ความคิดเห็นที่ 1 จับผิดเชอร์ล็อค โฮล์มส์ ถ้าพูดถึงเจมส์ บอนด์ คนทั่วโลกก็รู้จักในนามของสายลับชั้นยอดของอังกฤษ  หรือถ้าเอ่ยถึงเจสสี เจมส์ คนส่วนใหญ่รู้จักในนามของจอมโจรชื่อดัง  แต่ถ้าพูดถึงเชอร์ล็อค โฮล์มส์ คุณก็คงเป็นคนหนึ่งที่ร้องอ๋อ ว่าอ้ายหมอนี่คือนักสืบชั้นหนึ่งที่ติดอันดับนักสืบระดับโลก ครับ  ถึงแม้เชอร์ล็อค โฮล์มส์จะเป็นตัวละครที่อาร์เธ่อร์ โคนัน ดอยล์ (Arthur Conan Doyle) สร้างขึ้นมา แต่หมอก็ดังมากจนคนเป็นจำนวนไม่น้อยเผลอนึกว่าเป็นนักสืบที่มีตัวตนจริงๆ  โคนัน ดอยล์สร้างเชอร์ล็อค โฮล์มส์ขึ้นมาในฐานะของนักสืบแบบอย่างของนักสืบสวนโดยอาศัยผลในแง่ของวิทยาศาสตร์ เป็นแบบอย่างของนักสืบรุ่นหลังๆที่นักแต่งคนอื่นๆนำมาลอกเลียนแบบ  ผลงานการสืบสวนของโฮล์มส์ปรากฏอยู่ในนิยายที่โคนัน ดอยล์เขียนขึ้นเป็นนิยายทั้งเรื่องยาวและเรื่องสั้นรวมทั้งสิ้น 60 เรื่อง ในสายตานักอ่านเกือบทั่วโลกมองดูโฮล์มส์อย่างชื่นชมในความสามารถ แต่สายตาของนักชีวเคมีและนักเขียนนิยายวิทยาศาสตร์ผู้ยิ่งใหญ่ของโลกคนหนึ่งกลับพินิจพิจารณาเชอร์ล็อค โฮล์มส์แล้วให้ความเห็นว่า โฮล์มส์เป็นนักสืบที่ “ปล่อยไก่” ออกมาไม่รู้กี่สิบตัว นักเขียนผู้ยิ่งใหญ่คนนี้คือ ดร.ไอแซ็ค อาซิมอฟครับ แก้ไขเมื่อ 06 ม.ค. 50 21:48:03 จากคุณ : เอวังด้วยประการฉะนี้ - [ 6 ม.ค. 50 21:26:01 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ต่อไปนี้คือรายการอาซิมอฟจับเชอร์ล็อค โฮล์มส์ขึ้นเขียง “สับแหลก” อย่างมันมือ อาซิมอฟให้ความเห็นว่าอาร์เธ่อร์ โคนัน ดอยล์ คนแต่งนิยายสืบสวนสอบสวนนี้เป็นผู้มีความรู้ในด้านวิทยาศาสตร์อยู่ในเกรดที่เรียกว่า “ไม่เอาไหน”  เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว พ่อเชอร์ล็อค โฮล์มส์ที่หลุดออกมาจากความคิดของเขาก็คง “แย่” พอๆกับเจ้านาย ไหนๆจะว่าเขาแล้ว ดร.อาซิมอฟก็ต้องยกตัวอย่างเสียหน่อย  อย่างเช่นคราวที่โคนัน ดอยล์ พยายามที่จะแสดงภูมิในความรู้เกี่ยวกับนักคณิตศาสตร์คนหนึ่งชื่อเจมส์ มอริอาร์ตี้ (James Moriarty) เขาแสดงความรู้ฝ่ายทางโฮล์มส์ในบทพูดตอนหนึ่งของเรื่อง “ปัจฉิมปัญหา” (The Final Problem) ว่า “เมื่อมอริอาร์ตี้อายุ 21 เขาเขียนตำราคณิตศาสตร์ทฤษฎีไบโนเมียลซึ่งถือเป็นตำราแบบฉบับของยุโรป” ข้อความนี้อาซิมอฟแย้งว่า ตอนที่มอริอาร์ตี้อายุ 21 คือประมาณปี ค.ศ.1865  แต่ก่อนหน้านี้ย้อนหลังไปถึง 40 ปี นักคณิตศาสตร์ชาวนอร์เวย์ชื่อนิลส์ เฮนริค เอเบล (Niels Henrik Abel) ได้คิดค้นและพิสูจน์ทฤษฎีไบโนเมียลอย่างสมบูรณ์แบบ  เป็นที่ยอมรับกันจนถึงปัจจุบันนี้ว่ายังไม่มีนักคณิตศาสตร์คนอื่นเพิ่มเติมทฤษฎีนี้ไปจากที่เอเบลพูดไว้  แสดงว่า 40 ปีที่ผ่านมา มอริอาร์ตี้ก็ไม่ได้ทำอะไรให้ก้าวหน้าไปกว่านี้  คำกล่าวของโฮล์มส์ที่โคนัน ดอยล์เขียนให้ อาซิมอฟก็คงหัวเราะแล้วบอกว่า “เชยน่าดู” จากคุณ : เอวังด้วยประการฉะนี้ - [ 6 ม.