในเกม แกก็ว่าฉันเกินไป” เอมอรเสียงอ่อย “แล้วให้เขาเข้ามาในฐานะอะไร เพื่อนอย่างนั้นเหรอ แกก็รู้ว่าตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไง สมควรแล้วเหรอที่พี่ชัยจะเข้ามาเวลานี้” เอมอรพิจารณาสิ่งที่เมษ์วดีพูดอย่างตั้งใจ “งั้นฉันจะจบเกมนี้เอง ฉันจะหย่ากับพี่เปี๊ยก” “เพื่ออะไร เพื่อไปหาพี่ชัย หรือเพื่อประชดผัวที่ไม่ได้ดั่งใจ  ใช้เหตุผลอย่าใช้อารมณ์ เลิกกับผัวไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่เลิกแล้วจะยังไงเป็นเรื่องที่ต้องคิดให้ดี” เมษ์วดีแน่วแน่ในการให้สติเพื่อนรัก “แกจะให้ฉันทำยังไง ทุกวันนี้คิดว่าฉันไม่เสียใจไม่เป็นทุกข์งั้นเหรอ พี่เปี๊ยกไม่กลับบ้าน ไม่มีอะไรพูดคุยกันมานานแล้ว” เอมอรน้อยใจขมขื่น “ฉันไม่แน่ใจไม่มั่นใจเลย เขาคิดจะมีกันไปอีกนานแค่ไหน หรือกำลังคิดจะทิ้งฉันหรือเปล่าใครจะรู้” จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 11:33:56

