ความคิดเห็นที่ 1 คนเราถ้าตัดความอยากลงไปได้บ้าง ก็สามารถมีความสุขกับสิ่งที่มีอยู่ได้ ใช้ชีวิตให้มีความสุข และอย่ามีความสุขกับการทรมานตัวเองด้วยความอยาก จากคุณ : เล็ก (ชายสมบูรณ์) - [ 28 พ.ค. 51 18:24:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 โพสตไม่ได้ครับ คำหยาบมันเยอะไป ต้องแก้ไขก่อน เวลาเขียนแบบนี้อารมณ์มันไม่ได้ก็เพราะคำที่โพสตนี้ละครับ มีวิธีไหนบ้างที่จะโพสตแบบสบายๆ จากคุณ : เล็ก (ชายสมบูรณ์) - [ 28 พ.ค. 51 19:05:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ประเทศในทวีปเอเชีย ส่วนมากยังคงเชื่อเรื่องเทพเจ้า และเรื่องคำสาปต่างๆ ซึ่งบางเรื่องก็เป็นเรื่องที่มีคนพบเห็นพร้อมๆกัน แต่ ไม่สามารถพิสูจน์ได้ ว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนั้น อย่าง บั้งไฟพญานาค ตอนที่ผมได้พบเจอเรื่องนี้ มันเป็นเหตุบังเอิญสุดๆ ก็แค่คนขับแท็กซี่ที่พูดอะไรไร้สาระคนหนึ่ง แต่เรื่องไร้สาระของแก นำผมไปพบกับความลับของเทพเจ้า ตามผมมาครับ ค่ำคืนในกรุงเทพเป็นช่วงแห่งการพักผ่อน ผู้คนต่างนั่งดื่มฉลองกัน แล้วก็มีเรื่องสารพัดที่จะฉลองมาดูกันว่าพวกนี้มันฉลองอะไรกัน อ้นโทรชวนเพื่อนมานั่งกินเหล้ากันในผับแห่งหนึ่งริมถนน วิภาวดี  ซึ่งตัวเขาเองไปนั่งจองโต๊ะก่อน รอไม่ถึง 10 นาทีเพื่อนๆก็ทยอยตามกันมา เมื่อเริ่มกินเหล้าก็สารพัดเรื่องจะคุยจะขุดมาอำเล่นกัน “เป้ มรึงยังร้องไห้กับแม่เรื่องน้องนา อีกหรือเปล่าวะ วันนั้นกรูโทรไปบ้านมรึง แม่ฟ้องว่ามรึงยังไม่เลิกร้องไห้” “โธ่ไอ้อี๊ด เรื่องมันเป็น 10 ปี ยังเอามาล้ออีก” เป้ออกอาการเซ็งเพื่อนที่ชอบขุดเรื่องน่าอายมาอำ “อ้าว แม่มรึงฟ้องกูจริงๆ แม่ยังบอกเลย ว่าแม่บอกมันเป็นครั้งที่ 100 แล้ว ว่าเขาไม่ใช่เนื้อคู่เรา อย่าร้องไห้ไปเลยลูก” เสียงหัวเราะของพวกเรา 8 คน กลบเสียงคนอื่นๆไปได้พักหนึ่ง เรื่องนี้เป้มันจะโดนทุกครั้งที่เจอ น่าแปลกที่เรื่องโดนผู้หญิงทิ้ง กลับเป็นเรื่องที่สนุกสนานทุกครั้งที่พูดถึง “กรูไม่เหมือนมรึงหรอกไอ้อี๊ด จุดเทียนแด.กเหล้าฉลองอกหัก กับไอ้อ้น ใช่ไหมไอ้อ้น” “เออ ก็วันที่หมาป่วยนั้นละ กรูไปแด.กเหล้ากับไอ้เป้มา เจอน้องอ้อแฟนมันมากับคนอื่น เช้ามา กรูแหกขี้ตามาฟ้องมันแต่เช้า พอเล่าให้ฟังจบ มันไม่แด.กไรเลยทั้งวัน เอาแต่ถามกรูว่า มันผิดตรงไหน คนที่มากับน้องอ้อดีกว่ามันตรงไหน กรูไม่อยากตอบตอนนั้น เพราะกะว่าไงมันต้องเลี้ยงเหล้ากรู ฉลองอกหักแน่ๆ  เลยบอกไปว่ามรึงดีกว่ามันทุกอย่าง แต่ถ้าถามตอนนี้นะ กรูบอกเลย มันดีกว่ามรึงแค่ หล่อกว่า รวยกว่า นิสัยดีกว่า แค่นั้นเอง นอกนั้นสู้มรึงไม่ได้เลย ไม่ว่าจะเป็นแด.กเหล้ายังกะน้ำ การพนันครบวงจร และเจ้าชู้สุดๆ” เสียงหัวเราะดังมาอีกรอบ ก่อนที่อ้นจะต่อ “พอๆ มรึงไม่ต้องเล่าต่อละ” อี๊ดโวยวายทันที “กรูเล่าต่อเอง พวกมรึงเล่ากันเป็นร้อยรอบละเรื่องนี้” “แล้วมรึงไม่ชอบไง ไอ้ หนู “ อ้นถามเพื่อน “ชอบสิวะ ก็มีอย่างที่ไหน จุดเทียนซะโรมานซ เชียว แต่เสือกแดกเหล้ากับเพื่อนชาย อกหักมันยังเอาบรรยากาศ กูไปหามันตอนเช้าเพราะเป็นห่วง ก่อนไปกินโจ๊กไปด้วย เปิดประตูเห็นหมา 2 ตัวนอนหายใจพะงาบๆจมกองอ้วก กรูแทบอ้วกออกมาตามมันเลย  เดือดร้อนต้องเอาไปสงโรงพยาบาลอีก หมองี้ส่ายหน้าเลย บอกไม่เคยเจอคนไข้แบบนี้ ที่จริงมันน่าจะตายนะ ได้เป็นข่าวดังเลย กินเหล้าจนตาย บางทีน้องอ้อ เขาอาจมาไว้อาลัยมรึง หรือไม่ก็แอบมาถ่มน้ำลายรด  โทษฐานเป็นแฟนที่ไม่เคยไปไหนมาไหนกันเลยนอกจากวงเหล้า“ แก้ไขเมื่อ 29 พ.ค. 51 11:34:23 จากคุณ : R:LEX (lex) - [ 29 พ.ค. 51 10:50:52 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เสียงหัวเราะดังขึ้นกลบเสียงคนรอบข้างอีกครั้ง “ก็มันอยากได้บรรยากาศเก่าๆ เลยชวนกรูแด.กเหล้าขาว แล้วไม่ได้แด.กมานานแล้วนี้หว่าเจือกตะบันกันเข้าไปตั้ง 4 ขวด  แต่กรูว่าอ้วกเป็นของไอ้อี๊ด เพราะ กรูได้ยิน  อ้ออออออ    อ้วกกกกกกกกกกก อ้อออออออออ อ้วกกกกกกกก   ทั้งคืน น้องอ้อของมันนั้นละ มันอ้วกออกมาหมดแล้ว มันคงเลียนแบบถ้ำกระบอก อ้วกมาเป็นแฟนมัน จะได้หาย อกหัก”  อ้นเสริมเพื่อน เสียงหัวเราะยังคงดังต่อไป จนร้านเหล้าปิด คนกินก็เริ่มตาจะปิด  ทุกคน แยกย้ายกันกลับบ้านโดยไม่มีการร่ำลา ใครจ่ายไปก่อนค่อยคุยกัน หรือไม่ก็ลืมมันซะ คราวหน้าเปลี่ยนคนจ่าย  กลุ่มของอ้นเป็นแบบนี้เสมอ “พี่ ไปมีนบุรี “ อ้นโบกรถแล้วบอกที่จะไป “มีนบุรีตรงไหนพี่” “อ้าว มีนบุรี พี่ไม่รู้จักเหรอ ที่เขาตั้งเป็นจังหวัดแล้วไง จังหวัดมีนบุรีเคยได้ยินไหม  ขับรถมากี่ปีแล้วนี้  ไม่ไหว  “ กว่าอ้นจะได้ขึ้นรถก็หลายคัน ท่ามกลางความระอาใจของเด็กเสริฟและเด็กรับรถ อ้นเป็นแบบนี้ทุกครั้งเวลาเมากลับบ้านจนเพื่อนๆต้องฝากเด็กที่ร้านประจำ “พี่แวะปั๊มหน่อย ผมปวดฉี่ ถ้าช้าผมฉี่ในรถนะ” “ใจเย็นๆ พี่ชาย ผมแวะข้างทางให้เลยแล้วกัน ปั๊มปิดหมดแล้ว “ อ้นทำธุระจนเสร็จแล้วค่อยๆย่องขึ้นรถ จนคนขับต้องร้องทัก “เช็ดให้แห้งก่อนขึ้นรถนะพี่ สงสัยจะเลอะเทอะไปหมดละสิ “ อ้นหัวเราะแห้งๆ “ผมจะบอกให้พี่ฟังนะ  ที่ผมจอดให้พี่ฉี่ มันเคยมีคนนอนตายตรงนั้น “ “อ้าว ห่า แล้วจอดทำไมละ ที่อื่นตั้งเยอะแยะ “อ้นโวยวายลั่น จนคนขับต้องยกมือห้าม “ผมล้อพี่เล่นหรอก เห็นพี่เมา เลยจะให้พี่ตื่น แล้วนี้ยังไม่บอกเลย จะไปตรงไหนของมีนบุรี” “พี่ไปส่งผมหนองจอกได้ไหม “ คนขับมีท่าทีลังเลนิดหน่อยก่อนตอบตกลง “ บอกตรงๆ ว่าผมกลัวนะพี่ แถวนั้นเปลี่ยวมากๆ แต่เห็นพี่น่าเชื่อถือ ว่าแต่พี่ทำงานอะไรละ” “ผมเป็นหมอ” คนขับแท็กซี่ มองหน้าอ้น อย่างพิจารณาอีกครั้ง “ไม่เชื่อเหรอ  พี่  ผมเป็นสัตวแพทย์ “ “อ้อ ครับ ผมก็มีญาติเป็นสัตวแพทย์เหมือนกัน เคยไปทำงานต่างประเทศด้วยเห็นเขาเคยเล่าให้ฟังว่าไปอังกฤษ ฝรั่งเศส ไรพวกนั้นละ” “เขาไปทำไมละพี่ เรียนต่อเหรอ “ “ผมรู้แต่ว่าเขาไป ไม่รู้ว่าไปทำไม เพราะเขาไม่ได้กลับมาอีกเลย” “อืม  “อ้นรับคำแบบขอไปที ความเงียบปลุกคลุมอยู่พักใหญ่จนอ้นรู้สึกจะหลับอีกแล้ว “พี่ครับ อย่าเพิ่งหลับเลย นี้เพิ่งรามอินทราเอง อีกนาน กว่าจะถึง ผมเล่าอะไรให้พี่ฟังสักเรื่องดีกว่า แล้วพี่ลองเก็บไปคิดเล่นๆ ว่ามันจริงไหม จากคุณ : R:LEX (lex) - [ 29 พ.ค. 51 10:51:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “พี่รู้จักขอมใช่ไหม พวกขอมโบราณ ที่เขาบอกกันว่า ติดต่อกับเทพเจ้าได้ มันมีพวกรูปแกะสลักตามหินนั้นละ ครับ ผมเป็นคนเขมรที่อพยพมาอยู่ในเมืองไทย มาตั้งแต่รุ่นพ่อแม่และเคยได้ยินเรื่องอัญมณีสีแดงแห่งอาณาจักรพุกาม พี่เคยได้ยินไหม “ “ไม่เลย แต่ถ้าสีแดงที่เป็นเรดเลเบิ้ลละก็รู้จัก”คนขับได้แต่ยิ้มๆแล้วเล่าต่อ “เขาเล่ากันว่า อาณาจักรขอมล่มสลายเพราะอัญมณีเม็ดนี้ละครับ มันเป็นของที่ต้องคำสาปหากไม่ใช่เจ้าของเดิมเป็นผู้ครอบครอง ผู้นั้นและบริวารจะค่อยๆล่มสลาย หลายชีวิตต้องตายไปเพราะเพียงหมายก้อนหินงามเม็ดนั้น “ “แล้วตอนนี้มันอยู่ที่ไหนกันละ” “มันเพิ่งกลับมาอยู่ที่เมืองไทยได้ 2-3วันก่อนนี้เอง” “อ้าวชิบหอยสิ ทำไมอยู่ๆของแบบนี้มาอยู่เมืองไทย” “มันมาเพราะว่าเจ้าของเดิมอยู่ในเมืองไทยครับ” “พีโม้หรือเปล่า เล่าอะไรให้ฟังก็ไม่รู้  อ้าวเฮ้ย” รถคันหนึ่งวิ่งข้ามเกาะกลางและเกือบจะชนกับเเท๊กซี่ คันที่อ้นนั่งมา คนขับแท็กซี่แถบไม่ได้หันไปดูด้วยซ้ำยังคงขับรถต่อไปด้วยความเร็วเท่าเดิม ท่ามกลางความแปลกใจของอ้น “นี้ไม่ตกใจเลยเหรอ ผมงี้หัวใจแทบวาย เส้นยาแดงผ่าแปดเลยเมื่อกี้” “เรื่องปกติครับพี่ คนมันถึงคราว อย่างผมกับพี่นี้ก็ไม่แน่หรอก นั่งอยู่เฉยยังอาจตายได้ ว่าแต่พี่สนใจเรื่องอัญมณีเม็ดนั้นไหมละผมจะ .” โครม อ้นรู้สึกว่าตัวเองถูกกระแทกจากอะไรสักอย่างด้วยความแรง ประสาทหูได้ยินเสียงดังสนั่นจากข้างๆตัว จากนั้นก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนถูกอะไรอย่างหนึ่งกระชากให้หลุดจากที่นั่ง ในหูมีแต่เสียงอื้ออึง ลูกตาไม่สามารถเปิดขึ้นมาได้ และริมฝีปากเขารับรู้ว่ารสชาตของน้ำลายในปากมันเปลี่ยนไปเป็นฝาดๆและมีกลิ่นคาว “หัวแตกกับฟันหัก  ดวงแข็งชิบหอย รอดมาได้ไงวะ กรูเห็นสภาพแท็กซี่แล้วคิดว่ามันตายแน่ๆ “ “เห็นตำรวจบอกมันโชคดีที่ปิดประตูรถไม่แน่น พออีกคันมันชนมันเลยกระเด็นออกจากรถ ดีไม่คอหักตาย นี้เห็นจะแด.กเหล้าไม่ได้เป็นเดือน” “มรึงยังห่วงเรื่องแด.กเหล้ามันอีก มารอมันฟื้นดีกว่า เห็นหมอบอกมันน่าจะฟื้นวันนี้ละ “ อ้นรู้สึกตัวแต่ยังลืมตาไม่ขึ้น สมองยังมึนงงและได้ยินเสียงพูดคุยเบาๆเขาพยามยามใช้มือไขว่คว้าหาอะไรบ้างอย่าง “เฮ้ยเรียกหมอเร็ว มันฟื้นแล้ว “นั้นเป็นเสียงที่ได้ยินชัดสุด จากนั้น อ้นก็ได้ยินเสียงผู้คนพูดคุยกันและเสียงเดินสับสนวุ่นวาย จากนั้นเขาก็หมดสติไปอีกครั้ง จากคุณ : R:LEX (lex) - [ 29 พ.ค. 51 10:55:44 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ต่อแบบด่วนๆเลยครับขอร้อง เพิ่งเป็นแฟนคลับคุณเมื่อวาน อ่านกระทู้เก่าๆตั้งแต่ตี1 ถึงเช้าเลย จากคุณ : Kay (จริงด้วย) - [ 30 พ.ค. 51 09:45:28 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาลงชื่อไว้ก่อน จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 30 พ.ค. 51 22:31:45 ]

ความคิดเห็นที่ 8 นั่งรอ นอนรอ คุณเล็กเล่าต่อครับ จากคุณ : เงามืดแห่งดวงตะวัน - [ 31 พ.ค. 51 13:00:06 ]

ความคิดเห็นที่ 9 “ลงจากรถได้แล้วพี่ ถึงบ้านแล้ว” อ้นค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ยังมึนงงอยู่ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน หลังจากตั้งสติอยู่นาน และมองไปรอบๆ ก็พบว่าตัวเองอยู่ในรถแท็กซี่ “อ้าว ถึงบ้านแล้วเหรอนี้ จำได้ว่าไม่ได้บอกนี้ว่าบ้านอยู่ตรงไหน” อ้นบอกคนขับรถ “พี่เมาจนจำไม่ได้เองละครับก่อนหลับบอกให้มาที่หมู่บ้านสินธานีไง “ “อืม เอาๆ ค่ารถเท่าไหร่ละ” “ 179 จำให้ดี นะ 179 “ คนขับพูดย้ำ “ขอต่อรองหน่อย เอาไป180ได้ไหม “ อ้นล้อคนขับเล่น แต่ “ไม่ได้ พี่ต้องเอามา 179 เท่านั้น “น้ำเสียงและแววตาคนขับรถดูน่ากลัวขึ้นมาทันที จนอ้นต้องหาเศษเงินให้จนครบ 179 .- บาท พออ้นจะลงรถ คนขับก็โยนของมาให้แล้วบอกว่าลืมของ อ้นรับไว้ด้วยสัญชาตญาณมากกว่าที่ตั้งใจจริงๆ รับของแล้วคนขับก็ขับรถไปเลย ปล่อยให้อ้นยืนงง เป็นถุงผ้าสีดำสนิท มีของหนักๆอยู่ภายใน อ้นลองเปิดถุงผ้าออกมาก็ไม่เห็นอะไร เลยลองเอามือหยิบขึ้นมา สัมผัสแรกที่อ้นได้รับคือความร้อน และเปลี่ยนมาเป็นความเย็น จากนั้นสมองก็ไม่สั่งการใดๆอีก ได้ยินแต่เสียงเรียกแผ่วเบา อ้น  อ้น จากคุณ : เล็ก (ชายสมบูรณ์) - [ 31 พ.ค. 51 19:51:23 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สิ่งแรกที่เห็นไม่ใช่ของที่อยู่ในถุง แต่เป็นใบหน้าของพ่อแม่และเพื่อนที่ที่รายล้อมอยู่รอบตัวเขา สีหน้าทุกคนบ่งบอกถึงความดีใจ อ้นรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย แต่ก็พยายามลืมตาและไล่สายตาไปที่ละคน “พ่อ แม่” เสียงที่ผ่านลำคอมาอย่างอยากเย็น ทำให้พ่อต้องเดินมาใกล้ๆ และบอกให้นอนพักเสียก่อน พร้อมกับบอกว่า อีกพักหมอจะมาฉีดยาและให้ ยังไงก็ไม่ต้องพยายามพูดออกมา เพราะหมอบอกว่าที่คออักเสบมาก อย่าพยายามใช้เสียง อ้นพยักหน้าอย่างเข้าใจ เพื่อนๆ เริ่มเดินเขามาทักทาย แต่คงเห็นพ่อและแม่อยู่เลยไม่กล้าที่จะหยอกอะไรแรงนัก พ่อกับแม่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้อ้นฟังและบอกว่า คนขับรถตายไปแล้วแต่อ้นโชคดี  หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนก็ออกไปจากห้อง แต่ คนที่อ้นเห็นออกจากห้องเป็นคนสุดท้ายนั้นสิ อ้นตาไม่ฝาดแน่ แท็กซี่คนนั้น ก็ไหนพ่อบอกว่าเขาตายไปแล้วไง แล้วทำไม อ้นพยายามจะเรียกเขา แต่ คราวนี้ไม่มีเสียงออกมาจากลำคอ แท็กซี่คนนั้นหันมายิ้ม และยกนิ้วโป้งให้เขา ให้ตายเถอะ นี้เขาเห็นจริงๆ มันไม่ใช่ภาพหลอกหรืออย่างใด อ้นพยายามทุรนทุราย จนหมอเข้าใจผิด อ้นรู้สึกเจ็บที่ต้นแขน จากนั้นก็หลับไปอีกครั้ง จากคุณ : เล็ก (ชายสมบูรณ์) - [ 31 พ.ค. 51 20:00:39 ]

ความคิดเห็นที่ 11 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “เจ้าจะยอมเป็นผู้พิทักษ์ตราบจนชั่วชีวิตใช่หรือไหม “เสียงผู้หญิงจากไหน อ้นพยายามค้นหา “ใช่ ข้าฯ จะเป็นผู้พิทักษ์สืบต่อไปไม่ว่าชาตินี้หรือชาติหน้า” นี้มันเสียงเราเอง เราพูดกับใครอยู่ “เจ้าแน่ใจ หรือว่า ตลอดไปไม่ว่าชาตินี้หรือชาติหน้า” นั้นไง เสียงเธออีกแล้ว และเราก็ตอบกลับไป “ข้าฯ แน่ใจและให้สัตย์ ขอเพียงท่านทำตามที่ข้าต้องการ” “เจ้าต้องได้สิ่งที่เจ้าต้องการแน่ๆ” ทันใดนั้นอ้นรู้สึกเหมือนมีมีดคมๆนับสิบเล่มมากรีดตามตัวของเขาจนเขาต้องร้องตะโกนออกมา อย่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ข้าเจ็บเหลือเกิน รู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกที่ข้างหูดังๆ “ไอ้อ้น เป็นไรไป” อ้นลืมตาขึ้นมาแทบจะทันที เหงื่อออกเต็มตัว เหมือนคนเพิ่งจะอาบน้ำ  อ้นนั่งนิ่งจนเพื่อนต้องจับตัวเขาเขย่าอีกครั้ง “ไปไรไปวะอ้น” เป้นั้นเองที่อยู่ใกล้ๆเขา “ฝันไปวะ แต่มันน่ากลัว พูดไม่ถูก” อ้นพูดเบาจนแทบจะไม่มีเสียง “เอาน่า มันก็แบบนี้ละวะ เพิ่งผ่านเหตุการณ์ร้ายๆมา  เป็นไง รู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยัง นอนมาจะครบ3วันแล้ว หมอเขาให้ออกได้แล้วนะวันนี้ ถ้าไม่มีอาการแทรกซ้อน อีกพักเขาจะมาตรวจอีกที “ เป้ โอบไหล่เพื่อนด้วยความห่วงใย อ้น นั่งคิดถึงเรื่องความฝันทั้งก่อนหน้าและเมื่อก่อนที่จะตื่น ทำไมเขาถึงฝันแปลกๆ และพี่แท็กซี่คนนั้นอีก ตกลงแกตายไปแล้วหรือยัง อ้นคิดขึ้นได้เลยถามเพื่อน “เป้ คนขับแท็กซี่เป็นยังไงบ้างวะ” “อ้าว พ่อกับแม่เขาก็บอกแล้วไง ว่าตายไปแล้ว ตายคาทีเลยวะ หัวกับตัวไปคนละทาง ไอ้รถคันนที่ขับข้ามเลนมาชน ไม่รู้คนขับมันหายไปไหน ทั้งๆที่สภาพรถมันก็ไม่น่ารอดเหมือนกัน แต่ก็ไม่แน่ อย่างมรึ.งยังรอดมาได้เลย โชคดีจริงๆที่ประตูปิดไม่แน่น “ใครบอกวะว่าประตูปิดไม่แน่น “ อ้นถาม “ตำรวจเขาบอกมาว่ามันน่าจะเป็นแบบนั้น ไม่งั้นจะกระเด็นออกมาได้ยังไง ไปดูสภาพรถนต้องโดนอัดอยู่ในรถแล้วละ แต่ประตูข้างหนึ่งมันเปิดและหลุดกระเด็นไป” อ้นพยายามทบทวนและบอกตัวเองว่าไม่ใช่แน่ๆ “เฮ้ย เป้ กรูนอนมา3 วัน งั้นเขาก็จะเผาแท็กซี่คันนั้นแล้วสิ” “น่าจะมั้ง กรูไม่รู้ ต้องถามแม่มรึงดู” “งั้น กรูขอกลับบ้านวันนี้เลย แล้วมรึงช่วยพาไปงานศพด้วย กรูมีเรื่องต้องทำด่วนเลย” “เฮ้ย ทำแบบนั้น แม่ ด่าตาย ไงให้แม่มาก่อน อีกพักนึงก็มาแล้ว เพิ่งโทรมาบอกก่อนมรึงตื่นได้20นาทีมั้ง” อ้นนอนรออย่างกระสับกระส่าย เพราะรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่รอเขาอยู่ พอประตูเปิดคนที่คิดว่าจะเป็นแม่กลับไม่ใช่ คนขับแท็กซี่คนนั้น เขาแทบจะร้องออกไปด้วยความตกใจ แต่พลันใบหน้าก็เปลี่ยนมาเป็นหน้าแม่เขา อ้นมองหน้าแม่เขาเหมือนคนที่ไม่เคยเห็นกันมาก่อนในชีวิต จนแม่สงสัย “มีอะไรหรือเปล่าลูก “ “ไม่มีครับแม่ เออ แม่ครับ ผมกลับวันนี้ได้เลยใช่ไหมครับ” “อ้น รอให้หมอตรวจอีกทีนะ ถ้าไม่มีอะไรก็กลับได้เลย ทำไมคิดถึงบ้านขึ้นมาละสิ  ตอนสบายดีละก็ไม่อยากจะกลับบ้านกัน พอกันเลยทั้งกลุ่ม“ แม่พลอยบ่นเพื่อนๆไปด้วย ผลตรวจไม่มีอาการแทรกซ้อน อ้นเลยกลับบ้าน โดยมีเป้รับอาษาไปส่ง ซึ่งทั้ง 2 นัดกันไว้แล้ว จากคุณ : เล็ก (ชายสมบูรณ์) - [ 31 พ.ค. 51 20:32:47 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่ครับผม ค่อยๆตามอ่านไปนะครับใจเย็นๆ เรื่องนี้จะพยายามพิถีพิถันให้มากที่สุดนะครับ จากคุณ : เล็ก (ชายสมบูรณ์) - [ 31 พ.ค. 51 20:35:07 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แง๊ อยากอ่านาต่อแล้วค่าคุณเล็ก จากคุณ : Martius - [ 1 มิ.ย. 51 10:12:14 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาสังเกตุการณ์ จากคุณ : mickey - [ 2 มิ.ย. 51 10:45:58 A:10.3.43.132 X:10.1.5.12, 58.137.129.220 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตามมาอ่านตอนที่ ๔๒ เลยแล้วกันนะคะ ตอนที่ ๑-๔๐ จะพยายามตามเก็บคะ สนุกดีคะ ทานข้าวไป อ่านไป อยากจะ..ว๊กตาม 555... มาต่อไวๆนะคะ ลุ้นๆๆ (^.^) จากคุณ : sandhurst - [ 2 มิ.ย. 51 12:45:16 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มายังครับ รออยู่ จากคุณ : Kay (จริงด้วย) - [ 2 มิ.ย. 51 14:15:00 ]

