ความคิดเห็นที่ 1   .. “แวะอ่านสักนิด ก่อนร่วมเดินทาง” สวัสดีครับ เพื่อนสมาชิกชาว Blueplanet บันทึกนักเดินทางของผมครั้งนี้ มีความแตกต่างจากบันทึกทุกครั้งที่ผ่านมา เพราะเป็นการเล่าเรื่องราวย้อนกลับไปสู่จุดเริ่มต้น (หากเป็นภาษาหนัง ก็คงเรียกว่า ภาค  Prequel หรือ The Beginning) โดยก่อนที่จะมาเป็นบันทึกครั้งนี้ มีเหตุมาจากการเปิดดูแฟ้มงาน – รูปถ่ายเก่าๆในเครื่อง ทำให้ผมเกิดความคิดขึ้นมาว่า ยังมีเรื่องราวดีๆ ที่น่าจะเอามานำเสนอ บอกเล่าให้เพื่อนๆได้อ่านกัน . แต่ด้วยความที่ การเดินทางครั้งนั้น ผมยังไม่ได้ลุยเดี่ยว เที่ยวสไตล์แบ็คแพ็ค แล้วตั้งใจกลับมาเขียนบันทึก ... ทำให้ภาพประกอบ กับ เนื้อหา อาจจะไม่มีความสัมพันธ์ตรงกันทุกภาพ ขณะเดียวกัน ในเรื่องความสวยงาม สีสัน หรือขนาดสัดส่วนของภาพประกอบ ก็อาจจะดูผิดๆเพี้ยนๆไปบ้างนะครับ เพราะตอนนั้น ผมยังใช้กล้อง DSLR-Like ซึ่งก็ยอมรับว่า มีข้อจำกัดเรื่องคุณสมบัติอยู่บ้าง และที่สำคัญ คือ เตรียมแบตเตอรี่ไปแค่ชุดเดียว ทำให้ถ่ายภาพมาได้แบบจำกัดจำเขี่ยเหลือเกิน อย่างไรก็ตาม ในส่วนของ “เนื้อหา” ... ผมเชื่อว่า หากเพื่อนสมาชิกได้อ่าน ก็คงสร้างความสุข และรอยยิ้มเล็กๆได้เช่นเคยนะครับ . . *** สุดท้ายนี้ หลังจากอ่านจบ .... นอกจากความเห็นทั่วๆไปแล้ว ผมอยากฝากคำถามเพื่อนๆที่แวะเข้ามาอ่านบ้างครับ ว่า “จุดเริ่มต้น ที่เป็นแรงบันดาลใจในการเดินทาง” ของเพื่อนๆ เป็นอย่างไร ? ... มาแลกเปลี่ยน - เล่าสู่กันฟังบ้างนะครับ *** .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 03:23:47

ความคิดเห็นที่ 2   .. “ปฐมบทนักเดินทาง” ชีวิตในวัยเด็ก และวัยรุ่น ผมมีโอกาสเดินทางท่องเที่ยวน้อยครั้ง ... ในวันว่าง ถ้าไม่นอนขี้เกียจ ก็มีเพียงกิจกรรมพื้นฐานทั่วไป อย่างการออกไปดูหนัง อ่านหนังสือ เตะฟุตบอลกับเพื่อนๆ หากจะได้ไปเที่ยวบ้าง ก็มักเป็นการเดินทาง ผ่านการทำกิจกรรมของโรงเรียนหรือมหาวิทยาลัยเท่านั้น . จวบจนกระทั่งวัยแห่งการเริ่มต้นทำงาน ผมก็ยังไม่คิดจะออกเดินทางไปเที่ยวไหนไกลๆ ด้วยติดเงื่อนไขของเวลา ความขี้เกียจ และภาระค่าใช้จ่าย ตามประสามนุษย์เงินเดือน (น้อย) . แต่ใน ปลายเดือนตุลาคม ปี 2549 ผมมีโอกาสได้ร่วมกิจกรรมส่งมอบอาคารเรียนให้แก่เด็กชาวเขาในจังหวัดเชียงราย นั่นเป็นครั้งแรก ที่ผมเดินทางไปเที่ยว “ภาคเหนือ”.. ซึ่งแม้อาจเป็นแค่เรื่องเล็กๆ เรื่องธรรมดาของนักท่องเที่ยวทั่วไป แต่สำหรับผม คือ จุดเปลี่ยนครั้งสำคัญ .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 03:25:08

ความคิดเห็นที่ 3   .. การส่งมอบอาคารเรียนที่ว่า เป็นกิจกรรมค่ายอาสาพัฒนาชนบทของ “กลุ่มนักศึกษาชมรมพืชสวนประดับจากสถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง” ซึ่งได้รับทุนจากบริษัทเครื่องดื่มชื่อดังเจ้าของสโลแกนเป้าหมายมีไว้พุ่งชน . ครั้งนั้น ผมได้ติดสอยห้อยตามคณะสื่อมวลชน และบริษัทเจ้าภาพแบบไปไหนไปกัน ไม่ต่างจากการท่องเที่ยวในรูปแบบทัวร์ ดังนั้น หลังจากคณะฯ เดินทางถึงจังหวัดเชียงราย โปรแกรมทัวร์มาตรฐานในช่วงเช้า จึงเริ่มต้นขึ้นที่วัดร่องขุ่น แม้จะรู้สึกไม่อิสระนักกับการต้องเดินทางกันไปเป็นคณะใหญ่ แต่การกินฟรีอยู่ฟรีตลอดงาน ยอมไม่อิสระซัก 2-3 วัน ... ผมยินดีเสมอครับ .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 03:26:16

ความคิดเห็นที่ 4   .. “ภารกิจริมชายแดน” คณะของเรามีเวลาชมวัดกันได้ไม่นาน ก็ต้องออกเดินทางไปยังอำเภอเวียงแก่น สุดเขตชายแดนไทย ไกลจากตัวเมืองเชียงรายกว่าร้อยกิโลเมตร โดยมีจุดหมายปลายทางอยู่ที่ “บ้านสะอาดบ้านปางหมู” หมู่บ้านชาวเขาเผ่าม้งบนยอดดอย . การเดินทางไปยังหมู่บ้านด้วยรถตู้ สามารถไปได้แค่เชิงเขา เพราะหลังจากนั้นต้องเดินทางต่อด้วยรถยนต์ขับเคลื่อนสี่ล้อ ข้ามภูเขาไปอีกราว 7 กิโลเมตร ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง หรือ ประมาณ 3 ชั่วโมง สำหรับการเดินเท้าขึ้นไป !!! .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 03:27:19

ความคิดเห็นที่ 5   .. ระยะทาง 7 กิโลเมตรจากหมู่บ้านบนยอดดอยนี่เอง ที่กลายเป็นอุปสรรคสำคัญของการศึกษา เพราะโรงเรียนเพียงแห่งเดียวของพื้นที่ คือ โรงเรียนของตำรวจตระเวนชายแดน ซึ่งตั้งอยู่บริเวณเชิงเขา . ค่ายอาสาพัฒนาชนบทของนักศึกษาลาดกระบังครั้งนั้น จึงเกิดขึ้น ... เพื่อประโยชน์ตามความต้องการของคนในหมู่บ้านบ้านสะอาดบ้านปางหมูจริงๆ .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 03:28:07

ความคิดเห็นที่ 6   .. หมู่บ้านสะอาดบ้านปางหมูที่ผมเดินทางไป จึงไม่ใช่แหล่งท่องเที่ยว และไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกใดๆไว้รองรับนักท่องเที่ยว ตรงกันข้าม กลับเป็นหมู่บ้านเกษตรกรรมเล็กๆของชาวเขาเผ่าม้ง ประมาณ 30 หลังคาเรือน ซึ่งยังมีคนไม่รู้หนังสือ ไม่มีโรงเรียนอย่างเป็นกิจจะลักษณะ แม้กระทั่งห้องน้ำที่ถูกต้องตามหลักสุขอนามัยก็ยังหายากเต็มที . . ความยากลำบากทั้งหลายของชาวบ้าน จึงยิ่งเป็นเหมือนพลังเร่งให้กลุ่มนักศึกษา ต้องเข้าไปสำรวจปัญหา สัมผัสชีวิต และแก้ไข  ... ด้วยการก่อสร้างถาวรวัตถุที่จะเป็นแหล่งเพาะบ่มความรู้ทางการศึกษาให้กับเยาวชนผู้ขาดโอกาส .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 03:29:04

ความคิดเห็นที่ 7   .. หลังจากเดินเท้าขึ้นมายังหมู่บ้านแล้ว นักศึกษาชาวค่ายทุกคน ต้องปักหลักใช้ชีวิตกินนอนอยู่บนภูเขาสูงเป็นเวลาประมาณ 10 วัน พร้อมกับภารกิจสำคัญที่รออยู่เบื้องหน้า คือ สร้างอาคารเรียนและห้องน้ำให้กับคนในหมู่บ้าน . . ในวันที่ผมเดินทางไปถึง เป็นหนึ่งวันก่อนการส่งมอบอาคารเรียนอย่างเป็นทางการ ภาพรวมของสิ่งก่อสร้างจึงเสร็จไปแล้วกว่าร้อยละ 90 เหลือเพียงการแต่งเติม เพิ่มความสวยงามอีกเพียงเล็กน้อย . . ความจริงแล้ว ค่ายอาสาฯ กับ นักศึกษาเป็นของคู่กัน และไม่ใช่เรื่องไกลตัว ... แต่ทว่าช่วงชีวิตนักศึกษาของผมนั้น ใช้เวลาไปทำกิจกรรมด้านอื่น จนไม่มีโอกาสได้สัมผัสประสบการณ์ชีวิตแนวนี้ ผมจึงรู้สึกทั้งอิจฉาทั้งชื่นชม กลุ่มนักศึกษาที่ยอมสละเวลา แรงกายแรงใจ มาทำสิ่งอันยิ่งใหญ่ซึ่งผมพลาดไปในชีวิตรั้วมหาวิทยาลัย ที่น่าทึ่งยิ่งขึ้นอีก คือ ค่ายอาสาฯครั้งนั้น มีกลุ่มนักศึกษาชาวญี่ปุ่นรวมอยู่ด้วยราว 15 คน ส่วนหนึ่งเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนที่สถาบันพระจอมเกล้าฯลาดกระบังโดยตรง ส่วนหนึ่งเป็นเพื่อนนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยอื่นในเมืองไทยที่บอกต่อๆกัน ... และมากไปกว่านั้น มีนักศึกษาบางคนเดินทางมาจากประเทศญี่ปุ่นเพื่อร่วมค่ายฯ โดยเฉพาะ . . ผมเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่า กิจกรรมที่ไม่มีคะแนนเก็บ ไม่มีการตัดเกรด อย่างการออกค่ายอาสาฯ จะกลายเป็นความทรงจำประทับใจ และฝังลึกมากกว่า วิชาที่พวกเขาและเธอเรียนได้เกรด A .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 03:30:48

