ความคิดเห็นที่ 1 |
|
สัญญารัก...ลวงใจ [ ตอนที่ 20 ] The Promise Love...
ใกล้ตา...ไกลเธอ
บนทางเดินทอดยาวอันสงบร่มรื่นเลียบริมฝั่งแม่น้ำเทมส์ มินตราปล่อยอารมณ์เดินทอดน่องอยู่อย่างเชื่องช้า สายตาคอยชำเลืองมองคนที่เดินเคียงข้างหล่อนเป็นระยะ ในอ้อมกอดของชานนท์มีลูกชายสุดที่รักของหล่อนหลับปุ๋ยคอพับคออ่อนคาอกอยู่ ชานนท์...ญาติผู้พี่ที่มินตราคอยอาศัยเขาเป็นที่พึ่งพิงตลอดสองปีที่ผ่านมา เป็นหนุ่มโสดในฝันที่หญิงสาวหลายคนต่างพากันหลงใหลใฝ่ปอง แต่ผู้ชายคนนี้คนที่กำลังเดินอยู่เคียงข้างหล่อนอย่างใส่ใจเป็นห่วงเป็นนใย ถ้าหากใครไม่รู้อาจจะเข้าใจไปว่าพวกเขาคือครอบครัวเล็กๆที่น่ารักก็เป็นได้...
คิดอะไรอยู่จ้ะ รอยยิ้มบางผุดขึ้นมาบนริมฝีปากของชานนท์ ยามสายตาจับจ้องมองมายังหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังจ้องมองมายังเขาอย่างเหม่อลอย
ขอโทษค่ะ มินคิดอะไรเพลินไปหน่อย สายตาวูบไหวสั่นระริกมองสบตาชานนท์แล้วยิ้มพลางส่ายหน้าพลาง ก่อนจะชำเลืองมองลูกน้อยที่กำลังหลับอยู่ชั่วครู่
เอาอาร์มมาดีกว่าค่ะ มินอุ้มเอง เกรงใจพี่นนท์ มินตรายื่นมือเข้าไปหมายจะช้อนอุ้มเจ้าตัวน้อยมา แต่ชานนท์รีบเบี่ยงตัวหลบ
เกรงใจอะไรกัน อาร์มตัวเล็กนิดเดียว หนักซะที่ไหน ชานนท์ยิ้มให้มินตราก่อนจะเอื้อมมือมาโอบไหล่หญิงสาวให้เดินต่อ
อ๊ะ..พี่นนท์ อย่าทำแบบนี้ค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะเข้าใจผิด ใกล้ถึงโรงแรมแล้วด้วย มินตราเบี่ยงตัวออกจากอ้อมกอดของชานนท์ ก่อนจะก้าวยาวๆเดินนำไป ชานนท์ขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างผิดหวัง
เป็นอย่างนี้เสมอยามที่เขาแสดงความเป็นห่วงเป็นใยหญิงสาวตรงหน้า นาทีนี้เขาก็ยังเป็นคนคนนั้นของมินตราไม่ได้สักที...แต่ไม่เป็นไรเขาพร้อมจะรอคอยอย่างอดทน ถ้าตอนนี้มินตรายังไม่พร้อมจะเดินเคียงข้างเขา เขาก็จะเป็นคนที่คอยเดินตามหลังหล่อนเอง ชานนท์ได้แต่มองตามหลังมินตราที่เดินนำห่างออกไปเรื่อยๆแล้วก้าวเดินตามอย่างรวดเร็วขึ้นไปเดินเคียงข้างกัน ท่ามกลางแสงสีสวยงามในยามค่ำคืนของบรรดาตึกรามบ้านช่องที่รายล้อมรอบแม่น้ำเทมส์
อีกหน่อยถ้าเราแต่งงานกัน ฉันจะพามินไปลอนดอน แล้วเราไปขึ้นลอนดอนอายกันนะ
อธิปชี้ชวนให้มินตราที่นอนหนุนไหล่กว้างของเขาดูภาพในนิตยสารท่องเที่ยวที่เขากางอยู่ มินตราเหลือบมองริมฝีปากของคนรักที่กำลังฝันหวานอยู่ แล้วกดจูบเบาๆไปหนึ่งทีทำเอาอธิปถึงกับอมยิ้มในความน่ารักช่างเอาใจของหล่อน มินตราได้แต่มองภาพในนิตยสารด้วยแววตาหม่นหมอง ทำไมหล่อนจะไม่อยากไปกันล่ะ แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน...
