ความคิดเห็นที่ 1 แหล่งข้อมูลคุณโจ้เนี่ย เพียบดีแฮะ ..... อ่านจบแล้วล่ะค่ะ คราวนี้เข้ามาเป็นคนแรก ^^ แล้วก็จะยังตามอ่านต่อไปค่ะ จากคุณ : circlegriff - [ วันอาสาฬหบูชา 02:01:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แวะเข้ามาอีกรอบ ยังไม่มีข้อมูลเพิ่มเติม งั้นเดี๋ยวค่ำ ๆ จะแวะเข้ามาดูอีกครั้งนะคะ ^^ จากคุณ : circlegriff - [ วันอาสาฬหบูชา 16:52:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เพื่อการแก้ปัญหาความขัดแย้งที่ปรากฏในมณฑลปัตตานี พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว จึงทรงวางหลักรัฐประศาสโนบายสำหรับมณฑลปัตตานีไว้เป็นการเฉพาะ โดยพระราชหัตถเลขาที่ ๓/๗๘ ลงวันที่ ๖ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๔๖๖ มีสาระสำคัญดังต่อไปนี้ ข้อที่หนึ่ง ระเบียบหรือวิธีปฏิบัติการอย่างใดที่เป็นทางให้พลเมืองรู้สึกเห็นไปว่าเป็นการเบียดเบียน กดขี่ศาสนาอิสลาม ต้องยกเลิกหรือแก้ไขเสียทันที การใดจะจัดขึ้นใหม่ต้องอย่าให้ขัดกับลัทธินิยมของอิสลามหรือยิ่งทำให้เห็นเป็นการอุดหนุนศาสดามูฮัมหมัดได้ยิ่งดี ข้อสอง การกะเกณฑ์อย่างใด ๆ ก็ดี การเก็บภาษีอากรหรืออย่างใด ๆ ก็ดี เมื่อพิจารณาโดยส่วนรวมเทียบกันต้องอย่าให้ยิ่งกว่าที่พลเมืองในแว่นแคว้นของต่างประเทศ ซึ่งอยู่ใกล้เคียงติดต่อกันนั้นต้องเกณฑ์ ต้องเสียอยู่เป็นธรรมดา เมื่อพิจารณาเทียบกันแต่เฉพาะอย่างต้องอย่าให้ยิ่งหย่อนกว่ากัน จนถึงเป็นเหตุเสียหายในการปกครองได้ ข้อสาม การกดขี่บีบบังคั้นแต่เจ้าพนักงานของรัฐบาล เนื่องแต่การหมิ่นดูแคลนพลเมืองชาติแขกโดยฐานที่เป็นคนต่างชาติก็ดี เนื่องแต่การหน่วงเหนี่ยวชักช้าในกิจการตามหน้าที่ เป็นเหตุให้ราษฎรเสียความสะดวกในการหาเลี้ยงชีพก็ดี พึงต้องแก้ไขระมัดระวังมิให้มีขึ้น เมื่อเกิดขึ้นแล้วต้องให้ผู้ทำผิดรองรับผลตามความผิดโดยยุติธรรม ไม่ใช่สักแต่ว่าจัดการกลบเกลื่อนให้เงียบไปเสียเพื่อจะไว้หน้าสงวนศักดิ์ของข้าราชการ ข้อสี่ กิจการใดทั้งหมดอันเจ้าพนักงานอันต้องบังคับแก่ราษฎร ต้องระวังอย่าให้ราษฎรต้องขัดข้องเสียเวลา เสียการในทางหาเลี้ยงชีพของเขาเกินสมควร แม้จะเป็นการจำเป็นโดยระเบียบการก็ดี เจ้าหน้าที่พึงสอดส่องแก้ไขอยู่เสมอเท่าที่สุดจะทำได้ ข้อห้า ข้าราชการที่จะแต่งตั้งออกไปประจำตำแหน่งในมณฑลปัตตานี พึงเลือกเฟ้นแต่คนมีนิสัยซื่อสัตย์ สุจริต สงบเสงี่ยมเยือกเย็น ไม่ใช่สักแต่ว่าส่งไปบรรจุให้ตำแหน่งหรือส่งไปเป็นทางลงโทษเพราะเลว เมื่อจะส่งไปต้องสั่งสอนชี้แจงให้รู้ลักษณะทางการอันพึงประพฤติ ระมัดระวังโดยหลักที่ได้กล่าวในข้อหนึ่ง ข้อสาม และข้อสี่ข้างบนนั้นแล้ว ผู้ใหญ่ในท้องที่พึงสอดส่องฝึกฝนอบรมกันต่อ ๆ ไปในคุณธรรมเหล่านั้น ๆ ไม่ใช่แต่คอยให้พลาดพลั้งลงไปก่อนแล้วจึงว่ากล่าวลงโทษ ข้อหก เจ้ากระทรวงทั้งหลายจะจัดการวางระเบียบการอย่างใดขึ้นใหม่ หรือบังคับการอย่างใดในมณฑลปัตตานี อันจะเป็นทางพากพานถึงสุขทุกข์ราษฎรก็ควรพิจารณาเหตุผลแก้ไขหรือยับยั้ง ถ้าไม่เห็นด้วยว่ามีมูลขัดข้องก็ควรหารือกับกระทรวงมหาดไทย แม้ยังไม่ตกลงกันได้ระหว่างกระทรวง ก็พึงนำความขึ้นกราบบังคมทูลทราบฝ่าละอองธุลีพระบาทขอพระราชทานพระบรมราชวินิจฉัย (คัดจาก ดับไฟใต้ โดย พลโท กิตติ รัตนฉายา, กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, ๒๕๓๖, หน้า๕๓-๕๕) หลักรัฐประศาสนโนบายทุกข้อที่มีในสมัยรัชกาลที่ ๖ เพื่อใช้ในการปกครองมณฑลปัตตานี (ปัตตานี ยะลา นราธิวาส) มีนัยแสดงให้เห็นถึงความเป็นลักษณะพิเศษทางสังคมและวัฒนธรรมในพื้นที่นั้น ซึ่งไม่ควรใช้นโยบายการปกครองแบบสูตรสำเร็จเหมือนที่ใช้กันอยู่ในพื้นที่อื่น ๆ กลไกสำคัญที่จะทำให้นโยบายการปกครองเฉพาะนี้มีความเป็นไปได้ดีหรือไม่นั้น คงต้องขึ้นอยู่กับศักยภาพและความเอาใจใส่ของเจ้าหน้าที่รัฐหรือข้าราชการที่ปฏิบัติหน้าที่ในพื้นที่ดังกล่าวเป็นสำคัญ ทั้งนี้ สามารถวัดได้จากสถานภาพและปรากฏการณ์ทั่วไปของสังคมในที่นั่น ซึ่งแน่นอนว่าจะมีดีทั้งหมดนั้นคงเป็นไปไม่ได้ เพราะข้าราชการหลาย ๆ คน มีความแตกต่างระหว่างบุคคลและหลากหลายมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งการมีนิสัยชนิดทำดีต่อหน้านาย มีอคติ และเลือกปฏิบัติ จากคุณ : วศินสุข - [ วันอาสาฬหบูชา 17:49:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 พี่โจ้ ขา เล่าให้จบนะค่ะ อาทิตย์หน้าต้องส่ง paper & Present แล้วค่ะ..:) ถ้าก็อปปี้ไปครูจะว่าไหมเนี่ย ..แหะๆ จากคุณ : โบว์ (นกสีเทา) - [ วันอาสาฬหบูชา 20:35:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 งั้นก็ไม่รอช้า รีบลงให้เลยครับ ความขัดแย้งทางการเมืองระหว่างชาวมุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้กับเจ้าหน้าที่ของรัฐก่อตัวและแสดงออกค่อย ๆ ชัดเจนอย่างต่อเนื่องอีกครั้งหนึ่งเมื่อรัฐบาลไทยใช้นโยบาย “การสร้างชาติ” แบบ “รัฐนิยม” ในสมัย พันเอก หลวงพิบูลสงคราม หรือต่อมารู้จักกันในนาม “จอมพล ป. พิบูลสงคราม” มีอุดมการณ์ที่จะนำประเทศไทยให้เข้าสู่ระดับของนานาอารยประเทศทั่วโลก (สังเกตว่าจะคล้าย ๆ กับสมัยนี้แฮะ ผมเองก็ไม่เข้าใจว่า ทำไม "ท่านผู้นำ" ทั้งหลายที่คิดจะนำประเทศไทยให้ทะลึ่งสู่สายตาชาวโลกต้องปลุกกระแส "รักชาติ" ก่อนด้วย) และให้ความสำคัญกับเชื้อชาติไทย ซึ่งเป็นประชากรส่วนใหญ่ในฐานะ "เจ้าของประเทศ" ซึ่งเห็นได้จากการประกาศใช้รัฐนิยมฉบับแรกที่ว่าด้วย “ใช้ชื่อประเทศ, ประชาชน และสัญชาติ” เมื่อวันที่ ๒๔ มิถุนายน พ.ศ. ๒๔๘๒ และ “กำหนดให้เปลี่ยนชื่อประเทศจากสยามเป็นประเทศไทย กำหนดให้เรียกคนสยามว่าคนไทย” เพื่อเน้นความถูกต้องตามเชื้อชาติและความนิยมของประชาชนชาวไทย นโยบายของรัฐบาลไทยที่มีผลต่อภาวะด้านจิตใจของมุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ขณะนั้นรุนแรงอย่างมาก เมื่อ จอมพล ป. พิบูลสงคราม ได้จัดตั้งสภาวัฒนธรรมแห่งชาติ ขึ้นมาตามพระราชบัญญัติวัฒนธรรมแห่งชาติ พุทธศักราช ๒๔๘๕ อิบรอฮีม ชุกรี ได้บันทึกปรากฏการณ์หลังจากการจัดตั้งสภาวัฒนธรรมแห่งชาติว่า เป็นการปกครองประเทศที่ใช้อำนาจรัฐ “บังคับ” ประชาชนมาก เช่น บังคับคนไทยทั้งหญิงและชายทุกคนแต่งกายแบบชาวตะวันตก และต้องสวมหมวก ต้องรับประทานอาหารด้วยช้อนและส้อม และต้องนั่งรับประทานอาหารกับโต๊ะและเก้าอี้ ห้ามผู้คนมลายูใน ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้แต่งกายแบบมลายู ห้ามใช้นามบุคคลเป็นภาษามลายูหรืออาหรับ ห้ามใช้ภาษามลายู และห้ามนับถือศาสนาอิสลาม ดังนั้น ในสมัยนี้จึงได้ยกเลิกหน่วยงานต่าง ๆ ที่เป็นกิจกรรมทางศาสนาอิสลาม และบอกว่า “ศาสนาพุทธเท่านั้นเป็นศาสนาประจำชาติ” ยิ่งกว่านั้น มีการนำพระพุทธรูปไปวางในโรงเรียนต่าง ๆ ในอำเภอสายบุรี และมีการบังคับให้นักเรียนกราบไหว้พระพุทธรูป ข้าราชการมุสลิมที่มีเพียงส่วนน้อยนั้นถูกบังคับให้เปลี่ยนชื่อตัวจากภาษามลายู หรือชื่อภาษาอาหรับให้เป็นภาษาไทย ส่วนตำแหน่งหน้าที่ราชการในระดับสูงนั้น เป็นตำแหน่งต้องห้ามสำหรับมุสลิม ปฏิบัติการของฝ่ายเจ้าหน้าที่รัฐทวีความรุนแรงขึ้นอย่างต่อเนื่องและบีบคั้นภาวะจิตใจของมุสลิมผู้ถูกกระทำให้ละทิ้งสถานภาพของความเป็นมุสลิมและความเป็นมลายูให้หมดโดยสิ้นเชิง หากใครต่อต้านหรือขัดขืนก็จะถูกจับหรือปรับ และบางคนถูกตำรวจเตะและกระทืบ มีการดึงเสื้อคลุมของโต๊ะครูไปเหยียบย่ำบนพื้น แม่ค้าขายของมุสลิมในตลาดสดถูกทุบตีด้วยด้ามปืน เพราะสวมใส่เสื้อ “กบายา” และใช้ผ้าคลุมศีรษะ นโยบายดังกล่าวนี้ เปิดโอกาสให้ชาวไทยพุทธและเจ้าหน้าที่ของรัฐที่เป็นพุทธได้กระทำการทารุณ ดูถูกเหยียดหยามผู้คนมุสลิมและดูหมิ่นศาสนาอิสลามอย่างน่าเกลียดมาก ในปี พ.ศ. ๒๔๘๗ รัฐบาลโดย จอมพล ป. พิบูลสงคราม ได้ยกเลิกตำแหน่ง “กอฎี” ที่มีอยู่ในจังหวัดปัตตานี ยะลา นราธิวาส และสตูล ส่วนกฎหมายอิสลามที่ว่าด้วยครอบครัว (การสมรส การหย่า) และว่าด้วยมรดก ซึ่งมีใช้มาก่อนนั้นแล้ว ก็ให้ยกเลิกทั้งหมด โดยให้เปลี่ยนมาใช้กฎหมายไทยและใช้อำนาจศาลไทย ต่อการกระทำดังกล่าวนั้น ได้มีกลุ่มบุคคลมุสลิมแนวหน้าพยายามต่อรองร้องเรียนต่อรัฐบาล นายควง อภัยวงศ์ ผ่านนักการเมืองไทยพุทธ ซึ่งเป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรจังหวัดปัตตานีที่มุสลิมยอมรับ คือ ขุนเจริญวรเวชช์ (เจริญ สืบแสง) ซึ่งก็ได้รับการพิจารณาได้ไม่ดีเท่าที่ควร จากคุณ : วศินสุข - [ วันอาสาฬหบูชา 21:28:27 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาขอค่ะ ขอภาพ “กบายา” ด้วยค่ะ ^^ ขอบคุณค่า จากคุณ : circlegriff - [ วันเข้าพรรษา 05:37:30 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณเก้อแล้วล่ะครับคุณนก  เพราะผมไม่มีภาพสตรีมุสลิมใส่เสื้อกบายาเลย (เอาไว้จะลองถามผู้รู้ให้ละกันนะครับ) บรรยากาศทางการเมืองต่อจากนั้นก็เลวลงเรื่อย ๆ และรุนแรงที่สุดเมื่อ นายหะยีสุหลง (นามเต็ม คือ หะยีสุหลง อับดุลกาเดร์ บิดาของ นายเด่น โต๊ะมีนา สมาชิกวุฒิสภาจังหวัดปัตตานี พ.