ความคิดเห็นที่ 8   .. “ประกายแสงบนท้องฟ้า และผืนดิน” สายลมหนาวพัดผ่านผิวบางเบา ราวกับมาทักทายให้คนต่างถิ่นอย่างผมที่เพิ่งเดินทางมาครั้งแรก ได้ค่อยๆปรับตัวทำความรู้จักคุ้นเคย แม้อากาศบนยอดเขาสูงไม่แตกต่างกับอุณหภูมิในห้องปรับอากาศมากนัก ... แต่ลมเหนือผสมกับไอน้ำค้างยามค่ำคืน ก็ทำให้ผมสูดไอเย็นนั้นไปได้แค่ครึ่งปอด เพื่อไม่ให้ร่างกายรู้สึกหนาวจนเกินไป . . ลมหนาวพัดพาไอเย็นมากระทบผิวกาย ท่ามกลางกิจกรรมภาคกลางคืนก่อนวันส่งมอบอาคาร ซึ่งชาวบ้านได้มารวมตัวกันทั้งหมู่บ้าน กล่าวขอบคุณ พร้อมจัดการแสดงน่ารักๆของเด็กๆมาให้พวกเราได้ชม . กิจกรรมทั้งหมดจัดขึ้นภายในเต็นท์ขนาดใหญ่ที่ใช้ในงานออกร้านทั่วไป เพื่อบรรเทาไอเย็นจากน้ำค้าง แต่ผมกลัวว่าจะไม่ได้สัมผัสอากาศบนยอดเขา ตามประสาคนเพิ่งขึ้นมาเที่ยวภาคเหนือ จึงขอออกไปยืนข้างนอก รับลมหนาวท้าทายโรคหวัดเล่นๆ ซึ่งการออกไปนอกเต็นท์ ทำให้ผมยืนปะปนอยู่กับชาวบ้านชาวม้งที่ต่างก็เดินทางกันขึ้นมาชมการแสดง จึงมีโอกาสได้พูดคุยทักทายคนรอบข้างไปเรื่อย พร้อมทั้งสังเกตว่า ... ไม่ว่าจะเป็นเด็กตัวเล็กๆ ไปจนถึงคนเฒ่าคนแก่ ล้วนมีสีหน้าที่แสดงออกถึงความสุข คล้ายกับค่ำคืนนั้น เป็นงานรื่นเริงสำคัญของหมู่บ้านที่เงียบสงบบนยอดดอย .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 03:32:29

ความคิดเห็นที่ 9   .. กิจกรรมถัดจากการแสดงของเด็กๆ เป็นการโชว์ลีลาควงลูกดิ่งไฟของนักศึกษาจากแดนปลาดิบ ผมเก็บภาพไปพลาง ซึมซับบรรยากาศรอบตัวไปพลาง . . บรรยากาศแสนโรแมนติกที่ผมเพิ่งจะได้เห็นครั้งแรก คือ ท้องฟ้าที่แตกต่างกับท้องฟ้าในเมืองอย่างสิ้นเชิง ดาวนับล้านระยิบระยับอยู่บนฟากฟ้าสีดำสนิท ทำให้นึกถึงบทเพลงของนักร้องหลายต่อหลายคน ที่แต่งเนื้อร้องเกี่ยวกับดวงดาวเป็นล้านดวง ... คนแต่งเพลงต้องมาทำอารมณ์ หรือหาแรงบันดาลใจบนยอดเขาแบบนี้หรือเปล่านะ ? .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 03:33:24

ความคิดเห็นที่ 10   .. คืนนั้น ท้องฟ้าสว่างไสวไปด้วยแสงแห่งดวงดาว แต่หากดวงดาวเหล่านั้นมองลงมาบนผืนดิน ก็จะเห็นเช่นกันว่า มีแสงเป็นประกายมาจากดวงตาของชาวบ้านกลุ่มหนึ่ง ซึ่งกำลังจะได้รับโอกาสทางการศึกษาเพิ่มขึ้น . ... นั่นเป็นประกายของแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุข ซึ่งผมคิดว่า คงไม่ต่างไปจากความสว่างไสวของหมู่ดาวในค่ำคืนเดียวกัน .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 03:34:10

ความคิดเห็นที่ 11   .. “กลิ่นหมอกในแดดอุ่น” เสียงไก่ขันเป็นสัญญาณปลุกให้ผมรู้สึกตัวแทนเสียงปลุกของโทรศัพท์มือถือเหมือนเช่นทุกวัน แม้รู้สึกว่ายังนอนไม่ค่อยเต็มที่ตามประสาคนขี้เซา ...  แต่อากาศเย็นๆยามเช้าบนยอดเขา ซึ่งเรียกได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่าเป็น อากาศบริสุทธิ์ ก็เชื้อเชิญให้ผมออกไปสัมผัสและสูดกลิ่นไอแห่งความสดชื่น . . ในคืนแรกของการเยือนค่าย คณะของเราได้พักแรมกันบริเวณโครงการหลวงห้วยแล้ง ซึ่งตั้งห่างออกไปจากหมู่บ้านเล็กน้อย ผมรีบตื่นไปล้างหน้าล้างตา แล้วคว้าเสื้อแจ็คเก็ต พร้อมกล้องถ่ายรูป ... ออกตระเวนสำรวจพื้นที่โครงการหลวงตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง ด้วยกลัวว่า จะอดเห็นทะเลหมอก และพระอาทิตย์ขึ้นจากยอดดอย (เที่ยวเหนือครั้งแรก ความเห่อของผมไม่เป็นรองใคร) . . โดยเฉพาะหากคิดว่าในทุกๆเช้าที่ตื่นมาตามปกติ ต้องเจอกับสภาพรถติด ควันพิษ ตึกสูง แบบใน กทม. แล้วล่ะก็ ... ยิ่งทำให้ความง่วง หรือความอ่อนเพลียจากเมื่อวาน ถูกสลัดออกไปเป็นปลิดทิ้ง สุดท้าย ก็เป็นความคุ้มค่า เพราะภาพที่ผมได้เห็น คือ พระอาทิตย์เคลื่อนคล้อยลอยขึ้นมาจากทะเลหมอกช้าๆ แม้จะอบอวลด้วยลมหนาว แต่ทว่าโอบล้อมด้วยแดดอุ่น .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 03:35:43

ความคิดเห็นที่ 12   .. หลังดื่มด่ำรสชาติความงามของธรรมชาติไปแล้ว ผมกลับมาอิ่มหนำสำราญกับอาหารเช้าบริเวณค่ายพักแรม ก่อนจะเดินสำรวจพื้นที่โครงการหลวงอีกรอบ เพื่อเป็นการย่อยอาหารไปในตัว . บริเวณพื้นที่โครงการหลวงห้วยแล้ง ใช้เป็นพื้นที่ทำการเกษตร ปลูกพืชพันธุ์นานาชนิด เช้าวันนั้น ผมจึงได้อารมณ์เสมือนว่าตัวเองเป็น “หนุ่ม - อรรถพร ธีมากร” พระเอกหนังเรื่อง “The Letter จดหมายรัก” ... เพราะหากยังจำกันได้ พระเอกในเรื่องนั้นเป็นนักวิจัยการเกษตรทางภาคเหนือ น่าเสียดายที่อุตส่าห์พยายามเดินหาอยู่นานสองนาน ... ก็ไม่เจอ “แอน ทองประสม” ซักที .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 03:36:32

ความคิดเห็นที่ 13   .. “ความฝัน สู่ ความจริง” ในช่วงสาย คณะของเรา เดินทางกลับไปยังบ้านสะอาดบ้านปางหมูอีกครั้ง เพื่อร่วมพิธีรับมอบอาคารเรียนอย่างเป็นทางการ . เช้าวันนั้นความฝันของชาวหมู่บ้านสะอาดบ้านปางหมู ได้รับการเติมเต็มให้เป็นความจริง ความสุขและรอยยิ้มจากแววตาของคนในหมู่บ้าน จึงไม่ต่างไปจากคืนวานที่ผมได้เห็น ... โดยเฉพาะเด็กๆชาวเขาที่นอกจากจะได้รับอาคารเรียนเพื่อเป็นประโยชน์ด้านการศึกษาแล้ว ยังได้รับ ขนม ข้าวของเครื่องใช้ และอุปกรณ์การเรียน หอบหิ้วกลับไปเต็มสองมือ แทบไม่ต่างไปจากงานวันเด็ก ส่วนในฐานะผู้ให้อย่าง น้องๆนักศึกษาทั้งไทย และญี่ปุ่น ต่างก็อิ่มอกอิ่มใจไปตามๆกัน .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 03:38:54

ความคิดเห็นที่ 14   .. “เมกูมิ” นักศึกษาจาก Tokyo University of Foreign Studies เล่าให้ผมฟังว่า ...  เธอทราบข่าวเกี่ยวกับค่ายอาสาครั้งนี้ จากเพื่อนนักศึกษาชาวญี่ปุ่นที่มาแลกเปลี่ยนที่เมืองไทย สาวน้อยจากแดนอาทิตย์อุทัย จึงตัดสินใจเดินทางมาพร้อมกับเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่ง บินตรงจากโตเกียว มาสมทบกับคนอื่นๆที่ กรุงเทพฯ . . ผมฟังแล้วรู้สึกทึ่งในความมีจิตอาสาของนักศึกษาชาวญี่ปุ่นกลุ่มนี้ ที่อุตส่าห์ข้ามน้ำข้ามทะเล (แล้วก็ต้องมาข้ามภูเขาอีกที) มาทำกิจกรรมพัฒนาคุณภาพชีวิตให้กับคนต่างชาติ ต่างภาษา ต่างวัฒนธรรม เมกูมิ เล่าให้ผมฟังอีกว่า เธอเรียนภาษาไทยเบื้องต้น และชื่นชอบเมืองไทยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว  ... ฝันอยากจะมาเมืองไทยอยู่ตั้งนาน จนมีโอกาสได้ทำให้เป็นจริงเสียที เมื่อมาอยู่ในค่ายนี้ เพื่อนๆชาวไทย จึงตั้งชื่อภาษาไทยให้เธอว่า “แป้งร่ำ” ซึ่งเป็นชื่อที่เธอปลื้มมาก ... (ผมก็ปลื้มนะ) . . สาวโตเกียว บินลัดฟ้า มาทำตามความฝันที่เมืองไทย ... ฟังแล้วผมก็ได้แต่รำพึงรำพันในใจ เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ จะมีโอกาสได้ไปตามความฝันของตัวเอง ด้วยการปล่อยให้ “โตเกียวหมุนรอบตัว” บ้าง .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 03:41:31