ค. 50 21:26:33 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ยังไม่สะใจ ดร.อาซิมอฟมองโคนัน ดอยล์ในแง่ดาราศาสตร์ต่อไปอีกว่ามีอะไรจะสับอีกไหม  ในเรื่อง หุบผาแห่งภัย ( The Valley of Fear ) โฮล์มส์พูดถึงมอริอาร์ตี้คนนี้อีกว่า “ไม่ใช่มอริอาร์ตี้คนนี้หรอกหรือที่เขียนตำรา ‘พลศาสตร์ของการเคลื่อนที่แห่งดาวเคราะห์น้อย’ (Dynamics of an Asteroid) ซึ่งถือว่าเป็นตำราชั้นยอดเล่มหนึ่ง” อาซิมอฟวิจารณ์ข้อความนี้ว่า โฮล์มส์พูดผิดหลักหรือไม่ก็พูดอย่างคนไม่รู้จริง  เป็นที่ยอมรับกันว่า ตั้งแต่ที่นักดาราศาสตร์ชาวฝรั่งเศสชื่อปิแอร์ ไซมอน เดอ ลาปลาซ (Pierre Simon de Laplace) เขียนหนังสือชื่อ Celestrial Mechanics ในปี ค.ศ.1825 ซึ่งอธิบายถึงกฎเกณฑ์การเคลื่อนที่ของดวงดาวจบลงแล้ว ยังไม่มีข้ออธิบายเพิ่มเติมจากหนังสือเล่มนี้แต่อย่างใด  ที่ถูกต้องแล้วในยุคของมอริอาร์ตี้ หนังสือที่เขาเขียนขึ้นน่าจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับการอธิบายทฤษฎีสัมพัทธภาพของไอน์สไตน์หรือไม่ก็เกี่ยวกับการแก้ปัญหา “Three Body Problem” มากกว่า แต่ไม่ใช่เกี่ยวกับเรื่องที่คุณโฮล์มส์แกพูดแน่  แสดงว่าโฮล์มส์เรา “ฝอยผิดหลัก” จากคุณ : เอวังด้วยประการฉะนี้ - [ 6 ม.ค. 50 21:26:56 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อย่างไรก็ดี อาซิมอฟก็ยังเห็นอกเห็นใจว่าโคนัน ดอยส์อาจจะอ่อนไปหน่อยสำหรับเรื่องทางด้านคณิตศาสตร์หรือดาราศาสตร์อย่างตัวอย่างที่ยกมาข้างต้น เลยพลอยทำให้โฮล์มส์เชยไปด้วย  อันที่จริงโคนัน ดอยล์เป็นนักฟิสิกส์ แต่คนที่จะเป็นนักฟิสิกส์ได้นั้นต้องมีพื้นฐานความรู้ทางด้านเคมีแข็งพอสมควร และความจริงก็เป็นอย่างนั้น  โคนัน ดอยล์สอดใส่ความรู้ทางด้านเคมีลงไปในเรื่องราวที่เขาเขียนอย่างมากมาย เพราะเชอร์ล็อคโฮล์มส์ถูกกำหนดให้เป็นนักเคมีมือแน่คนหนึ่ง  นอกเหนือจากมีอาชีพเป็นนักสืบชั้นยอด โฮล์มส์ถือว่าการพิสูจน์หลักฐานทางด้านเคมีเป็นวัตถุพยานที่น่าเชื่อถือในชั้นศาลพอที่จะลากคอเจ้าวายร้ายใดๆให้เข้าคุกได้ การที่ผู้อ่านรู้ว่าโฮล์มส์เป็นนักเคมีมือแน่ก็ดูได้จากการวิจารณ์ของ นพ.จอห์น เอช. วัตสัน (Dr.John H. Watson) นายแพทย์ที่ปรึกษาคนสนิทของเชอร์ล็อค โฮล์มส์  วัตสันได้วิจารณ์คุณลักษณะของโฮล์มส์อย่างชนิดตรงไปตรงมาในเรื่อง A Study in Scarlet ซึ่งเป็นตอนแรกของนิยายสืบสวนสอบสวนเชอร์ล็อค โฮล์มส์  นพ.วัตสันได้ให้คะแนนพระเอกของเราดังนี้:- ความรู้ทางด้านวรรณคดี, ปรัชญา, และดาราศาสตร์  “เป็นศูนย์” ความรู้ทางด้านการเมือง  “อ่อนมาก” ความรู้ทางด้านพฤกษศาสตร์  “เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้” ความรูทางด้านกายวิภาค  “ไม่เป็นแก่นสารนัก” ความรู้ทางด้านธรณีวิทยา  “พอใช้ได้” ความรู้ทางด้านเคมี  “เยี่ยม” เห็นไหมครับว่า นพ.