ความคิดเห็นที่ 17         ติดตามอยู่นะคะ จากคุณ : hinghoii & toiiting - [ 2 มิ.ย. 51 19:40:35 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ้นลงจากรถพร้อมเพื่อนที่สนิทที่สุดอย่างเป้ อย่างน้อยการมีเป้มาเป็นเพื่อนก็การันตรีความปลอดภัยในทุกๆด้าน เป้เป็นทหารหน่วยนาวิกโยธิน เป็นหน่วยที่ขึ้นชื่อว่าฝึกโหดและหนักที่สุด เพราะฉะนั้นเขาจึงมองทุกเรื่องเป็นเรื่องง่ายไปหมด อ้นเดินเข้าไปในงานศพซึ่งมีอยู่งานเดียวในวันนี้ โดยที่ไม่มั่นใจนักว่าใช่งานศพหรือไม่ อ้นหันมามองเพื่อนอีกทีเหมือนจะไม่แน่ใจ “เออ มีคนอยู่เท่าที่เห็นนั้นละ ไม่เกิน 10 คน เป็นเพื่อนบ้านของคนตาย และก็เด็กผู้หญิงคนนั้น ลูกสาวเขา เราเข้าไปกันเถอะ  บางทีอาจมีอะไรช่วยเขาได้บ้าง” อ้นพยักหน้าและเดินตามเพื่อนเข้าไป ทันทีที่เดินเข้าไปในเขตศาลา อ้นรู้สึกเหมือนมีแรงพลักดันมหาศาล ไม่ให้เขาเข้าไปใกล้กับสถานที่นั้น จนตัวเองรู้สึกหน้ามืด และจะล้มลง เป้ต้องประคองเพื่อนไว้ให้นั่งพักแถวนั้นก่อน ดูเหมือนผู้คนในศาลาจะมองมาเหมือนกัน เด็กผู้หญิงคนนั้นเดินมา ที่คนทั้ง 2 “พี่ มางานศพพ่อใช่ไหมคะ “ เสียงที่ฟังธรรมดา แต่กับอ้นเสียงนั้นเหมือนมีอะไรอยู่ข้างในซึ่งทำให้อ้นอึดอัดขึ้นมาอีก “ครับ พี่กับเพื่อน จะมาเผาศพพ่อของหนู จำได้ไหม พี่เคยมาครั้งนึงแล้ว” เป้ตอบแทนเพื่อน เด็กสาวไม่พูดอะไร แต่หยิบของออกจากถุงผ้าเก่าๆ  ซึ่งเป็นถุงผ้าสีดำสนิทแล้วมาวางไว้ในมืออ้น “พ่อบอกว่า ถ้าพี่มา ให้มอบให้พี่ หนูคงจำไม่ผิดคน คืนที่พ่อตาย พี่ไปกับพ่อใช่ไหมคะ” อ้นมองเด็กคนนั้นด้วยความแปลกใจ อ้นไม่แปลกใจที่เด็กคนนั้นรู้ว่าเขาโดยสารรถพ่อเธอ เพราะตามตัวยังมีร่องรอยของบาดแผล แต่ที่แปลกใจคือถุงสีดำที่เขาฝันเห็น และทำไม ต้องเจาะจงเอามาให้เขา อ้นมองถุงสีดำใบนั้นแบบเอาเป็นเอาตายเหมือนจะให้มันตอบว่า เพราะอะไร “ถุงไรวะอ้น “ เป้ถามด้วยสีหน้าสงสัยเหมือนกัน แต่อ้นกลบเกลื่อนว่าเป็นของที่ลืมไว้ในรถ ไม่มีอะไรหรอก แต่ดูเหมือนมันจะไม่สามารถ ทำความกระจ่างให้เป้ได้ เป้จึงหยิบถุงนั้นมาค้นดูของข้างใน “ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่หว่า ถุงเปล่าๆ เอาไว้ทำไรวะนี้” ไม่ใช่เป้ที่สงสัยอยู่คนเดียวอ้นกลับสงสัยมากกว่า ตอนนี้เหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้าอ้น อ้นจำได้ดีตอนรับของมาอ้นรู้สึกได้ว่ามันมีของอยู่ในถุงจากน้ำหนักของมัน จากคุณ : R:LEX (lex) - [ 3 มิ.ย. 51 12:47:08 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เป้คืนถุงมาให้อ้นซึ่งพบอ้นรับไว้ก็รู้ได้ทันทีว่ามันมีเรื่องแปลกเกิดขึ้นกับเขาอีกแล้ว อ้นกับเป้ไม่ได้เข้าไปในงาน ยังคงนั่งอยู่ห่างๆแบบนั้น จนถึงเวลาที่ศพจะเวียนรอบเมรุ ประสาทตาอ้นก็หลอนอีกครั้ง ภาพที่อ้นเห็น เป็นขบวนแห่ศพอย่างสมเกียรติ แต่การแต่งกายของผู้คนเป็นยุคไหนประเทศไหนอ้นไม่รู้  รู้แต่ว่า ไม่ใช่เมืองไทย  แม้อ้นจะบอกไม่ถูกว่าเป็นยุคไหน แต่อ้นกับรู้สึกคุ้นเคยกับภาพที่เห็น   อ้นปล่อยให้ตัวเอง เคลิบเคลิ้ม กับภาพที่เห็นข้างหน้าต่อไป จนกระทั้ง ขบวนเคลื่อนศพเข้ามาใกล้ ชายคนนั้น คนขับแท็กซี่ อ้นจำเขาได้ แต่การแต่งตัวกลับไม่ใช่เขาแล้ว ทั้งรูปร่างผิวพรรณ ก็เปลี่ยนไป ใบหน้าดูคมสันและบ่งบอกถึงความมีอันจะกิน กว่าที่เห็นอยู่ในคราบของคนขับรถหาเช้ากินค่ำ สติของอ้นกลับคืนมาในตอนนี้ อ้น หันไปมองเป้ ตั้งใจจะถาม เพื่อนว่าเห็นแบบที่เขาเห็นหรือไม่ แต่อ้นก็แทบช็อค  เป้นั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อนเหมือนรูปปั้น เป้ หันไปมองรอบๆตัว แล้วก็ต้องช็อคอีกครั้ง ทั้งผู้คน แม้กระทั้งพระภิกษุ ที่อยู่ในศาลา ต่างยืนนิ่งไม่ขยับ  อย่าว่าแต่ผู้คนเลย อ้นไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยสักอย่าง ในเวลานี้ มีเพียงขบวนแห่ศพของชายคนนั้น แล้วศพที่อยู่ในศาลาเล่า  อ้นหันไปมองที่ศาลา แล้วกลับมามองที่ขบวนนี้ สลับกันไปมาหลายครั้ง จนกระทั้งมีคนเดินออกจากขบวนแห่มาหาเขา จากคุณ : R:LEX (lex) - [ 3 มิ.ย. 51 13:23:47 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อ้นพยายามจะพูด แต่ไม่ว่าจะพยายามยังไงก็ไม่มีเสียงออกมา ร่างนั้นเดินมาใกล้ จนอ้นเห็นได้ชัดว่าเป็นผู้หญิง ที่สวยงามพร้อมทั้งรูปร่างและหน้าตานางหนึ่ง เธอเดินเขามาพอใกล้ก็น้อมกายทำความเคารพ อ้นรู้สึกตัวอีกครั้งก็เมื่อได้ยินเสียงฆ้องกังวาน ตอนนี้เขาไม่รู้แล้วว่าเขาเป็นใครและมาอยู่ทำไมในขบวนแห่นี้ อ้นมองดูรอบกายอีกครั้ง ทีนี้ไม่ใช่วัดที่เขามากับเป้เพื่อเผาศพ แต่เขาก็ไม่รู้สึกแปลกกับสถานที่และผู้คนที่รายล้อมเขา ขบวนแห่ยังคงเดินหน้าต่อไป แต่อ้นรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกดันให้ออกจากขบวน และสุดท้าย เขากลับมานั่งอยู่ที่เดิม ภาพขบวนแห่ค่อยๆหายไป เสียงผู้คนเริ่มดังขึ้น พร้อมกับเสียงคนข้างๆเขา “ไปเผาศพกัน” สั้นและได้ใจความที่สุด แต่ใครจะรู้ ว่าเมื่อมีงานแบบนี้ มันหมายถึงความสูญเสียและผลกระทบกับคนหลายสิบคน   อ้นค่อยๆรวบรวมสติ สิ่งที่เกิดขึ้นกับเขา มันไม่ใช่ครั้งแรก และมันคงไม่ใช่ครั้งสุดท้าย ความจริงที่อ้นไม่อยากค้นพบ และรับรู้ กำลังคืบคลานมาหาเขาเองโดยเขาไม่ต้องไปหา อ้นไม่ไปเผาศพ เพียงแต่ฝากดอกไม้จันทน์ไปเผา แม้จะรู้ว่าโบราณถือนักหนากับเรื่องแบบนี้ แต่อ้นเป็นคนที่ไม่ยอมเชื่อเรื่องแบบนี้เลย งานศพผ่านไปแบบราบเรียบ อ้นยังนั่งเหม่ออยู่ที่เดิม มองเห็นเป้ยืนคุยกับผู้คนที่มาร่วมงาน “พี่ค่ะ มีอีกอย่างที่หนูยังไม่ได้ให้พี่ พ่อสั่งไว้ก่อนตายว่า ให้เอามาให้พี่ ตอนอยู่คนเดียว “  อ้นขนลุกซู่อีกครั้ง เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร คนเราจะรู้กำหนดวันตายตัวเองได้ยังไง แถมยังรู้อีกว่า จะมอบของให้ใคร มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอน  อ้นรับห่อกระดาษ ยับๆนั้นไว้ และค่อยๆคลี่ออก มีตัวหนังสือที่อ่านไม่ออกอยู่2-3บรรทัด “หนูไปแล้วนะคะ พี่มีอะไรมาหาหนูได้ หนูอยู่หลังวัด ชื่อ มตรา “ อ้นเงี่ยหูฟังด้วยความไม่แน่ใจ ซึ่งเด็กคนนั้นเหมือนจะพอรู้เพราะไม่ว่าเธอบอกชื่อกับใคร ทุกคนจะต้องถามอีกครั้งเสมอ “มะ – ตรา  ค่ะ” คราวนี้เธอพูดช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำ “ อ้อ ชื่อแปลกดี เออหนู พี่ถามหน่อยสิ หนู รู้ได้ยังไง ว่าของพวกนี้ ต้องเอามาให้พี่ เคยเห็นหน้าพี่หรือไง และ ทำไมพ่อต้องหนูต้องเอามาให้พี่ด้วย” “หนูว่าพี่น่าจะเข้าใจเองนะคะ อีกอย่าง พ่อหนูมีรูปพี่อยู่ แม้จะเป็นรูปตอนเด็ก แต่หนูก็มั่นใจว่า ใช่พี่แน่” “อะไรนะ รูปตอนเด็ก” เสียงอ้นเกือบจะเป็นตะโกน จนเป้หันมามอง อ้นโบกมือบอกเพื่อนว่าไม่มีอะไร “คะ รูปพี่ที่หนูเห็นตั้งแต่จำความได้ “ “หมายความว่ายังไงกัน รูปพี่ไปอยู่ที่บ้านหนูได้ยังไง มันมีอะไรเกี่ยวข้องกัน พี่งงไปหมดแล้ว พาพี่ไปดูรูปนั้นได้ไหม ไปตอนนี้เลย “ อ้นรู้สึกร้อนรน และอยากรู้เรื่องต่างๆมากขึ้น จึงเดินตามเด็กคนนั้นไปทันที อ้นเห็นเป้ คุยโทรศัพทแล้วเดินมาหาเขาอย่างรีบๆ “งานเข้าแล้ว มรึงกับกรู แม่โทรมาด่าว่าไปไหนกันทำไมไม่ถึงบ้านซะที นี้แกห้ามไม่ให้มางานศพด้วย กรูลืมบอกมรึง กลับบ้านด่วนเลย” “เฮ้ยๆ อีก 10นาที “ อ้นพยายามต่อรอง “ไม่ได้แล้ว กลับด่วน” เป้ซึ่งตัวใหญ่กว่าอ้นเท่าตัว ลากอ้นกลับไปขึ้นรถโดยอ้นไม่สามารถทำอะไรได้ “กรู ไม่เข้าไปในบ้านนะ กลับเลย กลัวแม่ด่า มรึงไปแก้ตัวเอาเองแล้วกัน” แล้วเป้ก็ทำตามที่เขาบอกไว้ คือส่งอ้นที่หน้าประตู แถมดับเครื่องให้รถค่อยๆไหลมาด้วย เพราะกลัวแม้อ้นได้ยินเสียง  ในบรรดาเพื่อนๆ เป้จะโดนแม่ด่ามากที่สุด เพราะแม่เห็นเป้มาตั้งแต่เล็กๆ ทั้ง2 คนเรียนด้วยกันตั้งแต่ชั้นป .1จนจบ ม.6 และใครๆก้รู้ ว่า แม่อ้น ด่าเก่งขนาดไหน หนีก้ไม่ได้ ถ้าโดนต้องนั่งนิ่งๆ ปล่อยให้แม่ด่าจนเหนื่อย ค่อยไปไหนได้ แต่ก็นั้นละ แม่อ้นเป็นคนปากร้ายใจดี แถมใจดีมากเกินไปด้วยซ้ำ เพื่อนอ้นบางคน เคยมาพักอยู่กับอ้นเป็นปี หรือหลายปีแบบเป้ นอกจากจะกินฟรีอยู่ฟรีแล้ว บางครั้งยังจ่ายค่าเทอมให้อีก จากคุณ : R:LEX (lex) - [ 3 มิ.ย. 51 14:10:16 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านแล้วขนลุก ดีนะที่ไม่ได้นั่งอ่านตอนกลางคืน อึ๊ยส์ .......... จากคุณ : sandhurst - [ 3 มิ.ย. 51 15:32:43 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาต่อไวๆนะค๊า จากคุณ : Martius - [ 4 มิ.ย. 51 10:50:38 ]

ความคิดเห็นที่ 23 หลังจากที่แม่บ่นจนแม่เหนื่อยแล้ว อ้นก็เดินขึ้นไปพักผ่อนในห้องแม้สมองจะสับสนวุ่นวายแต่ด้วยความเหนื่อยจึงเผลอหลับไป โดยไม่ได้สำรวจตรวจสอบสิ่งของที่ได้มา “มะตรา พ่อบอกลูกแล้วไม่ใช่หรือ ให้พาเขามาที่บ้านให้ได้ ของที่ให้เขาน่าจะนำความสงสัยให้เขาจนเขาต้องอยากมาที่นี้ แต่นี้ลูกกับทิ้งโอกาสสำคัญ” “หนูเข้าใจคะพ่อ แต่หนูไม่มีโอกาสเลย เพื่อนเขาคนนั้น มีอะไรในตัวบางอย่างที่พ่อไม่ควรมองข้าม” “เจ้าคนตัวใหญ่นั้นหรือ  ไม่ มันใช่ปัญหาสำหรับเรา ถ้าเพียงแต่เจ้าจะใช้มันทุกอย่างก็จะจบลง เขาสมควรที่จะมาอยู่ในที่ของเขา ในตำแหน่งที่ควร และพวกเรา ก็จะกลับไปเป็นเหมือนที่เคยได้เป็นอีกครั้ง” เด็กหญิงยืนนิ่งไม่ไหวติง ไม่มีคำพูดโต้เถียง ไม่มีแม้กระทั้งความรู้สึกพอใจหรือไม่พอใจใดๆ ในห้องที่มีอยู่กันแค่ 2 คน หรืออาจไม่ใช่ 2 คนนั้น ไม่ควรเป็นสถานที่ ที่มนุษย์สมควรอยู่ ไม่ว่าจะเป็นความมืดมิดของห้อง ที่ทำให้สามารถมองเห็นกันได้ แค่เงารางๆ หรือของประดับภายในห้อง ที่ดูแปลกตา ไม่ว่าจะเป็นรูปปั้นสัตว์แปลกแปลก หรือ รูปภาพขนาดใหญ่ ที่แสดงถึงความรุ่งเรืองในงานสถาปัตยกรรม นั้นยังไม่สำคัญเท่ากับว่า ในห้องนี้มีโลงศพอยู่ 3 ใบ ทั้งหมดทำด้วยไม้อย่างดี ฉลุและสลักลวดลายอย่างสวยงาม แต่ทั้ง3ใบล้วนต่างกัน  มี 2 ใบที่มีขนาดเท่ากัน มีลวดลายคล้ายกัน แต่ต่างกันที่การสลักด้านบนของฝาโลงศพ เป็นภาพของคนที่มีหัวเป็นสิงโต ส่วนอีก1ใบนั้น  เป็นภาพกินนรี อีก1 ใบที่มีขนาดเล็กกว่าทั้ง2 ใบประมาณเกือบครึ่ง มีลวดลายไม่มากนัก แต่บนฝาโลงก็ยังสลักเป็นภาพ เสือโคร่ง บรรยากาศทีอึดอัดในห้องถูกทำลายอีกครั้ง “มะตรา ลูกรู้ใช่ไหมว่าควรทำอย่างไร” “ค่ะ “ กรุงเทพในคืนนี้ท้องฟ้ามีเมฆปกคลุมไปทั่ว บรรยากาศขมุกขมัว แต่คนในกรุงเทพคงไม่เคยสังเกตหรอกว่าบนท้องฟ้ามันมีอะไรให้ดูบ้าง ผู้คนที่ไม่เคยหลับใหลก็ยังคงดื่มกัน ใครที่ยังไหวก็ดื่มต่อใครที่ไม่ไหวก็กลับบ้าน ถนนเส้นนี้ พลุกพล่านไปด้วยผู้คนเพราะมีสถานที่ท่องเที่ยว มากมาย ชายชราคนหนึ่งเดินแบกถุงใบใหญ่ค่อยๆลากขาไปช้าๆ ดูเหมือนว่าเขาจะพิการขา เขาเดิน 1 ก้าว แล้วลากขาซ้ายมาหาขาขวา จากนั้นก็เอาไม้เท้าพยุงขาขวาไว้ และก้าวเท้าขวาออกไปจากนั้นก็หยุดเพื่อจะลากขาซ้ายไปหาขาขวา  ผู้คนที่เดินผ่านไปมาไม่มีใครสนใจเขา หรืออาจมีบ้างที่สนใจ   คาราโอเกะ บาร์  ผับ ที่เปิดตามข้างทาง ต่างมีกลยุทธ์ดึงดูดลูกค้าต่างกัน แต่ส่วนมากหนีไม่พ้น การสนองตัณหาของมนุษย์  สาวๆ ในชุดวาบหวิว จนกลัวว่าเธอจะหนาวตายไปซะก่อนถ้าใส่ชุดแบบนี้ทั้งคืน ยืนเรียกลูกค้ากันอยู่หน้าร้าน แน่ละ มันเป็นนโยบายของร้านที่ต้องแข่งขันกันในทุกๆเรื่อง “พี่ค่ะ ทางนี้เลยค่ะ วันนี้ที่ร้านลด 20 % ค่ะ “ “เฮ้ย ไปทางนั้นดีกว่า ดูแต่ละคนสิวะ เห็นแล้วอยากเลย” กลุ่มผู้รักการสุราและนารี กลุ่มหนึ่งกำลังตัดสินใจเลือกร้าน “เออ ร้านนั้นละ กรูจอง คนผมยาวๆนะ “  เสียงของใครคนหนึ่งในกลุ่มนั้นดังขึ้น ชายขาพิการหันมามองกลุ่มชายหญิงเหล่านั้นด้วยสายตาที่ไม่อาจบอกได้ ว่าคิดอะไรอยู่ และฉับพลัน โลกที่อยู่รอบตัวของชายคนนั้นก็หยุดลง แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 51 15:44:22 จากคุณ : R:LEX (lex) - [ 4 มิ.ย. 51 15:43:31 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เขาหันมามองรอบๆตัวอีกครั้ง สีหน้าบ่งบอกถึงความกลัว เหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้า ปากก็พร่ำพูดแต่ประโยคเดียว “อภัยให้ข้าเถอะเทวะนารี “ “อภัยให้ข้าเถอะเทวะนารี” ควับ มีเสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลังเขา เขาพยายามหันไปดู แต่ เขารู้สึกว่า มีแต่เพียงลำตัวเขาเท่านั้นที่หันกลับไป หัวและใบหน้าเขาไม่สามารถขยับไปไหน และในที่สุดก็หล่นลงมากับพื้น เลือดสดๆพุ่งออกจากร่างกายมนุษย์ส่วนหัวของมนุษย์ผู้นั้นยังคงมีเสียงพูดออกมาเหมือนเดิม “อภัยให้ข้าเถอะเทวะนารี”  เสียงของอะไรชนิดหนึ่งกำลังเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ ๆ เลือดสดๆยังคงรินไหลออกจากร่างกายชายคนนั้น และเสียงพูดของเขายังดังต่อไป จนกระทั้ง ที่มาของเสียงมาถึง ศพถูกกัดกินด้วยฝูงสัตว์ชนิดหนึ่งที่ไม่เคยปรากฏในสารบบของสัตว์โลก ตัวโตเท่าค้างค้าวแม่ไก่  มีหัวเป็นเสือ แต่มีตัวเป็นเหยี่ยว  มันใช้เวลาไม่ถึงอึดใจ ทั้งศพและเลือดก็ถูกพวกมันดูดกินจนเรียบ ไม่เหลือแม้กระดูก เจ้าตัวหนึ่งค่อยๆ ขยับไปที่หัว และเขี่ยไปเขี่ยมา เสียงชายคนนั้นยังดังสม่ำเสมอ “อภัยให้ข้าเถอะเทวะนารี” แล้วมันก็ใช้กรงเล็บ ค่อยๆควักลูกนัยน์ตาของชายผู้นั้นออกมา ลูกนัยน์ตาที่กลิ้งออกมายังคงเหลือกมองด้วยความหวาดกลัว ส่วนอีกข้างหนึ่งกำลังเบิกตาด้วยความกลัวเหมือนกัน “อย่าให้เหลือซากอะไรไว้” มีเสียงดังมาจากไหนสักแห่ง จากนั้นทั้งศรีษะก็ถูกรุมกัดกินจนไม่เหลือแม้แต่หยดเลือด “ไปร้านนั้นเลย รีบกินรีบไปโว้ย ชักช้าE แก่ ที่บ้านจะสงสัย” กลุ่มผู้รักการสุราและนารี กลุ่มนั้นยังคงเดินไปที่เป้าหมายเดิม โดยที่ไม่รู้สักนิด ว่า บนถนนเส้นเดียวกันนี้มีใครหายไป จากคุณ : R:LEX (lex) - [ 4 มิ.ย. 51 16:12:13 ]

ความคิดเห็นที่ 25 มาต่อ เร็วๆนะค้า จากคุณ : สาวน้อยฮอลลี่ - [ 5 มิ.ย. 51 13:12:19 ]

ความคิดเห็นที่ 26 หลังจากที่รอเรื่องที่ 42 มาอีกทีก้อโพสไปแล้วหลายวัน แต่เก็บตกหมดทุก คห.แล้วนะคะคุณเล็ก  มาต่อเร็วๆ เน้อ :) จากคุณ : คนน่าเบื่อ - [ 5 มิ.ย. 51 19:29:27 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อ้นรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาตอนดึก เพราะรู้สึกเหมือนมีหยดน้ำมากระทบบริเวณใบหน้า เขาค่อยๆลูบหน้า ใช่จริงๆ มีของเหลวบางอย่างหยดลงใบหน้าเขา เขาค่อยๆ เอื้อมมือไปเปิดไฟที่หัวเตียง แสงไฟสว่างพอที่จะเห็นอะไรรอบๆตัวแล้ว แต่ สายตาเขายังปรับสภาพได้ไม่มากนัก ไม่ใช่แค่ใบหน้าเขา แต่ ทั้งเตียงที่เขานอนเลยที่เดียว หยดสีแดงๆ กระจายไปทั่วบริเวณ ตอนนี้เขาได้กลิ่นความเลือด ใช่มันเป็นเลือด เลือดใครกัน หยดเลือดหยดหนึ่งตกมากระทบหลังมือเขา เขามองหยดเลือดที่หลังมือ และค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองไปที่เพดาน ยังไม่ทันที่เขาจะเห็นอะไรได้ถนัด ของหนักๆ อย่างหนึ่งก็หล่นลงมาทับตัวเขา เขารู้สึกเจ็บและเสียวาบที่หน้าอก เขาผลักสิ่งที่ทับเขาออกไปแล้วลุกขึ้นไปเปิดไฟห้องทันที แสงสว่างจากไปในห้องทำให้เขามองอะไรได้ถนัดขึ้น ร่างหนึ่งนอนเหยียดยาวอยู่ข้างเตียง เห็นแต่เพียงขาไปจนถึงเอว  แต่นั้นก็ทำให้เขาแทบช็อค เขาไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปดูด้วยซ้ำ และได้แต่ภาวนาว่า สิ่งที่เขาคิดคงไม่ใช่ เขานั่งหมดแรงอยู่ตรงนั้น อะไรกันแน่ที่เกิดขึ้นกับเขาและครอบครัว เขาอยากจะตะโกนดังๆ แต่กลับไม่มีเสียงออกมา มีแต่เสียงลมหายใจหอบๆ ของตัวเอง กับเสียงหยดเลือดที่กระทบพื้นดังเป็นจังหวะ   ความสงสัยอีกครั้งของเขาถึงที่มาของหยดเลือดทำให้เขาเงยหน้ามองไปบนเพดานเพื่อหา แต่ เขาก็ต้องช็อคกับภาพ ที่เห็นอีกครั้ง หัวของมนุษย์คนหนึ่ง ผมยุ่งเหยิง หน้าตาแสดงออกถึงความหวาดกลัวอย่างที่สุด ตาที่แทบจะถลนออกมาจากเบ้า และปากที่อ้าค้างไว้จนแทบจะฉีกขาด ครั้งนี้สุดที่เขาจะทนออกมาได้ เสียงของเขาร้องลั่นด้วยความกลัวและปลุกทุกคนในบ้านให้ตื่นขึ้นมา จากคุณ : R:LEX (lex) - [ 6 มิ.ย. 51 15:14:12 ]

ความคิดเห็นที่ 28 “ปล่อยอ้นไว้สักพักเถอะแม่ ผมดูแลเอง ทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วง นายตำรวจที่ดูแลคดีนี้ก็เพื่อนรุ่นเดียวกับผม คงไม่มีอะไรมากหรอก” “แต่ เป้ ศพมันอยู่ในห้องอ้นนะ แล้วอ้นก็ไม่ยอมพูดอะไรเลย ได้แต่นั่งนิ่งอยู่หน้าประตู ตั้งแต่พ่อเขาพังประตูเขาไป จนเป้มาเห็นและอุ้มเขาออกมานั่งตรงนี้ แม่กลุ้มใจจนบอกไม่ถูกแล้ว  “แม่อ้นยังคงร้องไห้ไม่หยุด จนพ่อต้องผละจากน้องสาวของอ้นและดึงแม่ออกมาให้ไปนั่งรวมกัน ทั้ง3คนนั่งปรับทุกข์และมีเสียงร้องไห้มาเป็นระยะ ตำรวจมาตรวจสถานที่เกิดเหตุแล้ว มาหลังเป้นิดเดียว นายตำรวจคนหนึ่งเดินเขามาทักทายเป้แล้วเดินขึ้นไปห้องที่เกิดเหตุ เป้เดินมาที่อ้นอีกครั้งหลังจากไปพบกับตำรวจและคุยอะไรกันพักใหญ่ “อ้น ใจเย็นๆเพื่อน กรูอยู่นี้ไม่ทิ้งไปไหน” เป้ตบหลังเพื่อนเบาๆ และเดินขึ้นไปบนห้องซึ่งเขาเองก็ยังไม่ได้ดูอะไรเหมือนกันเนื่องจากต้องรอตำรวจมา ภายในห้องของอ้นทุกอย่างกระจัดกระจายเหมือนใครมามีเรื่องทะเลาะกัน คราบเลือดเลอะเทอะเต็มห้องไปหมด เหมือนมีใครจงใจมาพ่นไว้ให้เต็มไปหมดทุกพื้นที่ เป้มองขึ้นไปบนเพดานห้อง แล้วก็ต้องตกใจ ถึงแม้ในชีวิตจะผ่านเรื่องโหดร้ายมามากมายตั้งแต่สมัยฝึกหนักในหน่วย นาวิก แต่ภาพที่เห็นมันสั่นประสาทจนเขาเผลอร้องเบาๆ “ฮียย” มีดสั้นเล่มหนึ่งปักตรึงไว้บนหน้าผากของหญิงสาวคนหนึ่ง คนที่เขาจำได้ดี หยดเลือดยังไหลจากคอช้าๆ ลงพื้นที่ละหยด  ศรีษะของมนุษย์ผู้หญิงนางหนึ่งที่ปราศจากลูกนัยตาทั้ง2ข้าง ปากที่อ้ากว้างจนฉีกออกจากแก้ม และผมที่ยาวลงมาปิดรอบด้าน ยิ่งทำให้ภาพที่เห็นดูน่ากลัว   เป้ยังมองอยู่ที่ประตู โดยไม่เข้าไปรบกวนการทำงานของเจ้าหน้าที่  แต่แล้วเป้ก็รู้สึกประหลาดใจกับของบางอย่างที่อยู่ในห้อง เขาเรียกเพื่อนที่เป็นตำรวจทันที “ภูมิแกกับบอกลูกน้อง รีบออกจากห้องนี้ด่วน” เป้พูดยังไม่ทันจบด้วยซ้ำ ศรีษะของหญิงสาวที่ถูกปักติดไว้บนเพดานก็หล่นลงมา และกลิ้งไปยังขากางเกงของตำรวจนายหนึ่ง “เฮ้ย หมวด หัวผีมันกัดผม ” เขาพูดพร้อมพยายามดึงหัวนั้นให้ออกจากขา เลือดสดๆไหลออกมาจากขากางเกงของเขา ภาพที่ทุกคนเห็นทำให้ทุกอย่างปั่นป่วน  เพื่อนของเป้หันไปสนใจกับลูกน้องของตนเองโดยไม่ได้ทันฟังสิ่งที่เป้บอก และฉับพลัน ไฟก็ดับลงทั้งบ้าน มีเสียงหวีดร้องจากด้านล่าง และเสียงเอะอะโวยวายจากในห้อง เป้เลือกที่จะลงไปข้างล่างก่อน  เขา รู้ทางดีอยู่แล้วเนื่องจากอยู่บ้านนี้ตั้งแต่เด็ก แต่ ทันทีที่เขาพุ่งตัวออกไปเขาก็ชนกับอะไรเข้าอย่างแรง  จนเขาต้องผงะหงาย แม้สายตาจะยังไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ถนัด แต่เนื่องจากตรงนั้นเป็น บันไดทางลง จึงมีไฟจาก ถนนหมู่บ้านสาดเข้ามาพอให้เห็นอะไรได้บ้าง เป้เงยหน้าขึ้น แล้วก็ต้องตกใจอีกครั้ง “ อะไรกันวะนั้น “ จากคุณ : R:LEX (lex) - [ 6 มิ.ย. 51 16:35:53 ]

ความคิดเห็นที่ 29 มาต่อเร็วๆนะครับ จากคุณ : เงามืดแห่งดวงตะวัน - [ 6 มิ.ย. 51 16:54:18 ]

ความคิดเห็นที่ 30 สยองจริงๆคะ จากคุณ : sandhurst - [ 6 มิ.ย. 51 20:19:30 ]

ความคิดเห็นที่ 31 รอสักนิดนะครับกำลังเรียบเรียง จากคุณ : ชายสมบูรณ์ - [ 9 มิ.ย. 51 19:14:31 ]

ความคิดเห็นที่ 32 รอค่ะรอ จากคุณ : Martius - [ 10 มิ.ย. 51 10:09:00 ]

ความคิดเห็นที่ 33 คงเป็นช่วงมืดๆนะครับ วันนี้จะลงแบบยาวๆไปเลย จากคุณ : R:LEX (lex) - [ 10 มิ.ย. 51 15:29:30 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ด่วนๆๆๆ จากคุณ : hinghoii & toiiting - [ 10 มิ.ย. 51 18:51:08 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ปูเสื่อนอนรอเลยค่ะ -_- :) จากคุณ : คนน่าเบื่อ (คนน่าเบื่อ) - [ 10 มิ.ย. 51 19:23:24 ]

ความคิดเห็นที่ 36 สิ่งที่เป้เห็นมันไม่ใช่มนุษย์ หรือถ้าใช่ก็อาจแค่เคยเป็นมาก่อน ร่างนั้นสูงราว 2 เมตร ผมยาวปิดใบหน้าอันหน้ากลัว ที่มีบาดแผลทุกตารางนิ้ว มีฟันอันแหลมคมเหมือนปีศาจในภาพวาด และที่มันไม่สมควรจะมีถ้าเป็นมนุษย์นั้นก็เขาแหลมๆทั้ง 2 ข้าง มันกางมือที่มีกงเล็บยาวเหยียดเดินเข้ามาหาเป้ช้าช้า และเมื่อถึงมันก็เหวี่ยงกงเล็บหมายจะให้เข้าก้านคอเป้ แต่ตอนนี้สติของเป้กลับมาแล้ว เป้หมุนตัวกลับหลัง แล้วรีบยืน ตั้งหลัก เขาหันมองทางด้านข้างแล้วตัดสินใจวิ่งออกไปยังอีกห้องหนึ่งและกระโดดหนีลงมาจากหน้าต่างทันที เป้วิ่งเข้าไปดู อ้นที่อยู่ด้านใน ก็พบว่าอ้นพาพ่อกับแม่และน้องสาววิ่งสวนออกมาแล้ว “ไปไอ้เป้  ช้าจะตายกันหมด” แม้ว่าพ่อจะพยายามถามเรื่องต่างๆ แต่อ้นไม่มีเวลาจะตอบแล้ว ทั้งหมดวิ่งไปขึ้นรถเป้ แล้วรีบขับรถออกมาทันที “ชิบแล้วไอ้อ้น ดูข้างหลังสิวะ” ทุกคนหันไปมองข้างหลังและต้องตกใจพร้อมกันอีกครั้ง อสูรกายตัวนั้น วิ่งมาจนจะถึงรถอยู่แล้ว “ทำอะไรสักอย่างสิวะอ้น” “เออ รู้แล้ว” อ้นตอบสวนมาทันควัน อ้นดึงอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วเปิดกระจกรถ มันเป็นแผ่นโลหะสีทองที่มีลายอักขระโบราณแผ่นหนึ่งเมื่ออ้น เอาออกนอกกระจกรถเจ้าอสูรกายตนนั้นก็ผงะหงายไปข้างทางทันที เหตุการณ์ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนพ่อแม่และน้องสาวอ้นตั้งหลักกันไม่ทัน เหตุการณ์ผ่านไปพักใหญ่แล้ว ทุกคนดูเหมือนจะมีสติขึ้นมาก แม่พยายามที่จะถามอ้น แต่พ่แปรามไว้ และบอกว่า “ถ้าอ้นคิดว่าพอจะอธิบายให้พ่อกับแม่และน้องฟังได้ อ้นก็พูดมานะลูก พ่อรออยู่” “ครับพ่อ ขอเวลาไปหาที่พักกันก่อน ตอนนี้พวกเราไม่มีใครปลอดภัยแล้ว” ทุกคนเงียบ จนเป้คิดว่าคงหลับ เมื่อมองกระจกหลังก็ยังเห็นพ่อแม่และน้องสาวอ้นยังไม่หลับ “เอาไงดีวะอ้น ที่เดิมเหรอ คราวนี้เดือดร้อนถึงบ้านเลยมรึง” “เออ ที่เดิมนั้นละ เตรียมไว้ต้องนานแล้วนี้ ได้ใช้จริงๆซะที “ ป้ายบอกทางข้างหน้าเขียนว่า ตรงไปสระบุรี อ้นซึ่งเปลี่ยนมาขับรถแทนเป้ ขับเลี้ยวไปทางขวามือ เป็นเส้นทางขึ้นโคราช จากนั้นอีกประมาณ30นาทีจึงเลี้ยวซ้าย อีกครั้ง เส้นทางเป็นถนนลาดยางเก่าแก่เส้นหนึ่ง จากนนั้นอ้นก็เลี้ยวขวาเขาเส้นทางลูกรัง “พ่อกับแม่ครับ “อ้นพูดกับพ่อแม่ครั้งแรก นับตั้งแต่ออกจากกรุงเทพ ซึ้งอ้นบอกไปแล้วว่าจะมาที่นี้ ส่วนเป้ยังคงง่วนกับการใช้โน๊ตบุ๊คหาข้อมูลบางอย่าง “เราจะต้องพักที่นี้กันนานพอสมควร เพราะที่บ้านมันอันตรายมาก อีกสักพักจะมีเพื่อนอีก 5 คนมารวมกันที่นี้ ถึงตอนนั้นผมจะอธิบายทุกอย่างเอง ไม่ต้องกังวลนะครับ พวกผมไม่ได้ทำอะไรเลวร้าย แต่เรากำลังทำเพื่อทุกคนบนโลก” “พูดเหมือน คนบ้าคนนึงที่ชอบใส่กางในไว้ข้างนอก “ เป้แซวเพื่อน จนพ่ออดยิ้มไม่ได้ “เกือบจะตายแล้วยังสนุกได้นะมรึง" " เออ แค่เกือบ ไม่ได้ตายนี้หว่า”" เป้ย้อนเพื่อน แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 51 20:14:22 จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 10 มิ.ย. 51 20:13:33 ]

