ความคิดเห็นที่ 1 บางครั้ง คนเราเองก็ต้องการเวลาให้กับตัวเอง เจ้าเวลานี่ก็แปลก มันเดินไปโดยที่เราเดินตามมันไม่ทันด้วยซ้ำ บางทีเราอยากให้มันหยุดเพื่อที่จะค้างเวลาที่มีความสุขเอาไว้นานๆ แต่มันก็เดินนำไปตลอดอย่างโหดร้าย บางที เราก็อยากให้มันเดินผ่านไปเร็วๆ แต่มันก็เดินเชื่องช้าเหลือเกิน แล้วเวลาของเราล่ะ ครึ่งหนึ่งของชีวิตเราล่ะ...มันหายไปบ้างหรือเปล่า จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 13:27:44

ความคิดเห็นที่ 2 และนี่ มันคือการเริ่มต้นของเรา สัปดาห์ที่ผ่านมา ทั้งหายและใจของเราล้ามาก ล้ามากจริงๆ ความรู้สึกดีดีที่สะสมมาเกือบทั้งปีที่ผ่านมา มันหายไปพร้อมกับคนๆนึง ที่ทำให้เรารู้สึกร้อนใจและกระวนกระวายใจอยู่ตลอดเวลากับการกระทำของเขา แต่สุดท้ายแล้ว มันก็แค่ลมที่ผ่านมาและพัดไป โดยไม่เคยหันกลับมามองด้วยซ้ำ มันเหมือนครึ่งหนึ่งของชีวิตเราขาดหายไปช่วงนึง โดยที่เขากระชากมันไปด้วย และไม่ย้อนคืนมาหาเรา และเราเองนั้นต้องเป็นคนไล่ตามเอามันกลับมา ให้ชีวิตของเราเติมเต็มและสมบูรณ์อีกครั้ง ด้วยความสุขทั้งกาย และ ใจของเรา สิ่งแรกที่เรานึกถึง ก็คือพ่อกับแม่ แต่เราไม่อยากเล่าเรื่องนี้ให้แม่ฟัง เพราะแม่คงไม่ชอบใจเอาแน่ๆ แต่แม่ก็เหมือนรู้นะว่าลูกชายไม่สบายใจ แม่ก็ได้แต่พยักหน้าให้ลูกไปตามครึ่งนึงของชีวิตนั้นกลับมา และนี่คือจุดเริ่มต้นการเดินทางเพื่อตามหาตัวตน เพื่อทวงคืนตัวตนของเรากลับมาอีกครั้ง ด้วยการเริ่มต้นที่มีแต่ "สีเทา" จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 13:31:29

ความคิดเห็นที่ 3 18.20น. สถานีรถไฟบางซื่อ รถไฟที่เราจะอาศัยหลับนอนคืนนี้มันก็มาถึง เราไม่เคยคิดว่า "รถไฟไม่มีชีวิต" ใช่!! มันอาจไม่มีชีวิตในมุมมองของคนอื่น แต่ "เขา" มีชีวิตอยู่ในความรู้สึกของเราตลอดเวลา เวลาที่เราจ้องรถไฟ มันเหมือนกับเรากำลังจ้องหน้ากับใครคนนึงอยู่ และเขาคนนั้นก็จ้องหน้าเรากลับมา และส่งโทรจิตอะไรบางอย่างบอกกับเราว่า "เธอไม่ต้องเศร้าไป มานี่ มาอยู่กับฉัน แล้วเธอจะสบายใจ" ชีวิตต้องมนต์ของผมก็เชื้อเชิญให้ผมไปกับเขา รถด่วนพิเศษดีเซลราง หรือที่ประชาชนทั่วไปเรียกเขาว่า "สปรินเตอร์" สปรินเตอร์เที่ยวแรกของคืนที่ไปเชียงใหม่ จะเป็นที่พักกายของผมในคืนนี้.... จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 13:36:56