ศ. ๒๕๔๓ – ปัจจุบัน) เป็นตัวแทนของชาวมลายูมุสลิมยื่นคำขอ ๗ ข้อ ต่อรัฐบาล พลเรือตรี ถวัลย์ ธำรงนาวาสวัสดิ์ เมื่อวันที่ ๓ เมษายน พ.ศ. ๒๔๙๐ ซึ่งพอที่จะสังเขปเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นได้ดังนี้ กล่าวคือ เมื่อวันที่ ๑ เมษายน พ.ศ. ๒๔๙๐ ผู้นำชาวมุสลิมร่วมประชุมเพื่อกำหนดคำขอเกี่ยวกับศาสนาและสิทธิต่าง ๆ ของชาวมลายูมุสลิม ณ สำนักงานคณะกรรมการอิสลามประจำจังหวัดปัตตานีอย่างค่อนข้างกะทันหัน โดยมีผู้เข้าร่วมประชุมประมาณ ๑๐๐ คน ที่ประชุมตกลงกำหนดคำขอ ๗ ข้อ ต่อรัฐบาลผ่านทางคณะกรรมการสอดส่องภาวการณ์ในสี่จังหวัดภาคใต้ (ปัตตานี ยะลา นราธิวาส และสตูล) ซึ่งรัฐบาล พลเรือตรี ถวัลย์ ธำรงนาวาสวัสดิ์ จัดตั้งในวันที่ ๒๐ มีนาคม พ.ศ. ๒๔๙๐ เพื่อสืบสวนและเสนอแนะปรับปรุงสภาพการณ์เลวร้ายต่าง ๆ ที่กำลังเป็นอยู่ สำหรับคำขอเกี่ยวกับศาสนาและสิทธิต่าง ๆ ของมุสลิมในครั้งนั้น มีดังนี้ ๑. ขอให้ปกครอง ๔ จังหวัดนี้เป็นแคว้นหนึ่งโดยมีผู้ดำรงตำแหน่งอย่างสูงให้มีอำนาจในการศาสนาอิสลาม มีอำนาจแต่งตั้งและปลดข้าราชการออกได้ ผู้ดำรงตำแหน่งนี้ต้องเป็นมุสลิมใน ๔ จังหวัด ๒. การศึกษาในชั้นประถมต้น จนถึงชั้นประถม ๗ (สมัยนั้นประถมศึกษามีถึงชั้นประถมศึกษาปีที่ ๗) ให้มีการศึกษาภาษามลายูตลอด ๓. ภาษีที่เก็บได้ให้ใช้ภายใน ๔ จังหวัดเท่านั้น ๔. ในจำนวนข้าราชการทั้งหมดขอให้มีข้าราชการชาวมลายูร้อยละ ๘๐ ๕. ขอให้ใช้ภาษามลายูควบกับภาษาไทยเป็นภาษาราชการ ๖. ให้คณะกรรมการอิสลามประจำจังหวัด มีเอกสิทธิออกระเบียบเกี่ยวกับการปฏิบัติการศาสนาอิสลามโดยความเห็นชอบของผู้มีอำนาจสูงสุด ๗. ให้ศาลรับพิจารณาตามกฎหมายอิสลามแยกจากศาลจังหวัด มีโต๊ะกาลี (กอฎีหรือดาโต๊ะยุติธรรม) ตามสมควรและมีเสถียรภาพในการพิจารณาชี้ขาด การรับเรื่องร้องทุกข์ต่อคณะกรรมการสอดส่องภาวการณ์ในสี่จังหวัดภาคใต้ในครั้งนั้น มีรวมทั้งสิ้น ๒๐ เรื่อง แต่มี ๑๒ เรื่อง ได้รับการพิจารณา และอีก ๘ เรื่อง ไม่มีหลักฐานบอกแน่ชัดว่าได้รับการพิจารณาหรือไม่ เฉพาะเรื่องคำขอ ๗ ข้อ ของกลุ่มนายหะยีสุหลงนั้น ก็มีการติดตามเรื่องหลังจากนั้นอีก ๔ เดือนถัดมา โดยการที่ขุนเจริญวรเวชช์ได้ตั้งกระทู้ถามรัฐบาลในวันที่ ๔ สิงหาคม พ.ศ. ๒๔๙๐ ซึ่งก็ได้รับคำตอบให้ทราบว่ากำลังพิจารณาอยู่ สุดท้ายก็ไม่ได้เป็นไปตามที่ขอ แต่กลับกลายเป็นจุดเริ่มต้นของการต่อสู้ของนายหะยีสุหลง หลาย ๆ ระลอกต่อมา จนท่านต้องจบชีวิตลงแบบไม่มีสุสานพร้อมด้วยลูกชายคนโตและเพื่อนอีก ๒ คน ในปี พ.ศ. ๒๔๙๗ ที่น่าสนใจในเหตุการณ์นี้คือ หะยีสุหลงมีเพื่อนที่เป็นพุทธ คือ นายเจริญ สืบแสง (ขุนเจริญวรเวชช์) แม้แต่การว่าคดีความเมื่อคราวหะยีสุหลงถูกจับกุมก็ได้รับความช่วยเหลือด้วยดีจากทนายที่เป็นชาวไทยพุทธ คือ นายสำราญ อิมะชัย และนายยอด รัตนคณิต ซึ่งนายเจริญ สืบแสง เป็นผู้ติดต่อให้ เมื่อนายหะยีสุหลงและพวกอีก ๒ คนถูกส่งตัวไปพิจารณาคดีในศาลที่จังหวัดนครศรีธรรมราชในเดือนมีนาคม พ.ศ. ๒๔๙๑ แล้ว ก็มีทนายไทยพุทธสมัครใจว่าความเป็นทนายจำเลยอีก ๓ คน โดยไม่คิดเงิน ได้แก่ นายน้อม อุประมัย นายพันธ์ อินทุวงศ์ และหลวงอรรถพรพิศาล ความขัดแย้งระหว่างมุสลิมกับเจ้าหน้าที่ของรัฐปรากฏชัดเจนอีกเหตุการณ์หนึ่งใน พ.ศ. ๒๔๙๐ เมื่อนายตำรวจไทยพุทธยศร้อยโท หัวหน้าสถานีตำรวจภูธรอำเภอบาเจาะ จังหวัดนราธิวาส ถูกกลุ่มโจรของนายอาแว มะเซ็ง ลอบสังหาร โดยถูกกลุ่มโจรไปหลอกแจ้งความว่า มีการฆาตกรรมในหมู่บ้านปะลูกาสาเมาะ ตำบลปะลูกาสาเมาะ อำเภอบาเจาะ จังหวัดนราธิวาส ขอให้ไปชันสูตรศพ การปฏิบัติการของโจรครั้งนี้ทำให้ทางฝ่ายเจ้าหน้าที่ตำรวจโกรธแค้นมาก ชาวบ้านเล่าว่าชาวบ้านถูกบีบและบังคับให้บอกชื่อโจรผู้ก่อการดังกล่าวด้วยวิธีการที่ทารุณมาก และเมื่อไม่ได้คำตอบจึงกล่าวหาว่าชาวบ้านเลี้ยงโจรและให้ความสนับสนุนโจร ฝ่ายตำรวจจึงเผาหมู่บ้านให้วอดวายหมด ทำให้ชาวบ้าน ๒๕ ครัวเรือนไร้ที่อยู่อาศัย ในปีต่อมา คือ เมื่อวันที่ ๒๘ เมษายน พ.ศ. ๒๔๙๑ เกิดเหตุการณ์ปะทะกันอย่างรุนแรงระหว่างเจ้าหน้าที่ตำรวจกับชาวดุซงยอ อำเภอระแงะ (ปัจจุบันผนวกเป็นอำเภอจะแนะ) จังหวัดนราธิวาส ร่วมพันคน ชาวบ้านเรียกว่า “ปือแร ดุซงญอ” (สงครามดูซงญอ) ขณะที่ฝ่ายเจ้าหน้าที่รัฐไทยเรียกว่า “กบฏดุซงยอ” ในตอนต่อไปจะเล่าถึง “สงครามดุซงยอ” จากบันทึก ตำนาน และปกรณัมที่มีหลักฐานปรากฏในที่ต่าง ๆ นะครับ ภาพข้างล่างเป็นภาพ "หะยีสุหลง อับดุลกาเดร์" (จากหนังสือ ศิลปวัฒนธรรม ปีที่ ๒๕ ฉบับที่ ๙ กรกฎาคม ๒๕๔๗) แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 47 23:04:48 จากคุณ : วศินสุข - [ วันเข้าพรรษา 22:27:14 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เรื่องของ “ดุซงญอ” นี้ เป็นประวัติการต่อสู้ของชาวมลายูมุสลิมกับเจ้าหน้าที่รัฐครั้งรุนแรงที่สุด มีเจ้าหน้าที่ตำรวจเสียชีวิต ๓๐ ศพ และมีชาวบ้านเสียชีวิตหลายร้อยศพ และยังคงเป็นที่เล่าขานกันมาจนถึงทุกวันนี้หากมีเหตุการณ์ปะทะกันรุนแรงเช่นในครั้งนั้น บันทึกต่าง ๆ มีดังนี้ เกิดการจลาจลครั้งใหญ่ขึ้นในจังหวัดนราธิวาสเมื่อวันที่ ๒๖-๒๗ เมษายน พ.ศ. ๒๔๙๑ ก่อนที่รัฐบาลจะได้ทันลงมือดำเนินการอย่างไรเพื่อเป็นการแก้ปัญหา (การเรียกร้อง ๗ ข้อ ของชาวมลายูมุสลิม) กระทรวงมหาดไทยได้รับรายงานทางโทรเลขจากนราธิวาสว่า “คนไทยมุสลิมประมาณ ๑,๐๐๐ คน ได้เข้าโจมตีสถานีตำรวจที่ตั้งอยู่ใกล้พรมแดนกลันตัน มีการต่อสู้กันเป็นเวลา ๒ วัน และมีคนตายเป็นจำนวนกว่า ๑๐๐ คนขึ้นไป (ปิยนาถ บุนนาค, นโยบายการปกครองของรัฐบาลไทยต่อชาวไทยมุสลิมในจังหวัดชายแดนภาคใต้ (พ.ศ. ๒๔๗๕-๒๕๑๖). (กรุงเทพฯ : โครงการเผยแพร่ผลงานวิจัย ฝ่ายวิจัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, ๒๕๓๔, หน้า ๑๐๔-๑๐๕.) Nik Anuar Nik Mahmud กล่าวถึงเหตุการณ์ดุซงญอว่า เป็นการลุกขึ้นสู้ (kebangkitan) ที่ไม่ได้เตรียมการไว้ล่วงหน้า แต่เกิดขึ้นกะทันหัน เนื่องจากในวันที่ ๒๐ เมษายน พ.ศ. ๒๔๙๑ ฝ่ายตำรวจยิงปืนไปยังชาวบ้านที่กำลังมีงานบุญกันอยู่ จากนั้นเจ้าหน้าที่กลัวชาวบ้านจะตอบโต้จึงถอยกำลังกลับไปยังตันหยงมัส แต่ในการรายงานไปยังหน่วยเหนือ ฝ่ายตำรวจรายงานไปว่าได้มีกองโจรชาวมลายูจำนวน ๑,๐๐๐ คน กำลังเตรียมการเพื่อก่อการกบฏ (Nik Anuar Nik Mahmud, Sejarah Perjuangan Melayu Patani, 1785-1954, (Bangi: Penerbit University Kebangsaan Malaysia, 1999), p.77. (In Malay)) ในวันที่ ๒๕ เมษายน พ.ศ. ๒๔๙๑ ได้มีเจ้าหน้าที่ตำรวจ ๖๐ นาย เข้ามาเสริมกำลังที่ตันหยงมัส ขณะที่ชาวบ้านดุซงญอก็เตรียมพร้อมจะเผชิญหน้ากับตำรวจ ที่เชื่อกันว่ากำลังเตรียมการจะกวาดล้างชาวมลายู วันที่ ๒๗ เมษายน พ.ศ. ๒๔๙๑ รัฐบาลส่งเครื่องบินรบมาร่อนเหนือหมู่บ้านดุซงญอ เรือรบกลางทะเลบางนราก็ถูกสั่งให้เทียบท่าเรือเพื่อเตรียมส่งทหารมาสมทบกับกำลังตำรวจ วันที่ ๒๘ เมษายน เกิดการต่อสู้ครั้งร้ายแรงระหว่างชาวมลายูจำนวนราว ๑,๐๐๐ คน กับกองกำลังตำรวจที่หมู่บ้านดุซงญอ การต่อสู้เริ่มจากฝ่ายตำรวจสยามเข้าบุกโจมตีชาวมลายูที่ถูกทางการเชื่อว่ากำลังเตรียมการต่อต้านรัฐบาล การต่อสู้ครั้งนี้ดำเนินไป ๓๖ ชั่วโมง ชาวบ้านก็ยอมแพ้ ผลการต่อสู้ทำให้ชาวมลายูทั้งที่เป็นสตรี ผู้ชรา และทารก เสียชีวิตเกือบ ๔๐๐ ศพ ส่วนตำรวจสยามเสียชีวิตประมาณ ๓๐ ศพ (อิบรอฮีม ชุกรี, ประวัติราชอาณาจักรมลายูปะตานี หะสัน หมัดหมาน, มะหามะซากี เจ๊ะหะ และดลมนรรจน์ บากา (แปลและเรียบเรียง), (ปัตตานี: โครงการจัดตั้งสถาบันสมุทรรัฐเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ศึกษา มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี, พฤศจิกายน ๒๕๔๑) หน้า ๕๔. ชุกรีระบุว่าเหตุการณ์ดุซงญอเกิดขึ้นเมื่อวันที่ ๒๘ เมษายน พ.ศ. ๒๔๙๑ และความรุนแรงดำเนินไปเป็นเวลา ๓๖ ชั่วโมง) ข้อเขียนของ Mohd. Zamberi A. Malek มีรายละเอียดบางอย่างแตกต่างออกไป เขาได้อ้างรายงานของตนku มะห์มูด มะหายิดดีน ที่ระบุว่า เหตุการณ์เริ่มจากที่ชาวบ้านดุซงญอมารวมตัวกันประมาณ ๖๐-๘๐ คน และถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจเข้าโจมตีกะทันหัน ไม่ทันตั้งตัว ชาวบ้านแตกกระจายและหนีไปตั้งหลักที่ตันหยงมัส รวมกำลังกันได้ประมาณ ๑,๐๐๐ คน ก็ตัดสินในประกาศทำ “ญิฮาด” (การต่อสู้ยอมสละทุกสิ่งในหนทางของพระเป็นเจ้า) ชาวบ้านอ้างว่าตำรวจเป็นฝ่ายยิงเข้ามาในกลุ่มชาวบ้านก่อน เพราะคิดว่าชาวบ้านรวมกลุ่มเพื่อเคลื่อนไหวต่อต้านรัฐบาล เหตุการณ์เลวร้ายลงเมื่อชาวบ้านในละแวกใกล้เคียงเข้ามาสมทบด้วยเพราะโกรธแค้นที่ญาติพี่น้องของตนถูกทำร้าย ฝ่ายเจ้าหน้าที่ตำรวจที่กรุงเทพฯ ส่งกำลังสามกองร้อยลงมาในพื้นที่ การปะทะกันเกิดขึ้นในวันที่ ๒๖ เมษายน พ.