ความคิดเห็นที่ 37 รถผ่านต้นไม้ใหญ่หลายต้นที่คลุมจนมองแทบไม่เห็นอะไรข้างหน้า เส้นทางช่วงนี้ลดเลี้ยว จนคนนั่งเบาะหลังต้องบ่นกันบ่อยๆ “ช้าหน่อยก็ได้ลูก” แม่บอกมา “ครับแม่ ข้างหน้านี้ถึงแล้ว พวกนั้นมันคงรอกันอยู่บ้างแล้ว” บ้านหลังใหญ่ที่ปลูกสร้างกลืนกับสภาพแวดล้อมต้นไม้ใหญ่หลายต้น เรียงราย สถานที่นี้ ดูเหมือนจะไม่มีการตัดต้นไม้เพื่อปลูกบ้านเลย เพราะตัวบ้านถูกสร้างตามสภาพที่เป็นอยู่   ทั้งหมดก้าวลงมาจากรถ  อ้นจูงมือน้องสาว เดินนำพ่อกับแม่เข้าไปในบ้าน ภายในบ้านถูกตกแต่งแบบง่ายๆ แต่ก็มีสิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่างในบ้านมีเพื่อนอ้นรออยู่แล้ว 3 คน ทุกคนยกมือไหว้พ่อกับแม่แล้วนั้งรวมกันที่โต๊ะรับแขกในห้องโถง “ไอ้หนูกับไอ้เอละ เต้ มันบอกยังจะมาถึงเมื่อไหร่ “เป้ถามเพื่อนทันทีที่หย่อนก้นลงนั่ง “มันโทรมาบอกเมื่อ10นาทีที่แล้ว บอกถึงวังน้อยแล้ว อีกพักคงถึง” บอล เพื่อนอีกคนในกลุ่มตอบแทน เต้ “ไอ้อี๊ดคงหลบไปที่เดิมมัน” เต้เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มบอกมารวมๆโดยไม่ได้เจาะจงว่าพูดกับใคร “อืม เราเหลือกันแค่นี้เอง “ แต่ยังไง ก็ต้องสู้วะ ไม่สู้ก็ตายหมด” อ้นปลอบเพื่อน “พ่อกับแม่และเอ๋ พร้อมจะฟังแล้วใช่ไหมครับ  ผมให้ไอ้เต้เล่าให้ฟัง เพราะมันเป็นคนแรกที่เจอเรื่องนี้” อ้นพยักหน้าให้เพื่อน “ครับ พ่อกับแม่ ความจริงผมเองเป็นคนนำพาความซวยมาให้เพื่อนๆทุกคน” “ไม่เอาสิเต้ พวก กรูไม่มีใครโทษ มรึง สักคน มันก็รวมๆกันหมดนั้นละวะ เล่าเถอะ พ่อแม่รออยู่ ” เป้พูดกับเหมือน เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าเต้ เหมือนมีบาปในใจ จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 10 มิ.ย. 51 20:41:41 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เต้นั้งนิ่ง เหมือนพยายามจะลำดับเหตุการณ์ให้มากที่สุดก่อนที่จะพูดออกมา “เรื่องมันเกิดตั้งแต่ตอนเรียนมัธยมต้น ตอนนั้น มีผม เป้ อ้น 3 คนที่เรียนด้วยกันครับ พ่อกับแม่จำตอนที่พวกผมหนีไปเที่ยวกันตอนปิดเทอม ก่อนขึ้นม.2 ได้ไหมครับ” “แม่จำได้ กลับมาเราโนตีทั้ง 3 คนไง” “ครับตอนนั้นละ ความจริง ไม่มีใครคิดจะไปไหนหรอกครับ แต่ผม “เต้เหมือนไม่อยากพูดออกมา จนเป้ต้องละจากโน๊ตบุ๊คเข้ามานั่งใกล้ๆ “เล่าต่อไปเถอะ เพราะทุกเรื่องมันเกิดเพราะพวกเรา 3 คน “ เป้นั่งกอดไหล่เพื่อนไว้ “ ตอนนั้นใครๆก็รู้ว่าผม เป็นเด็กเกเรที่สุดในห้อง ไม่มีใครอยากคบผม มีก็ 2 คนนี้ผมยอมรับว่าอิจฉาเพื่อนที่มีครอบครัวอยู่ครบ เลยอยากให้เพื่อนๆมันเป็นเหมือนผมบ้าง อยากรู้ว่าพ่อกับแม่เพื่อนจะเป็นยังไงเลยชวน 2 คนไปต่างจังหวัดโดยมันก็ไม่รู้ เลยว่าไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะกลับกันมาทันในตอนเย็น ผมชวนกันไปโบกรถโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปสิ้นสุดที่ไหน รถไปไหนเราก็ขอไปเรื่อย จนเวลามันเริ่มเย็น อ้นเริ่มไม่สนุก อยากจะกลับแต่ผมกับเป้ยังสนุก อ้นเลยต้องยอม รถพาเราไปส่งที่ตัวอำเภอหนึ่งในจังหวัดสุรินทร์ ตอนนั้นเรารู้กันแล้วว่ามาไกลเกินไป ความสนุกเริ่มหายไปอ้นเริ่มโวยวาย โทษไปหมด เราทะเลาะกันจนแทบจะแยกกันกลับ แต่มีลุงคนหนึ่งเห็นพวกเราทะเลาะกันเลยเข้ามาถาม พอแกรู้แกก็บอกว่ากลับพร้อมกันก็ได้ แต่ต้องพรุ่งนี้ เพราะลุงแกมาทำธุระที่บ้าน เช้าจะกลับไป กท. แกบอกว่าอย่าทะเลาะกันเลย ยังไงตอนนี้ให้โทรไปบอกที่บ้านก่อน แต่อ้นกับเป้โกหกว่าที่บ้านไม่มีโทรศัพท์  คุณลุงแกพาพวกเราไปบ้าน แล้วจัดหาข้าวให้กิน จากนั้นเราก็นอนหลับกันไม่รู้เรื่อง มารู้อีกทีก็อยู่ในป่าแล้ว อ้นตื่นขึ้นมาก่อนแล้วปลุกเป้กับผม เรา 3คนตกใจมาก เพราะถูกที่ปาก มือ และ เท้า เราได้ยินเสียงข้างนอกคุยกันแต่ไม่รู้เรื่อง ถ้าเดาก็คงเป็นภาษาเขมร เรา 3 คนตอนนั้น ใจเสียกันหมดไม่รู้เขาจะทำอะไร แต่เป้ ตั้งสติได้เป็นคนแรก และพยายามจะดิ้นรนจากเชือกที่มัดไว้ แต่ดูเหมือนจะไม่มีความหวังใดๆ พักใหญ่ๆ มีคนมาจับพวกเราโยนขึ้นรถหกล้อ ในนั้นมีเด็กนั่งอยู่ก่อนแล้วหลายคน แต่ละคนดูเหมือนจะรู้ชะตากรรม ด้านหลังรถหกล้อมีผู้ชายคุมอยู่ 2 คนคอยคุมให้ทุกคนเงียบ  เรา3คนเลยได้แต่ซุบซิบกันเบาๆ รถขับผ่านกลางป่าไปตามถนนลดเลี้ยว มองไม่เห็นเลยว่าที่ไหนพอจะเป็นสัญลักษณ์ของเมืองหรือหมู่บ้าน จนมนที่สุดเราทั้งหมดก็ไปถึงที่นัดหมายส่งคนของพวกเขา แก้ไขเมื่อ 10 มิ.ย. 51 22:03:19 จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 10 มิ.ย. 51 21:30:56 ]

ความคิดเห็นที่ 39 กำลังสนุกเลยอ่ะ  รีบมาต่อให้จบเร็วๆนะคะ ติดตามอยู่ค่ะ จากคุณ : สาวน้อยฮอลลี่ - [ 11 มิ.ย. 51 10:38:12 ]

ความคิดเห็นที่ 40 *___* น่ากลัวอะ หวิวๆยังไงชอบกล จากคุณ : sandhurst - [ 11 มิ.ย. 51 14:21:48 ]

ความคิดเห็นที่ 41 มาโวยๆ เน้อ K. R-Lex :) จากคุณ : คนน่าเบื่อ (คนน่าเบื่อ) - [ 11 มิ.ย. 51 14:47:24 ]

ความคิดเห็นที่ 42 โมลืนๆเด้อบอง..........^_^ จากคุณ : hinghoii & toiiting - [ 11 มิ.ย. 51 19:20:33 ]

ความคิดเห็นที่ 43 การที่เราไม่สามารถกำหนดอะไรด้วยตัวเองและได้แต่รอว่าจะมีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นกับเราบ้าง ทำให้เราทั้ง3คนอึดอัดและเริ่มร้องไห้ เด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่ร่วมชะตากรรมในหลังรถ เริ่มหันมามองพวกเรา เราเห็นเขาจับกลุ่มคุยอะไรกันเบาๆ จากนั้น เขาก็ทำในสิ่งที่พวกเราไม่คิดว่าจะมีเด็กที่ไหนกล้าทำ รถจอดนิ่งสนิทประมาณครึ่งชั่วโมงแล้ว เด็กผู้หญิง 2-3 คนเริ่มส่งเสียงดัง เรามองดูพวกเธอโดยไม่รู้เหมือนกันว่าเธอส่งเสียงต้องการอะไร ผู้ชาย 2 คนพยายามจะข่มขู่ให้เด็กเหล่านั้นเงียบเสียงลง แต่ ไม่มีผล เด็กผู้หญิงยังส่งเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้เองที่ผมเริ่มสังเกตเห็นเด็กผู้ชายในกลุ่มนั้น ค่อยๆขยับตัวเคลื่อนไหวกันเหมือนเตรียมการอะไรบางอย่าง ผู้คุมคนหนึ่งเดินเข้ามาหมายจะข่มขู่หรืออาจจะทำร้ายร่างกายถ้าเด็กๆไม่ยอมเงียบเสียง  ขณะที่กำลังจะถึงกลุ่มของเด็กผู้หญิง จู่ๆ เด็กผู้ชายคนหนึ่งก็นอนดิ้นกลิ้งเกลือกตัวไปมา ร้องโหยหวนเสียงดัง จนชายผู้คุมคนนั้นเปลี่ยนความสนใจมาที่เด็กคนนี้แทน เนื่องจากด้านหลังรถมีเสียงดังมาก  จึงมีเสียงตะโกนมาจากข้างล่างอาจจะถามอะไรบางอย่าง เราเห็นอีกคนที่อยู่หลังรถตอบกลับไปรวดเร็วแล้วเดินเข้ามาสมทบกับคนแรก  ช่วงนี้เองที่เราเห็นปฏิบัติการสุดโหดต่อหน้าต่อตา ชายคนที่2เดินมาแล้วก้มตัวดูเด็กผู้ชายคนที่กำลังดิ้นไปมาอยู่กับพื้น จากนั้นร่างของเขาก็เหมือนมีอะไรกระทุ้งขึ้น เราได้ยินเสียงเขาร้องเบาๆ และเด็กผุ้ชายคนนั้นก็เอาหัวดันตัวผู้คุมไว้และยังคงร้องต่อไปแต่เสียงเริ่มเบาลง ภาพที่เห็นเหมือนผู้คุมกำลังก้มลงพูดอะไรกับเด็กคนนั้น แต่สิ่งหนึ่งที่ยืนยันว่ามันไม่ใช่คือหยดหลดที่เริ่มไหลลงมาเปื้อนตัวเด็กคนนั้น อีกฝั่งหนึ่งเด็กผู้หญิง 2 คน ก็พยายามใช้มือที่ถูกมัดอยู่จับขากางเกงของผู้คุม เหมือนจะขออะไรบางอย่าง จนผู้คุมเงื้อเท้าขวาเหมือนจะเตะ เด็กผู้หญิงทั้ง2จึงถอยตัวออกแต่จังหวะนั้นเองที่เด็กผู้หญิงอีกคนกระแทกตัวเข้าไปที่ขาข้างซ้ายที่ยืนอยู่ ทำให้ผู้คุมเสียหลังกำลังจะหงายหลังลงกับพื้น แต่ ยังไม่ทันถึงพื้น เด็กอีก2คนก็ลุกขึ้นมารับร่างนั้นไว้ไม่ให้กระแทกพื้น ก่อนที่เด็กผู้ชายที่อยู่ใกล้สุดจะขยับเข้ามาเอาอะไรบางอย่างปักเข้าตรงคอหอยของผู้คุม ทั้งหมดประสานงานกันเป็นทีม จนเราได้แต่อ้าปากค้าง ผู้คุมคนที่2 ยังสะอึกและตาเบิกโพลง เด็กคนนั้น จึงดึงของแหลมนั้นออกและค่อยๆ เฉือนที่คอย่างช้าๆ เลือดค่อยๆ ไหลออกมาเป็นทางยาว ร่างของผุ้คุมคนที่2 ค่อยๆถูกปล่อยให้นอนลงอย่างเบาๆ ส่วนผู้คุมคนแรกถูกทุกคนช่วยกันจับหงายขึ้น นี้เองที่เรามองเห็นความน่ากลัวของเด็กพวกนี้อีกครั้ง ทีคออันเปลือยเปล่ามีคราบเลือด และรอยบาดลึกจนน่าจะถึงกระดูกคอ สภาพของทั้ง 2 ถูกฆ่าคล้ายกันคือมีเป้าหมายที่คอ และเก็บให้เงียบที่สุด ฆ่าคนโดยที่มือและเท้ายังถูกมัด ช่างเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อมากๆ ในสายตาพวกเรา จากนั้นพวกเขาทั้งหมดก็ค่อยๆ ใช้ มีดพกของผู้คุม ตัดเชือกที่มือและเท้าให้กันและกัน ใช้เวลาไม่ถึง3นาที พวกเขาก็เป็นอิสระกันหมด  มี 2 คน ค่อยๆโพล่ไปดูสถานการณ์ ส่วนที่เหลือหันมาทางพวกเราเหมือนกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง จากคุณ : R:LEX (lex) - [ 12 มิ.ย. 51 14:44:41 ]

ความคิดเห็นที่ 44 โห...สยองค่ะ.. สวัสดีค่ะ..ตามคุณแซนด์มา แต่ขอเป็นผู้อ่านภาคปกตินะคะ ภาคค่ำม่ายไหว กลัว จากคุณ : บินไปในฟ้ากว้าง (บินไปในฟ้ากว้าง) - [ 12 มิ.ย. 51 16:00:21 ]

ความคิดเห็นที่ 45 มาไวๆนะคะ คุณเล็ก จากคุณ : Martius - [ 12 มิ.ย. 51 21:03:12 ]

ความคิดเห็นที่ 46 กดบัตรคิวนอนรออีกครั้ง อิ..อิ.. จากคุณ : คนน่าเบื่อ - [ 13 มิ.ย. 51 10:45:13 ]

ความคิดเห็นที่ 47 มาขอสมัครเป็นสมาชิกด้วยคนค่ะ  มาไวๆนะค่ะรอติดตามอยู่ค่ะ จากคุณ : ทราย (ลี้อาเฮง) - [ 14 มิ.ย. 51 16:14:26 ]

ความคิดเห็นที่ 48 โอ๊ย อยากอ่านตออ่า... กำลังมันเลย แปะไว้ก่อนนะคะ จากคุณ : ไม่มีเหตุผลยากๆ ให้หนักใจ - [ 16 มิ.ย. 51 13:57:37 ]

ความคิดเห็นที่ 49 วันนี้มาอ่านรวดเดียวเลยค่ะ  คุณเล็ก แล้วก็รีบมาต่อเร็วๆเน้อ จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 16 มิ.ย. 51 15:57:55 ]

ความคิดเห็นที่ 50 กำลังสนุกเลยนะครับ คุณเล็ก มาต่อเร็วๆนะ จากคุณ : เงามืดแห่งดวงตะวัน - [ 16 มิ.ย. 51 18:31:36 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ต้องขอโทษทุกคนนะครับ ไวรัสลงเครื่อง เลยต้องเขียนใหม่หมด ขอบคุณที่ตามอ่านกันนะครับ กำลังใจจากคนอ่านจะทำให้ผมขยันเขียนขึ้น จากคุณ : ชายสมบูรณ์ - [ 16 มิ.ย. 51 20:03:14 ]

ความคิดเห็นที่ 52 สู้ๆเค้านะค๊า จากคุณ : Martius - [ 17 มิ.ย. 51 10:33:16 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ให้กำลังใจค่ะ สู้ๆ จากคุณ : คนน่าเบื่อ (คนน่าเบื่อ) - [ 17 มิ.ย. 51 11:43:03 ]

ความคิดเห็นที่ 54 มาให้กำลังใจอีกคนค่ะ สู้ๆๆๆนะค่ะ จากคุณ : ทราย (ลี้อาเฮง) - [ 17 มิ.ย. 51 14:41:33 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ไวรัสลงเครื่องยังไงก็พอแก้ไขได้ แต่ถ้าไวรัสลงใจหละก้อ ตัวใครตัวมันนะคะคุณหลวง ^.^ จากคุณ : sandhurst - [ 17 มิ.ย. 51 17:12:21 ]

ความคิดเห็นที่ 56 การที่ไม่รู้อนาคตว่าจะเป็นยังไงต่อมันช่างอึดอัด จนน่ารำคาญ เป้เริ่มอยู่ไม่สุข และตัดสินใจที่จะเข้าไปถามว่าจะเอายังไง ดีที่อ้นห้ามไว้ก่อน สักครู่ เด็กคนหนึ่งในกลุ่ม ก็เดินมาทีเรา พร้อมมีดในมือ เราคิดในแง่ดีว่าคงช่วยเรามากกว่าที่จะฆ่า แต่ เขาก็ ตั้งโจทย์กับเรา ทันทีที่เดินมาใกล้ๆ “ถ้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อก็ขอให้ทำตามพวกเรา ไม่งั้นก็ตายตาม 2 คนนั้น “ ภาษาไทยที่ไม่ชัดเจนนักแต่ก็พอฟังรู้เรื่องทำให้เราทั้ง 3 คนรีบพยักหน้า เขาตัดเชือกออกจากข้อมือข้อเท้าเราทั้ง 3 คนอย่างรวดเร็ว เป้มีเลือดออกจากข้อมือเล็กน้อย เราไม่รู้ว่าเขามีเจตนาที่จะขู่หรือว่าเป็นอุบัติเหตุ เพราะใบหน้าที่ไม่แสดงออกอาการใดใดของเขา เราถูกไล่ให้เขาไปอยู่มุมในสุดของรถ และจากนั้น พวกเขาก็เริ่มปฎิบัติการโหดกันอีกครั้ง กะบะรถสูงพอสมควรทำให้คนข้างล่างไม่สามารถมองเห็นด้านบนได้ว่าเกิดอะไรขึ้นทำให้พวกเขาวางแผนกันได้สบายขึ้น เราเห็นพวกเขาค่อยๆกระจายกันออกไป มีบางคนปีนออกนอกรถไปแล้ว เราถูกบังคับไม่ให้รู้เห็นเหตุการณ์ภายนอก สพของคนคุม ถูกพวกเขาค่อยๆยกขึ้น ไปจ่อไว้บริเวณหลังคารถ และ พวกเขาก็เริ่มส่งสัญญาณมือกัน ศพถูก พลักให้กลิ้งไปตามหลังคารถ และหล่นลงหน้ารถ เสียงค่อนข้างดัง จากนั้น เราก็ได้ยินเสียงโวยวาย และต่อ ด้วยเสียงปืนดังขึ้นเพียงนัดเดียว และจากนั้นทุกอย่างก็สงบ ทุกคนในหลังรถ กระโดดออกจากรถกันหมด คนสุดท้ายชี้หน้าพวกเราเหมือนจะเตือนให้อยู่เฉยๆ นิ่งเงียบไปพักใหญ่ และจากนั้น กะบะรถถูกเปิดออก เรา ยืนขึ้นดู ตอนนี้เขาไม่สนใจเราแล้วว่าจะทำอะไร พวกเขาสนใจกับสิ่งที่อยู่ข้างหน้ามากกว่า ศพหลายคนถูกลำเลียงมาโดยเด็กๆในวัย13-14 ซึ่งดูไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่เกิด เขาช่วยกันใช้เชือกผูกและลากขึ้นกะบะหลังรถ พวกเราได้แต่นั่งตัวสั่น แต่ดูเหมือนเป้จะสนใจ กับศพพวกนั้นมากกว่าใคร ศพถูกลำเรียงขึ้นมาอีก 3 ศพ รวมเป็น 5 แต่ละศพมีสภาพไม่ต่างกัน พวกเขาคงถูกฝึกมาเพื่อฆ่าคน บริเวณคอ ถูกเชือดด้วยของมีคม เหมือนกันทุกศพ รอยบาดลึกเกือบถึงกระดูกคอ ดูน่าสยดสยอง เขาปิดกะบะรถ และรถก็เริ่มเคลื่อนตัว มีเด็ก 2 คนหายไปจากกลุ่ม พวกเขาคงกำลังขับรถอยู่ เป้ตั้งข้อสังเกตบางอย่างกับพวกเราว่าทำไมพวกเขาถึงได้มีเลือดกันเลอะเทะเต็มตัวไปหมด ไม่ว่าจะเป็นใบหน้าหรือตัว เรื่องนี้ได้รับการอธิบายจากภาพที่เห็น ใกล้ตาเราที่สุด รถหักเลี้ยวอย่างรวดเร็ว อาจเป็นเพราะ คนขับไม่ชำนาญหรือทางไม่ดีก็ไม่ทราบได้ แต่ ศพๆหนึ่งก็กลิ้งอย่างรวดเร็วมาที่พวกเรา พวกเราร้องขึ้นมาด้วยความกลัว อ้นกับผมถึงกัยกอดกันกลม ส่วนเป้ นั้งมองนิ่งพูดอะไรไม่ออก เสียงหัวเราะของเด็กเหล่านั้น ทำให้เราตั้งสติได้บ้าง พวกเขามองเราเหมือนตัวตลกตามสวนสนุก ที่ชอบทำอะไรเปิ่นๆเพื่อเรียกเสียงหัวเราะ แต่ ไม่ว่าใครก็ตามมาเจอแบบพวกเราคงหัวเราะไม่ออก ศพคว่ำหน้าอยู่ติดกับพวกเรา เป้ ค่อยๆ ดันศพออกอย่างยากลำบาก พอศพพลิกหงาย เราก็ได้เห็นอีกเรื่องที่น่าหวาดเสียวไม่แพ้กัน เนื่องจากตอนเขาขนศพขึ้นมาเราไม่ได้สังเกตว่า ศพพวกนี้ ถูกถอดเสื้อออก และคลุมไว้หลวมๆ พอ เป้ดันศพกลิ้ง กลับไป เราจึงเพิ่งจะเห็น ตรงร่องอกของศพ ถูกกรีดออกด้วยของมีคม อวัยวะภายในบางอย่างทะลักออกมาข้างนอก ไม่ต้องพูดอะไรต่อก็พอจะรู้ว่าพวกเลือดที่เห็นตามใบหน้าของพวกเขา คงมาจากสิ่งนี้ พวกเขา กินคนที่เขาฆ่า เรามองหน้าพวกเขาที่ละคน แต่ละใบหน้ามีแววเหยียดหยันพวกเราอย่างเห็นได้ชัด บางคนแกล้งเลียริมฝีปาก จนพวกเราตัวสั่นด้วยความกลัว อ้น กับผม แทบจะอ้วกออกมาพร้อมกัน โดยมีเป้ ตามมาในเวลาไม่ห่างนัก เราอ้วกกันจนไม่มีอะไรจะเหลือ และอ่อนเพลีย จนกว่าจะคิดถึงอะไร ในที่สุดเราก็หลับไปอีกครั้ง จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 18 มิ.ย. 51 10:46:43 ]

ความคิดเห็นที่ 57 มาต่อไวไวนะค่ะ จากคุณ : สาวน้อยฮอลลี่ - [ 18 มิ.ย. 51 13:01:13 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ปูเสื่อรอค่ะ อีกรอบค่ะ จากคุณ : คนน่าเบื่อ - [ 19 มิ.ย. 51 18:00:20 ]

ความคิดเห็นที่ 59 เราตื่นกันมาที่สถานีรถประจำทางในจังหวัดพร้อม เงินในกระเป๋า เป้เป็นคนตื่นขึ้นมาก่อนและปลุกผมกับอ้นให้ตื่น เรางง กับเรื่องที่เกิดมันเหมือนฝันไป ความจริงพวกเราอยากจะคิดว่าฝันไปด้วยซ้ำ ถ้าไม่มีร่องรอยบาดแผลที่ข้อมือเป้ ทั้งหมดตัดสินใจเดินทางกลับโดยทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง เราหวังแบบนั้น แต่ความจริงมันไม่ใช่เลยครับ เรื่องมันมาเกิดขึ้นอีกครั้งตอนเรียนมหาวิทยาลัย และพวกเราทั้งหมด 12 คน ก็ต้องมาเจอเรื่องพร้อมกัน และผมเองเป็นคนทำอีกครั้ง” “เชี้ยยยยยยยยย เอ้ย ไปอีก 1” เสียงบอลทำรายความสงบ “ไอ้อี๊ดเสร็จพวกมันแล้ว เมื่อกี้เอง บอกแล้วให้เอาของติดตัวไว้ มันไม่เชื่อ “ ทุกคนในวงเปลี่ยนไปมุงล้อมรอบบอลที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ บนหน้าจอมี ตารางแบ่งเป็น 8 ช่องแต่ละช่องมีรูปนกพิราบสีขาว มีแทบสัญญาณอะไรบางอย่างที่ด้านข้างทั้ง2 และเลื่อนลงมาด้านล่างมีขีดบอกเลขและรหัสที่ไม่อาจจะเข้าใจได้ง่ายนอกจากคนที่ใช้งานเท่านั้น แต่ละช่องมีชื่อของอ้นกับเพื่อนๆอีก 7 คน ช่องหนึ่งไฟดับไปแล้ว ซึ่งช่องนั้นระบุชื่อเอ “อย่าเพิ่งคิดแบบนั้นสิวะ รออีกพัก มันอาจมีอะไรที่เรานึกกันไม่ออก” อ้นบอกเพื่อน เสียงผู้คนดังมาจากข้างนอก ทั้งหมดรีบออกไปทันที คนที่นำหน้ามาเห็นแวบเดียวก็รู้เลยว่าเป็นอี๊ด ด้วยความที่มีรูปร่างสูงใหญ่แบบนักกีฬา ด้านหลัง อีก2 คนที่ตัวเล็กกว่าอี๊ดเล็กน้อย ช่วยกันประคองร่างหนึ่งซึ่งใหญ่โตไม่แพ้กัน ในกลุ่มของเป้ มีเป้กับเต้ที่ตัวเล็กที่สุด ทั้งหมดวิ่งเข้าไปรับเพื่อนทันที “ไอ้ ห. . กรูนึกว่าเสร็จไปแล้ว ไอ้อี๊ด แล้วมรึงเมามาไงวะ ถึงต้องลากกันมา ” เป้ หัวเราะร่า ที่เห็นเพื่อนยังอยู่ “เออ แมร่ง ช้ำใจ แฟนทิ้งเลยเมาซะเลือดท่วมเลย มรึงมารับช่วงต่อทีไอ้เป้” “มันไงกันวะ ไอ้อี๊ดถึงมากับพวกมรึง ไหนบอกว่าหลบ ไปที่เดิม” “ที่เดิมอะไรละ กรูไปถึงมันรู้สึกแปลกๆ ว่าทำไมเงียบ เลยซุ่มดู พวกมันงี้เต็มเลย ไอ้ตัวนั้นก็มาด้วย ทำยังกะว่ากรูมีรถถัง มาตัวเดียวกรูก็แย่แล้ว” อี๊ด ยังมีแรงตอบ ทั้งที่พูดไปเลือดก็ไหลออกมาเรื่อยๆจากปากเขา “อ้าว เวร แล้วมรึง เมามากสินี้ อ้วกไม่หยุดเลย สงสัยน้องอ้อ ทำพิษอีก” เป้ยังไม่วายแหย่เพื่อน ทั้งหมดหัวเราะกันอีกที เหมือนไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวกับอาการของเพื่อน เป้พาอี๊ดเข้ามาในบ้าน และจัดแจง ชำระล้างบาดแผล โดยให้อี๊ดนอนบนโต๊ะอาหารในครัว มีเสียงอี๊ดร้องตะโกนด่าเป้มาเป็นระยะๆ “เชี้ยยยยยยยยย เป้ รีบๆเย็บ มรึงจะดึงเล่นทำไม เนื้อคนนะโวย โอ๊ย ยยยยยยย กรูเจ็บ “ เสียงตะโกนด่าปนกับเสียงหัวเราะของเป้ ยังคงดังเป็นระยะ คนที่เหลือ มารวมกันที่เดิม “เอาไงต่อดี ผมว่าขอผมรู้เรื่องเพื่อนผมก่อนนะครับ สักครู่จะได้เล่าต่อกันไปเลย” พ่อกับแม่พยักหน้าเห็นด้วย อ้นจึงเปิดปากซักเพื่อนทันที “ไงวะ เล่าเลย ขี้เกียจถาม พ่อแม่จะได้รู้ด้วย ” อ้นบอกเพื่อน ทั้ง 3 คนยกมือไหว้พ่อกับแม่ และเอ เพื่อนในกลุ่มอีกคนก็เริ่มเล่าให้ฟัง จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 19 มิ.ย. 51 21:17:01 ]

ความคิดเห็นที่ 60 “พวกผม ขับรถกันมาถึง วังน้อยครับ ตอนนั้นบอกกับทางนี้แล้วว่าใกล้จะถึงวังน้อย พอผมขับรถมาสักพักก เตี้ยมันเห็นเลยสะกิดเตือน บอกมีรถขับปิคอัพขับตาม ผมไม่แน่ใจเลยขับมาสักระยะ ผ่อนช้าบ้างเร่งเร็วบ้าง มันก็ไม่แซง ผมเลยมั่นใจด้วยสัญชาตญาณว่ามันต้องไม่ประสงค์ดีแน่   ผมเลยแวะเข้าปั๊มก่อนถึงทางแยกสระบุรี จากนั้นผมก็วางแผน ให้เตี้ย กับ หนู คอย รับสัญญาณจากผม ถ้าผมให้สัญญาณก็จู่โจมพร้อมกัน เดชะบุญครับ ผมว่ามันคงรู้ตัวและกลัวพวกผมเหมือนกัน มันเลยไม่ยอมลงจากรถ  แผนที่คิดไว้เลยทำไม่ได้ ผมตัดสินใจขั้นเด็ดขาด ยังไงก็จะให้มันตามมาถึงรังลับพวกเราไม่ได้  จึงขึ้นรถอีกครั้งและขับเลยไปทางสระบุรี ตอนนั้นผมเห็นมันตามมากระชั้นแล้ว จึงตัดสินใจ  พอเห็นถนนซอยเข้าหมู่บ้านก็เลี้ยวทันที  จากนั้น ผมตัดสินใจขับรถหักพุ่งเข้าไปในพุ่มไม้ โดยไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าจะชนอะไรบ้าง “ “แมงโม้คงตายไปหลายตัวละไอ้เอ” เป้ตะโกนแซวมา และตามด้วยเสียงด่า ของอี๊ด “มรึงรีบหน่อยได้ไหม จะเย็บไปเอาคะแนนกับอาจารย์สอนการงาน หรือไง เชี๊ยยยยยยยยย  โอ๊ย กรูเจ็บ” พ่อกับแม่และน้องสาวอ้น หันมายิ้มกันเองอีกครั้ง เหตุการณืแบบนี้ไม่ได้ทำให้อ้นและเพื่อนๆ สลดได้นานนัก เป็นแบบนี้เสมอ ตั้งแต่พ่อและแม่ของอ้น รู้จักกับคนกลุ่มนี้ “ไม่มีโว้ย แมงโม้ มีแต่ไอ้ 3 คนที่ตามมา ตายเรียบ “ “ฝีมือใครวะ “ เป้ตะโกนถามมาจากในครัว “ก็ ........ ไอ้หนู 1 ไอ้เตี้ย 2  แต่บอกก่อน กรูเป็นคนวางแผนนะโว้ย” “เออ เชื่อ เอาเป็นว่าเชื่อ แล้วไอ้อี๊ดมันมาไง เล่ามาตั้งนานละ” “มันจะมาไง มันก็อยู่ในรถนั้นละ ถูกมัดไว้ในกระสอบ ตอนที่จอดรถ แล้วซุ่มดู ก็เห็นพวกมันขับรถจอดหน้าปากทาง และลงมากัน 3 คน ไอ้เตี้ย บอกมันมีแค่ 3  มันเลย ย่องไปอัดซะที่เดียว 2 เหลืออีกคน ว่าจะให้พ่อนักวางแผนเขาโชว์ ก็ดัน มัวแต่ลีลา เลยโดนไอ้นั้นอัดซะปากเจ่อ กรู รำคาญเลย กดซะ ร่วง ทีเดียวไปเลย ” หนู เล่าสรุปมา “กรูเดินไปที่รถก็ได้ยินเสียงอะไรมันดังวะตรงแคบหลัง เลยไปดู ก็เห็นกระสอบ มันเคลื่อนไหวได้ เลยลากออกมาเปิดดู ดันเป็นไอ้อี๊ด กรูละ โค่ ร ต เซ็ง นึกว่าเป็นสาวๆ พอถามมันมันก็บอกโดนจับได้ที่บ้านมันนั้นละพูดไปแล้วขำวะ “ “ถ้า มรึงเห็นหน้ามันตอนโพล่ออกมากระสอบนะ มรึง จะอดขำไม่ได้ ขนาดกรู 3 คน ยังหัวเราะกันแทบตาย พอกรูแก้เชือกออก มันโพล่หน้าออกมา มรึงรู้ไหม มันพูดอะไรคำแรก” “มันพูดว่าอะไรวะ “ เป้พูดพร้อมเอามืออุดปากอี๊ดที่พยายามจะพูดไว้ “มันบอกว่า มันคงไม่รอด ช่วยบอกน้องอ้อ ด้วยว่ามันรักน้องอ้อ เสมอ พูดเสร็จมันก็นอนพับไป กรูก็นึกว่ามันตายจริง เลยรีบเอาออกมา ไม่รู้มันเข้าไปได้ไงตัวใหญ่ขนาดนี้ กระสอบใบหน่อยเดียว พอเอาออกมาได้ จับชีพจรดู ไม่ตายนี้หว่า มันคงดิ้น จนเหนื่อยและหลับไป หรือไม่ก็โดนกระทืบมาตลอดทาง “ “คงเป็นอย่างหลังวะหนู” เป้ตะโกนบอกมา “ที่หน้ามันมี เลข 43 ด้วย  มีหลายที่ด้วยนะมรึง” ทุกคนหัวเราะกันอีกครั้ง “แล้วมรึงเสือ.กไปนอนเล่นในกระสอบทำไม “ คราวนี้เป้ถามอี๊ดบ้าง จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 19 มิ.ย. 51 21:59:37 ]