ความคิดเห็นที่ 4 ระหว่างการเดินทาง ผมเห็นหลายชีวิตที่ต้องเดินทางไปด้วยกัน บางคน กลับบ้าน บางคน ไปธุระ บางคน ไปผ้าป่า บางคน ไปทำบุญ บางคน ไปแบบไม่มีจุดหมาย เช่นผม....จุดหมายของผม มันอาจจะเป็นเชียงใหม่ แต่จุดหมายที่ต้องไล่ตามหาตลอด มันคือตัวตนที่เราเผลอทำหายไป แล้วจะเอามันกลับมายังไงล่ะ ต้องขอบคุณเพื่อนน๊อตที่นั่งรถไฟไปด้วยกันที่บอกว่า "แกก็ทำอะไรที่มันรู้สึกดีสิ" ผมคว้าโน้ตบุคมาเปิดดู Phantom of the Opera 25th Anniversary ที๋่โหลดมาเมื่อวันก่อน และผมก็ตกอยู่ในมนต์สะกดของ Angel of Music ชีวิตค่อยมีสีสันขึ้นมาหน่อยนะ จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 13:39:33

ความคิดเห็นที่ 5 ขอแอบขึ้นรถไฟมานั่งฟังเรื่องราวด้วยคนนะครับ ^__^ จากคุณ : chartchy เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 13:39:51

ความคิดเห็นที่ 6 ม้าเหล็กวิ่งควบฝ่าหมอกจางๆของหน้าฝนไปเรื่อยๆ ไปไกลแล้วไม่รู้เท่าไหร่หลังจากที่ผมผละสายตาจากข้างทางไปจดจ้องกับคริสทีน และ แฟนท่อม ในหน้าจอ เมื่อการแสดงจบ สายตาผมก็จับไปที่ห้องขับ ซึ่งตอนนี้ก็ล่วงเลยมาเกือบสี่ทุ่มแล้วหลังจากที่ออกมาจากบางซื่อ ผมตัดสินใจเดินไปที่ห้องขับ เพื่อพูดคุยกับพนักงานขับรถไฟที่รู้จักกัน ระหว่างที่พูดคุยกันนั้น ผมได้รับรู้อะไรหลายอย่าง คนขับรถไฟเหล่านี้ ชีวิตเขาก็ไม่ต่างกับเราเท่าไหร่ หลายครั้งที่เขาเองก็ต้องตามหาตัวตนของเขา หลายครั้งที่เขาขับรถไฟ...เขาก็ต้องจากคนในครอบครัวออกมา เป็นเวลาวันนึง สองวัน หรือ สามวัน ขึ้นอยู่กับเส้นทางที่เขาไป การทำงานในเวลากลางคืนนั้นมันช่างต่างจากกลางวัน การข่มตาให้มองไปข้างหน้าตลอดเวลา ทั้งๆที่รอบข้างมีความมืด และแสงสว่างเดียว ณ ตอนนั้นมันคือแสงไฟหน้ารถ สติของเขาต้องควบคุมทุกอย่าง ป้ายสัญญาณ สัญญาณไฟ ถนนตัดผ่าน ที่แม้แต่จะมีเครื่องกั้น แต่ก็มีพวกไม่มีวินัยทางกฎจราจรคอยจะตัดหน้ารถไฟตลอด ถึงแม้ว่าเสียงอุทรณ์จากรถไฟ จะดัง 80 เดซิเบล ก็ตาม แต่พนักงานเหล่านี้ ต้องทำทุกอย่าง เพื่อให้ผู้โดยสารไปถึงปลายทางได้อย่างปลอดภัย แม้ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 13:43:51

ความคิดเห็นที่ 7 ตามไปด้วยครับ จากคุณ : เล็กทาโร่ เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 13:48:44

