นี่เพิ่งไปได้หนังสือเล่มหนึ่งมา เล่มนี้สอนให้รู้ว่า หนังสือที่ขายดีที่สุดไม่ใช่หนังสือที่ดีที่ที่สุดเสมอไป
The Rape of Nanking ของ ไอริส ชาง หรือที่แปลเป็นไทยว่า หลั่งเลือดที่นานกิงนั้น เป็นหนังสือที่เราพอเคยสัมผัสมาแล้ว ตลอดเวลาที่อ่านหนังสือของไอริส ชาง เรามีข้อสงสัยมาตลอดการอ่านว่า ที่เล่าๆมามันเกิดขึ้นจริงเหรอ??? เพราะรู้สึกแม่คุณเขียนลอยๆขึ้นมายังไงไม่รู้
ซึ่งถ้าเกิดว่าหาตามกูเกิ้ลนั้น จะเห็นว่ามีเวบไซต์มากมายที่เขียนโจมตึตวามไม่น่าเชื่อถือของหนังสือของไอริส ชาง แล้วเราก็เห็นด้วยหลายๆประการกับฝ่ายขวาจัดของญี่ปุ่น ที่เขียนโจมตีตวามผิดพลาดของไอริส ชาง เช่น
1. การวิเคราะห์วัฒนธรรมและประวัติศาสตร์ญึ่ปุ่นที่ตื้นเขินเกินไป ไอริส ชางนั้น ติดมุมมองแบบมะกันต่อคนญั่ปุ่นตามอย่างนิยายขายดีของมะกัน เช่น เอาสำนวนญี่ปุ่นตามหลีกลัทธิบูชิโตที่ว่า ความภีกดีหนักดั่งขุนเขา ชีวิตเบาดั่งขนนก ดังนั้นทหารญี่ปุ่นจึงเห็นค่าของพลเมืองจีนยิ่งกว่าชี้ไปเลย 555555 แล้วที่เรดการ์ดฆ่าคนจีนมากมายไปยิ่งกว่าที่ญี่ปุ่นฆ่า แถมมีวิธีโหดเหี้ยมไม่น้อยกว่าเลย ไอริส ชางจะวิเคราะห์ยังไงครับ?????
2. ไอริส ชางไม่รู้จักญี่ปุ่นเลย ไอริส ชางเข้าใจผิดแม้แต่เอาชื่อจำแหน่งนายพัน มาเป็นชื่อสกุล อ่านออกเสียงชื่อสกุลแบบผิดๆ เป็นคนละโลก นั่นก็คือ ไอริส ชางเข้าใจว่า พันโท(ภาษาญี่ปุ่นว่า ไทสะ) โชะ (สะกดคำว่า ฮิซาโมะผิด) ว่าเป็นชื่อของ Taisa Isamo !!!!!
3. ไอริส ชางผิดข้อมูลมากมาย ไอริสชาง กล่าวหาว่า รัฐบาลญึ่ปุ่นปฏิเสธเรื่องราวอาชญากรรมสงครามในจีนมาโดยตลอด ทั้งๆที่ ความเป็นจริง ทั้งจักรพรรดิญี่ปุ่นและนายกรัฐมนตรีออกมา อะโพโลไจซ์ (ไม่ใช่ซอรี่) ต่อจีนและเกาหลีอย่างเป็นทางการแล้ว รวมทั้งที่ไอริส ชางกล่าวหาในหนังสือของเธอว่า กระทรวงศึกษาญี่ปุ่น ไม่ได้พูดถึงอาชญากรรมสงครามในจีนลงไปในหนังสือประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นเลย (เธอใช้คำว่า Eliminate) ทั้งๆที่ ก่อนเทอเขียนหนังสือเล่มนี้ ในหนังสือประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นระดับมัธยม ใส่ลงไปแล้วว่า พลเมืองจีนตายเพราะมือทหารญี่ปุ่น 150000 - 300000 คนครับ
ที่พูดมานี้ไม่ได้หมายความว่า เรื่องราวอันน่าสยดสยองอันนี้ไม่ได้เกิดขึ้นจริง แต่ไอริส ชาง เขียนขึ้นมาด้วยอตติทางประวัติศาสตร์ และผิดพลาดในข้อที่ไม่จำเป็นมากมาย จนเปิดช่องให้ฝ่ายขวาจัดของญี่ปุ่น พาลพูดได้ว่า เรื่องราวที่นานกิงน่ะ มันเป็นเรื่องซุงแหลของคนจีนชัดๆ
Honda Kutsuichi นักหนังสือพิมพ์ชาวญี่ปุ่น ได้เปิดเผยเรื่องราวอีนน่าอับอายในประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นแบบชนิดที่ว่า ไม่มีใครเถียงขึ้น ขั้นแรกของนักหนังสือพิมพ์ผู้กล้านี้ ตีแผ่เรื่องราวอันน่ารังเกียจแบบถึงกึ๋นให้คนญี่ปึ่นเห็น ผ่านรังนกอันใหญ่ของตนเอง หนังสือพิมพ์ อาซาฮี ชิมบุน เปิดประเด็นเผ็ดร้อนให้คนญี่ปึ่นจากทั่วสารทิศ ร่อนจดหมายมานับพันๆ ฉบับ ถกเถียงเรื่องนี้บนหน้าคอลัมน์ตนเอง ยิ่งฝ่ายขวาจัดเขียนมาโต้แย้งเพียงใด ฮอนดะ ก็ดูเหมือนจะมีข้อมูล ที่ทำเอาฝ่ายตรงข้ามหน้าหงายไปเท่านั้น เช่น.......