ความคิดเห็นที่ 61 กำลังสนุกเลยครับ คุณเล็ก จากคุณ : เงามืดแห่งดวงตะวัน - [ 20 มิ.ย. 51 11:09:50 ]

ความคิดเห็นที่ 62 แวะมาลงชื่อครับ ว่าอ่านแล้ว จากคุณ : รพินทร์ - [ 22 มิ.ย. 51 15:22:38 ]

ความคิดเห็นที่ 63 อยากอ่านต่อแล้วช่วยมาลงต่อเร็วๆนะค่ะ จากคุณ : ทราย (ลี้อาเฮง) - [ 23 มิ.ย. 51 13:11:32 ]

ความคิดเห็นที่ 64 “ลองอะไรใหม่ๆดูบ้าง  เบื่อที่นอนที่บ้าน นี้มรึงจะดึงแผลกรูเล่นอีกนานไหม โอ๊ยยยยยยยยย “ อี๊ดร้องลั่นอีกครั้ง “เอาจริงๆจังหน่อยก็ดีนะ พอดีไม่ได้รู้เรื่องกัน” อ้นตะโกนมา “ เออ คืออย่างนี้ พอกรูเห็นพวกมันมากันเยอะใช่ไหม กรูก็แอบย่องกลับมา แต่ พอขึ้นรถเท่านั้นละ มันก็อยู่กันเต็มหลังรถเลย พอหันมาข้างหน้ามันก็ยืนล้อมกันหมด จากนั้นไม่รู้อะไรบ้างที่พวกมันประเคนกันเข้ามา รู้สึกตัวอีกที ก็อยู่ในกระสอบ รู้สึกตัวก็พยายามดิ้น แต่ก็โดนกระทืบทุกครั้ง พอเจ็บเข้าก็หยุด พอค่อยยังชั่วก็ดิ้นอีก มันก็ทืบอีก ตลอดทางนั้นละ” “โรคจิตวะ” บอลบอกเพื่อน “เออ ก็ใช่ไง ใครๆก็รู้ มันบ้ากำลังชอบความเจ็บปวด “ หนูเสริม “ไม่ใช่หรอก กรูแค่ไม่อยากให้พวกมันสบายกันเกินไป อย่างน้อยก็ให้สนใจกูบ้าง” อี๊ด สวนเพื่อนทันที “ก็น่าอยู่หรอก ใครๆก็ไม่รักเลยต้องเรียกร้องความสนใจ” เป้ ได้ทีรีบซ้ำ “เออ แล้วอยู่ๆ ทำไมสัญญาณมันหายไปวะ “ บอลถามขึ้นเพราะสงสัยมานาน “กรู ทำลายไปเองละ เพราะต้องทำให้ไอ้อี๊ดมันหายไปด้วย พวกมันคงถอดสัญญาณ ของไอ้อี๊ดมันได้แล้ว อันที่เหลือเปลี่ยนรหัสกันเลย ของกรู 3 คนเปลี่ยนแล้ว”เตี้ยซึ่งไม่ค่อยพูดนักบอกเป็นงานเป็นการมา ทุกคนรีบหยิบ ก้อนเหลี่ยมๆ เหมือนลูกเต๋า ขนาดไม่เกินหัวแม่มือ ขึ้นมาจับบิดไปมา ทุกคนมารวมกันที่โต๊ะอีกครั้ง พ่อแม่ขอให้เต้เล่าเรื่องให้ฟังต่อ “ ตอนนั้นพวกอ้นไปออกค่ายอาสาพัฒนาชุมชนของมหาวิทยาลัยครับ และคราวนั้นเป้กับผมก็ขอไปด้วย พวกเขาทุกคนคุ้นเคยกับเป้ เพราะเป้มักไปที่มหาลัยบ่อยๆ ส่วนผมไม่ค่อยสนิทกับใครนักแต่ก็สนิทสนมกันได้เมื่ออยู่รวมกลุ่มในค่ายอาสา ทุกอย่างราบรื่นไม่มีปัญหาจนกระทั้งอีก3วันเราจะกลับบ้าน “ เต้ถอนหายใจอีกครั้งหันมามองเพื่อนๆ อ้นยักหน้า บอกให้พูดต่อ “วันนั้นตอนเย็นมีเด็กผู้ชายเจาะจงมาหาผม เขาบอกว่า มีผู้หญิงคนหนึ่งอยากเจอผมและเรียกชื่อผมถูกด้วย ตอนนั้นไม่มีใครอยู่สักคนเดียว ผมค่อนข้างประหลาดใจ แต่ในวัยแบบนั้นการมีผู้หญิงอยากพบย่อมดึงดูดเกินว่าห้ามใจไว้ได้ ผมละเมิดข้อห้ามของกลุ่มค่ายอาสาที่ห้ามออกไปไหนโดยพละการ นั้นละครับเรื่อมันถึงได้เกิดขึ้นกับพวกเราจนมีคนตายไปแล้ว 4 คน” แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 51 22:08:23 แก้ไขเมื่อ 23 มิ.ย. 51 22:07:46 จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 23 มิ.ย. 51 21:17:11 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ต่อนะคะ กำลังสนุกเลย @^_^@ จากคุณ : sandhurst - [ 23 มิ.ย. 51 22:23:51 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ผมรอเวลาจนเย็นมากแล้วถึงได้แอบออกไปข้างนอกโดยหวังไว้ว่าจะกลับมาให้เร็วที่สุด ยังไงวันนี้ก็ไม่ควรจะออกไปนานนัก เพราะตอนมืดของทุกวันเพื่อนจะมารวมกลุ่มคุยกัน ผมไปในที่เด็กผู้ชายคนนั้นนัดไว้ มีคนรออยู่แล้วตรงที่นัดผมเธอเป็นเด็กผู้หญิงอายุคงไม่เกิน14-15 ปี ผมเห็นแล้วก็ได้แต่สายหัว คิดในใจว่าเด็กสมัยนี้มันน่าตีจริงๆ กะว่าจะเดินเข้าไปสั่งสอนแล้วไล่กลับบ้านแต่ ยังไม่ทันที่จะพูดอะไร เด็กคนนั้นก็ถามมา “ท่านมาคนเดียวใช่หรือไม่” คำพูดแบบนี้ทำให้ผมนิ่งไปพักหนึ่งและยักหน้าช้าๆ เธอถามต่อว่า “ท่านรู้ไหมว่าทำไมท่านถึงต้องมาที่นี้   สวรรค  ได้กำหนดตัวตนท่านไว้แล้วท่านต้องมาตามที่กำหนดไว้ ตามข้ามาสิ ข้ามีอะไรให้ท่านดู” ตอนนั้นผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ต่อต้านและไม่พูดอะไร รู้สึกคล้ายๆมึน งง และไม่เป็นตัวของตัวเอง ผมรู้แค่ว่าเดินตามเธอไปเรื่อยๆ จำไม่ได้ด้วยว่าเธอนำไปทางไหนบ้างรู้สึกคล้ายๆเหมือนกับเดินไปในทางแคบๆที่เต็มไปด้วยเถาวัลย์และพืชประเภทล้มลุก รู้สึกตัวอีกครั้งผมก็มายืนอยู่กลางลานกว้าง ที่มีผู้คนนั่งล้อมรอบผมไว้ แม้สติผมจะกลับคืนมาบ้างแต่มันก็ไม่เต็มที่ มันเหมือนหลับๆตื่นๆ แต่สิ่งที่ผมจำได้แม่นยำที่สุด คือ มีคนมอบของให้ผมแล้วบอกว่า “เจ้าต้องเก็บรักษาไว้ให้ดี และจงนำส่วนที่เหลือไปมอบให้เพื่อนของเจ้าอีก 7 คน จากนั้น พวกเจ้าจะรู้เองว่าสมควรจะทำอย่างไรต่อ เบื้องบนได้เลือกพวกเจ้าแล้ว รักษาชีวิตของพวกเจ้าจนกว่าจะถึงวันนั้น” ทางด้านเพื่อนๆ พอรวมกลุ่มกันตอนมืดก็ตามหาผมเพราะไม่มีใครเจอ พวกเขาตามหากันทั้งคืน โดยขอความช่วยเหลือจากหัวหน้าหมู่บ้านแต่สุดท้าย พวกเขาก็เจอผมนอนหลับอยู่บนต้นไม้กลางแค้มปพักนั้นเอง ผมไม่รู้จะบอกเพื่อนยังไง และเพื่อนทั้ง 7 คนที่จะต้องให้เป็นใครผมก็ไม่รู้ ผมเอาเรื่องนี้มาคุยกับอ้นและเป้ เป้บอกว่า มันคล้ายเรื่องที่เราเจอที่เขมร คือตื่นขึ้นมาก็ไม่รู้อยู่ไหน แล้วบอกให้เอาของออกมาดู ผมนึกขึ้นได้แล้วก็ งง ว่าของมันอยู่ที่ไหน ค้นในตัวก็ไม่เจอ จนเป้ บอกไม่ต้องหาหรอก อยู่ที่คอ แปดเม็ดพอดี ผมคลำคอจึงเพิ่งรู้ว่าในคอมีสร้อยอยู่ “นี้ไงครับพ่อกับแม่พวกเรามีกันทุกคน” เต้ หยิบสร้อยที่ลูกเต๋าติดอยู่และหมุนเปิด จากนั้นก็เท เม็ดกลมๆใสๆออกมา ส่งให้พ่อดู ลักษณะของมันเหมือนแก้ว ภายใน มีลายเส้นสีน้ำเงินเล็กๆ วิ่งผาดผ่านไปมา พ่อลองหมุนดู ก็เห็นเส้นข้างในมันก็วิ่งวนไปมาด้วย มีรูเล็กๆ ที่ถูกเจาะไว้ ซึ่งถ้าไม่สังเกตคงไม่เห็นรูนั้น ตอนนี้ทุกคนเอาหินออกมากันหมด อี๊ดเอาออกมาจากตลับอะไรอย่างหนึ่ง ซึ่งแน่นอน สร้อยของเขาถูกทำลายไปแล้วพร้อมลูกเต๋าลูกนั้น เมื่อลูกแก้วทั้งหมดรวมกัน อ้นก็เอาเชือกเส้นเล็กๆเส้นหนึ่งออกมา จากนั้นก็วางลงไปใกล้ๆลูกแก้วนั้น ภาพที่เห็นทำให้พ่อกับแม่อุทานมาพร้อมกัน โอ้ววววววว ลูกแก้วทั้งแปดลูกค่อยเรียงตัวกันเป็นแนวตรงจากนั้นก็ค่อยๆกลิ้งไปร้อยอยู่ในเส้นเชือกเส้นนั้น จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 24 มิ.ย. 51 21:42:02 ]

ความคิดเห็นที่ 67 หายไป 2 วัน นึกว่ามาแล้วซะอีก ... ตอกบัตรรอต่อค่ะ ^_^ จากคุณ : คนน่าเบื่อ - [ วันต่อต้านยาเสพติดโลก 18:12:03 ]

ความคิดเห็นที่ 68 รออ่านต่อนะค๊า จากคุณ : Martius - [ วันต่อต้านยาเสพติดโลก 19:05:12 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ต่อครับ จริงๆแล้วผมไม่กล้าเข้ามาอ่านเลยละ ถ้าไม่ได้เขียนเพิ่ม มันรู้สึกละอายใจไงไม่รู้ ช่วงนี้กิจกรรมทางน้ำเยอะด้วยสิ จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 27 มิ.ย. 51 12:04:51 ]

ความคิดเห็นที่ 70 เมื่อลูกแก้วร้อยตัวเองเข้าไปในสายสร้อยแล้วมันก็รัดตัวเองเป็นก้อนกลมๆ และที่น่าแปลกใจอีกอย่างคือที่เคยเห็นว่าเป็นแก้วใส กับกลายเป็นแก้วหลากสี ถ้านับรวมกันจะได้ทั้งหมด8 สีพอดี พ่อกับแม่และน้องสาวของอ้นยังคงจ้องมองแทบไม่กระพริบตา จนอ้นต้องบอกเบาๆว่า “เรื่องนี้ ยังไม่น่าแปลกใจเท่ากับเรื่องต่อจากนี้ครับ เต้เล่าต่อเถอะ เรามีอะไรต้องทำกัน” เต้พยักหน้ารับคำเพื่อนและเตรียมที่จะเล่าต่อ อ้นชวนเพื่อนๆอีก6 คนให้แยกไปนั่งที่อื่น ทั้งหมดคงมีเรื่องที่ต้องเร่งทำกัน “ลูกแก้วทั้งหมดมันเลือกคนเองครับพ่อ” เต้หันไปพูดกับพ่อ “คือหลังจากที่ผมได้สร้อยมาแล้ว เรา 3 คนก็นั่งคิดกันว่าจะเอายังไง เป้บอกว่า ให้พยายามทบทวนดูว่าหมู่บ้านนั้นอยู่ที่ไหนเราจะได้ไปค้นหาความจริงแต่ผมก็นึกอะไรไม่ออก อ้นบอกว่า มีอยู่เรื่องหนึ่งที่เขาไม่ได้บอกกับใคร เพราะคิดว่าเขาก็คงฝันไปเหมือนกัน แต่พอมาเจอเรื่องของเต้ เขาคิดว่าเขาไม่ได้ฝัน อ้นบอกว่า วันที่พวกเรา 3 คนหลุดไปอยู่ในประเทศเขมร และก่อนที่เราจะตื่นกันขึ้นมาอ้นบอกว่ารู้สึกเหมือนตัวเองได้ไปยังที่ไหนสักแห่ง อ้นบอกว่าอ้นก็จำไม่ได้เหมือนที่เป้บอกนี้ละ เพราะรู้สึกว่าตอนนั้นเดินตามใครไปสักคน จนไปถึงลานกว้างแห่งหนึ่ง น่าแปลกที่พอมองไปรอบๆตัวกลับไม่มีอะไรเลยแม้แต่ต้นไม้หรือทิวเขา อ้นบอกว่ารู้สึกเหมือนยืนอยู่บนก้อนเมฆหรือ อะไรสักอย่างที่สูงมากๆ และระหว่างที่อ้นมองไปรอบๆตัวอยู่นั้นเอง ฉับพลันท้องฟ้าที่สว่างก็พลันมืดมิด และค่อยๆมีแสงสว่างเป็นจุดเล็กๆ เคลื่อนที่เข้ามาใกล้ตัวเขาเรื่อยๆ เมื่อแสงสว่างนั้นเข้ามาจนใกล้ตัวอ้น เขาถึงรู้ว่า มันเป็น ดวงไฟเล็กๆ ดวงหนึ่ง มีแสงประกายสีแดงสด มันวนรอบๆตัวอ้นช้าๆ จากนั้นก็นิ่งสนิทอยู่ที่ระดับใบหน้า สักพักดวงไฟดวงนั้นได้แตกตัวออก เป็นสาย แล้วพุ่งออกไปยังทิศต่างๆ มี1ก้อนที่พุ่งเข้าตัวอ้นและวิ่งผ่านไปจนอ้นรู้สึกได้ถึงความร้อนที่ผ่านผิวหนังและร่างกาย จากนั้นท้องฟ้าก็สว่างจ้าขึ้นมา และอ้นก็รู้สึกตัวอีกทีที่ท่ารถ อ้นบอกว่า เขาไม่เคยมีแผลเป็นตรงหน้าอกด้านซ้ายมาก่อน แต่ เมื่อเขาก้มลงมองดู เขาก็เห็นแผลเป็นเล็กๆ เป็นรูปวงกลมมีรัศมีแระกายออกเป็นเส้นอย่างมีระเบียบ ผม 2 คนก็เพิ่งจะรู้วันนั้นเหมือนกัน อ้นมักเก็บอะไรไม่ค่อยบอกพวกเราเสมอ อย่างครั้งล่าสุดก็เหมือนกัน ตอนที่อ้นโดนรถชน พอออกจากโรงพยาบาล อ้นชวนเป้ ไปงานศพของคนขับรถแท๊กซี่ และลูกสาวของคนขับรถได้เอาถุงใบหนึ่งให้อ้น แต่จนวันนี้อ้นก็ยังไม่ยอมพูดถึงเรื่องถุงใบนั้นอีก เรื่องนี้ผมกับเป้ พยายามจับสังเกตุอยู่ “ “พ่อกับแม่ไม่รู้เลยว่าอ้นไปงานศพ แล้วได้อะไรกลับมาบ้าง ยังไงเรื่องนั้นพ่อกับแม่จะลองค่อยๆถามดู เล่าต่อเถอะลูก “ พ่อบอกกับเต้ ซึ่งอยู่คนเดียวส่วนกลุ่มของอ้นดูเหมือนกำลังเถียงกันด้วยเรื่องอะไรบางอย่าง “ครับ พออ้นเล่าให้ฟัง เราก็เอามาคิดกันจนนอนไม่หลับกันหลายคืน  แต่หลังจากกลับมาเพียง3วัน เราก็ได้ข่าวร้าย หนังสือพิมลงข่าวว่าหมู่บ้านที่เราไปค่ายอาสา ถูกฆาตรกรรมหมู่ 10 ศพ จากการสอบถามทางหมู่บ้านในจำนวนคนที่ตายนั้นมีคนที่พวกเรารู้จักหลายคน ประธานชมรม ขออาสาสมัครไปร่วมงาน ซึ่งแน่นอนว่าในนั้นจะมีพวกเรา 3 คนตามไปด้วย ทางมหาวิทยาลัยส่งคนไปร่วมงาน 10 คน ผมกับเป้อาศัยไปด้วยเลยกลายเป็น 12 คน  ” จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 27 มิ.ย. 51 13:19:56 ]

ความคิดเห็นที่ 71 เต้ถอนหายใจเบาๆ แล้วเงยหน้าขึ้น ตลอดเวลาที่เขาเล่าเรื่องเขาก้มหน้าตลอด นานๆครั้งจะเงยหน้าขึ้นมาที ครั้งนี้ พ่อกับแม่ได้เห็นหยาดน้ำตาของเต้ค่อยๆไหลมา จากนั้นเขาก้มหน้าต่อ “ถ้าผมขออะไรได้อย่างหนึ่ง ผมจะขอให้พวกเราอย่าร่วมงานครั้งนั้น เพียงแค่พวกเราเดินทางไปถึงความวุ่นวายมันก็เกิดขึ้นทันที เราไปถึงที่นั้นตอนเช้ามืด ซึ่งตามปกติมันน่าจะเห็นแสงตรงเส้นขอบฟ้าบ้างแล้วแต่มันก็ยังมืดสนิท มองไม่เห็นดวงดาวสักดวง พวกเราพยายามมองว่ามันมีเมฆฝนมาบังหรือเปล่าแต่มันก็ไม่ใช่ เราไม่รู้ครับว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ใจเราอยู่ที่หมู่บ้านมากกว่าจะมาคิดถึงเรื่อง ปรากฎการณ์ธรรมชาติ เราจำได้ว่าขับรถจากปากทางเข้าหมู่บ้านไปไกลแล้ว แต่ทำไมไม่ถึงเสียที คนที่นั่งหลังรถกะบะ ดูเหมือนจะคิดเหมือนพวกที่นั่งข้างหน้า  อี๊ด เอามือเคาะกระจกให้พวกเราจอดสักครู่ พอเป้จอดรถ พวกที่อยู่หลังรถก็กระโดดกันลงมาด้วยความวุ่นวาย เสียงด่ากันระงมไปหมด สักพัก ผมก็รู้สึก มีอะไรมารัดเบาๆที่ขา เลยลองเอาไฟฉาย ส่องดู พอเห็นเท่านั้น ผมก็เปิดประตูรถ กระโดดออกมาเลย ผมกระโดดออกจากรถพร้อมๆกับเป้ ส่วนอ้นกับเตี้ยกว่าจะออกจากแคปหลังได้ ก็โวยวายอยู่พักใหญ่ พวกหลังรถกับพวกหน้ารถมารวมกันแล้ว ดูเหมือนพวกเราจะเจอเหมือนกัน คือจู่ๆก็มีงูตัวใหญ่เข้ามาอยู่ในรถ ระหว่างที่กำลังจับกลุ่มวิจารณ์กันอยู่นั้นเอง เราก็ได้ยินเสียง ดังเหมือนเสียงคนบ่นอะไรดังๆ สักพักจากเสียงที่เหมือยคนบ่นกลายเป็นเสียงที่ชัดเจนขึ้น พายุจากที่ไหนสักที่กำลังเคลื่อนตัวมาที่พวกเรา ตอนนี้พวกเราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกลับไปขึ้นรถ แต่ดูเหมือน เราจะคิดผิด เบียร์เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มอาสาที่จะไปดูงูให้ว่ายังอยู่ในรถไหม ระหว่างที่เขากำลังส่องไฟดูอยู่ ลมก็แรงขึ้นเรื่อยๆ เขาหันมายิ้มกับพวกเรา ตะโกนล้อเรียนว่าจะกลัวไปทำไมไม่เห็นมีอะไร จนพวกเราโล่งใจ เตรียมจะกลับไปขึ้นรถ แต่เป้กางมือห้ามพวกเรา แล้วตะโกนเรียกเบียรให้กลับมาก่อน แต่เบียรอยู่เหนือลมจึงไม่ได้ยินเสียง เป้บอกทุกคนให้อยู่เฉย แล้วเขาก็วิ่งสุดกำลังไปที่รถ แต่    ”  เต้หยุดพูดไปเล็กน้อยก่อนจะเล่าต่อ “ไผ่ลำใหญ่ต้นหนึ่ง ถูกลมพัดจนแตกปล้องและฉีกออก จากนั้นมันก็หักลงมา ทุกคนเห็นภาพนั้นพร้อมกัน ต่างตะโกนเรียกเบียรกันสุดเสียง  เป้ ที่อยู่ใกล้สุดวิ่งไปตะโกนไป “ หลบก่อน หลบก่อน” แต่เจ้าตัวเหมือนจะไม่เข้าใจอะไรเพราะยังคิดว่าเพื่อนเล่นอะไรกันอีก เราเห็นเขาเงยหน้าขึ้นไปมองต้นไผ่ที่กำลังฟาดลงมา จากนั้น ส่วนที่หักก็ฝาดลงมาด้วยแรงลมพายุ คมของปล้องไผ่ผ่าซีก ตวัดลงที่คอของเบียรพอดี เลือดสาดกระเด็นไปทั้งบริเวณ และเป้อยู่ห่างจากตรงนั้นไม่ถึง20ก้าว แก้ไขเมื่อ 27 มิ.ย. 51 15:21:25 จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 27 มิ.ย. 51 15:11:42 ]

ความคิดเห็นที่ 72 ทดสอบ ทำไมโพสตไม่ติด จากคุณ : ชายสมบูรณ์ - [ 27 มิ.ย. 51 15:17:11 ]

ความคิดเห็นที่ 73 กำลังสนุกเลย รีบมาลงต่อเร็วๆนะค่ะ จากคุณ : ทราย (ลี้อาเฮง) - [ 28 มิ.ย. 51 15:53:26 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ให้ไวเรยลุง....มัวแต่เตร็ดเตร่ไปนู่นที นี่ที จากคุณ : ลูกสาวกำนัน (MoMo_InLove) - [ 29 มิ.ย. 51 16:46:57 ]

ความคิดเห็นที่ 75 มานั่งคอยอ่านเหมือนทุกๆคน จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 30 มิ.ย. 51 16:37:29 ]

ความคิดเห็นที่ 76 คอยด้วยคน จากคุณ : คนน่าเบื่อ (คนน่าเบื่อ) - [ 1 ก.ค. 51 13:08:01 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ร่างของเบียรยังคงยืนนิ่งแต่หัวของเขากระเด็นไปตามแรงฟาดลงมาของต้นไผ่ ทุกคนยืนนิ่งตะลึงทำอะไรกันไม่ถูก เป้ที่ยืนอยู่ใกล้สุด คอยๆถอยออกมาช้าๆ เขามองเห็นบางอย่างที่เพื่อนๆไม่เห็น เขาหันกลับมาและตะโกนให้ทุกคนวิ่ง ไม่มีใครทำอะไรถูกและไม่รู้ด้วยว่าเป้เห็นอะไรตอนนั้น ทุกคนต่างวิ่งรวมกลุ่มกันไปข้างหน้าโดยมีเป้ตามหลังมาไม่ไกลนัก สักพักเสียงต้นไผ่หักโค่นดังไม่ขาดสาย มีบางส่วนปลิวมาเกือบจะโดนเป้และพวกที่วิ่งไปก่อน ทุกคนวิ่งกันไม่คิดชีวิตจนแต่ละคนรู้สึกเหนื่อยอ่อน จึงนั่งพักรวมกัน เมื่อรู้สึกว่าหนีมาพ้นแล้ว ทั้ง 11 คนนอนแผ่กับพื้นไม่มีแรงจะพูดคุย แสงแดดเริ่มทอแสงแล้ว บริเวณรอบๆ เริ่มจะมองเห็นได้ชัดเจน พวกเขาพบว่าตัวเองวิ่งเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านโดยไม่รู้ตัว ชาวบ้านเริ่มออกทำมาหากิน มีบางคนที่จำพวกเขาได้ ก็เดินเขามาหา “มากันยังไงละพ่อหนุ่ม ทำไมถึงได้มอมแมม เลอะเทอะกันขนาดนี้” ชาวบ้านคนหนึ่งทักกลุ่มของพวกเรา อ้นไม่รอช้าที่จะเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ฟัง ตอนนี้ชาวบ้านหลายคนเริ่มมามุงเป็นกลุ่มใหญ่แล้ว ตอนอ้นเล่าให้ฟัง ก็มีชาวบ้านเอาน้ำเอาข้าวมาให้พวกเรากินไปด้วย หลังจากเล่าจบ พวกชาวบ้าน ก็ขอให้พวกเรานำทางไปยังที่เกิดเหตุพวกเราพอมีแรงกันบ้างแล้ว แต่ ไม่แน่ใจทิศทาง เพราะตอนวิ่งมาก็มากันแบบไม่รู้จุดหมาย ทางฝั่งชาวบ้านเองก็ยืนยัน ในละแวกนี้ ไม่มี ต้นไผ่อย่างที่บอกไว้ พวกเราจึงเดินงมกันไป ตามร่องรอยของพวกเราที่พอมีให้เห็น โดยมีชาวบ้านช่วยกัน เดินกันมาประมาณ 1 ชั่วโมง เราก็พบรถของเป้จอดอยู่ในทุ่งหน้า บริเวณรอบๆ ไม่มีอะไรให้เห็นแบบที่เราเห็น ที่สำคัญ ร่างอันไร้วิญญาณของเบียรหายไป ร่องรอยแม้แต่หยดเลือดที่ควรมีอยู่บ้างก็ไม่มี ทุกคนสับสน หวาดกลัว กับเรื่องที่เห็น ต่อหน้า ชาวบ้าน เองก็ ไม่เข้าใจเหมือนกัน เพราะ เรื่องที่เราเล่าให้ฟังกับเรื่องที่ทุกคนเห็นกับตา มันขัดแย้งกันโดยสิ้นเชิง เป้เดินไปที่รถ ทุกอย่างยังคงสภาพเดิม ที่หลังรถ กระเป๋าของแต่ละคนยังอยู่ หายไปแค่กระเป๋าของเบียร “เอาไงต่อดีวะ” อ้นถามเป้ “ไป เข้าไปในหมู่บ้านก่อน ดูเหมือนรถจะไม่เป็นอะไร” เป้ลองสตารท์รถดู ก็ปรากฎว่ายังใช้งานได้ดี  ทุกคนค่อยๆทะยอยขึ้นรถ และบอกกับชาวบ้านว่า จะขอไปตั้งหลักในหมู่บ้านก่อน ชาวบ้านยืนจับกลุ่มนินทานพวกอ้น แม้จะไม่ได้ยินเสียงถนัดนัก แต่ก็พอรู้ว่า พวกเขาว่า คงเมากัญชากัน เมื่อขึ้นรถกันมา หน้ารถมีเป้ อ้น แล้วก็ผม เรา 3 คนปรึกษากันถึงเรื่องนี้ เป้บอกให้ผมเอา สร้อยออกมา และมองดู สักครู่ก่อนจะส่งให้อ้น แล้วบอกว่า เราคงต้องพิสูจนอะไรบางอย่างจากสร้อยเส้นนี้กันแล้ว จากนั้นก็เงียบไป ทุกคนไม่ว่าด้านหน้ารถหรือหลังรถต่างนั่งซึม การจะไปแจ้งทางการก็ไม่ใช่ความคิดที่ถูกต้อง เพราะไม่มีอะไรที่จะบอกได้ว่าที่ตรงนั้นมีคนตาย จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 1 ก.ค. 51 16:13:16 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ยุ่งดีครับช่วงนี้ จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 1 ก.ค. 51 16:13:50 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ปักหมุดค่า จากคุณ : ไม่มีเหตุผลยากๆ ให้หนักใจ - [ 3 ก.ค. 51 14:37:04 ]

ความคิดเห็นที่ 80 ปัญหาหลายๆอย่างกำลังจะตามมา การที่คนหายไป 1 คน แล้วเราบอกไม่ได้ว่าหายไปยังไงทำให้ทุกคนเครียด บางทีเราอาจจะต้องโกหกกันครั้งใหญ่   รถค่อยๆเคลื่อนตัวช้าๆเข้าไปในหมู่บ้าน แคมปพักชั่วคราวของพวกเราตั้งแต่ตอนออกค่ายฯ ยังไม่ได้ถูกรื้อเราจึงอาศัยพักนอนที่นั้น ข้าวปลาอาหารที่เตรียมมาไม่ได้เอาออกมาทำเพราะชาวบ้าน เตรียมมาให้พวกเราอย่างพอเพียง เรามีเวลาอีกทั้งวันที่คิดหาทางออก เพราะงานศพจะมีขึ้นในตอนเย็น ความจริงเราตั้งใจว่ามาถึงตอนเช้าแล้วจะดูว่าพอจะช่วยงานอะไรได้บ้าง แต่ตอนนี้ ทุกคนนอนหมดสภาพ ไม่มีใครอยากจะทำอะไร ผมเองก็หลับไปโดยไม่รู้ตัวเหมือนกัน พอตื่นมาอีกที แดดก็อ่อนแล้ว พวกเราไปอาบน้ำ แต่งตัวเตรียมไปงานศพกัน มีบ้างบางคนที่มีความเห็นว่าควรกลับบ้าน แต่ เรากลับบ้านไม่ได้ถ้าไม่เจอเบียร อย่างน้อยเราต้องหาเขาให้เจอ เป้บอกว่า เขาจะเข้าไปในเมือง ลองไปคุยกับตำรวจที่นี้ อ้นถามว่า จะบอกเขายังไง แต่เป้ก็ไม่ได้ให้คำตอบได้แต่บอกว่า เขามีวิธีของเขา หลังจากตื่นขึ้นมาดูเหมือนแต่ละคนจะรู้สึกดีขึ้นและต่างคนต่างคิดแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นผม เอาสร้อยมานั่งดูกับอ้นอีกครั้ง คราวนี้มันยิ่งแปลกขึ้น ที่เราเคยเห็นว่ามันใส ตอนนี้มันกลับมีสีในตัวเองแตกต่างกันไป และผมก็รู้สึกว่ามันจะร้อนๆ ด้วยซ้ำ อ้นบอกว่า เอางี้ไหม ลองเอาลูกแก้วแจกให้พวกเราทั้ง 11 คน ให้จับไม้สั้นไม้ยาวเอา แต่เรายังไม่ต้องบอกว่า ได้มาจากไหน บอกแค่ว่าเป็นของขลังพอ ไม่ต้องคิดให้มาก ผมตะโกนเรียกเป้ที่กำลังจะออกไปข้างนอกให้เข้ามารวมกันก่อน จากนั้นเราก็บอกเพื่อนๆ ให้มารวมกันและบอกจุดประสงค์ให้รู้ ทุกคนออกจะแปลกใจ แต่ก็ไม่มีใครค้าน เพราะคนพูดเป็นเป้ ซึ่งทุกคนเชื่อมือในทุกเรื่องอยู่แล้ว ผลการจับไม่สั้นไม่ยาวคราวนั้น มีเป้ อ้น และผม 3 คนที่ไม่ได้รับของขลัง” “อ้าว ทำไมเป็นแบบนั้นละลูก “ แม่ถามมาด้วยความสงสัย “ครับ แม่ ครั้งแรกผมก็สงสัยเหมือนกัน แต่หลังจากนั้นอีกหลายปีถึงได้รู้  ผมเล่าคืนนั้นต่อนะครับแม่ “ แม่พยักหน้าตอบรับ อต้หันไปมองน้องสาวเป้ ก็เห็นจ้องตาแป๋ว เหมือนเด็กฟังนิทาน เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ต้องรับภาระอันยิ่งใหญ่ “คืนวันนั้นไม่มีเหตุการณ์อะไรนอกจากมีสื่อมวลชนเข้ามาทำข่าวและมีตำรวจมาร่วมงาน เราเห็นเป้อยู่ในกลุ่มตำรวจ จนงานศพเรียบร้อยเราก็รวมตัวกันกลับที่พัก อากาศเย็นจนพวกเราต้องก่อไฟและนั่งรวมกลุ่มกัน มันน่าแปลกตรงที่มันไม่ใช่หน้าหนาว ตกดึกแต่ละคนเริ่มหลับกันไปเพราะเราจับกลุ่มกินเหล้าและคุยปรึกษาถึงเรื่องจะเอาไงดีกับการตายของเบียร์คืนนั้นทุกคนได้ข้อสรุปตามที่เป้บอกคือต้องกลับไปบอกว่าเบียรหายตัวไปตอนเราจอดรถซื้อของที่ตลาด ยังไงก็ต้องยื้อเวลาไปก่อน เพราะพรุ่งนี้เราต้องกลับบ้าน แต่คืนนั้นมันกลายเป็นคืนที่เราต้องรับภาระจนถึงทุกวันนี้” จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 3 ก.ค. 51 15:15:05 ]

