ความคิดเห็นที่ 1 |
|
สัญญารัก...ลวงใจ [ ตอนที่ 24 ] The Promise Love...
การกลับมาของวงล้อที่หมุนวน...2
เอรินก้าวขึ้นบันไดอย่างรีบร้อนหมายจะไปให้พ้นจากชานนท์ ชายหนุ่มยังคงไล่ตามถามไม่หยุดเรื่องที่หล่อนเห็นเมื่อสักครู่ จนเอรินถึงกับหอบเหนื่อยและอ่อนใจ
เอรินเดินแกมวิ่งหนีขึ้นมาจนถึงหน้าประตูบันไดหนีไฟชั้นที่สาม เมื่อเห็นว่าชานนท์ตามมาจนจะทัน หญิงสาวจึงหันไปเอาเรื่องเสียงแหว
โอ๊ย..อะไรกันคุณ ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเล๊ย เธอต้องรู้ บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ ท่าทางมีพิรุธขนาดนี้ จะไม่รู้เรื่องได้ไง ชานนท์ขึ้นบันไดมาทันหญิงสาวแล้วคว้าแขนหล่อนทันก่อนที่เอรินจะหนีออกประตูหนีไฟเข้าไปในตัวโรงแรม
ไม่รู้ ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้นแหละ อยากรู้ก็ไปหาดูกล้องวงจรปิดเอาเองสิ เอ๊ย ไม่ใช่!! ไม่รู้แล้ว เอรินรู้ตัวว่าเผลอพูดบางสิ่งที่ไม่สมควรออกไป หญิงสาวถึงกับก้มหน้างุดซ่อนแววตาตื่นตระหนกกลัวเขาจะจับผิดเอาได้ จึงอาศัยทีเผลอสะบัดแขนให้หลุดจากการจับกุมของชานนท์แล้ววิ่งออกไปทางบันไดหนีไฟทันที
นี่!! เดี๋ยวสิ ชานนท์จะเรียกเอรินไว้แต่ก็ไม่ทัน จึงรีบลงไปยังชั้นหนึ่งส่วนรักษาความปลอดภัยในทันที เขาลืมไปเสียสนิทใจถึงเรื่องนี้ ถ้าไม่มีเอรินมากระตุ้นเขาคงจะนึกไม่ถึงเรื่องกล้องวงจรปิดเอาจริงๆ
เอาเทปของวันนี้หลังห้าโมงเย็นมาเปิดให้ฉันดูหน่อย เสียงเข้มของชานนท์บ่งบอกอารมณ์เจ้านายของพวกเขาได้เป็นอย่างดี รปภ.ที่ดูแลกล้องวงจรปิดจึงรีบส่งเทปให้เจ้านายมือไม้สั่นจนสังเกตเห็นได้ชัด
ขอบใจ ชานนท์รับมาเปิดแล้วนั่งลงดูย้อนหลังด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เวลายังคงดำเนินไปไม่พบสิ่งใดผิดปกติในม้วนเทปวีดีโอนั้น
ระหว่างนั่งรอม้วนเทปเล่นไปเรื่อยๆ ชานนท์ก็ใช้ช่วงเวลาที่นั่งเขม้นมองดูหน้าจอนั้นกดโทรศัพท์หาแจน..พี่เลี้ยงของอาร์มดู เพื่อสอบถามให้แน่ใจ บางทีเขาอาจจะคิดไปเองก็ได้ หล่อนอาจจะอยู่กับลูกที่บ้านฝั่งโน้นเพื่อหลีกเลี่ยงงานเลี้ยงเมื่อช่วงค่ำก็เป็นได้
คุณแจน..ขอโทษที่โทรมารบกวนนะครับ มินอยู่ที่นั่นรึเปล่า ชานนท์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบเพื่อไม่ให้แจนตื่นตระหนก
ไม่นี่คะ..ตอนนี้คุณหนูนอนหลับแล้วค่ะ คุณอเล็กซ์ ดิฉันว่าพวกคุณมารับแกพรุ่งนี้ดีกว่านะคะ คืนนี้ดึกแล้วดิฉันก็จะเข้านอนแล้วด้วยค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงคุณหนูค่ะ หล่อนรับปากอย่างแข็งขันเพื่อให้เจ้านายคลายใจ
โอเค งั้นแค่นี้นะ ฝากด้วยล่ะ ชานนท์สีหน้าเคร่งเครียดมากกว่าเดิม เมื่อรู้ว่ามินตราไม่ได้อยู่ที่นั่น ตลอดเวลาที่อยู่ลอนดอน มินตราไม่เคยไปไหนไกลโดยไม่มีเขา แล้วตอนนี้หล่อนหายไปไหนกัน
