|
สวัสดีครับเพื่อนนักอ่าน รีบนำมาลงก่อนวันศุกร์เลยครับ
สำหรับสัปดาห์หน้า อาจจะไม่ได้นำมาลง พอดีต้องไปนิเทศงานต่างจังหวัดทั้งสัปดาห์เลยครับ
สำหรับตอนที่ 42 ครับ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W13032622/W13032622.html
และขอบคุณ กิฟต์จากเพื่อนนักอ่านทั้งที่ผ่านมาและตอนล่าสุดนี้ด้วยนะครับ
คุณ มน Setakan,คุณโอ เขมปัณณ์,อาจารย์จี Psycho man, น้องทะเลเดือดพันธุ์ร็อค,คุณ wor_lek, คุณปุ้ย npuiy, คุณไก่ kdunagin,คุณ mementototem, คุณ Travel to the moon และคุณ Hermosa ครับผม
บทที่ 43
ร่างของปีระกาล้มคะมำลงไปบนพื้น และเมื่อหันกลับมาก็มองเห็นเงาดำวาดฉับลงมาพร้อมกระแสลมรุนแรง เสี้ยววินาทีเมื่อนักเขียนสาวรับรู้ชัดเจนว่ามันคือคมขวานที่จามลงมายังศีรษะของหล่อนเป็นเป้าหมาย!
ทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่งค้างอยู่กับที่ เมื่อเงยหน้าขึ้นมองจ้อง แล้วก็แทบจะหลับตาลง นึกได้แต่เพียงว่าอีกไม่นานนักศีรษะของตัวเองก็คงจะแยกออกเป็นเสี่ยงโดยไม่อาจจะเคลื่อนกายหลบหนีอาวุธมรณะชิ้นนั้นไปได้ทัน
ความตายอยู่ใกล้เพียงนิดเดียว...
แล้วประกายสีทองเจิดจ้าก็บังเกิดขึ้น เหมือนแสงตะเกียงที่ถูกไขขึ้นทีละน้อย จนเกิดความสว่างเรืองรองประดุจแสงอำพันกลางรัตติกาล มันทำให้แรงเหวี่ยงของด้ามขวานพลาดเป้าลงไปที่ข้างกายหล่อนเพียงไม่ถึงกระเบียดนิ้ว...
ส่วนผู้เป็นเจ้าของขวานมรณะก็ทรุดกายลงฟุบหน้าสะอื้นฮักอยู่บนพื้นข้างบานประตู เหมือนหุ่นยนต์ที่หมดลานไข ปีระกาจดจำอีกฝ่ายได้ทันทีโดยไม่จำเป็นต้องมองหน้า
มะขิ่น
คนใช้สาวของทับสนธยานั่นเอง... แต่ก็ไม่มีโอกาสได้ซักถามใดๆ เมื่อประกายแสงสีทองเจิดจ้าขยับไหวอีกครั้ง ทำให้ทุกคนต้องหันไปยังแหล่งต้นกำเนิดลำแสงประหลาดนั้นพร้อมกัน
ธาม...
เมื่อนั้นเอง นักประพันธ์สาวทายาทคนเดียวของทับสนธยาก็ถึงกับอุทานเสียงแผ่วหวิว ทั้งด้วยความปรีติปราโมทย์ เมื่อร่างในรูปทองนั้นปรากฏขึ้นเต็มสายตาอีกครั้งหนึ่ง
ท่านต้องการสิ่งใด สิงหเมฆินทร์?
น้ำเสียงทุ้มกังวานของธามดังขึ้น เหมือนกับขยายพลังอำนาจแห่งเสียงก้องกังวานไปทั่วทั้งบริเวณ
สุวรรณชตุกา... ข้าต้องการให้เจ้าพาเรากลับไป วิเทหนคร
สิงหเมฆินทร์เอ่ยเสียงเข้มแกมแสดงอำนาจในตัว นัยน์ตาคมกล้าดุดันประสานกับอีกฝ่ายโดยมิได้ครั่นคร้ามในบุญญานุภาพแม้แต่น้อย ในท่ามแสงสว่างเรืองรองส่องให้เห็นรอยไหม้เกรียมเป็นทางยาวปรากฏบนใบหน้าอัปลักษณ์นั้นชัดเจน และน่าสะพรึงยิ่ง
แต่ท่านก็รู้ว่า สุวรรณชตุกาจักจรดลได้อีกเพียงครั้งเดียวเท่านั้น เมื่อคำสาปทั้งหมดสิ้นสุดลงแล้ว ข้าได้พานพบกับนางผู้ปลดปล่อยและรำลึกถึงความทรงจำทั้งมวล ย่อมมิใช่สภาวะแห่งอนังคะอีกต่อไป
แต่เจ้าคิดหรือว่าข้าจะยอมให้นางผู้ปลดปล่อย ของเจ้าได้เป็นอิสระ ถ้าหากว่าข้ายังมิสมความปรารถนา?
