ไม่ได้เจอคุณสงกรานต์ในพันทิปนานเลย :D ช่วงนี้ทำอะไรอยู่เอ่ย?

          สวัสดีครับ จำได้ว่ากระทู้ล่าสุดที่ลงภาพเป็นกระทู้แนะนำในพันทิปนี่แหละ ที่ได้ไปแข่งชนะเลิศแคนนอนมาราธอนทั้งที่ไทยและแข่งชนะกับตัวแทนอีก 6 ประเทศที่ตุรกีมาครับผม จำได้แม่นกระทู้นั้นคนเข้ากันจนกระทู้ค้างลงความเห็นไม่ได้กันไปเลย น่าเสียดาย
http://topicstock.pantip.com/camera/topicstock/2010/12/O10023768/O10023768.html

          ช่วงนี้ทำงานอาชีพช่างภาพเต็มตัว เพิ่งเริ่มครับ แต่ยังไม่เป็นมืออาชีพนะ แค่มีอาชีพช่างภาพเท่านั้นที่ใครๆ ก็เป็นได้ งานที่ถ่ายภาพก็เน้นไปที่ Wedding เป็นส่วนใหญ่ มีถ่ายภาพให้กับ ททท. AOT และ EU บ้างครับก็รับเป็นงานๆ ไป แม้ไม่ได้ลงภาพในพันทิป แต่ก็เข้ามาประจำที่นี่เรียกได้ว่าบ้านเกิดก็ได้ครับ

ทราบข่าวว่าหนีน้ำท่วมไปอยู่ที่สังขละบุรี?

          ซื้อบ้านไว้ครับ กำลังตกแต่ง และกั้นกระสอบทรายรอน้ำ แต่โชคดีปากเกร็ดอยู่ในระหว่างคลองประปา น้ำท่วมล้อมไปหมด แต่ที่บ้านรอดมาได้หวุดหวิดครับผม แต่บ้านหลานและบ้านพี่สาวอยู่อีกที่ ก็วางแผนพาคุณแม่ไปอยู่เหนือเรียบร้อยแล้ว ที่ไปสังขละเพราะเดินลุยน้ำถ่ายภาพลงพื้นที่ นำของไปแจกบ้างเท่าที่อาสาไปได้ จนเท้าซีด 55 ประจวบกับลูกค้าเลื่อนงานไปหมด ถึงจะไม่ได้ลำบากเป็นผู้ลี้ภัยแต่ก็ตกงานไปเรียบร้อย คิดถึงสังขละเลยไปเยี่ยมทุกๆ คนครับผม หนีข่าวน้ำท่วมไปพักนึง

อะไรเป็นแรงบันดาลใจของคุณสงกรานต์ หยิบกล้อง ลุยน้ำไปเก็บภาพประวัติศาสตร์ครั้งนี้

          เริ่มจากผมนำแก๊สกระป๋องไปให้คุณ Toom-bs ที่ปิ่นเกล้าครับ กระทู้น้ำท่วมคุณ Toom-bs ก็ได้กระทู้แนะนำในพันทิปก่อนหน้ากระทู้ผมเช่นกัน คนนี้ถ่ายภาพเก่งมากและสนิทกันพึ่งพากันประจำครับ ขาไปเดินทางเข้าซอยด้วยเรือทหาร พอมอบของเสร็จก็ไม่อยากเป็นภาระทหาร เลยเดินพูดคุยกับผู้คนออกมาเรื่อยๆ เดินไม่กี่ร้อยเมตรก็ปาไปหลายชั่วโมงเหมือนกัน พกกล้องตัวเล็กๆ ไปด้วย ก็แคนดิตภาพมา ได้เรื่องราวที่คุยกับชาวบ้านมาเขียนประกอบภาพด้วย ทีแรกที่ได้ยินก็รู้สึกว่าเขาลำบากกันจริงๆ เลยอยากนำเรื่องราวของเขาถ่ายทอดให้ผู้อื่นได้รับรู้ออกมาเป็นภาพถ่าย

ออกไปถ่ายภาพน้ำท่วม แถวไหนบ้าง การเดินทางเป็นอย่างไร?