ไม่ต้องดูแล้ว คงไม่มีอะไรหรอกชานนท์นิ่งคิดอยู่อึดใจ เขาไม่อยากเสียเวลาเอาแต่ดูกล้องวงจรปิดที่นี่โดยเปล่าประโยชน์ บางทีมินตราอาจจะกลับไปที่ห้องแล้วก็ได้
คิดได้ดังนั้นชานนท์จึงสั่งการ รปภ.แล้วลุกจะเดินออกไปจากห้อง เทปยังคงทำงานต่อไปเรื่อยไม่ได้หยุดแต่อย่างใด ชายหนุ่มปรายตามามองเพียงชั่วครู่ แต่แล้วภาพที่ปรากฏบนจอมอนิเตอร์ทำให้เขาถึงกับต้องรีบเข้ามาดูให้แน่ชัด
หยุดก่อน!! กรอกลับไป ชานนท์สั่งการด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก
ภาพที่ปรากฏในจอมอนิเตอร์ มองเห็นเพียงด้านหลังของชายหนุ่มในชุดสูทสีดำสนิทกำลังอุ้มหญิงสาวที่ดูเหมือนจะไม่มีสติ ชานนท์เพ่งมองเท่าไหร่ก็ไม่เห็นใบหน้าของหญิงสาวคนนั้น
โธ่เว๊ย แล้วตกลงใช่รึเปล่าเนี่ย ชานนท์ทุบโต๊ะเสียงดังทันทีที่ดูเทปแล้วไม่สามารถระบุว่าหญิงสาวและชายหนุ่มในจอมอนิเตอร์คือใคร
ทันใดนั้นชายหนุ่มก็สังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างสะท้อนเป็นประกายแกว่งไกวไปมาตามมือที่ตกลงมาข้างลำตัวของหญิงสาวที่กำลังโดนอุ้มอยู่ จนเขาต้องเพ่งมอง ชานนท์รู้ได้ในทันทีว่าหญิงสาวที่เขาเห็นในจอไม่ใช่ใครที่ไหนแต่คือ....มินตรา แหวนทองคำขาววงบางล้อมเพชรเม็ดเล็กรอบวงของแฮรี วินสตันที่เขาซื้อให้หล่อนในวันเกิดปีที่แล้ว และหล่อนสวมไว้ติดมืออยู่เสมอที่นิ้วกลางข้างซ้าย กำลังแกว่งไปมาล้อแสงไฟที่สะท้อนจากกล้องวงจรปิดอยู่ในภาพ...
แหวน!! มิน มินตรา ชายหนุ่มร้องเรียกหญิงสาวในจอนั้นอย่างบ้าคลั่ง รปภ.ได้แต่มองหน้ากันเลิ่กลั่กตัวสั่นงันงกไปตามๆกัน
ไปหามาว่าเจ้าของรถสีดำคันนั้นเป็นใคร!! ชานนท์ต้องรู้ให้ได้ว่าใครกันที่กล้าขโมยหัวใจของเขา...ชายหนุ่มสีหน้าเคร่งเครียดกำมือแน่นอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านแล้วเดินออกไปทันที
**************************************************** อีกฟากฝั่งหนึ่งของแม่น้ำเทมส์ บีเอ็มดับบลิวสีดำสนิทจอดนิ่งอยู่ภายในลานจอดรถของโรงแรมเดอะรอยัลเฮ้าส์การ์ด อธิปนั่งอยู่ในรถอย่างใจเย็น สีหน้านิ่งๆไม่แสดงความรู้สึกใดๆ เขากำลังสับสน สมองเรียบเรียงลำดับเหตุการณ์ในครั้งอดีตเมื่อสองปีที่แล้วอย่างต่อเนื่อง
หลังจากฟื้นจากอาการหมดสติยาวนานในครั้งนั้นที่เกิดอุบัติเหตุ อธิปต้องทำกายภาพบำบัดทุกวัน เพื่อให้ร่างกายที่อ่อนแรงสามารถกลับคืนมาแข็งแรงดังเดิม เขาไม่เคยเห็นมินตรามาเยี่ยมแม้แต่ครั้งเดียว คนเดียวที่เขาสามารถถามไถ่ได้คือ...ภัทร
มินไปไหน พี่ ทำไมเค้าไม่เคยมาเยี่ยมผมเลย เค้าปลอดภัยดีรึเปล่า เป็นอะไรมากมั๊ย พี่เจอเค้ารึเปล่า อธิปถามภัทรในวันหนึ่งที่อยู่กันตามลำพัง
พี่ไม่รู้จะพูดยังไง แต่คุณมินตราเค้าไปแล้ว ไม่ได้อยู่เมืองไทยแล้ว ภัทรมีสีหน้าลำบากใจยามที่เอ่ยถึงเรื่องนี้