เสียงห้าวกระหึ่มของธามดังขึ้น นัยน์ตาคมเข้มของร่างทองคำเป็นประกายวาวโรจน์ราวกับประจุไว้ด้วยเปลวอัคนี นี่มิใช่ธามผู้อ่อนโยน นุ่มนวลและชอบเย้าแหย่อย่างอารมณ์ดีเฉกที่เธอเคยเห็น
ถ้าเจ้าทำอะไรนาง ให้เป็นอันตรายแม้แต่ปลายเล็บ เจ้าก็จะไม่มีวันได้กลับคืนสู่กัลปาลัยเช่นเดียวกัน!
สิงหเมฆินทร์ฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์
ถ้าเช่นนั้นแล้ว เจ้าก็จงพาข้ากลับคืนสู่วิเทหนครในกัลปาลัยนั้นในบัดนี้
แต่ถ้าหากข้าได้กระทำเช่นนั้นแล้ว เจ้าก็จักมิอาจกลับคืนสู่ภพภูมินี้ด้วยมิใช่หรือ สิงหเมฆินทร์ ข้ารู้ว่าแท้จริงวิเทหนครหรือโรมพิสัย มันก็มิใช่ความปรารถนาของท่านดอกนี่นะ
สิงหเมฆินทร์หัวเราะเสียงกังวานอย่างลำพองใจ
เจ้ามิต้องซักถามให้มากความ ข้ามิวิธีการกลับคืนสู่ภพมนุษย์นี้แน่นอน โลกแห่งอิสรภพที่ข้าปรารถนาความเป็นอมตะเฉกเดียวกับที่ไอ้ศลภะเป็น มิใช่ชีวิตที่ถูกลิขิตขึ้นจากจินตนาการของผู้หนึ่งผู้ใดทั้งสิ้น!
ถ้าเช่นนั้น เจ้าก็ต้องปล่อยนางให้เป็นอิสระ
ธามต่อรอง เมื่อนั้นเองมือที่กำรอบต้นแขนของหล่อนจึงเริ่มคลายลง ปีระกาสะบัดจนหลุดแล้ววิ่งตรงเข้าไปหาร่างอันเรืองรองราวเปล่งแสงขึ้นมาเองได้ของอีกฝ่าย หากหญิงสาวก็ต้องหยุดชะงักงัน ประกายแสงยิ่งเจิดจ้าแจ่มจรัส จนนัยน์ตาพร่าพราย หากมือของหล่อนกลับคล้ายมิอาจสัมผัสเรือนกายอีกฝ่ายนั้นได้ดังปรารถนา เมื่อธามหยุดชะงักงันคล้ายลังเลใจ
ธาม...
ปีระกา...