In Senso, the book of Japanese wartime reminiscences previously cited, the most shocking testimony come from middle-aged Japanese housewife. Staying overnight in an improvised dormitory in 1945, not long after the war ended, she overheard the conversation of some recently discharged soldiers, drinking.
จากเซนโซ, หนังสืออนุสรณ์สงครามที่เพิ่งกล่าวถึงไปนั้น ยังมีหลักฐานอันน่าตระหนกจากแม่บ้านชาวญี่ปุ่นวัยกลางคนคนหนึ่ง ที่อดหลับทั้งคืนในที่พักชั่วคราว ได้ยินเสียงสนทนาในวงเหล้าของทหารที่เพิ่งปลดระวาง เมื่อปี 1945 ไม่นานหลังสงครามนัก
"It was unbearable to listen to them," she wrote, "They laughed coarsely about the many Chinese women they had raped, and one told about seeing how far into a woman's body his arm would go..."
"ดิฉันทนไม่ได้ที่จะฟังพวกนั้นพูด" "พวกนั้นหัวเราะกันอย่างกักขฬะในเรื่องของผู้หญิงชาวจีนที่คนพวกนั้นไปข่มขืนมา แล้วยังมีคนพูดเรื่องที่มันรู้ว่าแขนของมันล้วงเข้าไปในตัวผู้หญิงได้ลึกแค่ไหนด้วย"
"I tried to rush out to the room, tearing the mosquito netting. In a panic, my mother grabbed me and told me to stay quiet, because who knows what might happen....And still the men went on and on, telling stories of their experiences"
"ดิฉันพยายามจะวิ่งออกจากห้อง ฉีกมุ้งลวดออกมา ตอนที่ดิฉันคลั่งอยู่นั้น แม่ของดิฉันได้คว้าฉันเอาไว้แล้วบอกให้ดิฉันเงียบ เพราะใครจะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น.......แล้วพวกมันก็ยังพูดๆๆต่อไป เล่าเรื่องประสบการณ์ของพวกมัน"
" 'What was that?' " [one asked>.
"มันที่ไหนวะ (คนนึงถาม)"
" 'Nanking. We had the most fun in Nanking. We could do anything we wanted....' "
"นานกิงไงโว้ย พวกกรูมันฉิบหายเลยล่ะ อยากทำอะไรก็ทำได้"
"I remembered joining in the parade to celebrate the fall of Nanking, waving the handmade flag. I had used things we needed deary to fill comfort bags for our soldiers. I had made talismans and thousand-stitch belts. I had written letters every day to thank and encourage our soldiers. Now I couldn't bear it..."
"ดิฉันจำได้ว่าดิฉันได้ร่วมขบวนเฉลิมฉลองการเข้ายึดนานกิงได้ โบกธงอันน้อยที่ดิฉันทำเอง ดิฉันสละของจำเป็น
ใส่ลงไปในถุงกำลังใจให้กับพวกทหาร ทำเครื่องรางให้ ทำผืนผ้าร้อยใจให้ ส่งจดหมายให้แนวหน้าทุกวัน ขอบคุณและให้กำลังใจให้กับเหล่าทหาร แต่ตอนนี้..ดิฉันรับไม่ได้....รับไม่ได้เลย"
ฮอนดะ ต่อมาได้เดืนทางไปยังประเทศจีน รวบรวมคำสัมภาษณ์จากผู้ที่พบความโหดร้ายของทหารญี่ปุ่น พิมพ์เป็นหนังสือ The Nanjing Massacre ออกมา ตลอดหนังสือ มีรูปของผู้ให้สัมภาษณ์ขณะให้การ สีหน้าของคนพูด บาดแผลที่ไม่ได้เลือนไปกับกาลเวลา เป็นเครื่องยืนยันได้อย่างดีว่า เรื่องราวที่แต่ละคนเล่ามานั้น ไม่ใช่เรื่องประเภท "เขาว่ากันว่า" แต่เป็นเรื่องที่เป็นบาดแผลในใจของเหยื่อสงครามเหล่านี้ บอกเล่าประสบการณ์ตรงว่าความโหดร้ายของสงครามจากน้ำมือของทหารญี่ปุ่นในแบบที่หลายๆคนจินตนาการไม่ถึง ว่า.......มันมีจริงครับกระผม
จากคุณ :
เมธาวดี 
- [
20 ต.ค. 47 10:38:11
]
จาก The Rape of Nanking สู่ The Nanjing Massacre ..
ความคิดเห็นที่ 15