ความคิดเห็นที่ 8 เส้นทางตลอดทางที่รถไฟวิ่งมานั้น ถ้าเปรียบกับตัวของเรา มันก็เหมือนกับทุกๆวันที่เราลืมตาขึ้นมา เราไม่รู้หรอก ว่าจะเจออะไรบ้าง บางคน ก็เจอโอกาสดีดีทั้งวัน บางคนก็เจอแต่เรื่องย่ำแย่ทั้งวัน แต่สุดท้าย ชีวิตก็ต้องเดินต่อไป ครั้งนี้ อาจจะโชคร้าย แต่ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า มันอาจจะเป็นโชคของเราก็ได้ ก็คล้ายๆกับรถไฟแหละครับ ทางมันไม่ได้สะดวกตลอดทาง มีรถสวนมาบ้าง เราต้องหลีกเขาบ้าง หรือเขาก็มาหลีกให้เราผ่านไปบ้าง ทำไมเราไม่คิดมั่งนะว่า เรื่องราวอาทิตย์นึงที่ผ่านมาของเรานั้น มันเป็นแค่โอกาสช่วงหนึ่งของเราล่ะ มันอาจจะโชคร้ายที่เราไม่สมหวัง หรือ ต้องเสียใจ แต่มันอาจจะโชคดีก็ได้นะ ถ้าสักวันนึงเรารู้จักเขามากกว่านี้ แต่มันต้องทำให้เราทุกข์มากกว่านี้ล่ะ เราอาจจะสูญเสียมากกว่า "ครึ่งหนึ่งของชีวิต" ก็ได้ จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 13:48:51

ความคิดเห็นที่ 9 ดึกแล้ว มันก็ควรถึงเวลาต้องพักผ่อน มันเป็นโชคดีหรืออะไรก็ไม่รู้ ที่การเดินทางในวันนี้ มันเป็นครั้งแรกที่ผมจะได้ไปกับ ขบวน 11 และก็เป็นครั้งสุดท้ายของผมกับขบวน 11 เพราะวันที่ 1 พฤศจิกายน ขบวนนี้จะจากเราไปแล้ว มันคงเป็นโอกาสที่เสียไปของเขาเอง ที่รับใช้เรามาตลอดตั้งแต่ 2538 ถึง 2555 และต้องยุติการทำงานลง ขอขอบคุณที่ทำให้เรามีความสุขกับสิ่งที่พร้อมจะให้กับประชาชนมาเสมอ ถึงแม้จะเกเรบ้าง น่ารักบ้าง แต่ฉันก็ไม่เคยลืมเลยนะ เช้านั้น จำได้สนิท ตื่นขึ้นมาตอนเช้าแถวๆลำปาง เธอก็แถมเวลาให้ฉันไปตั้ง 2 ชั่วโมง ซึ่งฉันชอบนะ ไม่ใช่ไม่ชอบ มีความสุขจังที่จะได้อยู่กับเธอนานๆ เธอรู้ไหม ฉันอมยิ้มตลอดเวลาเลยที่เธอเปิดหวูดตลอด เสียงของเธอสามารถกล่อมฉันให้หลับได้ (ถึงแม้คนอื่นจะรำคาญอยู่เป็นนิจก็ตาม) จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 13:52:48

ความคิดเห็นที่ 10 การเดินทางของรถไฟเอง มันก็ไม่ได้มีความราบเรียบไปตลอดทาง เวลาขึ้นเขา ก็ต้องใช้แรงมาก เวลาเลี้ยวโค้ง บางทีก็ต้องลดความเร็วลง เวลาจะเข้าสถานี ก็ต้องค่อยๆชะลอเข้า เดี๋ยวเลย บางครั้งเวลาจะวิ่ง ก็ต้องคอยระแวดระวัง มองซ้ายขวาเสมอ เพื่อให้ปลอดภัยที่สุดในการเดินทาง มันก็เหมือนให้เราระลึกตัวไว้นะว่า "เราต้องมีสติ" จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 14:03:38

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่น่าเชื่อว่าสีเขียวของธรรมชาติ มันจะทำให้โลกสีเทาของผมมีสีสันขึ้นมาภายในหนึ่งคืน และเหมือนกับว่าตัวตนของผมมันเริ่มกลับมาแล้วอีกครั้ง ความสุขที่ได้อยู่กับรถไฟ....ความสุขที่ได้กลับมาเดินทางอีกครั้ง ตัวตนและความเป็นเด็กค่อยๆกลับมา จากหน้าบึ้งทั้งวัน ก็เริ่มมีรอยยิ้ม และ ยิ้มกว้างออกมา ในที่สุด จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 14:06:37

ความคิดเห็นที่ 12 ตามอ่านสะเพลินเลย ^ ^ จากคุณ : สีขุ่น เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 14:07:16

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านเพลินเลยคะ อิอิ จากคุณ : ลุ๊งลิ๊ง เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 14:11:24