ทำไมถึงทิ้งผม!! พี่รู้มั๊ยว่าเค้าไปไหน ผมจะไปตามหาเค้า อธิปลุกขึ้นนั่งบนเตียงพยายามหย่อนขาลงบนพื้นเพื่อจะไปตามหามินตรา แต่เพราะร่างกายที่ยังไม่หายดีจึงล้มลงไปกองกับพื้น
โธ่เว๊ย!! ไอ้ขาบ้านี่ ทำไมไม่หายซักทีวะ อธิปสบถอย่างสุดเสียงก่อนจะทุบอย่างแรงที่ขาของตนอย่างขัดใจ
ใจเย็นๆ โอม รักษาตัวให้หายดีแล้วค่อยไปตามหาเค้าก็ได้ ภัทรรีบรุดเข้ามาประคองอธิปด้วยความสงสาร
ไอ้โอม!! เมื่อไหร่แกจะตื่นซะที เสียงทรงอำนาจของอดิษว์ดังมาจากทางประตูห้อง อธิปตาแดงก่ำหันขวับไปมองบิดาอย่างเอาเรื่อง
พ่อใช่มั๊ย!! เพราะพ่ออีกแล้วใช่มั๊ยทำให้เค้าต้องจากไป ทำไมล่ะพ่อ!! ภัทรที่ประคองอธิปให้ลุกขึ้นจนทรงตัวได้ดีแล้ว ถึงกับหน้าเสียไปทันทีที่อธิปถลาเข้าไปคว้าคอเสื้อของบิดาอย่างโกรธจัดแล้วสบถรุนแรง
ฉันไม่ได้ทำอะไร เด็กนั่นมันไปเอง ไม่เกี่ยวกับฉันเลยซักนิด แกใจเย็นๆได้มั๊ย รักษาตัวให้หายดีสิ พิสูจน์ให้ฉันเห็นว่าแกกับเด็กนั่นรักกันจริงๆไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ถ้าพวกแกยังรักมั่นในกันและกัน ฉันจะให้พวกแกแต่งงานกันโดยไม่บิดพลิ้ว อดิษว์เว้นระยะหายใจ โดยมีอธิปและภัทรมองด้วยสายตาตื่นตระหนก
ขอเพียงแกตั้งใจทำงานสานต่อกิจการให้ฉันวางใจ ฉันจะยอมละทิ้งทิฐิทุกอย่างเพื่อแก อดิษว์พูดออกมาอย่างใจเย็น อันที่จริงเขายอมตั้งแต่คราวที่มินตราเทียวไล้เทียวขื่อลูกชายที่นอนไม่ได้สติของเขาทุกวี่วันเพราะเห็นแก่ความตั้งใจแล้ว แต่เด็กคนนั้นกลับไม่อยู่ในวันที่ลูกชายตัวดีของเขาฟื้นขึ้นมาเสียก่อน
ทำไม อธิปสิ้นเรี่ยวแรงทำสิ่งใด เขาหย่อนตัวนั่งลงบนเตียงอย่างหมดอาลัยตายอยาก เขาจะทำมันได้สำเร็จหรือ ในเมื่อหัวใจของเขาไปอยู่ที่ไหนสักแห่งซึ่งเขาไม่อาจรู้
แกต้องทำได้ โอม เพราะแกเป็นลูกพ่อ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยจนฉันพอใจ แกพาเด็กนั่นมาหาฉันได้เลย สิ้นสุดคำพูดของบิดา อธิปและภัทรหันมามองหน้ากันอย่างหนักใจ ภัทรที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่ามินตราอยู่ที่ไหน ไม่สามารถบอกออกไปได้เพราะกลัวความมุทะลุของอธิป
ผมจะลองดูแต่ไม่รับประกันว่าจะทำสำเร็จ แต่ถ้าผมเจอเค้าก่อน ผมก็จะไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร...ผมก็ยอม
อธิปได้แต่ยิ้มเยาะตนเอง ตอนนี้เขาเจอมินตราแล้วแต่หล่อนกลับหนีเขา ยิ่งคิดยิ่งโมโหจนแทบจะทนมองหญิงสาวที่ยังคงไม่ได้สติต่อไปไม่ไหว
*************************************************
พอร์ช พานาเมรา เอส สีขาวปราดเปรียวแล่นเข้ามาจอดภายในลานจอดรถอย่างรวดเร็ว สตีฟ...พนักงานจอดรถหนุ่มชาวอังกฤษลงจากรถมาด้วยท่าทางถูกใจในความแรงของสมรรถภาพรถ ชายหนุ่มผิวปากอย่างอารมณ์ดีแกว่งกุญแจไปมาอย่างสบายอารมณ์เดินไปยังประตูด้านหลังโรงแรม ระหว่างที่เดินผ่านบีเอ็มดับบลิวสีดำคันหรูแต่แผ่นป้ายทะเบียนสีแตกต่างกับรถทั่วไป ชายหนุ่มก็ยังมองมันด้วยสายตาปรารถนา