ความคิดเห็นที่ 81 พวกเราตื่นขึ้นมาตอนเช้าพร้อมกับความฝันที่เหมือนกัน ตอนแรกไม่มีใครรู้หรอกครับว่าเราฝันเหมือนกัน แต่จู่ๆ เอ ก็ตะโกนเอะอะเสียงดัง พวกเราจึงไปเดินไปหา ก็เห็นเอ หยิบเอาแผ่นอะไรอย่างหนึ่งที่มีสีทอง ชูขึ้นมาให้เพื่อนๆดู   “มันมาได้ไง “ เอพูดเสียงสั่นด้วยความกลัวอะไรบางอย่าง แต่ตอนนั้นทุกคนรู้แล้วว่า เอ กลัวอะไร เพราะแต่ละคนก็ค่อยๆ หยิบวัตถุที่มีลักษณะเดียวกันกับเอ ออกมา ต่างคนต่างมองหน้ากัน หลายคนเริ่มโวยวาย มีเพียงผม เป้ และอ้นเท่านั้นที่มองตากันนิ่งๆ กว่าทุกคนจะรวบรวมสติกันได้ก็เป็นเวลานานทีเดียว เป้บอกว่า พวกเรา ฝันเหมือนกัน และตอนสุดท้ายของความฝันละ ลองไปดูกัน คือพ่อกับแม่ครับในความฝัน พวกเราฝันว่า ระหว่างที่นอนกันอยู่ มีเสียงเรียกให้พวกเราตื่น เป็นเสียงเด็กครับ พอพวกเราตื่นแล้ว เด็กคนนั้น ก็โยน แผ่นสีทองให้พวกเราทุกคน แล้วบอกว่า เป็นสิ่งที่ใช้ป้องกันตัว จากสิ่งที่ชั่วร้าย เด็กคนนั้นบอกว่า อีกไม่นาน อัญมณีที่ล้ำค่าและมีพลังจะถูกค้นพบ พวกท่านทั้ง 12 คนล้วนแต่เคยผูกพันธกับสิ่งนั้น จงระวังกลุ่มคนทั้ง 3 กลุ่ม พวกท่านจะรู้เองว่าสมควรทำอะไรเมื่อเวลาผ่านไป ตอนนี้ ให้ท่านนำทรัพย์สินที่เรามอบให้ ไปใช้ให้ถูกทาง พูดจบเด็กคนนั้นก็ชี้นิ้วไปที่ รถ พวกเรามองตาม พอหันกลับมา เธอก็หายไป จากนั้นก็ตื่นขึ้นมาเกือบจะพร้อมๆกัน เป้เดินไปที่รถ แล้วเปิดประตูรถดู แล้วก็ยืนนิ่งจนพวกเราต้องแทรกตัวเข้าไปดู และทุกคนก็นิ่งเหมือนกันหมด คนข้างหลัง พยามยามดึงคนข้างหน้าออกมา พอเข้าไปได้ก็ยืนนิ่งอีก ผมเองพอเห็นก็เดินหลีกออกมาแล้วหัวเราะเหมือนคนเสียสติ  ผมบอกกับเพื่อนๆว่า งานนี้ใครจะถอนตัวก็เชิญ แต่ผม ไม่ถอนตัวแน่นอน ทุกคนพยายามเตือนให้ผมเลิกยุ่ง แต่ผมยืนยันที่จะเสี่ยงต่อไป ผมบอกให้เพื่อนทุกคนเอาของมาให้ผม จากนี้ไม่ต้องมีใครมาสนใจ ผมจะจัดการและรับผิดชอบเรื่องทุกอย่างเอง เชื่อไหมครับว่า ในรถมีเงินสดมากกว่า 50 ล้าน เกิดมาในชีวิตผมยังไม่เคยเห็นแม้แต่เงินแสน แล้วนี้มันเป็นเงินมากขนาดนั้น ตอนนั้นผมยังเด็กเกินไป ความคิดของผมในวันนั้น ทำให้เพื่อนต้องเดือดร้อนครับ อย่างที่พ่อกับแม่เห็น จากนั้นพวกเราต้องรับมือกับสารพัดภัยที่มันเข้ามา  แรกๆก้แค่ตัวเรา แต่ตอนนี้มันมาถึงครอบครัวแล้ว ” เต้หยุดพูดแล้วร้องไห้ออกมาดังๆ จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 3 ก.ค. 51 16:29:10 ]

ความคิดเห็นที่ 82 มาซุ่มรออ่านต่อคะ จากคุณ : Martius - [ 4 ก.ค. 51 21:34:35 ]

ความคิดเห็นที่ 83 มารออ่านตอนต่อไปด้วยครับ จากคุณ : เงามืดแห่งดวงตะวัน - [ 7 ก.ค. 51 14:19:08 ]

ความคิดเห็นที่ 84 หู้ยยยย กะลังมันส์เรยคุณลุง....สู้ๆ มาเป็นกะลางจายห้ายน๊า..... จากคุณ : ลูกสาวกำนัน (MoMo_InLove) - [ 8 ก.ค. 51 11:18:59 ]

ความคิดเห็นที่ 85 กลับมาต่อเร็วๆนะคร๊า กำลังสนุกเลยเชียว จากคุณ : sexybarbiez (sexybarbiez) - [ 8 ก.ค. 51 13:46:31 ]

ความคิดเห็นที่ 86 (^.^) นั่งเคี้ยว ป๊อปคอร์น รอนะคะ จากคุณ : sandhurst - [ 8 ก.ค. 51 15:23:53 ]

ความคิดเห็นที่ 87 เงียบสนิทเรยยอ่ะ จากคุณ : sexybarbiez - [ 9 ก.ค. 51 17:48:49 ]

ความคิดเห็นที่ 88 มารออ่านด้วยคนครับ จากคุณ : gogonmu - [ 10 ก.ค. 51 00:33:32 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ทำไม งวดนี้  หายไปนานจัง คุณเล็ก  ไปอยู่ไหนนนนน กลับมาไวๆ จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 10 ก.ค. 51 15:59:58 ]

ความคิดเห็นที่ 90 นู๋ไปติดเกมส์มาหลายวัน ยังไม่มาต่ออีกหรอคะ จากคุณ : Martius - [ 14 ก.ค. 51 14:04:27 ]

ความคิดเห็นที่ 91 หายไปนานจังเลย จากคุณ : ทราย (ลี้อาเฮง) - [ 14 ก.ค. 51 14:36:49 ]

ความคิดเห็นที่ 92 ยังไม่มาอีก  คุณเล็ก กลับมาไวๆเน้อ กระทู้ยิ่งหด หาย ไปเรื่อยๆ จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 14 ก.ค. 51 23:54:01 ]

ความคิดเห็นที่ 93 หายไป 10 วันเลยคราวนี้ ต้องบอกว่างานยุ่งมากถึงขนาดต้องเอาไปทำที่บ้าน วันนี้ตอนเช้า งานที่ทำ เสร็จหมดแล้ว ได้มีเวลาหายใจบ้าง จะเริ่มทะยอยเขียนนะครับ ขอบคุณที่ตามอ่านนะครับ และขอโทษที ที่ช้ามากๆ จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 15 ก.ค. 51 09:54:48 ]

ความคิดเห็นที่ 94 ผู้ชายก็เงี้ย...ชอบปล่อยให้เรอก้อ รอเก้อ...... จากคุณ : MoMo_InLove - [ 15 ก.ค. 51 14:40:37 ]

ความคิดเห็นที่ 95 ^ ^ คุณMoMo_InLove พูดถูกใจจัง อิอิอิ จากคุณ : sandhurst - [ 16 ก.ค. 51 10:51:44 ]

ความคิดเห็นที่ 96 ใกล้จะจบยังครับ กะเซพไว้อ่านรวดเดียว แหะๆๆ จากคุณ : Kay (จริงด้วย) - [ 17 ก.ค. 51 09:06:29 ]

ความคิดเห็นที่ 97 กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ลุงเล็กจ๋า.....มีคนเห็นด้วยกะเค้าด้วยล่ะ จากคุณ : MoMo_InLove - [ วันเข้าพรรษา 21:15:55 ]

ความคิดเห็นที่ 98 อ้าวยังไม่ได้ต่อหรือนี่   แหม...........ไอ้กระผมก็ติดตามเฝ้ารอด้วยใจระทึก แล้วก็ไปนั่งห้างดักรอต่อดีกว่าครับ จากคุณ : gogonmu - [ 19 ก.ค. 51 19:27:28 ]

ความคิดเห็นที่ 99 ชีวิตหลังจากนั้นของพวกเรา ต้องคอยฟังสัญญาณแปลกๆที่ส่งมาเป็นระยะๆ โดยมากจะให้เด็กมาส่งเป็นจดหมายสั่งให้เราทำ ไม่ว่าจะเป็นบ้านพักที่นี้หรือการฝึกฝนเรื่องการต่อสู้ 10ปีที่ผ่านมา พวกเราไม่มีปัญหาอะไรกับการทำตามคำสั่ง มีแค่เรื่องเดียวที่พวกเราตอบคำถามคนอื่นไม่ได้ก็คือ เบียร์ เขาหายไปได้ยังไง จนในที่สุดเราก็เสียเพื่อนไปพร้อมกัน 3 คนเมื่อปีที่แล้ว แม่คงจำ ธี เก๋ และ ชลได้ ทั้ง 3 คนตายพร้อมกัน ที่พูดกันว่าเป็นอุบัติเหตุทางน้ำ เมื่อปีที่แล้ว ความจริงมันไม่ใช่หรอกครับ ตอนนั้น พวกเราได้ถูกแบ่งหน้าที่กันแล้ว นอกจากเงินก้อนแรก 50 ล้านที่ได้มาเรายังได้เงินสนับสนุนเป็นเงินเดือนมาโดยตลอด เราได้กันคนละ 1แสนต่อเดือน นับจากเรารับเงินล้านนั้นมาแล้ว ทั้งหมดถูกจัดให้เป็น 3 กลุ่ม กลุ่มแรกให้เรียนรู้ทางวิชาการและหาข้อมูล ของ เอ่อ เรียกว่าอะไรดีละ มันเป็นพลอยสีแดง ที่มีน้ำเหมือนเลือดอยู่ด้านใน กลุ่มนี้ต้องเรียนรู้ด้านเทคโนโลยีควบคู่ไปด้วยกลุ่มนี้มีผม ธี เก๋ และชล อีกกลุ่ม เป็นกลุ่ม ด้านป้องกันภัย พวกนี้จะเรียนเกี่ยวกับ การต่อสู้ทุกชนิดและการใช้ชีวิตในที่ลำบากๆ กลุ่มนี้มี เป้ อี๊ด เตี้ยและหนู ส่วนอีกกลุ่มจะเรียนรู้ทั้ง 2 อย่างแต่ไม่เน้น และ ต้องหาข้อมูลในงานสนามที่พม่า ลาว และเขมร วันนั้นกลุ่มผมเดินทางไปเรือบรรทุกสินค้าขนาดใหญ่เพื่อเรียนรู้เกี่ยวกับพิกัด ทิศและดวงดาว เพื่อเก็บมาเป็นข้อมูลรวม และครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่เราเจอกับฝ่ายตรงข้าม ระหว่างเรานั่งเรือไปขึ้นเรือใหญ่ เราก็เจอเรือขนาบเข้ามาใกล้ ผมจำคนในเรือได้ เพราะเห็นเดินตามพวกเรามาตั้งแต่ที่ตลาดในเมืองแล้ว เห็นท่าไม่ดี เพราะอีกไกลกว่าจะถึงเรือ จึง บอกคนขับเรือให้ย้อนกลับฝั่งก่อน ตอนนั้นเป็นเย็นมากแล้ว พอเราหันเรือกลับพวกนั้นก็ขับเรือก็ตามมา ดี ที่เราเพิ่งออกจากฝั่งไม่มาก จึงถึงฝั่งก่อนที่จะเกิดอะไรขึ้น เราโทรหาเพื่อนๆ บอกให้รู้ถึงเรื่องที่สงสัย  อ้นบอกให้รออยู่ที่ โรงแรม จะมาสมทบกันอีกประมาณ 2 ชั่วโมง เรามารวมตัวกันที่โรงแรม และเริ่มตั้งข้อสังเกตว่า ครั้งนี้คงเจอของจริงกันเสียที ทุกคนต่างเริ่มระวังตัวกันมากขึ้น จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 21 ก.ค. 51 19:42:21 ]

ความคิดเห็นที่ 100 งานหมดแล้วครับ ผมจะทะยอยเขียนเรื่อยๆ ใครจะรออ่านจบรวดเดียวก็ดูตรงกระทู้นะครับ ถ้ามีกระทู้ใหม่ขึ้นแสดงว่าเรื่องนี้จบแล้ว จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 21 ก.ค. 51 19:44:10 ]

ความคิดเห็นที่ 101 กลางดึกของวันนั้น พวกเราก็ต้องตื่นขึ้นมาด้วยเสียงปลุกของเป้ เป้บอกว่านอนๆอยู่ก็มีคนมาเคาะประตู พอเดินไปดูก็เจอข้อความในกระดาษ ซึ่งเขียนบอกให้ผมเอาลูกแก้วออกมารวมกันอีกครั้ง จากนั้นมันจะเลือกนายมันเองอีกครั้ง ทุกคนนำลูกแก้วออกมารวมกัน ผมเอาเส้นเชือกที่ยังเก็บไว้ออกมา พอมันเจอเส้นเชือกมันก็วิ่งเข้าไปในเส้นเชือก ครั้งนั้นเล่นเอาพวกผมผวา แล้วมันก็รวมกันเป็นก้อนกลมๆ แบบที่พ่อและแม่เห็น จากนั้น มันก็วิ่งออกเส้นเชือกไปตามทิศทางที่พวกเรานั่งล้อมมันอยู่ ไปหยุดอยู่ตรงหน้าทุกคน และคนที่ไม่มีลูกแก้วอยู่ตรงหน้าก็คือ ธี เก๋ และ ชล  ทั้ง 3 คนหน้าซีด และหันมามองหน้าพวกเรา ผม เป้ และ เต้ ที่ไม่ได้ลูกแก้วจากครั้งแรก พยายามส่งคืนลูกแก้ว ให้พวกเขา แต่ก็น่าแปลกที่เขาไม่สามารถหยิบมันไปได้ เขาบอกว่ามันร้อนเกินกว่าจะแตะต้อง หลายคนเริ่มมองหน้ากัน ข้อความต่อไปที่สั่งพวกเราก็คือให้รักษาชีวิตไว้ จงเฝ้าระวังท้องฟ้าให้ดี ยามได้ที่มันมืดสนิท และไร้ลมพัด เมื่อนั้นให้รวมกลุ่มกันไว้ จะไม่ได้รับอันตรายใดใด จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 21 ก.ค. 51 20:12:34 ]

ความคิดเห็นที่ 102 พวกเราทำคามคำบอกเล่าของข้อความ เฝ้าระวังเพื่อนทั้ง 3 คน ไว้ ไม่ให้ไปไหนคนเดียว จนกระทั้งเวลานั้นมันก็มาถึงจริงๆ  ท้องฟ้าภายนอกหน้าต่าง โรงแรม เริ่มมืดสนิท จนมองไม่เห็นดวงดาว อากาศนิ่งสงบไม่มีลมพัด พวกเรารวมกลุ่มกันอยู่ในห้องดดยล้อมรอบพวกเขาทั้ง 3 ไว้ เราได้ยินเสียงเคลื่อนไหวอะไรเบาๆ รอบตัว จากนั้น ไฟในห้องก็ดับลง เห็นเพียงแสงจางๆ จากอะไรสักอย่างรอบๆตัวเรา   ตอนนั้น เราไม่ได้รู้สึกว่าอยู่ในห้องของโรงแรม เรารู้สึกเหมือนอยู่อีกโลก ที่ไม่มีใครรู้ และ จากคุณ : ชายสมบูรณ์ - [ 21 ก.ค. 51 20:19:43 ]

ความคิดเห็นที่ 103 เราก็เห็นพวกมัน แสงสว่างเป็นคู่ๆ ค่อยๆเข้าใกล้พวกเรา กว่าจะรู้เราก็ตกอยู่ในวงล้อมของมันแล้ว ตัวโตเท่าค้างค้าวแม่ไก่มีมือที่ปลายปีกออกมาพร้อมกงเล็บ  มีหัวเป็นเสือ แต่มีตัวและขาเป็นเหยี่ยว มันมีส่วนผสมที่น่ากลัว จนพวกเราที่นั่งอยู่ใกล้กันรู้สึกถึงความสั่นกลัวจากคนข้างๆ เป้รุ้สึกตัวก่อนอีกเช่นเคยเมื่อเห็น   ธี เก๋ และชล  ค่อยๆลุกขึ้นยืน พวกเราก็เห็นหลังจากเป้บอก จึงจับตัวพวกเขาลงมารวมไว้พอทั้ง 3 ถูกจับลงมาก็ทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจอะไร แต่สถานการณ์แบบนั้น เราทำอะไรไม่ได้มากนอกจากจะชี้ให้ดู รอบๆ เขาทั้ง 3 มองเห็นแล้วก็ร้องมาเบาๆ ดูเหมือนพวกเขาเพิ่งจะเห็นสิ่งที่เกิดรอบตัว เราเริ่มมองเห็นกลุ่มคนยืนอยู่เบื้องหลัง ของสัตวประหลาดเหล่านั้น มีทั้งผู้หญิงและผู้ชาย  และตอนนั้นเองที่ผมจำได้ เด็กผู้ชายคนนั้นที่เราเจอบนรถบรรทุก และคนอื่นๆ ที่พอคุ้นหน้า ผมเป้ และอ้น แอบสกิดมือกันเบาๆ มีเสียงมาจากทางใดทางหนึ่ง ไม่ทราบแน่ชัดว่า เลิกยุ่งกลับเรื่องนี้ซะ แล้วจะไม่มีใครได้รับอันตราย ขาดเสียงเราก็เห็น ผู้ชายคนหนึ่งถูกพลักมาด้านหน้า เขายกมือไหว้ไปรอบทิศ ปากก็พร่ำแต่คำว่า“อภัยให้ข้าเถอะเทวะนารี” หน้าตาดูไม่เป็นคนเหมือนหวาดกลัวจนสุดชีวิต จากนั้น ได้ยินเสียงฟีดเบาๆ หัวของชายผู้นั้นก็หลุดลงจากบ่า ฝูงสัตวที่รอเวลาอยู่แล้วก็พากันรุมกัดกินจนไม่เหลือแม้แต่เลือด จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 21 ก.ค. 51 21:16:17 ]

ความคิดเห็นที่ 104 อี๊ย์..... คุณเล็กอะ กลับมาอีกที ก็สยองซะ .......... ปล. คห. 98 - อย่านั่งรอแล้วหลับจนตกห้างนะคะ   ^.^ จากคุณ : sandhurst - [ 22 ก.ค. 51 16:41:50 ]

ความคิดเห็นที่ 105 ยังรออยู่ต่อไป จากคุณ : คนน่าเบื่อ - [ 22 ก.ค. 51 19:05:15 ]

ความคิดเห็นที่ 106 รอต่ออีกคน จากคุณ : Martius - [ 23 ก.ค. 51 16:38:42 ]

ความคิดเห็นที่ 107 ต่อกันครับ ก็ประมาณ วันเว้นวันนะครับ มาเขียนที จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 23 ก.ค. 51 20:06:05 ]

ความคิดเห็นที่ 108 พวกเราแทบจะวิ่งออกไปข้างนอกกลุ่ม ดีแต่ว่าทุกคนช่วยกันจับไว้ ตอนนั้น ชุลมุนวุ่นวายไปหมด แม้เราจะเคยผ่านหลักศุตรโหดๆ กันมานับไม่ถ้วนแต่ก็ไม่เคยเห็นอะไรที่น่ากลัวแบบนี้ คงมีแต่ผมอ้น และเป้ ที่เคยเจอกันมาก่อน ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้จนเราเห็นหน้าเธอชัดเจน และผมจำเธอได้ เธอเป็นหนึ่งในกลุ่มเด็กผู้หญิงเหล่านั้น เธอยิ้มให้พวกเราและถามเบาๆ ว่าพวกเรา 3 คน ยังจำเธอได้ไหม  ผมพยักหน้าอย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าตะลึงในความสวยของเธอหรือตกใจ ที่เรามาพบกันอีก เธอบอกว่า พวกเรากำลังถูกหลอกให้ทำงาน โดยไม่รู้ความจริง เธอบอกว่าเธอรู้ ว่าพวกเรากำลังหาอะไรกัน พลอยสีเลือด นั้นเดิมเป็นของชนเผ่าเธอ ตอนนี้มีแต่คนที่หมายครอบครอง และ ทุกคนต่างหากันว่าอยู่ที่ไหน แต่นั้นไม่สำคัญเท่ากับ พวกเราไม่สมควรเข้ามายุ่งเกี่ยว เพราะจะเป็นหนทางไปสู่ความตาย ตอนนี้มีคน 3 กลุ่ม ที่มุ่งหวังจะครอบครองสมบัติของพวกเธอ  นั้นหมายถึงมีคนทั้งหมด 4 กลุ่ม ที่ต่างหมายปอง พลอยสีเลือด  ผมเริ่มลังเล แต่เป้ กลับเริ่มต่อรอง เป้บอกขอให้พวกเราคิดดูก่อนได้หรือไม่ เพราะข้อมูลที่เราได้มานั้น มันยังไม่พอที่จะบอกได้ว่าใครคือเจ้าของกันแน่ เธอพยักหน้า แล้ว บอกว่า จะไม่ให้เวลาเรานานนัก จากนั้นทั้งห้องก็มืดสนิท และสว่างขึ้นอีกครั้ง บรรยากาศเดิมๆเริ่มกลับมา แต่ภายในใจเราทุกคนเริ่มลังเล ว่าจะเอายังไงต่อไป จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 23 ก.ค. 51 20:19:45 ]

ความคิดเห็นที่ 109 เป้บอกว่า มีเรื่องเดียวที่เราต้องทำก่อนเป็นอันดับแรก นั้นคือ ทำยังไงไม่ให้ครอบครัวพวกเราเดือดร้อน และนั้น ก็ทำให้เราต้องจัดการกับทะเบียนประวัติพวกเราใหม่ทั้งหมด ทุกคนเดินทางกลับบ้านหมด มีเพียง ผมและธี เก๋ และชล  ที่ไม่ได้กลับไปด้วย เราลืมคำบอกในข้อความที่ส่งมาเสียสนิท เพราะกลุ่มผมต้องจัดการเรื่องแฮค ข้อมูลทะเบียนราษฎร์โดยด่วน พวกเรานัดเจอกันที่ศูยน์แห่งนี้ ภายหลังจากเสร็จงาน เรา 4 คนเริ่มงานกันในเช้าวันนั้นที่ร้านอินเตอรเนตคาเฟ่ในตัวเมือง ใช้เวลาเกือบครึ่งวัน เราก็แฮค และโอนถ่ายข้อมูลจนเสร็จ ระหว่างที่เรากำลังจะกลับกันนั้นเอง เราก็เห็นขอทานกลุ่มหนึ่ง เดินตรงเข้ามาที่เรา ตอนนั้นเราไม่ได้แปลกใจอะไรมากนัก แต่ พอพวกนั้นเดินใกล้เข้ามาผมก็รู้สึกแปลกใจ ผมหันไปสกิด เพื่อน ให้เงยหน้าดู ท้องฟ้า จู่ๆ ท้องฟ้าก็มืดสนิทลง ลมหยุดพัด ทุกๆสิ่งที่อยู่รอบๆตัวเรานิ่งสนิท และ กลุ่มขอทานเหล่านั้นก็วิ่งเข้ามาหาพวกเราโดยไม่ทันตั้งตัว ธี ที่อยู่หน้าสุด ร้องออกมาได้แค่คำเดียว ตัวก็ขาดออกเป็น 2 ท่อน นอนดิ้นเสียงร้องครวญคราง และก่อนที่ใครจะได้ทำอะไรต่อไป เก๋และชลซึ่งอยู่ลำดับถัดมา ก็ถูกอีก 2 คน ซึ่งวิ่งมาจากด้านข้าง ฟันด้วยของมีคมชนิดหนึ่ง ขาด 2 ซีก ตั้งแต่หัวจรดเท้า เลือดสาดกระเด็นไปทั่วบริเวณแม้กระทั้งตัวผม ยังเปอะเลือดเต็มไปหมด กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่ว ผมยืนมองด้วยความกลัว และคิดว่าคงถึงวาระสุดท้ายของเราแล้ว เราไม่น่าโลภอยากได้เงินวันนั้นเลย แต่ มันก็ยังไม่เข้ามาทำร้ายผม คงยืนจ้องอยู่แบบนั้น ผมมองร่างของเพื่อน 3 คน ที่ยังชักอยู่ ด้วยความหวาดกลัว และสยดสยอง กลุ่มขอทานพวกนั้นมองผมอย่างเลือดเย็น แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมันไม่เข้ามาใกล้ผม ผมกลัวจนต้องเอามือปิดตาตัวเอง นานเท่าไหร่ผมไม่รู้ รู้แต่ว่า กระแสลมพัดมาวูบหนึ่ง ผมจึงค่อยๆเปิดตาดู และ ทุกสิ่งทุกมันหายไปเหมือนภาพฝันที่เราคิดขึ้นมาเอง  ไม่มีกลุ่มขอทาน ไม่มีศพเพื่อนผม ทุกอย่างหายไป เพียงแค่ พริบตา จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 23 ก.ค. 51 20:50:22 ]

ความคิดเห็นที่ 110 นั้นละครับแม่เรื่องทั้งหมด หลังจากนั้น พวกเราก็ไม่ค่อยได้กลับบ้านหรือกลับบ้างก็ต้องระวังตัวแจ ช่วง 1 ปีที่ผ่านมาเราไปอบรมกับหน่วยรบพิเศษแห่งหนึ่งในตะวันออกกลาง เพื่อเสริมเรื่องจิตใจให้เข้มแข็งขึ้น ที่พวกเราบอกไปเข้าป่ากันนั้นละครับ เราไปกันหลายครั้ง ในช่วงปีที่ผ่านมาเราปะทะกับหลายกลุ่มนะครับ ตอนนี้เราแยกเป็นเอกเทศไม่ขึ้นกับใคร เพราะเราไม่แน่ใจว่าความจริงแล้ว ใครคือเจ้าของพลอยเม็ดนั้นแน่ ที่แน่ๆ มีมากกว่า 3กลุ่มครับ ผมก้ยังบอกไม่ได้ว่าจะทำยังไงต่อกับเรื่องแบบนี้ ในบรรดาพวกเรา มีอ้น ที่กลับบ้านบ่อยที่สุด และเป็นเป้าโจมตีบ่อยครั้ง จนในที่สุดมันก็บุกถึงบ้านจนได้ สำหรับพวกผมทุกคน แทบไม่ต้องห่วงที่บ้านเลย เราเหมือนหายตัวมาจากบ้านตั้งแต่ปีที่แล้ว เวลาจะกลับทีก็ซุ่มยังกับกองโจร "ใช่ เหมือนกองโจรเลยแม่ ก็ในพวกเรามันมีคนหน้าเหมือนโจรคนนึงนี้ครับ" เสียงอ้นตะโกนออกมา คงได้ยินเสียงเล่าของเต้ พ่อกับแม่ได้แต่ยิ้มๆ เพราะรู้ว่าหมายถึงใคร แต่เสียงเจ้าตัวที่ถูกกล่าวหา ดูเหมือนจะไม่พอใจ "พวกมรึงตาไม่ถึง สาวๆในร้านคาราโอเกะ บอกกรูเหมือนแบรด พิท สามีนังโจลี่ " อี๊ดนั้นเอง ที่ พูดออกตัวมา "แบรดพิทลูกพ่อ กรูเคยได้ยินพ่อมัน พูดแบบนี้เหมือนกัน " อ้นบอก "ใช่ ก็ตอนที่พ่อมันลากปืนยิงช้างมายิงพวกเราไง พอกดตูม พวกเราก็หมอบกันหมด" เป้เสริมทันที "พอเสร็จแล้ว แกก็วิ่งมาดู พอเห็นไอ้อี๊ดนอนหมอบอยู่เท่านั้นละ แกจำได้ แกวิ่งมาประคองมัน คงนึกว่ายิงลูกชายตาย ปากแกก็... " "ไอ้อี๊ด อีกละ มรึง เฉยๆ " อี๊ดพยายามปิดปากเป้ แต่ ลืมไปว่ายังมีคนอื่นอีก "พูดว่า อะไรวะ หนู" บอลถามขึ้นมาทันที "แบรดพิทลูกพ่อ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม ต่อจากนี้พ่อจะไม่เรียกลุกว่าอี๊ดแล้ว ตื่นเถอะลูก แบรด พิท ลูกพ่อ  " เสียงหัวเราะดังกระหึ่มขึ้นอีกครั้ง ทำให้บรรยากาศผ่อนคลายไปพอสมควร คนกลุ่มนี้ไม่เคยเศร้ากันนานเลยจริงๆ จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 23 ก.ค. 51 21:09:58 ]

ความคิดเห็นที่ 111 ตามมาลงชื่อไว้ก่อน จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 24 ก.ค. 51 23:48:00 ]

ความคิดเห็นที่ 112 "เจ้าคิดหรือยังจะทำอย่างไรมะตรา ตอนนี้เราไม่มีกำลังใดๆในมืออีกแล้ว กลุ่มเทวะนารีก็รวมตัวกันใหญ่ขึ้นทุกที กลุ่มของพวกตาสีฟ้าก็มีกำลังอยู่ทั่วโลก ไหนจะกลุ่มของพวกชนเผ่าโบราณนั้นอีก สัตวเลี้ยงเพียงตัวเดียวของเราไม่อาจแย่งชิงกับพวกนั้นได้ มีเพียงคนหนุ่มกลุ่มนั้นที่เราต้องดึงพวกเขากลับมาให้ได้ " เด็กหญิงก้มหัวให้บิดาครั้งหนึ่งก่อนจะพูดว่า "อย่างน้อยเราก็ยัวมีสิ่งที่พวกเขาต้องการอยู่ในมือ ปริศนาชิ้นนี้ ยังคงอยู่กับเรา ถ้าความจำเป็นมาถึง บางที่เราอาจต้องเสียสละเพื่อปลุกพวกมันขึ้นมา" "ตามใจเจ้าแล้วกัน ทุกอย่างขึ้นอยู่กับทายาทคนเดียวแห่งวงศ์เราอย่างเจ้าเท่านั้น " มะตรามองไปรอบๆห้องด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก เธอเติบโตมานานจนจำไม่ได้แล้วว่ามันผ่านมากี่ปี แต่ห้องนี้ก็ไม่เคยเปลี่ยน ไม่ว่าสถานที่จะเปลี่ยนไปอย่างไร จะย้ายไปที่ไหน ทุกสิ่งยังคงตั้งอยู่ที่เดิม เธอรอเวลาซึ่งมันคงอีกไม่นานนัก เธอต้องชิงความได้เปรียบก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป บางที สิ่งที่เธอไม่คิดว่าจะทำเลยตลอดเวลาที่มีชีวิตอยู่ เธออาจต้องทำโดยไม่มีเงื่อนไข เธอพลาดไปสำหรับคืนนี้ เธอไม่ได้ตัว เด็กผู้หญิงที่สามารถไขความลับของปริศนานี้ได้ ต่อจากนี้ เธอต้องจัดการเรื่องความปลอดภัยของตัวเองก่อน ที่นี้ไม่เหมาะสมที่จะอยู่ต่อไป เช้ารุ่งขึ้นมีข่าวเล็กๆในหน้าหนังสือพิมพ์ ชุมชนหลังวัด... ถูกไฟไหม้ มีบ้านเสียหาย1 หลัง สาเหตุคาดว่ามาจากไฟฟ้าลัดวงจร ขณะที่กลุ่มของอ้นกำลังตีความและหาข้อมูลกัน อีกมุมหนึ่งในกรุงเทพก็มีการชุมนุมของเหล่าขอทานอย่างมากมายจนคนละแวกนั้นแปลกใจ ซึ่งเช่นเดียวกันกับในโรงแรมระดับ 5 ดาวในกรุงเทพ ก็มีการชุมนุมเช่นกัน เขาเหล่านั้นกำลังรออะไรบางอย่างซึ่งใกล้เวลาเต็มที่ จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 28 ก.ค. 51 22:32:41 ]

