ความคิดเห็นที่ 1 1. ช่วยชีวิตหนึ่ง แต่ทำให้อีกชีวิตหนึ่งอด ได้บุญที่ช่วยชีวิต ได้บาปที่ไปขัดขวางเสือที่จะกินอาหาร 2. ฆ่าสัตว์ทุกอย่างบาป ไม่มีข้อยกเว้น ทำลายชีวิตบาปทั้งนั้น 3. ทายาใส่แผลฆ่าเชื้อหรือพยาธิ เจตนารักษาแผล ไม่ได้เจตนาฆ่า ไม่บาป(แต่ถ้าสะใจในการฆ่า ก็บาป เพราะจิตมีความอาฆาตมุ่งร้าย) ผมไม่รู้ว่า ยิสต์ หรือรา ไวรัส หรือแบคทีเรีย มีวิญญาณหรือไม่ บางอย่างอาจะตอบได้ไม่เคลียร์ครับ จากคุณ : campaign - [ 2 เม.ย. 50 23:57:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ยิสต์ หรือรา ไวรัส หรือแบคทีเรีย มีวิญญาณเช่นกันค่ะ เวลาเราอาบน้ำ หรือเช็ดถูทำความสะอาด ฆ่าเชื้อโรค ก็ควรแผ่ส่วนบุญให้สัตว์เหล่านี้ด้วยเช่นกัน จากคุณ : atittan - [ 3 เม.ย. 50 00:21:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอถามเพิ่มนิดนะครับ ข้อ 1. นั้นถ้าผมไม่ช่วยเด็ก...บาปไหมครับ? จากคุณ : น้องปั้ม - [ 3 เม.ย. 50 00:59:34 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ต้องทำความเข้าใจถึงระดับของบาปกรรมก่อน กรรมเก่าใช้ความรู้สึก  เป็นเครื่องมือสำคัญในการเอาคืน ถ้าเราควบคุมความรู้สึกได้เมื่อไหร่ โอกาสในการเอาชนะเจ้ากรรมนายเวร อยู่แค่เอื้อม  ความรู้สึกก็คือกรรมนั้นเอง ความรู้สึกที่ประทับรุนแรงและนาน ก็คือ กรรมใหญ่  ประทับนิดหน่อยก็คือ กรรมเล็ก  จะเล็กจะใหญ่ ก็วัดกันที่ความรู้สึก การฆ่าวัวฆ่าควายซึ่งมีความรู้สึกสูงกว่ามด ย่อมจะมีกรรมที่หนักมากกว่าการฆ่ามด  ความรู้สึกจากการถูกฆ่าจะถูกเก็บไว้ในส่วนลึกของจิตวิญญาน และเมื่อมีโอกาสเอาคืนไม่ว่าชาติไหนภพไหน แม้สิ่งมีชีวิตชนิดเดียวกัน ถ้าเราฆ่าให้ตายด้วยความรู้สึกแตกต่างกัน ระดับของบาปก็ไม่เท่ากัน เช่นฆ่าวัวด้วยการเชือดให้ดิ้นพราดๆๆ ตายอย่างทรมานกับ ฉีดยาสลบแล้วให้หลับแล้วตายไปเลย  ระดับของบาปกรรมต่างกันมาก เชื้อโรค แม้เป็นสิ่งมีชีวิต แต่ระดับความรู้สึกของมันน้อยมาก น้อยกว่า เซลล์เพียงเซลล์เดียวของเราเสียอีก(ร่างกายเรามีเซลล์เป็นล้านๆเซลล์)  ดังนั้นระดับบาปกรรมที่เกิดจากการฆ่าเชื้อ น้อยมากๆ จนไม่มีนัยยะ ยิ่งไวรัส ซึ่งมีแค่ RNA ยังไม่นับว่าจะมีความรู้สึกด้วยซ้ำ จึงไม่ควรคิดมากจนเกินไป การฆ่าวัวหนึ่งตัว บาปมากกว่าฆ่าเชื้อโรคเป็นล้านๆๆครั้ง    ยิ่งถ้าเป็นพืช ทำให้พืชตาย เลิกคิดถึงเรื่องบาปกรรมไปได้เลย เพราะพืชไม่มีความรู้สึก (ยกเว้น ถ้าพืชนั้นเกี่ยวโยงไปยังความรู้สึกของคน เช่นทำลายต้นไม้ที่เจ้าของรักมาก เช่นนั้น กรรมก็จะเกิดขึ้น อันเนื่องมาจากความรู้สึกของเจ้าของ)  ส่วนเรื่องการฆ่างู เพื่อช่วยเด็ก ความรู้สึกของเด็กเมื่อเสียชีวิต ยิ่งใหญ่ กว่า ความรู้สึกในการเสียชีวิตของงูมาก เพราะระบบประสาทของมนุษย์ซับซ้อน และมีความผูกพันกับชีวิตอื่นๆเช่นพ่อแม่ มากกว่างู ดังนั้น ถ้าเราปล่อยให้เด็กตาย โดยไม่ช่วยอะไร ก็เท่ากับการทำบาป และกรรมก็จะสนองเราเมื่อเหตุและปัจจัยเหมาะสมในอนาคต เมื่อมีเหตุการณ์อื่นเกิดขึ้นกับเราจนถึงแก่ชีวิต ก็จะไม่มีใครมาช่วยเราเช่นกัน ถามว่า แล้วฆ่างู ไม่บาปหรือ  ตอบว่า บาปแน่ ถ้าเรามีสติสัมปชัญญะดีพอ ไม่ทำไปตามอารมณ์ เวทนา ตัณหา หรือสัญชาติญาน เราจะมีวิธีอื่นที่จะสามารถช่วยเด็กได้โดยไม่ต้องฆ่างู เช่น เอาไม้ยาวๆเขี่ยงูทิ้งไป ส่งเสียงดังให้งูตกใจ หรือ ไม่ก็อุ้มเด็กให้ออกห่างจากงู เป็นต้น ทั้งนี้ต้องระลึกไว้เสมอว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ครั้งหนึ่งชาติหนึ่ง เราเองอาจเคยเล่นบทบาทเป็นงู  อีกชาติหนึ่ง เราอาจเคยเล่นบทบาทเป็นเด็ก  ถ้าเราเป็นงูเคยถูกเขาฆ่า คราวนี้ เวทนา ตัณหา ของกรรมเก่าในตัวเรา จะสร้างเจตสิกและดวงจิตขึ้นมา โน้มนำให้เราอยากฆ่างู เป็นการเอาคืน ถ้าเรามีสติสัมปชัญญะดีพอ ตัด ผัสสะ >>เวทนา  >>ตัณหา ก่อน แก้ปัญหาด้วยการไม่ฆ่างูกลับคืน  กรรมเก่าก็จะขาดสะบั้นตั้งแต่นั้นไป ไม่ต้องตามจองล้างจองผลาญกันไม่มีที่สิ้นสุด อยากจะบอกว่า เหตุการณ์ทั้งหมดถูกโปรแกรมไว้แล้ว การจะฆ่างู ช่วยเด็กหรือไม่ ขึ้นอยู่กับกรรมในอดีต ว่า เคยมีใครฆ่างูเพื่อช่วยเราหรือไม่ ถ้ามี ในภพชาตินี้ พลังแห่งกรรมก็จะดลจิตดลใจให้เรา ฆ่างูเพื่อช่วยเด็กเช่นกัน เราฝืนพลังแห่งกรรมไม่ได้ แต่อาจใช้สติสัมปชัญญะตัดกรรมได้ หลายคนอาจสงสัยเรื่องภพชาติ แล้ว สับสนในเรื่องของเวลาระหว่างภพ ความจริงแล้ว เวลาเป็นสิ่งมายา ไม่มีอยู่จริง และการสนองของผลกรรม จะอยู่เหนือมิติของเวลา เรื่องนี้เข้าใจยาก แต่ผู้ที่บรรลุมรรคญาน จนเห็นการเกิด-ดับ มาซ้อนทับกันณ.จุดเดียว จะเข้าใจในสรรพสิ่งอย่างแจ่มชัด ว่าเวลา ไม่มีอยู่จริง ผมได้พยายามอธิบาย เรื่องมิติของเวลา ไว้ในหนังสือ "ไอน์สไตน์พบ พระพุทธเจ้าเห็น"  เพราะถ้าเข้าใจในเรื่องนี้เพียงเรื่องเดียว จะสามารถตอบปัญหาในสิ่งที่เคยสงสัยกันอยู่ได้อย่างมากมาย  ไม่ว่า เรื่องตายแล้วเกิด  กฎแห่งกรรม สุญญตา อิทัปปจยตา อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา จนถึงระดับนิพพาน  ฯลฯ จากคุณ : ปัจจตัง (ปัจจตัง) - [ 3 เม.ย. 50 01:13:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 การฆ่า  เสือ  งู  นก  ..ที่ถามมาในกรณีนั้น  ย่อมเป็นบาปทั้งนั้น  ..แต่ในกรณีนั้นอาจจะต้องยอมทำบาป พวกที่เป็น แบ๊คทีเรียหรือไวรัส  ยังไม่มีการตัดสินว่าบาปหรือไม่  เพราะไม่ทราบว่าสิ่งเล็กๆพวกนั้นมีวิญญาณหรือไม่  รวมทั้งพวกตัวอสุจิก็ไม่ทราบ  แต่ถ้าไข่ที่ถูกผสมแล้ว  ก็ไม่ทราบว่าตอนไหนที่มีวิญญาณมาครอง  ถ้ามีวิญญาณมาครองเมื่อไหร่ ก็ถือว่าเป็นตัวคนหรือตัวสัตว์ที่เริ่มมีชีวิตแล้ว  ถ้าไปทำลายก็บาปแน่ๆ จากคุณ : Ck (Clarke) - [ 3 เม.