ก็อด..สวยมาก ขนาดแค่รถเช่ายังสวยขนาดนี้ ชายหนุ่มมองเห็นบางสิ่งบางอย่างเคลื่อนไหวเชื่องช้าอยู่ภายในรถ เหลือบตามองดูอย่างอดไม่ได้ มิสแมนนี่รึ? กับใคร ชายหนุ่มเขม้นมองด้วยความสงสัย หญิงสาวในรถคล้ายกับผู้หญิงที่มาติดต่องานกับเจ้าของโรงแรมฝั่งโน้นบ่อยๆ ความเหมาะสมกันของสองหนุ่มสาวเป็นที่เลื่องลือไม่เว้นแม้แต่โรงแรมฝั่งนี้
ช่างเถอะ ไม่ใช่เรื่องซะหน่อย พนักงานรับรถหนุ่มเดินต่อไปอย่างไม่สนใจอะไรอีก
มินตราฟื้นคืนสติในอีกไม่กี่นาทีต่อมา หญิงสาวกระพริบตาถี่ สายตายังประมวลภาพตรงหน้าไม่ค่อยถนัด เหลียวมองไปทั่วอย่างสงสัย
ฟื้นแล้วเหรอ เสียงเยียบเย็นส่งมาจากข้างกาย จนมินตราถึงกับสะดุ้งสุดตัว มองชายหนุ่มด้านข้างอย่างไม่เชื่อสายตา
โอม..ทำไมมินตราถามเสียงสั่นอย่างหวาดกลัวท่าทางเย็นชาของอธิปจนเย็นเยียบไปหมดทั้งหัวใจ
ลงมาได้แล้วอธิปเปิดประตูฝั่งคนขับแล้วมาเปิดประตูให้มินตราด้วยสีหน้านิ่ง จนหล่อนหายใจหายคอไม่ทั่วท้อง นั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นไม่ยอมขยับเขยื้อน
ฉันบอกให้ลงมาอธิปคว้าข้อมือมินตรา พร้อมทั้งกระชากจะให้ลงจากรถ จนหล่อนนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ
ไม่ลง!! ไม่ไปไหนทั้งนั้นฉันจะกลับ มินตราขืนตัวไว้แล้วกระชากมือกลับในทันที อธิปหันมามองด้วยสายตาเคืองจัด
จะลงไม่ลง!! อธิปขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดในความดื้อไม่หายของมินตรา ไม่ว่าจะตอนนี้หรือเมื่อก่อนหล่อนก็ยังคงเหมือนเดิมเสมอ
ไม่ลง มินตราพยายามจะข้ามไปยังประตูฝั่งตรงข้ามเพื่อหนีให้พ้นจากการรุกรานของเขา แต่แล้ว..
ได้!! งั้นฉันอุ้ม อธิปคว้าหล่อนไว้แล้วอุ้มออกมาทั้งตัว จนมินตราตกใจที่โดนอุ้มพาดบ่าแล้วพาเดินเข้าไปในตัวโรงแรม
ไม่เอา!! ปล่อยนะ ฉันเดินเองก็ได้ มินตราเสียงสั่นด้วยความหวาดกลัว มือน้อยทั้งทุบทั้งถองพัลวัน จนอธิปนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
งั้นมานี่เลย อธิปปล่อยมินตราลงให้หล่อนยืนทรงตัวได้เอง แล้วลากจูงให้ตามเข้ามา
ฉันไม่ไป ปล่อยนะฉันจะกลับ หญิงสาวพยายามแกะมือของชายหนุ่มตรงหน้าที่รัดข้อมือหล่อนแน่นออกจากการเกาะกุม น้ำตาเจ้ากรรมเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง
กลับทำไม!! มีใครรออยู่รึไง ฉันไม่ให้กลับเธอต้องอยู่กับฉันเพราะเธอเป็นเมียฉัน เธอต้องกลับเมืองไทยกับฉัน อธิปเสียงกร้าว มินตราได้ยินคำพูดนั้นก็แทบหมดเรี่ยวแรงดิ้นรนขัดขืน
จะเป็นไปได้อย่างไร หล่อนกลับไปไม่ได้อีกแล้วในเมื่อหล่อนไม่ใช่คนตัวเปล่าอีกต่อไป หล่อนยังมีลูกอีกทั้งคน ถึงอธิปจะเป็นบิดาของอาร์มแต่มินตราไม่สามารถทำใจให้อาร์มอยู่ในสถานะลูกนอกกฎหมายเหมือนตนเองได้...