ความคิดเห็นที่ 113 "อ้น มรึงยังคิดถึงเธออยู่หรือเปล่า" เป้ กอดคอเพื่อนแล้วถามเบาๆ "เออ แม้เราจะพบกันไม่กี่ครั้งแต่มันก็ผูกพันธกันอย่างบอกไม่ถูก บางที ชาติก่อนเราอาจเคยรู้จักกัน" "ทำไมเธอถึงพลาดง่ายๆแบบนั้น ป่านนี้ 2 กลุ่มมันคงปะทะกันแหลกแล้ว ไม่งั้นพวกเราคงไม่โดนหางเลขขนาดนี้" "เป้ สงสัยอะไรไหมวะ ทำไมมันต้องฆ่าเธอที่ห้องด้วย " "แล้วคิดยังไง กรูคิดไม่ออก แต่ให้เดา มันคงต้องการมรึงและน้อง อาจจะขู่เพื่อให้ ยอม ไม่รู้สิ คิดมากกว่านี้ไม่ได้วะ ตอนนี้ง่วงชิบ นอนก่อนดีกว่าค่อยว่ากันอีกที" เป้ตัดบทแล้วนอนหลับไปง่ายๆ เป้เป็นคนแบบนี้เสมอ ไม่ค่อยเอาอะไรมาคิดมากจนเกินไปและมักตัดสินใจด้วยความเฉียบขาดเสมอ ผิดกับอ้น ที่มักเก็บอะไรมาคิดมากจนเกินไป เธอไม่น่าพลาดง่ายขนาดนี้ กลุ่มของเธอถูกฝึกมาอย่างดีตั้งแต่เล็กๆ  ไม่น่าเป็นไปได้ อำนาจของเทวะนารี ถูกสั่นคลอนด้วยอะไรบางอย่าง อีกกลุ่มมีอะไร ที่เหนือกว่าหรือ ตอนนี้สิ่งที่น่ากลัวที่สุด คือความปลอดภัยของน้องสาวอ้น ข้อมูลที่ตามหากันมาจนถึงปริศนาที่ต้องสืบค้นและคนแก้ปริศนา มันมาตกที่น้องสาวเขาพอดี อะไรมันจะเหมาะเจาะขนาดนั้น เหลือเวลาอีกไม่มากนัก ถ้าพวกนั้นไม่สามารถหาตัวน้องสาวเขาได้ ทุกอย่างก็จะต้องนับกันใหม่ ความจริงอ้นอยากจะโทษตัวเองด้วยซ้ำที่ตีปริศนาแตก และปริศนานั้นก็มาตกที่น้องสาวเขาซึ่งมีวันเดือนปีเกิดและเวลาถูกตามข้อมูลพอดี ไม่น่าเชื่อว่าเวลานั้นทั้งโลกใบนี้ มีเด็กผู้หญิงคนนี้เกิดเพียงคนเดียว อ้นคิดจนปวดหัวและหลับไปในที่สุด อีกด้านหนึ่ง มีการเคลื่อนไหวกันแล้ว การชิงความได้เปรียบเริ่มเกิดขึ้นตั้งแต่วินาทีที่อ้นตัดสินใจ ไม่เลือกฝ่ายใด อุบัติเหตุที่เกือบคร่าชีวิตอ้น เป็นสิ่งที่บอกได้เป็นอย่างดีว่าไม่มีกลุ่มไหนคุ้มครองเขาได้ พรุ่งนี้ทุกคนต้องย้ายไปอีกที่หนึ่ง ซึ่งเขารู้กันเพียง 2 คนกับเป้เท้านั้น จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 28 ก.ค. 51 22:49:15 ]

ความคิดเห็นที่ 114 โรงงานแห่งหนึ่งชานเมืองกรุงเทพ เวลาพักกลางวัน กลุ่มคนงานต่างกินข้าวกันเป็นกลุ่มแต่หญิงสาวคนหนึ่งไม่เคยที่จะเข้ามาร่วมกลุ่ม และมักทำตัวโดดเดี่ยวเสมอ "ฉันละเกลียดนัง สุนี จริงๆ ชอบทำตัวแปลกๆ ถามคำตอบคำ บางทีก็ไม่ตอบ ดูสิ ไปกินข้าวคนเดียวอีกแล้ว"   "เธออย่าไปยุ่งกับเขาเลย ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเราแล้วนินทาแบบนี้กลัวเขาไม่ได้ยินหรือเธอ" "ก็พูดให้ได้ยิน ใครจะทำไม แล้วดูสิใส่สร้อยอะไรไม่รู้ ทุเรศลูกตา  เอาตัวอะไรไม่รู้แปลกๆมาห้อยคอ " ดุเหมือนหญิงสาวที่ถูกพูดถึงจะหันมาทันที พลันทุกสิ่งก็เงียบสงบ ท้องฟ้ามืดมิดกระทันหัน  ทุกคนหยุดนิ่งเหมือนถูกอะไรบังคับให้ค้างไว้ แม้แต่หยดน้ำดื่มก็ยังหยุดอยู่กลางอากาศ เหลือแต่คนที่พูดยังพูดไม่หยุด กว่าจะสังเกตุว่าอะไรเกิดขึ้นกับตัว เธอก็ ไม่ทันแก้ไขใดๆ เสียงควับเบาๆ หัวของเธอก้หลุดออกจากบ่า ในขณะที่ปากยังถามว่าเกิดอะไรขึ้น อสูรกายก็รุมจิกกินฉีกเนื้อเธอจนไม่เหลืออะไร เพียงแค่ไม่ถึงอึดใจ ทุกอย่างก้เหมือนเดิม "อ้าวไปไหนซะละเมื่อกี้ยังเสียงแจ๋วๆอยู่ตรงหน้า หายไปยังกับผี " คนที่ร่วมกลุ่มกล่าวขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ หญิงสาวที่นั่งอยู่คนเดียวพึมพำเบาๆกับตัวเอง "หลบหลู่เทวะนารี นี้คือโทษสถานเดียวของแก" จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 28 ก.ค. 51 23:15:30 ]

ความคิดเห็นที่ 115 ลงชื่อไว้ก่อนแล้วกัน จากคุณ : ทราย (ลี้อาเฮง) - [ 29 ก.ค. 51 11:45:45 ]

ความคิดเห็นที่ 116 มารอค่า จากคุณ : Martius - [ 30 ก.ค. 51 12:20:00 ]

ความคิดเห็นที่ 117 ขอบคุณ คุณ : คนน่าเบื่อ คุณ : Kay (จริงด้วย) คุณ : เงามืดแห่งดวงตะวัน คุณ : Martius คุณ : mickey คุณ : hinghoii & toiiting คุณ : บินไปในฟ้ากว้าง (บินไปในฟ้ากว้าง) คุณ : สาวน้อยฮอลลี่ คุณ : ทราย (ลี้อาเฮง) คุณ : ไม่มีเหตุผลยากๆ ให้หนักใจ คุณ : sexybarbiez (sexybarbiez) จากคุณ : gogonmu ที่ตามอ่านและใหกำลังใจ และขอบคุณพี่ไบเบิ้ล,คุณตุ้ม แมค,คุณแซนด์,น้องมิ้งค ครับผม เอขาดใครไปเป่าหว่า คุ้นๆ อ่านกันต่อนะครับ จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 30 ก.ค. 51 21:02:09 ]

ความคิดเห็นที่ 118 ทุกคนนอนหลับกันหมดด้วยความอ่อนเพลียแต่เป้กับอ้น2คนยังนั่งพิจารณาข้อมูลบนโต๊ะกันอยู่ "ข้อมูลพวกนี้ คงไม่ได้มีที่เราฝ่ายเดียว ตอนนี้สิ่งที่เราได้เปรียบเห็นจะมีเพียง กุญแจไขปริศนา กรูคิดไม่ออกวะ ว่าจะเอายังไงดี พลอยเม็ดนั้นจะว่าไป มันก็หมุนเวียนอยู่แค่ 4 ที่เท่านั้น พลัดเปลี่ยนความรุ่งเรืองตามยุคตามสมัย แล้วเราเป็นแค่คนกลุ่มเล็กๆ จะทำอะไรได้ " "อ้น อย่าเพิ่งคิดไกลไปเลยวะ เราพยายามทำให้ดีที่สุดแล้วกัน แล้วนอนได้เสียที อย่าปลุกกรูอีก  " "แต่เป้ การที่พลอยเม็ดนั้นไปอยู่ในครอบครองของใครกลุ่มหนึ่งมันหมายถึงความสมดุลย์ที่สูญเสียไปเลย อาณาจักรต่างๆ ที่เคยรุ่งเรืองล้วนเบียดเบียนคนที่ด้อยกว่า มรึงอยากให้มันเป็นแบบนั้นหรือไง " "ไม่ใช่แบบนั้น กรูหมายถึงว่าอย่าไปคิดกังวลมันจนเกินไป ตอนนี้เราทำดีที่สุดแล้ว พรุ่งนี้ยังมีเวลาสำหรับเรา ไปนอนเอาแรงเถอะ" 2 คนนอนหลับอยู่ข้างๆกัน ต่างคนต่างไม่รู้ว่าอีกคนคิดอะไรอยู่ เหตุการณ์ในกรุงเทพและตามจังหวัดใหญ่ๆ เริ่มรุนแรงขึ้นตามลำดับ ไม่มีใครรู้ว่าทำไม จู่ๆ ก็มีขอทานตายเกือบร้อยคนในวันเดียวกัน เชียงใหม่ "ทำบุญทำทานคนยากคนจนด้วยครับ " ประโยคเก่าๆ ซ้ำซาก ที่ได้ยินประจำบนถนนนิมมานเหมินทร์ ยามค่ำคืน  ขอทานคนเดิมเดินลากขาขอเงินนักท่องเที่ยวยามค่ำคืน จู่ๆขอทานคนนั้นก็หยุดเดิน แล้วก้มลงนั่ง สายตาเหลือบขึ้นมองกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่ดูเหมือนนักท่องเที่ยว ขอทานคนนั้นค่อยๆ เดินแอบเขาไปในซอยแต่ดูเหมือนเขาจะไม่พ้อนสายตาของกลุ่มนักท่องเที่ยวเหล่านั้น กลุ่มคนที่ดูเหมือนนักท่องเที่ยวแยกตัวออก จากกัน ขอทานคนนั้นดูเหมือนจะรู้อะไรบางอย่างดีอยู่แล้วแต่ เขาก็ไม่สามารถหลุดรอดชะตากรรมไปได้ ด้านหน้า มีคนรอเขาแล้วหนึ่งคน ด้านหลังอีกหนึ่ง เพียงเสี้ยววินาที เขาก็ถูกจู่โจม เขาพยายามจะดึงอะไรบางอย่างออกมาจากย่ามแต่ แขนของเขาก็หลุดไปทั้งแขนอยู่ในย่าม และก่อนที่เขาจะเปล่งเสียงใดๆออกมา บริเวณคอเขาก็ค่อยๆมีเลือดไหลซึมออกมา ดวงตาของเขาเหลือกขึ้น ใบหน้าเขาหงายขึ้นและพับหักไปข้างหลัง เลือดพุ่งออกมาเหมือนท่อประปาแตก แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 51 20:41:47 จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 30 ก.ค. 51 21:48:09 ]

ความคิดเห็นที่ 119 "เฮ้ย ตื่นๆๆๆ ปลุกพ่อกับแม่ด้วย ชิบ. แล้วพวกมรึง " เสียงเอตะโกนลั่นปลุกให้ทุกคนตื่นขึ้นมา "อะไรกันอีกโว้ย ไอ้เอ "อี๊ดตะโกนสวนออกมา "ท้องฟ้าเป็นแบบวันนั้นอีกแล้ว มรึงออกไปดูเลย" แค่คำพูดว่าท้องฟ้าเป็นแบบวันนั้นทุกคนก็พากันขนลุก ไม่ว่าจะเป็นเหตุการณ์ที่เบียร์ตายหรือล่าสุดเพื่อนอีก 3 คน "เอาไงดีวะเป้ " เอถามเพื่อนทั้งที่ปากยังคงสั่น เป้ไม่พูดแต่เดินออกไปที่ประตู ท้องฟ้าตอนนี้มืดสนิท ไม่มีแสงดาว ไม่มีความสว่างใดใด ทุกสิ่งเงียบสงบ ไม่มีลมพัด ดูเหมือนจะไม่มีสิ่งมีชีวิตใดใดเหลืออยู่เลย "งานเข้าแล้วพวกมรึง "อ้นพูดโดยไม่หันมามองด้วยซ้ำ "ที่สำคัญเราไม่รู้ว่า เป็นพวกเทวะนารี หรือพวกกลุ่มมณีปุระ 2กลุ่มนี้เชียวชาญเรื่องไสยศาตรเป็นอย่างดี ผิดกับกลุ่มของโรมูลุส ซึ่งมีวิทยาการชั้นสูง"อ้นตอบเป้ "แล้วกลุ่มที่เราทำงานให้ละ" หนูถาม "ไม่ใช่หรอก กลุ่มนี้มันมีไอ้ตัวโต ตัวเดียว " เป้บอกเพื่อน "ไอ้ตัวโตอะไรวะ " คราวนี้เพื่อนๆ รุมถามเป้ จนเป้ต้องยกมือขอร้อง "เฮ้ย เดี๋ยวก่อนใจเย็นๆ ไปปิดประตูก่อนดีกว่า เตรียมรับมือกับสิ่งที่จะเกิดก่อน " บอลเดินไปปิดประตูลงกลอนแน่นหนา แล้วมานั่งรวมกลุ่ม "ไอ้ตัวโตที่กรูเจอ บ้านไอ้อ้น แต่ไม่ได้เล่าให้ฟังมัวแต่คิดเรื่องอื่น" จากนั้นเป้ก็เล่าให้เพื่อนฟังคร่าวๆถึงสิ่งที่อ้นกับเขาเจอ "งั้น แผ่นอักขระโบราณ ที่ผู้หญิงคนนั้นให้ไอ้อ้นไว้ มันก็กันพวกที่เราทำงานให้ได้จริงๆ" "ใช่หนู แต่ มันก็แลกกับชีวิตเธอ ในคืนนั้น" "อะไรนะ แฟนไอ้อ้น ตายแล้วเหรอ " เอทำหน้าเหมือนไม่เชื่อที่เป้พูด "แล้วทำไมเมื่อคืนบอกแค่โดนขอทานบุกวะ" เตี้ยที่ปกติไม่ค่อยพูด แสดงความไม่พอใจออกมาชัดเจน " กรูไม่อยากให้พวกเมิงตาแหกกันนะสิ โดยเฉพาะไอ้เอ แต่ตอนนี้ก็ไม่สาย รู้แล้วก็มาวางแผนกัน ตอนนี้เราเปิดศึกรอบด้านแล้ว คนของพวกมณีปุระตายไปคนหนึ่ง พวกนั้นคงโทษพวกเราแน่ " เป้ พูดแล้วหันไปมองอ้น "วางแผนเถอะ กรูไม่สะเทือนใจถึงขนาดนั้นหรอก ไม่ต้องทำหน้า เป็น ส้น ทีน ทิพน์เขาหมดภาระไปแล้ว" แม้จะทำเป็นไม่เศร้า แต่เป้รู้ใจเพื่อนดีที่สุด อ้นยังคงจำได้ดี ดวงตาคู่นั้น ดวงตาที่ไม่เคยเปลี่ยนแปล นับตั้งแต่วันที่เจอกันครั้งแรกบนรถบรรทุก เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งที่มีดวงตาไร้เดียงสาที่สุด จนกระทั้งมาพบกันอีกครั้ง ดวงตาคู่นั้นยังเหมือนเดิม แม้จะเป็นเวลาช่วงสั้นๆที่ได้พบเจอกัน แต่อ้นกลับมีความรู้สึกผูกพันธ์อย่างบอกไม่ถูก เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเป็นเช่นนั้น ก่อนที่ความคิดจะเลยไปไกล อ้นก็ถูกเรียกให้เข้ามาวางแผนรับมือกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 30 ก.ค. 51 22:47:00 ]

ความคิดเห็นที่ 120 มานั่งขบป๊อปคอร์นรอค่ะ ^ _ ^ แล้วบอกไม่สบาย ทำไมไม่นอน มานั่งปั่นงานทำมายยยย คนอ่านเค้าไม่ใจร้ายขนาดนั้นซักกะหน่อย พักผ่อนเยอะๆซิคะ หายดีค่อยมาต่อ - ดื้อจริงๆเลย คนอารายยยย แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 51 16:19:49 จากคุณ : sandhurst - [ 31 ก.ค. 51 16:07:02 ]

ความคิดเห็นที่ 121 ^ ^ ^ คนวัยทองก็ดื้ออย่างนี้แหละคุณ sandhurst ยังไม่ชินกันอีกหรือจ้ะ สาว สาวววววววววว...55555555555 จากคุณ : ใครไม่รู้ (MoMo_InLove) - [ 4 ส.ค. 51 14:51:27 ]

ความคิดเห็นที่ 122 คุณเล็กนี่ก็ขยันเขียนจริงๆ ขนาดผมคนอ่านยังเหนื่อยแทนเลย แล้วคนที่นั่งพิมพ์หลังขดหลังแข็งจะแค่ไหนละเนีย... ขอบคุณสำหรับความตั้งใจในการเล่าเรื่องให้พวกเราเพลิดเพลินครับ จากคุณ : ตุ้ม แม็คฯ (Toom McCartney) - [ 4 ส.ค. 51 16:09:04 ]

ความคิดเห็นที่ 123 เห็นใจคนตามอ่านครับ ผมก็เขียนช้าจริงๆด้วยละครับ บางทีอะไรก็ไม่ค่อยเป็นใจ เวลาจะเขียนเรื่องมันก็ต้องกลางคืน แต่บางครั้งมันเหนื่อยเกินจะนึกอะไรออก ต่อกันเลยดีกว่าครับ จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 4 ส.ค. 51 20:33:02 ]

ความคิดเห็นที่ 125 “เอาไงดีวะ” เป้หันมาถามเพื่อนๆ ทุกคนต่างหันมามองเป้เป็นตาเดียวกัน เป้ไม่เคยพูดคำแบบนี้ไม่ว่าเหตุการณ์จะหนักหนายังไง ครั้งนี้มันหมายถึงเป็นเรื่องที่หนักเกินกว่าเป้จะคิดหาหนทางแก้ไขได้  เป้ดูเหมือนจะรู้ตัวจึงแกล้งพูดกลบเกลื่อน “อ้าวเฮ้ยเงียบกันหมด กรูแกล้งถามพวกมรึงบ้าง ทำไมทำหน้าแบบนั้นวะ “ “กรูไม่เคยได้ยินมรึงพูดแบบนี้ กรูรู้ว่าครั้งนี้มันคงหนักมาก แต่กรูมั่นใจมรึงเป้”อี๊ดพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก “เอาแบบนี้ ก่อนอื่น มรึง 2 คนบอกมาก่อนว่าสถานีที่ 2 ที่พวกมรึงแอบไปทำไว้อยู่ที่ไหน” เตี้ยซึ่งปกติไม่ค่อยพูดมากถามเอาต่อหน้าอ้นกับเป้ ทำให้ทั้ง 2 คนหันมามองหน้ากันเอง “มรึงรู้” อ้นถาม “เออ กรูรู้ทุกคนนั้นละ “ คราวนี้เอ โพล่หน้าออกมาล้อเลียนเป้กับอ้น ดูเหมือนทุกคนจะมีรอยยิ้มแห่งชัยชนะ “มรึงปิดพวกกรูไม่ได้หรอก ไอ้เต้มันแฮคข้อมูลทุกคนไว้หมดละ” เอตอกมาอีกที “ไอ้เอมันยังสงสัยว่า มรึง 2 คนแอบไปทำอะไรกันบ่อยๆ เหมือนคู่รัก ชอบทำอะไรกุ๊กกิ๊กกัน มันเลยตั้งข้อสังเกตว่า เป็นไปได้ ที่มรึงอาจจะพลัดกันเป็นผัวเป็นเมียกันคนละวัน” อี๊ด ได้ทีรีบตอกมาอีกที “มั่วละ พวกมรึง กรูกับไอ้อ้นมีอะไรกันแค่ครั้งเดียวเอง” คราวนี้เสียงหัวเราะดังขึ้นมาอีกครั้ง “เอางี้ พวกมรึงทั้งหมดพาพ่อกับแม่และน้องไป กรูจะรับมือกับพวกมัน 2 คนกับแบรดพิท เพื่อนกรู” อี๊ดได้ยินเพื่อนเรียกว่าแบรดพิท ถึงกับยิ้มร่าเดินเข้ามากอดคอเป้ทันที “ต้องแบบนี้สิวะ  เฮ้ย เพื่อน กรูรักมรึงวะ “ พูดจบก็ทำท่าจะหอมแก้มเป้ ท่วมกลางเสียงหัวเราะของเพื่อนๆอีกครั้ง “ พวกมรึงนี้ ยังเสือ........ก จะเล่นกันอีก ทำแบบนี้ไอ้อ้นมันโกรธมรึงนะนี้ ของของมัน” หนู ยังไม่ยอมเลิก “เฮ้ยๆๆ พอ คุยให้รู้เรื่องก่อน มรึงจะไปกัยยังไง 2 คน ขนาดเราอยู่กันครบ ยังเกือบไม่รอดตั้งหลายหน” อ้น ถามด้วยความกังวล เขารู้ว่าเพื่อนทั้ง 2 บ้าระห่ำพอพอกัน “มรึงไม่ต้องห่วง ไอ้เป้ มันอึดปานควาe ใครจะทำอะไรมันได้วะ” อี๊ดรู้ดีว่าเป้นอกจากจะแข็งแรงแล้ว ยังฉลาดและมีไหวพริบในการเอาตัวรอดมากกว่าทุกคน เป้มักรู้สึกถึงอันตรายก่อนที่จะมาถึงตัวเสมอ มันเป็นสัญชาตญาณเฉพาะตัว อี๊ดรู้สึกอุ่นใจถ้ามีเป้อยู่ “เออกรูไม่ตายง่ายๆหรอก หรือถ้าตาย ก็ไม่เป็นไร กรูจะมาหาทุกคน พลัดกัน 7 วันพอดี” “ไม่ตลกเลยไอ้เป้ มรึงมีเหตุผลอะไร ถึงจะไปแค่ 2 คน “ อ้นถาม “ ง่ายมาก ไปหลายคน มันไม่คล่องตัว ทุกอย่างมรึงรู้ดีอยู่แล้วอ้น อย่าให้กรูพูดอีก” ทุกคนยอมรับในการตัดสินใจของเป้ แม้จะไม่เห็นด้วยนัก อ้นรู้ดีว่าเป้ต้องการแค่ถ่วงเวลาให้มากที่สุดเท่านั้นแต่ละคนเริ่มเก็บของส่วนตัวและของที่จำเป็นต้องใช้ เอกสารหลายอย่างถูกเผาทำลาย บางอย่างถูกเก็บใส่กล่องอย่างดี เพื่อเตรียมขนย้าย ทั้งหมด8 คนเริ่มนั้งจับกลุ่มวางแผนกันอีกครั้ง แผนการคร่าวๆที่เป้บอกไว้คือให้ทุกคน ให้ทุกคนที่เหลือ แยกตัวออกทันทีที่ทิศทางของลม เปลี่ยนไป เป็นตาม เขาทั้ง 2 คน สายตาของเต้มองเป้ เหมือนกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง เป้เองก็หันมาสังเกตเห็นบ่อยๆ   แผนถูกวางเรียบร้อยแล้ว อยู่ที่มันจะเป็นไปตามแผนหรือไม่เท่านั้นเอง ข้อนี้ทุกคนยังกังวลอยู่ ทุกคนรอเวลาปรากฎตัวของฝ่ายตรงข้าม แม้พวกเขาจะผ่านเรื่องแบบนี้มาหลายครั้ง แต่ครั้งนี้มันยากกว่าทุกครั้ง เพราะมีคนที่ต้องดูแลอีก 3 คน เป้อาจตัดสินใจถูก ที่เลือกแบบนี้ เสียงเหมือนลมพัดมาแต่ไกล และดังขึ้นทุกที " มณีปุระ " เสียงเอ พูดมาเบาๆ "เป็นมณีปุระจริงๆ เทวะนารี ไม่มีเสียงลมแบบนี้ ถ้ามันมาเยอะเราคงตายกันหมด แต่ถ้าน้อยยังมีโอกาส " เป็นบอล นั้นเอง ที่เงีบยเสียงไปนาน "กรูจะอยู่กับไอ้เป้อีกคน และทุกคนไม่ต้องห้ามด้วย" เต้ เข้ามายืนระหว่างอี๊ดกับเป้ "อย่าเพิ่งห้ามกรูมีเหตุผล พูดกันตรงๆเลยนะ 1. ถ้าไอ้เป้มันตาย กรูยังเอาไอ้อี๊ดไปหาพวกมรึงได้ เพราะกรูพอจะรู้ว่าพวกมรึง 2 คนไปสร้างสถานีที่ 2 ไว้ที่ไหน 2. ในพวกเราทั้งหมด คนที่อ่านรหัส และแก้ทางพวกมณีปุระได้ มีแค่กรูกับไอ้บอล 2 คน  กลุ่มที่เคยถอดรหัสพวกมันได้ ตายไป 3 คนเหลือกรูคนเดียว ไอ้บอลมันมารับช่วงต่อ ฉนั้น กรูต้องอยู่ช่วยพวกมัน ถ้าเราหลุดไปในโลกของมัน 3. เรื่องต่อสู้แม้จะตัวเล็ก แต่กรูใช้อาวุธทุกชนิดได้หมด ทั้งทางโลกและทางลี้ลับ 3 ข้อพอไหม " เป้กับอี๊ด ยิ้มและตบหัวเพื่อนเบาๆ "เออ ตามใจมรึง ที่เหลือ ก็เตรียมตัว พอลมมันมาใกล้ กรู 3 คนจะวิ่งแหกเข้าไปเลย มรึงก็รีบแยกไปแล้วกัน ถ้าลมมันตามกรูไป " ทั้ง 2 กลุ่มจัดเตรียมของใช้ ต่างคนต่างหยิบของที่จะต้องใช้มาเตรียมไว้ พ่อกับแม่อ้นและน้องสาวได้แต่มองดู ด้วยจิตใจไม่ปกติ เสียงลมพัดใกล้เข้ามาจนเริ่มมองเห็นยอดไม้ สั่นไหว แม้ท้องฟ้าจะมืดมิด ไม่มีแสงใดใด แต่น่าแปลกที่ยังสามารถเห็นทิศทางการเคลื่อตัวของลมได้ เป้ เต้ อี๊ด 3 คนอยู่ในชุดเตรียมพร้อม ทุกคนสะพายเป้หลัง บรรจุสิ่งที่จำเป็นในการมีชีวิตอยู่ 3 คนหันมาโบกมือให้กลับเพื่อน "เฮ้ย มรึงไม่ถ่ายรูปแบรดพิท เก็บไว้หน่อยหรือวะ กรูกำลังจะเดินทางออกนอกประเทศแล้ว "พูดจบทั้ง 3 คนก็หัวเราะเฮฮา ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น อีกลุ่มหนึ่งได้แต่มองด้วยความรู้สึกอึดอัด  อ้นกับเอ เริ่มน้ำตาซึม มองเพื่อนอย่างอาลัยอาวรณ์ คนอื่นๆ หันหน้าไปทางอื่น ไม่กล้าแม้จะสบตากันเอง ทุกคนรู้ว่า ถ้าพวกเขาวิ่งเข้าหากลุ่มลมเมื่อไหร่ หนทางที่จะรอดชีวิตกลับมาคือศูยน์ แต่อ้นยังคิดในแง่ดี ถ้าทุกคนมีสติ เต้จะพาเพื่อนๆกลับมาได้ทั้งหมด แต่มันก็แค่เป็นการคำนวณในแผ่นกระดาษเท่านั้น กระแสลมกลุ่มหนึ่งเข้ามาปะทะหน้าอ้นแล้ว นั้นหมายถึงอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า ทั้ง 3 จะหายลับไปกับตาต่อหน้าเขา อ้นมองเห็น สายตาของทั้ง 3 คน จดจ้องกับทิศทางของลมที่เริ่มพัดมาปะทะหน้า ใบหน้าของทั้ง 3 คนเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด หัวคิ้วของเป้เริ่มชนกัน อี๊ดหันมามองเพื่อนอีกครั้ง ก่อนบอกลา "เจอกัน อีกทีใครไม่เรียกกรูแบรดพิท กรูเลิกคบโว้ย  ไป ไอ้เป้ไอ้เต้" และร่างของคนทั้ง 3 ก็ทะยานออกไปสวนกับทิศทางลมที่พัดมา แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 51 22:20:10 จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 4 ส.ค. 51 21:37:50 ]

ความคิดเห็นที่ 126 124 หาย เซ็งเลย จากคุณ : ชายสมบูรณ์ - [ 4 ส.ค. 51 21:39:31 ]

ความคิดเห็นที่ 127 เช่นเคยคะ หอบกำลังใจมาให้ จะได้หายเซ็ง นะนะ ตั่วแปะ จากคุณ : sandhurst - [ 6 ส.ค. 51 17:28:57 ]

ความคิดเห็นที่ 128 ขอบคุณ คุณแซนด์ สุดสวยครับ มาต่อครับ จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 6 ส.ค. 51 21:56:26 ]