ย. 50 01:55:47 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ระวังจะจริตวิตกทางธรรมนะครับ พุทธิสอนให้เราตื่น ไม่ใช่ตื่นกลัว ประเภทผวาอุกาบาต ถ้าเรามี"เจตนาดี สติดี ไม่ต้องกลัวอะไร" บาป กับ บาปกรรมก็ต่างกัน ปล่อยวางเสียบ้าง คำถามคุณผมนึกถึงศาสนาเชน จากคุณ : ธนะรัตน์ เอ็กโซติก - [ 3 เม.ย. 50 07:44:31 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เจตนา คือ กรรม จากคุณ : นึกแนะ - [ 3 เม.ย. 50 07:48:48 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดี จขกท.ครับ เรื่องนี้เคยมีคนยกตัวอย่างเปรียบเทียบให้ฟังแล้วใน กท.เก่า ๆ เดี๋ยวจะลองหาดูนะครับถ้าเจอจะ Copy มาให้อ่านนะครับ อ่านแล้วได้มุมมองที่ดีมาก ๆ ครับ จากคุณ : yuyu (YUYU-001) - [ 3 เม.ย. 50 08:23:59 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ครับ ขอบพระคุณทุกท่านครับ...ที่ร่วมแบ่งปันความรู้... จากการเปรียบเทียบคำสอน... ทำให้ทราบว่า ในทัศนคติของพุทธ ในการกระทำ หนึ่งๆสามารถเป็น บุญและบาปได้... ส่วนคริสตเตียน บาป กับ ความชอบธรรม ไม่มีว่ากระทำนั้นๆเป็นได้ทั้งสองอย่าง.. จากคุณ : nawapol1 - [ 3 เม.ย. 50 09:36:36 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ปาณาติบาต  แปลว่าทำสัตว์มีชีวิตให้ตกล่วงไป   อธิบายว่า  ฆ่าสัตว์  ปลงชีพสัตว์.   ก็ในคำว่า  ปาณะ  นี้  โดยโวหาร  ได้แก่สัตว์  โดยปรมัตถ์  ได้แก่ชีวิตินทรีย์.   อนึ่ง  เจตนาฆ่า  อันเป็นเหตุยังความพยายามตัดรอนชีวิตินทรีย์ให้ตั้งขึ้น   เป็นไปทางกายทวาร และวจีทวาร  ทางใดทางหนึ่ง   ของผู้มีความสำคัญในชีวิตนั้นว่า  เป็นสัตว์มีชีวิต  ชื่อว่าปาณาติบาต.   ปาณาติบาตนั้น  ชื่อว่ามีโทษน้อย  ในสัตว์เล็ก บรรดาสัตว์ที่เว้นจากคุณมีสัตว์เดรัจฉานเป็นต้น   ชื่อว่ามีโทษมาก  ในเพราะสัตว์มีร่างกายใหญ่.   เพราะเหตุไร ?  เพราะต้องขวนขวายมาก.   แม้เมื่อมีความพยายามเสมอกัน  ก็มีโทษมาก  เพราะมีวัตถุใหญ่. ในบรรดาสัตว์ที่มีคุณมีมนุษย์เป็นต้น   สัตว์มีคุณน้อยมีโทษน้อย  สัตว์มีคุณมากมีโทษมาก. แม้เมื่อมีสรีระและคุณเท่ากัน  ก็พึงทราบว่า   มีโทษน้อย  เพราะกิเลสและความพยายามอ่อน   มีโทษมาก  เพราะกิเลสและความพยายามแรงกล้า. ปาณาติบาตนั้น  มีองค์ ๕  คือ ๑. ปาโณ   สัตว์มีชีวิต ๒. ปาณสญญิตา   ตนรู้ว่าสัตว์มีชีวิต ๓. วธกจิตตํ จิตคิดจะฆ่า ๔. อุปกกโม  มีความพยายาม  ( ลงมือทำ ) ๕. เตน  มรณํ  สัตว์ตายด้วยความพยายามนั้น. วรรณนาจุลศีล สมันตปาสาทิกา จากคุณ : Ritti Janson - [ 3 เม.ย. 50 09:48:38 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เจอแล้วครับ ยาวหน่อยนะ เมื่อสมัยที่ผมบวชเป็นพระอยู่ในป่า ผมได้พบกับเหตุการณ์เช่นนี้เหมือนกันครับ คือ ระหว่างที่กำลังล้างบาตรอยู่นั้น พวกเราเหล่าพระป่าได้เห็น งูเขียวตัวหนึ่ง ตัวใหญ่มาก กำลังใช้ลำตัวพันมัดรัดตุ๊กแกตัวใหญ่ตัวหนึ่ง หมายจะให้ตายแล้วจะได้กลืนต่อไป พวกเราก็ลังเลกันว่าจะช่วยอย่างไรดี พอดีพระผู้ใหญ่รูปหนึ่งเดินเข้ามาเห็น พวกเรากำลังมุงดูอะไรกันอยู่ เมื่อท่านเห็นก็ดุตำหนิพวกเราเป็นการใหญ่ ว่า "เห็นสัตว์ได้ยาก พวกท่านเป็นพระสงฆ์ทำไมไม่รู้จักช่วยเหลือ " แล้วท่านก็คว้าไม้ท่อนยาวมาเขี่ยงูนั้น พร้อมกับสั่งให้มันปล่อยตุ๊กแกนั้น   ก็แปลกครับ เจ้างูนั้นก็รีบคลายตัว แล้วเลื้อยหนีไป ซุ่มอยู่หลังก้อนหินบริเวณนั้น ปล่อยเจ้าตุ๊กแกนั้น รีบเลื้อยหนีไป ไอ้กระพ้ม....พระที่กล้าหาญที่สุดในหมู่นั้น ยกมือถามทันใด "หลวงพี่ครับ หากช่วยมันแล้ว เจ้างูนั้นก็อดอาหารสิครับ เราควรปล่อยให้มันเป็นไปตามกฎแห่งกรรมตามธรรมชาติ วงจรชีวิตของพวกมันไม่ดีกว่าหรือ" ท่านหันมาทางผม แล้วกล่าวดุๆว่า "เอาไว้ท่านไปธุดงค์แล้วเจอเสือวิ่งไล่ตะครุบท่าน ผมจะไม่ช่วยท่าน เพราะเป็นกฎแห่งกรรมของท่านเองตามธรรมชาติ" ผมสะดุ้งสิครับ แล้วท่านก็สอนว่า " หากเราไม่เห็นก็แล้วกันไป  เพราะเราไม่สามารถช่วยเหลือคนหรือสัตว์ได้ทั้งโลก แต่หากเห็นอยู่ตรงหน้าแล้ว เราเองก็คือหนึ่งในตัวละครกรรมบ่วงนั้นๆแล้ว   ทั้งท่าน และ สัตว์ที่จะถูกกิน และสัตว์ที่กำลังจะกิน คือ เจ้ากรรมนายเวรของกันและกันทั้งหมด   ท่านก็ต้องมีบุญสัมพันธ์กับสัตว์ทั้งสองนั้น จึงได้บังเอิญมาพบพวกมันกำลังยื้อแย่งชีวิตกันอยู่ ท่านช่วยตุ๊กแกนั่น ตุ๊กแกก็รอดชีวิตไปเสวยกรรมของมันต่อไป   ส่วนเจ้างูนั่นแทนที่จะทำกรรมหนักคือฆ่าชีวิตผู้อื่น ก็ทำกรรมเหลือเพียงแค่ทำให้ผู้อื่นบาดเจ็บร่างกายเท่านั้น ท่านได้ช่วยทั้งสองฝ่าย ไม่ได้ช่วยเพียงแค่ฝ่ายเดียว ใครจะไปรู้ว่าหลายภพชาติเก่าก่อนพวกท่านกับสัตว์พวกนี้ อาจจะเคยเป็นพ่อแม่ พี่น้อง สามีภรรยา ลูกหลานกันมาก่อนก็ได้ " พิจารณากันเองนะครับ โชคดีครับ จากคุณ : CHM จากคุณ : yuyu (YUYU-001) - [ 3 เม.ย. 50 09:54:23 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ๑. ปาโณ   สัตว์มีชีวิต *************************************************** [๖๓๓] สัตว์มีชีวิต ภิกษุสำคัญว่าสัตว์มีชีวิต พรากจากชีวิต ต้องอาบัติปาจิตตีย์.             สัตว์มีชีวิต ภิกษุสงสัย พรากจากชีวิต ต้องอาบัติทุกกฏ.             สัตว์มีชีวิต ภิกษุสำคัญไม่ใช่สัตว์มีชีวิต พรากจากชีวิต ไม่ต้องอาบัติ.             ไม่ใช่สัตว์มีชีวิต ภิกษุสำคัญว่าสัตว์มีชีวิต ... ต้องอาบัติทุกกฏ.             