ความคิดเห็นที่ 68 “เฮ้อ...เรื่องระหว่างแกกับพี่เปี๊ยกฉันคงไม่เข้าไปก้าวก่าย เขากับแกรู้ดีที่สุดอะไรเป็นอะไร ถ้าไม่ไหวคนสองคนจะเลิกกันใครคงห้ามไม่ได้” “แต่...ขอพูดหน่อยเถอะนะ ไอ้เรื่องที่ทะเลาะกันเนี่ย มันถึงขนาดทำให้อยู่ด้วยกันไม่ได้เลยเหรอ” เมษ์วดีเครียดขึงระคนเหนื่อยอ่อน “ฉันท้อเหลือเกินเม ขนาดฉันเคยบอกแล้ว ฉันไม่ยอมเรื่องเดียวคือเรื่องออย เขาก็รู้แล้วปิดบังฉันทำไม” เอมอรละห้อยแหนงหน่าย “แล้วเคยถามเขามั้ย อะไรทำให้เขาทำแบบนั้น เคยคิดแก้ปัญหาด้วยกันจริงจังหรือเปล่า เคยคิดว่าตัวเองมีส่วนในความผิดบ้างไหม” “เขานั่นแหละไม่คิดจะแก้ไขเพื่อให้เราอยู่ด้วยกันได้จริงๆ ฉันผิดอะไร เขาต่างหากนอกใจฉัน” เดือดดาลกระด้างเย็นชา “ก็จริงนะ สิ่งที่เขาทำไม่ใช่เรื่องเล็กๆเ เป็นใครก็คงทำใจลำบาก เอาเถอะถ้าคิดว่าไม่ไหวแล้ว ให้อภัยไม่ได้ จบๆกันไปก็ดี” เอมอรเลิกคิ้ว นึกสับสนเพื่อนสาวมาไม้ไหน “แกเห็นด้วยกับฉันงั้นเหรอ” “อือ...ฉันเป็นคนหนึ่งที่ยอมรับเรื่องทรยศไม่ได้ ซึ่งไม่มีข้อยกเว้น ไม่ว่าจะกับคนเก่าหรือคนใหม่ ทรยศนอกใจคือเท่ากัน” “แต่ ถ้าฉันให้อภัย ฉันจะให้อภัยทั้งหมด ซึ่งผู้ชายคนนั้นฉันต้องรักเขามากพอ และต้องเชื่อใจได้ด้วยว่าเขาจะไม่ทำผิดซ้ำ” “คนรักกัน ไม่มีอะไรให้อภัยไม่ได้ แต่ ลืมไม่ลืมมันอีกเรื่อง หึหึ” เมษ์วดีหัวเราะไร้ความหมาย “แอ้ม ปัญหาของแกกับเขาที่เกิดขึ้นเวลานี้ คือเรื่องใหญ่ และทำร้ายความรู้สึกแกมาก ฉันเข้าใจ” “แต่ฉันคิดว่าเรื่องที่ใหญ่กว่านั้นคือ แกกับเขาไม่พยายามหาจังหวะที่มันลงตัวในการขจัดปัญหาว่ะ” เมษ์วดีถอนหายใจ “ฉันไม่เข้าใจ อธิบายเพิ่มด่วน” เอมอรกลับมีท่าทางผ่อนคลายขึ้น “ก็แกน่ะ ปิดกั้นตัวเองมากเกินไป ส่วนเขาก็เอาแต่ใจ ถ้าถอยกันคนละก้าว แกเปิดใจมากหน่อย อย่าตั้งมาตรฐานสูงเกินไป” “ฉันเชื่อว่าพี่เปี๊ยกจะกล้าเข้าหา กล้าอธิบายความรู้สึกถึงสิ่งที่อึดอัดนะ เพราะปัญหาชีวิตคู่ไม่เกิดขึ้นคนเดียวหรอก มากบ้างน้อยบ้างแต่ทั้งคู่มีส่วนในปัญหานั้นแน่นอน” เมษ์วดีตั้งใจพูดให้เพื่อนฟังเต็มที่ “กล้าๆหน่อยดิว้าแอ้ม  กล้าคิดจะเป็นหม้าย แต่ทำไมไม่กล้ายอมรับว่ารักผัวตัวเอง” “เฮ้ย ไม่ใช่แล้ว ไม่จริงซะหน่อย” ดวงตาเรียวรีของเอมอรเป็นประกายขบขัน “ทำไมจะไม่จริง แค่แกกล้ายอมรับว่ารักเขา กล้าแสดงความรู้สึกมากกว่านี้สักหน่อย กล้าบอกเขาว่าต้องการอะไร” “ขี้คร้าน พี่เปี๊ยกจะสรรหามาถวาย ก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าเขารักแกมาก ออ..กล้าเพิ่มอีกอย่าง คือกล้าเชื่อว่าเขารักแกด้วยก็แค่นั้นแหละ” “ฉันจะเชื่อคนที่ไม่เคยรักใครจริงอย่างแกได้ไงวะเม” เอมอรหยอกล้อ “ทำไมจะไม่รัก ฉันรักตัวเองไง รักมากพอที่จะรู้ว่าอะไรดีหรือไม่ดีสำหรับตัวเอง รักมากพอที่เหลือไปรักใครก็ได้” เมษ์วดีหลิ่วตา หัวเราะร่าเริงอารมณ์ดีอย่างเห็นขันไปกับเพื่อน “ซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเอง อย่าสร้างข้อจำกัดเกินพอดี อย่าผูกติดยึดเหนี่ยวกับความคิดตัวเองมากเกินไป” “เปิดตาหนี เผื่อตาถอยให้ตัวเอง ให้คนรอบข้างบ้าง  อย่าต้อนทุกอย่างเข้ามุม เพราะมันเท่ากับทำให้เขาต้องสู้หรือไม่ก็ต้องยอมแพ้” “มนุษย์เราไม่มีใครอยากเป็นผู้แพ้หรอก ใครๆก็อยากชนะทั้งนั้น มันอยู่ในกมลสันดานของมนุษย์แทบทุกคน อยู่ที่จะรู้ตัวหรือไม่เท่านั้น” เมษ์วดีเมื่อสบโอกาสให้โอวาทเพื่อน “นี่เราอายุยี่สิบสี่เท่ากันหรือเปล่าเนี่ย แกไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหน” สายตาเอมอรทึ่งจัด “เอามาจากที่ต้องทำงานห้ำหั่นกับคนด้วยกันนี่แหละ โลกที่เกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ต้องเอาชนะคะคาน รู้เขารู้เราสำคัญมากเสมอว่ะเพื่อน” เมษ์วดีเอ่ยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มจริงใจ “แกโชคดีแล้วแอ้ม ที่ไม่ต้องต่อสู้ดิ้นรนมากอย่างฉันอย่างใครต่อใคร แค่ต่อสู้กับความรู้สึกตัวเอง จะเอาชนะไม่ได้เชียวเหรอ” “ขอบใจมากนะเม  ฉันจะพยายามคิดและทำอย่างที่แกบอก”  แววตาของเอมอรเป็นประกายสดใส “ยินดีเสมอเพื่อน ฉันเอาใจช่วยแกอยู่นะ หวังว่าจะพบทางแก้ปัญหาได้จริงๆเสียที” สองสาวส่งยิ้มจริงใจที่เต็มเปี่ยมด้วยความปรารถนาดีให้แก่กันอย่างคนที่รู้และเข้าใจกันดี จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 11:36:48