ศ. ๒๔๙๑ ระหว่างปะทะมีเครื่องบินของทหารอากาศไทย ๓ ลำ บินวนเวียนหาเป้าหมายชาวบ้าน มีรายงานด้วยว่ากองทัพเรือไทยนำเรือรบมาเทียบท่าที่อ่าวนราธิวาส มีข่าวลือว่ากองกำลังไทยต้องการกวาดล้างชาวมลายู “การโจมตีของตำรวจต่อชาวบ้านที่ไม่มีอาวุธ” ในการปะทะกันนี้ ทำให้ชาวมลายูล้มตายประมาณ ๔๐๐-๖๐๐ คน แต่ทางราชการกล่าวว่ามีเพียง ๓๐-๑๐๐ คนเท่านั้นที่บาดเจ็บและเสียชีวิต ในขณะที่ฝ่ายตำรวจเสียชีวิต ๓๐ คน เหตุการณ์นี้รู้จักกันในนาม “สงครามโต๊ะเปรัก ดุซงญอ” (Perang Tok Perak Dusun Nyor) เพราะผู้นำคือตวนฮัจยีอับดุลเราะห์มาน เดิมเป็นชาวรัฐเปรัก และชาวบ้านเรียกกันว่า โต๊ะ เปรัก (Mohd. Zamberi A. Malek, Umat Islam Patani: Sejarah dan Politik. (Shah Alam: Hizbi, 1993), pp. 210-211. (In Malay)) จากบันทึกข้างต้น อาจารย์ชัยวัฒน์ สถาอานันท์ คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ได้ตั้งข้อสังเกตว่า ประการแรก  กรณีดุซงญอนี้เรียกต่างกันอย่างชัดเจน เพราะฝ่ายราชการเรียกเหตุการณ์นี้ว่าเป็น “กบฏ” หรือ “การจลาจล” ขณะที่ไม่มีผู้ใดในฝ่ายนักวิชการมลายูมุสลิมที่เรียกเหตุการณ์นี้ว่า “กบฏ” ตรงกันข้าม คำภาษามลายูที่นำมาใช้เรียกเหตุการณ์นี้มีอย่างน้อยสองคำ คือคำว่า “Kebangkitan” หรือ “การลุกขึ้นสู้” กับคำว่า “Perang” ซึ่งแปลว่า “สงคราม” ประการที่สอง ในขณะที่รายงานของทางราชการแสดงว่าเหตุการณ์ดุซงญอเป็นผลของการเตรียมการวางแผนต่อต้านรัฐบาลกรุงเทพฯ แต่ในฝ่ายมลายูมุสลิมกลับเห็นว่าเหตุการณ์นี้เป็นเรื่องที่เกิดอย่างกะทันหันไม่ใช่ขบวนการที่มีเป้าหมายและการจัดองค์กรทางการเมืองตั้งแต่แรก (จากบทความ ความเงียบของอนุสาวรีย์ลูกปืน : ดุซงญอ-นราธิวาส, ๒๔๙๑ โดย ชัยวัฒน์ สถาอานันท์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์) แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 47 15:43:59 จากคุณ : วศินสุข - [ 2 ส.ค. 47 15:41:57 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แต่ทำไมถึงเกิดเหตุปะทะกันขึ้นได้ ลองไปฟังจากปากคำของผู้อยู่ในเหตุการณ์ดูนะครับ รัตติยา สาและ รายงานว่า ชาวบ้านเรียกเหตุการณ์นี้ว่า “ปือแร ดุซงญอ” (สงครามดุซงญอ) (คำวา “ปือแร” เป็นคำ ๆ เดียวกับคำว่า perang ในภาษามลายูที่แปลว่า “สงคราม” แต่ในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้อ่านออกเสียงท้องถิ่นเป็น “ปือแร”) เป็นเรื่องที่เกิดจากความเข้าใจผิด โดยอ้างผลการสอบสวนของคณะกรรมการสอบสวนที่รายงานต่อรัฐบาลว่า การจลาจลเกิดขึ้นเพราะความเข้าใจผิด เนื่องจากมีการประชุมของชาวมลายูมุสลิมเป็นจำนวนมากเกี่ยวกับไสยศาสตร์ คือพิธีอาบน้ำมันมนต์เพื่ออยู่ยงคงกระพัน ชาวบ้านเล่าว่า ตัวผู้นำพิธีกรรมนี้มีพลังภายในมาก ท่านถือศีลอดและนั่งท่องบทอัล-กุรอาน จนพื้นที่นั่งซึ่งเป็นปูนนั้น แตกเป็นรอยร้าว เป็นที่เกรงขามสำหรับผู้ที่ได้รู้เห็นเป็นอย่างมาก เล่ากันต่อมาว่าศิษย์ของท่าน ๑ คน สามารถนำผู้อ่านให้ปลอดจากอาวุธได้จำนวนเป็นสิบ (สังเกตว่าเหตุการณ์ตรงนี้คล้ายคลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในจังหวัดปัตตานีเมื่อตอนต้นปีนี้ที่มีการกล่าวอ้างกัน) มีอดีตทหารเกณฑ์คนหนึ่ง (ปัจจุบันใช้ชีวิตอยู่ในจังหวัดสงขลา) ซึ่งถูกส่งตัวเข้าไปในบริเวณดังกล่าวยืนยันว่า “เหตุการณ์นี้ไม่ใช่เป็นการกบฏ แต่เป็นความระแวงของฝ่ายบ้านเมืองว่าชาวบ้านกำลังซ่องสุมกำลังคนเพื่อต่อสู้กับรัฐบาลและต้องการแบ่งแยกดินแดน” (รัตติยา สาและ, การปฏิสัมพันธ์ระหว่างศาสนิกที่ปรากฏในจังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส. (กรุงเทพฯ : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย. ๒๕๔๔), หน้า ๑๖๓.) คำถามมีอยู่ว่า ชาวบ้านดุซงญอทำพิธีไสยศาสตร์อาบน้ำมันให้ร่างกายคงกระพันเพราะอะไร? อัฮหมัด สมบูรณ์ บัวหลวง ตั้งคำถามในบทความหนังสือพิมพ์มุสลิมว่า “ดูซงญอ ฤาคือกบฎ” โดยเล่าเรื่องเหตุการณ์ดุซงญอจากมุมมองของ “ผู้เฒ่า” ท่านหนึ่งซึ่งน่าจะอยู่ในเหตุการณ์ว่า การปราบปรามชาวบ้านเกิดขึ้นในตอนเช้าวันที่ ๒๘ เมษายน พ.ศ. ๒๔๙๑ ขณะที่ชาวบ้านกำลังละหมาด “ชุบฮิ” (นมัสการพระเป็นเจ้าในตอนเช้าก่อนรุ่ง) (ตรงนี้ก็คล้ายคลึงกับเหตุการณ์ที่ปัตตานีตอนต้นปีเช่นกัน) “ผู้คนที่กำลังละหมาดถูกคมกระสุนต้องสังเวยชีวิตทันทีหลายร้อยคน บางคนได้รับบาดเจ็บ และอีกหลายคนกระเสือกกระสนหนีเอาตัวรอดไปคนละทิศละทาง...เขาทั้งหลายเสียชีวิตในขณะที่ละหมาดโดยน้ำมือของผู้ปกครองที่อธรรมและบ้าคลั่ง...เราจำเป็นต้องต่อสู้กับคนที่เราไม่ได้ตั้งใจจะสู้รบ พวกเขาเป็นเจ้าหน้าที่ที่จะต้องได้รับการแก้ไขจากรัฐบาล แต่จีนอมีอลอ (โจรจีนคอมมิวนิสต์-จคม.) มันเป็นคนร้ายต่างชาติที่ข่มขู่ ข่มเหง รังแกประชาชนคนในประเทศ เมื่อรัฐบาลไม่แก้ปัญหา แต่กลับเข่นฆ่าประชาชน เราจนตรอก ต้องสู้และประกาศญิฮาด (การต่อสู้โดยยอมสละทุกสิ่งในหนทางของพระเป็นเจ้า) กับศัตรูทุกรูปแบบ..เราต้องหาวัสดุอุปกรณ์ทุกชนิดเท่าที่หาได้ในชุมชน เพื่อมาทำเป็นอาวุธ, ไม้ไผ่, หลาว, โอน, ท่อนไม้ เหลาเป็นกระบอง, เป็นหอก, มีดพร้า, ขวาน, ดาบ ต้องลับให้คมและบรรจงใส่อักขระคาถาตามวิชาจากโบราณกาล...” (อัฮหมัด สมบูรณ์ บัวหลวง, “ดูซงญอ ฤาคือกบฎ”. (ตุลาคม ๒๕๔๓) หน้า ๗) หากสิ่งที่อัฮหมัด สมบูรณ์ บัวหลวงเล่าเป็น “จริง” การที่ชาวบ้านเตรียมตัวต่อสู้ก็จริง แต่เป้าหมายคือ โจรจีนคอมมิวนิสต์ (จีนอมีอลอ) ที่เข้ามาสร้างความเดือดร้อนให้โดยที่ฝ่ายบ้านเมืองปกป้องพวกเขาไม่ได้ เขาจึงต้องพยายามสู้ด้วยตัวเอง แต่เพื่อความเป็นธรรมผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์นี้ก็อาจมีส่วนร่วมในการต่อสู้กับราชการด้วยเหตุผลของตัวเองแตกต่างกันไป นายมุกตา ตาปู (ปัจจุบันอายุ ๗๖ ปี) ผู้มีส่วนร่วมในเหตุการณ์ด้วยตนเองเล่าให้ฟังว่า ขณะนั้นตนอายุได้ ๒๔-๒๕ ปี กำลังเรียนหนังสืออยู่ที่ปอเนาะโต๊ะยง ซึ่งคือบ้านตุยง อำเภอหนองจิก จังหวัดปัตตานีในปัจจุบัน ก่อนเกิดเหตุปะทะกันครั้งนั้นตนกลับมาอยู่บ้านได้เป็นเดือนแล้ว หมู่บ้านดุซงญอเคยถูกโจรจีนคอมมิวนิสต์ (จคม.) เข้าปล้นหมู่บ้านหลายครั้งเพื่อเอาเสบียบอาหารเข้าป่าไป ชาวบ้านจึงรวมตัวกันเพื่อต่อต้านโจรเหล่านี้ โดยชาวบ้านกลุ่มหนึ่งไปรวมตัวกันเพื่อต่อต้านโจรจีนเหล่านี้ โดยชาวบ้านกลุ่มหนึ่งไปรวมตัวกันที่เขาคือกอ ซึ่งอยู่ห่างจากดุซงญอไปหลายกิโลเมตร เพื่อทำพิธีอาบน้ำมันกันที่ถ้ำแห่งหนึ่งบนเขา เรียกว่า “ถ้ำวัว” ซึ่งมีขนาดเล็ก จุคนได้ไม่กี่คน ตัวนายมุกตาไม่ได้เข้าร่วมพิธีด้วยแต่ก็เห็นคนอื่น ๆ ทำพิธี โดยจุ่มฝ่ามือลงในน้ำมันมะพร้าวที่อยู่ในกระทะซึ่งผ่านการทำพิธี แล้วนำมาทาให้ทั่วตัว ชาวบ้านที่อาบน้ำมันนี้เชื่อว่าจะทำให้คงกระพันชาตรี ยิงไม่เข้า นายมุกตายังกล่าวว่า ชาวบ้านส่วนหนึ่งที่ไปรวมตัวกันบนเขาเป็นเด็กหนุ่มในหมู่บ้านที่หนีการเกณฑ์ทหาร พวกเขากลัวว่าถ้าถูกเกณฑ์ไปแล้วนอกจากจะต้องฝึกหนัก ยังเชื่อกันว่าทหารเกณฑ์ต้องถูกบังคับให้ไหว้พระพุทธรูปอีกด้วย ทำให้เด็กหนุ่มพวกนี้หนีขึ้นเขาไป ผลประการหนึ่งคือเจ้าหน้าที่ตำรวจต้องขึ้นไปบนเขาตือกอเพื่อเจรจาให้พวกเด็กหนุ่มที่หนีเกณฑ์ทหารลงมารับการคัดเลือก แต่ชาวบ้านไม่ยอมฟัง ไม่ยอมลงมา อีกทั้งยังขับไล่เจ้าหน้าที่ตำรวจด้วย นายมุกตาเล่าว่า หลังจากนั้นเจ้าหน้าที่ตำรวจได้ขึ้นไปยิงชาวบ้านที่รวมตัวกันอยู่บนเขา ชาวบ้านจึงขับไล่ตำรวจลงมาแล้วจึงมาชุมนุมกันที่สุเหร่าและที่บ้านของโต๊ะเปรัก เพราะบ้านของเขาเป็นปอเนาะ (โรงเรียนสอนศาสนา) อยู่ในหมู่บ้าน นายมุกตาเล่าถึงเหตุการณ์ตอนปะทะกันว่า เกิดขึ้นที่หมู่บ้านดุซงญอ โดยตำรวจขึ้นเขาไปยิงชาวบ้านที่รวมตัวกันบนภูเขาในวันเสาร์ เมื่อชาวบ้านไล่ลงมาก็เกิดปะทะกันรุนแรงในวันจันทร์ ชาวบ้านที่เข้าร่วมในเหตุการณ์ครั้งนั้นมีราว ๘๐๐ คน ผู้นำก็มีหลายคน (เช่น หะยีมะ กาแร ปาเกเซ็ง มะลากอ ฮาซัน กือเดาะ อาแว สือดอ อาแว จู) โดยตนได้ร่วมอยู่ในเหตุการณ์ปะทะครั้งนั้นด้วย ชาวบ้านใช้อาวุธเท่าที่มีทั้งปืน มีด ดาบ ในวันแรกที่ปะทะกัน ชาวบ้านเสียชีวิต ๓ คน เจ้าหน้าที่ตำรวจเสียชีวิต ๕ คน แต่ในวันที่สองนายมุกตาไม่ได้ไปร่วมขับไล่ตำรวจ เพราะพี่ชายถูกยิงที่หัวไหล่แต่ไม่เป็นอะไรมาก เพื่อนที่ไปในวันที่สองเล่าให้ฟังว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจต้องล่าถอยทิ้งกล่องลูกปืนเกลื่อนกลาดที่กำปงยามู (บ้านยามู) ซึ่งเป็นฐานที่มั่นของเจ้าหน้าที่ตำรวจ ชาวบ้านลือกันว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจยิงชาวบ้านไม่ถูกเพราะอาคมของพวกชาวบ้าน และวิชาของชาวบ้านทำให้ตำรวจเห็นฝูงผึ้งบินมาด้านบน เจ้าหน้าที่ตำรวจต้องยิงปืนขึ้นฟ้าจึงไม่ถูกชาวบ้าน ตัวนายมุกตาไม่ทราบเรื่องนี้ แต่ก็เล่าว่า สถานที่ปะทะกันนั้นเป็นที่ลาดชัน ชาวบ้านอยู่ด้านบนเขา ตำรวจอยู่ด้านล่างจึงเป็นไปได้ที่ตำรวจจะยิงไม่ถูก (คำให้สัมภาษณ์นายมุกตา ตาปู อายุ ๗๖ ปี บ้านเลขที่ ๒๖๓ หมู่ ๑ ตำบลดุซงญอ อำเภอจะแนะ จังหวัดนราธิวาส สัมภาษณ์โดย สะรอนี ดือแระ) หลังจากนั้นประมาณหนึ่งเดือน กำนันมูฮัมหมัดแห่งตันหยงมัส และมุสตอฟาซึ่งเป็นหัวหน้าชาวมลายูสายบุรี ก็ถูกจับกุมในข้อหาเป็นแกนนำของเหตุการณ์นี้ ทั้งสองถูกประหารชีวิตโดยไม่ผ่านกระบวนการศาลยุติธรรมใด ๆ (อิบบรอฮีม ชุกรี, ประวัติราชอาณาจักรมลายูปะตานี, หน้า ๕๔; รัตติยา สาและ, การปฏิสัมพันธ์ระหว่างศาสนิก. หน้า ๑๖๓) เหตุการณ์ดุซงญอเกิดขึ้นเพราะเหตุปัจจัยมากมาย แต่ที่สำคัญคือนับเป็นการปะทะกันครั้งใหญ่ที่สุดระหว่างฝ่ายราชการโดยเฉพาะกับฝ่ายตำรวจ และฝ่ายชาวบ้านมลายูมุสลิม ฝ่ายตำรวจตายไป ๓๐ นาย ในขณะที่หลักฐานจากฝ่ายที่มิใช่ราชการระบุว่าฝ่ายชาวบ้านเสียชีวิตมากกว่าฝ่ายราชการหลายเท่า ปิยนาถ บุนนาค ใน นโยบายการปกครองของรัฐบาลไทยต่อชาวไทยมุสลิมในจังหวัดชายแดนภาคใต้ พ.