น้ำเสียงอ่อนโยนมิผิดแผกไปจากที่เคยคุ้น หล่อนกลืนก้อนแข็งๆที่ติดลำคอลงไปอย่างยากเย็น เห็นแม้กระทั่งใบหน้ายิ้มแย้มด้วยความยินดีและ... อาดูร... ต่อการอำลาจากที่มาถึงโดยมิคาดคิด
หล่อนเห็นร่างนั้นพยักหน้าด้วยสัญญาณอันรู้กัน นั่นคือตำแหน่งที่ซ่อนสำคัญแห่งกัลปาลัยที่หลวงอนุรักษ์วนาดรสร้างขึ้น และก็เป็นเธอผู้เดียวเท่านั้นที่จะเปิดมันออกมาได้
ด้วยความจำใจยิ่ง หญิงสาวบรรจงแตะมือลงยังตำแหน่งใต้ฐานโต๊ะไม้ของหลวงอนุรักษ์วนาดร เสียงขยับเลื่อนแผ่วเบาดังขึ้น แล้วเมื่อนั้นลิ้นชักกลก็ดีดตัวออกมา เผยให้เห็นกล่องโลหะกล่องเดียวที่บรรจุกัลปาลัยวางเด่นเป็นสง่าอยู่ภายในนั้น
ปีระกาหยิบมันขึ้นมาช้าๆ ในท่ามกลางสายตาเบิกโพลงเต็มเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นของสิงหเมฆินทร์ หญิงสาวกดคลายล็อคด้วยนิ้วมือเพียงนิ้วเดียวของตนเอง เพียงเท่านั้นฝากล่องก็เผยออกจากกันอย่างเชื่องช้า และแสงสว่างเรืองรองจากอีกจุดหนึ่งภายในนั้นก็ผ่านวูบออกมา
โอ...กัลปาลัย
สิงหเมฆินทร์มองเห็นสิ่งที่มันท่องตราตรึงอยู่ในใจตนเองตลอดเวลาเกือบศตวรรษที่ผ่านมา ในท่ามความทรงจำที่เลือนหาย จนต้องไขว่คว้าหามัน ตราบถึง ณ เพลานี้
เพลาที่มันรอคอย สำหรับการกลับคืนไปจัดการกับศัตรูหัวใจคนสำคัญ!
ไอ้เศาร์! วณิพกแดนไกล ผู้จรดล
ความแค้นที่ไม่มีวันลบเลือน...
หญิงสาววางกัลปาลัยลงกับโต๊ะไม้เบื้องหน้า แสงเรืองรองส่องกลืนเข้ากับรัศมีจากเรือนกายของธามจนแทบจะหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกัน ธามก้าวตรงเข้ามายืนใกล้ จนหญิงสาวรับรู้ถึงละไออุ่นที่ราวกับจะระเหยผ่านออกมาจากผิวเนื้อนั้น
นี่ย่อมมิใช่ทวยเทพเทวาใดๆจากแดนสรวง หากเป็นมนุษย์ที่มีเลือดเนื้อและสามารถจับต้องได้...
กลับไปเสียเถิดปีระกา บัดนี้ทุกอย่างได้สำเร็จสิ้นลงแล้ว ข้าธามบดี มิอาจกล่าวอันใดได้อีก ในอันที่จะตอบแทนน้ำใจท่าน ผู้ได้ช่วยปลดปล่อยข้าให้ผ่านพ้นห้วงแห่งคำสาปนี้ได้ในที่สุด ข้าขอกล่าวคำอำลาจากความรู้สึกแห่งหัวใจ
แต่ปีไม่อยากให้ทะ- ท่านไป ธาม...
สง่าราศีอันเหนือกว่าสรรพบุรุษราวเทพเทวาเบื้องหน้า ทำให้คำพูดที่คุ้นเคยกลืนหายลงไปในลำคอ หญิงสาวเอ่ยเสียงกระท่อนกระแท่น รับรู้ถึงอุ้งมืออีกฝ่ายแตะลงสัมผัสใบหน้าและแก้มที่หมาดชื้นไปด้วยคราบน้ำตา
ใช่! หล่อนร้องไห้โดยไม่รู้ตัว!
แล้วอุ้งมืออบอุ่นก็คลายออกอย่างอาลัย ทิ้งห่างไป ปีระกาเผลอกายผวาตาม แต่เหมือนร่างทั้งร่างจะถูกพลังอันมองไม่เห็นรั้งดึงเอาไว้ ก่อนที่ร่างทองคำนั้นจะเริ่มแปรเปลี่ยนรูปกายอย่างเชื่องช้า
สู่รูปสุวรรณแห่งพญาปักษา ค้างคาวทอง!
สรรพเสียงกระพือของบรรดาค้างคาวที่อาศัยอยู่ภายในห้องใต้หลังคา กระหึ่มขึ้น ไม่ต่างกับเสียงแซ่ซ้องของพสกนิกรต่อองค์ราชันย์ จากนั้น เงาดำของพวกมันก็บ่ายบินฉวัดเฉวียนพุ่งตรงออกสู่เวหาหาวด้านบนโดยพร้อมเพรียง
การปรากฏกายาครั้งสุดท้ายองค์สุวรรณชตุกา สัมฤทธิ์ผลแล้ว...