ลอนดอนอาย...เหมือนชิงช้าสวรรค์ของบ้านเราเลยนะ ทำไมถึงอยากให้ฉันขึ้นล่ะ มินตราชี้นิ้วหมุนเป็นวงกลมอยู่หลายครั้งตามภาพของลอนดอนอายที่ปรากฏในนิตยสาร มองจ้องภาพนั้นอย่างสนใจ
ลอนดอนอายก็คือสายตาของลอนดอนไง ถ้าเราขึ้นไปอยู่บนจุดสูงสุดนั้น เราก็จะสามารถมองเห็นลอนดอนได้กว้างไกลมากมาย มันสวยงามมากเลยล่ะ ฉันอยากให้เราได้ไปด้วยกัน อยากให้มินได้เห็นเหมือนที่ฉันเห็น
อธิปจูบเบาๆลงบนหน้าผากกว้างเนียนใสของคนรักแล้วยิ้มให้กันอย่างมีความสุข ความสุขที่แท้จริงของมินตราคือช่วงเวลาอันแสนสั้นที่ได้อยู่กับอธิปฉันท์คนรักกัน ต่างถ่ายทอดแลกเปลี่ยนเรื่องราวต่างๆมากมายในช่วงเวลาที่ต่างก็ห่างหายกันไปก่อนหน้า
แต่ ณ.เวลานี้ ขณะนี้มินตราอยู่ในสถานะใหม่แล้ว หล่อนคือแม่ของลูกชายที่กำลังจะเติบโต มินตราไม่มีทางรู้ได้เลยว่าชายคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของลูกในตอนนี้ เขากำลังอยู่ในสถานะกลับมาเป็นโสดอีกครั้ง และกำลังเข้าใจผิดถึงเรื่องที่หล่อนหายตัวไปโดยไม่ลาสักคำ
เราไปขึ้นกันมั๊ย เห็นเธอจ้องอยู่นานแล้ว ชานนท์เอ่ยออกมาเมื่อเห็นมินตราหยุดเดินแล้วแหงนมองลอนดอนอายอยู่นานอย่างครุ่นคิด
ไม่ดีกว่าค่ะ กลับกันเถอะ ตาหนูคงหิวแย่แล้ว มินตราส่ายหน้าเบาๆ แล้วเหลือบมองลูกน้อยที่กำลังงัวเงียตื่นในอ้อมอกของชานนท์
มาค่ะ อาร์ม แม่อุ้มนะคะ มินตรารับลูกน้อยมาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะกอดเอาไว้อย่างหวงแหน สายตายังคงจับจ้องลอนดอนอายอยู่ไม่วางตา
โอม...ตอนนี้ฉันมีลูกอยู่เคียงข้างแล้วนะ...ดูนี่สิเด็กคนนี้...เขาคือ...ลูกของเรา
แสงไฟระยิบระยับยามค่ำคืนของลอนดอนส่องสะท้อนผ่านกระจกใสบานใหญ่เข้ามาภายในห้องชั้นบนสุดของโรงแรมระดับห้าดาวริมแม่น้ำเทมส์ ห้องซึ่งเป็นมินตราใช้เป็นที่พำนักมาตลอดช่วงเวลาที่อาศัยอยู่ในลอนดอนด้วยความอนุเคราะห์ของชานนท์ ที่เปรียบเสมือนเป็น...พี่ชาย
มินตราวางลูกชายตัวน้อยลงบนเก้าอี้รับประทานอาหารสำหรับเด็กข้างกัน ก่อนจะเดินตามเสียงเพลงที่ดังแว่วเข้าออกมาจากห้องครัว ซึ่งชานนท์กำลังเตรียมอาหารสำหรับทั้งสามอย่างขะมักเขม้น
You are my everything
Nothing your love wont bring
My life is your alone
The only love Ive ever known
Your spirit pulls me through
When nothing else will do
Every night I pray
On bended knee