วัตสันพี่ท่านชมเชยความรู้ของโฮล์มส์ชนิดถ้าเป็นนิสิตมหาวิทยาลัยก็อาจจะ “รีไทร์” (Retire) ไปแล้ว ยกเว้นทางด้านเคมีที่ นพ.วัตสันให้คะแนนเต็มกับนักสืบของเรา  แสดงว่าโฮล์มส์ “มือแน่” ทางด้านนี้ เอาละ  เมื่อโคนัน ดอยล์อุปโลกน์ให้เชอร์ล็อค โฮล์มส์มีความรู้ดีทางด้านเคมี  งานหนักก็ตกอยู่กับเขาในอันที่จะรักษาคุณสมบัติด้านนี้เอาไว้  จะเห็นได้ว่าแทบทุกเรื่องของเชอร์ล็อค โฮล์มส์ พระเอกของเราจะแสดงภูมิทางด้านเคมี เปิดโอกาสให้ ดร.อาซิมอฟซึ่งจ้องเล่นงานอยู่แล้วจับผิดนักสืบของเราไว้ได้มากมายหลายเรื่อง ต่อไปนี้เป็นรายการ “สับหมู” ที่ไอแซ็ค อาซิมอฟ หยิบยกเอาความรู้ทางด้านเคมีของโฮล์มส์ที่คุยว่าแน่ ซึ่งจะ “แน่” หรือ “แย่” ก็ลองพิจารณาดู จากคุณ : เอวังด้วยประการฉะนี้ - [ 6 ม.ค. 50 21:27:26 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ในเรื่อง “The Adventure of  Shoscombe Old Place” การที่โฮล์มส์จับนักปลอมแปลงเหรียญซึ่งเป็นตัวคนร้ายในเรื่องนี้ได้ก็โดยเหตุผลที่โฮล์มส์ให้กับศาลว่า: “ ผลจากการตรวจสอบด้วยกล้องจุลทรรศน์ ผมพบเศษของทองแดงและสังกะสีที่ตะเข็บข้อมือเสื้อของชายผู้นี้ ” เราสันนิษฐานในเบื้องต้นก่อนว่าโฮล์มส์คงจะนำเศษผงที่รวบรวมได้จากตะเข็บข้อมือเสื้อของผู้ต้องสงสัยนำไปตรวจสอบด้วยกล้องจุลทรรศน์และลงความเห็นว่ามันคือเศษผงของทองแดงและสังกะสี  การตรวจสอบพบว่าเศษผงที่เห็นนั้นคือเศษผงของโลหะเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ แต่การที่จะระบุลงไปเลยทีเดียวว่าโลหะนั้นคืออ้ายนั้นพวกอ้ายนี่ โดยใช้สายตาอย่างนั้นเป็นเรื่องตลกที่พอจะหัวเราะได้หลายเอิ๊ก  ไม่มีนักเคมีคนไหนกล้าลงความเห็นโดยอาศัยการตรวจสอบเพียงแค่นั้น  ยิ่งเป็นศาลด้วยแล้วก็น่าที่จะเป็นเหตุผลที่ไม่น่าพอใจ  อันที่จริงแล้วเศษผงของทองแดงหรือสังกะสีแม้เพียงเล็กน้อยสามารถพิสูจน์ได้โดยอาศัยวิธีทางเคมีหรืออาศัยเครื่องมือที่เรียกว่าสเปคโตรสโคป (Spectroscope)  แต่โฮล์มส์ก็มิได้อ้างถึงวิธีการนี้เลย หรือถ้าเราจะพยายามเข้าข้างโฮล์มส์ โดยคิดว่าเขาอาจจะได้ผ่านการทดสอบด้วยวิธีการทางเคมีมาแล้ว แต่ก็มีเหตุการณ์ทำนองนี้ในเรื่องเดียวกันที่โฮล์มส์ตรวจสอบสารที่สงสัยโดยอาศัยตาดูอีกหลายตอน  อย่างเช่นตอนหนึ่งโฮล์มส์กล่าวถึงวัตถุที่เขาตรวจสอบอยู่โดยกล่าวว่า: “ ขนที่พบคือเส้นด้ายจากเสื้อสักหลาด  รอยเปื้อนสีเทาเกิดจากพวกฝุ่นผง  ปรากฏว่าว่ามีเยื่อของหนังกำพร้าติดอยู่ทางซ้าย  ส่วนหยดสีน้ำตาลที่อยู่ตรงกลางนั้นคือกาวอย่างไม่ต้องสงสัย ”  (ซึ่งในเนื้อเรื่อง “กาว” ที่ปรากฏอยู่เป็นหลักฐานสำคัญของการสืบสวน) ข้อความข้างต้นนี้ก็นับว่าประหลาดอยู่ที่โฮล์มส์สามารถมองดูหยดเปื้อนเล็กๆที่เป็นสารอินทรีย์อผลึก (Amorphous Organic) แล้วบอกได้ทันทีว่ามันคือกาว ทั้งๆที่ยังมีสารอินทรีย์อผลึกในทำนองเดียวกันนี้อยู่อีกมากมาย  ข้อยืนยันข้อนี้เป็นหลักฐานผูกมัดผู้ต้องสงสัยที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นฆาตกร  