บัดนั้นกัลปาลัยก็พลิกเปิดออกราวกับถูกหัตถ์ล่องหน เลื่อนมาเปิดออกในบัดดล ประกายสีทองเจิดจรัสกำจายแสงทวีขึ้น คล้ายเกิดพลังดึงดูดอันมหาศาล หล่อนมองเห็นแม้แต่ผืนกระดาษอันถูกจารจรดด้วยอักษรชนนี เป็นสีเข้มแห่งหมึกทองคำ ผุดพรายขึ้นเองราวกับมีชีวิตจิตวิญญาณ
จากนั้นท่วงทำนองแห่งบุพมนตรา ก็ไหลรินผ่านกระแสสำนึกราวกับมันถูกจำหลักเอาไว้แล้วในมันสมอง ปีระกาเอ่ยออกมาระรัวเร่ง เมื่อพญาค้างคาวทองกระหยับบินโผนขึ้นเหนือพื้นห้อง ทุกส่วนแห่งสรีราพยพย่อส่วนลงทีละน้อย การโบกสะบัดก่อให้เกิดพลังคลื่นพลิ้ววนรอบบริเวณ ขณะที่หล่อนยังสังวัธยายมหามนตราเป็นท่วงทำนองอันไหลรินมิขาดสาย
แล้วทันใดนั้นเอง ร่างแห่งพญาปักษาก็พุ่งดิ่งผ่านเข้าสู่แผ่นกระดาษแห่งกัลปาลัยที่เปิดกว้างอย่างรวดเร็ว คลื่นสีทองหมุนวนราวกับสายลมที่ทวีความรุนแรงไล่ตามการโบกบินของค้างคาวทอง
สิงหเมฆินทร์รอจังหวะนั้นอยู่แล้ว มันตัดสินใจพุ่งร่างติดตามพญาสุวรรณชตุกาเข้าไปพร้อมกันในทันที
และพร้อมกันนั้นเอง กับอุบายที่มันวางแผนการเอาไว้ก่อนแล้วในใจโดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้ ข้อมือแข็งแกร่งเหมือนคีมเหล็กก็ฉุดกระชากร่างของปีระกาที่มัวแต่ยืนตะลึงอยู่ ให้พุ่งตามติดเข้าไปพร้อมกัน
ร่างทั้งสามร่างเลือนสลายแยกเป็นอณูอันสุขุมละเอียดอ่อนแล้วกลืนผ่านเข้าสู่ห้วงแห่งกัลปาลัยในพริบตา
ปีระการู้สึกเหมือนร่างของตนหลุดทะลุผ่านเข้าไปในเวิ้งอากาศว่างเปล่าเบื้องหน้า รู้สึกเหมือนตัวตนถูกย่อส่วนให้เล็กลงไปเรื่อยๆ ไหลเลื่อนผ่านช่องอุโมงค์ทึบที่เริ่มเรืองแสงสีทองเจิดจ้าขึ้นทีละน้อย ทีละน้อย จนฉานโชนไม่ต่างกับเปลวอัคคีรายล้อมรอบด้าน ไม่อาจแม้แต่จะสะบัดข้อมือให้หลุดจากอีกฝ่าย ที่พันธนาการเอาไว้อย่างเหนียวแน่นและหมายมาดด้วยเจตจำนงอันทุรจิตนั้น
หญิงสาวได้แต่หลับนัยน์ตาลง เสมือนเสียงแว่วแห่งบุพมนตราจะหยุดสิ้นลงตั้งแต่เมื่อใดไม่ปรากฏ จากนั้นก็ปล่อยให้ตัวตนลอยละล่องผ่านเข้าสู่กัลปาลัย โดยมิอาจล่วงรู้ชะตากรรมใดๆ
ไม่อาจแม้แต่จะมองเห็นว่า ในชั่วเวลาเสี้ยววินาทีของเหตุการณ์ บานประตูห้องใต้หลังคาหอคอย ก็ได้เปิดกว้างออกจากกันด้วยแรงผลักเร่งร้อน เมื่อร่างอีกร่างหนึ่งวิ่งไต่บันได แล้วแทบจะโผนทะยานเข้ามาในจังหวะนั้นพอดี เสียงหอบหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อยของผู้มาถึงยังไม่เท่ากับเสียงอุทานด้วยความผิดหวังขีดสุด
เป็นร่างชราภาพของศลภมาณพ หรือลุงอาตม์นั่นเอง แต่ทว่าชายชราก็มาถึงช้าเกินไป
การจรดลบรรลุแล้วโดยสมบูรณ์...