          เริ่มแรกถ่ายที่สะพานพระราม 8 ครับ ตอนนั้นไปดูน้ำขึ้น และเห็นบรรยากาศน่ากลัวก็ถ่ายภาพจากกล้องตัวเล็กๆ ที่พกประจำเจ้าพานาฯ G3 เอาไว้ เห็นผู้คนรอบๆ เริ่มแตกตื่นกันก็ถ่ายเอาไว้ ตกใจมากที่ตอนเดินเข้าถนนแห้ง แค่ 25 นาทีเดินออกมา ลุยน้ำถึงเข่าเลยทีเดียว น้ำหนุนเร็วมากที่แยกบางขุนพรหม

          ต่อมาก็คิดถึงคุณลุงที่ปากคลองตลาด แกเข็นผัก ผมแวะไปเยี่ยมแกบ่อยๆ แต่ก่อนชอบไปถ่ายภาพที่นั่น เห็นประชาชนสู้กับน้ำ และคนขายผักก็หยุดทำงานไม่ได้ สู้กันนาทีต่อนาทีเลย ผมอยากเล่าเรื่องราวของคนปากคลองตลาดกับน้ำที่กำลังมา ให้ได้มุมมองหลากหลายด้วยภาพ ทั้งคนแก่ก็ทำงานไม่หยุด คนเข็นผักก็เปลี่ยนมาเข็นกระสอบทราย เด็กก็ไม่เดือนร้อนเล่นน้ำสนุกสนาน น้องหมาน้องแมว ผักผลไม้ ทุกอย่างเล่าได้ อะไรที่ทำให้สิ่งปกติมันไม่ปกติเล่าออกมาเป็นภาพได้หมด

          หลังจากนั้นก็ไปปิ่นเกล้าสองหน หนแรกที่เล่าไปก่อนหน้า หนสองอยากเจาะลึกลงไปที่รายละเอียดมากกว่าเดินผ่าน โดยใช้วิธีการเดินไปในชุมชนบ้านปูน ริมสะพานพระราม 8 พูดคุยกับคนดูแลชุมชน แต่ต้องระวังไฟฟ้าเป็นอย่างมาก การเดินเข้าซอยที่น้ำท่วมขังอันตรายมากๆ บ่อหลุมมีเยอะ ผมเห็นมีคนอยู่ จนรู้สึกว่าปลอดภัยเราเข้าไปคุยได้ พอดีมีหัวหน้าชุมชนนำเข้าไปเลยสะดวกขึ้น เห็นคนชรานอน น้ำเหม็น ขยะ วัดวาอารามเดือดร้อน ทุกอย่างที่เห็นก็เล่าเรื่องราวให้หลากหลายไม่ซ้ำกันออกมา

          ไปดอนเมือง แต่ก่อนเคยไปถ่ายท่าอากาศยานให้ AOT มาก่อน รอแสงอาทิตย์ขึ้นเช้ามืด แล้วมาลุยน้ำลึกต่อที่แยกหลักสี่ เห็นรถทหาร รถเมล์ลุยน้ำทุกอย่างมันเกิดขึ้นให้เห็นและรู้สึกอัศจรรย์มากๆ กับความเสียสละ เริ่มเห็นการทำงานของทหารมากขึ้น

          รู้จักกับคุณจิระนันท์ พิตรปรีชาหรือพี่จี๊ด ได้ชวนกันไปมอบอาหารให้กับทหาร เราไปพร้อมกับคาราบาวและภรรยาของคุณจุ้ยวงเฉลียง เราไปแจกอาหารเที่ยงให้ทหารที่สนามกีฬากองทัพบกครับ เห็นสภาพความเป็นอยู่แล้วสะเทือนใจมาก ภาพเล่าออกมาอย่างที่ตาเห็น ผมเริ่มบันทึกภาพเคลื่อนไหวจากการสัมภาษณ์ทหารทีละคนถึงภารกิจ ความเหนื่อยหรืออาการป่วย กำลังใจ และถ่ายภาพนิ่งมาเล่าอย่างที่เห็น

          เดินทางไปสะพานตากสิน เลาะริมแม่น้ำเจ้าพระยามาถึงดับเพลิงบางรักอีกวันในแสงเย็น บริเวณนี้ถูกดูแลเป็นพิเศษ เดือดร้อนไม่มากนัก

          ไปลุยน้ำอีกครั้งที่จตุจักร ทีแรกคิดว่าจะไปเก็บภาพมุมสูงเท่านั้น เลยไม่ได้เตรียมรองเท้าบู๊ทกันน้ำไป แต่ไปพบเพื่อนที่เคยไปเข้าคอร์สที่ NG เลยเดินทางลุยน้ำไปด้วยกันอีกรอบ หนนี้ลงไม่นานเพราะน้ำเสียเยอะมาก และคลื่นน้ำจากรถวิ่งแรงมาก ได้ภาพมาชุดหนึ่งพูดถึง การปรับตัวให้อยู่กับน้ำของคน ไม่ว่าจะเอาเก้าอี้มาเป็นทางเดินห้าหกสิบตัวยาวรอบบ้าน คุณลุงแขวนทุกอย่างบนเพดานเพื่อหนีน้ำ จนดูเหมือนเป็นงานสอยดาวในบ้าน การเอาขวดน้ำมาทำเป็นแพ ผมเห็นสิ่งที่เปลี่ยนแปลงกับคนเลยบันทึกภาพชุดนี้ มาส่งตีพิมพ์ลงนิตยสารออนคาเมราเดือนธันวาคมไปแล้วกับชุดนี้ครับ