ความคิดเห็นที่ 15   .. “เชียงรายเดินช้าๆ” หลังภารกิจส่งมอบอาคารเรียนพร้อมห้องน้ำมาตรฐานเสร็จสิ้น .. กลุ่มนักศึกษายังคงใช้เวลาเก็บอุปกรณ์ สัมภาระและบอกลาชาวบ้านอีก1วัน ส่วนคณะของผมนั้น ถือว่าหมดหน้าที่หลักแล้ว โปรแกรมที่เหลือก็มีเพียงเที่ยวเมืองเชียงรายให้คุ้มกับที่เดินทางมาไกล . แต่เอาเข้าจริงกว่าจะเดินทางลงมาจากดอย กว่าจะต้องไปกินอาหารตามร้านหรูๆ บรรยากาศดี ... ก็กินเวลาไปจนถึงช่วงเย็น ก่อนที่หัวหน้าคณะ(ทัวร์) จะเรียกให้มาพร้อมกันเพื่อทานอาหารค่ำอีกครั้งภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง (แต่กินฟรี เที่ยวฟรี ... ไม่บ่นก็ได้) . อาจจะดูเบื่อๆไปนิด แต่กิจกรรมส่งท้ายในยามค่ำคืน ก็ยังพอมีสิ่งที่ผมชอบ คือ การเดินชมตลาดไนท์บาซ่าร์ เชียงราย ซึ่งเป็นเวลาอิสระที่ทำให้ผมได้เดินเก็บภาพไปเรื่อยเปื่อย ... ถ่ายรูปสินค้าพื้นเมือง ฟังผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา รวมถึงฟังเสียงแม่ค้าหน้าใสๆในตลาดอู้คำเมืองไปจนเพลิน อากาศเย็นๆในปลายเดือนตุลาคม ผสมเข้ากับสำเนียงของคนเหนือที่นุ่มๆเนิบช้าแล้ว ยิ่งทำให้รู้สึกว่าเข็มนาฬิกาของคนที่นี่ มีจังหวะที่แผ่วเบานิ่มนวลกว่าคนเมืองใหญ่ .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 03:42:52

ความคิดเห็นที่ 16   .. “การเผชิญหน้า ที่ร้านเครื่องประดับ” วันรุ่งขึ้น คณะทั้งหมดมีโปรแกรมข้ามชายแดนที่ด่านแม่สาย - ท่าขี้เหล็ก ประเทศพม่า แต่ก่อนจะก้าวข้ามผ่านชายแดน ตารางทัวร์มาตรฐานก็แวะไปชมร้านพลอย ร้านอัญมณี เครื่องประดับอะไรสักอย่าง ซึ่งผมไม่สันทัดเอาเสียเลย . . เมื่อไม่รู้จะทำอะไร ผมจึงออกมาเดินโต๋เต๋บริเวณหน้าร้านแทน จนกระทั่งเจอจิ๊กโก๋เจ้าถิ่นสองราย เดินเข้ามามองหน้า!! ด้วยพื้นฐานแล้ว  ผมเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตัว ใจเย็น และไม่อยากมีเรื่องราวกับใคร ทั้งยังตระหนักเสมอว่าเราเป็นคนต่างถิ่น ... จึงเอ่ยคำทักทายไปก่อนอย่างสุภาพ จนกระทั่งผูกมิตรกับมิตรภาพใหม่ได้ในเวลาอันรวดเร็ว เร็วชนิดที่ว่า เผลอแวบเดียวก็ขึ้นมานอนบนตักซะแล้ว .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 03:47:15

ความคิดเห็นที่ 17   .. “พม่า 1 ชั่วโมง” ผมเคยไปต่างประเทศครั้งแรก คือ นั่งแพขนานยนต์ไปประเทศมาเลเซีย ผ่านทางด่านตากใบ แต่ประสบการณ์ไปครั้งนั้น ไม่ได้สร้างความรู้สึกแตกต่างอะไรในความเป็นต่างประเทศ เพราะไม่ได้เข้าไปไกลจากเขตแดน นอกจากเดินดูสินค้าใกล้ๆจุดตรวจ แถมแม่ค้าชาวมาเลย์ พูดไทยปร๋อ ชัดยิ่งกว่าชาวบ้านทางภาคใต้บางคนด้วยซ้ำ . แต่สำหรับการข้ามชายแดนไปพม่าครั้งนี้ ผมมีโอกาสยกระดับการเที่ยวต่างประเทศกว่าเดิม ...  เมื่อคณะทัวร์เจ้าภาพให้อิสระราว 1 ชั่วโมง ใครอยากไปไหนก็ไป คนขี้เห่ออย่างผม รับทราบคำสั่งโดยไม่ต้องย้ำ รีบต่อแถวจ่ายค่าธรรมเนียมข้ามแดน สำหรับใบอนุญาตชั่วคราวไปเที่ยวต่างประเทศทันที .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 03:48:32

ความคิดเห็นที่ 18   .. “สี่สิบ่ะ ปายมั้ย โคละสี่สิบ่ะเอง... ยี่สิก็ได้นะ” เสียงคุณลุงคนขับรถตุ๊กตุ๊กรับจ้างชาวพม่า พยายามสื่อสารให้ผมเข้าใจถึงอัตราค่าโดยสารสำหรับการนำไปชมสถานที่ท่องเที่ยวใกล้ๆประมาณ 4 – 5 แห่งในจังหวัดท่าขี้เหล็ก ประเทศพม่า แต่ผมจำต้องเล่นตัว วางฟอร์มสักนิด ไม่ให้ใครรู้ว่าเป็นพวกหน้าใหม่ จึงเดินเลยผ่านไปไม่ได้ทักทายตอบ . ส่วนหนึ่งเพราะมีจุดมุ่งหมายอยากไปชมร้านค้าตามแนวชายแดนก่อน ... ด้วยความอยากรู้ว่า สินค้าละเมิดลิขสิทธิ์ทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็น แผ่นซีดี - ดีวีดี หนัง เพลง คาราโอเกะ ฯลฯ จะมีราคาถูกสมคำร่ำลือหรือเปล่า ...ซึ่งก็เป็นจริงตามที่เคยได้ฟังมา เพราะแผ่นหนัง - เพลงละเมิดลิขสิทธิ์ในเมืองไทยที่ว่าถูกๆแล้ว ต้องชิดซ้ายไปเลย ... เมื่อพ่อค้าชาวพม่าขายกัน 5 แผ่น 100 บาท ผมใช้เวลาเดินชมพอเป็นพิธี โดยไม่ได้ซื้ออะไรติดมือกลับมา (ไม่ใช่ว่าจะสร้างภาพเป็นคนดีมีศีลธรรมอะไร 100% หรอกนะครับ  ... แต่มันไม่มีแผ่นเกมส์คอมพิวเตอร์ขายตะหาก แฮ่...) ผมจึงชักชวนเพื่อนๆร่วมคณะอีกสองคน เดินกลับไปหาบรรดาคนขับรถตุ๊กตุ๊กรับจ้างกลุ่มเดิมอีกครั้ง .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 03:50:24

ความคิดเห็นที่ 19   .. ลุงคนหนึ่งเดินมาบอกเราว่า คนละ 40 บาท อยากไปเที่ยวที่ไหนก็ได้ จะนานแค่ไหนก็ได้ ... ด้วยเห็นว่า หน้าตาลุงชาวพม่าคนนี้ ดูซื่อๆ ไม่ค่อยตามตื้อพวกเรามากจนเกินงาม จึงตัดสินใจเลือกคนขับรถตุ๊กตุ๊กผู้โชคดีรายนี้ . . คนขับชาวพม่า พาเราตระเวนไปเที่ยวชมวัดต่างๆในตัวเมืองท่าขี้เหล็ก ซึ่งผมมองว่า สถาปัตยกรรมต่างๆของวัดวาอารามในประเทศพม่านั้น สวยงามไม่แพ้เมืองไทย จะต่างกันบ้างเพียงรายละเอียดเล็กๆน้อยๆเท่านั้น แต่สิ่งที่ต่างกันมาก คือ สภาพบ้านเรือนและคุณภาพชีวิตของประชาชน เพราะสังเกตจากถนนหนทาง บ้านเรือน อาคาร ร้านค้า และการใช้ชีวิตของชาวบ้านแล้ว ต้องยอมรับว่า ยังดูล้าหลังกว่าไทยไปหลายปี .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 03:51:22

ความคิดเห็นที่ 20   .. สาเหตุที่เป็นเช่นนั้น ไม่มีอื่นใด นอกจากผลของระบอบการปกครองเผด็จการทหารของพม่า ที่รวมศูนย์อำนาจและผลประโยชน์ไว้ที่กลุ่มผู้นำรัฐบาลทหาร ส่งผลต่อเนื่องให้พม่า มีประเทศคู่ค้า หรือ ลงทุนทางเศรษฐกิจอยู่เพียงไม่กี่ประเทศ ซึ่งก็เป็นเรื่องที่น่าเสียดายมาก สำหรับประเทศ ที่มีศิลปวัฒนธรรม ประเพณี ที่น่าสนใจไม่น้อย .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 03:52:01

ความคิดเห็นที่ 21   .. หากเอ่ยถึงความสัมพันธ์ หรือการมองสถานะระหว่างประเทศ คงปฏิเสธได้ยากกว่า ในภาพรวม คนไทยเรามองชาวพม่าเป็นชาติที่ด้อยกว่า . ผมเองก็ไม่ปฏิเสธความรู้สึกนั้น ... แต่เมื่อได้เข้าไปสัมผัสความด้อย และความล้าหลังด้วยตนเองเป็นครั้งแรก ก็ต้องมองไปที่ต้นเหตุ คือ รัฐบาลทหารพม่าอีกรอบ เพราะผู้นำทหารนั้นมองประชาธิปไตยและการร่างรัฐธรรมนูญแห่งชาติเป็นเพียงเครื่องมือซื้อเวลากับนานาประเทศเท่านั้น .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 03:52:50

ความคิดเห็นที่ 22   .. ผมเปรยเล่นๆกับเพื่อนร่วมทางว่า ... เมื่อได้มาเห็นสภาพบ้านเมืองที่ล้าหลังแบบนี้แล้ว น่าจะลองสวมเสื้อสกรีนคำว่า “ปลดปล่อย อองซาน ซูจี” เข้าไปเดินเล่นในพม่าเหมือนกันนะ แต่หากผมทำจริงล่ะก็ จากการเที่ยวพม่า 1 ชั่วโมง ผมอาจได้รับสิทธิพิเศษจากทางการทหาร ให้อยู่พม่า เพิ่มเป็น 1-5 ปี .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 03:53:48

ความคิดเห็นที่ 23   .. น่าเสียดายที่มีเวลาอย่างจำกัด การเยือนพม่าอย่างไม่เป็นทางการของผมในครั้งนี้ จึงใช้เวลาไปเดินกินลมชมพม่าได้เพียงชั่วโมงเศษ จากนั้นต้องรีบเข้ามาฝั่งไทย เพื่อเดินทางกลับสู่กรุงเทพฯ แต่ระยะเวลาสั้นๆ เพียงแค่ข้ามฝั่งชายแดน ... ผมก็เริ่มรู้ตัวแล้วว่า สมองกำลังซึมซับสิ่งที่คล้ายกับเป็นแรงบันดาลใจ หรือแรงกระตุ้นบางอย่าง .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 03:54:26