แน่นอนถ้าศาลยอมรับในข้อพิสูจน์ง่ายๆนี้ของโฮล์มส์ จำเลยทั้งหลายที่ต้องขึ้นศาลนี้ก็คงต้องตกอยู่ในห้วงอันตราย! แต่ก็ไม่แน่นะครับ พระเอกโฮล์มส์ของเราอาจจะมีนัยน์ตาพิเศษก็ได้  ลองฟังดูโฮล์มส์คุยในตอนหนึ่งของเนื้อเรื่อง A Study in Scarlet : “ มองดูเพียงแวบเดียว ผมก็สามารถบอกได้ว่าขี้บุหรี่หรือซิก้าร์ที่หล่นอยู่นั้นเป็นบุหรี่หรือซิก้าร์ยี่ห้อไหน ” ข้อความนี้อาซิมอฟคิดว่าถ้าเชอร์ล็อค โฮล์มส์ไม่ใช่ผู้มีนัยน์ตาวิเศษคนเดียวในประวัติศาสตร์ของมนุษย์ โฮล์มส์ก็คงเป็นนักโม้ผู้มีวาทะอันฉกาจฉกรรจ์! จากคุณ : เอวังด้วยประการฉะนี้ - [ 6 ม.ค. 50 21:28:09 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ครับ! สับต่อไปอีกเรื่อง ในเรื่อง A Study in Scarlet ตอนที่ นพ.วัตสันเข้าไปในห้องทดลองเคมีของโฮล์มส์ ตอนนั้นโฮล์มส์กำลังค้นพบสารเคมีชนิดหนึ่งอยู่ โฮล์มส์ก็เลยถือโอกาสคุยซะเลยว่า: “ ผมได้พบสารรีเอเจ้นท์ (Reagent) ชนิดหนึ่งซึ่งจะเกิดการตกตะกอนก็ต่อเมื่อถูกกับฮีโมโกลบินหรือสารสีแดงในเม็ดโลหิตเท่านั้น ” สารตัวกระทำนี้พอจะเชื่อได้ว่าโฮล์มส์สามารถพบได้จริง แต่ผลการทดสอบของเขานั่นสิเป็นจุดที่อาซิมอฟจับได้ว่าโฮล์มส์ปล่อยไก่หรือ “โอเว่อร์” เกินไป โฮล์มส์ทำการทดสอบด้วยการใช้เข็มแหลมจิ้มนิ้วตัวเอง แล้วบีบหยดเลือดหยดหนึ่งลงไปในน้ำปริมาตร 1 ลิตร  เมื่อหยดเลือดละลายหายไปกับน้ำแล้ว เขาก็ใช้รีเอเจ้นท์ที่คิดค้นขึ้นมาใส่ลงไป  ปรากฏว่าเกิดการตกตะกอนขึ้น  ผลที่ได้ทำให้โฮล์มส์ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ  เขาบอกว่า: “ เราสามารถค้นหาร่องรอยของเลือดได้แม้ว่ามันจะเจือจางสักแค่ไหน  อย่างตัวอย่างที่ทดลองนี้อัตราส่วนของเลือดที่อยู่ในน้ำไม่เกินหนึ่งในล้าน รีเอเจ้นท์ของผมก็จับได้ว่ามันมีหยดเลือดอยู่ ” เหตุการณ์ตอนนี้ ดร.อาซิมอฟแย้งโฮล์มส์ 2 ประการด้วยกัน  ข้อที่หนึ่ง ถ้าการทดลองนี้ถูกต้อง โฮล์มส์น่าจะทดลองให้เห็นจริงด้วยว่าถ้ามีสารอื่นเจือปนที่ไม่ใช่เลือดแต่คล้ายคลึงกันละลายอยู่ในน้ำ จะไม่เกิดการตกตะกอนด้วยถ้าใส่รีเอเจ้นท์ตัวนี้ลงไป  ข้อที่สอง ข้อนี้จับผิดที่คำพูดของโฮล์มส์  ลองอาซิมอฟจะเอาผิดแล้วต้องเอาให้ได้  อาซิมอฟจัดแจงคำนวณออกมาทันที ธรรมดาน้ำหยดหนึ่งจะมีปริมาตรราว 1/20 มิลลิลิตร  หยดเลือดมีความหนืดสูงกว่าน้ำควรจะมีปริมาตรของหนึ่งหยดใหญ่กว่า  แต่เอาละ เรามาคิดเสียว่าโฮล์มส์เองก็กลัวเจ็บเหมือนกัน ดังนั้นเลือดที่เขาได้จากการแทงนิ้วตัวเองแล้วบีบลงไปในน้ำก็คงจะเพียงนิดเดียวไม่เต็มหยด ตีเสียว่าเป็น 1/50 มิลลิลิตร 1/50 มิลลิลิตรก็คือ 1/50,000 ลิตร  ด้วยคณิตศาสตร์เพียงง่ายๆ อัตราส่วนของเลือดในน้ำก็คือ 1/50,000  แต่โฮล์มส์ของเราปาเข้าไปว่ามีความเจือจางเพียงแค่ไม่เกิน 1/1,000,000 ! นักเคมีชั้นยอดอย่างโฮล์มส์ไม่ควรประมาณความเข้มข้นของสารละลายผิดความจริงไปมากกว่านี้!  