ศ. ๒๔๗๕-๒๕๑๖ (๒๕๓๔) ระบุว่า เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในวันที่ ๒๖-๒๗ เมษายน ๒๔๙๑ มีคนตายเป็นจำนวนกว่า ๑๐๐ คนขึ้นไป (หน้า ๑๐๔-๑๐๕) อิมรอน มะลูลีม ใน วิเคราะห์ความขัดแย้งระหว่ารัฐบาลไทยกับมุสลิมในประเทศ (๒๕๓๘) ระบุว่า เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อวันที่ ๒๕-๒๖ เมษายน ๒๔๙๑ มีผู้เสียชีวิต ๓๐-๑๐๐ คน (หน้า ๑๖๑) แต่งานของ อิบรอฮีม ชุกรี นักประวัติศาสตร์มลายูมุสลิม ในงานเขียนเรื่อง ประวัติราชอาณาจักรมลายูปะตานี (๒๕๔๑) ระบุว่า เหตุการณ์รุนแรงนี้เกิดขึ้นเมื่อวันที่ ๒๘ เมษายน ๒๔๙๑ ดำเนินไปเป็นเวลา ๓๖ ชั่วโมง มีผู้เสียชีวิตเป็นสตรี ผู้ชรา และทารก เกือบ ๔๐๐ คน ส่วนฝ่ายตำรวจไทยเสียชีวิตประมาณ ๓๐ คน (หน้า ๕๓-๕๔) มูฮัมหมัด ซัมบารี เอ. มาเล็ก เขียนไว้ในหนังสือภาษามลายูเรื่อง Umat Islam Patani : Sejarah dan Politik (ประชาชาติอิสลามปะตานี : ประวัติศาสตร์และการเมือง) (๑๙๙๓) ระบุว่า การปะทะกันเกิดขึ้นในวันที่ ๒๖ เมษายน ๒๔๙๑ ทำให้ชาวมลายูล้มตายประมาณ ๔๐๐-๖๐๐ คน ฝ่ายตำรวจเสียชีวิต ๓๐ คน ในขณะที่ทางราชการไทยกล่าวว่ามีเพียง ๓๐-๑๐๐ คนเท่านั้นที่บาดเจ็บและเสียชีวิต (pp.210-211) Syed Serajul Islam ในบทความภาษาอังกฤษเรื่อง “The Islamic Independence Movements in Patani of Thailand and Mindanao of The Philippines” ตีพิมพ์ในวารสาร Asian Survey (1998) ระบุว่า จำนวนผู้เสียชิวตที่เป็นชาวมลายูมุสลิมในกรณีนี้คือ ๑,๑๐๐ คน (p.446, fn.9) จากข้อมูลที่แตกต่างกันทั้งวันที่เกิดเหตุและจำนวนผู้เสียชีวิตนี้ไม่สำคัญเท่ากับคำถามทางวิชาการที่สำคัญในทางประวัติศาสตร์สองข้อ คือ ข้อแรก เหตุการณ์นี้ถูกจดจำอย่างไร? (สำหรับความทรงจำของฝ่ายราชการไทย เหตุการณ์นี้ถูกจดจำในฐานะ “กบฏ” หรือ “การจลาจล” ขณะที่ไม่มีนักวิชการมลายูมุสลิมผู้ใดเรียกเหตุการณ์นี้ว่า “กบฏ” เลย แต่กลับเรียกว่า การลุกขึ้นสู้ หรือ สงคราม เหตุการณ์รุนแรงเรื่องเดียวกัน รับรู้ จดจำ และมองได้จากหลายมุมมอง ถ้าไม่เลือกมองมุมของราชการที่ดูจะครอบงำสังคมอยู่จะเห็น “ความจริง” เป็นเช่นไร ข้อสอง วิธีการที่ผู้คนจดจำเหตุการณ์มีความสำคัญต่อการแก้ไขปัญหาที่สลับซับซ้อน อย่างปัญหาในจังหวัดชายแดนภาคใต้ การเข้าใจวิธีการที่เหตุการณ์ถูกจดจำรับรู้กระทำได้ยาก หากไม่เห็นนัยทางสัญลักษณ์และประวัติศาสตร์ที่แฝงฝังอยู่ในปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้น หลังจากเหตุการณ์ดุซงญอ ทำให้ผู้คนหลบลี้หนีข้ามไปมาเลเซียนับพันคน เหตุการณ์ดุซงญอเป็นสัญลักษณ์แห่งการลุกขึ้นสู้ของผู้คนในปัตตานีต่อ “รัฐไทย” นับแต่นั้นมา แต่ในมุมของ “รัฐไทย” ส่วนหนึ่งเหตุการณ์ดุซงญอนี้ถูกจดจำไว้เป็น "อนุสาวรีย์รูปกระสุนปืน" (น่าแปลกที่อนุสาวรีย์แห่งนี้ตั้งอยู่ในบริเวณสถานีตำรวจภูธรอำเภอเมือง จังหวัดนราธิวาส ไม่ได้ตั้งอยู่ในบริเวณที่เกิดเหตุปะทะกัน คือ ตำบลจะแนะ อำเภอระแง จังหวัดนราธิวาส อนุสาวรีย์แห่งนี้ไม่มีเครื่องหมายหรือคำอธิบายใด ๆ แต่ได้ความจากเจ้าหน้าที่ตำรวจที่นี่ว่า "เป็นอนุสาวรีย์ที่เก็บกระดูกเจ้าหน้าที่ตำรวจที่เสียชีวิตที่ดุซงญอ" แต่ไม่มีรายละเอียดอื่น ๆ ว่า เก็บกระดูกของเจ้าหน้าที่ตำรวจกี่คน หรือใครบ้าง) คอลัมนิสต์มุสลิมท่านหนึ่งจึงได้ตั้งคำถามว่า ที่ทำเป็นอนุสาวรีย์รูปกระสุนปืนนี้ “เพื่อเป็นอนุสรณ์ในชัยชนะของเจ้าหน้าที่ที่สามารถปราบปรามประชาชนสำเร็จกระนั้นหรือ ?” (อัฮหมัด สมบูรณ์ บัวหลวง, “ดูซงญอ ฤาคือกบฏ”, คำบรรยายใต้ภาพอนุสาวรีย์กระสุนปืน, หน้า ๗) ภาพนี้เป็นภาพอนุสาวรีย์กบฎดุซงญอ ถ่ายโดย ชัยวัฒน์ สถาอานันท์ เมื่อวันที่ ๙ เมษายน ๒๕๔๕ (บทความและภาพถ่ายคัดจากหนังสือ ศิลปวัฒนธรรม ปีที่ ๒๕ ฉบับที่ ๙ กรกฎาคม ๒๕๔๗) จากคุณ : วศินสุข - [ 2 ส.ค. 47 16:48:31 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คำถามนี้ คล้ายกับที่ศาสตราจารย์ Benedict Anderson ที่ชี้ให้เห็นว่า เมื่อคนเป็นมองอนุสาวรีย์ของคนที่ตายไปจริง ๆ ซึ่งขณะเวลานั้นก็ถูกหลงลืม ถูกทดแทน แยกย้าย ตัดตอน และกลายเป็นสิ่งไร้ชื่อเสียงเรียงนามที่ไม่มีใครรู้จัก ก็เป็นเวลาที่กลับไปสู่คำถามว่าด้วยกำเนิดของสิ่งที่เรียกได้แต่เพียงว่า “ความไร้สิ้นกระทั่งจุดกำเนิด” (originlessness) (Benedict, R. O’G. Anderson, The Spectre of Comparisons. P. 56.) ภาพศาสตราจารย์เบเนดิก แอนเดอร์สัน (Benedict R. O'G. Anderson) (คัดจากหนังสือเล่มเดียวกัน) จากคุณ : วศินสุข - [ 2 ส.ค. 47 17:07:52 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอปิดท้ายเรื่องราวของ "ดุซงญอ" ด้วยบทกวีของ พนม นันทพฤกษ์ ดังนี้ครับ เพลงศพแห่งดุซงญอ โดมสุเหร่าดุซงญอระยับยับ จันทร์เสี้ยวฉายขับชวนหดหู่ ข้อหากบฎ-คิดคด, ดู ยังประทับรอยอยู่ในแผ่นดิน เหมือนใบไม้บน "เทือกบูโด" ร่วง ปลิดขั้วทิ้งช่วงลงหมดสิ้น ลานสุเหร่ายังอาบคราบเลือดริน สิงด้วยวิญญาณแค้น-แน่น, เนิ่นนาน... ตำนานเก่า เก่า เล่าว่า คือวันผีป่าเข้าสิงบ้าน คือวันเลือดไหลดังสายธาร และคือวันประจาน "วิถีโจร" ไร้แรงกด หรือจะมีซึ่งแรงต้าน ไร้พายุ หรือจะรานและหักโค่น แข็งกร้าว ยั่วยุ-หรืออ่อนโยน? จะสุมไฟให้โชน-หรือดับไฟ? ครึ่งศตวรรษพ้นผ่าน-เหตุการณ์นั้น ประวัติศาสตร์เป็นหมันแล้วใช่ไหม? "ใครบิด ใครเบือน-ใครเลือนไป"? ใคร "แขก" ใคร "ไทย" และใคร "คน"? เห็นเพียงการแก้-ด้วยการฆ่า เห็นเพียงรากหญ้าที่ปี้ป่น หรือ "เพลงศพดุซงญอ" ที่ยินยล ยังหลอกหลอนให้เวียนวน-โอ้วังเวง... พนม นันทพฤกษ์ (ระลึกวันล้อมยิงที่ดุซงญอ ๒๘ เมษายน ๒๔๙๑) จาก หนังสือ ศิลปวัฒนธรรม ปีที่ ๒๕ ฉบับที่ ๙ กรกฎาคม ๒๕๔๗ จากคุณ : วศินสุข - [ 2 ส.ค. 47 22:29:09 ]

ความคิดเห็นที่ 12 การปิดฉากเหตุการณ์เลวร้ายหลาย ๆ เหตุการณ์ด้วยวิธีการแก้ปัญหาแบบ “ดับไฟชั่วคราว” เพื่อความอยู่รอดไปวัน ๆ ของ “ฝ่ายก่อการ” และผู้ที่เกี่ยวข้องบางคนอย่างที่เป็นไปแล้วนั้น จึงเปิดโอกาสให้เกิด “ขบวนการแบ่งแยกดินแดน” หลายกลุ่มตามมาภายหลัง หลัง พ.ศ. ๒๔๙๗ และมีการจับกุมผู้นำในพื้นที่ด้วยข้อหาต่าง ๆ เช่น ในปี พ.ศ. ๒๕๐๔ มีการจับกุม นายหะยีอามีน โต๊ะมีนา (ฮาฌี มิง) ด้วยข้อหา “บ่อนทำลายชาติ” ในปี พ.ศ. ๒๕๑๐ รัฐบาลจับกุมครูเปาะสู วาแมดิซา ชาวบ้านท่าธง ตำบลท่าธง อำเภอรามัน จังหวัดยะลา ด้วยข้อหา “กบฎแบ่งแยกดินแดน” ในปี พ.ศ. ๒๕๑๔, พ.ศ. ๒๕๑๕ มีเหตุการณ์รุนแรงเกิดขึ้นในจังหวัดนราธิวาสบ่อยมาก ซึ่งชาวบ้านบอกว่าเป็นผลจากการปฏิบัติการของเจ้าหน้าที่ราชการบางหน่วยงานเพื่อปราบปรามโจรผู้ร้ายที่ซ่องสุมอยู่ในหมู่บ้าน หลายคนต้องตกเป็นเหยื่อของคำกล่าวหาและต้องหนีเข้าป่าไปร่วมขบวนการกับหน่วย บี.เอ็น.พี.พี., หน่วย บี.อาร์.เอ็น., หน่วยพูโล (PULO) และหลายคนถูกจับตัวเข้าร่วมขบวนการของคอมมิวนิสต์มลายา ที่มีอิทธิพลในพื้นที่อำเภอศรีสาคร อำเภอสุไหงปาดี อำเภอแว้ง จังหวัดนราธิวาส อำเภอเบตง จังหวัดยะลา อำเภอสะบ้าย้อย อำเภอนาทวี จังหวัดสงขลา หรือไม่ก็เป็นผู้ก่อการร้ายเรียกค่าไถ่และเรียกค่าคุ้มครอง บี.เอ็น.พี.พี. (BNPP = Barisan Nasional Pembebasan Patani/ = National Pront Liberation of Patani) เรียกเป็นภาษาไทยว่า “ขบวนการปลดแอกแห่งชาติปัตตานี” หรือ “แนวกู้เอกราชแห่งปัตตานี” ดังนั้น เมื่อวันที่ ๙ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๑๓ ซึ่งนำโดยตึงku ฌาลัล นาเซ็ร (นายอดุลย์ ณ สายบุรี) ทายาทเจ้าเมืองสายบุรี โดยความเห็นชอบและความร่วมมือของอีกสามขบวนการแนวหน้า ได้แก่ ฆึมปัร (GEMPAR = Gabungan Melayu Patani Raya หรือ “แนวร่วมมลายูปัตตานียิ่งใหญ่”) บี.