ความคิดเห็นที่ 69 พี่เบนมาแล้ว น่ารักที่ซู้ด ไม่ต้องตามเหมือนกัน คุณ พี่อ๋อง  เอางั้นเลยเหรอคะคุณพี่  แค่ส่งไม้ต่อก็พอแย้ว เผื่อเค้าเหนื่อยๆ เค้าจะได้ส่งคืนให้ไงนะจ้ะ คุณ ooity   สัญญาเป็นสัญญาและวันนี้ไม่ให้รอนานค่ะ คุณ  อยากกิน..แต่ไม่อยากอ้วน   ขอบคุณมากค่ะ กำลังใจเป็นพลังยิ่งใหญ่ เป็นแรงผลักดันที่มีอำนาจสูงมาก คุณป้า jazzzero  ของเค้าไม่มีอะไรทำให้ตาค้างได้  ถ้าอยากจะนอน อิอิ คุณ   ทิตายาหยี่   ยิ้มอยู่จ้ะ  ร้องไห้จนเบื่อตัวเองแล้ว พบว่ามันแย่มาก  ไม่ร้องแล้วดีกว่า เก็บพลังงานที่จะร้อง มาทำเรื่องดีๆเพื่อเขาน่าจะดีกว่าเยอะเนอะ คุณตาดันป๋อง  กรี๊ดดดดด เค้าดีใจที่สุดเลย ในที่สุดตะเองก็ใจอ่อนยอมรับรักเค้าแล้ว แอร้ย ม่ายช่าย ในที่สุดตะเองก็ยอมผูกพันกับพี่พันฯร่วมกับเค้าแย้ว มีอมยิ้มแล้ว อย่าลืมโหวตน๊า แฮ่ แฮ่ มาตามสัญญา เค้ารู้สึกว่าตัวเองน่ารักอีกแล้วง่ะ ทำไงดี แฮ่ แฮ่... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 11:44:21

ความคิดเห็นที่ 70 เชื่อแล้วว่า คุณมิ้วค่อยยังชั่วแล้ว เล่นซะ 3 เรปติด แล้วก็มือไม่ตกเลยด้วย พี่อ๋อง - เรียกน้อง36 ก้อได้ค่ะ เป็นป้ารอบวงแล้ว เป็นน้องซะบ้างจะได้เปลี่ยนบรรยากาศ น้องคนนี้ขอฝากตัวด้วยนะคะ ^_^ จากคุณ : aunty36 เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 11:53:46

ความคิดเห็นที่ 71 อ่านไป กินกลางวันไป .... วันนี้มีความสุขจัง จากคุณ : เด็กน้อยตัวแสบ เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 12:22:35

ความคิดเห็นที่ 72 สุดยอดคัีบ ...“ซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเอง อย่าสร้างข้อจำกัดเกินพอดี อย่าผูกติดยึดเหนี่ยวกับความคิดตัวเองมากเกินไป” “เปิดตาหนี เผื่อตาถอยให้ตัวเอง ให้คนรอบข้างบ้าง  อย่าต้อนทุกอย่างเข้ามุม เพราะมันเท่ากับทำให้เขาต้องสู้หรือไม่ก็ต้องยอมแพ้” “มนุษย์เราไม่มีใครอยากเป็นผู้แพ้หรอก ใครๆก็อยากชนะทั้งนั้น มันอยู่ในกมลสันดานของมนุษย์แทบทุกคน อยู่ที่จะรู้ตัวหรือไม่เท่านั้น”... จากคุณ : แห้วป๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 12:24:15

ความคิดเห็นที่ 73 ว้าววว พี่มิ้วมาทีเดียว 3 เรปรวด ชื่นจายยยย จากคุณ : The World of Jern Maloney เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 12:30:14

ความคิดเห็นที่ 74 ตามมาแล้วจ้าาาา  ดีใจที่คุณมิ้วบอกว่าดีขึ้น แม้จะนิดนึงก็ยังดีค่ะ สู้ๆต่อไปนะคะ ^_^ จากคุณ : เขียนบน iPhone (ka-nom-wan) เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 12:43:31

ความคิดเห็นที่ 75 ตามมาช้า แต่ก็มานะคะ ขอบคุณสำหรับ 3 เรปรวด ^ ^ จากคุณ : มุตตา เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 12:51:48