หรือไม่ก็โฮล์มส์เข้าข่าย “คุยโม้อีกแล้ว”  แต่มาโม้กับ ดร.อาซิมอฟก็ต้องเจอดีอย่างนี้แหละ จากคุณ : เอวังด้วยประการฉะนี้ - [ 6 ม.ค. 50 21:28:45 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แม้แต่การออกชื่อสารเคมีผิด อาซิมอฟก็เอามาขึ้นเขียง  เหมือนกับในตอนหนึ่งของเรื่อง “A Case of Identity” นพ.วัตสันได้พูดถึงปัญหาการหายตัวไปอย่างลึกลับของชายคนหนึ่งโดยถามเชอร์ล็อค โฮล์มส์ว่า เรื่องนี้พอจะสืบสวนได้ไหม  โฮล์มส์ตอบว่าไม่เกินความสามารถของเขา  แต่เพื่อที่จะแสดงให้รู้ว่ามันก็ไม่ใช่ของง่ายนัก เขาจึงเล่นสำนวนในฐานะนักเคมีว่า: “ ได้ซิคุณ  แต่มันก็เหมือนกับการสังเคราะห์สารไบซัลเฟตของแบริต้านั่นแหละ (Bisulphate of Baryta) ” พอพูดออกมาปัง อาซิมอฟก็สับได้ทันที สารที่โฮล์มส์เอ่ยออกมานั้นเป็นสารประกอบมีสูตรทางเคมีคือ Ba(HSO)4  ชื่อที่ถูกต้องที่นักเคมีนิยมเรียกก็คือ Barium Bisulphate หรืออย่างน้อยก็ Barium Acid Sulphate  เป็นสารประกอบที่ไม่มีความสลักสำคัญอะไร ไม่มีเอ่ยถึงในตำราอ้างอิงส่วนใหญ่  ข้อสำคัญ มันเป็นสารประกอบที่สังเคราะห์ได้โดยไม่ยากเย็นอะไรนัก  ดังนั้นการที่โฮล์มส์นำไปเปรียบเทียบกับงานยากๆก็อาจจะ “เชยนิด ๆ” จากคุณ : เอวังด้วยประการฉะนี้ - [ 6 ม.ค. 50 21:29:16 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แม้แต่คำที่เราอาจจะคิดว่าเป็นเรื่องจุกจิก อาซิมอฟก็ไม่เว้น  อย่างเรื่อง “The Adventure of the Copper Beeches” โฮล์มส์พูดถึงสารประกอบ CH3COCH3 โดยออกเสียงเป็นพหูพจน์ว่า Acetones  อาซิมอฟก็ถือโอกาสสอบเสียเลยว่า คำๆนี้เป็นพหูพจน์ไม่ได้  มันต้องสะกดว่า Acetone ถึงจะถูก  สงสัยโฮล์มส์จะไปสับสนกับคำว่า Ketones ก็เลยหลุดคำว่า Acetones ออกมาด้วย  แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ “นักเคมีชั้นเยี่ยม” อย่างโฮล์มส์ก็ไม่ควรผิดเช่นนี้ มีศัพท์คำว่า “โลหะเจือ” อยู่ 2 คำคือ Alloy กับ Amalgam ที่โฮล์มส์พูดออกมา ทำให้อาซิมอฟจวกเอาได้ว่า “รู้ไม่จริง” ในเรื่อง “The Adventure of the Engineer’s Thumb” โฮล์มส์ทำการสืบสวนเรื่องราวของนักปลอมแปลงเหรียญเงินโดยทราบว่าแก๊งปลอมแปลงเหรียญแก๊งนี้เป็นแก๊งใหญ่มีอุปกรณ์การปลอมแปลงพร้อมมูล อาศัยเครื่องจักรในการหล่อหลอมโลหะเจือของเงิน โฮล์มส์ใช้คำว่า Amalgam ในความหมายของโลหะเจือ ซึ่ง ดร.อาซิมอฟแย้งว่าโลหะผสมของเงินในกรณีนี้ต้องใช้คำว่า Alloy  ในเนื้อเรื่องภายหลังโรงงานผิดกฎหมายนี้ถูกทะลายลง  ตำรวจพบสารนิเกิลกับดีบุกถูกเก็บไว้เป็นจำนวนมาก ซึ่งแน่นอนเหรียญปลอมที่ทำขึ้นมานี้คือโลหะเจือของนิเกิล-ดีบุก (Nickel-Tin Alloy)  คำว่า Amalgam จะใช้ได้ต่อเมื่อเป็นโลหะเจือที่ประกอบด้วยปรอท  ดังนั้นการที่โฮล์มส์ใช้คำว่า Amalgam จึงทำให้ ดร.อาซิมอฟดูถูกเอาได้ว่า “ไม่รู้จริง” จากคุณ : เอวังด้วยประการฉะนี้ - [ 6 ม.