ไม่ใช่สัตว์มีชีวิต ภิกษุสงสัย ... ต้องอาบัติทุกกฏ.             ไม่ใช่สัตว์มีชีวิต ภิกษุสำคัญว่าไม่ใช่สัตว์มีชีวิต ... ไม่ต้องอาบัติ. พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒ พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๒ มหาวิภังค์ ภาค ๒ ปาจิตตีย์ วรรคที่ ๗ สัปปาณกวรรค สิกขาบทที่ ๑ สิกขาบทวิภังค์ หมายเหตุ อาบัติปาจิตตีย์ หนักกว่า อาบัติทุกกฏ จากคุณ : Ritti Janson - [ 3 เม.ย. 50 09:56:24 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ๒. ปาณสญญิตา   ตนรู้ว่าสัตว์มีชีวิต ************************************************* [๖๓๓] ...........ฯลฯ            สัตว์มีชีวิต ภิกษุสำคัญไม่ใช่สัตว์มีชีวิต พรากจากชีวิต ไม่ต้องอาบัติ.            ไม่ใช่สัตว์มีชีวิต ภิกษุสำคัญว่าสัตว์มีชีวิต ... ต้องอาบัติทุกกฏ.             พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒ พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๒ มหาวิภังค์ ภาค ๒ ปาจิตตีย์ วรรคที่ ๗ สัปปาณกวรรค สิกขาบทที่ ๑ สิกขาบทวิภังค์ จากคุณ : Ritti Janson - [ 3 เม.ย. 50 10:03:43 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ๓. วธกจิตตํ จิตคิดจะฆ่า ************************************************* [๒๐๙] ๑. ก็โดยสมัยนั้นแล ภิกษุรูปหนึ่งกำลังฉันอาหาร เนื้อติดคอ ภิกษุอีกรูปหนึ่ง ได้ให้ประหารที่คอภิกษุนั้น เนื้อหลุดออกมาพร้อมกับโลหิต ภิกษุนั้นถึงมรณภาพ ภิกษุรูปที่ ประหารมีความรังเกียจว่า เราต้องอาบัติปาราชิกแล้ว กระมังหนอ จึงกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มี พระภาค พระผู้มีพระภาค ตรัสถามว่า ดูกรภิกษุ เธอคิดอย่างไร?             ภิ. ข้าพระพุทธเจ้า ไม่มีความประสงค์จะให้ถึงมรณภาพ พระพุทธเจ้าข้า             ภ. ภิกษุไม่มีความประสงค์จะให้ถึงมรณภาพ ไม่ต้องอาบัติ             ๒. ก็โดยสมัยนั้นแล เมื่อภิกษุรูปหนึ่งกำลังฉันอาหาร เนื้อติดคอ ภิกษุอีกรูปหนึ่ง ประสงค์จะให้ถึงมรณภาพ ได้ให้ประหารที่คอภิกษุนั้น เนื้อหลุดออกมาพร้อมกับโลหิต ภิกษุ นั้นถึงมรณภาพ ภิกษุรูปที่ประหาร มีความรังเกียจว่า เราต้องอาบัติปาราชิกแล้ว กระมังหนอ จึงกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค พระผู้มีพระภาค ตรัสถามว่า ดูกรภิกษุ เธอคิดอย่างไร?             ภิ. ข้าพระพุทธเจ้า มีความประสงค์จะให้ถึงมรณภาพ พระพุทธเจ้าข้า             ภ. ดูกรภิกษุ เธอต้องอาบัติปาราชิกแล้ว พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑  พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๑ มหาวิภังค์ ภาค ๑ วินีตวัตถุ จากคุณ : Ritti Janson - [ 3 เม.ย. 50 10:09:53 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ๔. อุปกกโม  มีความพยายาม  ( ลงมือทำ ) *************************************************** เรื่องสาก             [๒๐๗] ก็โดยสมัยนั้นแล ภิกษุรูปหนึ่งปูลาดอาสนะอยู่ที่โรงอาหารในละแวกบ้าน ได้หยิบสากอันหนึ่งในสากที่เขาพิงรวมกันไว้ สากอันที่สองได้ล้มฟาดลงที่ศีรษะเด็กชายคนหนึ่ง เด็กชายนั้นตายแล้ว เธอได้มีความรังเกียจว่า เราต้องอาบัติปาราชิกแล้วกระมังหนอ จึงกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค พระผู้มีพระภาค ตรัสถามว่า ดูกรภิกษุ เธอคิดอย่างไร?             ภิ. ข้าพระพุทธเจ้า มิได้จงใจ พระพุทธเจ้าข้า             ภ. ดูกรภิกษุ ภิกษุไม่จงใจ ไม่ต้องอาบัติ พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑  พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๑ มหาวิภังค์ ภาค ๑ วินีตวัตถุ จากคุณ : Ritti Janson - [ 3 เม.ย. 50 10:21:26 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เป็นคำถามที่ดี แต่ไร้สาระ สงสัยคุณจะไม่ใช่คนพุทธ ถ้าคุณทำกูกต้องตามที่พระพุทะเจ้าทรงสอนไว้ ถึงคุณไม่เรียกตัวเองว่าพุทธ แต่คุณก็จะได้รับผลดีเท่าทียมกัน เพราะศาสนาพุทธสอนเรื่องสัจธรรม เช่นเดียวกันศาสนาคริสต์นั่นแหละ การใช้คำถาม IF ไม่ใช่เรื่องที่จะมาใช้กับศาสนาไม่ว่าศาสนาใดที้งสิ้น แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 50 10:25:53 จากคุณ : ksks (kongsilp2000) - [ 3 เม.ย. 50 10:24:36 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ๕. เตน  มรณํ  สัตว์ตายด้วยความพยายามนั้น ************************************************** เรื่องเนื้อติดคอ ๓ เรื่อง]             [๒๐๙].........ฯลฯ ๒. ก็โดยสมัยนั้นแล เมื่อภิกษุรูปหนึ่งกำลังฉันอาหาร เนื้อติดคอ ภิกษุอีกรูปหนึ่ง ประสงค์จะให้ถึงมรณภาพ ได้ให้ประหารที่คอภิกษุนั้น เนื้อหลุดออกมาพร้อมกับโลหิต ภิกษุ นั้นถึงมรณภาพ ภิกษุรูปที่ประหาร มีความรังเกียจว่า เราต้องอาบัติปาราชิกแล้ว กระมังหนอ จึงกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค พระผู้มีพระภาค ตรัสถามว่า ดูกรภิกษุ เธอคิดอย่างไร?             ภิ. ข้าพระพุทธเจ้า มีความประสงค์จะให้ถึงมรณภาพ พระพุทธเจ้าข้า             ภ. ดูกรภิกษุ เธอต้องอาบัติปาราชิกแล้ว             ๓. ก็โดยสมัยนั้นแล เมื่อภิกษุรูปหนึ่งกำลังฉันอาหาร เนื้อติดคอ ภิกษุอีกรูปหนึ่ง ประสงค์จะให้ถึงมรณภาพ ได้ให้ประหารที่คอภิกษุนั้น เนื้อหลุดออกมาพร้อมกับโลหิต แต่ภิกษุ นั้นไม่ถึงกับมรณภาพ ภิกษุรูปที่ประหารมีความรังเกียจว่า เราต้องอาบัติปาราชิกแล้ว กระมังหนอ จึงกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค พระผู้มีพระภาค ตรัสถามว่า ดูกรภิกษุ เธอคิดอย่างไร?             