ความคิดเห็นที่ 24   .. “เปลี่ยน” ระหว่างเดินทางด้วยรถตู้ไปยังสนามบิน ขณะที่เพื่อนร่วมทางหลายคนนั่งคุยกันออกรส บ้างก็งีบหลับเอาแรง ... แต่ผมกลับนั่งคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันสองวันที่ผ่านมาอย่างเงียบๆ คิดถึงแววตาของเด็กชาวเขาเผ่าม้งขณะที่ได้รับเสื้อยืดตัวใหม่ คิดถึงอาหารมื้อค่ำแบบง่ายๆที่ร่วมทานกับน้องๆนักศึกษาในค่ายอาสาฯ คิดถึงแสงแดดอ่อนๆยามเช้าบนโครงการหลวง คิดถึงลมเย็นๆในตลาดไนท์บาซ่าร์ คิดถึงเด็กพม่าแต่งตัวมอซอที่เดินเข้ามาขายโปสการ์ด ฯลฯ . ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่า ความคิดถึงที่ว่าเป็นความรู้สึกในแง่มุมไหน โหยหา โศกเศร้า ตื่นเต้น ประทับใจ ซาบซึ้ง หรือฟุ้งซ่าน . แต่ผมแน่ใจเป็นอย่างยิ่งว่า ประสบการณ์สั้นๆที่ได้มาตลอด 2 – 3 วันจากการเดินทางในครั้งนั้น คงทำให้มุมมองของตัวเองที่มีต่อโลกกว้างขึ้นกว่าเดิมอีกนิด และบางทีเมื่อกลับมาถึงกรุงเทพฯ ผมอาจจะต้องเริ่มคิดเริ่มทำอะไรใหม่ๆดูบ้าง .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 03:55:37

ความคิดเห็นที่ 25   .. หลังจากวันนั้น คนที่ไม่ค่อยเห็นประโยชน์สำคัญจากการเดินทางไปท่องเที่ยวอย่างผม ... ก็เริ่มมีมุมมองความคิดที่เปลี่ยนไป แม้จะยังมีอุปสรรคมาขัดขวางไฟในการเดินทาง จนบางครั้งเริ่มจะมอดเอาดื้อๆไปบ้างเหมือนกัน ... ทั้งจากภาระค่าใช้จ่ายด้านอื่น รวมถึงข้อจำกัดเรื่องเวลาจากหน้าที่การงาน ที่ต่างก็มาคอยฉุดรั้งให้ผมเดินไปข้างหน้าได้อย่างเชื่องช้า จนต้องใช้เวลามากถึง 2 ปี . . แต่ในระยะเวลาเกือบ 2 ปี ก็เป็นช่วงชีวิตที่ผมให้เวลากับการศึกษาข้อมูลทั้งจากหนังสือ และเว็บบอร์ดหัวข้อการท่องเที่ยวเพิ่มขึ้น ค่อยๆอ่านเอาความรู้ ค่อยๆดูเป็นแรงบันดาลใจ ... ว่าการเดินทางของคนอื่นนั้นเป็นอย่างไร . . . . . แล้วมันจะน่าตื่นเต้นขนาดไหน หากในวันหนึ่งเราจะเริ่มต้นมี “บทบันทึกการเดินทาง” ของตัวเอง - (ไม่) จบบริบูรณ์ – เพราะเรื่องราวทั้งหมดนี้ คือ ... “จุดเริ่มต้น” .. จากคุณ : POGGHI เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 03:57:16

ความคิดเห็นที่ 26   จุดเริ่มต้น คือตอนเด็กๆ คุณพ่อชอบพาไปเที่ยว บ้านอยู่ต่างจังหวัด ท่านเข้ากรุงเทพฯเรื่องงาน ก็จะเอาลูกคนนั้นบ้าง คนนี้บ้าง ผลัดกัน ไปด้วย ท่านไปต่างประเทศ ก็จะซื้อของแปลกๆมาฝาก เอารูปมาให้ดู พร้อมเล่าเรื่องต่างบ้านต่างเมือง พอโตหน่อยถูกส่งไปเรียนอีกที่หนึง ไกลจากบ้านหลายร้อยกิโล เลยได้เดินทางบ่อย เวลาเรียนหนังสือ ครูจะถามว่าใครเคยไปโน่นมาบ้าง ไปนี่มาบ้าง เราจะเป็นคนที่ตอบว่า เคยไป มากที่สุด ทั้งเพื่อน ทั้งครู ก็มักทึ่งว่า ยัยคนนี้ เรื่องเรียนไม่เคยเอาไหน แต่เรื่องเที่ยว หล่อนเด่นเด้งมาก ...ชอบรีวิวของป๊อกกี้มากจ้ะ จากคุณ : cultureclub เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 04:27:07

ความคิดเห็นที่ 27   สวัสดีค่ะคุณ..POGGHI... อ่านกี่ครั้งกี่ครั้ง.......... ก็ยัง....ยอดเยี่ยมทั้งน้ำคำและภาพชิวิตเล่าเรื่อง ---------------------------------------------- จุดเริ่มต้น ที่เป็นแรงบันดาลใจในการเดินทาง ----------------------------------------------- ทุนการศึกษาไปเรียนต่างประเทศ course  สั้นๆ ตั้งแต่นั้นมา.......คิดว่า......การเดินทาง...คิอ.. กำไรชิวิต....คือ..มิตรภาพ........คือ.....การปรับตัว คือ................... มุมมองด้านบวกที่เรามองผู้คนต่างเชื้อชาติ....... ต่างวัฒนธรรม......................................... คือ....การมองโลกในแง่ดี.......................etc. และสุดท้าย......ถือคติว่า......................... My life  is  travelling............................. จากคุณ : phuketian เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 04:55:55

ความคิดเห็นที่ 28   ผมจอง น้อง เมกูมิ ^o^ ภาพสวยมากเลยครับคุณ POGGHI + เรื่องราวน่าสนใจ อ่านแล้วคิดถึงบ้าน ~>__<~ จากคุณ : CharliePapa เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 04:56:52

ความคิดเห็นที่ 29   รีวิวของน้าป๊อกกี้เหมือนหนังสือเล่มนึงที่ไม่ได้สวยแค่หน้าปก แต่เรื่องราวยังชวนสนุกให้ผู้อ่านได้เพลิดเพลินทุกครั้งที่หยิบมาอ่าน ไม่กว่ากี่ครั้งก็ต้องขอบคุณที่ถ่ายทอดเรื่องราวดีดีผ่านมาทางรูปภาพและเนื้อหามาให้ผู้ชมได้อ่านเสมอๆ...ขอบคุณค่ะ   @^_^@ จากคุณ : CX gal เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 05:42:58

ความคิดเห็นที่ 30   Road Trip อีกแล้นน่อ น้องปฏิบัติหน้าที่ (นางงามมิตรภาพพันทิป) อยู่ที่พังงามา review แถวนี้หน่อยสิก๊ะ จากคุณ : ladydunce เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 06:17:13

ความคิดเห็นที่ 31   ขอเข้ามาจองความเห็นไว้ก่อนนะคะป้อกกี้คนดี (เพิ่งจะคิดถึงก่อนไปนอนเมื่อคืนนี้นะคะนี่)เดี๋ยวบ่ายๆมาคอมเม้นท์แบบเต็มๆ นะคะ กดโหวตและเก็บเข้าคลังกระทู้ไว้ให้เรียบร้อยแล้วค่า จากคุณ : สาวหน้าใส เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 06:19:19

ความคิดเห็นที่ 32   ปล. คิดถึงข้าวโอ๊ตมากๆเลย ขอฝากไปหาความเห็นของน้องสาวที่ 30น่อยนะคะ จากคุณ : สาวหน้าใส เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 06:21:34

ความคิดเห็นที่ 33   ผมไปเชียงรายมา 2 ครั้ง ชอบม๊าก อยากไปอีก แต่คุณแฟน ขอพักเขา ปีนี้ก็เลยแพลนทะเล ถ่ายทอดเรื่องราวผ่านรูปภาพ ร้อยเรียงตัวหนังสือได้งดงาม ออกหนังสือบันทึกนักเดินทางเลยดีกว่าครับ จากคุณ : jeakja เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 06:34:39

ความคิดเห็นที่ 34   ตามชมรีวิว  เช่นเคยครับ จากคุณ : [Cha] เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 06:47:25

ความคิดเห็นที่ 35   ชื่นชมรูปสวยๆ คำบรรยายซึ้งๆ เหมือนเช่นเคย... จากคุณ : แมงซุ่มมืด เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 06:54:04

ความคิดเห็นที่ 36   วันนี้ดีใจจัง  ตื่นมาก็ได้เจอเรื่องดี ๆ สบายดีหรือเปล่าคะ Pogghi ? ดีใจด้วยนะคะที่ค้นพบตัวเองได้ในวันเวลาอันสั้น  เพราะสำหรับตัวเองกว่าจะแยกออกมาได้ว่าชอบและอยากทำอะไรก็ปาเอาไปค่อนชีวิตซะแล้ว   ลองย้อนคิดกลับไปถึงเรื่องราวของตัวเอง แม้ว่าบทแรกของการเดินทางในฐานะสมาชิกคนหนึ่งในครอบครัวรถไฟ  จะเริ่มต้นมาพร้อมกับบทเรียนบทแรก กอไก่ ขอไข่ ในรั้วโรงเรียน  และเป็นเรื่องธรรมดาในเวลานั้นที่เด็กบ้านทุ่งบ้านป่าจะต้องนั่งรถไฟข้ามตำบล ข้ามอำเภอ ไปไหนมาไหนเพียงลำพัง   การเดินทางด้วยตัวเองเป็นเรื่องคุ้นเคย แต่ว่าบทแรกของการท่องเที่ยวนั้นมาเริ่มต้นเอาจริง ๆ เมื่อเข้ามาเรียนต่อที่ในกรุงเทพฯ กับผองเพื่อนชาวแค้มป์  โบกรถเที่ยว กางเต้นท์นอน  กินข้าวกับไข่เจียว มาม่าอืด  และที่สำคัญคือคือรอยยิ้มและน้ำใจที่พบเห็นได้บนเส้นทาง   ที่เห็นแล้วอิ่มไปหลายวัน จากคุณ : ป้าทุยบ้านทุ่ง เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 07:13:00