ค. 50 21:29:43 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มีอีกเรื่องหนึ่งที่ถูกอาซิมอฟขัดคอตั้งแต่ชื่อเรื่องเลยทีเดียว นั่นคือเชอร์ล็อค โฮล์มส์ตอน “The Adventure of the Blue Carbuncle” Carbuncle คือพลอยสีแดง  เป็นหินมีค่าจำพวกหนึ่งของโกเมน ซึ่งแบ่งย่อยเป็นหลายประเภทหลายสีด้วยกัน  แต่เฉพาะประเภทที่มีสีแดงแก่เท่านั้นมีชื่อเฉพาะว่า Carbuncle  มีชื่อเรียกทางเคมีว่า Iron-Aluminium Silicate  สีแดงของมันมีสีเหมือนการลุกโชนของก้อนถ่าน (รากศัพท์มาจากภาษาลาตินว่า Carbunculus  แปลว่าสะเก็ดถ่านไฟ)  ดังนั้นการที่โคนัน ดอยล์ตั้งชื่อว่า Blue Carbuncle จึงฟังขัดกันในตัวของมันเอง  แปลเป็นภาษาไทยๆได้ความว่า “พลอยสีแดงที่เป็นสีน้ำเงิน”  อาจเป็นเพราะว่าคนแต่งไม่รู้ความหมายที่แท้จริงของ Carbuncle หรือตั้งใจจะให้มันเป็นพลอยที่แปลกประหลาดก็ไม่รู้  แต่อาซิมอฟก็เล่นงานเสียจนอานเหมือนกัน มีข้อที่น่าสังเกตว่าโคนัน ดอยล์อาจจะไม่รู้ความหมายของ Carbuncle จริงๆก็ได้ เพราะในเนื้อเรื่อง โฮล์มส์กล่าวถึงหินมีค่าก้อนนี้ว่าเป็น “ผลึกถ่านน้ำหนัก 40 เกรน” ซึ่งข้อความนี้ผิดทั้งหัวทั้งท้าย  ประการแรก Carbuncle ไม่ใช่ผลึกของถ่านซึ่งจะต้องประกอบด้วยคาร์บอนไม่น้อยกว่า 90%  แต่ Carbuncle เป็นสารประกอบของเหล็ก, อะลูมิเนียม และซิลิค่อน  โฮล์มส์คงจะจำสับสนกับเพชรซึ่งเป็นอีกรูปหนึ่งของถ่าน แต่ก็น่าขำที่ว่าถ้าจำสับสนกับสารพวกเพชร หน่วยที่ใช้ก็น่าจะเป็นกะรัต  ควรจะพูดว่าหนัก 13 กะรัตมากกว่า 40 เกรน  แต่นี่ดันผ่าไปใช้หน่วยว่าเกรน เฮ้อ  ไม่รู้ว่าทำไมโฮล์มส์ถึงปล่อยไก่ให้เขาสับเอาๆอย่างนี้น๊า จากคุณ : เอวังด้วยประการฉะนี้ - [ 6 ม.ค. 50 21:31:40 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แถมท้าย “สับ” อีกสักเรื่องเถอะน่า ในเรื่อง The Sign of the Four โฮล์มส์ต้องการที่จะพักสมองด้วยการหลบปัญหาการสืบสวนที่ยุ่งยากซึ่งตนกำลังเผชิญอยู่ด้วยการหลบไปขลุกอยู่ในห้องทดลองเคมีที่ตนชอบสักพักหนึ่ง  เขาจึงบอกกับผู้ร่วมงานว่า “เอาไว้ให้ผมประสบความสำเร็จในการละลายสารไฮโดรคาร์บอนได้ก่อน แล้วผมจะกลับมาขบคิดปัญหาของโชลโต๊สต่อไป” ไฮโดรคาร์บอนเป็นโมเลกุลที่ประกอบด้วยอะตอมของคาร์บอนกับไฮโดรเจน ถ้าโมเลกุลใหญ่หน่อยมันก็จะอยู่ในสภาพของของแข็งที่อ่อนตัวในอุณหภูมิปรกติ (เช่นพวกน้ำมันดิน, ยางมะตอย)  พวกที่เป็นโมเลกุลเล็กก็จะมีสภาพเป็นของเหลวในอุณหภูมิปรกติ (เช่นพวกน้ำมันก๊าด, น้ำมันเบนซิน หรือน้ำมันปิโตรเลียม) ไฮโดรคาร์บอนสามารถผสมกันโดยอิสระ  ถ้าสารไฮโดรคาร์บอนที่เป็นของแข็งถูกใส่ลงในไฮโดรคาร์บอนที่เป็นของเหลว ของแข็งนั้นจะละลายเข้ากันโดยง่ายดาย อย่างเช่นที่เราเรียกว่า “การซักแห้ง” (Dry Cleaning) เป็นตัวอย่างอันหนึ่ง  สารไฮโดรคาร์บอนของเหลวสามารถใช้เป็นตัวทำละลายพวกคราบสกปรกได้เนื่องจากความสกปรกเหล่านี้ เช่นบนเสื้อผ้า มักจะมีส่วนใกล้เคียงกับสารพวกไฮโดรคาร์บอน  ดังนั้นถ้าเราพิจารณาคำพูดของพระเอกโฮล์มส์ที่กล่าวไว้ข้างต้นว่า “เอาไว้ให้ผมประสบความสำเร็จในการละลายสารไฮโดรคาร์บอนได้ก่อน” ก็เพียงแต่มีความหมายว่า “หลังจากที่ผมใช้เบนซีนละลายความสกปรกออกได้สำเร็จแล้ว ผมจะกลับมาทำงานต่อ”  ซึ่งในลักษณะเช่นนี้ เชอร์ล็อค โฮล์มส์ของเราจะมีโอกาสได้พักสมองไม่เกิน 45 วินาทีเท่านั้น  น่าสงสารจัง แก้ไขเมื่อ 06 ม.ค. 50 22:39:47 จากคุณ : เอวังด้วยประการฉะนี้ - [ 6 ม.ค. 50 21:32:10 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สับมามากแล้ว  ดร.อาซิมอฟก็เลยลูบหลังโคนัน ดอยล์เสียหน่อยว่า แนวความคิดของโคนัน ดอยล์บางครั้งก็เข้าท่าเหมือนกัน อย่างในเรื่อง “The Adventure of the Devil’s Foot” โฮล์มส์ได้พูดถึงรากไม้ชนิดหนึ่งซึ่งมาจากดินแดนฝั่งตะวันตกของอัฟริกา  ควันหรือไอระเหยของมันมีพิษสงที่น่ากลัว  จะว่าเสี่ยงเกินไปก็ได้ โฮล์มส์ทดลองควันพิษนี้กับที่ปรึกษาของเขา นพ.วัตสัน: “ ผมแทบจะนั่งเก้าอี้ไม่ติดทันทีที่สัมผัสกับกลิ่นอันรุนแรงของควันพิษ  รู้สึกใจหวิวๆ  คลื่นไส้อย่างรุนแรง  ชั่ววูบเดียวที่ได้กลิ่น สมองและจิตใจดูเหมือนจะควบคุมไม่ได้  นัยน์ตาผมพร่าพราย มองเห็นเหมือนกลุ่มควันสีดำลอยกระจายอยู่ตรงหน้า  และท่ามกลางกลุ่มควันเหล่านั้น ความรู้สึกหลอกหลอนเกิดขึ้น  ผมมองเห็นบรรดาปิศาจร้ายทั่วจักรวาลกระโดดโลดเต้นไปมา  มือเท้าอ่อนเปลี้ย  ขนทุกเส้นดูเหมือนจะลุกชัน  ปากผมอ้าค้าง  ลิ้นแข็ง  พยายามที่จะร้องออกมาแต่ไม่มีสำเนียงใดๆหลุดจากลำคอได้ ” ครึ่งศตวรรษต่อมาได้มีการค้นพบสารพิษที่มีชื่อว่า Lysergic Acid Diethylamide (LSD)  ถึงแม้จะไม่ใช่รากพิษจากอัฟริกา แต่พิษสงของมันนั้นไม่แตกต่างไปจากที่ นพ.วัตสันได้บรรยายไว้กว่า 50 ปีมาแล้ว นับว่าความคิดฝันของโคนัน ดอยล์ในนิยายของเขาก็เป็นจริงขึ้นมาได้เหมือนกัน  นับว่าเป็นความโชคร้ายของโฮล์มส์กับวัตสันที่ต้องผจญกับพิษร้ายที่ว่าล่วงหน้าตั้งกว่า 50 ปี! จากคุณ : เอวังด้วยประการฉะนี้ - [ 6 ม.ค. 50 21:32:37 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ครับ  ถึงบรรทัดนี้เชอร์ล็อค โฮล์มส์ของเราก็ “เละ” พอสมควรแล้ว เมื่อเจอปังตอของ ดร.ไอแซ็ค อาซิมอฟเข้าซึ่งท่านก็ “สับ” อย่างนักวิทยาศาสตร์  ตอนนี้ผู้เขียนอยากจะได้ใครสักคนที่มือแน่ๆมาช่วย “สับ” ดร.อาซิมอฟบ้าง เพราะท่านก็เขียนนิยายไว้มากมาย  ท่านจะไม่ปล่อยไก่ไว้บ้างเชียวหรือ จากคุณ : เอวังด้วยประการฉะนี้ - [ 6 ม.ค. 50 21:33:21 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อืม... โดน "สับเละ" จริงอย่างว่านะคะ จริงๆ แล้ว เรื่องข้อผิดพลาดต่างๆ ของเซอร์อาเทอร์ ในเรื่องเชอร์ล็อค โฮล์มส์ เนี่ย โดน "สับ" มาตั้งแต่สมัยที่ท่านเซอร์ ยังมีชีวิตอยู่แล้วค่ะ จนถึงขนาดว่าท่านเคยเขียนตอบข้อท้วงไว้แบบนี้ "...It has always seemed to me that so long as you produce your dramatic effect, accuracy of detail matters little. I have never striven for it and I have made some bad mistakes in consequence. What matter if I hold my readers?..." "...