ภิ. ข้าพระพุทธเจ้า มีความประสงค์จะให้ถึงมรณภาพ พระพุทธเจ้าข้า             ภ. เธอไม่ต้องอาบัติปาราชิก แต่ต้องอาบัติถุลลัจจัย *********************************************** [๖๓๕] โดยสมัยนั้น พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของ อนาถบิณฑิกคหบดี เขตพระนครสาวัตถี ครั้งนั้น พระฉัพพัคคีย์รู้อยู่ บริโภคน้ำมีตัวสัตว์ บรรดาภิกษุที่เป็นผู้มักน้อย ... ต่างก็เพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาว่า ไฉน พระฉัพพัคคีย์รู้อยู่ จึงได้บริโภคน้ำมีตัวสัตว์เล่า? แล้วกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค ... .........ฯลฯ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้:- พระบัญญัติ             ๑๑๑. ๒. อนึ่ง ภิกษุใด รู้อยู่ บริโภคน้ำมีตัวสัตว์ เป็นปาจิตตีย์. [๖๓๘] ภิกษุไม่รู้ว่าน้ำมีตัวสัตว์ ๑ ภิกษุรู้ว่าน้ำไม่มีตัวสัตว์ คือรู้ว่าสัตว์จักไม่ตายเพราะ การบริโภค ดังนี้ บริโภค ๑ ภิกษุวิกลจริต ๑ ภิกษุอาทิกัมมิกะ ๑ ไม่ต้องอาบัติแล. พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒ พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๒ มหาวิภังค์ ภาค ๒ ๗. สัปปาณกวรรค สิกขาบทที่ ๒ เรื่องพระฉัพพัคคีย์ จากคุณ : Ritti Janson - [ 3 เม.ย. 50 10:33:54 ]

ความคิดเห็นที่ 18 สองบทว่า  ชีวิตา  โวโรปิตา  ได้แก่  พรากเสียจากชีวิต.  แม้ใน สิกขาบท  คำว่า  โวโรเปยฺย  ก็แปลว่า  พึงพรากเสีย.  ก็เพราะคำว่า  โวโร- เปยฺย  นั่น  เป็นเพียงโวหารเท่านั้น,  เพราะว่า  เมื่อสัตว์ถูกพรากจากชีวิต แล้ว  ไม่มีชีวิตไร ๆ จะยังคงอยู่ต่างหากในสัตว์นี้  คือ  จะถึงความอันตรธาน ไปแน่นอน  เหมือนศีรษะเมื่อถูกพรากเครื่องประดับศีรษะ  ฉะนั้น;  เพราะ- ฉะนั้น  เพื่อจะแสดงอรรถนั้น  ในบทภาชนะ  พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงได้ตรัส คำว่า ชีวิตินฺทฺริยํ  อุปจฺฉินฺทติ  เป็นต้น.  ก็ในสิกขาบทนี้  จำเพาะสัตว์ ดิรัจฉานเท่านั้น  บัณฑิตพึงทราบว่า  ปาณะ  (ปราณ).  ภิกษุฆ่าสัตว์เดรัจฉาน นั้น  เล็กบ้าง  ใหญ่บ้าง  เป็นอาบัติเท่ากัน,  ไม่มีความต่างกัน.  แต่ในสัตว์ใหญ่ เป็นอกุศลมาก  เพราะมีความพยายามมาก. สมันตปาสาทิกา สัญจิจจปาณ สิกขาบทที่  ๑ สัปปาณวรรค จากคุณ : Ritti Janson - [ 3 เม.ย. 50 10:41:27 ]

ความคิดเห็นที่ 19 แน่นอนว่าฆ่าสัตว์ทางพุทธ ถือว่ามีกรรมแน่นอนครับ แต่ไม่เป็นไรมากครับ   เพราะว่าช่วยอีกชีวิตก็ได้บุญ บุญเจือจางกรรมได้ครับ  เหมือนน้ำเจือหมึก ก็เติมน้ำไป เยอะ ๆ  ภาษาพระเรียกว่า   อัพโพหาริก  ครับ.... ...... เพราะว่าพุทธศาสนา มีหลายภพชาติครับ เลยมีเวลาวนเวียนได้ครับ แล้วแต่กรรมที่จะนำ  จนกว่าผู้นั้นจะบรรลุไป ...... เคยมีในสมัยพุทธกาล เรื่อง เสือกับกวางนี่แหละครับ คนถามกันมาเหมือนกัน ในเรื่องกรรม  มันเป็นอจินไตย คือไม่ควรไปคิดมัน จากคุณ : pugpuppy - [ 3 เม.ย. 50 10:41:51 ]

ความคิดเห็นที่ 20 หมอนหญ้าขอไม่เลือก เพราะในความเป็นจริง IF แบบนั้นจะไม่เกิดขึ้น เพราะคุณสามารถช่วยทั้งสองฝ่ายได้นี่นา การช่วย .. ไม่จำเป็นต้องฆ่าซะหน่อย อย่างความเห็นของคุณ yuyu .. ไม่รู้ว่าคุณเจ้าของกระทู้เคยเจอเหตุการณ์ทำนองนี้ไหม แปลกนะคะ .. บางทีพวกนี้ก็รู้ฟังแบบไร้เหตุผล ^__^ อย่าจำกัดปัญญาของตัวเองไว้แค่ 1 กับ 2 ซิคะ เพราะความจริงแล้ว มัน 1..2 ..3 ..4 ... n ก็มัน infinity อะนะ ทางวิทยาศาสตร์เขาก็คิดสมมุติฐานเอาไว้เยอะๆ เหมือนกัน จากคุณ : หมอนหญ้า - [ 3 เม.ย. 50 13:08:24 ]

ความคิดเห็นที่ 21 คุณหมอนหญ้า  ... เป็นคนที่จิตใจดีงามครับ แต่ถึงคุณไม่เลือก  ยังไงก็ต้องมีฝ่ายหนึ่ง ทำกรรมแน่นอนครับ เลี่ยงไม่ได้ ลองเอาเป็นว่า   คุณหมอนหญ้า เอาตัวเองให้เสือกินแทนเด็ก เสือ ก็ทำกรรมหนักไปอีก ...  คุณหมอนหญ้าเลือกฆ่าเสือดีกว่าครับ... อย่างน้อย  เสือไม่โดนทำกรรมหนัก  แต่ตัวเรารับกรรมหนักไว้เอง จากคุณ : pugpuppy - [ 3 เม.ย. 50 14:58:48 ]

ความคิดเห็นที่ 22 คุณ หมอนหญ้า ครับ กรณีกระทู้ คือ งูเห่า และ งูจกอาง นะครับ.... ในสภาพที่อธิบายคือ ด้วยความ โกรธ ของสัตว์เหล่านั้น และความเร็วของสัตว์เหล่านั้น .. เสือ ความแข็งแรงของมัน.... ในกรณีที่ ไม่มี ปืนสลบ เสือประชิดตัวเด็ก เรามีอาวุธ ทำร้ายสัตย์นั้นได้ และเราไม่แน่ใจว่า จะยิงเฉยๆจะหยุดหรือปล่าว ถ้าไม่ฆ่า.... จากคุณ : nawapol1 - [ 3 เม.ย. 50 16:56:32 ]

ความคิดเห็นที่ 23 คือ คงต้องอธิบายภายใต้เงื่อนไขของกระทู้ครับ.. จากคุณ : nawapol1 - [ 3 เม.ย. 50 16:59:30 ]

ความคิดเห็นที่ 24 การตั้งเงื่อนไข ค่อนข้างชัดอยู่ในตัวมันแล้วนะครับ... ไม่ได้บอกว่า ไม่ฆ่าเด็กก็ไม่ถูกกัดก็ได้.... จากคุณ : nawapol1 - [ 3 เม.ย. 50 17:07:21 ]

ความคิดเห็นที่ 25 แล้วถ้าผมคิดว่า "ถ้าผมอยู่ในเหตุการณ์ ผมจะให้เสือกินผม เด็กก็จะได้ยินดีที่รักษาชีวิตไว้ได้  เสือก็ได้ยินดีที่มีอาหารประทังให้ได้ อิ่มท้อง ส่วนผมจะมีความยินดีปรีดาเป็นที่สุดหากเหตุการนี้จะเกิดขึ้นจริงกับตัวผม ผมจะได้ชื่อว่าสามารถใช้ร่างกายนี้อันประกอบด้วยสิ่งปฏิกูลมีแต่โทษ ทำให้ผู้อื่นมีความสุข " ยังดีซะกว่า ใช้ร่างกายเบียดเบียนใคร หรือ ดีซะกว่ามาถูกยิงตายอยู่ข้างถนน ชีวิตเรามีค่ามากแค่ไหนกันเคยทำประโยชน์ให้ใครบ้าง จากคุณ : greengazebo - [ 3 เม.ย. 50 17:08:52 ]