ความคิดเห็นที่ 37   วันนี้ดีใจจัง  ตื่นมาก็ได้เจอเรื่องดี ๆ สบายดีหรือเปล่าคะ Pogghi ? ดีใจด้วยนะคะที่ค้นพบตัวเองได้ในวันเวลาอันสั้น  เพราะสำหรับตัวเองกว่าจะแยกออกมาได้ว่าชอบและอยากทำอะไรก็ปาเอาไปค่อนชีวิตซะแล้ว   ลองย้อนคิดกลับไปถึงเรื่องราวของตัวเอง แม้ว่าบทแรกของการเดินทางในฐานะสมาชิกคนหนึ่งในครอบครัวรถไฟ  จะเริ่มต้นมาพร้อมกับบทเรียนบทแรก กอไก่ ขอไข่ ในรั้วโรงเรียน  และเป็นเรื่องธรรมดาในเวลานั้นที่เด็กบ้านทุ่งบ้านป่าจะต้องนั่งรถไฟข้ามตำบล ข้ามอำเภอ ไปไหนมาไหนเพียงลำพัง   การเดินทางด้วยตัวเองเป็นเรื่องคุ้นเคย แต่ว่าบทแรกของการท่องเที่ยวนั้นมาเริ่มต้นเอาจริง ๆ เมื่อเข้ามาเรียนต่อที่ในกรุงเทพฯ กับผองเพื่อนชาวแค้มป์  โบกรถเที่ยว กางเต้นท์นอน  กินข้าวกับไข่เจียว มาม่าอืด  และที่สำคัญคือคือรอยยิ้มและน้ำใจที่พบเห็นได้บนเส้นทาง   ที่เห็นแล้วอิ่มไปหลายวัน จากคุณ : ป้าทุยบ้านทุ่ง เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 07:13:44

ความคิดเห็นที่ 38   เช้านี้โชคดีมาก ๆ ครับได้อ่านเรื่องราวดี ๆ จากพี่ป๊อกกี้รับวันใหม่สัปดาห์ใหม่เลย ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ ที่นำมาแบ่งปันกันนะครับ และขอบคุณภาพสวย ๆ เนื้อหายอดเยี่ยมเช่นนี้ครับ จากคุณ : P.S. i love you เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 07:30:38

ความคิดเห็นที่ 39   คิดถึงภาพแนว life ของพี่ป๊อกกี้มากเลย มาเช้าวันนี้ ได้เห็นภาพสวยๆ เรื่องราวดีๆ...วันนี้คงทำงานอย่างแฮปปี้เลย ชอบประโยคสุดท้ายมาก....นี่เป็นเพียงการเริ่มต้นของการเดินทาง...จริงๆค่ะ จากคุณ : แมวน้อยใส่ทูพีช เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 07:36:03

ความคิดเห็นที่ 40   เรื่องราวน่าอ่านเหมือนเคยครับ   คุณป๊อกกี้ ส่วนจุดเริ่มต้นที่เป็นแรงบันดาลใจ ก็ไม่ใช่ที่ไหนครับ ที่ห้อง Blue Planet นี่เอง จากคุณ : One Light One Shadow เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 07:40:58

ความคิดเห็นที่ 41   ชอบเรื่องราวดีๆ จากพี่ป๊อกกี้ (ขออนุญาตเรียกพี่นะครับ) จังเลย มาแชร์มั่ง เกี่ยวกับจุดเริ่มต้นของการเดินทาง เริ่มจากตอนเด็กๆ มีวันหยุดยาวเมื่อไหร่ เป็นต้องออกเดินทางหาที่เที่ยวทุกครั้ง ส่วนมากจะไปตามเกาะทางภาคใต้ ทำให้ในชีวตนี้ ไปจนเกือบจะครบทุกเกาะแล้วทางภาคใต้ ต่อมาเมื่อโตขึ้นมีงานมีการทำก็เริ่มเที่ยวกับเพื่อน พอมีกล้อง DSLR ใช้ ก็เริ่มถ่ายรูปมากขึ้น จากเมื่อก่อนไม่เคยถ่ายรูปเลย จนเมื่อปีที่แล้วมีเพื่อนบอกให้ลองเข้ามาดูในห้องนี้สิ มีทั้งที่เที่ยว แล้วก็รูปสวยๆ จากคนที่ไปเที่ยวมา เลยเกิดแรงบันดาลใจในการไปเที่ยว เพื่อเก็บข้อมูลรายละเอียดและรูปภาพที่พอไปวัดไปวาได้มาฝากเพื่อนๆ ในนี้หล่ะครับ จากคุณ : Yukung เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 07:43:52

ความคิดเห็นที่ 42   ตามป๊อกกี้มาเที่ยวรำลึกเจียงอาย เรื่องราวน่าสนใจนะ แล้วก็ชอบ คห 2  กะ สาวโตเกียวจัง   จากคุณ : 3KKK เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 07:51:51

ความคิดเห็นที่ 43   มาทักกันก่อนครับ ต้องรีบไปทำงาน เดี๋ยวค่อยกลับมาดู กระทู้ที่ต้องติดตาม และตามติดๆ !! จากคุณ : Zview เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 07:58:33

ความคิดเห็นที่ 44   มาตอนตลาดวายอีกแล้ว  555 สวัสดีครับ คุณป้อกกี้ๆ  ไม่ทราบว่ารสอะไรอ่ะ จากคุณ : bicycle_trend เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 07:59:42

ความคิดเห็นที่ 45   ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ นะคะ มีแรงบันดาลใจจากห้อง Blue Planet และคนที่นี่เหมือนกันค่ะ เลยทำให้ได้รู้ว่าส่วนลึกแล้วตัวเองชอบแบบนี้นี่เอง จากคุณ : route rover เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 08:01:20

ความคิดเห็นที่ 46   สไตล์  POGGHI .... ใช้กล้องอะไรก็ยังคงเป็นสไตล์  POGGHI .... จำได้มั้ยครับ....เคย comment ไว้ให้ในกระทู้ผมว่า.... " มีความทรงจำ ณ . วินาทีที่ปลายนิ้วกดลงบนชัตเตอร์ " .... กระทู้นี้แสดงให้เห็นชัดเจน....แม้เวลาจะผ่านไปหลายปี แต่ความทรงจำยังอยู่ในรูปทุกๆรูป.... สะพานข้ามแดนที่ท่าขี้เหล็ก...ผมเดินข้ามหลายสิบรอบ.... ทำไม๊....ทำไม....ไม่เคยคิดจะถ่ายรูปให้ออกมาดูดีแบบนี้มั่ง.... กระทู้นี้ใกล้บ้านนอกที่ผมอยู่มาอีกนิดละ.... มาอีกรอบมั้ยครับ....เดี๋ยวพาเที่ยว....แต่ไม่มีน้องๆมาคอยต้อนรับนา.... แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 53 10:39:23 แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 53 08:23:58 จากคุณ : LVP@HEART เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 08:06:10

ความคิดเห็นที่ 47   จำได้ว่าเมื่อก่อนตอนยังแบมือขอตังก์ ก็เที่ยวแนวฉิ่งฉับทัวร์ เฮฮาไปกะเพื่อนๆ เมื่อทำงานหาเงินได้เอง เริ่มมองหาการท่องเที่ยวที่มันสะดวกสบาย ออกแนวเปลี่ยนที่กิน ที่นอนมากกว่าจะเที่ยวแบบลุยๆ จากคุณ : areewan เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 08:07:01

ความคิดเห็นที่ 48   ตามมาสู่จุดเริ่มต้นด้วยนะคะ..... .......การที่คน 1 หนึ่งคนทำให้ได้รู้ว่า  ยังงัย  76 (+1) จังหวัด  ย่อมดีกว่า 50 เขตใน กทม. แน่นอน....แต่ก่อนตัวเองเคยพูดว่า...ถ้า 50 เขตใน กทม. ไปไม่ทั่ว  ก็จะไม่ออกนอกเมืองเป็นอันขาด....แต่ตอนนี้...ทำไม่ได้แล้ว จากคุณ : กานพลู...คนชอบเที่ยว เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 08:10:18

ความคิดเห็นที่ 49   ขอบคุณที่พาไปเที่ยวเชียงรายครับ พี่ป๊อกกี้ เข้ามาดูรีวิวของพี่ป๊อกกี้ทีไร ได้อ่านเนื้อหาที่ดีๆ ตลอดเลยครับ ขอบคุณสำหรับรีวิวดีๆ ครับ จากคุณ : นายโอเลี้ยง (ปลาหมึกน้อยกับนายโอเลี้ยง) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 08:23:18

ความคิดเห็นที่ 50   ภาพแนว life ของพี่สุดยอดครับ ตามไปเที่ยวพร้อมคำบบรยายดีๆๆด้วย สุดยอดครับ   พี่....สุดยอด จากคุณ : ชายเอ ทุ่งรังสิต เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 08:24:31

ความคิดเห็นที่ 51   รูปสวย  บรรยายเยี่ยม  ขอบคุณครับ จากคุณ : เล็กทาโร่ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 08:38:46

ความคิดเห็นที่ 52   มาให้กิฟ จุดเิริ่มต้นของการเดินทางเหรอคะ เริ่มจากคุณแม่ค่ะ และญาติพี่น้อง ที่ต่างก็เป็นนักท่องเที่ยวและเดินทาง พร้อมกับหนีบเราไปโน่นมานี่ด้วย เลยกลายเป็นคนที่ชอบเดินทางมาโดยตลอดคุ่ะ จากคุณ : สาวไกด์ใจซื่อ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 08:42:41

ความคิดเห็นที่ 53   เข้ามาุดูกระทู้พร้อมฮัมเพลง ณ ราตรีหนึ่งซึ่งยังฝังใจเชียงรายฟ้าแจ่ม...... จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 08:59:13

ความคิดเห็นที่ 54   ... หนุ่ม อรรถพร เลยเหรอ น้า 555+ บางทีจุดกำเนิดการเดินทางจริงๆของผมมันก็ยากจะไปตัดสินเหมือนกันนะ เพราะมันก็เที่ยวบ้าง ออกต่างจังหวัดบ้างมาตั้งแต่สมัยเรียน เพียงแต่อาจจะยังไม่เข้มข้นเท่าตอนนี้ พร้อมกับมาสนุกกับการ บันทึกการเดินทาง ผ่านรูปถ่ายด้วยอีก ตรงนี้เป็นอีกจุดที่ทำให้มุมมองการเดินทางเปลี่ยนไปเยอะเลย ... จากคุณ : the Sixth Floor เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:00:26

ความคิดเห็นที่ 55   เข้ามาชมภาพงามๆ แบบว่าขาประจำ.... จากคุณ : chaoswalker เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:03:59

ความคิดเห็นที่ 56   ถึงแม้จะเป็นเรื่องราวในอดีต  และรูปภาพเก่าๆ  ที่เวลาเราหยิบขึ้นมาดูและนึกถึงมันที่ไร ก็อดชื่นใจไม่ได้  ... ป๊อกกี้เขียนออกมาได้ความรู้สึก เหมือนเรื่องราวเพิ่งผ่านมาไม่นานมานี้เอง  ... มุมมองผ่านเลนซ์  นี่แหละ  ป๊อกกี้  ..  ใช่เลย จากคุณ : ป้าเกษ (inhouse) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:06:27