ความคิดเห็นที่ 129 ทุกคนที่ยืนอยู่ รีบวิ่งไปขึ้นรถที่เตรียมไว้อีกด้านหนึ่ง อ้นมองสัญญาณของลมหมุน ซึ่งเป็นลูกสุดท้ายว่าจะไปทางทิศทางไหน ครั้งแรกดูเหมือน มันจะไม่ได้ไปตามืศทางของคนทั้ง 3 แต่แล้วมันก็เปลี่ยนทิศทางกระทันหัน อ้นตะโกนบอกให้เอ ออกรถตามมาได้เลย อ้นขับรถชิดไปกับแนวบ้านซึ่งดูผาดๆ ไม่น่าจะทะลุไปไหนได้ แต่แล้วเมื่อถึงรั้วต้นพู่ระหง อ้นก็ขับต้นไม้ที่เป็นรั้วออกไปทันที รอบๆด้านยังคงเป็นต้นไม้ยืนต้นขนาดใหญ่ หนทางขึ้นๆลงๆ ถ้าไม่สังเกตุให้ดี จะไม่รู้ว่ารถสามารถแล่นผ่านไปได้ สักพักอ้นจึงหยุดรถ แล้วหันมามองด้านหลัง ที่เส้นขอบฟ้าเริ่มมีแสงของดวงตะวัน  อ้นยืนเหม่อมองเหมือนจะเพ่งให้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างกับเพื่อนทั้ง 3 คน รอบๆกายเขาเพื่อนอีก4 คนก็มายืนมองเหมือนเขา น้ำตาลูกผู้ชายค่อยๆไหลซึมโดยไม่มีใครรู้ตัว อีกกี่คนกันที่ต้องตายเพราะแย่งชิงอำนาจ อ้นรู้สึกท้อแท้และหมดแรง ตอนนี้เขาเพียงหวังให้มันผ่านวันนั้นไป ทำยังไงก็ได้ ไม่ให้ผ่ายตรงข้ามได้ตัวน้องเขาไป ไม่ใช่แค่เพียงความเป็นพี่น้องที่เขาต้องดูแลเท่านั้นแต่มันหมายถึงอนาคตของโลกใบนี้ โลกที่อาจเปลี่ยนให้กลุ่มคนกลุ่มเดียวมีอำนาจ แล้วกลุ่มที่เหลือเป็นได้แค่ทาสรับใช้เหมือนในอดีต "ไปเถอะวะอ้น ช้าไป กลุ่มอื่นมันอาจตามเราทัน" เตี้ยเตือนสติเพื่อน มาเบาๆ ยามที่ไม่มีเป้ เตี้ย จะพูดมากขึ้นและตัดสินใจอะไรแทนเป้ได้ดีไม่แพ้กัน เส้นทางลัดผ่านไปตามป่าเขา แล้วจู่ๆก็โพล่ออกมาที่ถนนสายหลักสายหนึ่ง เป้จอดรถบอกเพื่อน จอดหาซื้อเสบียงกันก่อน ที่ตลาด เราจะไม่ออกมาอีกเลยถ้าไม่จำเป็น ตลาดยามเช้าที่ปากช่องคราคร่ำไปด้วยผู้คนมากมาย อ้นกับเอเพียง 2 คนที่เดินหาซื้ออาหารเขาไปตุนไว้เพื่อเป็นเสบียง ใช้เวลาไม่นานนัก พวกเขาก็ขับรถออกจากปากช่อง มุ่งตรงมาตามเส้นทางขึ้นอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ ก่อนที่จะเลี้ยวขวาก่อนทางเข้าอุทยาน มุ่งตรงไปออกอำเภอวังน้ำเขียว ใช้เวลาเดินทางประมาณ 3 ชม. ก่อนถึงทางแยกออกถนนใหญ่ ไปวังน้ำเขียวเขาก็เลี้ยวรถเข้า ทางลูกรังอีกครั้ง เส้นทางนี้ ผ่านทั้งร่องน้ำเล็กๆ และเนินเขา ทำให้การเดินทางไม่สะดวก กว่าจะถึงสถานีที่ 2 ซึ่งอ้นกับเป้เตรียมไว้ ก็เกือบบ่าย 2 โมง " ที่นี้ยังเป็นเขตอุทยานแห่งชาติ แต่เจ้าหน้าที่ไม่เคยเข้ามาถึง เพราะฝั่งตรงข้ามเป็นเหวและหุบ ยากแก่การสัญจร ไปเข้าไปข้างในกัน" อ้นบอกพร้อมกับนำเข้าไป ทางเดินที่ค่อนข้างลาดชันและต้องเดินเรียง 1 เท่านั้น ทำให้ ทุกคนนึกชมเชยเป้ในใจ ถ้ามีใครคิดจะบุกเข้ามาอย่างน้อยต้องเข้ามาทีละคนเท่านั้น จากลานจอดรถประมาณ 300 เมตรก็ถึงตัวบ้านพัก ซึ่งสร้างได้กลมกลืนกับธรรมชาติจนดูไม่ออกในระยะไกล ตัวบ้าน ถูกทาสีด้วยลายพรางแบบทหาร เสาและส่วนประกอบอื่นๆ ก็แต่งผิวหน้าให้เหมือนเปลือกไม้ใหญ๋ ทันทีที่เข้าไปถึง ก็มีคนรออยู่แล้ว 5คนเป็นชายในวัยกลางคน หรืออาจจะมากกว่า แต่ดูท่าทางแข็งแรง  คงเป็นคนพื้นเพแถวนี้ ทั้ง 5 คนวิ่งออกมาแล้วรับของไปคนละไม้ละมือ จากนั้นก็เอาของไปจัดเตรียมไว้อย่างรู้หน้าที่ "มีคนงานด้วยเหรอวะอ้น" เอถามอ้น "ไม่ใช่คนงานหรอก แต่เป็นเพื่อนร่วมชะตาชีวิตมากกว่า ไป ข้างในก่อน ไปจัดเตรียมเครื่องมือให้พร้อม แล้วจะเล่าให้ฟังอีกที" อ้นกอดคอเพื่อนเดินเข้าไปในบ้าน มองดูจากภายนอก เหมือนบ้านหลังนี้จะไม่ใหญ่แต่พอเข้ามาด้านใน กลับใหญ่กว่าสถานีแรกเสียอีก เครื่องมือทุกอย่าง ก็พร้อมใช้งาน ไม่ว่าจะเป็นคอมพิวเตอร์ ชุดเครื่องมือทดลอง จานรับสัญญาณดาวเทียม หรือแม้กระทั้งปืน ที่มีขนาดต่างๆกันให้ใช้มากมาย พ่อกับแม่และน้องอ้น แยกตัวไปทำกับข้าวเพื่อเตรียม ไว้เป็นอาหารเย็น ส่วนอ้นและเพื่อนๆ พร้อมคนของเขาอีก 5 คนมารวมกันที่โต๊ะประชุมกลางห้อง จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 6 ส.ค. 51 22:28:38 ]

ความคิดเห็นที่ 130 กรุงเทพ "เราต้องติดต่อ กลุ่ม มณีปุระ กับ เทวะนารี ให้ได้ก่อน ตอนนี้ไม่ว่าใคร ก็ต้องตามหาไอ้พวกนั้นให้เจอ จะแย่งชิงกันมันก็ไม่มีประโยชน์ สิ่งที่รอคอยกันมาเป็นพันปี จะสูญเสียไปโดยไม่มีใครได้เลย ข้าต้องการตกลงสงบศึกกับพวกมันก่อน  " เสียงของชายวัยชราคนหนึ่งประกาศก้องไปทั้งที่ประชุม ในโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง กลางกรุงเทพ รูปร่างเล็กๆของเขาดูไม่น่าเกรงขาม แต่ดวงตาของเขา กลับน่ากลัวและดูมีอำนาจ ไม่ว่าเขาจะมองไปทางไหนต่างไม่มีใครกล้าสบตา "ท่านซาร์คอฟกี้ เราควรยึดมั่นในคำสัญญาที่เคยให้ไว้ ก่อนจะรับช่วงจากบิดาท่าน หวังว่าท่านคงไม่ลืมว่า พวกพ้องเราต้องพบจุดจบอย่างไรบ้างในช่วงเวลาที่ผ่านมา " ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กล่าวออกมาเบา ด้วยน้ำเสียงที่เบาจนแทบจะไม่ได้ยิน แต่ กลับดูมีพลังในน้ำเสียงที่เปล่งออกมา ใบหน้าไม่มีความรู้สึกใดๆ แต่ตา ที่เหมือนคนหลับตลอดของเขา ทำให้ดูเหมือนเสือที่ซ่อนอะไรไว้มากเกินกว่าใครจะคาดคิดได้ "ข้อนั้นเราเข้าใจ โบรอฟ แต่นี้เราไม่เหลือเวลามากนัก ที่ จะค้นหาพวกนั้น อีกทั้งเราไม่ชำนาญทางในประเทศนี้ หรือท่านมีข้อเสนอใด ที่ดีกว่า"น้ำเสียงของซาร์คอฟกี้เบาลง แต่ยังหนักแน่นอยู่ "ข้าอยากจะเสนอว่า ถ้าข้าคาดการณ์ไม่ผิด อีก 2 กลุ่ม คือมณีปุระ และเทวะนารี ก็กำลังหาหนทางไปให้ถึงเจ้าพวกนั้นเหมือนกัน เราเพียงแต่ดูและสังเกตุการณ์ และฉวยโอกาสจะไม่ง่ายกว่าหรือ ไม่จำเป็นต้องลดตัวไปข้องเกี่ยวกับพวกเศษมนุษย์อย่างพวกมัน" "แล้วถ้าเราพลาดละ ใครจะกล้ารับผิดชอบ อย่าลืมว่าชีวิตของพวกเราทั้งหมด จะต้องสูญสลายไปทันที ถ้างานนี้เราพลาด ซึ่งนั้นหมายความว่า เราต้องรออีกเป็นพันปี ถึงจะเกิด ต้นตระกูลพวกเราอีกครั้ง ข้าจะเจราจาต่อรองกับพวกมันเอง ตอนนี้เราเป็นฝ่ายได้เปรียบ จะมีอย่างเดียวที่เราเสียเปรียบก็คือไม่รู้จักประเทศนี้พอ แผนที่ทั้งหมดอยู่ในมือเราแล้ว แต่เราไม่สามารถหาคนตีความปริศนาได้ ยังไง พวกมันก็ต้องยอมร่วมมือเราอยู่แล้ว " "ท่านจะต่อรองกับพวกมันด้วยอะไร " "ทรัพย์สินที่เราจะได้และอำนาจไง ข้าจะแบ่งให้พวกมัน เราจะแบ่ง โลกนี้เป็น 3 ส่วนเท่าๆกัน  แต่โบรอฟสกี้น้อยเอ๋ย เมื่อถึงเวลานั้น ใครละจะแบ่งให้พวกมัน" เสียงหัวเราะดังลั่นกลางห้องประชุม ของซาร์คอฟสกี้ ไม่ใช่เพียงคนในห้องเท่านั้นที่ได้ยิน แต่เสียงนั้นเป็นสัญญาณ ให้อีก 2 กลุ่มรับทราบถึงการเชื้อเชิญ     กลุ่มของโรมูลุส ซึ่งสืบทอดมาจากพวกโรมันโบราณ ก่อนจะย้ายตัวเองเข้ามายังดินแดนรัศเซียตอนบน ถือเป็นชนชั้นสูงของประเทศ ที่แม้แต่กฎหมายยังไม่อาจเข้าไปถึงตัวพวกเขา หลายๆคนในห้องประชุม เริ่มทะยอยออกไป โดยไม่ต้องบอกหน้าที่ ทุกคนมีหน้าที่รับผิดชอบ และทำงานที่รับมอบหมายได้อย่างเรียบร้อยเสมอ จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 6 ส.ค. 51 23:01:38 ]

ความคิดเห็นที่ 131 มาลงชื่อเลี้ยงกระทู้คุณเล็กครับ จากคุณ : ตุ้ม แม็คฯ (Toom McCartney) - [ 8 ส.ค. 51 14:23:42 ]

ความคิดเห็นที่ 132 เป็นกำลังใจให้ สู้ๆ นะคะคุณเล็ก จากคุณ : คนน่าเบื่อ (คนน่าเบื่อ) - [ 8 ส.ค. 51 17:18:09 ]

ความคิดเห็นที่ 133 มาลงชื่ออ่านครับ :) จากคุณ : Blade of Fury - [ 9 ส.ค. 51 03:53:12 ]

ความคิดเห็นที่ 134 ตามมาลงชื่ออ่านค่ะ จากคุณ : sexybarbiez - [ 9 ส.ค. 51 15:52:56 ]

ความคิดเห็นที่ 135 มาลงชื่อ ขอรับบริจาคค่าเลี้ยงดูค่ะ.... เอ๊ะ...คนอื่นเค้าลงชื่อเพื่อสิ่งเดียวกะเราป่าวหว่า จากคุณ : เด็กในคอลโซล (MoMo_InLove) - [ 9 ส.ค. 51 19:35:34 ]

ความคิดเห็นที่ 136 มาให้กำลังใจคุณเล็กอีกคนคะ สู้ๆ นะคะ จากคุณ : ทราย (ลี้อาเฮง) - [ 11 ส.ค. 51 10:51:09 ]

ความคิดเห็นที่ 137 อย่าปล่อยให้รอเก้อนะคะ  เดี๋ยวจะลงแดงไปซะก่อน จากคุณ : sexybarbiez - [ 11 ส.ค. 51 20:48:15 ]

ความคิดเห็นที่ 138 ตามมาลงชื่อ จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 13 ส.ค. 51 19:33:46 ]

ความคิดเห็นที่ 139 ทุกข์ของแม่ คือเห็นลูกเจ็บ ทุกข์ของลูกก็เหมือนแม่ คือไม่อยากเห็นแม่เจ็บ อ่านต่อครับผม จากคุณ : ชายสมบูรณ์ - [ 14 ส.ค. 51 21:41:25 ]

ความคิดเห็นที่ 140 ปัญหาการตรวจสอบคำเป็นปัญหาที่ทำให้ผมเกือบจะเลิกเขียนไปหลายครั้งแล้ว ครั้งนี้ก็อีกแล้ว จากคุณ : ชายสมบูรณ์ - [ 14 ส.ค. 51 21:44:24 ]

ความคิดเห็นที่ 141 ทุกกลุ่มเริ่มเปิดเผยตัวขึ้นเรื่อยๆ อาจเป็นเพราะการส่งสัญญาณร่วมมือกันของกลุ่มต่าง จึงทำให้ กลุ่มมณีปุระ เริ่มสลัดคราบของขอทานที่แฝงตัวหาข่าวในประเทศไทย กลับไปรวมตัวกันที่ชายแดนไทยพม่า ส่วนกลุ่มของเทวะนารี รวมตัวที่ส่วนหนึ่งของประเทศกัมพูชา  เพื่อรอเวลาที่จะดำเนินการร่วมกัน อีกส่วนหนึ่งของกรุงเทพ “มะตรา เจ้าคงรู้แล้วใช่ไหมว่าตอนนี้พวกมันรวมตัวกันแล้ว เราไม่มีเวลาที่จะรอ เจ้าตัดสินใจเอาเองเถอะ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเจ้า พลังและอำนาจจะกลับคืนมาที่เราถ้าเพียงแต่เจ้าตัดสินใจที่จะทำ” มะตรา ยืนก้มหน้ามองโลงศพทั้ง 3 ใบด้วยสายตาที่เคร่งเครียดกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา เธอพยายามจะซื้อเวลาให้มากที่สุด  แต่ดูเหมือน กำลังที่มีอยู่ของเธอไม่เพียงพอที่จะสู้ฝ่ายตรงข้ามได้ นับตั้งแต่การแตกแยกของกลุ่มเมื่อ30 ปีที่แล้ว คนของเธอค่อยๆตายไปทีละคนจากกลุ่มใหม่ซึ่งยึดถือเอาเทวะนารีเป็นที่เพิ่ง ส่วนกลุมของเธอซึ่งมีพระแม่ปารพตี   เริ่มอ่อนแรงลง กลุ่มของเทวะนารี ซึ่งหันไปบูชาองค์เทวนาครี แทนพระแม่ปารพตี กล่าวว่า แท้จริงแล้ว พระแม่ปารพตีเป็นเพียงส่วนหนึ่งขององค์ เทวนาครีเท่านั้น และยังกล่าวอ้างว่าองค์เทวนาครีได้กำหนดผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มให้เป็นตัวแทนของพระองค์ซึ่งเรียกว่า เทวะนารี เรื่องเหล่านี้ มะตรารู้เห็นมาก่อนนานแล้วแต่ไม่ได้คิดจะกำจัด เพราะเห็นว่า กลุ่มคนเหล่านั้นเป็นเพียงเด็กตัวเล็กๆซึ่งพวกเธอจะกำจัดเมื่อไหร่ก็ได้ จนกระทั้งเด็กลุ่มนั้นได้ทำลายพิธีกรรมครั้งสำคัญที่สุดของพวกเธอ กว่าเธอจะรู้ตัว ก็เห็นเด็กหลายพันคนเข้ามาฆ่า คนของเธออย่างเลือดเย็น เธอยังจำวันนั้นได้ดี วันที่มีแต่เลือดเต็มพื้นลาน พีธีกรรม เลือดของผู้คนหลายพันคน ไหลนองเหมือนน้ำท่วม ก็ไม่ปาน +++++++++++ “พิธีกรรมกำลังจะเริ่มแล้วได้เวลาที่ จ้าวหญิงมณิมินตรา แห่งวยาธปุระ ขึ้นอัญเชิญ เครื่องบวงสรวงพระแม่ปารพตีเพื่องานอันสำคัญได้ลุล่วงในภายภาคหน้า” หญิงสาว เดินเยื่องกายออกมาก่อนหันหน้าไปทางกลุ่มคนหลายพันคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้า “เราจะทำการบรวงสรวงพระแม่ปารพตี ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่นี้ จากนั้นเมื่อเราได้อัญมณีสีเลือดนกของเรากลับมา เราจะเฉลิมฉลอง อีกครั้งด้วยความยิ่งใหญ่ เหมือนอดีตที่เคยผ่านมาของพวกเรา  “ เสียงโห่ร้องดังสนั่นหวั่นไหว และเต็มไปด้วยความหวังและความฮึกเฮิม พีกรรมเริ่มดำเนินการไป แต่ คน 2 คนที่แต่งกายเหมือน เป็นคนสำคัญมากคนหนึ่งยืนคุยกันเบาๆ “ พวกที่ไปจับกลุ่มเทวะนารี น่าจะกลับมาได้แล้ว” “ถ้าตามกำหนด เราจะสังเวยเด็กพวกนั้นกับพระแม่ปารพตี ตอนเที่ยงคืน ยังมีเวลาทันหรอกท่าน มันตรา ข้าว่าท่านไปดูจ้าวหญิงก่อนเถอะ ว่าต้องการอะไรบ้าง เรื่องเด็กพวกนั้น ข้าจะไปดูให้เอง” “ขอบใจมากคนุต เจ้าอยู่เคียงข้ากับลูกสาวมานานมาก ทุกสิ่งทุกอย่างเจ้าจะได้รับการตอบแทนเมื่อเรากอบกู้บ้านเมืองได้สำเร็จ” “ข้าเพียงหวังว่าจ้าวหญิงจะได้เป็นผู้มีอำนาจเหนือใครในโลก เหมือนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็น” ชายชราร่างสูงใหญ่แต่ยังแฝงไว้ด้วยความแข็งแรง  กล่าวเบาๆว่า “เวลานั้นมันใกล้เข้ามาแล้ว และนั้นก็จะเป็นเวลาของเจ้าด้วยเช่นกัน” ชายหนุ่มกว่า ยิ้มรับคำพร้อมโค้งคำนับช้าๆก่อนเดินหันหลังจากไป เสียงร้องตะโกนบอกต่อๆกันมาและเสียงขอความช่วยเหลือดังไม่ขาดสาย มันตรา รีบเดินขึ้นไปบนที่สูงเพื่อดูเหตุการณ์ แต่ ความจริงเขาแทบไม่ต้องขึ้นไปดูด้วยซ้ำ เพราะพวกเขาได้ถูกล้อมไว้ด้วยกลุ่มคนที่มีกำลังเกือบเท่ากันกับพวกเขา แต่ที่น่าแปลกใจคือกลุ่มคนเหล่านั้นเป็นเด็ก ในวัยไม่เกิน 15 แต่สามารถรวมตัวกันได้หลายพันคน แถมยังเชียวชาญการต่อสู้ ผู้คนของเขาตอนแรกก็ถอยเพราะไม่ทันตั้งตัว แต่เมื่อมองเห็นชัดว่า พวกที่มาบุกรุกเป็นศัตรู และเป็นเด็กกว่า จึงเริ่มเข้าปะทะบ้าง “ฆ่ามันให้หมดทุกคน “มันตราตะโกนสั่งการ ส่วนจ้าวหญิงมายืนเคียงข้าง บิดา “ท่านพ่อ ให้คนของเราถอย ข้าจะเรียก สิงหลภูติ ออกมา “ “ ท่านทำแบบนั้นไม่ได้ คนของเราถอยไม่ทันแน่ในสถาณการณ์ แบบนี้ “ “เอะ นั้นอะไร  ท้องฟ้ามืด แบบนี้ ท่านพ่อ เราไม่มีทางเลือก ไม่เช่นนั้น เราจะไม่เหลือใครสักคนเลย ในอณาจักรของเรา” หญิงสาวพูดจบก็โอมอ่านคาถา ส่วนมันตราก็สั่งให้คนของเขาแยกหนีเอาตัวรอดเพื่อติดต่อกันภายหลัง ท้องฟ้าด้านหนึ่งมืดมิดไม่เห็นแสงใดๆ ส่วนอีกด้าน มีกลุ่มมฆก่อตัว และมีเสียงสายฟ้า ดังเป็นระยะๆ ลมเริ่มพัดแรงขึ้น จากด้านหลังของเจ้าหญิง แต่ก็ไปหยุดลงในระยะไม่กี่ก้าว  ฝ่ายของวยาธปุระ เริ่มหนีเอาตัวรอด แต่ดูเหมือนว่า จะไม่มีแม้อต่คนเดียวที่รอดออกไปได้ เด็กเหล่านั้นเริ่มล้อมเป็นวงกลมเข้ามา ด้านหน้ามีเพียงคนุตคนเดียวเท่านั้นที่ยังยืนอยู่ได้ บนตัวมีแต่รอยบาดแผลทั้งเล็กและใหญ่มากมาย กองกำลังเด็กมีมากกว่าที่คนุตคาดไว้ เพราะเด็กเหล่านี้ อาจมีถึงหมื่นคน คนของเขาล้มตายไปพอๆกับเด็กเหล่านั้น แต่ นี้ก็ยังมีเด็กอีกมากที่ยืนให้เห็นทั้งที่แจ้งและที่ลับ คนุตหันมาทางด้านหลัง แล้วตัดสินใจอะไรบางอย่าง “จ้าวหญิง ข้าไม่สามารถยืนเคียงข้างท่านตราบจนได้เห็นวันที่อณาจักรของเรายิ่งใหญ่ได้ ข้าขอลาท่านตรงนี้ ข้ารักและภักดีต่อท่านไม่ว่าชาตินี้หรือชาติหน้า” พูดจบ คนุตก็โอมอ่านคาถา ขณะนั้นร่างกายของเขาค่อยๆเปลี่ยนไป เด็กที่อยู่หน้าสุด ถูกบางอย่างจากร่างกายของคนุตปะทะจนกระเด็นหายไปด้านหลัง บางคนถูกกระแทกให้ล้มทั้งยืน ร่างกายของคนุตเริ่มขยายใหญ่ขึ้น จนมองไม่เห็นร่างเดิม จนถึงบทสวดสุดท้ายร่างของเขาก็ระเบิดออกกลายเป็น   เสือดำขนาดเล็กหลายร้อยตัว วิ่งเข้าขย้ำเด็กเหล่านั้น “รีบไปเถอะ คนุต ไม่สามารถใช้เวลาได้มากนัก ก่อนที่วิญญาณเขาจะแหลกสลาย  อย่าลืม รูปหุ่น ทั้ง 3 ด้วย เราจำเป็นต้องใช้พวกเขา “ เหตุการณ์แปลเปลี่ยน เด็กเหล่านั้นกลายเป็นฝ่ายรับโดยสิ้นเชิง เจ้าหญิงกับมันตราได้หลีกหายไปแล้ว แต่การต่อสู้ยังไม่จบ “มันอยากตาย ข้าก็จะไม่ให้มันตาย “ เสียงดังมาจากด้านหลัง ทำให้เด็กเหล่านั้นก้มตัวลงกับพื้น “องค์เทวะนารีจงเจริญ” เสียงของพวกเขาดังขึ้นมาเกือบจะพร้อมกัน ทั้งๆที่บางคนกำลังต่อสู้กับเสืออยู่ แต่ก็ไม่ได้ห่วงชีวิต ทุกคนหันมาก้มตัวเคารพเสียงนั้นทันที และในทันทีเช่นกัน บริเวณนั้นก็มืดมิดจนมองไม่เห็นอะไร เสือหลายตัวจากร่างสุดท้ายของคนุตทำได้เพียงแค่มอง ไม่สามารถเคลื่อนไหวใดใดได้ เสียง ดังมาไกลๆเหมือนเสียงปีศาจกรีดร้อง จากนั้นก็เป็นเสียงปีกของนกหลายร้อยตัว บินวนเข้ามา มันเป็นเหยี่ยวนั้นเอง ไม่รู้ว่าเหยี่ยวเหล่านี้มารวมตัวกันได้ยังไง มันบินวนอยู่เหนือท้องฟ้า ปีกเหมือนมีประกายเรืองแสง จากนั้นมันก็ดิ่งลงมาอย่างรวดเร็ว และหายเข้าไปในเสือเหล่านั้นทีละตัวๆ จนครบ สิ่งแปลกประหลาดเกิดขึ้นอีกครั้ง เสือทุกตัวเริ่มนอนตัวบิดเป็นเกลียว เหมือนเส้นเชือก จากนั้นสักพักก็คลายตัวออก แต่ ที่เห็นมันไม่ใช่เสือ มันคือเหยี่ยวที่มีหน้าเป็นเสือ จากคุณ : ชายสมบูรณ์ - [ 14 ส.ค. 51 21:49:44 ]

ความคิดเห็นที่ 142 มาตอกบัตรเลี้ยงกระทู้ครับ จากคุณ : ตุ้ม แม็คฯ (Toom McCartney) - [ 15 ส.ค. 51 10:32:28 ]

ความคิดเห็นที่ 143 ...กะลังสนุกเลย...^^ จากคุณ : hinghoii & toiiting - [ 15 ส.ค. 51 18:55:45 ]

ความคิดเห็นที่ 144 มีขนมมาฝากคุณเล็กด้วยค่ะ จากคุณ : ทราย (ลี้อาเฮง) - [ 16 ส.ค. 51 15:03:31 ]

ความคิดเห็นที่ 145    คุณเล็กต้องฝากแบบนี้ใช่ป่าว จะได้มาไวไว จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 20 ส.ค. 51 19:27:53 ]

ความคิดเห็นที่ 146 ไม่ใชอะรหอกครับ แม่ไม่สบายเป็นอาทิตยแล้ว ผมเลยไม่ค่อยว่าง ครับพี่ไบเบิ้ล ยังไงขอโทษมาที่นี้เลย ตั้งแต่เขียนเรื่องนี้ ผมไม่ว่างบ่อยมากไม่รู้เป็นไง จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 20 ส.ค. 51 23:09:47 ]

ความคิดเห็นที่ 147 ^^ ^^ ^^ คุณเล็กจ๋า   ล้อเล่นนนนน อย่าเพิ่งน้อยใจนะ   ว่างเมื่อไหร่ก็กลับมาต่อแล้วกัน แฟนๆคอยอ่านอีกเยอะค่ะ จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 23 ส.ค. 51 00:59:25 ]

ความคิดเห็นที่ 148 ไม่มีอะไรหรอกพี่ครับ ช่วงนี้ ผมต้องดูแลแม่ เลยไม่ว่าง ที่จะมาเขียน หัวสมองมันไม่โล่งเลยครับพี่ วันนี้ ตั้งใจว่า จะเขียน ไปเรื่อยๆ ครับ จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 26 ส.ค. 51 20:44:20 ]

ความคิดเห็นที่ 149 ขอให้คุณแม่คุณเล็กหายไวไวนะคะ จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 28 ส.ค. 51 17:39:53 ]

ความคิดเห็นที่ 150 ทางด้าน เป้ อี๊ดและเต้ เมื่อเห็น ลมพายุตามมา จึงจับมือกันไว้ทั้ง 3 คน เตรียมพร้อมจะสู้ “เอายังวะ “ อี๊ดหันไปถามเพื่อนอีก 2 คน “เอา สร้อยมาใส่ แหวนด้วย ยังไงก็ต้องเต็มที่ ได้ทดลองแหวนด้วยมันใช้ได้ไหม “ ทุกคนเอาสร้อยและแหวนมาสวมใส่ หันมาพยักหน้าให้กัน แล้ววิ่งสวนเข้าไปในใจกลางพายุหมุนที่เห็นอยู่ข้างหน้า เป้รู้สึกเหมือนกับโดนจับเหวี่ยงให้ขึ้นลง เป็น 100 รอบ จนอาเจียณออกมาหมดตัว เขามองไม่เห็นเพื่อนอีก 2 คน แต่ในตอนนี้เขาไม่มีแก่ใจจะห่วงใคร ความทรมานจากการถูกจับเหวี่ยงโดยแรงลม หรืออะไรไม่ทราบ ทำให้เขาทรมานจนสุดจะทนทาน แต่มันก็ผ่านไป เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมา มองไปรอบๆ ก็เห็นเพื่อนอีก 2 คน นอนหมดสติอยู่ใกล้ๆ มองออกไปรอบๆ กลุ่มคนยืนรายล้อมพวกเขาไว้ จนแทบไม่มีทางจะหนีออกไปได้ เขาคลานไปปลุกเพื่อนทั้ง 2 ที่นอนอยู่ใกล้ๆอี๊ด กระซิบเบาๆ “ไม่ต้องเรียก กรูรู้ตัวแล้ว เวียนหัวชิบ ไอ้เต้ก็รู้แล้วมันสะกิดมืออยู่ มรึงลองมองไปรอบๆก่อน แล้วคิดว่าเอาไงดี มันมาเป็นร้อยเลย “ “เออ นอนทำเป็นไม่รู้ไปก่อน กรูจะลองเจราจา “ เป้ลุกขึ้นยืน แล้วมองไปรอบๆ ไม่มีปฎิกริยาจากคนที่ยืนอยู่ ทุกคนเหมือนหุ่นยนต์ เป้เพิ่งสังเกตว่าเขาและเพื่อนได้หลุดเข้ามาที่ไหนสักแห่ง ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน มองไปรอบๆ ไม่มีต้นไม้ ไม่มีอะไรให้เห็นว่าจะเป็นโลกใบที่เขาเคยอยู่ ทุกอย่างดูเวิ้งว้าง น่ากลัว ความมืดปกคลุมไปทั่วบริเวณทำให้มองอะไรได้ไม่ไกลนัก “ มีใครพอจะคุยกับพวกเราได้บ้าง “ เป้ตะโกนถามออกไป และก็มีเสียงสาวนออกมา จากที่ไหนไม่สามารถเห็นได้ เป็นเสียงผู้ชาย “เราต้องการ เพื่อนและน้องสาวของเพื่อนพวกท่านเท่านั้น พวกท่านที่ไม่เกี่ยว ควรวางมือ หรือไม่ก็ร่วมมือกับพวกเรา กลุ่มมณีปุระ เป็นเจ้าของอันชอบธรรมในอัญมณีสีแดงนั้น “ “ตอนนี้เราไม่รู้ว่าพวกเขาไปอยู่ที่ไหน” เป้พยายามหยั่งเชิง “โกหก พวกท่านไม่สามารถโกหกพวกเราได้ ตราบใดที่อยู่ในมิติของมณีปุระ เมืองแห่งความยิ่งใหญ่” “แล้วถ้าพวกเราไม่ยอมละ” “พวกท่านต้องตายหมด แต่ไม่ใช่ตอนนี้ “ สิ้นเสียง หมู่คนที่ล้อมรอบก็ค่อยๆเดินกันเข้ามาช้าๆ อี๊ดกับเต้กระโดดขึ้นมายืนอย่างรวดเร็ว “เอาไงดีวะ ลองเลยไหม “อี๊ดถาม “รอให้ใกล้อีกนิดดีกว่า เตรียมของมายัง” เป้ถาม “พร้อมแล้วอยู่ในมือ “เต้หงายมือให้ดู ก็เห็นแท่งผลึกใสๆ คล้ายน้ำแข็ง “ เออ เอามาแจกเลย แล้วฟังให้ดีนะ ทำพร้อมกัน “  เป้นัดหมายให้สัญญาณกลุ่มคนเริ่มขยับมาใกล้ขึ้นทุกที จนในที่สุดเป้ก็ให้สัญญาณ “เอาเลยโว้ย  “ ทั้ง3 คนโยน ผลึกแก้วขึ้นไปด้านบนพร้อมกัน พร้อมกับวิ่งสุดกำลังฝ่าฝูงชนที่ดูเหมือนจะหยุดนิ่งไปชั่วครู่ พวกเขาฝ่าคนออกไปแล้ว แต่ต้องไปชนกับอะไรเข้าอย่างจัง “โอ๊ยยยยยยยยย  เฮ้ยอะไรวะนี้ เหมือนกระจกเลยโว้ย เอาไงดีวะ ออกไปไม่ได้ “ อี๊ดร้องลั่นพร้อมกับเสียงกลุ่มคนด้านหลังที่กำลังวิ่งเข้ามา “ใช้แหวนโว๊ย ต่อยเข้าไปเลย “ ไม่รู้ใครตะโกน แต่อี๊ดชูกำปั้นพร้อมต่อยไปข้างหน้าอย่างเต็มแรงแล้วดูเหมือนว่าตัวเขาจะหลุด ออกมาจากที่ตรงนั้นพร้อมกับเพื่อน 3 คน ต่างล้มลุกคลุกคลานกันเป็นแถว “หลุดแล้ว รีบไปต่อก่อน ที่มันจะรู้ว่าเราอยู่โซนไหนของพวกมัน” ทุกคนวิ่งกันแบบไม่คิดชีวิต แต่รอบๆก็ยังเหมือนเดิม มีแต่ความว่างเปล่าทั้ง 3 นั้งพักกินน้ำและหารือกัน “มันต้องมีทางออกวะ แต่ไม่รู้จะหาเจอไหม พวกนี้มันทำเป็นโซนไว้ ทะลุถึงกันได้หมด เหมือนรังผึ้ง ถ้าเราเจาะทะลุดีดี อาจออกไปข้างนอกได้” “แล้วถ้าไม่ดีละวะ คงวนอยู่ในนี้จนตาย ไม่ก็ไปเจอตัวแปลกๆ พูดแล้วเสียววะ” “แค่เสียว แต่ไม่กลัวนี้หว่า แบรด พิท” เป้ยังมีแก่ใจแหย่เพื่อน จนอี๊ดหัวเราะไม่หยุด “พุดถูกใจ ยังไง มรึงเป็นอะไรไป กรูจะลากมรึงออกไปด้วย ไม่ต้องห่วง” อี๊ดพูดไปหัวเราะไปไม่หยุด แต่ ก็เงียบทันที เมื่อมีเสียงดังคำรามขึ้นมาจากใกล้ๆ “ซวยแล้วมรึง เชี้ยยยยยยยยย อี๊ดเอ้ย หัวเราะเสียงดัง ไม่รู้ตัวอะไรมันเอาเราแน่” เต้ขยับตัวขึ้นทันทีแล้วมองไปรอบๆๆ ในมือหยิบ ปืนออกมาพร้อมในมือ ทั้ง 2 ก็เอาออกมาเช่นกัน “ขอให้ใช้ได้ทีเถอะวะ ของใช้ได้ไป 2 แล้ว” “ต้องใช้ได้ ไอ้อี๊ด เชื่อมือกรูเถอะวะ” เต้ตบไหล่เพื่อนทั้ง 2 คน ทั้ง 3 จ้องมองที่มาของเสียง แล้วในที่สุดท่ามกลางความมืดมัว สิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งก็ได้ปรากฏกายให้พวกเขาได้เห็น  สัตวในอบายภูมิ ตามรูปวาดในผนังตามวัดที่ว่าดูน่ากลัว ยังไม่เท่ากับมัน รูปร่างที่เล็กเหมือนเด็ก แต่มีหัวที่ใหญ่โตปานหม้อหุงข้าวดวงตาเล็กเท่าผลมะยม ซึ่งมีดวงเดียวกลางหน้าผากปากที่กว้างใหญ่และ ฟันที่สแยะเรียงกันไม่ได้ระเบียบ แต่กลับแหลมคม ร่างกายเต็มไปด้วยขนที่ยาวรุงรังปกคลุมไปทั้งตัว มันเดินออกมาพร้อมปากยังคงกัดกิน ท่อนแขนของมนุษย์คนหนึ่งอย่างเอร็ดอร่อย นั้นอาจเป็นท่อนแขนของใครคนหนึ่งในกลุ่มมณีปุระ ที่หลุดมาค้นหาพวกเขาในโซนนี้ แล้วไปเจอกับเจ้านี้อย่างจัง มือที่งุ้มและกงเล็บที่ยาวของมันยังมีท่อนแขนอีกท่อน ส่วนมืออีกข้าง ลากชิ้นส่วนของมนุษย์คนนั้นไว้ มันจับเหวี่ยงด้วยกำลังอันมหาศาลของมันมาอยู่ตรงหน้าทั้ง 3 แล้วมองทั้ง 3 ด้วยสีหน้า ไม่พอใจ และเริ่มดุร้าย เป้เหลือบตามองนิดเดียวก็รู้ว่าชายคนนี้ตายทันทีที่เจ้าตัวนั้นลงมือ บริเวณหน้าอกถูกแหวดเป็นช่อง มองเห็นอวัยวะภายใน มันคงใช้มือทะลวงเข้าไปหยิบหัวใจออกมากินก่อน เจ้าคนนี้คงตายโดยทันได้ทำอะไร นี้ยังดีที่มันกำลังสนใจกับศพนี้อยู่ไม่งั้นคงเป็นพวกเรา 3 คนแน่  เป้ สะกิดให้เพื่อนถอยหลังช้าๆ บอกเบาๆ ว่า “ บางทีมันอาจจะแค่หวงถิ่น และอาจจะอิ่มแล้วลองค่อยๆขยับถอยมาช้าๆ “ แต่มันไม่เป็นอย่างที่เป้พูด มันคำรามอีกครั้งแล้วยืดตัวขึ้นจนสูงกว่าเดิมถึง 3 เท่า อี๊ดถึงกับแหกปากไม่เป็นภาษา ก่อนที่ลั่นไกออกไปเป็นคนแรกเสียงเป้ตะโกนสวนมาทันที แบ่ง 3 มุมโว้ย ยิงไปวิ่งล้อไป ตูมแรกที่อี๊ดยิง เข้าที่หัวอย่างแม่นยำ แต่ดูเหมือนจะไม่เกิดอะไรขึ้นเลย “ชิบแล้ว ปืนใช้ไม่ได้ “ “เปลี่ยนที่ยิงโว้ย มันต้องที่ไหนสักที่ “ เต้ตะโกนมาบ้าง เมื่อเห็นมันกำลังไล่อี๊ด ตูมที่ 2 จากเป้ ซึ่งวิ่งเข้าไปยิงจ่อๆ ตรงขา ได้ผล มันล้มลงมานอนดิ้น พร้อมกับกวาดมือไม้ จนเกือบโดนเป้ สักพักมันก็ลุกขึ้นยืนได้อีก และกำลังจะไล่เป้ ตูมที่ 3 จากเต้ กดเขากลางลำตัว ไม่มีผล แต่อย่างน้อยมันก็หันมาสนใจเต้แทนที่จะไปกวดเป้ ทุกคนไม่รีบร้อนยิง เหมือนได้ฝึกกันมาอย่างดี ผลัดกันยิง เมื่อถึงคราวจวนตัว เป้ตะโกนออกมา “ เฮ้ย ลูกตามันก่อนโว้ย” ไม่ทันขาดเสียง ก็มี 2 นัดดังมาพร้อมกัน หลังจากเสียงปืนก็มีเสียง ล้มของเจ้าสัตว์ร้าย “เต็มทีน เลยมรึง ทำไมไม่บอกแต่แรกวะ” อี๊ดตะโกนลั่น แต่เป้ทำสัญญาณไม่ให้ส่งเสียง แล้วกวักมือเรียก  ทั้ง 3 มารวมกันห่างๆ เจ้าสัตวร้ายนั้นเอามือกุมหน้าผากแล้วส่งเสียงโหยหวน มือก็คว้าไปมั่วหมด หากใครได้โดนเพียงทีเดียวอาจตายได้เลยจากกงเล็บอันแหลมคมและแข็งแรงของมัน “ไปต่อกัน ทิ้งมันไว้แบบนี้ละ เราฆ่ามันไม่ตายแน่ “ เป้ชวนเพื่อนออกมาจากที่นั้นโดยเร็ว หนทางข้างหน้าจะเจออะไรอีกเขาไม่รู้ เพราะเขาได้เตรียมใจมาก่อนแล้ว ว่าโอกาสรอดเป็น 0 จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 28 ส.ค. 51 23:42:45 ]