ความคิดเห็นที่ 26 คุณ  greengazebo  ครับ เป้นผมผมเลือกที่จะ บริจาคร่างกายให้กับ องกร การกุศล แทน ยกร่างกายให้เสือกินครับ... ตา หัวใจ ไต ... มีคุณค่ากับหลายท่านครับ จากคุณ : nawapol1 - [ 3 เม.ย. 50 17:26:23 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อีกอย่างถ้าผมยังมชีวิตอยู่... ผมสามารถบริจาค โลหิต ได้มากมาย.. จากคุณ : nawapol1 - [ 3 เม.ย. 50 17:27:04 ]

ความคิดเห็นที่ 28 คุณ nawapol ต้องมองดูโลกแห่งความเป็นจริงครับ ถามว่า ถ้าคิดจะฆ่าเสือจริงๆ นั้น เราต้องมีปืน ถ้าเรามือเปล่า เราจะฆ่าเสือได้หรือครับ นั่นมันในหนังทีวี ทีนี้ถ้าเรามีปืน คุณคิดว่า เราจะยิงแม่นหรือครับ คุณยิงปืนเป็นหรือเปล่า ผมเคยฝึกยิงมาแล้วตอนเรียนรด. มันไม่ง่าย เหมือนพระเอกในหนังทีวีนะครับ ดังนั้น จะมาบอกเงื่อนไขว่า ต้องฆ่าหรือสละตัวเองเท่านั้น ไม่ใช่ความเป็นจริงครับ ส่วนความเป็นจริงวิธีที่ดีที่สุด และง่ายที่สุดสำหรับเราคือ ยิงปืนขู่สิครับ สัตว์ทุกชนิดกลัวเสียงดังอยู่แล้ว ยิงเฉียดๆ เข้าไป บางทีสำหรับเราผู้ยิงปืนไม่ค่อยเก่งแล้ว ง่ายกว่า ยิงให้ถูกตั้งเยอะผมว่า ต่อมาเรื่องงู นี่ก็เช่นกัน ไม่ใช่ความจริงเท่าไหร่ว่าต้องฆ่าเท่านั้นเป็นทางเลือกเดียว แน่นอนบางคนอาจฆ่างูเลย แต่การไม่ฆ่าก็สามารถทำได้ครับ เพราะผมเคยเจอสถานการณ์มาแล้ว แต่ไม่ถึงขั้นงูจงอาจ แค่งูเขียว ผมก็คว้าต้นไม้ยาวๆ ที่มันหักและมีกิ่งใบเยอะๆ มาก พุ่งแหย่เข้าไปที่ตัวงู คล้ายๆ จอมยุทธทิ่มกระบี่เข้าไป อย่างนั้นแหละ ภายใน 10 กระบวนท่าทิ่มเท่านั้น งูมันก็เผ่นถอยหลังไปแล้วล่ะครับ แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 50 18:32:38 จากคุณ : หัดฝัน - [ 3 เม.ย. 50 18:27:49 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ในความเป้นจริง... งูจงอาง น่ากลัวกว่าที่คุรคิดนะครับ...เพราะผมเอาสถานการจริงมาเทียบ... ส่วนเงื่อนไข ว่า ยิงแม่นหรือไม่แม่น นั้น คนละเงื่อนไขเช่นกัน.. เพราะผมบอกว่า ฆ่าเสือ ไม่ได้บอกว่า ยิงโดยเสี่ยงว่าอาจโดนเสือหรือเด็ก... คุณคิดว่าเสือ จะหนี เสมอ ที่คุณยิง หรือ เสือจะหนีไปพร้อมกับเด็กครับ... จากคุณ : nawapol1 - [ 3 เม.ย. 50 18:33:17 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ทีนี้ถ้าไม่ฆ่าถือเป็นการสร้างกรรมให้กับเสือหรือเปล่า ก็เสือยังมีชีวิตนี่ครับ เสือหนีจากเราไป เดี๋ยวมันก็ไปหาอาหารที่อื่นได้ครับ ต่อมามีบางประเด็นที่แสดงความเห็นเกี่ยวกับเชื้อโรค ถามว่า ถ้าคิดฆ่าเชื้อโรค บาปไหม ตอบว่า บาปในจิตที่คิดฆ่าครับ เหมือนเราโกรธคิดเตะทำลายเก้าอี้ตัวนี้ให้ย่อยยับ ถามว่าบาปไหม บาปที่คิดทำลายไงล่ะครับ แต่เมื่อลงมือทำลายเก้าอี้ให้ย่อยยับแล้ว ผิดศีลข้อ 1 ไหม คำตอบคือ ไม่ผิดครับ เพราะเก้าอี้ไม่มีชีวิต ตรงนี้เห็นภาพชัดเจนอยู่แล้ว เรื่องเก้าอี้ (แต่อาจผิดศีลข้อ 2 ถ้าเก้าอี้เป็นของคนอื่น) ทีนี้ย้อนมาเรื่องเชื้อโรคบ้าง ถ้าอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันก็เท่ากับฆ่าเชื้อโรคไปด้วย ผิดศีลข้อ 1 ไหม คำตอบคือไม่ผิดครับ เพราะพระพุทธเจ้าท่านห้ามฆ่าสัตว์ แต่ไม่ได้ห้ามกิจกรรมที่อาจทำลายเชื้อโรคต่างๆ ครับ  ดังเช่น ในสมัยพระพุทธกาล พระโสดาบัน(ศีลบริสุทธิ์ทุกข้อ) ไม่ฆ่าสัตว์เลย แต่หุงหาอาหารต้มน้ำถวายพระ ไม่มีบาปอันใดเกิดขึ้นทั้งสิ้นครับ และพระพุทธเจ้าก็ไม่ได้ห้ามปรามด้วยว่า ห้ามต้มน้ำเป็นการฆ่าเชื้อโรค ทำลายชีวิตผู้อื่นเป็นบาป พระพุทธเจ้าท่านไม่เคยห้ามครับ ดังนั้น การทำให้เชื้อโรคตายไม่ได้เป็นบาปครับ ถ้าไม่ได้มีจิตใจคิดฆ่าทำลาย (มิฉะนั้นจะบาปเหมือนคิดทำลายเก้าอี้) จากคุณ : หัดฝัน - [ 3 เม.ย. 50 18:41:10 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ตอบคุณ นวพล แล้วคุณคิดว่า ตั้งใจยิง จะยิงถูกเสือแน่หรือเปล่า ยิงขู่กับตั้งใจ ยิงขู่ง่ายกว่าเยอะครับ ผมคิดในง่ายสถานการณ์จริงครับ แก้ไขเมื่อ 03 เม.ย. 50 18:44:03 จากคุณ : หัดฝัน - [ 3 เม.ย. 50 18:42:11 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ในกรณีนี้คือ ยิงถูกแน่นอนครับ... มันมีกรณีนี้อยู่จริงครับ... ผมไม่ได้ เอานักเรียนรด.มาเทียบนะครับ.. ในเงื่อนไขคือ ถ้าคุณ ยิงแล้วถูก.. ไม่ได้เอาเงื่อนไขความจริงของคุร ณ ตอนนี้.. อีกอย่าง เราจะแน่ใจได้อย่างไรว่า เสื้อจะไม่หนีโดยคาบเด็กไปด้วย.. จากคุณ : nawapol1 - [ 3 เม.ย. 50 19:06:53 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เป้นความจริงของโลก แต่อาจไม่ใช่ความจริงที่เป้นตัวคุณ ... อาจไม่ได้อยู่ในเงื่อนไข ความจริงทุกกรณี.. เพื่อ จำกัดลักษณะของคำตอบครับ.. เพราะผมต้องการทราบในกรณีนี้จริงๆครับ.. จากคุณ : nawapol1 - [ 3 เม.ย. 50 19:08:54 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ทั้งนี้ทั้งนั้น    มันเป็นเหตุการณ์สมมุติ    ไว้เกิดจริงค่อยว่ากันอีกที     วิธีมีเยอะ ไม่ใช่แคนั้น   ทำไงก็ได้ให้ตกใจแต่ไม่ตาย  หรือถ้าตาย แสดงว่าเสือซวย  ^^" เสือเป็นสัตว์ขี้ตกใจครับ  เหมือนแมวนั่นล่ะ  อย่างที่คุณหัดฝันพูด  ถ้าเสือคาบเด็กไปด้วยจนเรายิงไม่ทันล่ะก็ ทำใจครับ เพราะคงสุดความสามารถเราแล้ว ถ้าคุณจะบังคับให้มีทางเลือกแค่นั้นจริงๆล่ะก็  ผมจะยิงนัดแรกขู่ ไม่หยุดนัดสองตาย   แล้วยอมรับกรรมที่จะเกิดขึ้นในอนาคตด้วยเพราะอย่างน้อยเจตนาเป็นกุศลครับ    คิดเล่นๆ  เป็นเสือคิดจะกินเด็ก คงตกอบายอีกนาน   กว่าจะมาทวงกรรมผมอ่ะ     ทำในสิ่งที่ตนคิดว่าถูกแล้วก็ยอมรับผลมันซะ จากคุณ : mamarine - [ 4 เม.