ความคิดเห็นที่ 14 ระหว่างที่ปล่อยใจไปนั้น... ผมก็เห็นความเปลี่ยนแปลงของทางสายเหนืออีกครั้ง นั้นคือ การเริ่มเปลี่ยนไม้หมอน เปลี่ยนราง และแก้ไขแนวโค้งให้มีความนุ่มนวลมากขึ้น และสามารถใช้ความเร็วได้ดีขึ้น นี่คือการพัฒนาที่มีขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่น่าเสียดาย...กลับไม่มีใครมองเห็นจุดนี้ **** แนวดินลูกรัง คือ แนวรางรถไฟใหม่ครับ ลดโค้ง ทำให้โค้งกว้างขึ้น เพราะทางเดิมมันโค้งรัศมีแคบ แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 55 14:14:55 จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 14:11:33

ความคิดเห็นที่ 15 ผมเคยตั้งคำถามกับตัวเองว่า ที่เราเจอภัยธรรมชาติมากขนาดนี้....นั่นเป็นเพราะ เรากำลังพยายามทำตัวให้เหนือธรรมชาติ หรือ เรากำลังรังแกธรรมชาติ จนธรรมชาติกำลังเอาคืนเรา ผม เป็นมนุษย์คนนึง ที่ก็ได้รับผลกระทบเอง จากน้ำท่วมปีที่แล้ว จากอากาศร้อนจนเกือบเสียสติ หรืออากาศหนาวเหน็บจนจะตายเอา เราก็อยากให้ เรา ที่เรียกว่า "มนุษย์" รู้จัก "รัก" และ "เข้าใจ" ธรรมชาติ มากกว่าที่จะให้ "ธรรมชาติ" เข้าใจเรา *** จากภาพ การถล่ม และสไลด์ของดินลงมาทับทางรถไฟ ที่พบเห็นได้บ่อยครั้งใน ฤดูฝน ทั้งๆที่ในอดีตแทบจะไม่มีเพราะต้นไม้ยังสมบูรณ์ แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 55 14:16:11 จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 14:14:14

ความคิดเห็นที่ 16 ขบวน 11 ไปไหนซธแล้วละครับ เมื่อก่อนเป็นขาประจำของผมเลยนะนี้ จากคุณ : ตาแง้ว เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 14:18:24

ความคิดเห็นที่ 17 ภาพถ่าย เปรียบเสมือนความทรงจำในรูปของภาพนิ่ง แต่วีดีโอ คือความทรงจำ ที่มีชีวิต ***** รถไฟขณะข้ามสะพานเหล็กหอสูง ข้ามหุบเขา บนดอยขุนตาล ครับ จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 14:20:32

ความคิดเห็นที่ 18 @คุณตาแง้ว ขบวน 11/10 จะหยุดเดินครับ เพราะขณะนี้รถดีเซลรางแดวูไม่เพียงพอสำหรับการหมุนเวียนใช้รถในประเทศ เพราะอุบัติเหตุเยอะจนต้องเอาซ่อมบ่อย แล้วก็เอารถไปปรับปรุงด้วยครับ ------- ที่ผ่านมา ความมืดมนของผม มันก็เหมือนกับรถไฟเข้าอุโมงค์ ถึงมันจะมืด มันก็มืดแค่ประเดี๋ยวเดียว เพราะสุดท้าย ยังไงอุโมงค์ก็ต้องมีทางออกเสมอ และแสงปลายอุโมงค์นั้น มันจะทำให้เราอิ่มเอมใจที่สุด จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 14:27:52

ความคิดเห็นที่ 19 อ่อครับเป็นเช่นนี้เอง แต่ว่าไปแดวูก็เจออุบัติเหตุบ่อยจริง เวลาผ่านมักกะสันก็เห็นจอดซ่อมอยู่ตั้งนานแล้ว เห็นแล้วคิดถึงบรรยากาศตอนได้เดินทางไปกับแดวู จากคุณ : ตาแง้ว เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 14:30:15