That you will always be
My Everything
เพราะจังเลยค่ะ พี่นนท์ มินตรากระแอมเบาๆ ขัดจังหวะชานนท์ที่กำลังมีความสุขกับการทำอาหารไปฮัมเพลงไป หญิงสาวมายืนเคียงข้างชายหนุ่มอยู่ด้านหน้าเตา
พี่ตกใจหมดเลย.. หิวแล้วเหรอจ้ะ ชานนท์หันมายิ้มตาเป็นประกายให้มินตราก่อนจะจับศรีษะของหล่อนโยกนิดๆอย่างเอ็นดู
ก็นิดหน่อยค่ะ มินช่วยนะ มินตราดึงแขนเสื้อขึ้นมารั้งบริเวณข้อศอกเตรียมจะเป็นลูกมือช่วยชานนท์ทำอาหารด้วยความกระตือรือร้น
ไม่ต้องจ้ะ มินไปนั่งเล่นกับอาร์มดีกว่า วันนี้พี่แสดงฝีมือเอง เนี่ยเกือบเสร็จแล้วด้วย ชานนท์ดันหลังมินตราเบาๆให้ออกไปจากบริเวณห้องครัวเพื่อที่เขาจะได้รีบทำอาหารให้สองแม่ลูกทาน สีหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดีของชานนท์ทำให้มินตรอารมณ์ดีตามไปด้วยเช่นกัน เสียงหวานของมินตราที่กำลังเล่นกับอาร์มหัวเราะคิกคักทั้งแม่ทั้งลูกอย่างมีความสุข ทำให้ชานนท์รู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เพราะตัวเขาเป็นพียงลูกบุญธรรมของพี่สาวของบิดาสรินและมินตรา ทำให้ช่วงชีวิตในวัยเด็กเต็มไปด้วยความเปลี่ยวเหงาเดียวดาย
มาแล้วจ้ะ...คุณแม่ คุณลูก ชานนท์ในชุดผ้ากันเปื้อนลายจุดสีชมพูดูน่ารัก จนมินตราอดยิ้มขำออกมาไม่ได้ รีบกุลีกุจอรับเอาชามใบเล็กของอาร์มมาถือไว้ ก่อนจะรับเอาพาสต้าอบชีสหอมฉุยอีกจานใหญ่มาวางบนโต๊ะ
ของอาร์มเป็นไข่ตุ๋นนมสดน่าทานจังเลยจ้ะ มินตราตักไข่ตุ๋นช้อนเล็กเป่าให้ความร้อนเบาบางแล้วป้อนให้ลูกน้อยชิมไปพลางระหว่างรอชานนท์มานั่งทานอาหารพร้อมกัน
แด๊ด..แด๊ด..หม่ำ หม่ำ เด็กน้อยคอยมองตามชานนท์อยู่เป็นระยะ ก่อนจะอดใจไม่ไหวร้องเรียกให้มาทานอาหารด้วยกัน มินตราหันมามองลูกน้อยที่มีพัฒนาการดีขึ้นเรื่อยๆ ทั้งที่ยังพูดได้ไม่เป็นประโยคแต่ก็สามารถสื่อสารได้ดีพอประมาณแล้ว เด็กน้อยตบโต๊ะเบาๆอย่างขัดใจที่ชานนท์ยังคงชักช้า
จ๊ะ...มาแล้ว หม่ำ หม่ำกันนะครับ ชานนท์เช็ดไม้เช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนแล้วมานั่งตรงข้ามกับมินตรา โดยมีอาร์มนั่งอยู่เก้าอี้ตัวเล็กกึ่งกลางอีกด้านหนึ่งของโต๊ะ เสียงช้อนกระทบพื้นชามดังขึ้นหลายครั้ง เป็นอาร์มที่เอาช้อนจากมือมินตรา ที่กำลังรินน้ำดื่มยื่นให้ชานนท์ เด็กน้อยจอมรั้นถือมันไว้ก่อนจะหยักไปแรงๆบนไข่ตุ๋นค่อนข้างเหลวในชาม จนกระเด็นกระดอนไปโดนใบหน้าของชานนท์จนเลอะไปทั้งจมูกและโหนกแก้มด้านขวา มินตราถึงกับตกใจจึงเอ็ดลูกไป