อาร์.เอ็น. (BRN = Barisan Revolusi Nasional หรือ “ขบวนการปฏิวัติแห่งประชาชาติ”) และพูโล (PULO = Patani United Liberation Organization/Pertubuhan Persatuan Pembebasan Patani หรือ “องค์การร่วมเพื่อกอบกู้อิสรภาพปัตตานี”) การปฏิบัติการช่วงแรกมักเป็นไปในรูปกองโจร ซึ่งนำโดย เปาะเย็ฮ หรือ นายดือเร็ฮ มะดีย็อฮ หรือ “เปาะเยะ” โดยยึดมั่นและศรัทธาว่า “การต่อสู้ให้ได้มาซึ่งดินแดนปัตตานีกลับคืนมาจากไทยนั้น ย่อมมิอาจสำเร็จได้ด้วยการโปรยนานาดอกไม้ แต่จะต้องด้วยการโบยบินของบรรดากระสุนปืน” หลังจากเปาะเยะเสียชีวิตเมื่อเดือนกรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๒๗ ขบวนการนี้จึงเปลี่ยนชื่อเป็น “แนวร่วมอิสลามปลดแอกปัตตานี” หรือ Barisan Islam Pembebasan Patani (BIPP = บี.ไอ.พี.พี.) เหตุการณ์ในช่วงปี พ.ศ. ๒๕๑๔-๒๕๑๕ ซับซ้อนและวุ่นวายมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเขตอำเภอบาเจาะ จังหวัดนราธิวาส ชาวบ้านบอกว่า ฝ่ายตรงกันข้ามกับเจ้าหน้าที่เตือนว่า ถ้าจะเดินทางผ่านถนนสายปัตตานี-นราธิวาส ช่วงตั้งแต่ตลาดต้นไทร ตำบลปะลูกาสาเมาะ อำเภอบาเจาะ จังหวัดนราธิวาส หลังเวลา ๔ ทุ่ม จนถึง ๖ โมงเช้า ต้องไม่ลืมเปิดไฟหน้ารถให้ต่ำ มีการห้ามใช้ไฟสูงอย่างรถของฝ่ายเจ้าหน้าที่ และจะต้องเปิดไฟในรถให้สว่าง เพื่อเป็นสัญญาณขอเปิดทางให้ผ่าน ที่หมู่บ้านตือลาฆอ มือแด (บ้านทอน) ตำบลโคกเคียน อำเภอเมือง จังหวัดนราธิวาส มีเจ้าหน้าที่ “ตำรวจมุสลิม” เข้าไปจับกุมผู้นำศาสนาซึ่งกำลังละหมาด โดยกล่าวหาว่าชายผู้เป็นเหยื่อคนนั้นมีส่วนสนับสนุนและให้ความร่วมมือกับโจร ตัวอย่างนี้แสดงให้ทราบว่า “ความเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐ” ที่เป็นปัญหากับประชาชนชาวมุสลิมนั้น ไม่จำกัดเฉพาะ “คนพุทธ” ที่หมู่บ้านมาแฮ บ้านอีโยะ อำเภอบาเจาะ จังหวัดนราธิวาส มีกลุ่มเจ้าหน้าที่จากหน่วยปราบปรามพิเศษ ได้เข้าไปทำลายทรัพย์สินของชาวบ้าน และข่มขู่ภรรยาของผู้ต้องสงสัยว่าเลี้ยงโจรและมีความเกี่ยวข้องกับคดีการจับตัวทนายชื่อดังในจังหวัดนราธิวาสซึ่งเป็นชาวพุทธเชื้อสายจีน ทำให้เหยื่อผู้นั้นต้องหนีเข้าป่า ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นจากวิธีการปราบปรามของเจ้าหน้าที่บางหน่วยที่ถูกส่งไปปฏิบัติการในพื้นที่ ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ ในบางหมู่บ้านสร้างความขยาดกลัวให้กับบรรดาคนหนุ่มสาวมาก เป็นเหตุให้ชายฉกรรจ์หลายคนต้องถอยออกจากหมู่บ้านไปตั้งหลักทำมาหากินในจังหวัดไกล ๆ เช่น ที่กรุงเทพฯ ที่ภาคอีสาน และภาคเหนือ ซึ่งก็มีหลายคนประสบผลสำเร็จ ได้กลับมาซื้อที่ดิน ซื้อสวนยาง และเปิดกิจการในพื้นที่บ้านเดิมเมื่อมั่นใจว่าเหตุการณ์ทุกอย่างคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้น ปอเนาะพ่อมิ่ง บ้านพ่อมิ่ง ตำบลคอกกระบือ อำเภอปะนาเระ จังหวัดนราธิวาส ต้องกลายเป็นปอเนาะร้างชั่วคราว เพราะเกิดการฆ่าโต๊ะครูมะเต็ฮโดยชาวพุทธ และทำให้หะยีดอแมซึ่งเป็นเจ้าของปอเนาะต้องหนีออกไปต่างประเทศ เป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดผู้ก่อการร้ายอย่างเซ็ง ท่าน้ำ ออกปฏิบัติการเพื่อล้างแค้น เหตุการณ์นี้สงบลงได้เพราะใช้คนกลางที่เป็นเพื่อนของฝ่ายชาวพุทธและชาวมุสลิมช่วยประนีประนอมให้ (คัดตัดตอนและปรุงใหม่จากหนังสือ การปฏิสัมพันธ์ระหว่างศาสนิกที่ปรากฏในจังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส โดย รัตติยา สาและ พิมพ์ครั้งแรก, ๒๕๔๔ (โครงการย่อยภายใต้โครงการเมธีวิจัยอาวุโส สกว. ซึ่งมีศาสตราจารย์สุธิวงศ์ พงศ์ไพบูลย์ เป็นหัวหน้าโครงการ และได้รับทุนสนับสนุนการวิจัยจากสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.)) และแล้วในปี พ.ศ. ๒๕๑๘ ก็เกิดเรื่องใหญ่ซึ่งนำไปสู่การประท้วงใหญ่ที่ปัตตานีในเดือนธันวาคม ๒๕๑๘ แผนที่ข้างล่างคัดจากหนังสือ รัฐปัตตานี ใน "ศรีวิชัย" แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 47 22:54:58 จากคุณ : วศินสุข - [ 2 ส.ค. 47 22:52:18 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ข้อมูลเพิ่มเติม คคห.8 เกี่ยวกับ "สงครามดูซงญอ" ค่ะ เกี่ยวกับ ปฏิบัติการ 28 เม.ย.47 แนวโน้มความพ่ายแพ้ของประเทศไทย และ ส่วนที่คาดว่าน่าจะสัมพันธ์กันกับ "สงครามดูซงญอ" ค่ะ ------------------------------------------------------------------------------------ •• กล่าวไปแล้วว่า วันที่ 28 เมษายน 2547 อาจถูกจงใจกำหนดให้ตรงกับ วันที่ 28 เมษายน 2491 อันเป็นวันเกิดของเหตุการณ์ที่ภาษาอำนาจรัฐส่วนกลางเรียกว่า กบฏดุซงญอ (แต่ชาวมะลายูมุสลิมปัตตานีเรียกว่า สงครามโต๊ะเปรัก-ดุซงยอ นักประวัติศาสตร์มาเลเซียบางคนเรียกว่า เคบังอีตัน แปลว่า การลุกขึ้นสู้) วันนี้ขอนำความบางตอนในหนังสือ สยาเราะห์ กรือยาอัน มลายูปะตานี เขียนโดยผู้ใช้นามแฝงว่า อิบรอฮีม ซุกรี เมื่อ ปี 2501 ที่กล่าวถึงไว้สั้น ๆ ในหน้าท้าย ๆ มาลงให้ดู             •• หนังสือเล่มนี้เขียนเป็น ภาษามะลายู ใช้ อักษรยาวี ในยุคเผด็จการเคยเป็น หนังสือต้องห้าม แต่เป็นที่ยอมรับกันในวงวิชาการอย่างสูง Coner Bailey และ John N. Miksic สองนักวิชาการชาวอเมริกันแห่ง Ohio University, Center for International Studies ได้ร่วมกันแปลออกมาเป็นภาษาอังกฤษชื่อ History of the Malay Kingdom of Patani ล่าสุดเมื่อ ปี 2541 มีสำนวนภาษาไทยแปลโดย หะสัน หมัดหมาน, มะหามะซากี เจ๊ะหะ เรียบเรียงโดย ผศ.ดลมนรรจน์ บากา จัดพิมพ์โดย โครงการจัดตั้งสถาบันสมัทรรัฐเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ศึกษา มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี ออกมาแล้ว             •• เหตุการณ์ครั้งนั้นถูกยื่นคำร้องไปยัง สหประชาชาติ ให้ ร่วมตรวจสอบข้อเท็จจริง ไม่รู้จะเป็น ความบังเอิญ อีกหรือไม่ที่เหตุการณ์ครั้งใหม่ วันที่ 28 เมษายน 2547 จะถูกทำให้เป็นเรื่องของ สากล โดยจะเริ่มจาก OIC ก่อนเป็นปฐม             •• ไม่เพียงแต่ ครบรอบ 56 ปีกบฏดุซงญอ ตัวเลข 28 ยังตรงกับ วันเกิดซัดดัม ฮุสเซน และเป็น ตัวเลขมงคล ของอดีตประธานพรรคคอมมิวนิสต์จีนผู้ยิ่งใหญ่ เหมาเจ๋อตง อีกต่างหาก – ขอเฉลยต่อเนื่องวันพรุ่งนี้                         28 เมษายนเมื่อ 56 ปีที่ผ่านมา              วันที่ 30 มกราคม ค.ศ. 1948 หน่วยตำรวจพิเศษได้ถูกส่งมาจากกรุงเทพมหานครเพื่อมาประจำการที่ 4 จังหวัดชายแดนภาคใต้ ทั้งนี้เพื่อเสริมกองกำลังตำรวจที่มีอยู่แล้วในการที่จะป้องกันเหตุร้ายที่เชื่อว่าจะทวีความรุนแรงขึ้น              วันที่ 28 เมษายน ค.ศ. 1948 ได้เกิดการต่อสู้ครั้งร้ายแรงระหว่างชาวมะลายูซึ่งมีจำนวนราว ๆ 1,000 คน กับกองกำลังตำรวจที่หมู่บ้านดุซงญอ จังหวัดนราธิวาส              การต่อสู้เกิดจากการริเริ่มของฝ่ายตำรวจสยามก่อน โดยที่พวกเขาบุกโจมตีชาวมะลายูที่ถูกทางการเชื่อว่ากำลังเตรียกมารเพื่อทำการต่อต้านรัฐบาล การต่อสู้ในครั้งนี้ใช้เวลาประมาณ 36 ชั่วโมง ในที่สุดชาวบ้านได้ยอมแพ้ แต่กองกำลังมะลายูส่วนหนึ่งหนีเข้าป่าไปเพื่อต่อต้านรัฐบาลในรูปแบบของกองโจรต่อไป              ผลของการต่อสู้ทำให้ชาวบ้านชาวมะลายูสังเวยชีวิตเกือบ 400 คน ซึ่งรวมคนชรา ผู้หญิง และเด็ก ๆ ส่วนฝ่ายตำรวจเสียชีวิตประมาณ 30 คน              ก่อนจะเกิดเหตุการณ์การต่อสู้ในครั้งนี้ วันที่ 27 เมษายน ค.ศ. 1948 รัฐบาลได้ส่งเครื่องบินรบมาบินร่อนเหนือฟากฟ้าหมู่บ้านดุซงญอ โดยมีเป้าหมายจะทิ้งระเบิดในหมู่บ้านแห่งนี้ ส่วนเรือรบที่ลอยอยู่ในทะเลบางนรา ถูกสั่งให้เทียบท่าเรือเพื่อส่งทหารมาสมทบกองกำลังตำรวจที่มีอยู่แล้ว              1 เดือนต่อมา กำนันมูหัมหมัดแห่งตันหยงมัส และมุสตอฟา ซึ่งเป็นหัวหน้าชาวมลายูสายบุรี ได้ถูกจับกุมในข้อหาเป็นแกนนำของเหตุการณ์ และถูกประหารชีวิตโดยไม่ผ่านกระบวนการทางศาลยุติธรรมแต่ประการใด       ที่มาhttp://www.manager.co.th/Politics/ViewNews.aspx?NewsID=4714486214518 ------------------------------------------------------------------------------------ ช่วงหลังอ่านไปอ่านมาชักคันไม้คันมือน่ะค่ะ เลยขออนุญาตร่วมด้วยช่วยแปะนะคะ ^^ แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 47 01:16:59 จากคุณ : circlegriff - [ 3 ส.ค. 47 01:15:16 ]