ความคิดเห็นที่ 20 แต่ไม่ว่ามหันตภัยทางชีวิตจะร้ายแรงแค่ไหน ถึงที่สุดแล้ว มันจะได้รับเยียวยาอย่างแน่นอน อาจจะเป็นจากตัวเราเอง หรือจากคนอบข้างที่เขาพร้อมจะยื่นมือมาให้ ชีวิตผมโชคดีอยู่อย่างนึง คือ ญาติมิตรบริวารรอบตัวของผมมีเยอะ และทุกคนพร้อมจะยื่นมือให้ความช่วยเหลือเสมอมา ผมแทบไม่เคยถูกเพื่อน หรือ ญาติทอดทิ้งเลย และตอนนี้ ชีวิตผมก็เริ่มกลับมาสมบูรณ์แล้วอีกครั้ง แต่ยังไม่ที่สุด *************** นี่คือจุดที่น้ำป่าถล่มทางรถไฟครั้งล่าสุดครับ มีการเอาดินมาถม และทำท่อลอดให้ใหญ่กว่าเดิม สังเกตได้ว่าด้านขวานั้นเป็นหุบเขาลึก จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 14:31:59

ความคิดเห็นที่ 21 @คุณตาแง้ว ตอนนี้รถแดวูเปลี่ยนหวูดใหม่หลายคันแล้วครับ  เป็นหวูดที่ใช้กับรถไฟของอเมริกา เสียงดังป่าแตกมากครับ ต่อให้อยู่ไกลขนาดไหนก็ได้ยิน นอกเสียจากหูทวนลม จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 14:37:22

ความคิดเห็นที่ 22 ปู๊นๆๆๆ ขอแอบเกาะท้ายขบวนไปด้วยนะครับ ^_^ ตามอ่านต่อ จากคุณ : ลอยล่องคนเดียว เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 14:39:04

ความคิดเห็นที่ 23 "ในหนังสือที่ดูแล้วไม่มีอะไรน่าสนใจ มักมีข้อคิดดีๆซ่อนอยู่ในนั้นเสมอ" นั่นก็ถือว่าใช้กับรถไฟไทยได้เหมือนกัน จะมีสักกี่คนที่รู้จักสะพานสีขาวสวยงามนี้ .... สะพานทาชมภู เป็นความอัจฉริยะทางวิศวะกรรมอีกอย่างหนึ่งของวิศวกรไทย สมัยสงครามโลกครั้งที่ 1 เหล็กนำเข้ามาไม่ได้ การสร้างสะพานในสมัยก่อนนั้นจะต้องใช้เหล็กเท่านั้น เพราะความยืนหยุ่นดีกว่าคอนกรีต แต่พระองค์เจ้าบุรฉัตรไชยากร พระบิดาของการรถไฟ ได้สร้างสะพานนี้ด้วยคอนกรีตเสริมเหล็ก และก็มีคนหยามไว้ว่า "สะพานนี้ต้องพังลงอย่างแน่นอน เพราะยังไงสะพานเหล็กย่อมดีกว่า" แต่ที่สุดแล้ว สะพานนี้ ก็ยืนหยัดมาอยู่ได้ จนถึงปัจจุบัน จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 14:41:44

ความคิดเห็นที่ 24 "รถไฟ ย่อมต้องหลีกทางให้กัน" สุภาษิตที่ว่า "ปลาใหญ่กินปลาเล็ก" หรือที่จะมีความหมายโดยนัยว่า "คนที่มีโอกาสดีกว่า มักจะอยู่เหนือคนที่มีโอกาสน้อยกว่า" บางครั้งผมก็เห็นด้วยกับคำกล่าวนี้ แต่บางครั้ง ก็ไม่เห็นด้วยกับคำกล่าวนี้ รถไฟนั้น ต้องมีการสวนทางกัน หลีกให้อีกขบวนผ่านไป มันอาจจะเป็นเรื่องน่าเบื่อของคนนั่ง แต่ผมลองมาคิดใคร่ครวญดูแล้ว ผมว่ามันเป็นการเอื้อเฟื้อซึ่งกันและกันนะ เพราะถ้าแต่ละขบวนยื้อกันที่จะผ่าน สุดท้ายก็ผ่านไม่ได้ เพราะต่างฝ่ายต่างไม่อยากจะหลีกทางให้กัน แต่สุดท้าย มันก็ต้องมีคนนึงที่เสียสละ หลีกทางให้อีกฝ่ายหนึ่งผ่านไป สุดท้ายแล้ว....ชีวิตของคนเรา ก็ไม่มีใครหลีกทางให้คนอื่นไปตลอดชีวิตหรอกครับ "สักวัน มันจะเป็นทางของเรา" จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 14:46:48