ย. 50 07:10:23 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เรื่องจริง เกิดขึ้น กับแม่หมอนหญ้าค่ะ แม่เคยเล่าให้ฟังเมื่อนานมาแล้ว หมอนหญ้าจำรายละเอียดไม่ค่อยได้ ตอนนั้นแม่ยังเป็นเด็กค่ะ ต้องไปเลี้ยงควายในทุ่ง กำลังนั่นพักหันหลังพิงต้นไม้ แล้วก็ได้ยินเสียงคนที่คุ้นเคยดังโหวกเหวกมาแต่ไกล บอกให้แม่หนี พอหันไปดูก็เห็นเสือตัวเบ้อเริ่มกำลังตรงมา ส่วนลุงเค้าอยู่อีกฟากด้านหลังเสืออีกที แม่ก็รีบปีนขึ้นต้นไม้ทันที เสือมันก็เฝ้าใต้ต้นไม้ไม่ไปไหน แล้วลุงก็หายไป แม่นึกว่าจะไม่รอดแล้ว เพราะเสือมันไม่ยอมไปไหน แต่สักครู่ลุงก็กลับมาพร้อมกูด ลุงเป่าไม่กี่ทีเสือมันก็เผ่นไปไกล แต่ถ้าเป็นหมอนหญ้าที่ไม่รู้วิธีทำให้เสือหนีไป ด้วยสัญชาตญาณ หมอนหญ้าก็จะช่วยเด็กอยู่ดีค่ะ อย่างแรกที่คิดคือ .. ล่อมันไปทางอื่น ถ้าหาอย่างอื่นล่อไม่ได้แล้วจริงๆ หมอนหญ้าก็จะใช้ตัวเองนี่แหละ ล่อมัน ปกติสัตว์พวกเนี้ยถ้ามันไม่หิวหรือโกรธ มันก็ไม่ล่าค่ะ งั้นก็เป็นไปได้ว่าถ้าเราจะเรียกร้องความสนใจจากมันหน่อยก็พอ ถ้ามันหิว มันเห็นเราตัวใหญ่กว่าเด็กมันก็คงเปลี่ยนใจไม่ยากนักหรอก ที่เหลือก็คือ .. เราต้องช่วยตัวเองค่ะ ส่วนจะช่วยได้หรือไม่ได้ก็อีกเรื่อง เท่านี้เราก็ไม่ผิดต่อเด็กเพราะเราช่วยเด็กไว้ ไม่ผิดต่อตัวเองเพราะเราก็ไม่ได้อยากตาย แล้วก็พยายามช่วยตัวเองแล้ว ส่วนเสือในกรณีที่เราหนีพ้น มันก็พ้นจากความผิดครั้งนี้ แต่ถ้าเราตาย มันก็ผิด แต่ก็คงไม่ผิดเท่าไหร่เพราะมันทำเพราะหิว ไม่ได้ทำเพื่อความสนุกสนานหรือสะใจ ส่วนงู .. หมอนหญ้า ณ เวลานั้นคงไม่หลงเหลือความอายแล้วล่ะ งั้นหมอนหญ้ายอมเลยอ่ะ ถ้าหาผ้าอื่นไม่ได้ ก็จะยอมถอดเสื้อเลย คลุมมันซะ เท่านี้มันก็ไปไหนไม่ถูกละ จากนั้นก็หาไม้ง่ามมาสักสองอัน .. กดกลางตัวแล้วกดหัวให้ไว.. เท่าเนี้ย .. เรียบร้อย ถ้ารู้ทฤษฎีแต่ไม่กล้าปฏิบัติ ไม่กล้าจับเอง ก็ใช้เด็กนั่นแหละไปตามคนมาจับให้ ...... อืม.. ที่จริงไม่ต้องเล่าขนาดนี้ก็ได้นี่นะ .. บอกแล้วว่าช่วยโดยไม่ต้องฆ่าก็ได้ มันต้องมีวิธีซิ ส่วนจะวิธีไหนมันก็ขึ้นอยู่กับเหตุการณ์ขณะนั้นและสภาพแวดล้อมด้วย แต่ก็เอาเถอะ .. ไหนๆ ก็พิมแล้ว .. จะลบก็เสียดาย :P .. .. ไม่เอาละ ไปดีกว่า จากคุณ : หมอนหญ้า - [ 4 เม.ย. 50 09:12:25 ]

ความคิดเห็นที่ 36 คุณ หมอนหญ้า  ...  อย่างที่ผมคิดว่าคุณมีจิตใจดีทีเดียว เอาละครับ แต่ถ้าคุณหมอนหญ้า เป็นกัลยาณชน ผู้รักษาศีลอย่างดี เสือที่มากิน คุณหมอนหญ้า  แม้ว่าเจตนาเพื่อ ดับความหิวของมัน แต่ตัวคุณหมอนหญ้า รักษาศีลอย่างดี  กรรมทางพุทธเองแน่นอน ว่า ทำกรรมกับผู้ศีลสุง ย่อมหนักกว่า ผู้ทุศีลครับ ...... ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า  ถ้าเสือกินเด็ก  อาจมีกรรมน้อยกว่า เสือกินคุณหมอนหญ้า ผู้สมาทานศีลเสมอ ผมจึงเห็นว่า มันเลี่ยงไม่ได้ว่า   อย่างน้อยต้องมี ผู้หนึ่งที่ซวย รับผลกรรมไปครับ .... จากคุณ : pugpuppy - [ 4 เม.ย. 50 09:58:51 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ตอบคุณ นวพล เอาเป็นว่าขอบคุณที่ชี้แนะ นะครับ --------------------------------------- 1.อ่านแล้วไม่เข้าใจความหมาย 2.อ่านหรือฟังไม่จบ ลุกหนีไปซะก่อน 3.มีอคติ มีทิฐิ ทั้งหมดนี้เป็นต้นเหตุที่จะทำให้ไม่รู้ ลองอ่านนี้ดูนะครับเป็นวิทยาทานเพื่อจะเป็นประโยชน์กับคนอื่นๆ วิธีล่วงรู้คุณสมบัติผู้อื่น ปัญหา เพราะรู้ได้อย่างไรว่า ผู้ใดมีศีล มีกำลังใจ หรือมีปัญญาหรือไม่ ? พุทธดำรัสตอบ “ดูก่อนมหาบพิตร ศีลถึงรู้ได้ด้วยการอยู่ร่วมกัน ก็ศีลนั้นจะพึงรู้ได้โดยกาลนาน ไม่ใช่ด้วยกาลเล็กน้อย ผู้สนใจจึงจะรู้ ผู้ไม่สนใจก็ไม่รู้ ผู้มีปัญญาจึงจะรู้ได้ ผู้มีปัญญาทรามก็ไม่รู้ “ดูก่อนมหาบพิตร กำลังใจพึงรู้ได้ในคราวมีอันตราย ก็กำลังใจนั้น จะพึงรู้ได้โดยกาลนาน ไม่ใช่ด้วยกาลเล็กน้อย ผู้สนใจจึงจะรู้ ผู้ไม่สนใจก็ไม่รู้ ผู้มีปัญญาจึงจะรู้ได้ ผู้มีปัญญาทรามก็ไม่รู้ “ดูก่อนมหาบพิตร ปัญญาพึงรู้ได้ด้วยการสนทนา ก็ปัญญานั้น จะพึงรู้ได้โดยกาลนาน ไม่ใช่ด้วยกาลเล็กน้อย ผู้สนใจจึงจะรู้ ผู้ไม่สนใจก็ไม่รู้ ผู้มีปัญญาจึงจะรู้ได้ ผู้มีปัญญาทรามก็ไม่รู้ “คนผู้เกิดมาดี ไม่ควรไว้วางใจ เพราะผิวพรรณและรูปร่างไม่ควรไว้วางใจ เพราะการเห็นกันชั่วครู่เดียว เพราะว่านักบวชผู้ไม่สำรวมทั้งหลาย ย่อมเที่ยวไปในโลกนี้ ด้วยเครื่องบริขารของเหล่านักบวชผู้สำรวมดีแล้ว ประดุจกุณฑลดินและมาสกโลหะ หุ้มด้วยทองคำปลอมไว้ คนทั้งหลายไม่บริสุทธิ์ในภายใน งานแต่ภายนอก แวดล้อมด้วยบริวาร ท่องเที่ยงอยู่ในโลก” ชฏิลสูตรที่ ๑ ส. สํ. (๓๕๖) การบริจากอวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดก็ดีเป็นเรื่องที่น่ายกย่อง แต่ในบางสภาวะกาล เราใช้ปัญญาพิจารณาเรื่องเหล่านี้อย่างไร เราให้เพราะอยากให้ หรือ เราให้เพราะพ่อแม่ปู่ย่าตายาย เราเคยได้ให้เคยได้ทำเราจะไม่ทำไม่นับถือตามก็จักกระดากวางตัวอยู่ไม่ได้ หรือให้เพราะมันจะเกิดผลดีเป็นอานิสงส์ให้ไปเกิดในสุขคติภูมิ การให้ที่ทั้งผู้รับและผู้ให้ได้รับประโยชน์สูงสุด คือ การให้เพื่อยกระดับจิตใจ เราควรคิดว่าของสิ่งใดสิ่งหนึ่งมีค่าสักแค่ไหน เราผูกพันธ์กับมันมากหรือน้อย ยิ่งผูกพันธ์มาก เวลาไม่มีมันอยู่ก็จะเป็นทุกข์เท่าไรประมาณไม่ได้ อีกทั้งยังฝังในจิตใจนานเลยกว่าจะลืม  ถ้าเราตัดใจเสียสละให้ผู้อื่นซะ กระทำในใจให้สดใสตลอดทั้งวันแล้วคิดว่าวันเราได้เสียสละของรัก สิ่งของอันจะทำให้เราเป็นทุกข์ในภายภาคหน้า วันนี้ผู้รับทานของเราช่างเป็นผู้โชคดีเหลือเกินที่ได้รับสิ่งของที่เป็นที่รักของเรา ที่เราเสียสละแล้ว ของให้เค้ามีความสุขกับของดีที่เราสละแล้วเถอะ / เมื่อไรที่ทำความดีด้วยความบริสุทธ์ใจ ท่านไม่ต้องนอนรออานิสงส์ หรือไม่ต้องนอนรอให้โลกแตกสิ้นโลก แล้วจะได้ไปอยู่กับใคร พบความสุขได้เลยในชาตินี้ตอนนี้ สละเมื่อไร่ก็แช่มชื่นเบิกบานเมื่อนั้น ธรรมดาเรารังเกียจและไม่ค่อยอยากคลุกคลีกับพวกชอบขอซักเท่าไร มีขอทานเป็นต้น ในทางตรงกันข้าม ผู้ที่ชอบให้ชอบบริจากก็จะที่รัก ใครเห็นใครก็อยากจะคลุกคลีสนทนากัน  ใครก็อยากจะสูดจะดมกลิ่นของความดี ขอให้มีปัญญารุ่งเรืองทุกคนนะครับ จากคุณ : greengazebo - [ 4 เม.ย. 50 10:41:09 ]