*************************
มะขิ่นมองเห็นเหตุการณ์เบื้องหน้าด้วยความหวาดสยองใจ ในจังหวะของความวุ่นวายและมหัศจรรย์เกินกว่าที่เด็กสาวจะเคยพบเห็นมาก่อน หล่อนค่อยๆเลี่ยงกายแนบกับผนังห้องแล้วเคลื่อนออกมานอกห้องแห่งนั้น โดยที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้
เจ้าสิงห์เข่นฟ้า... นายท่าน
เด็กสาวนึกในใจเมื่อความเข้าใจทุกอย่างแจ่มชัด มองเห็นกัลปาลัยเล่มนั้นที่โบกพลิ้วราวมีชีวิต ผืนกระดาษที่จารจารึกขึ้นมาเองทุกตัวอักขระอย่างน่ามหัศจรรย์ แล้วก็ประจักษ์แก่สายตาตนเองถึงพลานุภาพแห่งมัน พลังอำนาจที่สามารถดูดกลืนสรรพชีวิตให้ละลายเป็นอากาศธาตุแล้วสูบผ่านเข้าไปอยู่ในหนังสือเล่มนั้นได้
ไม่ต่างกับหนังสือปีศาจที่ดูดกินวิญญาณมนุษย์เข้าไป!
เจ้าหล่อนรีบหลบกายแฝงร่างเข้ากับเสาด้านหนึ่งได้ทันท่วงที เมื่อเห็นร่างของเฒ่าอาตม์โผนทะยานขึ้นมาด้วยเรี่ยวแรงผิดปกติจากสภาพชราอันคุ้นเคย แล้วแทบกระโจนผ่านหน้าเข้าไปภายในห้องนั้น ได้ยินเสียงร้องอุทานอย่างผิดหวังดังแว่วออกมา
ด้วยสัญชาตญาณแห่งเอาตัวรอด ทำให้มะขิ่นรีบถอยห่างออกมาช้าๆเพื่อมิให้อีกฝ่ายผิดสังเกต จากนั้นแล้วก็รีบวิ่งลงบันไดไปอย่างไม่คิดชีวิต
หนีจากเฒ่าอาตม์ และหนีจากอำนาจของนายท่านเสือเข่นฟ้า
ขณะนี้ไม่อาจไว้ใจต่อชายผู้ที่เพิ่งล่วงรู้ว่ามีอายุยาวนานเกินกว่าจะคาดคิด และอำมหิตยิ่งกว่าที่นึกฝัน นอกจากสิ่งที่เคยเชื่อถือในเรื่องพลังอำนาจพิเศษของเขาเพียงอย่างเดียว อำนาจที่สามารถยับยั้งความชราภาพเอาไว้ให้ดำเนินไปอย่างเชื่องช้า ราวกับสามารถยืดอายุขัยออกไปได้
แต่นั่นก็ยังมีจุดสิ้นสุด มิใช่ลักษณะเช่นนี้
เจ้าเสือเข่นฟ้า... แท้จริงนายท่านก็มิใช่มนุษย์จริงๆ
มะขิ่นอุทานเสียงแผ่วโหยระหว่างเร่งฝีเท้าลงสู่พื้นด้านล่างของทับสนธยา และความทรงจำในวัยเยาว์ก็หวนคืนกลับมาอีกครั้ง
*****************************
ตั้งแต่จำความได้ เด็กหญิงมะขิ่นและเด็กชายมินอ่อง ก็พบว่าตนเองตกอยู่ในความดูแลของบุรุษนามเจ้าเสือเข่นฟ้าและกลุ่มบริวารของเขา มันไม่ใช่ความอบอุ่นอาทรอย่างบิดาดูแลบุตรรัก แต่ไม่ต่างกับบริวารวัยเยาว์ที่ต้องทำตามคำบังคับบัญชาของอีกฝ่ายโดยมิอาจปฏิเสธ
นายท่าน