ความคิดเห็นที่ 57   ตามมาชมสาวญี่ปุ่นครับ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆครับ จากคุณ : โบริโบริ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:09:24

ความคิดเห็นที่ 58   จุดเริ่มต้นของการเดินทางเหรอ ฮืม จำได้ว่า เดินทางบ่อย ตั้งแต่เด็กแล้ว ทั้งรถไฟ รถประจำทาง (ไม่มีรถส่วนตัว) ปีละหลายครั้ง พอโตขึ้นมาหน่อย ก็ไปทัวร์กับโรงเรียน ซะส่วนใหญ่ สมัยเรียนแทบไม่ได้เที่ยวเลย ติดเรื่องค่าใช้จ่าย (ฮิฮิ) จนเริ่มทำงาน ได้คุยกับเพื่อนผ่าน โลกไซเบอร์ (เชยจัง) ที่แรกที่ชวนกันไป คือภูกระดึง ได้เจอมิตรภาพ ได้มุมมองใหม่ ได้เจอเพื่อนใหม่ (ที่คิดอะไรเหมือนๆกัน) ถึงรู้ตัวว่าชอบการเดินทางแบบนี้  แบกเป้ กางเต้นท์ นอนกลางดิน กินกลางดาว   มันก็ได้รสชาติชีวิตไปอีกแบบ ปัจจุบัน ก็ได้ BP นี้แหละเป็นตัวจุดประกาย ดูทุกวัน อยากไปมันซะทุกที่ จนเพื่อนว่าเพ้อเจ้อ ขอบคุณสำหรับรีวิวดีดี ค่ะ จากคุณ : เอน้อย ณ ซอย 6 เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:10:21

ความคิดเห็นที่ 59   มาแซวเหมือนน้าชั้น 6 โห คิดว่าตัวเองเป็นหนุ่ม อรรถพร ว่างั้น อ่านรีวิวของป๊อกกี้แล้ว เพลิดเพลินมาก เขียนดีกว่านักเขียนในหนังสือเที่ยวที่มีวางขายตามท้องตลาดซะอีก เขียนหนังสือเถอะ จะอุดหนุน .................................... ปฐมบทของการท่องเที่ยว มาจากการส่งโปสการ์ดหาเพื่อนสมัยเรียนที่บุรีรัมย์ด้วยกัน คนหนึ่งไปเรียนในกรุงเทพ เราก็ไปเรียน มข. พยามหาโปสการ์ดสวยๆ ส่งไป พอมันส่งกลับมาคืน สวยกว่าของเราอีก หลังจากนั้นก็สะสมไว้ แล้วก็พยายามเดินทางไปสถานที่นั้นๆ ทั้งประทับใจ ทั้งไม่ประทับใจ มันไม่เห็นเหมือนในรูป นี่หว่า พอได้เที่ยวแล้วก็ติด ว่ามั๊ย!!! จากคุณ : Sugarbean เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:23:00

ความคิดเห็นที่ 60   ขอบคุณสำหรับกระทู้สร้างแรงบันดาลใจค่ะ  ได้อ่านเรื่องราวดีๆ แต่เช้า ทำให้มีแรงทำงานเก็บเงินไปเที่ยวต่อไปค่ะ จากคุณ : ohkouu เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:30:26

ความคิดเห็นที่ 61   สวยงามมากๆครับ... ยังไม่เคยไปเชียงรายเลย คงต้องหาเวลาไปให้ได้สักครั้ง ขอบคุณนะครับ จากคุณ : TeeChoco เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:31:34

ความคิดเห็นที่ 62   สุดยอดเช่นเคยครับ ชอบบทบรรยาย อ่านแล้วได้อารมณ์ หายไปนาน กลับมาทีก็ไม่ทำให้ผิดหวังครับ จากคุณ : ม่วงมหากาฬ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:33:35

ความคิดเห็นที่ 63   ภาพถ่าย แต่ละภาพ มักมีเรื่องราว และ ความทรงจำ แฝงอยู่ในภาพ นั้นๆทั้งสิ้น ... การได้ย้อนอดีต กลับไปชมภาพที่มีความหมายเหล่านั้น ... ก็ช่วยทำให้สามารถนึกถึงเรื่องราวประทับใจที่ดีเหล่านั้น  ยิ้มไปกับมัน และนึกถึงความสุขที่ได้มานะครับ " จุดเริ่มต้นของผม  "  ... ก็เกิดขึ้นจากใน BP  เนี่ยล่ะครับ ... แรงบันดาลใจ ที่ทำให้หลงใหล การท่องเที่ยว ก็เกิดขึ้นจากทุกๆคน รอบๆตัวผม ในบอร์ดแห่งนี้ ครับ จากคุณ : ต่ายน้อย (coopers2006) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:35:18

ความคิดเห็นที่ 64   เข้ามาเติมเต็มเช้านี้ให้สดใสขึ้นด้วยภาพและเรื่องราวจากคุณป๊อกกี้...... แม้จะเป็นภาพที่ผ่านมาหลายปี แต่ยังสัมผัสได้ถึงความมีชีวิตในภาพเหมือนเดิมค่ะ ส่วน “จุดเริ่มต้น ที่เป็นแรงบันดาลใจในการเดินทาง” ของเค้าเหรอคะ.... คงได้สายเลือดมาจากคุณพ่อ เพราะคุณพ่อเดินทางมาจากดินแดนแสนไกล สมัยเด็ก ๆ คุณพ่อมักจะพาเราไปที่นั่นที่นี่  ทำให้รู้สึกว่าโลกนี้ช่างกว้างใหญ่ เรียกได้ว่ากลายเป็น "เสพติดการท่องเที่ยว" เลยก็ว่าได้ค่ะ ทุกวันนี้ แม้ว่าโอกาสในการเดินทางจะน้อยลงไปเนื่องจากภารกิจในชีวิตประจำวัน แต่ตั้งแต่ได้มาอยู่บ้าน บีพี ทำให้รู้สึกว่ายังคงเหมือนได้เดินทางทุก ๆ วัน ต้องขอขอบคุณ คุณป๊อกกี้ มาก ๆ นะคะ ที่เอาเรื่องราวดี ๆ มาแบ่งปันเสมอๆ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 53 09:39:00 จากคุณ : Yai Klong_Tour Rai เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:36:00

ความคิดเห็นที่ 65   "ไม่รู้มันเริ่มจากตรงไหน และไม่รู้ว่าจะจบเช่นไร" . . . จำไม่ได้จริง ๆ ว่าเริ่มต้นเดินทาง ท่องเที่ยวตอนไหน แต่จำได้ว่าตอนเด็ก ๆ สมัยเรียนหนังสือที่ ตจว ทางโรงเรียนมีการจัดทัศนศึกษา ต้องเสีย คชจ โรงเรียนไม่บังคับ แต่ต้องเสียเงิน ณ ตอนนั้นที่บ้านไม่ได้มีเงินทองมากมาย ที่จะให้ลูกไปทัศนศึกษาได้ แต่เราก็ไม่เคยเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่ เวลาครูให้จดหมาย ว่าให้เอาไปให้ผู้ปกครอง และถ้าไปก็ให้ชำระเงิน เรากลับไม่กล้าให้แม่อ่าน ไม่เคยบอกแม่ ไม่เคยขอแม่ กลัวว่าถ้าขอแล้วแม่จะลำบากในการหาเงินมาให้เราไปเที่ยว แต่เพื่อนสนิทในกลุ่มทุกคน จะได้ไปกันหมด จำได้ว่าเพื่อนเอารูปมาให้ดู ถ่ายกับเรือที่ริมหาดพัทยา เรานั่งดูรูปเพื่อน คิดในใจว่า ถ้าซักวันฉันหาเงินเองได้ ฉันจะท่องเที่ยวให้ทั่วเมืองไทย ปีแรกที่เริ่มทำงาน ซื้อหนังสือ อสท ทุกฉบับ หนังสือ trip แทบทุกเล่ม ทริปแรกคือ ภูกระดึง และต่อมา อ่างขาง ภูชี้ฟ้า ห้วยน้ำดัง แม่ฮ่องสอน ฯลฯ ส่วนทะเลทางใต้ไม่ต้องพูดถึง เก็บแทบไม่เหลือ นางยวน ไปเห็นครั้งแรก แทบคลั่ง เสม็ดนี่ว่างเป็นไม่ได้ต้องหาเวลาไป ไม่งั้นลงแดง โบนัสก้อนแรกออก ซื้อกล้องตัวใหญ่ เพื่อจะไปเก็บภาพที่ภูกระดึง จากการที่เราเที่ยวเก่ง ในบริษัทฯ ก็ให้เราจัดทริปไปเที่ยว เราก็มักจะเป็นคนจัดการทุก ๆ อย่างเองหมดเลย บางที่ ใน 1 เดือน เราไปซะสองครั้ง เพราะไปครั้งแรก แล้วเอารูปมาอวด ก็เลยต้องพาเค้าไปอีก (แต่ตัวเราก็อยากไปด้วยแหละ) กว่าจะรู้ตัว เราก็เสพติดการเดินทางท่องเที่ยวไปซะแล้ว จนถึง ณ ตอนนี้ เราไม่รู้ว่าเราคือนักเดินทาง หรือนักท่องเที่ยว แทบทุกครั้ง ที่เรากลับไปสถานที่เดิม กับเพื่อนกลุ่มเดิม ๆ ก็ทำให้เรามีความสุขกลับมาทุกครั้ง หลายครั้ง บางสิ่งบางอย่างไม่ได้ดั่งใจ แต่เรากลับคิดว่านั่นคือ รสชาติของชีวืตในการเดินทางท่องเที่ยว สถานที่บางแห่งไปถึง ไม่ได้สวยงามเหมือนในรูป แต่เราก็ประทับใจ และมีความสุขเช่นกัน ปล ขอบคุณ คุณป๊อกกี้ นะคะ สำหรับกระทู้ดีดี ขอบคุณภาพแนว Life ที่เก็บมาฝาก ในทุกอณูของโลกนี้ มีสิ่งดีดี ซ่อนอยู่ทุกที่ อยู่ที่ว่าเราจะมองเห็นมันหรือไม่ บางครั้งเราเห็นภาพเหล่านี้ แต่ละเลย แต่ คุณป๊อกกี้ กลับมองได้ลึกกว่าที่เรามอง และเก็บมาฝาก พร้อมกับคำบรรยายที่อ่านแล้วรู้สึกว่า . . . ต่อไป ถ้ามองอะไร เราจะมองให้เข้าไปถึงแก่นแท้ของหัวใจ เหมือนคุณป๊อกกี้บ้างจะดีกว่า ขอบคุณอีกครั้งค่ะ สำหรับนักเดินทางท่องเที่ยวทุกคน ไม่ว่าคุณจะอยู่ ณ ที่ใดในโลกนี้ สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือ V V V Same sun, same moon, Same sun, same moon, Same soul, same heart, Same World, same stars - you will be forever in my world; แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 53 09:46:36 จากคุณ : เต่าตัวลาย เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:39:32