ความคิดเห็นที่ 151 ขอบคุณครับพี่ ตอนนี้แม่ก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ค่อยสบายใจหน่อยครับ ผมจะทะยอยลงเรื่องเรื่อยๆนะครับพี่ จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 28 ส.ค. 51 23:43:59 ]

ความคิดเห็นที่ 152 เป็นกำลังใจให้คุณเล็กนะคะ และขอให้คุณแม่หายไวไวนะคะ....^_^ จากคุณ : hinghoii & toiiting - [ 29 ส.ค. 51 17:30:55 ]

ความคิดเห็นที่ 153 ขอให้คุณแม่คุณเล็กหายไวๆครับ จากคุณ : ตุ้ม แม็คฯ (Toom McCartney) - [ 29 ส.ค. 51 18:51:54 ]

ความคิดเห็นที่ 154 ขอเป็นกำลังใจให้แม่คุณเล็กหายไวๆนะค่ะ จากคุณ : ทราย (ลี้อาเฮง) - [ 1 ก.ย. 51 16:14:10 ]

ความคิดเห็นที่ 155 ทางด้านอ้นเตรียมรับมือกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นพร้อมหาทางช่วยเป้ หากเป็นไปได้ “มาดู แผนที่รอบๆกันก่อน เพื่อเตรียมความพร้อม จากนี้พวกเราทุกคนต้องอยู่เวร เฝ้าแผนที่ กับจอเครื่องคอมตัวนี้ อธิบายคร่าวๆก่อน แผนที่นี้เป็นแผนที่จริงที่เราใช้ระบบดาวเทียมช่วย จะสังเกตเห็นว่า มันคล้ายแผนที่ของกลูเกิ้ลที่ทำ แต่ของเรา เป็นแผนที่ที่เห็นภาพเหมือนกล้องวงจรปิด ไม่ใช่แผนที่จากภาพถ่าย ฉะนั้น เราจะเห็นสัญญาณไฟเตือนทุกครั้งที่มีคนผ่านเข้าเส้นวงกลมนี้ “ อ้นพร้อมชี้เส้นวงกลมสีแดงขนาดใหญ่ “มาลองดูกัน ว่าระบบเป็นยังไง ลุงเวก ลุงเวก “ อ้นเรียกคนงานที่กำลังจัดเตรียมของอยู่ “ครับ คุณอ้น “ ชายวัย 60 ต้นๆ หรืออาจมากกว่าวางมือจากงานที่ทำแล้วเดินเข้ามา “ลุงช่วยให้ใคร ไปทดสอบเดินเข้ามาในระบบสัก 2 คนนะครับ ผมจะให้เพื่อนหัดใช้อุปกรณ์” ลุงเวกยิ้มให้กับทุกคนแล้วเดินไปสั่งอะไร 2-3 คำกับคนที่ทำงานอยู่ จากนั้นผู้ชาย 2 คนก็เดินหายไปทางด้านหลังไม่เกิน 5 นาที ทุกคนก็เห็น สัญญาณ ไฟสว่างขึ้น และมีเสียงดังเล็กน้อยจากนั้นก็มีวงแหวนสีฟ้าจากด้านในขยายตัวออกไป คล้ายๆคลื่นที่เคลื่อนตัวไปทีละลูก “เห็นวงแหวนนั้นไหม ถ้าเรากดปุ่มนี้วงแหวนนั้นจะหยุด “อ้นชี้ปุ่มสีน้ำเงินข้างๆให้ดู “จากนั้น ภูมิประเทศภายนอกจะเปลี่ยนไปทำให้คนที่อยู่ข้างนอกมองไม่ออกว่าต้องเข้าทางไหน” “เฮ้ย เป็นไปได้ยังไง” บอลโวยวายแล้วเห็นไปมองหน้าเพื่อนซึ่งแต่ละคนมีสีหน้าไม่ต่างกัน คืองุนงง และสงสัย “ใช้เทคนิค ภาพยนตร์วะ เป็นเทคนิคแบบ ทรี ไดเมนชั่น “ อ้นขยายความกับเพื่อน “ทรีไดเมนชั่น มันก็ 3มิติ ทำไมมรึงไม่พูดวะ เ.สือก เล่นภาษาบ้านเกิดกรู “ บอลต่อว่าเพื่อนแล้วยิ้มๆ “อ๋อ ทรีไดเมนชั่น” เอรับเบาๆ มาข้างหลัง แล้วทำหน้าหงึกหงักเหมือนรับรู้วิธีการทั้งหมด “มรึงรู้เหรอ ไอ้เอ “บอลถาม เพื่อน “เปล่า กรูไม่รู้ แต่กรูรู้จักคำว่าทรีไดเมนชั่น “ “ชี้ยยยยยยยยย แล้วมรึงจะทำหน้าแบบนั้นทำไม “ บอลด่าเพื่อนไฟแลบอีกหลายคำ เล่นเอาเอ โวยวายเป็นการใหญ่ “พอก่อนโว้ย มาต่อให้จบ เดี๋ยวต้องหาทางช่วยพวกไอ้เป้อีก” ทุกคนดูเหมือนจะนึกขึ้นมาได้เลยมามุงดูกันต่อ “มันเป็นแค่ระบบภาพลวงตาที่เขาใช้กันในหนัง คือเป็นการใช้ระบบแสงฉายออกไปให้เป็นภาพต่างๆ อธิบายง่ายๆคือ มันมีสีทั้งหมด 200กว่าสีที่ฉายออกไปจากจุดต่างๆ ทำให้เกิดภาพที่เปลี่ยนไปจากปกติเทคนิคนี้ใช้ได้เฉพาะช่วงเย็นไปแล้ว จนถึงมืด ซึ่งเป็นช่วงที่เรา เสียเปรียบ ไม่ต้องถามต่อ ถ้าจะถามว่ากรูไปเอามาจากไหน กรูบอกได้ว่า เพื่อนไอ้เป้มันมาทำให้ เพื่อนมันอยู่หน่วยข่าวของกองทัพสหรัฐ” “โห ระดับโลก เลยโว้ยเพื่อนกรู” เอครางเบาๆ “มาต่อกัน ดีกว่า หลังจากสร้างภาพลวงตาแล้วก็เป็นวิธีเล่นงานผู้บุกรุก ลุงเวก เรียก 2 คนนั้นเข้ามาก่อนผมปิดสัญญาณแล้ว “ อ้นพูดพร้อมกับกดปุ่มสีน้ำเงินอีกครั้ง คราวนี้อ้นกดปุ่มตัวเลข 1-20 ที่ละตัว ก็มีจอภาพขึ้นมาแสดงแทนที่ แผนที่จอภาพทั้ง 20 จอแสดงรายละเอียดรอบๆ บริเวณที่พัก จากนั้นอ้นก็เอาแท่งพลาสติก ยาวๆออกมาจากใต้โต๊ะ และลองใช้นิ้วจิ้มไปที่จอภาพ ซึ่งบริเวณที่จิ้มเป็นโคนต้นไม้ใหญ่ เมื่อเอาออก ทุกคนก็เห็น กระรอกป่าตัวหนึ่งกระโดดไปมา แต่รอบๆตัวมีแสงสีขาววนอยู่ ช้าๆ ไม่ว่าจะกระโดดไปทางไหน แสงสีขาวก็ยังตามวนรอบๆตัว “กรูไม่ยากทำบาป ให้ไอ้เอแล้วกันมันทำบาปบ่อย” “ทำบาปอะไรวะ “ “มรึงมาตรงนี้ เห็นปุ่มสีขาวที่เขียนว่า 20 ไหม กดเลย “ เอลองกดดู จากนั้นทุกคนก็เห็นภาพกระรอกเหมือนโดนอะไรหนักๆกระทุ้งหายไปในพงหญ้าด้านหลัง “ทำไมมันไฮเทคอย่างนี้วะคาดไม่ถึงเลย “เอชมเพื่อนอย่างจริงใจ “ต้องชมเป้มัน แม้แต่ปุ่ม สีต่างๆ ที่ดูโบราณมากๆ มันยังออกแบบ มันบอก ว่าให้คนที่ไม่เป็นเขาใช้ได้ เพราะบางที เราอาจต้องอาศัยพวกเขาเหล่านั้นช่วย” อ้นหันหน้าไปทางคนงานที่ยังทำงานกันอยู่ไม่หยุด “เอาละ ถึงเวลา ของพวกเราแล้ว ไปที่โน๊ตบุ๊คประจำตัวกัน ลองหาวิธีเอา ไอ้เป้ออกมาจากรังผึ้งได้แล้ว ถ้ามันไม่ตายไปก่อน” ทุกคนประจำที่ โต๊ะทำงาน ต่างคีย์ข้อมูลกันอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะหวังว่า หากเร็ว จะช่วยเพื่อนได้ ส่วนคนงาน 2 คน เข้าประจำที่ เฝ้าโต๊ะแผนที่แล้ว นั้นหมายถึง สัญญาณเตือนว่า ภัยกำลังจะมาถึงในไม่ช้า แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 52 12:33:37 จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 2 ก.ย. 51 21:45:01 ]

ความคิดเห็นที่ 156 ขอบคุณทุกกำลังใจครับ แม่ผมดีขึ้นเรื่อยๆแล้ว อาจต้องใช้เวลาหน่อย แต่ผมก็สบายใจขึ้น ช่วงนี้จะมาเขียนเรื่อยๆนะครับ บอกนิดนึง เรื่องนี้อีกยาวเหมือนกัน จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 2 ก.ย. 51 21:47:22 ]

ความคิดเห็นที่ 157 เขียนเรื่องต่อก็ไม่บอกกัน...เด่ออออ มาเป็นกำลังใจให้ป๋าเล็กก่อนนอน... "ดื่มรีเจนซี่แล้วไปนอนซะ" พักผ่อนเยอะๆนะป๋า 55555 จากคุณ : ขี้เมาตัวลูก (MoMo_InLove) - [ 3 ก.ย. 51 23:50:29 ]

ความคิดเห็นที่ 158 ^ ^ ของชอบหละมังคะคุณMoMo_InLove - รีเจนซี่ 55 .............. จากคุณ : sandhurst - [ 4 ก.ย. 51 13:52:42 ]

ความคิดเห็นที่ 159 แวะมาดึงกระทู้ครับ สงสัยพวกเราต้องรวมตัวกันเลี้ยงเหล้าซัก 1 มื้อ เพื่อให้กำลังใจคุณเล็ก...อิอิ.. จากคุณ : ตุ้ม แม็คฯ (Toom McCartney) - [ 5 ก.ย. 51 11:21:20 ]

ความคิดเห็นที่ 160 ติดงอมแงมอีกหนึ่งราย มาต่อไวไวนะคะ ขอให้คุณแม่สุขภาพแข็งแรงด้วย จากคุณ : + เฮลี่เกรล + - [ 7 ก.ย. 51 18:20:22 ]

ความคิดเห็นที่ 161 เห็นด้วยกะพี่ตุ้ม แม็คฯ ว่าแล้วก็นัดมาเลยดีกว่า...55555+ ว่าแต่ตอนนี้ลุงแกทำไรอยู่น๊า.... สงสัยเล่นเกมส์ออนไลน์ต้องห้ามอยู่แหงมๆ.... จากคุณ : แฟนขับ (MoMo_InLove) - [ 7 ก.ย. 51 19:14:59 ]

ความคิดเห็นที่ 162 ตามมาช่วยลงขันเลี้ยงโต๊ะคุณเล็กด้วย 300 บาท  พอซื้อรีเจนซี่มั้ยเนี่ย  55555 เพิ่มกำลังใจคนเขียน ขอให้คุณแม่หายไวไวนะคะ จากคุณ : ไบเบิ้ล - [ 8 ก.ย. 51 22:59:42 ]

ความคิดเห็นที่ 163 ด้วยความเต็มใจ จะซื้อเฮนเนสซี แถมให้อีกขวดนึงเลยนะคะคุณลุง  55 ..... คุณแม่ดีขึ้นเยอะแล้วนะคะคุณลุง ^ . ^ จากคุณ : sandhurst - [ 9 ก.ย. 51 10:07:24 ]

ความคิดเห็นที่ 164 กึ๊ด ๆ ๆ ๆ หยุดไป 2 วัน ก็ยังไม่มาต่อเลยหร๋ออออออ จากคุณ : + เฮลี่เกรล + - [ 11 ก.ย. 51 08:45:27 ]

ความคิดเห็นที่ 165 ตามอ่านจ้า..... จากคุณ : hinghoii & toiiting - [ 11 ก.ย. 51 19:23:51 ]

ความคิดเห็นที่ 166 กำลังเขียนต่อครับผม สักครู่จะลงครับ จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 11 ก.ย. 51 20:02:13 ]

ความคิดเห็นที่ 167 รีสอร์ทแห่งหนึ่งที่ปากช่อง คลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากมายหลายอาชีพ จนเจ้าหน้าที่ต้องขอความช่วยเหลือ จากรีสอร์ท อื่นๆ ที่อยู่ใกล้เคียงกัน กลุ่มชาวต่างชาติ เข้าพักที่ห้องพักของโรงแรมจนเกือบเต็มความจุ กลุ่ม ผู้สัญจรประเทศเพื่อนบ้าน ยืนยันจะขอพักบริเวณ สนามหญ้า และพื้นที่ใกล้เคียง กลุ่ม คนเอเซียใต้ ขอพัก บริเวณ สนามหญ้า และพื้นที่ใกล้เคียงเช่นกัน เดิมทีเจ้าของรีสอร์ทไม่ยอม แต่กลุ่มชาวต่างชาติมีเงื่อนไขในการเข้าพัก และจ่ายเงินไม่อั้น เพื่อขอปิดรีสอร์ท พร้อมจ่าย เงินค่าเสียหายที่เกิดขึ้นทั้งหมด ในการที่ 2 กลุ่ม เข้ามาอยู่ ค่ำวันนั้น ซาร์คอฟกี้ นัด ตัวแทนเข้าปรึกษา โดยให้เข้ามาเพียง 1 คน รวมเขาด้วยเป็น 3 คน บรรยากาศภายในห้องเป็นไปด้วยความอึดอัด คน 3 คน ต่างชาติต่างภาษา ต้องมาเจรจากัน  ซึ่งแน่นอน เขาไม่ได้ใช้ภาษาของตนเองในการสื่อสาร แต่ละคนล้วนเป็นผู้นำของกลุ่ม ซึ่งมีญาณขั้นสูง ในการสื่อถึงกัน  ซาร์คอฟกี้ เริ่มส่งสัญญาณ ทางจิตทักทายทั้ง 2 คนก่อน “ท่านไม่จำเป็นต้องข่มพวกเราด้วยกระแสจิตที่รุนแรงของท่าน  ซาร์คอฟกี้ “ ชายหนุ่มรูปร่างหน้าตางดงาม โต้ตอบซาร์คอฟกี้ “เราคิดเหมือน ท่านราเชนทร์  เอาละเราเข้าเรื่องกันได้เลย ข้าไม่อยากเสียเวลามากนัก เข้าเรื่องกันเลย” “ ทำไมต้องรีบด้วยละ ตัวแทนแห่งเทวะนาคลี เรายังพอมีเวลา “ซาร์คอฟกี้ ส่งสัญญาณไม่ทันจบ ก็มีเสียง ร้องโหยหวนมาจากด้านหลัง ของเขา ร่างมนุษย์ชาวต่างชาติคนหนึ่งถูกดึงให้หลุดมาจากผนังอีกด้านโดยที่ผนังไม่มีร่องรอบความเสียหาย แต่เมื่อร่างของชายผู้นั้นหลุดออกมาจากผนังเขากับ กลายเป็นก้อนเนื้อเหลวๆ เหมือนไม่มีกระดูก ใดๆเหลืออยู่ ดวงตาเขาเหลือบมองขึ้นมาที่ตัวแทนแห่งเทวนาคลี ยังไม่ทันได้สบตาร่างเขาก็ลุกเป็นไฟ มอดไหม้ภายในเวลาไม่ถึงนาที ตัวแทนจากเทวะนาคลี มีกริยาที่เปลี่ยนไป ดวงตาเหมือนมีเปลวไฟลุกโชนใบหน้าที่ถูกคลุมไว้ด้วยผ้าดำ แม้จะมองไม่เห็น แต่ก็มีรัศมีแห่งการเข่นฆ่าเกิดขึ้นกระจายไปรอบและเธอก็ ประกาศชัดๆว่า “ ข้าไม่ชอบที่ท่านผิดสัญญา ถ้าท่านไม่ให้ สมุนของท่านออกไปจาก บริเวณนี้ มันจะตายกันหมด “ “ใจ เย็นๆ  ท่าน เสวตา ตัวแทนแห่งเทวนาคลี ท่านราเชนทร์ ยังไม่เห็นโวยวายอะไร “ ราเชนทร์ยิ้ม ให้จางๆ พร้อมเอามือ โยนส่วนที่เคยเป็นแขนของมนุษย์ออกมากลางโต๊ะ “ขอโทษที ลูกน้องท่านเอาออกมาเกะกะ ข้างผนัง ข้าเลยดึงออกมาให้มัน หวังว่าท่านคงขอบใจข้าที่ดูแลความเรียบร้อยให้” ซาร์คอฟกี้ เองก็ไม่เห็นว่า ราเชนทร์ทำแบบนั้นเมื่อไหร่   แต่นั้น หาทำให้ซาร์คอฟกี้ ตกใจไม่ เขารู้อยู่แล้ว ว่าทั้ง 2 คนนี้ มีอำนาจจิตและพลังเนื้อธรรมชาติ ที่เขาไม่อาจเทียบได้เลย เขาพูดอะไรออกมาอีก 2 -3 คำ ที่ทั้ง 2 ไม่เข้าใจ เสวตาก็สงบลง จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 11 ก.ย. 51 22:17:57 ]

ความคิดเห็นที่ 168 ขอบคุณกำลังใจของพี่เพื่อนๆนะครับ (ยกเว้นแฟนขับไว้คนแล้วกัน ไม่ขอบคุณ แต่ขอบใจ) แม่ก็ดีขึ้นเรื่อยๆครับ เรื่องที่เขียนผมก็ทะยอยลงเรื่อยๆ ช้ามากไป ช้ามากมาย ขอโทษคนอ่านอีกทีครับผม จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 11 ก.ย. 51 22:20:43 ]

ความคิดเห็นที่ 169 “เราจะร่วมมือกันเฉพาะ ค้นหาสถานที่แห่งนั้น จากนั้น ใครได้ครอบครอง ฝ่ายที่เหลือต้องยอม ถูกต้องหรือไม่” ราเชนทร์ ตัวแทนจากมณีปุระเปิดฉากถาม เจตนารมณ์อีกครั้ง “ใช่ เรา บอกแบบนั้น ทางท่าน เสวตา คงไม่มีเงื่อนไขอื่นใช่ไหม “ “เรามีเงื่อนไขเดียว พบสถานที่นั้นเมื่อไหร่ เราจะฆ่าทุกคนให้หมด “ เสียงหัวเราะเบาๆจากซาร์คอฟกี้ และใบหน้าที่เหมือนคนยิ้มตลอดของราเชนทร์ ก่อกวนจิตใจของเสวตายิ่งนัก เสวตา ถือเป็นเทวะนารี หรือเทพที่องค์เทวนาคลี มอบหมายให้ทำทุกอย่างแทนองค์ เธอจึงทนไม่ได้กับเสียงหัวเราะ และหน้าที่ยิ้มแบบแอปแฝงเช่นนั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่เคยต้องมาเจรจากับใคร ทุกคนในกลุ่ม เทวะนารี ยกให้เธอเป็นผู้นำสูงสุดที่ใคร จะลบหลู่มิได้   เธอเกลียดที่มีคนเรียกชื่อเก่าเธอ แต่งานครั้งนี้ ไม่มีหนทางเลือก เธอ จำเป็นต้องร่วมมืออีก 2 กลุ่ม “เรามาพูดถึงเรื่องตามหากลุ่มคนพวกนั้นก่อน ข้าพอรู้ว่า กลุ่มนั้นได้ชองบางอย่างจาก ศัตรูเก่าของเทวะนารีไป ทำให้ พวกท่านไม่สามารถหาพวกนั้นเจอ “ “ใช่  คนของปารพตี พวกนอกคอก ไม่นาน มันจะตายทั้งหมด ” เสวตาพูดอย่างไม่มีความเคารพนับถือ พระแม่ปารพตี “แต่เรารอไม่ได้ ท่านซาร์คอฟกี้ เราทั้ง 3 ฝ่ายต่างต้องอาศัยกันและกัน แต่ปัญหาก็คือ ถ้าทั้งข้า และตัวแทนเทวนาคลี ต่างปิดมิติที่6 เราจะอ่อนแรงลง ตอนนั้นท่านจะทำอะไรกับพวกเรามันไม่ใช่เรื่องยาก” เสวตาได้แต่ มองทั้งคู่เจราจากัน “เรื่องนั้น ข้ารับปากท่านได้ แต่ท่านจะเชื่อหรือไม่ข้า ก็สุดแต่ท่านจะคิดกัน เป็นระยะเวลาที่ยาวนานเหลือเกิน กว่าจะมีวันนี้ ไม่ว่าใครก็ไม่อยากพลาดอีกแล้ว ไม่เช่นนั้นอาจต้องหรออีกเป็นพันปี” “ตกลง ข้าจะเชื่อท่านสักครั้ง เราจะเริ่มงานเมื่อไหร่” ราเชนทร์หันไปมองเสวตา “พรุ่งนี้” แล้วนางก็ เดินหายไปกับผนังฝั่งที่เธอนั่ง ส่วนราเชนทร์ หันมายิ้มบางๆ ก่อนเดินหายไปเฉยๆเหมือนกัน จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 11 ก.ย. 51 22:54:35 ]

ความคิดเห็นที่ 170 เสวตายังไม่สามารถหลับตาลงได้เหมือนทุกคืน คืนนี้เธอว้าวุ่นใจจน ต้องไล่คนรับใช้ทั้ง 2 ออกจากเต็นท์พักชั่วคราว เธอนั่งมองน้ำในขันสีทองใบใหญ่ อยู่เป็นเวลานาน จิตใจเธอก็ครุ่นคิดแต่ว่า ทำไม จึงมองไม่เห็นเขา นับแต่วันแรกที่เห็นเขา เธอก็สามารถมองเห็นเขาได้เสมอมา จะมีเพียงบางช่วงเท่านั้นที่อำนาจของ ปารพตี บดบัง แต่ก็ไม่นานนัก ตั้งแต่วันที่เขาหนีกลุ่มมณีปุระ เธอก็ไม่เห็นเขาอีกเลย ขณะที่จิตใจยังคงหมกหมุ่นอยู่นั้น เสวตา ก็แว่วเสียงเบาๆเหมือนคนกระซิบที่ข้างหู “อดีตชาติ ที่หมดกรรม ใยเจ้ายังคงนึกถึงมันอยู่ เจ้ากำลังจะได้เป็น องค์เทวนารี ที่มีแต่คนเคารพ จงลืมเรื่องในอดีตชาติเสีย งานของเจ้ายังรอคอยอยู่ข้างหน้า” เสียงนั้นเหมือนปลุกให้เสวตาเปลี่ยนเป็นอีกคนในทันที เธอหันไปมองกระจกที่อยู่เบื้องหน้า ผ้าที่ปกปิดใบหน้าอยู่หลุดออกช้าๆ  เธอเป็นผู้หญิงที่สวยอย่างหาใครเปรียบไม่ได้ แล้วเธอก็ยิ้ม เมื่อเธอยิ้ม ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป นั้นคง เป็นรอยยิ้มที่สยดสยองที่สุด บนใบหน้าเธอค่อยๆเปลี่ยนไป เส้นเลือดบนใบหน้า ต่างค่อยๆปูดโปน ขึ้นมา ใบหน้าเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาวโพลน ตัดกับดวงตาที่เป็นสีแดงเพลิง ผมที่ยาวสยายของเธอ เปลี่ยนเป็นสีของไฟแห่งบ่อลาวาที่พร้อมจะปะทุใส่ใครก็ได้ทุกเวลา กระจกที่อยู่ ข้างหน้า สลายไปทันที จนไม่เหลือแม้แต่ฝุ่น แสง จากภายในเต็นท์ แห่งองค์เทวะนารี สอดส่องออกมาข้างนอก นั้นเป็นความหมายให้สาวก แสดงตนอีกครั้ง “องค์เทวะนารีจงเจริญ” เสียงของพวกเขาดังขึ้น 3 ครั้ง ก่อนจะเงียบสงบ แสงไฟในเต็นท์ยังสว่างอยู่ แต่นั้นเป็นที่รู้กันว่า องค์เทวะนารี กำลังทำงาน พวกเขาเหล่านั้น จัดเวรยามเพื่อรับคำสั่งตลอดทั้งคืน จากคุณ : R:LEX (ชายสมบูรณ์) - [ 11 ก.ย. 51 23:35:44 ]

ความคิดเห็นที่ 171 คุณเล็กจิบเบียร์เย็นๆเอาแรงก่อนนะครับ...อิอิ.. สู้ สู้ สู้ ....เดี๋ยวแฟนขับจะหารีเจนซี่ไปเซ่นครับ... จากคุณ : ตุ้ม แม็คฯ (Toom McCartney) - [ 12 ก.ย. 51 09:34:46 ]

ความคิดเห็นที่ 172 ลุ้นๆๆ จากคุณ : + เฮลี่เกรล + - [ 12 ก.ย. 51 10:22:14 ]

ความคิดเห็นที่ 173 เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้อ่านสบายตาขึ้นเยอะเลยคะคุณเล็ก ^ . ^ #171# - ซดซะขนาดนั้น กี่วันจะฟื้นหละคะคุณตุ้ม 555 ... จากคุณ : sandhurst - [ 13 ก.ย. 51 22:51:15 ]

ความคิดเห็นที่ 174 พี่ตุ้ม โมขอสักกระป๋องเส่ะแบบข้างบนน่ะ พ่อลุงมาต่อไวๆนะ กะลังมันส์เลย.... แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 51 23:10:42 จากคุณ : MoMo_InLove - [ 14 ก.ย. 51 21:47:32 ]

ความคิดเห็นที่ 175 ยังไม่มาแฮะ... รอต่อไป... จากคุณ : + เฮลี่เกรล + - [ 15 ก.ย. 51 12:26:14 ]

ความคิดเห็นที่ 176 วันนี้ก็ม่ายยยยย มา.... จากคุณ : + เฮลี่เกรล + - [ 16 ก.ย. 51 11:41:31 ]

ความคิดเห็นที่ 177 รอต่อปายยยยย... จากคุณ : + เฮลี่เกรล + - [ 17 ก.ย. 51 09:46:24 ]

ความคิดเห็นที่ 178 นั่งรอ... จากคุณ : + เฮลี่เกรล + - [ 18 ก.ย. 51 11:58:34 ]