ความคิดเห็นที่ 76 หะหนิง มาแว้ววววว สวัสดีทุกคนค่ะ ยินดีกับการกลับมาของคุณพี่มิ้วค่ะ ^_^ สู้ๆเน๊อะพี่สาว และยินดีกับการได้ล็อคอินของคุณอากระป๋อง can done ค่ะ อิอิ จากคุณ : curlyning เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 12:54:30

ความคิดเห็นที่ 77 ยัยเม เนี่ย แก่แดดแก่ลมจริง ๆ นะพี่มิ้วนะ มาลงชื่อไว้เป็นสำคัญครับ Edit: แก้คำผิดครับ แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 55 13:11:49 จากคุณ : amnesia เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 13:07:18

ความคิดเห็นที่ 78 รออยู่นะจ๊ะ จากคุณ : ข้าพเจ้านางสาวฮิปโป เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 13:45:38

ความคิดเห็นที่ 79 อยากทราบว่า true story นี่คุณเมษ์มีตัวจริงมั้ยครับ  ชอบจังมีเพื่อนน่ารักอย่างนี้ :) ขอแสดงความยินดีกับคุณแคนฯ ด่้วยสำหรับอมยิ้มใหม่ล่าสุด รสชาติอร่อยกลมกล่อม ขอต้อนรับสู่อันดับที่ 7 นะครับ ผมขอยังไม่แปะเพราะเดี๋ยวจะเฝือไป พร้อมกันนี้ขอต้อนรับคุณ Mnemosyne สู่อันดับ 37 คุณMysterious things อันดับ 40 คุณข้าพเจ้านางสาวฮิปโป อันดับ 64 และคุณอัปสราน่ารัก อันดับที่ 99 ซึ่งถ้ารวมผมเข้าไปด้วยก็สมาชิกครบร้อยครับผม :) เพิ่มอีกหนึ่งสำหรับคุณน้อง 36  สิ่งที่คุณประสงค์...คุณได้สิทธิ์นั้น ณ บัดนี้ครับพ้ม แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 55 14:07:42 แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 55 14:05:29 จากคุณ : พี่อ๋อง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 14:01:49

ความคิดเห็นที่ 80 ขอบคุณนะคะ จากคุณ : yayako เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 14:05:24

ความคิดเห็นที่ 81 ตอบลุงอ๋องค่ะ "true story นี่คุณเมษ์มีตัวจริงมั้ยครับ" ตัวจริงก็คุณพี่มิ้วนี่แหละค่ะ ^^ จากคุณ : sandsandza เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 14:18:47

ความคิดเห็นที่ 82 ถึงตอนนี้ รู้สึกว่าเมมีวุฒิภาวะทางอารมณ์สูงกว่าเพื่อน โชคดีของเอมอรที่มีเพื่อนที่คอยรั้งให้คิด พี่เปี๊ยกซะอีก ที่คงไม่มีเพื่อนดี ที่คอยเตือนสติอย่างนี้ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 14:35:55

ความคิดเห็นที่ 83 เย้.............คุณตากระป๋องมีล้อคอินแล้วจะได้แจกกีปได้เสียที หุหุ คุณป้าน้องมิ้วปล่อยของทีเดียว 3เรป เยี่ยมยุทธมั่กๆ เกาะขอบทู้รอตอนต่อปาย ......... ปูลิง..ใครจะถล่มคุณลุงภูเขาฯในเฟส สะกิดเรียกด้วยนะค๊า จะไปเตรียมรถพยาบาลให้ อิอิ จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 14:38:05

ความคิดเห็นที่ 84 แว๊กกกกก เค้ามาช้ามากกกกกกกก วิดพื้น 20 ก็ได้ฟร่ะ... ก่อนอื่นยินดีต้อนรับสองคน คนแรก คุณตาดันป๋อง มีอมยิ้มแล้ว รับรอง ลับฝีปากกันมัน คนที่สอง ป้ามิ้ว... ต้อนรักกลับมาครับ.... จากคุณ : ภูเขาใบไม้เปลี่ยนสี เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 14:38:55

ความคิดเห็นที่ 85 เอ่อ คุณ amnesia ผมอ่าน #77 แล้วมาอ่าน #81 ของน้องทราย คุณครับ ผมว่า...   ปูลิง ป้า jazz เจ้าขา... ทำเค้าทำมาย จากคุณ : ภูเขาใบไม้เปลี่ยนสี เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 14:40:58