ความคิดเห็นที่ 14 link บทความที่เกี่ยวข้องค่ะ http://www.sabrizain.demon.co.uk/malaya/kedah3.htm http://www.siamchronicle.com/2004/May/weekly-03/May-15-yodthong.htm http://www.pattani.go.th/general/pattani.htm อันนี้เป็นของจังหวัดปัตตานีเองค่ะ http://www.pattani.go.th จากคุณ : circlegriff - [ 3 ส.ค. 47 01:38:31 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาต่อเรื่องเหตุการณ์ในปี ๒๕๑๘ ที่สะพานกอตอนะครับ “สะพานกอตอ” เป็นสะพานข้ามคลองกอตอ เชื่อมต่อเขตพื้นที่อำเภอสายบุรี จังหวัดปัตตานี กับอำเภอบาเจาะ จังหวัดนราธิวาส แบมะ (นามสมมติ) ชาวบ้านกอตอ วัย ๔๕ ปี เล่าว่า คำว่า “กอตอ” เป็นภาษามลายู แปลว่า “วัง” ที่เรียกพื้นที่แห่งนี้ว่าวังเพราะในอดีตมีวังอยู่ลึกเข้าไปในหมู่บ้าน เจ้าของวังมีเชื้อสายจากเจ้าเมืองสายบุรี แบมะเริ่มต้นเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่สะพานกอตอเมื่อปี พ.ศ. ๒๕๑๘ ว่า “เรื่องนี้ยังอยู่ในความทรงจำของคนทั้งหมู่บ้าน “สือแม” เด็กชายวัยรุ่น (อายุ ๑๔ ปี) เป็นคนตะลุบือ อำเภอกะพ้อ จังหวัดปัตตานี ถูกนำมาทิ้งลงคลองในกอตอในคืนหนึ่ง สภาพร่างกายได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะและจมูก สือแมว่ายน้ำขึ้นมาที่หมู่บ้านกอตอ และได้ไปพักนอนที่โรงสีข้าวอยู่ห่างจากสะพานไม่ไกลมากนัก (ปัจจุบันโรงสีหลังนั้นถูกรื้อไปแล้ว) ตอนเช้าสือแมเดินข้ามสะพานเพื่อจะกลับบ้าน แวะถามชาวบ้านว่าจะกลับหมู่บ้านของตนเองไปทางไหน สือแมเดินไปจนถึงหมู่บ้านบลูกายามู ซึ่งห่างจากสะพานกอตอ ๑ กิโลเมตร คนจากหมู่บ้านบลูกายามูได้พาสือแมกลับไปที่บ้าน ญาติ ๆ และเพื่อนบ้านของสือแมจึงพาสือแมกลับมาที่สะพานกอตอเพื่อหาศพของญาติและเพื่อนของสือแมที่ถูกนำมาทิ้งพร้อมกัน ตอนนั้นคนมากันมาก มาช่วยกันหาศพ แต่ด้วยเป็นฤดูน้ำหลากจึงหาศพยากมาก วันแรกพบแค่ ๑ ศพ อีก ๓ วันต่อมาพบอีก ๓ ศพ แต่ไกลออกไปหลายกิโลเมตร” เรื่องที่แบมะเล่าให้ฟังอาจยังไม่ทำให้เข้าใจความทรงจำที่ไม่อาจลืมของชาวบ้านได้เท่ากับเรื่องที่สรุปมาจากคำให้การของสือแมเอง เมื่อวันที่ ๑๘ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๑๘ สือแมออกจากหมู่บ้านพร้อมกับพี่ชายและเพื่อนบ้านอีก ๔ คน เพราะพี่ชายรับจ้างขับรถไปส่งชาวไทยพุทธคนหนึ่งที่จังหวัดนราธิวาส ขากลับเมื่อรถกำลังผ่านที่ตั้งกองทหารนาวิกโยธิน รถยนต์ของพี่ชายสือแมถูกเรียกให้หยุดโดยบุคคลแต่งชุดเขียว ๓ คน จากนั้นสือแมและคนอื่นทั้ง ๕ คนถูกนำขึ้นรถสิบล้อจีเอ็มซี ๒ คัน คันละ ๓ คน สือแมนั่งรถโดยมีคนควบคุมอยู่ด้านหลังประมาณ ๑๐ คน ไปได้สักพักจึงถูกแทงด้วยมีดจากด้านหลัง และถูกตีที่ศีรษะอีก ๒-๓ ที สือแมล้มลงและแกล้งทำเป็นตาย รถวิ่งต่อไปสักพักสือแม พี่ชาย และเพื่อนถูกจับโยนจากสะพานกอตอลงมาในคลอง หลังจากสือแมขึ้นจากน้ำได้แล้วไปขอหลบอยู่ที่บ้านชาวบ้านหลังหนึ่งจนถึงเช้า ชาวบ้านจึงได้ไปช่วยตามพ่อแม่ของสือแมพร้อมเพื่อนบ้าน เพื่อนำตัวสือแมไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลคริสเตียนในอำเภอสายบุรี (อ่านรายละเอียดสรุปย่อคำให้การของสือแมได้ที่ “ปัญหาความขัดแย้งในสี่จังหวัดภาคใต้” ของ อารง สุทธาศาสน์, ๒๕๑๙) เรื่องราวของสือแมนำไปสู่การประท้วงใหญ่ที่ปัตตานีในเดือนธันวาคม ๒๕๑๘ ในการประท้วงครั้งนี้มีชาวมุสลิมตายในที่ประท้วงอีกหลายคน (ในหนังสือ การปฏิสัมพันธ์ระหว่างศาสนิกที่ปรากฏในจังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส โดยรัตติยา สาและ บอกว่าปรากฏการณ์ประท้วงเรียกร้องความเป็นธรรมที่มัสยิดกลางปัตตานี ตำบลอาเนาะรู อำเภอเมือง จังหวัดปัตตานี ยืดยาวไปถึงปลายเดือนมกราคม พ.ศ. ๒๕๑๙ ผลจากเหตุการณ์นี้ชาวบ้านมุสลิมต้องตกเป็นเป้าของมือระเบิดที่ไม่มี "ตัวตน" และกลายเป็นศพ ๕ ศพทันที)  สะพานกอตอจึงเป็นสะพานในความทรงจำที่ไม่อาจลืมของชาวมลายูในจังหวัดชายแดนภาคใต้จนกระทั่งปัจจุบัน แบมะปิดท้ายเรื่องเล่าด้วยการเล่าเรื่องอีกเรื่องของสะพานกอตอ “เก่า” ว่า หากคืนใดชาวบ้านได้ยินเสียงหวีดร้องคล้ายเสียงผู้หญิงจากสะพานกอตอ ชาวบ้านจะคาดเดาได้ว่าวันรุ่งขึ้นจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นที่สะพานกอตอ และก็เป็นจริงเช่นนั้นเกือบทุกครั้ง จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับสือแมไม่ทำให้ความรู้สึกของชาวบ้านที่มีต่อเจ้าหน้าที่เปลี่ยนแปลงไปเลย ชาวบ้านรู้สึกไม่ดีต่อ “เจ้าหน้าที่” ตลอดมา เมื่อเกิดเรื่องของสือแมชาวบ้านยิ่งเพิ่มความรู้สึกไม่ดีต่อเจ้าหน้าที่มากขึ้น จนกระทั่งสถานการณ์ปัจจุบันปี ๒๕๔๗ ชาวบ้านไม่รู้สึกกลัวแล้ว เพราะ “กลัวจนหมดกลัวแล้ว” (จากบทความ “กอตอ” สะพานแห่งความทรงจำที่ไม่อาจลืม โดย แพร ศิริศักดิ์ดำเกิง มหาวิทยาลัยศิลปากร ในหนังสือ ศิลปวัฒนธรรม ปีที่ ๒๕ ฉบับที่๙ กรกฎาคม ๒๕๔๗ อ้างข้อมูลจาก สัมภาษณ์ชาวบ้านที่หมู่บ้านกอตอ ตำบลปาโระกาสาเมาะ อำเภอบาเจาะ จังหวัดนราธิวาส วันที่ ๗ มีนาคม ๒๕๔๗ และ อารง สุทธาศาสน์, ปัญหาความขัดแย้งในสี่จังหวัดภาคใต้. กรุงเทพฯ : พิทักษ์ประชา, ๒๕๑๙. และ สุชีพ ณ สงขลา. ซือโก๊ะ แซกอ. กรุงเทพฯ : พาสิโก, ม.ป.ป.) ภาพข้างล่างเป็นภาพสะพานกอตอที่ถูกสร้างขึ้นใหม่แทนสะพานกอตอเก่าที่ถูกรื้อไปแล้ว แต่สร้างตรงจุดเดิม ในภาพจะมองเห็นคลองกอตออยู่เบื้องล่าง (ภาพจากหนังสือศิลปวัฒนธรรม เล่มเดียวกัน) แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 47 14:57:45 จากคุณ : วศินสุข - [ 3 ส.ค. 47 10:31:38 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มีเหตุการณ์ที่น่าสยดสยองอีกกรณีหนึ่ง ได้แก่ เหตุการณ์เมื่อคราวปราบโจรที่ชื่อ มะสือฤาตี ชาวบ้านบือเจาะ ตำบลบาเระใต้ อำเภอบาเจาะ จังหวัดนราธิวาส กว่าจะได้ทราบที่หลบซ่อนของโจรใต้นั้น ชาวบ้านก็บอกว่าพี่น้องเขาถูกจับไปถ่วงน้ำและถูกลนอวัยวะเพศด้วยเปลวเทียนไข และถูกทารุณกรรมมากทีเดียว โจรดังกล่าวถูกตำรวจตัดหัวหิ้วลงจากเขาบูโดไปประจานหน้าบริเวณศาลาประชาคมอำเภอบาเจาะ จังหวัดนราธิวาสเป็นการล้างแค้น เด็กก็มีการเลียนแบบพฤติกรรมการเรียกค่าไถ่ของผู้ก่อการร้าย เช่น ในเวลาพักเที่ยงวันหนึ่ง เด็กชายอายุ ๑๒ ปี โรงเรียนบ้านปะลูกาสาเมาะ ตำบลปะลูกาสาเมาะ อำเภอบาเจาะ จังหวัดนราธิวาส เอาปืน “ไทยประดิษฐ์” หรือปืนคอลท์ตราควายจี้หลังคนเร่ขายไอศกรีมเพื่อขอสตางค์ไปซื้อของจำเป็นส่วนตัว ผู้ขายไอศกรีมคนนั้นเป็นชาวพุทธเชื้อสายจีน ก็ไม่ได้ระแวงเพราะคิดว่าเด็กชายล้อเล่น แต่ปรากฏว่าเด็กชายผู้นั้นลั่นกระสุนปืนใส่คนขายไอศกรีมจริง กระสุนเจาะเข้าขั้วหัวใจตายคาที่...เด็กก็หนีเข้าป่าไป ผลลบของเหตุการณ์ดังกล่าวทำให้ชาวบ้านเกิดความไม่ปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน ซึ่งอาจเกิดจากการปราบปรามของเจ้าหน้าที่  ชาวบ้านหลายรายต้องเป็นเหยื่อรองรับกระสุนแทนผู้ร้ายเมื่อมีเหตุการณ์ปะทะกัน การซื้อหาข้าวปลาอาหารก็ต้องถูกจำกัดปริมาณ เพราะชาวบ้านถูกระแวงว่าจะเอาไปเลี้ยงโจร หรือไม่ก็คอมมิวนิสต์ ฝ่ายหลังก็ระแวงว่าจะเป็นสายให้ฝ่ายเจ้าหน้าที่ ชาวบ้านเลยตกที่นั่งลำบาก ชาวบ้านที่ไปทำสวนในอำเภอศรีสาคร จังหวัดนราธิวาส หลายคนต้องหนีกลับมาอยู่ในหมู่บ้านเดิมเพราะกลัวจะถูกคนของกลุ่มโจร บี.อาร์.เอ็น. ฆ่า ฐานไม่ยอมเสียค่าคุ้มครอง ชาวบ้านบอกว่าในเขตป่าศรีสาคร ฝ่ายพูโลกำหนดให้จ่ายค่าคุ้มครองหักเป็นราคายางเดือนละ ๑ วัน แต่ถ้าเป็นฝ่าย บี.อาร์.เอ็น. ก็จะเรียกเก็บสัปดาห์ละ ๑ วัน ปรากฏการณ์ต่าง ๆ ที่ได้เล่ามาทั้งหมดนี้เป็นข้อเท็จจริงที่หลายคนในพื้นที่ที่เกิดเหตุมิอาจจะปฏิเสธได้ หลายชีวิตต้องประสบกับเหตุการณ์นั้นโดยตรงยังมีชีวิตอยู่และสามารถลำดับเรื่องให้ฟังได้เป็นฉาก ๆ แค่อีกหลายชีวิตได้ลาจากโลกนี้ไปแล้ว ทายาทของคนกลุ่มหลังนี้มีหลายคนไม่ค่อยกล้าปริปากพูดถึงเหตุการณ์ร้ายซึ่งคนในครอบครัวของตนถูกกระทำ และมักจะบอกปัดเมื่อมีคนถามว่า “อย่าไปพูดถึงมันอีกเลย มันน่ากลัว น่าโกรธและแค้นมาก” คำพูดทำนองนี้เหมือนยืนยันให้รับรู้ว่า “พวกเขามีความรู้สึกเก็บกด” ความรู้สึกอย่างนี้มีส่วนสำคัญมากในอันที่จะเป็นพลังสำคัญในการผลักดันจิตวิญญาณของพวกเขาบางคนให้มีความกล้าพอที่จะให้ความร่วมมือกับกลุ่มบุคคลในบางขบวนการซึ่งมีอุดมการณ์เชิงลบต่อฝ่ายตรงกันข้ามหรือกลไกของรัฐ ดังนั้น เมื่อไรก็ตามที่พวกเขามีโอกาสจะตอบโต้ได้ ก็จะลงมือปฏิบัติการทันที ทั้ง ๆ ที่เมื่อถามว่า : “พวกเปาะจิ (คุณน้า, อา) มีความมั่นใจแค่ไหนว่าวิธีการต่อสู้ของขบวนการเปาะจิจะประสบความสำเร็จ” เปาะจิ ตอบว่า : “ถึงไม่มีความหวังมากมายนัก ขอให้ได้แสดงให้พวกเขารู้จักเราบ้างก็ดีกว่าปล่อยให้ฝ่ายเขาทำร้ายจิตใจเราอยู่แต่ฝ่ายเดียว” เมื่อถามชาวบ้านว่ามีทัศนคติต่อการปราบปรามโจรของฝ่ายเจ้าหน้าที่อย่างไรบ้าง ก็ได้รับคำตอบว่า เป็นการกระทำที่ดี แต่ขอร้องว่าให้เป็นการกระทำกับโจรหรือผู้ร้ายตัวจริงเท่านั้น อย่าได้ทำร้ายและลงโทษผู้ที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเลย ส่วนที่ไม่สามารถให้ความร่วมมืออย่างจริงจังได้ก็เพราะ “ไม่แน่ใจนักว่าใครเป็นใคร เพราะตำรวจบางคนก็เป็นเพื่อนกับโจร ชาวบ้านบางคนก็ไว้ใจกันไม่ได้ เพราะบางคนชอบที่จะได้คบค้าสนิทสนมกับคนมียศ มีสี ก็พยายามสร้างภาพให้เป็นที่ไว้วางใจของเจ้าหน้าที่บางคน และฉวยโอกาสปราบศัตรูส่วนตัวของตนโดยยืมมือเจ้าหน้าที่ บางทีก็ไม่ทราบว่าจะไปพึ่งใครดี” (เปาะลงมะ นราธิวาส) คนยะลาก็บอกว่า ผู้นำในระบบบางคนต้องการมีอิทธิพลและต้องการความดีความชอบ จึงกล้าที่จะทำบาป เช่น มีกำนันคนหนึ่งต้องการกำจัดศัตรูซึ่งเป็นมุสลิมด้วยกันคนหนึ่ง  แต่ลำพังตัวเองไม่มีกำลังพอ จึงขอความช่วยเหลือจากขบวนการโจรก่อการร้ายชื่อดังในพื้นที่ จากนั้นจึงวางแผนให้ได้อุ้มศัตรูผู้นั้นไปฆ่านอกพื้นที่ โดยที่คนเหล่านั้นได้ปลอมตัวเข้าไปร่วมงานเมาลิดในหมู่บ้าน ๓ แห่ง ๓ หมู่บ้าน และต่างเวลากัน โชคดีที่เหยื่อผู้นั้นมีเหตุจำเป็นกะทันหันและไม่สามารถไปร่วมงานทั้งสามแห่งนั้นได้ตามคำเชิญ เขาจึงรอดพ้นการปองร้ายมาได้ ความมีอคติระหว่างประชาชนชาวมุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ที่มีต่อข้าราชการและเจ้าหน้าที่ของรัฐซึ่งปฏิบัติการอยู่ในพื้นที่ ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ ดูเหมือนจะผูกใจเจ็บมาก ซึ่งส่วนหนึ่งก็วัดได้จากปรากฏการณ์การใช้คำ “โต๊ะนา” หรือ “เป็นนาย” ในสังคมดังกล่าว คำว่า “โต๊ะนา” นอกจากมีนัยของความเป็น “คนพุทธ” ก็ยังใช้เป็น “คำสรรพนามบุรุษที่สามเมื่อต้องการอ้างถึงเจ้าหน้าที่ของรัฐในบริบทเชิงลบ” กล่าวคือ สำหรับมุสลิมบางกลุ่มนั้น “นาย” ถูกจำกัดความหมายเฉพาะความเป็นข้าราชการตำรวจและทหาร ซึ่งให้ภาพลักษณ์ลบที่มีแต่จะบั่นทอนจิตใจของผู้ที่มีปฏิสัมพันธ์ด้วยมากกว่าที่จะสร้างสรรค์ สืบเนื่องจากทัศนะทำนองดังกล่าว จึงทำให้มุสลิม ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้รุ่นก่อน ๆ คือประมาณ ๔๐ ปีก่อนหน้านี้ ไม่ค่อยส่งเสริมให้ลูกหลานรับราชการเป็นตำรวจหรือทหาร เมื่อขอทราบเหตุผลก็ได้รับคำตอบว่า “ผมมีเพื่อนหลายประเภท เราคนทำมาหากินเลี้ยงชีพ และหาประโยชน์จากป่า ใครผ่านมาก็จ้องมีปฏิสัมพันธ์ด้วยดี จะมัวแบ่งแยกว่าเป็นโจรหรือเป็นนาย เหมือนคนในตลาดเขาไม่ได้หรอก ถ้าลูกหลานของผมเป็นตำรวจ เป็นทหาร อย่างนั้นใครที่ไหนเขาจะกล้าคบกับผม เพราะว่าเขาต้องไม่กล้าไว้ใจผมแน่นอน...เป็นนายอย่างมุสลิมแบบเรา ๆ นี้จะไปได้สักกี่น้ำนัก...เสียมากกว่าได้...ดีไม่ดีก็ไปติดเหล้าเสียอีก....เรื่องละหมาด เรื่องการถือศีลอด คงต้องไกลห่างไปเรื่อย ๆ กระมัง ต่อไปก็คงไม่ต่างไปจากพวกโต๊ะนา ผมไม่เอาด้วยหรอก” (นายมะแซ) คำพูดอย่างนี้นอกจากผู้พูดจะบอกว่าไม่ชอบความเป็นตำรวจและทหาร ก็ยังได้ยืนยันนัยของ “โต๊ะนา” อีกว่าเป็นบุคคลที่เขาไม่ประสงค์จะเป็น (คัดตัดตอนและปรุงใหม่จากหนังสือ การปฏิสัมพันธ์ระหว่างศาสนิกที่ปรากฏในจังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส โดย รัตติยา สาและ พิมพ์ครั้งแรก, ๒๕๔๔ (โครงการย่อยภายใต้โครงการเมธีวิจัยอาวุโส สกว. ซึ่งมีศาสตราจารย์สุธิวงศ์ พงศ์ไพบูลย์ เป็นหัวหน้าโครงการ และได้รับทุนสนับสนุนการวิจัยจากสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.)) แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 47 07:12:25 จากคุณ : วศินสุข - [ 3 ส.ค. 47 16:35:18 ]

ความคิดเห็นที่ 17 จากที่เขียนมายืดยาวทั้งหมดนี้ก็เพื่อแสดงให้เห็นปูมหลังของประวัติศาสตร์ เหตุการณ์ ตลอดจนเรื่องราวที่เกิดขึ้นในบริเวณที่เป็น ๓ จังหวัดชายแดนภาคใต้ในปัจจุบัน เพื่อจะสะท้อนให้เห็นถึงรากเหง้าของปัญหาว่ามีความเป็นมาเป็นไปอย่างไร ศาสตราจารย์ ดร. ธงชัย วินิจจะกูล (Department of History, University of Wisconsin-Madison) ให้ความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ไว้อย่างน่าคิดว่า “การศึกษาประวัติศาสตร์ปัตตานีในภาษาไทยจนถึงปัจจุบันมีไม่มากนัก แทบทั้งหมดอยู่ในกรอบของตรรกะทางภูมิศาสตร์ดังกล่าวมา....ส่วนด้านที่ไม่เข้ากรอบ ไม่ลงรอยกับประวัติศาสตร์แห่งชาติก็หลีกเลี่ยงหรือมองข้ามไปเสีย ภาพพจน์รวบยอด (trope) ของปัตตานีในประวัติศาสตร์แห่งชาติของไทย คือ แขก-ประเทศราช-ที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายภายใน-และชอบเป็นขบถ” อีกตอนหนึ่งว่า “เรื่องราวภายในกรอบดังกล่าวถือว่าปัตตานีเป็นของสยามมาแต่ไหนแต่ไร การต่อสู้ให้พ้นอำนาจสยามจึงเป็น “ขบถ” อันไม่สมควรกระทำ และความสำเร็จของสยามในการกำราบปราบปรามจึงเป็นสิ่งที่น่ายินดี....” “....เราเรียกปัตตานีว่าเป็น “แขก” จนคุ้นหูคุ้นปากทั้งในเอกสารชั้นต้นและในงานเขียนสมัยปัจจุบัน มิได้ตระหนักว่าเป็นคำดูแคลน “ผู้อื่น” จากมุมมองของผู้ที่คิดว่าตนเหนือกว่า (ไม่ว่าจะเป็นไทย สยาม หรือจีน) โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากชนชั้นปกครอง “เจ๊ก” กับ “แขก” คือคำประเภทเดียวกัน เพื่อตอกย้ำความเป็นอื่นที่ต่ำต้อยกว่า ประวัติศาสตร์ปัตตานีที่เป็น “แขก” จึงเป็นประวัติศาสตร์ฉบับดูแคลนตั้งแต่ต้น” อีกตอนหนึ่งที่อาจารย์ธงชัยพูดถึงการครอบงำ “การครอบงำเป็นใหญ่ (hegemony) ของประวัติศาสตร์แห่งชาติ (น่าจะหมายถึงประวัติศาสตร์ไทยที่เราเรียนกันมา-ผู้คัดลอก) ไม่สามารถต้อนรับความผูกพันต่อบ้านที่แปลกปลอมต่อประวัติศาสตร์แห่งชาติ....นี่ไม่ใช่แค่เรื่องของปัตตานี แต่คงรวมถึงชายขอบของภูมิศาสตร์แห่งชาติอื่นๆ อีกหลายแห่ง และชายขอบทางวัฒนธรรมอื่นๆ อีก เช่น เรื่องราวของชนกลุ่มน้อยต่าง ๆ รวมถึงชนกลุ่มน้อยทางความคิดที่ไม่ยอมรับประวัติศาสตร์แห่งชาติแบบที่เป็นอยู่ ทางออกที่หนึ่งคือ “ทำให้ชนกลุ่มน้อยนานาชนิดทั้งหลายเป็นไทยเต็มตัว ความแปลกแยกก็จะลดลงและหมดไปเอง” นี่เป็นแนวทางที่รัฐไทยทำตลอดร้อยกว่าปีที่ผ่านมาไม่ว่ารัฐสมบูรณาญาสิทธิราชย์ หรือรัฐเผด็จการทหาร หรือรัฐประชาธิปไตย (ต่างกันในรายละเอียดของระดับความรุนแรงและวิธีการ) นี่คือแนวทางที่ดูเหมือนว่าสาธารณชนคนไทยนิยมที่สุด ควบคู่ไปกับหนทางนี้คือ “จัดการกับเรื่องราวแนวคิดที่แปลกปลอมเสีย นานเข้าก็เงียบหายไปเอง” แต่ทางเลือกอื่นที่เราไม่เคยพยายามคือ “ได้เวลาข้ามไปให้พ้นอำนาจครอบงำของประวัติศาสตร์แห่งชาติอย่างที่เป็นอยู่ได้แล้ว เฉพาะในแง่ของตรรกะทางภูมิศาสตร์ก็เห็นแล้วว่าผิดฝาผิดตัวขนาดไหน” นักประวัติศาสตร์คนสำคัญ ๆ เคยเสนอมาแล้วหลายครั้งหลายหนว่า ควรทลายกรอบและอำนาจของประวัติศาสตร์แห่งชาติได้แล้ว อาจารย์นิธิเสนอไว้ตั้งแต่ปี ๑๙๗๙ (นิธิ เอียวศรีวงศ์, “การศึกษาประวัติศาสตร์ของไทย : อดีตและอนาคต” รวมบทความประวัติศาสตร์ ฉบับที่ ๑ (กรุงเทพฯ : สมาคมประวัติศาสตร์, ๒๕๒๓), น. ๑-๒๒) อาจารย์ David Wyatt เน้นเรื่องนี้ในปาฐกถาเมื่อต้นปี ค.ศ. ๒๐๐๒ ในการประชุมไทยศึกษาที่นครพนม (ปาฐกถานำของ David Wyatt, “History is more than a Nation”เสนอต่อการประชุมนานาชาติ ว่าด้วย ไทยศึกษาครั้งที่ ๘ จัดโดยมหาวิทยาลัยรามคำแหง, มกราคม ๒๕๔๕ ณ จังหวัดนครพนม ตีพิมพ์ใน The Nation, January 10, 2002.) น่าจะยอมรับกันได้แล้ว ว่าประวัติศาสตร์คือเรื่องราวของอดีตอันหลากหลาย รวมถึงที่แตกต่างขัดแย้งกัน “ชาติ” ในปัจจุบันคือจุดนัดพบในปัจจุบันของความหลากหลายเท่านั้น เรื่องราวของ “ชาติ” จึงได้แก่กรอบกว้าง ๆ ของปัจจุบันที่อนุญาตให้อดีตอันแตกต่างขัดแย้งหลากหลายสามารถดำรงอยู่ได้ แต่ทว่าต่างดำเนินมาพบกันในปัจจุบันด้วยเหตุผล กระบวนการ จังหวะต่าง ๆ กัน อดีตอันหลากหลาย “ไม่ใช่” เหตุผลในตัวมันเอง ว่าปัจจุบันควรแยกเป็นเสี่ยง ๆ ตามอดีต เป็นคนละเรื่องกัน ปัจจุบันเป็นเรื่องของคนปัจจุบันตัดสิน การรับรู้อดีต กล้าเผชิญความจริงในอดีต เพื่อรู้ตัวว่ามีมรดกอะไรจากอดีตที่ตกทอดถึงปัจจุบัน เพื่อเราจะใช้วุฒิภาวะเลือกทางเดินที่เราต้องการในปัจจุบัน” อาจารย์ธงชัยทิ้งท้ายว่า “วิชาประวัติศาสตร์แบบที่เป็นอยู่ทำให้ประชาชนงมงาย ไม่ต้องคิด และทำให้ใจแคบต่อความแตกต่าง ไม่รู้จักจัดการความขัดแย้ง เป็นอุปสรรคอย่างยิ่งต่อการพัฒนาประชากรให้รู้จักคิดและมีพลังทางปัญญาเพื่อเผชิญความเปลี่ยนแปลงอันรวดเร็วของโลก” (คัดจากหนังสือ รัฐปัตตานี ใน “ศรีวิชัย” บทนำเกียรติยศ โดยอ้างจากเอกสารวิชาการ “เรื่องราวจากชายแดน สิ่งแปลกปลอมต่อตรรกะทางภูมิศาสตร์ของประวัติศาสตร์แห่งชาติไทย” (Stories from the Borders : The Anomalies in the Geographical Logic of Thai National History) โดย ธงชัย วินิจจะกูล (Department of History University of Wisconsin-Madison) เสนอต่อการประชุมนานาชาติเกี่ยวกับภาคใต้เรื่อง “ประสบการณ์ถิ่นไทยทักษิณ : การปริวรรตทางสังคมในทัศนะประชาชน” ที่มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี ๑๓-๑๕ มิถุนายน ๒๕๔๕ แล้วพิมพ์ซ้ำใน ศิลปวัฒนธรรม (ฉบับที่ ๑๒ ปีที่ ๒๓) เดือนตุลาคม ๒๕๔๕) จากคุณ : วศินสุข - [ 3 ส.