โอมต้องการฉันในสถานะไหน เมียงั้นเหรอ ก็คงไม่พ้นเรื่องแบบนั้นใช่มั๊ย มินตรากลั้นใจพูดออกมาอย่างยากลำบาก หล่อนยอมแล้วขอเพียงอธิปปล่อย ให้กลับไปหาลูกน้อย หล่อนยอมได้ทุกอย่าง
ห้องไหนล่ะ บอกห้องมาสิ อธิปงุนงงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของมินตรา ชายหนุ่มได้แต่มองอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ยังเผลอบอกเบอร์ห้องให้หล่อนรู้
501 อธิปบอกเบอร์ห้องซึ่งเป็นห้องทาวเวอร์สูทบนหอคอยชั้นบนสุดของโรงแรมไปอย่างไม่ทันฉุกใจคิดอะไร มินตราหลบสายตาพร้อมทั้งเดินนำเขาไปด้วยอาการสั่นเล็กน้อย ไหล่เล็กสั่นไหวเหมือนกำลังกลั้นสะอื้นอยู่
จะทำอะไรมิน!! อธิปเดินตามเข้ามาติดๆ กระชากแขนหญิงสาวไว้ มินตราสะบัดขืนตัวไว้ยังคงเดินนำต่อไปอย่างเด็ดเดี่ยว
ก็ทำหน้าที่..เมียไง ถ้าพอใจแล้ว คืนนี้ส่งฉันกลับด้วยเข้าใจมั๊ย มินตราหันขวับมาเผชิญหน้ากับอธิปด้วยดวงตาวาวโรจน์ราวจะเผาผลาญได้ทุกสิ่ง อธิปถึงกับอึ้งไป เดินตามหญิงสาวเข้าไปในลิฟท์ด้วยความรู้สึกหลากหลายประดังประเดเข้ามา
ลิฟท์ขึ้นมาถึงยังชั้นห้า ซึ่งเป็นชั้นสำหรับห้องทาวเวอร์สูทโดยเฉพาะ มินตราเดินจ้ำนำไปอย่างเร่งรีบ ก่อนจะมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้อง สีหน้าหวั่นวิตกบังเกิดอย่างปิดบังไม่ไหว
เปิดประตูสิ มินตราออกคำสั่งเสียงเย็นเยียบ จนอธิปที่เพิ่งรู้สึกตัวจากการกระทำอาจหาญของหล่อนถึงกับไปไม่เป็นจนต้องไขกุญแจห้องให้มินตราเข้าไปด้วยความอึ้งจัด
ภายในห้องมืดสลัว มีเพียงแสงไฟจากสะพานเวสต์มินสเตอร์และแสงสวยงามของลอนดอนอายยามค่ำคืนโผล่ลอดเข้ามาพอได้เห็นภายในห้อง มินตรายืนอึ้งอยู่กับที่เมื่อเห็นลอนดอนอายอยู่อีกฟากฝั่งของแม่น้ำเทมส์ หญิงสาวถึงกับน้ำตาไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
ในที่สุดฉันก็ได้เห็นลอนดอนอายกับโอมจนได้ มินตราเอ่ยเสียงเครือน้ำตาไหลพราก หันมาเผชิญหน้ากับอธิป พร้อมทั้งปลดสายสีดำของชุดราตรีหรูแพงระยับจนมันหลุดลงกับพื้น
ฉันพร้อมแล้ว มาสิ ฉันจะทำหน้าที่นี้ให้โอมวันนี้เป็นวันสุดท้าย
มินตรา!! นี่เธอ..เธอ!!
********************************************************
จากคุณ |
:
lovereason
|
เขียนเมื่อ |
:
3 ธ.ค. 55 21:19:28
|
|
|
|