คำนี้ คือคำเรียกขานที่เด็กทั้งสองต้องรับปฏิบัติโดยไม่มีข้อแม้ ตราบจนเมื่อเด็กทั้งสองเริ่มรู้ความมากขึ้น นายท่านก็ส่งให้ไปอาศัยอยู่กับครอบครัวของนางแปงในหมู่บ้านตะเข็บชายแดน เพื่อใช้ชีวิตอย่างชาวป่าแทนการเร่ร่อนไปกับกลุ่มชายฉกรรจ์เหล่านั้น... ที่รู้ในภายหลังว่าคนพวกนั้นหาใช่เจ้าฟ้าเจ้าชายจากที่ใดไม่ แต่เป็นกองกำลังดักปล้นสะดมของพวกโจรนั่นเอง
แต่เด็กทั้งสองก็รู้ว่าเมื่อใดก็ตามเสียงเรียกด้วยสัญญาณเป่าเขาสัตว์ดังขึ้น จะต้องเร่งหลบออกมาจากหมู่บ้าน เพื่อเข้าป่าไปหานายท่าน การติดต่อนี้เกิดขึ้นบ่อยครั้ง เมื่อวัยเยาว์สองพี่น้องก็ยังกริ่งเกรงอำนาจของอีกฝ่ายด้วยความเป็นเด็ก แต่ต่อมาเมื่อเริ่มเติบโตขึ้น ก็มีความคิดเป็นของตัวเองมากขึ้น มินอ่องพี่ชายเคยปฏิเสธคำสั่งนั้นครั้งหนึ่ง ตอนเขายังอยู่ในวัยเด็กหนุ่มและติดพันกับหญิงสาวในหมู่บ้าน
ผลลัพธ์ที่เกิดภายหลังจากนั้น ไม่ได้บังเกิดกับมินอ่องโดยตรง แต่เมยวดี เด็กสาวคนนั้นก็หายตัวไปอย่างลึกลับ แต่ถูกพบเป็นซากศพอยู่กลางป่าในสภาพที่น่าอนาถใจ
นี่คือบทลงโทษที่เจ็บปวดยิ่งกว่าการลงโทษทัณฑ์ทางร่างกายนับร้อยพันเท่าของนายท่าน!
บนใบหน้าดำเกรียมที่เกิดจากร่องรอยบางอย่างในอดีตก่อให้เกิดความพรั่นพรึงยิ่งกว่า นั่นก็คือความดำมืดในใจของอีกฝ่าย ที่ทั้งมะขิ่นและมินอ่องไม่อาจล่วงล้ำเข้าไปได้ถึง มินอ่องแทบคลุ้มคลั่งเมื่อรู้สิ่งที่เกิดขึ้นกับหญิงสาวที่เขารักสุดหัวใจ แต่เด็กหนุ่มก็ไม่อาจทำสิ่งใดได้ พลังอำนาจของนายท่านยิ่งใหญ่นัก
และนับจากนั้น พี่ชายของมะขิ่นก็ไม่กล้าปฏิเสธคำสั่งใดๆจากนายท่านอีกเลย
รวมถึงภารกิจสำคัญที่ได้รับในเวลาต่อมา นั่นคือตามหาของชิ้นสำคัญที่มีชื่อว่า กัลปาลัย
ทุกอย่างเป็นความมืดมน แม้แต่นายท่านเองก็ยังมิอาจให้ความกระจ่างเกี่ยวกับของสิ่งนั้น นอกเหนือจากสิ่งที่มะขิ่นรู้ว่า สิ่งเดียวที่นายท่านเกรง... ก็คือ การผ่านเข้าสู่อาณาเขตของทับสนธยา เสมือนเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่ปฏิเสธการก้าวล่วง
การค้นหาเป็นไปอย่างเร่งร้อนและไม่ประสบความสำเร็จ ไม่ว่าจะเพียรพยายามสักเท่าใด รวมถึงการต้องหลบเลี่ยงรอยพิรุธจากชายชราผู้ดูแลทับสนธยานั่นด้วย เพียงแต่ในขณะนั้น อาตม์กำลังวุ่นวายเกี่ยวกับการติดตามหาทายาทที่จะมารับช่วงต่อของคุณผอบแก้ว ที่เพิ่งเสียชีวิตลงไม่นาน
ตราบจนนายผู้หญิงคนนั้นก้าวเข้ามานั่นเอง ที่ทำให้เหตุการณ์ต่างๆเริ่มคลี่คลายลง และพลิกผันไปอย่างไม่มีทางนึกไปถึง...