ความคิดเห็นที่ 38 คุณ pugpuppy ต้องเข้าใจ หลักการให้ผลของกฏแห่งกรรมด้วยนะครับ บางคนร่ำรวยมาก ญาติกี่คนเจ็บป่วย ก็มีเงินรักษาได้หมดพร้อมๆ กัน บางคนยากจน ญาติสองคนเจ็บป่วย หากเขาเลือกญาติคนที่ 1 ก่อน คนที่สองก็ซวย หากเขาเลือกญาติคนที่ 2 คนที่หนึ่งก็ซวย ยกเว้นมีปัจจัยอื่นเข้ามาช่วย เช่น มีปัญญาดี รักษาญาติเองหายได้ เป็นต้น เรื่องสถานการณ์เสือนี่ก็เช่นกัน หากใครต้องไปตกอยู่ในสถานการณ์ที่ว่านี้ แสดงว่า เป็นการให้ผลของกรรมในอดีต เซ็ทโปรแกรมออกมาอย่างนี้แล้ว เช่น เด็ก ชาติในอดีต อาจเคยฆ่าคน ชาตินี้จึงมาเจอเสือ และอาจถูกฆ่าได้ทุกเมื่อ เสือ ชาติในอดีต เคยฆ่าคนตายจำนวนมาก ตายแล้วลงนรก พ้นนรกมาเป็นเสือ ซึ่งพร้อมที่ทำกรรมใหม่ได้ทุกเมื่อ ตัวเรา ชาติในอดีต อาจเคยฆ่าสัตว์ ชาตินี้กรรมจึงจัดสถานการณ์ให้มาเจอแบบนี้ เมื่อเราต้องเจอสถานการณ์ที่หินขนาดนี้ เราต้องรอดไปให้ได้โดยไม่สร้างกรรมใหม่ หากยังคงสร้างกรรม กฏแห่งกรรมก็จะจัดฉากใหม่ เพื่อให้เราต้องใช้กรรมเก่าไปสิ้นสุดเลยล่ะครับ จากคุณ : หัดฝัน - [ 4 เม.ย. 50 12:28:30 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ในกรณีที่คุณ pugpuppy บอก หมอนหญ้าก็เห็นด้วยนะ ถ้าเสือมันล่าเพราะความคะนอง แต่นี่ไม่ใช่นี่นา และอีกอย่างหมอนหญ้าก็อโหสิให้มันอยู่แล้ว แถมแผ่เมตตาให้ด้วย .. ขอให้มันกินหมอนหญ้าแล้วอิ่มท้อง ไม่ต้องฆ่าใครแถวนั้นเพิ่มเติมอีก ให้การกินของมันในครั้งนี้ ทำให้มันอิ่ม มีแรง ขอความดีที่หมอนหญ้าเสียสละตัวเองในครั้งนี้ดลบันดาลให้เสือตัวนี้ใช้ชีวิต และแรงที่ได้จากการกินหมอนหญ้า ให้มันมีชีวิตอยู่เพื่อไปทำความดีประสาสัตว์ กับสัตว์โลกอื่นต่อไป เพื่อเพิ่มเติมบุญให้ตัวมันเอง ถ้าชาติหน้ามีจริงก็ไม่ต้องเกิดเป็นผู้ที่ต้องใช้ชีวิตผู้อื่นเป็นกำลังในการมีชีวิตอีก อีกอย่าง..จะแน่ใจได้อย่างไรคะว่าหมอนหญ้ามีศีลมากกว่าเด็กคนนั้นน่ะ และอีกอย่างที่ไม่กล้าเปิดประเด็นก็คือ.. รู้ได้ยังไงว่าเสือมันกำลังจะกินเด็ก บางทีสิ่งที่เห็นอาจไม่ได้เป็นอย่างที่คิด แถมเสือนั้นอาจบำเพ็ญตบะมาก็ได้ สรุปคือ.. เราไม่รู้นะว่า ใครมีศีลมากกว่าใคร ทั้งตัวเรา เด็ก และเสือ ดังนั้นถ้าเป็นไปได้ .. ไม่ขอให้ใครตายทั้งนั้น แก้ไขเพิ่มเติมข้อความค่ะ แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 50 14:05:58 จากคุณ : หมอนหญ้า - [ 4 เม.ย. 50 13:49:26 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ขอบคุณ คุณgreengazebo ที่ร่วมแสดงความคิดเห้นและอธิบาย... ผมไม่แน่ใจว่าคนที่ ไม่เข้าใจ กระทู้ผม มาจากสาเหตุอะไรกันแน่นะครับ... แต่ ความคิดเห้นของคุรทำให้ผมเข้าใจ แนวความคิดของชาวพุทธมากขึ้น มากเลยครับ ขอท่านเจริญในธรรม จากคุณ : nawapol1 - [ 4 เม.ย. 50 16:03:44 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ถ้าหากว่า คุณgreengazebo หรือ ท่านอื่น สนใจ เกี่ยวกับความเชื่อแบบคริสตเตียนสามารถ หลังไมล์มาได้นะครับ ด้วยความยินดีครับ... ขอท่านเจริญในธรรม จากคุณ : nawapol1 - [ 4 เม.ย. 50 16:05:58 ]

ความคิดเห็นที่ 42 คุณหมอนหญ้าครับ ถ้าใครทำกรรมกับใครแล้ว  คนนั้นอโหสิกรรมได้ให้หมด เหมือนยอมความคดีแพ่ง แสดงว่า  หากใครทำบาปกับพระอรหันต์   ด้วยความเป็นอรหันต์ ย่อมต้องอโหสิกรรมให้ ผู้นั้นใช่หรือปล่าวครับ แสดงว่า กรรมที่เกิดกับท่านไม่มีผลหรือปล่าว แต่ผมเคยรู้ว่ากรรมบางอย่าง เป็นเหมือนคดีอาญา ครับแม้ว่าผู้ถูกกระทำ ยอมความ อโหสิ ให้  แต่กรรมต้องลงโทษให้ผู้ทำกรรมแน่นอน .......... ส่วนที่ว่าเสือ บำเพ็ญตบะ อะไรผมว่า  หากเป็นเสือสมิง มากินเด็ก ถ้าเด็กนั่นเป็นเด็กเสเพล การที่เสือเลือกกินเด็กเสเพล  ก็เท่ากับเสือได้กรรมน้อยกว่า กิน คุณหมอนหญ้านะครับ แต่หากคุณหมอนหญ้า ใจดี เอาตัวไปแทรกแทน เด็กเสเพลนั้น  เด็กเลวนั่นรอดไปทำ กรรมหนักอีก   ส่วน เสือ นั่นกิน คุณหมอนหญ้าผู้สมาทานศีลดีเสมอ เสือนั่น ก็ซวยหนัก แม้คุณหมอนหญ้าจะอโหสิกรรม ในบางส่วน แต่ อกุศลกรรมในใจเสือ...  ต้องทำให้เสือรับกรรมอยู่ดีครับ ... . . .  .  ..  ... . .. . .. ...   ยังไงความตั้งใจดีของคุณหมอนหญ้า อาจไปเพิ่มกรรมสัตว์อื่น  มากกว่าเดิมก็ได้นะครับ จากคุณ : pugpuppy - [ 4 เม.ย. 50 16:45:03 ]