ความคิดเห็นที่ 66   จุดเริ่มต้นของการเดินทาง ของเราคือ  จากพ่อ แม่ เพื่อเดินทางเข้ากรุงเทพ เพื่อเรียนต่อ  หลังจากนั้น ชีวิต ก็ต้องเดินทาง ตลอด จนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่หยุดที่จะเดินทาง อยากเดินทางท่องไปในโลกกว้าง พร้อมลูกและสามี ทุกครั้งที่มีโอกาส จากคุณ : ลอดช่องแตงไทย เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:40:59

ความคิดเห็นที่ 67   ชอบรีวิวของป๊อกกี้ มาก ๆ ชมเมื่อไหร่ ก็อิ่มอก อิ่มใจทุกที " จุดเริ่มต้นของการเดินทางของครอบครัวเรา "  ... ก็เกิดขึ้นจากการอ่านและชมรีวิวดีๆ มีคุณภาพใน BP  เนี่ยล่ะ อ่านแล้วก็อยากดำเนินรอยตามทุกรีวิว  แต่ 100 รีวิว ก็จะตามรอยได้ซัก 2-3 ทริป  ที่เหลือ ๆ ก็จะเก็บไว้ในลิสต์ 5555 จากคุณ : ครอบครัวตัว ป เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:44:23

ความคิดเห็นที่ 68   ภาพสวยมากมาย นางแบบก็น่ารัก ช่างลงตัวอะไร เช่นนี้ จากคุณ : อยากลองดี ลองของ จงลองดู เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:48:46

ความคิดเห็นที่ 69   ชอบการบรรยายและการถ่ายภาพของพี่ป๊อกมากเลยอ่ะค่ะ ^^ จากคุณ : แม่มดน้อยนัยน์ตาสีฟ้า เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:53:34

ความคิดเห็นที่ 70   ความรู้สึกมีคนบรรยายให้ไปหมดแล้ว  ขอบคุณสำหรับรีวิวดีๆ ภาพสวยๆ และความมีน้ำใจที่เผื่อแผ่ให้แก่กันนะครับ จากคุณ : noiwanwannoi เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:55:15

ความคิดเห็นที่ 71   อืม.... คิดก่อนนะ จำไม่ได้แน่นอนว่าความรู้สึกชอบเที่ยวเนี่ยมันเริ่มฝังรากลึกในตัวเราเมื่อไหร่ แต่จำได้ว่า ตอนเด็กๆ มีปมด้อยเรื่องไปเที่ยวมากๆ เพราะบ้านไม่มีตังค์ ตอนนั้นอยู่พิดโลก... ลูกพี่ลูกน้องเขาไปเที่ยวชะอำกันทั้งบ้าน แล้วเอาตุ๊กตาหอยกลับมาให้ดูเป็นของที่ระลึก... ตอนนั้นรู้สึกเสียใจ น้อยใจมาก ว่าทำไมเราไม่ได้ไปบ้าง แล้วก็ได้ไปอยู่ทะเลเต็มๆ ที่ภูเก็ต... แต่ก็ไม่ค่อยได้มีโอกาสไปไหนบ้าง ด้วยข้อจำกัดเดิมๆ จนกระทั่ง ม.ปลาย ก็เริ่มเข้ากิจกรรมอาสา อนุรักษ์ธรรมชาติเทือกๆ นี้ ก็ได้ออกไปเที่ยวใกล้ๆ พร้อมทำกิจกรรม ซึ่งรู้สึกว่า เฮ้ย... สนุกอ่ะ แต่ก็ยังไม่ได้คิดว่านี่คือวิถีของเรา ตอนปี 2... ปิดเทอมเดือนตุลาประมาณ 1 เดือน เป็นครั้งแรกที่แบกเป้ออกผจญภัยคนเดียว ตอนนั้นนั่งรถจากภูเก็ต ไปโคราชเพื่อมากรุงเทพฯ ไปปากช่อง ไปเชียงราย และไปพิดโลก... ทุกที่ที่ว่ามา มีบ้านเพื่อน บ้านแม่ คอยให้อาัศัยและคอยดูแลเวลาอยู่ที่นั้นๆ ก็ยังถือว่าไม่เต็มที่นัก พอจบปี 4... มีโอกาสได้ไป Work & Travel ที่อเมริกา.... ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ขึ้นเครื่องบิน ครั้งแรกที่ออกจากเขตประเทศไทย (ไปครั้งแรกก็ไกลซะละ) ครั้งนั้น ได้ไปใช้ชีวิตต่างบ้านต่างเมือง ไปเรียนรู้อะไรหลายๆ อย่าง ไปพิสูจน์ความคิดของตัวเองหลายๆเรื่อง และรอบนั้นเอง ที่เริ่มบ้าบิ่น จองตั๋วเครื่องบิน จองรถไฟ จองรถบัสออกเที่ยวเองบ้าง ไปกับเพื่อนบ้าง.... ที่แรงที่สุดก็เห็นจะเป็นที่ไปลาสเวกัสคนเดียวนั่นแหละ นั่นน่าจะเป็ฯจุดเริ่มต้นที่ทำให้กล้าออกเดินทางโดยแท้จริง *************************** อ่านรีวิวนี้ รู้สึกกรุ่นๆ อุ่นๆ ดีนะ.... แอบน้ำตาซึมเล็กๆ กับความตั้งใจดีของคนที่มาจากต่างบ้านต่างเมือง ในขณะที่คนที่ได้ขึ้นชื่อว่าชาติเดียวกัน กลับตีกันเอง ป.ล. น้องเมกูมินี่รึเปล่า ที่ทำให้อยากไปญี่ปุ่น หุหุหุ เอ... หรือว่าน้องคนนั้นนะ? อิอิอิ จากคุณ : MaNgKoOd เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:58:04

ความคิดเห็นที่ 72   เข้ามาชมภาพและขอบคุณคำบรรยายดี ๆ เหมือนเช่นเดิมครับ จากคุณ : รักษ์ธรรม เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 09:58:53

ความคิดเห็นที่ 73   เห็นหัวกระทู้ก็นึกถึงเพลงเชียงรายรำลึกก่อนเลย เรื่องเล่าก็ละเมียดละไมตามสไตล์เหมือนเช่นเคย โดดเด่นและมีเอกลักษณ์ เห็นแล้วเดาได้เลยว่าเป็นผลงานคุณป็อกกี้(แหงๆ) สำหรับจุดเริ่มต้นที่เป็นแรงบันดาลใจในการเดินทางของตัวเองนั้นมีเยอะมากค่ะ  แต่เอาที่ประทับใจมากอย่างหนึ่งก็คือ หนังสือนวนิยายอิงประวัติศาสตร์เรื่องโจรสลัดแห่งตะรุเตา แต่งโดย ปองพล อดิเรกสาร ค่ะ  อ่านแล้วอินมากถึงมากที่สุดจนเกิดทริปแบกเป้เดินทางคนเดียวไปตามหาประวัติศาสตร์ที่นั่นกันเลยทีเดียว จากคุณ : adangrawi เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 10:01:19

ความคิดเห็นที่ 74   พออ่านจบครบทั้งกระทู้ มันก็เหมือนมีอะไรมา"โปรยปลูกเข้าไปในพื้นที่สมองที่ยังว่างเปล่าในเช้านี้ของเราเหมือนกัน" ขอบคุณมากป๊อกกี้ สุดยอดทั้งน้ำคำและลำนำภาพ ส่วน “จุดเริ่มต้น ที่เป็นแรงบันดาลใจในการเดินทาง” เดี๋ยวจะเข้ามาเล่าสู่อีกทีนึงนะคะ ตอนนี้สิบโมงแล้วต้องเริ่มงานเริ่มการซะทีคะ (จริงจริงเข้างานตั้งแต่แปดครึ่ง) ^_^" เจ้านายเดินวนไปวนมาหลายรอบแล้วคะ รู้สึกวูปวาปแปลบปราบดีจริงจริงเวลาต้องหลบหลบซ่อนซ่อนแอบอู้งานเนี้ย 555+ จากคุณ : TanGMoBaRZa เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 10:07:09

ความคิดเห็นที่ 75   ขอบคุณสำหรับรีวิวและสำหรับคำถามค่ะ ....จุดเริ่มต้นของการท่องเที่ยวแบบเอาจริงเอาจังคือตอนที่ได้ไปเรียนหนังสือที่อื่น ที่ไม่ได้อยู่บ้านเหมือนเคย  ตอนนั้นถ้ามีช่วงวันหยุด  หรือมีเวลาว่างเป็นต้องหาเรื่องเที่ยวตลอดๆๆๆๆ   ตามกำลังทรัพย์ที่พอมีในช่วงเวลานั้นๆ ....ก็เสพย์ติดการเดินทางมาเรื่อยๆๆๆ  ไม่ได้ไปไหนนานๆจะเริ่มคัน  อยู่ไม่ติด  ( อาการนี้เพื่อนๆในบีพีน่าจะเป็นกันแทบทุกคนนะคะ )  โชคดีที่ช่วงชีวิตที่ผ่านมามีโอกาสเดินทางค่อนข้างเยอะ  .. และวันนี้...กลายมาเป็นกูรูเรื่องเที่ยวในหมู่เพื่อนฝูงก็ตอนมาสิงอยู่ในบลูแพลเน็ตแห่งนี้ละค่ะ  ได้มาเจอคนบ้าเที่ยวเหมือนกัน  ชอบถ่ายรูป ชอบรีวิวเหมือนกัน...ยิ่งสนุกใหญ่ จากคุณ : หมูอ้วนจอมพลัง เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 10:08:46

ความคิดเห็นที่ 76   เข้ามาดูความหลังของคุณ POGGHI “จุดเริ่มต้น ที่เป็นแรงบันดาลใจในการเดินทาง” ของเพื่อนๆ เป็นอย่างไร ? ของน่าจะเป็นตอนที่ได้ทุนมาที่เวนิส แต่มาแบบไม่มีเพื่อนมาเลย คนไทยในเวนิสก็ไม่ได้ไปเจอใคร ด้วยความที่เบื่อแล้วก็เลยเริ่มที่จะ backpack เรียกว่าอย่างน้อยเดือนละประเทศ(ด้วยความที่ low cost มันถูกและไม่ต้องแย่งชิงมากนัก) จากแรกๆ รู้สึกแปลกๆกับการเที่ยวคนเดียว หลังจากผ่านไปเกือบ 20 trip ไปมันเรื่อยๆ ติดใจกับการได้ไปเจอผู้คน อยู่ hostel เจอเพื่อนต่างๆชาติที่แลกเปลี่ยนประสบการ์ณ แนะนำกันไปที่ต่างๆ ก็เลยเที่ยวตะลุยจนบัดนี้ จากคุณ : Neodicaprio เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 10:14:27