อาร์ม!! ทำไมเล่นอย่างนี้ลูก หยุดนะ มินตราเสียงเข้มทำตาดุใส่ลูกน้อย จนอาร์มถึงกับตกใจทำช้อนหลุดมือร่วงลงกระทบพื้นเสียงดัง
มิน...อย่าดุลูกเลย แกยังไม่รู้เรื่องหรอกน่า ชานนท์เอ่ยปรามมินตราพร้อมทั้งเอื้อมมือไปลูบไหล่เด็กน้อยที่ถูกมารดาดุอย่างเอ็นดู
พี่นนท์ก็อย่างนี้ตลอด ให้ท้ายอาร์มมันไม่ดีรู้มั๊ยคะ แล้วพี่เป็นอะไรมากมั๊ยคะ มินตราดึงทิสชูออกมาก่อนจะกุลีกุจอเช็ดคราบบนโหนกแก้มด้านขวาของชานนท์อย่างเกรงใจในความวุ่นวายของอาร์ม
ไม่เป็นไรจ้ะ ไม่เป็นไร มินทานเถอะ ชานนท์เอื้อมมือมาดึงทิสชูออกจากมือมินตราก่อนจะดันไหล่หญิงสาวให้นั่งลง อาร์มได้แต่มองตาปริบๆ
หึ หึ...พี่เหมือนลูกหมาสกปรกเลย ชานนท์เอ่ยออกมาอย่างอารมณ์ดี พร้อมทั้งใช้หลังมือถูข้างแก้มส่วนที่เพิ่งเช็ดคราบเลอะเทอะออก มินตราที่ได้ยินและมองดูการกระทำของเขาอยู่ถึงกับอึ้ง
มิน...ดูสิ ฉันเหมือนลูกหมาสกปรกเลย" เสียงในอดีตจากใครบางคนดังก้องขึ้นมาในความคิดคำนึง มินตรารู้สึกเหมือนตนเองกำลังจะล่องลอยสู่อดีตอีกครั้งหนึ่ง ถ้าไม่ได้ยินเสียงของอาร์มที่กำลังร้องเรียก
มัม..มัม...หม่ำ เด็กน้อยดึงข้อมือมารดาเขย่าเบาๆ จนมินตรารู้สึกตัว เหลือบมองชานนท์ที่อยู่ดีๆก็นิ่งเงียบไป
เป็นอะไรรึเปล่า" เสียงถามอย่างอาทรจากชานนท์ทำให้มินตรารู้สึกผิดอยู่ลึกๆ หญิงสาวสะบัดหน้าพรืดขับไล่ความคิดเดิมๆที่คอยมาเกาะแกะวนเวียนก่อนจะยิ้มให้ชานนท์เล็กน้อย
พี่ทำให้เธอนึกถึงเขาเหรอ ชานนท์เอ่ยถามคำที่ทำให้มินตรารู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา เมื่อเงยหน้ามองจ้องเข้าไปในดวงตาของชานนท์เห็นน้ำใสระริกคลอหน่วยตา ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นเดินออกไปอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย มินตราถึงกับตกตะลึงกับปฏิกิริยาของชานนท์รีบลุกวิ่งตามไปจนทัน
พี่นนท์!! เกิดอะไรขึ้นคะ มินตราทันยื้อข้อมือของชานนท์ไว้ก่อนที่เขาจะออกไปพ้นประตูห้อง ชานนท์ไม่หันมามองหน้าหล่อนแม้สักนิด ก่อนจะเอ่ยคำที่ทำให้มินตรารู้สึกเย็นเยียบอย่างที่ไม่เคยเป็นนับตั้งแต่รู้จักกัน
ปล่อย!!...พี่ไม่ใช่ตัวแทนใคร มินตราปล่อยมือชานนท์อย่างอึ้งๆ เสียงประตูปิดดังอย่างแรงตรงหน้าของหล่อนจนมินตรารู้สึกใจหาย หันมามองหน้าลูกน้อยที่กำลังตั้งท่าจะเบะปากร้องไห้อยู่รำไร...