ความคิดของมะขิ่นสะดุดลง เมื่อเด็กสาวลงมาถึงบันไดขั้นสุดท้ายของหอคอยฝั่งใต้พอดี พร้อมกับเสียงบางอย่างที่ดังสะท้อนขึ้นมา จนเท้าที่เตรียมจะก้าวออกไปต้องหยุดชะงัก
ปัง!!
เสียงนั้นมันดังมาจากห้องที่อยู่ถัดลงไปด้านล่าง... ห้องใต้ดินที่หล่อนถูกเฒ่าอาตม์ขังเอาไว้ก่อนหน้านี้นั่นเอง!
**********************
แสงไฟฉายในมือภูไท ทินบดี ถูกกดเปิดจนสว่างจ้าขึ้นอีกครั้ง ด้านในสุดของห้องใต้ดินทอดเป็นเวิ้งอุโมงค์หินช่องเล็กช่องน้อยไม่ต่างกับเขาวงกต ไม่รู้ว่าหนทางด้านในจะทะลุไปออกสู่ที่ใดหรืออาจจะเป็นเพียงหนทางลวงที่ทำให้ผู้ผ่านเข้าไปหลงติดอยู่ภายในอุโมงค์หินเหล่านั้นจนขาดใจตายไปที่สุด
เขากำลังตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรต่อไป
มองเห็นร่างของมินอ่องกำลังยืนตัวสั่นสะท้านซุกร่างอยู่ด้านในจนแทบแนบชิดเป็นหนึ่งเดียวกับผนังอันเย็นยะเยียบด้านหนึ่ง นัยน์ตาชายหนุ่มพื้นเมืองสะท้อนแสงไฟเป็นประกาย ชลธรมองเห็นความหวั่นกลัวปรากฏในขณะที่ในอุ้งมือ เขาถือปืนกระบอกหนึ่งเอาไว้แน่น และบัดนี้มันก็กำลังส่ายไปมาอย่างน่ากลัว
มินอ่องคงจะพกมันติดตัวมาด้วย ระหว่างเข้ามาตามหาน้องสาวภายในทับสนธยาแห่งนี้ และตัดสินใจยิงปืนออกไปด้วยวัตถุประสงค์บางอย่าง
คุณชล ระวังตัวนะครับ
ทนายความหนุ่มตะโกน แล้วรีบตรงเข้ามาหา เขาส่งไฟฉายในมือให้กับหญิงสาว เพ่งมองร่างชายหนุ่มพื้นเมืองที่กำลังหลบสายตาลงกับพื้นอย่างมีพิรุธ
มินอ่อง เป็นอะไรไป?
ชลธรถามขึ้นด้วยความสงสัย ขณะที่ริมฝีปากชายพื้นเมืองสั่นระริก... ด้วยความหวาดกลัวบางอย่าง
ข้า ข้าจำได้แล้ว... จำได้แล้ว...
แล้วเสียงชายหนุ่มก็พล่ามออกมาเหมือนคนสติวิปลาสไปเสียแล้ว มืออีกข้างกวักเรียกหญิงสาวให้ตรงเข้ามาหาอย่างเร่งร้อน
คุณรีบมาที่นี่เดี๋ยวนี้ มันอันตราย!
อันตรายอะไร?
อากัปกิริยานั้นกลับยิ่งทำให้น่าหวั่นเกรงมากขึ้น เมื่อนั้นชลธรเพิ่งมองเห็นว่าผนังปืนด้านบนถูกกระสุนถากออกไป เฉียดร่างของหล่อนและภูไทไปแทบไม่ถึงคืบ! อีกฝ่ายคงสุ่มยิงออกไปในความมืดอย่างสะเปะสะปะนั่นเอง
เธอ... เธอเป็นอะไรไป มินอ่อง? ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว...