ความคิดเห็นที่ 43 .. คุณจะว่าหมอนหญ้าดื้อก็ได้ค่ะ ยิ่งเขาเป็นเด็กเสเพล ยิ่งอยากช่วยค่ะ อยากซื้อเวลาให้เขาได้มีชีวิต เผื่อวันหนึ่งเขาจะกลับตัวได้ เพราะโลกนี้ยังมีสิ่งดีๆอีกมาก คงจะมีสักสิ่งที่ช่วยจิตใจเขาได้ .. วันนี้หมอนหญ้าช่วยชีวิต เพื่อรอวันหน้าให้มีใครบางคน หรืออะไรบางสิ่งมาช่วยจิตใจเขาค่ะ หมอนหญ้าไม่ได้บอกนะว่าถ้าหมอนหญ้าอโหสิให้แล้ว เสือจะไม่ต้องได้รับกรรมใดๆ เลย เขายังต้องรับกรรมในการพรากชีวิตอยู่นะ ถ้าเด็กเป็นเด็กเสเพล ก็คิดว่ายิ่งต้องช่วยไว้ค่ะ เพราะถ้าหมอนหญ้าไม่ช่วย มันก็จะเกิดบ่วงกรรมขึ้นอีกหลายคู่ หมอนหญ้าขอเลือกที่จะยับยั้งวงจรกรรมเหล่านั้นไม่ให้เกิดดีกว่า ให้เหลือไว้แค่บ่วงของเสือกับกรรมการพรากชีวิตก็พอ ถ้าไม่ช่วย จะเกิดบ่วงของเสือและกรรมการพรากชีวิต จะเกิดบ่วงอาฆาตพยาบาทระหว่างเสือและเด็ก(อาจมีบ่วงอื่นตามมาอีกมาก) จะเกิดบ่วงของเด็กกับกรรมการมีจิตอาฆาตต่อเสือ จะเกิดบ่วงพยาบาทที่เด็กมีต่อเรา จะเกิดบ่วงของเด็กกับกรรมการมีจิตอาฆาตต่อเรา จะเกิดบ่วงของเรากับกรรมความรู้สึกผิด ถ้าช่วย จะเกิดเพียงบ่วงของเสือและกรรมการพรากชีวิต บ่วงอื่นนั้นไม่เกิด ซึ่งบ่วงของการผูกอาฆาตพยาบาทระหว่างเสือและเด็ก นั้นอาจจะเกิดบ่วงซ้อนขึ้นอีกหลายบ่วงในนี้ เพราะถ้าเกิดการจองเวรขึ้น บ่วงนี้จะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ และดึงคนและสัตว์ให้เข้ามาทำกรรมมากขึ้นเรื่อยๆ จองเวรกันไม่มีที่สิ้นสุด จากคุณ : หมอนหญ้า - [ 5 เม.ย. 50 09:11:52 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ตอบ คห.ที่42 เห็นด้วยครับมนุษย์ทุกคนมีกรรมเป็นของตัวเอง  แต่ครั้นจะไปคิดว่าระหว่าง เด็กกับเสือจะเหลือฆ่าสิ่งไหน ดูจะไม่ใช้ผู้ที่ได้ศึกษาพระไตรปิฏกมาดีแล้ว คงจะไม่ใช่ผู้ที่มีปัญญากระทำกัน ทางออกที่ถูกที่สุดอาจจะไม่ใช่ทางออกที่ดีที่สุด  ถ้ามั่วแต่คิดว่าเสือเนี่ยเป็นเสือสมิงรึปล่าว หรือ เด็กคนนี้เป็นคนดีรึปล่าว ผมว่าคงโดนกินทั้ง 2 คน --------------------------------- ทานที่เราได้ให้มาแล้ว ใช้ระยะเวลาทั้งชีวิต มีค่ามากมายแค่ไหนเท่าไร่ ก็ไม่เท่าการเสียสละให้ชีวิตเป็นทาน เราหวงแหนชีวิตเรามากแค่ไหน แล้วชีวิตท่านเคยให้ประโยชน์กับท่านมากน้อยแค่ไหน เพราะเอาหูไปฟังเพลง(เสียง)เมื่อไปกระทบกับโสต(หู )ประสาทประมวลผลเสียงที่ได้ยินหู เมื่อจิตรับรู้ว่าเป็นเสียงอะไร ถ้าเป็นเสียงขู่ ด่า ตะคอกก็จะทำให้เกิดอารณ์ขุ่นมัว  ใครก็ไม่อยากโดนด่า ถ้าเป็นเสียง ยกยอ ปอปั้น ก็จะทำให้เกิดอารณ์ยินดี  ยินดีในคำยกยอปอปั้น (จิตมีรูปเป็นอารมณ์) จนยึดติด หลง แสวงหามันอยู่ตลอด ขาดมันไม่ได้ เป็นต้น เราดิ้นรนมาแล้วไม่รู้เท่าไร  หากินเหน็ดเหนื่อยมาแล้วเท่าไรก็ไม่รู้ เคยเหรอ!ก็ปล่าว ท่านจะเก็บกายนี้ไว้ทำไมละ นี่แหละเป็นโอกาสดีที่สุดเสียสละที่สุด  "ได้บุญ"  ถ้าถามต่อว่าได้บุญตรงไหน ?เอาบุญไปทำอะไร สำหรับตีตั่ว ไปสวรรค์เหรอหรือเพื่อบรรลุผลบางที่ต้องการ การคิดอย่างนี้ถูกก็แค่นิดเดียวเท่านั้นถูกแค่ส่วนน้อยแค่เบื่องต่ำ บุญ มีความหมาย ว่าการชำระล้าง,การขัดเกลา ผู้ที่ชำระ   แล้วขัดเกลาแล้วย่อมกล่าวได้ว่าเป็นผู้มีบุญ  บุญสามารถถึงได้ในชาตินี้ บุญชำระล้างได้อย่างไร ถ้าท่านบริจากทานด้วยทรัพย์สินส่วนตัวเป็นประจำและเป็นปรกติ สิ่งหนึ่งที่จะหายไปคือความตระหนี่ ขี้เหนียว ความไม่เผื่อแผ่ ความเห็นแก่ตัว เป็นผู้มีปรกติที่ไม่โลภ ไม่ยึดติดในทรัพย์สมบัติอัน เป็นต้นเหตุแห่งความอยาก(ตัณหา)แล้วยึดติด(อุปาทาน)ชอบต้องการอยู่บ่อยๆ เมื่อได้อยู่ก็หลงใหลเพลิดเพลิน เมื่อไม่ได้ทุกข์ทรมานใจ (ศึกษาวรรคนี้จากปฏิจสมุปบาท) นี้เฉพาะบุญ(เครื่องขัดเกลาจิตใจ)ที่เกิดขึ้นจากการให้ทานเพียงอย่างเดียว การทำบุญที่พระพุทธเจ้าทรงตรัสมี 10 แบบ หรือเรียกว่า"บุญกิริยาวัตถุ" มีอยู่ ๑๐ ประการ คือ ๑. "ทานมัย"    -   การทำบุญด้วยการให้เงิน สิ่งของ ความรู้ และหรือ การให้อภัยทาน ๒. "สีลมัย"      -    การทำบุญด้วยการรักษาศีล มีความประพฤติดี ไม่เบียดเบียนผู้อื่นทั้งทางกาย วาจา และใจ ๓. "ภาวนามัย"  -   การทำบุญด้วยการปฏิบัติธรรม บำเพ็ญสมาธิภาวนา ๔. "อปจายนมัย" -  การประพฤติตนอ่อนน้อม ๕. "เวยยาวัจจมัย" -  การช่วยเหลือ ขวนขวาย รับใช้ ๖. "ปัตติทานมัย"   - การเฉลี่ยความดีให้แก่ผู้อื่น เช่น การบอกบุญ ๗. "ปัตตานุโมทนามัย" -  การแสดงความยินดีเมื่อได้ทราบว่า ผู้อื่นกระทำความดี หรือการอนุโมทนา ๘. "ธัมมัสสวนมัย"    - การฟังธรรม ๙. "ธัมมเทสนามัย"  - การสั่งสอนธรรม,เผยแพร่ธรรมะ ๑๐. "ทิฏฐุขุกัมม์"    -  การทำความเห็นให้ตรง ถูกต้องตามทำนองคลองธรรม บุญกิริยาทั้งสิบประการดังกล่าวอาจจัดรวมเป็น ๓ กลุ่มใหญ่คือ ทานมัย สีลมัย และ ภาวนามัย ทั้งหมดนี่ล้วนเป็น อุบายในการขัดเกลาทั้งสิ้น มีฤทธิ์เดชโดยตรงในการเผาผลานกิเลส ตัณหามีที่คือนิพพาน ส่วนประโยชน์หรือผลพลอยได้อย่างอื่น เช่นจะไปอยู่ในภพนั้นภพนี้ มีสวรรค์ หรือพรหมชั้นต่างเป็นต้น  แต่การหวังแค่นั้นยังน้อยนัก ต่ำนัก  เราถูกสอนกันให้สะสมบุญกันตั่งแต่เด็ก ทำบุญกันแบบหยอดกระปุก กราบไหว้สิ่งศักดิ์สิทธ์ทุกชนิดโดยไม่รู้ว่าเค้าทำความดีมาอย่างไรจึงมีคนนับถือกราบไหว้ ถ้าทำบุญ(ใส่บาตร)ด้วยกล้วยงามๆซักผลตั้งเจตนาว่าเราชื่นชมยินดีกับการกระทำแบบนี้เพรามันจะส่งผลให้เราเป็นคนไม่ตะหนี่ ขี้เหนียวลดกิเลสบางอย่างได้ เมื่อเสร็จกิจในการให้ทานท่านก็จะรู้ได้เองว่ามันสบายใจกว่าการให้ทานด้วยอาหารชั้นดีแล้วปราถนาว่าเมื่อละกายนี้แล้วขอให้อย่าเป็นผู้อดอยากขอให้ได้เสพอาหารชั้นดี ในทุกภพทุกชาติ อย่างหลังเป็นการความยึดมั่นในศีลและพรตข้อปฏิบัติที่งมงาย อันเนื่องจากไปยึดมั่นไว้เพื่อเป็นกําลังขวัญ กําลังใจ อย่างผิดๆ (สีลัพพตปรามาส) บุญให้ผลมาก และให้ผลเลยทันที ทันตาเห็น ก็ต่อเมื่อรู้จักเหตุรู้จักผลว่า  ทำเพื่ออะไรทำไม จุดประสงค์และเจตนา ดีหรือ บริสุทธิ์แค่ไหน ชีวิตเรากายเรา คือทานชั้นดีถ้ามีประโยชน์กับใครก็พึงให้พึงสละ แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 50 16:21:27 จากคุณ : greengazebo - [ 5 เม.ย. 50 16:18:54 ]