ความคิดเห็นที่ 86 คุณ  เด็กน้อยตัวแสบ  ตอนเค้าอัพเรื่องนี้ เค้าก็กินไปอัพไปนะ แฮ่ แฮ่ คุณ  แห้วป๋อง  ขอบคุณมากค่ะ คุณ   The World of Jern Maloney  พรุ่งนี้หายหัว แฮ่ แฮ่ ล้อเล่น ไม่หายแน่นอนค่ะ คุณ  (ka-nom-wan)  ดีขึ้นค่ะ กำลังใจเยอะ ไม่อยากให้เพื่อนๆใจเสียตามไปด้วยง่ะ คุณน้องมุตตา  ต้องขอบคุณ คุณน้องมุตตาด้วยค่ะ อุตส่าห์ตามกันมา คุณน้องหนิง  ยังหายใจอยู่ต้องสู้อยู่แล้วจ้า ขอบคุณมากนะคะ คุณ  amnesia   แอร้ยยยย ยังไม่แก่แดดอายุเท่านั้นยังไม่โดนแดดเยอะ ต้องตอนนี้อยู่เมืองชายขอบดิ ดำเกรียมเยย โดนแดดเผาทุกวัน คุณ ข้าพเจ้านางสาวฮิปโป  แฮ่ แฮ่  จะพยายามไม่ให้รอนานเกินไปค่ะ คุณ  yayako   ขอบคุณเช่นกันจ้ะ พี่อ๋องขรา... น้องทรายเฉลยไปแล้วนะคะ จริงๆชื่อตัวละครตัวนี้ เอาคำหนึ่งของนามปากกาเดิมมาสมาสกับอีกคำที่เป็นชื่อจริงลูกสาวค่ะ แสดงว่ามีตัวตนจริง แฮ่ แฮ่ คุณพี่ aunty 36  ดีขึ้นตามเวลาค่ะพี่ เพราะมันทำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ ต้องยอมรับมันเนอะ ช่วงวัยยี่สิบกลางๆ เป็นช่วงที่เรียนรู้ชีวิตจากหลากหลายที่มานะคะ ประโยคที่คุณแห้วป๋องชอบ มาจากพี่ชายที่นับถือกันซึ่งเป็นนักคิด นักเขียน นักธุรกิจ เคยบอกสอนไว้ แต่ไม่เป๊ะทุกคำ เรานำมาดัดแปลงเพื่อให้เหมาะกับสถานการณ์ วัยนั้นเป็นคนอารมณ์ร้อน ชอบเอาชนะมาก พี่ชายเห็นดังนั้นจึงบอก อย่าไล่ต้อนคนให้จนมุม  ต้องเปิดตาถอยไว้บ้าง เพราะขนาดหมาถ้ามันโดนไล่จนมุมมันหันมาสู้ยิบตา แล้วคนถ้าถูกกดดันมากๆ เขาไม่สร้างหายนะได้มากกว่าเหรอ? พี่ยังบอกอีกว่า นักสู้ที่เก่งจริง ต้องยุติธรรมและเมตตาศัตรูได้ด้วย ชัยชนะจึงจะน่าภาคภูมิ ช่วงวัยนั้นเพื่อนๆเคยนึกสงสัย ทำไมเราชอบเสวนากับผู้สูงวัยแบบเอาจริงเอาจังขนาดนั้น ตอนนั้นตอบไม่ได้ รู้แค่ว่าอยู่ในกลุ่มผู้อาวุโสที่เป็นปราชญ์ชีวิตหลายท่านหลายด้านแล้วตื่นเต้น สนุกที่ได้เรียนรู้ทุกครั้ง โดยเฉพาะในวงสนทนาในตอนนั้นเป็นเรื่องเกี่ยวกับแวดวงวรรณกรรมที่เราสนใจมากอีกด้วย ในขณะเดียวกัน เมื่อต้องการรื่นเริง เฮฮาจริงๆ ก็ยังไปกับกลุ่มวัยเดียวกัน เรียกว่าช่วงนั้นใช้ชีวิตได้น่าสนใจมาก (สำหรับตัวเองเมื่อย้อนกลับไปมองค่ะ) เป็นความโชคดีที่มีโอกาสได้เข้าไปเรียนรู้ และได้รับเมตตาจากท่านผู้รู้หลายแขนงที่มาแลกเปลี่ยนประสบการณ์กัน ซึ่งคิดๆไป ไม่ค่อยต่างจากกระทู้นี้เท่าไหร่นะคะ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 14:46:58