หล่อนขยับเข้าไปในระยะห่างอีกฝ่ายเล็กน้อยเพื่อความปลอดภัย พยายามตะโกนเรียกสติ ในใจคิดว่ามินอ่องคงตกใจกลัวกับสภาพที่เกิดขึ้นจนควบคุมสติไม่อยู่และเกิดอาการคลุ้มคลั่งขึ้นมา เหมือนกับที่ภูไทกำลังพลุ่งพล่านใจอยู่เมื่อครู่นั่นเอง
...แต่ไม่ใช่!
เสียงชายหนุ่มสั่นกระท่อนกระแท่นเมื่อพยายามเอ่ยออกมาให้ชัดถ้อยชัดคำที่สุด
ผมจำได้แล้ว เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อสามวันก่อนนี้เอง ตอนนั้นผมกำลังขี่ม้าเพื่อจะเข้าไปในเมือง แต่แล้ว... แล้ว...
ด้วยเสียงตะกุกตะกัก แสงไฟฉายยิ่งสะท้อนความหวาดกลัวให้มองเห็นเด่นชัดมากขึ้นไปอีกกลางนัยน์ตาคู่นั้น ภูไทถอยออกไปยืนอีกด้านหนึ่งตั้งแต่เมื่อไรไม่ทันสังเกต แต่หล่อนก็เห็นเขาทำสัญญาณมือไหวๆ เหมือนกับบอกให้ชวนอีกฝ่ายสนทนาเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ ในขณะที่ทนายความหนุ่มค่อยๆขยับร่างอย่างช้าๆเยื้องไปทางด้านหลัง เพื่อชิงอาวุธปืนในมือ
เธอจำอะไรได้ ไหนบอกมาสิ ใจเย็นๆ เราไม่ได้มีอันตรายอะไร เราพยายามจะหาทางออกจากที่นี่กันอยู่นะ
ละ- แล้วระหว่างทางนั้นเอง ที่ผมได้พบคนที่ถูกฆ่าอยู่ในป่า
เสียงพูดของมินอ่องยังพล่ามต่อไปไม่หยุด ดูเหมือนสายตาของเขาจะจ้องมองมาที่หล่อนโดยเฉพาะ และเมื่อคำพูดคำแรกถูกผลักดันให้หลุดผ่านริมฝีปากออกมาได้สำเร็จแล้ว ประโยคต่อไปก็เริ่มพรั่งพรูไม่ต่างกับสายน้ำล้นทำนบ
หางตาของหล่อนมองเห็นภูไทขยับเลื่อนเยื้องไปทางด้านหลังทุกขณะ ใกล้เข้าไป ใกล้เข้าไป...
ผมพยายามจะช่วยเขา แต่ก็ไม่ทัน เขาถูกยิง จนบาดเจ็บสาหัส แต่ก็พยายามหนีการตามล่าของไอ้ฆาตกรมาได้สำเร็จ มือผมเต็มไปด้วยเลือด... มีเลือดออกเต็มไปหมด
เธอพูดเรื่องอะไรน่ะ ฉันไม่เข้าใจเลย
เพื่อนสาวของปีระกา คิดว่า นายมินอ่องผู้นี้คงกลัวจนสติแตกไปแล้ว ถึงได้พล่ามเรื่องที่หล่อนไม่เห็นว่าจะเกี่ยวข้องกับการถูกขังอยู่ในนี้เลยด้วยซ้ำ
นัยน์ตามินอ่องเหลือกลานด้วยความหวั่นกลัว ระหว่างการนึกไปถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมานั้น
แล้วเขาก็ตาย! ตายต่อหน้าต่อตาผมนี่แหละ แต่...
ประโยคต่อมานั่นต่างหากที่ทำให้ทุกอย่างกระจ่างชัด แม้ว่ามันจะมาช้าเกินไป...
ตะ- แต่ก่อนตาย... เขา เขาบอกชื่อผมว่า เขาเป็นทนายความที่กำลังจะมาที่นี่... ทนายของทับสนธยา ที่ชื่อว่าภูไท...
ภูไท ทินบดี!!
เปรี้ยง!!
*****************************
รอลุ้นอีกครั้งครับ ว่าจะลงสำเร็จไหมหนอ?
| จากคุณ |
:
สามปอยหลวง  
|
| เขียนเมื่อ |
:
13 ธ.ค. 55 19:09:29
|
|
|
|
ล่องกัลปาลัย บทที่ 43
