กว่าจะไปถึงม่อนอิงดาวประมาณทุ่มแล้วล่ะค่ะ บอกแล้ววว ว่ารถติด 55 ขี่มอไซจากในเมืองไปม่อนอิงดาว ถึกมาก! ระหว่างทางถนนจะโค้งและชัน บางที่ก็ไม่มีไฟข้างทางเลย พอถึงแยกที่ต้องเข้าไปม่อนต่างๆแล้ว ไปได้ครึ่งทาง รถดับซะงั้น ตายแล้วๆ ทำไงดีๆ แม่ค้าใจดีบอกว่า อะตอมขี่มอไซไม่ชินทาง รถเลยดับน่ะสิ ๕๕ ไม่เป็นไร นั่งด้วยกันก่อน ถามว่าพักที่ไหน โทรบอกเค้าให้มารับสิ อะตอมเลยโทรไปบอกพี่ออย จากนั้นพี่ออยก็ส่งรถมารับค่ะ ระหว่างรอก็นั่งคุยกับป้าอำพรแม่ค้าสตอรเบอรี่ไปเรื่อยๆ ทั้งที่แกจะปิดร้านแล้ว แต่ก็ยังอยู่เป็นเพื่อนจนกว่ารถมารับค่ะ ประทับใจมาก สัญญากับป้าแกไว้ว่า “ขากลับจะแวะมาซื้อสตอรเบอรี่นะคะ” : ) ขอบคุณ พี่ด้าก (เขาบอกชื่อเขาสะกดอย่างนี้เลย) ที่ไปรับ และบริการยกมอเตอร์ไซขึ้นหลังรถค่ะ รวมถึงพี่ออยด้วย กันเองและใจดีมาก พาเดินไปส่งถึงเต้นท์ด้วย พอไปถึงม่อนอิงดาวแล้ว เหมือนหลุดไปอยู่อีกโลกเลยค่ะ บรรยากาศแบบ โล่งๆ ลมหนาวพัดมาเรื่อยๆ ผ่อนคลายจริงๆนะ เงียบสงบ เต้นท์ก้อมีคนทุกหลังนะคะ แต่ก็ไม่มีเสียงดังรบกวนกันค่ะ : )
จากคุณ |
:
Atom_Areerak (Atom_Areerak)
|
เขียนเมื่อ |
:
2 ธ.ค. 55 22:33:34
|
|
|
|