สำหรับผม ถ้ายังเขียนนิยายอยู่ ไอ้รายละเอียดเล็กๆน้อยๆมันจิ๊บจ๊อยมากเลยคุณ  ตั้งแต่เขียนมาผมไม่เคยใส่ใจเลย แล้วก็มีเขียนผิดด้วย  ก็ถ้าทำให้คนอ่านติดแล้วมันจะเป็นไรไปฮึ..." เด็ดดีใหมหล่ะ เข้าใจว่าประโยคนี้ ไอแซก อาซิมอฟ เองก็เคยอ่านผ่านมาแล้วเช่นกัน เนื่องจากตัวไอแซกเอง ก็เกือบกึ่งเป็นสาวกโฮล์มส์คนหนึ่ง ที่มา : http://www.straightdope.com/mailbag/msherlock.html แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 50 02:49:42 จากคุณ : Jekyll - [ 6 ม.ค. 50 23:28:15 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ความจริงก็มีระดับ professor ทางเคมี ออกมาช่วยโต้แก้แทน ท่านเซอร์ อยู่เหมือนกัน ..แต่คาดว่ายังไม่มีใครนำมาแปลให้ได้อ่านกัน ก็เลยนำมาลง link ไว้ เพื่อใครสามารถเข้า download บทความนี้ จะได้นำมาเผยแพร่กัน What kind of chemist was Sherlock Holmes? http://www.highbeam.com/doc/1G1-14125173.html http://www.kfki.hu/chemonet/hun/teazo/gyujt/holmes.html จากคุณ : ตามลิง - [ 7 ม.ค. 50 20:51:12 A:61.90.160.166 X: TicketID:076240 ]

ความคิดเห็นที่ 15 COOL! I like it. Thanks. จากคุณ : Sundown (sundown) - [ 8 ม.ค. 50 06:14:01 ]

ความคิดเห็นที่ 16 คิดเอาเองว่าสมัยก่อนเรื่องรายละเอียดเล็กๆน้อยๆอาจจะไม่ซีเรียสเท่าไหร่มั้งคะ แต่ถ้าเป็นยุคแห่งการแข่งขันเหมือนเดี๋ยวนี้ นักเขียนที่จะยิ่งใหญ่ได้ เราว่าจำเป็นมากๆที่จะต้องไม่ละเลยรายละเอียดต่างๆนะ จากคุณ : azzurrini - [ 9 ม.ค. 50 10:35:48 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อ่า ยังไม่ได้อ่าน จากคุณ : monkeygig - [ 9 ม.ค. 50 14:47:03 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ผมว่าสมัยนั้น ความรู้ต่างๆและเครื่องมือตรวจสอบมันยังไม่เท่าทันสมัยนี้มากกว่าครับ   สมัยนี้คิดค้นอะไรต่างๆได้มากมายมาเป็นเครื่องตรวจสอบและความรู้ต่างๆอีกมากมาย ทำให้สามารถแย้งข้อมูลเก่าๆไดสบายมาก จากคุณ : Rym รีมมาโร่ - [ 18 ม.ค. 50 12:41:48 ]

ความคิดเห็นที่ 19 แวะมาเยี่ยม  ค่ะ . จากคุณ : ลาบไก่ใส่ตับหมู - [ 24 ม.ค. 50 00:43:23 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เก็บลงคลังไม่ได้ จากคุณ : เอวังด้วยประการฉะนี้ - [ 3 ก.ค. 50 05:07:46 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เจ๋งเป้ง...งวดหน้าหาคนมาสับเรื่องอื่นหน่อยก็ดีนะครับ จากคุณ : นายปลาตีน - [ 7 ก.ย. 50 01:07:47 ]

ความคิดเห็นที่ 22 จากคุณ : หนึ่งฤดู สองรัก สามเรา - [ วันมาฆบูชา 53 18:18:51 ]