ค. 47 22:51:38 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เช่นเดียวกับ “สุจิตต์ วงษ์เทศ” ได้ให้ความเห็นว่า “ประวัติศาสตร์ส่งผลให้ “วิถีคิด” กับ “วิธีคิด” ของรัฐบาลปฏิบัติต่อราษฎรสามจังหวัดภาคใต้เหมือนไม่ใช่ “คน” แต่เป็น “แขก” ที่หมายถึง “คนอื่น คนแปลกหน้า คนต่างชาติที่มาอาศัย” แต่หลักฐานไม่ได้เป็นอย่างนั้น เพราะในบริเวณนั้นมีความเป็นมาทางประวัติศาสตร์ก่อนยุคสุโขทัยนานมาก คือเป็นบ้านเมืองใหญ่ระดับรัฐที่มีการค้าทางทะเลกับดินแดนห่างไกลมาตั้งแต่ราว พ.ศ. ๑๐๐๐ ก่อนสมัยสุโขทัยราว ๘๐๐ ปีเป็นอย่างน้อย ที่สำคัญคือเป็นรัฐที่นับถือศาสนาฮินดู-พุทธ และเป็น “รัฐอิสระ” เกี่ยวข้องกับ “ศรีวิชัย” หรืออาจเป็น “ศรีวิชัย” ตัวจริงที่ประวัติศาสตร์ไทยไม่รู้จักแท้จริง.... หลักฐานประวัติศาสตร์โบราณคดีที่แท้จริงมีอย่างนี้ ยืนยันว่าคนสามจังหวัดภาคใต้และบริเวณต่อเนื่องที่นับถืออิสลามล้วนไม่ใช่ “แขก” แปลกหน้ามาอาศัยแผ่นดินนี้อยู่ แต่พวกเขาคือ “คน” มีรากเหง้าเป็นเจ้าของดั้งเดิมแท้จริงยิ่งกว่าคน “รัฐสุโขทัย” ที่ “ประวัติศาสตร์ไทย” บอกเองว่าอพยพมาจากเทือกเขาอัลไต-น่านเจ้า คือ “ไม่ใช่คนดั้งเดิมของที่นี่” (สยามประเทศไทย มติชนฉบับวันอังคารที่ ๒ มีนาคม ๒๕๔๗) จากคุณ : วศินสุข - [ 3 ส.ค. 47 23:01:05 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ศาสตราจารย์ นายแพทย์ ประเวศ วะสี มีใบบอกแจกจ่ายให้เข้าร่วมเวที “เครือข่ายวัฒนธรรมเพื่อสันติภาพ” เมื่อวันอาทิตย์ที่ ๗ มีนาคม ๒๕๔๗ บางตอนมีว่า “ปัญหาวิกฤตชายแดนใต้มีรากเหง้ามาจากความขัดแย้งระหว่างระบบราชการรวมศูนย์กับวัฒนธรรมท้องถิ่นซึ่งมีประวัติศาสตร์ยาวนานกว่า ๑๐๐ ปี ความไม่เข้าใจและมายาคติระหว่างกันของเจ้าหน้าที่รัฐโดยทั่วไปซึ่งส่วนใหญ่เป็นชาวพุทธกับประชาชนส่วนใหญ่ในท้องถิ่นที่เป็นมุสลิม มีส่วนขยายปัญหาความขัดแย้งอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ถึงกับทำให้เกิดความรุนแรง กลุ่มบุคคลและกองกำลังแห่งมิจฉาทิฏฐิในพื้นที่ (กาฟีร์) ได้ฉวยโอกาสจากปัญหารากเหง้าที่มิได้รับการแก้ไขและช่องว่างความไม่เข้าใจของสาธารณะและสังคมภายนอก ก่อสถานการณ์ความรุนแรงเพื่อวัตถุประสงค์ทางการเมืองและผลประโยชน์ที่คับแคบเฉพาะคน เฉพาะกลุ่มเป็นระยะ ๆ ตลอดมา ผลของความรุนแรงจากกลุ่มผู้ก่อสถานการณ์และจากมาตรการการปราบปรามของเจ้าหน้าที่รัฐ ตลอดจนความไม่เข้าใจและทัศนคติแบบตะวันตกของสื่อมวลชน ได้ซ้ำเติมความเดือดร้อนทับถมความทุกข์ยากแก่ชุมชนท้องถิ่น และพี่น้องมุสลิมให้ตกอยู่ในฐานะจำเลยของสังคมหนักขึ้นทุกที วิกฤตชายแดนใต้ครั้งนี้ ส่งผลให้เกิดความแตกร้าวทางสังคมอย่างรุนแรงภายในท้องถิ่น ชาวบ้านตกอยู่ในความหวาดผวา กลัวทั้งโจร กลัวทั้งทหาร-ตำรวจ กลัวการถูกจับอุ้ม-ฆ่า จากคนที่ไม่รู้ว่าเป็นฝ่ายใด ประชาชนและภาครัฐหมดความศรัทธาเชื่อมั่นต่อกัน ไม่สามารถพึ่งพิงกันได้แล้ว ระหว่างประชาชนด้วยกันเองก็อยู่ในภาวะที่หวาดระแวงกันไปหมด เพราะไม่รู้ว่าจะถูกฆ่า ถูกทำร้าย เป็นเป้าหมายรายวันของกลุ่มใด” (ศาสตราจารย์ นายแพทย์ ประเวศ วะสี ใบบอกเรื่องการรวมตัวเป็น “เครือข่ายวัฒนธรรมเพื่อสันติภาพ” ของกลุ่มราษฎรอาวุโสกับองค์กรเอกชน เพื่อสาธารณะต่าง ๆ เพื่อร่วมกันขับเคลื่อนแนวทางสันติวิธี และใช้ “กระบวนการทางปัญญาเพื่อแก้ปัญหาชายแดนใต้อย่างยั่งยืน”) แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 47 23:07:46 จากคุณ : วศินสุข - [ 3 ส.ค. 47 23:06:53 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ปิดท้ายด้วยคำกล่าวของ ศาสตราจารย์ พลตรี ม.ร.ว. คึกฤทธิ์ ปราโมช ที่เคยพูดไว้ดังนี้ “การแก้ปัญหา ๓ จังหวัดภาคใต้ คิดอย่างไรก็ไม่ออก เพราะเราหลอกเขาว่าเขาเป็นคนไทย ซึ่งที่จริงเขาเป็นคนมลายู ตัวที่เป็นปัญหาก็คือ การหลอกว่าตัวเขาเองเป็นคนไทย.... อย่าบังคับให้เขาเป็นคนไทย...ส่งเสริมให้เขาเป็นตัวของเขา รักษาเอกลักษณ์ (Identity) ชนมลายูไว้ แต่ไม่ใช่ให้สิทธิเหนือคนที่นับถือศาสนาพุทธ ซึ่งอาศัยอยู่ในจังหวัดนี้...ที่เราดำเนินงานผ่านมาเริ่มต้นก็ผิดแล้ว คือบอกว่า “แขกเป็นไทย” การให้เขาพูดภาษาไทยจึงยากมาก.....” (คำปราศรัยของ ฯพณฯ ม.ร.ว. คึกฤทธิ์ ปราโมช นายกรัฐมนตรี เมื่อครั้งรับฟังการบรรยายสรุปของจังหวัดยะลา เมื่อวันที่ ๑ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๑๙ หลังจากเกิดเหตุการณ์การประท้วงที่จังหวัดปัตตานี ซึ่งยืดเยื้อเป็นแรมเดือนตั้งแต่ปลายปี พ.ศ. ๒๕๑๘ – ปลายเดือนมกราคม ๒๕๑๙ ซึ่งอาจารย์รัตติยา สาและ แห่งมหาวิทยาลัยทักษิณ สงขลา คัดข้อความนี้ตีพิมพ์ไว้ในหนังสือ การปฏิสัมพันธ์ระหว่างศาสนิกฯ (สกว. พิมพ์เป็นเล่มเมื่อ พ.ศ. ๒๕๔๔)) ข้อความและรูปถ่ายส่วนมากคัดจากหนังสือ รัฐปัตตานี ใน “ศรีวิชัย” ของสำนักพิมพ์มติชน โดย สุจิตต์ วงษ์เทศ เป็นบรรณาธิการ จากคุณ : วศินสุข - [ 3 ส.ค. 47 23:11:15 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เรื่องปัญหาภาคใต้ที่น้องโบว์ถามมา ผมก็วิสัชนามาพอสมควรแก่เวลาแล้วนะครับ ที่จริงยังมีเรื่องปลีกย่อยอีกหลายเรื่องที่เกี่ยวพันกัน และน่าศึกษาเป็นอย่างยิ่ง เช่น เรื่องปืนใหญ่ "นางพญาตานี" เรื่องของ "เจ้าแม่ลิ้มกอเหนี่ยว กับ ลิ่มโต๊ะเคี่ยม" ว่ามีตัวตนจริงหรือไม่ และมีความสัมพันธ์เกี่ยวโยงกับมิสยิดกรือเซะจริงไหม แต่ที่แน่ ๆ มีความเกี่ยวโยงกับตำนานการก่อสร้างปืนใหญ่ "พญาตานี" ด้วย ถ้าท่านผู้ใดสนใจก็บอก ถ้ามีเวลาจะคัดลอกมาให้อ่านกัน  (แต่ส่วนใหญ่ผมก็ลอกมาจากหนังสือ "รัฐปัตตานี ใน ศรีวิชัย" แหละครับ มีส่วนน้อยที่คัดมาจากเล่มอื่น ถ้าท่านผู้ใดสนใจก็ไปซื้อหามาอ่าน ประดับสติปัญญาบารมีได้) น่าเศร้าที่หนังสือดี ๆ อย่างนี้ทำเรตติ้งไม่ขึ้นเลย ไม่เหมือนหนังสือ "ผู้ชายเลวกว่าหมา" พิมพ์ครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ อ้าว!  นักเรียนทั้งหลาย หลับกันหมดแล้วมั้งเนี่ย สงสัยลืมจด lecture แล้วล่ะ อ้อ ลืมไปเดี๋ยวนี้เขาใช้ copy file กันแล้ว หมดชั่วโมงแล้ว  กลับบ้านได้แล้วครับ แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 47 11:26:44 จากคุณ : วศินสุข - [ 3 ส.ค. 47 23:25:59 ]

ความคิดเห็นที่ 22 หายไปแป๊บเดียว ชม.เรียนเพิ่มขึ้นเพียบเลยแฮะ ^^ ยังไงขออนุญาตเก็บ 3 กระทู้นี้ไว้ในคลังกระทู้เก่านะคะ เรื่องราวดี ๆ จะได้ไม่หายไปตามกาลเวลา (การเพิ่มขึ้นของกระทู้) ค่ะ จากคุณ : circlegriff - [ 4 ส.ค. 47 03:37:39 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ฮูเล่....วิชานี้ เอๆๆๆๆ โอมเพี้ยง..... ขอบคุณพี่โจ้ และทุก ๆ คนมาก นะค่ะ... อาทิตย์หน้าสอบแล้ว...สู้ๆๆๆ ขอบคุณมากนะค๊า จากคุณ : โบว์ (นกสีเทา) - [ 4 ส.ค. 47 16:47:42 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ด้วยความยินดีครับน้องโบว์ น้องโบว์สู้ ๆ ๆ เอาเอมาฝากพี่เยอะ ๆ นะครับ จากคุณ : วศินสุข - [ 5 ส.ค. 47 08:06:45 ]

ความคิดเห็นที่ 25 มาเอาใจช่วยโบว์อีกคนจ๊ะ ^^ สู ๆ (แต่อย่าให้ถึงตายนะ) จากคุณ : circlegriff - [ 5 ส.ค. 47 23:30:16 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อ่านแล้วเครียดสุด ๆ เกิดความเข้าใจอย่างลึกซึ้งต่อเพื่อนร่วมแหลมทองของเรา ความจริงก็พอจะเดาอะไร ๆ ออกอยู่มากเหมือนกัน ก็เคยเจอ ๆ มา จะมีใครนะที่หัวใจสว่างและยิ่งใหญ่พอที่จะทำให้การอยู่ร่วมแหลมทองของทั่งเขาและเราเป็นไปตามวิถีอันควร จากคุณ : เจ้เซี้ยม - [ 6 ส.ค. 47 22:14:51 ]

ความคิดเห็นที่ 27 D ค่ะเจ้.... ไม่ได้เจอให้บอร์ดซะนานเชียว ^^ จากคุณ : circlegriff - [ 7 ส.ค. 47 03:21:32 ]

ความคิดเห็นที่ 28 "เข้าถึง เข้าใจ และพัฒนา" ไงครับเจ้ แต่ใครจะตีความหมายลึก ๆ ที่แฝงอยู่ออกบ้างก็ไม่รู้ ยิ่งยุ่งไปใหญ่เมื่อได้อ่านข่าววันก่อนว่า เจ้าหน้าที่ดันไปตีความว่า ชาวบ้านต้องเข้าใจรัฐ แล้วเมื่อไรมันจะแก้อะไรได้เนี่ย เฮ้อ! เวรกรรมจริง ๆ จากคุณ : วศินสุข - [ 7 ส.ค. 47 22:11:20 ]

ความคิดเห็นที่ 29 D ทุกทั่นค่ะ แหมทำยังกะเจ้จากห่างหายไปไหน ก็วนเวียนอยู่ในนี้แหละค่ะ แต่เนื่องจากมะอาทิตย์ที่แล้ว เปลี่ยนระบบเนตค่ะ มันเจ๊งบ๊งไปหลายวีน ก็เลยไม่ได้เข้ามาแบบให้เห็นตัว แฝงมาในรูปของวิญญานเนตค่ะ มองดูเหตุการณ์รอบ ๆ ตัว เราจะเห็นความเจริญทางวัตถุอย่างมากมาย นับจากสมัยโบราญมาจนปัจจุบัญ แต่อย่างหนี่งที่ไม่เปลี่ยน คือความเป็นคนค่ะ ยังคงเป็นคนกระหายเลือด อย่างเช่นกำเนิดมา ลองศึกษาดูให้ดีซีค่ะ มนุษย์เราไม่เปลี่ยนไปเลย ยังคงฆ่ากันเหมือนแต่เก่าก่อนมา จากคุณ : เจ้เซี้ยม - [ 8 ส.ค. 47 11:23:46 ]