ความคิดเห็นที่ 77   เรื่องราวการเดินทางทำให้เช้าวันนี้ของผมสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ภาพวิถีชีวิตยิ่งทำให้อินกับเรื่องราวของคุณป็อกกี้มากๆ ปอลิง สาวแป้งร่ำน่ารักจริงเชียว จากคุณ : inint&anant เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 10:14:53

ความคิดเห็นที่ 78   ขอบคุณสำหรับภาพสวยๆนะครับ ปกติชอบแนว life ที่คุณป๊อกกี้ถ่ายอยู่แล้ว แต่คราวนี้แอบให้กิ๊ฟภาพแลนด์ไปภาพนึงอ่ะ ชอบมาก -------------------- มาตอบคำถามดีกว่า จุดเริ่มต้นการเดินทางของผม มาจากความผิดหวัง และเสียใจในบางเรื่องที่เราไม่สามารถเอากลับมาได้ ผมเลือกที่จะลืมและทิ้งความเสียใจนั้นด้วยการออกไปมองหาสิ่งที่ไม่เคยเห็น เมื่อก่อนผมไม่เคยออกไปไหน ถึงจะมีเวลาว่างมากๆ แต่หลังจากวันแรกที่ผมเลือกที่ออกไปมองมุมอื่นๆแล้ว ผมพบว่าเวลาที่ผ่านมาในชีวิตของผม ผมใช้มันอย่างไม่คุ้ม และยิ่งกว่านั้นความสนใจในการถ่ายภาพของผม มีส่วนอย่างมาก ถึงแม้ว่าจะถ่ายมาได้ไม่สวยเท่าคนอื่นๆ(โดยเฉพาะคุณป๊อกกี้) ขอให้ได้ไปเก็บภาพกลับมา ก็พอใจแล้วครับ โดยเฉพาะเมื่อได้ไปกับคนที่อยู่ข้างๆกันตอนนี้แล้ว ไม่ว่าไปที่ไหนเราก็มีความสุข แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 53 10:19:51 จากคุณ : veemail เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 10:17:51

ความคิดเห็นที่ 79   มาลงชื่อไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยมาอ่าน   กระทู้คุณป๊อกกี้ ต้องละเลียดอ่าน ถึงจะละมุนอารมณ์ จากคุณ : ยุง บิน ชุม เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 10:19:51

ความคิดเห็นที่ 80   ขอบคุณมากค่ะ ... ที่ทำให้วันจันทร์นี้เริ่มต้นด้วยรอยยิ้มและความสุข จากคุณ : wansaisai เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 10:34:39

ความคิดเห็นที่ 81   ขอบคุณมากค่ะ ^______^ จากคุณ : Alethia เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 10:39:00

ความคิดเห็นที่ 82   ดูแล้วมีความสุขจังครับ ปลายเดือนนี้จะกลับบ้านนอกที่เจียงใหม่ คิดถึงจังเลย.....ถ้ามีเวลาต้องแวะไปแอ๋วเจียงฮาย จากคุณ : MedicinePath เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 10:41:36

ความคิดเห็นที่ 83   ขอบคุณป๊อกกี้มากๆๆๆๆๆๆๆจ้ะ สำหรับเรื่องราวดีๆที่สอดแทรกข้อคิดไว้มากมาย   ป๊อกกี้ทำได้เยี่ยมมาก ไม่คาดว่าหนุ่มมาดเซอร์จะเขียนได้โดดเด่นเพียงนี้ ตัวอักษรสละสลวยชวนอ่าน ไม่เยิ่นเย้อ แต่สื่อความหมายได้ชัดเจน ภาพถ่าย มุมมอง ยิ่งกว่าตัวอักษรหมื่นเท่า จะชมแบบผิวหน้า...ก็ต้องติดใจในความสวยงาม จะชมแบบลึกซึ้ง...ก็จะเห็นเรื่องราวที่แฝงอยู่ เห็นด้วยกับอีกหลายๆท่านว่า...............เขียนหนังสือเถอะ ************* จุดเริ่มต้นการเดินทางของป้าอาจไม่ค่อยเหมือนกับท่านๆข้างบน (ท่านๆข้างล่างยังไม่รู้ เพราะยังไม่ได้อ่าน) แม้จะเคยเดินทางมาบ้างแล้วทั้งในวัยเด็กและวัยสาว แต่ก็เป็นการ "ไปเที่ยว" แบบทั่วๆไป ไปเรียนบ้าง ไปทำงานซะก็เยอะ แต่การเดินทางจริงๆของป้าถูกจุดประกายขึ้นหลังจากที่ตัวเองผ่านการผ่าตัดครั้งสำคัญในชีวิต เมื่อร่างกายฟื้นตัวดีแล้ว ก็เริ่มตระหนักว่าตัวเราสามารถ "ไป" ได้ทุกเมื่อ .......ทำไมไม่ใช้ชีวิตที่เหลือกับคนที่เรารักให้คุ้มค่า ประจวบกับพอมีเงินเก็บบ้างนิดหน่อย ลูกๆก็โตๆหมดภาระเราแล้ว มาควงลุงที่รักยิ่งไปเที่ยวดีกว่า(ความจริงเกษียณได้แล้ว แต่ยังอยากลั้ลลากับสาวๆอยู่) เนื่องจากอาจเป็นการไปเที่ยวครั้งสุดท้าย จึงอยากเก็บความทรงจำที่มีค่านี้ไว้ ถึงถ่ายรูปไม่เป็น แต่โชคดีที่ยุคนี้มีกล้องปัญญาอ่อนให้เลือกใช้มากมาย จึงไปคว้ามา 1 ตัว ทริปที่ว่าอาจเป็นครั้งสุดท้าย.....ก็ผ่านไป และก็ผ่านไปอีกหลายๆทริปถัดๆมา (แสดงว่าป้าเป็นยายแก่หนังเหนียวของจริง) การเดินทางของป้าจึงถือเป็นการคืนกำไรให้ชีวิต ที่เคยทำงานและคอยเก็บเงิน(ของตาลุง)มาจนเหนื่อยน่ะค่ะ จากคุณ : เตี้ยอ้วนชวนไถล เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 10:43:31

ความคิดเห็นที่ 84   สวยงามทั้งภาพถ่ายและสวยงามทั้งเรื่องราวครับ ขอบคุณคุณ ป็อกกี้ที่ทำให้เช้าวันจันทร์ เป็นเช้าที่มีความสุข ให้ทั้ง give ทั้งโหวตเลยครับ จากคุณ : ชานไม้ชายเขา เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 10:50:49

ความคิดเห็นที่ 85   ชอบๆ  ..ได้อ่านะชมภาพที่เล่าเรื่องได้สวยงามตามสไตล์ป๊อกกี้ เรื่องของคนที่มีหัวใจรักในเรื่องการเดินทางเหมือนๆกันที่ซู้ด   ขอบคุณที่มีเรื่องดีๆมาให้ในวันเริ่มต้นของสัปดาห์นะคะ   สำหรับเรา  ในวัยเด็กน้อย จะไม่ทันรู้ตัวมาก่อนว่าเส้นทางสายท่องเที่ยวของตัวเองจะยาวไกลได้ถึงเพียงนี้เลยค่ะ  แต่พอเข้ามหาวิทยาลัยได้เจอเพื่อนคอเดียวกันที่พวกเราไม่เคยโดดเรียนไทำอย่างอื่นเลย ... นอกจากไปทะเลกับภูเขา  ไปแบบโบกรถด้วยความคะนองอยู่บ่อยๆ   ความสนุกแบบนี้ซึมเข้าสู่กระแสเลือด   และกลายเป็นว่าทุกวันนี้ เราก็ยังติดเที่ยวกับเพื่อนๆที่พร้อมจะซ่าส์ลืมวัย   เที่ยวแบบนิ่งๆชิลๆค่อยไปกับลูกและสามี  ที่เราแอบเผลอทิ้งไว้ที่บ้านอยู่เรื่อยเลยยยยย  น่าฉงฉาน ... จากคุณ : ลอร่า อิงกัลส์ ~* เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 10:51:31

ความคิดเห็นที่ 86   ขอบคุณมากๆครับผม จากคุณ : อุ้ย (digimontamer) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 11:13:58

ความคิดเห็นที่ 87   ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่ทำให้นั่งอ่านจนเพลิดเพลินไปทุกครั้ง สำหรับแรงบันดาลใจในการท่องเที่ยวของเราแล้ว ส่วนใหญ่จะเป็นการหนีซะมากกว่าค่ะ "หนีความวุ่นวาย หนีความสับสน หนีความวกวน หนีความไม่จริงใจ" ฮ่าๆๆ ไม่ดีเอาซะเลย แต่ว่า ชอบหนี เพื่อที่จะไปพักและรีเฟรชตัวเองบ้างเป็นบางครั้งน่ะค่ะ จากคุณ : คิโนะคุนิยะ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 11:20:15

ความคิดเห็นที่ 88   จุดเริ่มต้นของการท่องเที่ยว...คือ การเปิดโลกกว้างให้กับตัวเอง ออกเดินทางเพื่อรับสิ่งใหม่ๆ ประกอบกับชอบถ่ายภาพก็เลยเหมาะเจาะ ทุกครั้งที่ออกเดินทาง...ชีวิตเหมือนได้ชาร์ตพลังงานอีกครั้ง สดชื่น+รอยยิ้ม ^^" ปล..จขกท บรรยายได้ดีจัง อ่านแล้วเหมือนร่วมเดินทางไปด้วย ยิ้มคนเดียวเลย โดยเฉพาะรูปสุดท้าย อิอิ จากคุณ : GolffieZaa เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 11:20:56

ความคิดเห็นที่ 89   สวัสดีค่ะ ไม่ได้อ่านกระทู้คุณป๊อกกี้ซะนาน ขอสารภาพ แหะแหะ แต่พออ่านความรู้สึกเดิมก็กลับมานะคะ คือ อบอุ่นและคุ้นเคย ทั้งภาพและถ้อยคำบรรยาย ขอบคุณที่แชร์ความคิดและความรู้สึกผ่านตัวอักษรให้รู้สึกดีทุกครั้งที่อ่านเสมอค่ะ จากคุณ : sneer เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 11:22:26

ความคิดเห็นที่ 90   รวมเล่ม หรือ ยัง พี่ป๊อกกี้ แฮะ ๆ   รออยู่ น่ะ ค๊าฟ  สวยเหมือนเดิม  ที่แปลกไปคือ สถานที่ บทความก็ แจ่ม จากคุณ : นายฟ้าใส เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 11:43:30

ความคิดเห็นที่ 91   ภาพสวย และมีความรู้สึก อีกตามเคย ดูแล้วก็ทำให้อยากเดินทางไปบ้าง ชอบภาพเด็กน้อยในดงหญ้า ให้ความรู้สึกว่าเด็กๆเนี้ย ไม่ว่าอะไร ก็จะเป็นสนามเด็กเล่นที่สวยงามเสมอ จากคุณ : หมาดำปราณบุรี เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 53 11:44:04