          สุดท้ายได้เดินทางไปกับพี่จี๊ด จิระนันท์ พิตรปรีชาอีกครั้ง แต่งานนี้ใหญ่มาก ไปกับกลุ่มขบวนการกู้โลก ยอมรับว่าทีมนี้ทำงานกันจริงจังและทั่วถึงกันมาก และไปพร้อมกับน้องสิงห์ พิธีการรายการ TV "พื้นที่ชีวิต" เดินทางไปพร้อมกับคณะฑูตจาก EU และสภากาชาดไทยไปมอบถุงยังชีพให้ประชาชนหลายพันคน ณ บ้านสวน บางเขนครับผม

กว่าจะได้ภาพๆ หนึ่งมา ต้องใช้ความทุ่มเท ... ความลำบาก ความยาก ในการถ่ายภาพน้ำท่วม อยู่ที่กระบวนการไหน ต่างที่เคยถ่าย Life ทั่วไปไหม

          ความจริงก็ไม่ต่างกันมากนักหรอกครับ การถ่าย Life หรือ Documentary อยู่ที่ Concept ที่เราจะถ่าย เราต้องศึกษาเรื่องราวให้รับรู้ให้มากที่สุดก่อน หลังจากนั้นเราต้องตั้งโจทย์ แล้วคิดว่าภาพชุดนี้จะประกอบไปด้วยเรื่องราวประมาณไหน แล้วก็ออกไปถ่ายตามที่ตั้งไว้ แต่กับน้ำท่วม เราไม่รู้ว่าเราจะเจอกับอะไร เรารับรู้จากข่าวมาก็ได้ระดับหนึ่ง ทราบแค่ว่าน้ำท่วมสูง ประกาศให้ลี้ภัย มีเข้าไปสัมภาษณ์ชาวบ้านบ้างแต่เราก็ไม่ได้ไปเห็นด้วย หลายพื้นที่ก็เดือดร้อนต่างกัน เราไม่รู้ว่าเขาอยู่กันอย่างไร มีอะไรแตกต่างไปจากปกติบ้างเมื่อน้ำมาปิดล้อมบ้าน เราต้องอาศัยการเป็นคนช่างสังเกต มีอัธยาศัยที่ดี พูดคุยกับคนให้มากที่สุดเพื่อความจริงจากคนประสบภัยน้ำ ไม่ใช่แค่มองแล้วเดาเอาเอง ฟังแล้วแล้วเราก็คิดว่าแง่มุมไหนที่ชาวบ้านเล่าเราจะพอเล่าให้คนอื่นรับรู้เป็นประโยชน์ได้บ้าง เราก็ถ่ายภาพนั้นมา งานนี้อัธยาศัยสำคัญที่สุด ต้องขออนุญาตก่อนถ่ายภาพ พูดคุยกับเขาให้รับรู้ก่อนเพราะเขาเครียด และทุกข์ ระแวง เราต้องเข้าใจคนให้มากครับ

พบเจอเรื่องราวประทับใจ สะเทือนใจอะไรระหว่างทางบ้างไหม? ภาพไหนที่ถ่ายไม่ทัน หรือไม่ได้เอามาเล่าในกระทู้

          เรื่องสะเทือนใจเหรอครับ ภาพผมที่ถ่ายมาลงไปในกระทู้ก็สะเทือนใจอยู่บ้างนะ มีที่ถ่ายภาพมาไม่ได้เพราะไปช้าคือ คุณยายที่แก่มากสองท่านที่ติดอยู่สองคนในบ้าน อาหารและน้ำแทบไม่มี ชาวบ้านเอะใจเลยลองเข้าไปหาปรากฏว่าน้ำท่วมถึงชั้นสอง ต้องมุดน้ำไปเปิดประตูชั้นล่าง แล้วนำทหารเข้าไป พาออกมา ไปโรงพยาบาล นาทีชีวิตจริงๆ ครับ ส่วนที่ประทับใจ คือภาพทหารส่งภาพลูกจากมือถือให้ผมดูในกระทู้ที่เขียนไปครับ ประทับใจในการเสียสละของทหารคนหนึ่ง :)