.....................................................................................................
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นหลายครั้งติดต่อกัน ราเชล....นางแบบสาวชื่อดังสวมชุดคลุมอาบน้ำแบบลวกๆวิ่งออกมาจากห้องน้ำรับโทรศัพท์ด้วยสีหน้าหงุดหงิดยิ่งนัก ผมยาวสยายเปียกชื้นดูเซ็กซี่ ใบหน้าหงุดหงิดแต่ยังคงแฝงไว้ด้วยความสวยเฉี่ยวเร้าใจ
นึกว่าใคร ที่แท้ก็คนกันเอง เสียงของหล่อนยามได้รู้ว่าปลายสายคือใครบ่งบอกถึงความตื่นเต้นมากจนปิดไม่มิด
เพล์บอยกลับใจอย่างคุณน่ะ ราเชลนึกแล้วเชียวว่าคงเป็นแฟมิลี่แมนได้ไม่นาน ราเชลนึกกระหยิ่มยิ้มเยาะปลายสายอยู่ครามครัน
อะไรนะ!! อยู่หน้าห้อง โอเค โอเค เดี๋ยวราเชลไปเปิดให้ ราเชลตื่นเต้นจนโยนโทรศัพท์ทิ้งไว้กับโซฟาตัวยาวก่อนจะรีบวิ่งไปเปิดประตูต้อนรับคนมาเยือน
อเล็กซ์!! ราเชลตกใจกับสภาพของชายหนุ่มสุดเพอร์เฟ็คตรงหน้า ที่ไม่เหลือเค้าความองอาจอย่างเคย ชานนท์สวมกอดหญิงสาวตรงหน้าไว้อย่างต้องการที่พึ่ง เขาซบหน้าลงกับไหล่ของหล่อน จนราเชลต้องยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
เกิดอะไรขึ้น!! อเล็กซ์ คุณ ไม่ทันที่ราเชลจะพูดจบประโยค ชานนท์ประกบจูบริมฝีปากบางอย่างโหยหา ราเชลตะลึงกับการกระทำและรสสัมผัสที่ห่างหายไปนานจากชานนท์ ชายหนุ่มที่หล่อนพึงใจ ไม่นานชานนท์ก็ผละริมฝีปากออกมองสบตาหญิงสาวด้วยสายตาแห่งความปรารถนา ราเชลจ้องตอบดวงตานั้นอย่างมีความหมาย
มาเถอะ...ฉันจะทำให้คุณลืมผู้หญิงคนนั้นเอง ราเชลยิ้มอย่างหมายมาดมือข้างหนึ่งกอดเอวชายหนุ่มไว้แน่น อีกมือเอื้อมไปปิดประตูห้องแล้วล็อคอย่างเบามือ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นพร้อมด้วยดวงตาใสสุกสกาวยั่วยวนสบตาชานนท์อย่างเชิญชวน...
*******************************************************
จากคุณ |
:
lovereason
|
เขียนเมื่อ |
:
20 พ.ย. 55 21:50:11
|
|
|
|