ความคิดเห็นที่ 25 ตามไปเที่ยวด้วย.................. จากคุณ : partompong007 เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 14:55:59

ความคิดเห็นที่ 26 ว่าไปรถไฟไทยก็เก่าแก่ สภาพแย่กันไปหมดละ เมื่อไหร่จะได้เพิ่มหัวรถจักรและขบวนรถสักทีน้อ - -* เมื่อวานรอ 384 หัวรถจักรก็เสีย พอ 380 มาถึงก็ขึ้นไปวิ่งไปไม่ถึง 10 นาทีก็ไปตายที่สุขุมวิท 71 อีก สุดท้ายเลยได้นั่งแอร์พอร์ตลิ้งมาทำงานแทน เหนื่อยเลย รฟท. จากคุณ : ตาแง้ว เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 15:04:01

ความคิดเห็นที่ 27 นอกจากสักวันทางนั้นจะเป็นของเรา เราเองจะได้เห็นมุมมองที่กว้างกว่า สูงกว่า และคิดอะไรได้มากกว่า แต่ใครที่ได้รับโอกาสนั้น ขอให้มองกลับมาหาคนที่เสียสละให้เรา และพูดแค่ "ขอบคุณ" กับเขา สักครั้ง เขาก็อิ่มใจ จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 15:20:41

ความคิดเห็นที่ 28 8.30 >>> สถานีเชียงใหม่ ในที่สุด เมื่อล้อหยุดหมุน มันก็เป็นวินาทีที่ผมจะต้องก้าวเดินต่อด้วยตัวผมเอง รถไฟพาเรามาถึงเชียงใหม่ เขาก็ไม่ได้หยุดการเดินทางเพียงแค่นั้น เพราะรถไฟต้องทำหน้าที่ีต่อ คือ รับคนจากเชียงใหม่ กลับ สู่กรุงเทพ โดยทันที แทบจะไม่ได้มีเวลาได้พักร่างกายเลย ส่วนเรา ก็ต้องก้าวต่อไป ผมอยากจะบอกกับรถไฟเหลือเกินว่า "ขอบคุณนะ" แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 55 15:29:03 จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 15:27:17

ความคิดเห็นที่ 29 ชีวิตหลังจากนี้ ผมจะต้องเดินด้วยตัวของผมเองแล้ว ติดตามชมกันต่อเลยครับ แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 55 15:29:39 จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 15:28:18

ความคิดเห็นที่ 30 เวลาที่ใครหลายคนไม่สบายใจ มักมีอยู่หนึ่งสิ่งที่เราคิดถึง นั่นคือ "วัด" ถูกต้องครับ การมาครั้งนี้ นอกจากจะมาเติมเต็มชีวิตแล้ว ผมยังต้องเติมเต็มความรู้สึกทางใจด้วย และวัดพระธาตุดอยสุเทพ ก็คงเป็นที่แรกๆที่ผมนึกถึงถ้ามาที่เชียงใหม่ การมาถึงครั้งนี้ ผมเลือกที่จะ "เดินขึ้น" และ "เดินลง" โดยไม่อาศัยลิฟท์แต่อย่างใด ผมเชื่อว่า ถ้าหากเราใช้กำลังกายในการเดินขึ้นไปแล้ว ขาลง เราจะสบายทั้งกาย และ ใจ จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 15:33:10

ความคิดเห็นที่ 31 เมื่อเดินขึ้นไปจนสุดบันได สิ่งแรกที่พบเห็น ก็คือความสงบ ความเย็นกายเย็นใจ และเสียงงุ้งงิ้งๆ ของระฆัง ผสมไปกับเสียงจิ้งหรีดป่าที่ส่งเสียงดังอยู่ตลอดเวลา จนเรารู้สึกว่า ความสุขมันค่อยๆเดินเข้ามาหาเราเองแล้ว โดยที่เราไม่ต้องลำบากไปวิ่งหามันเลย และสิ่งนี้เองที่คนหลายยุคหลายสมัยได้สอนลูกหลานไว้เสมอว่า หากมีทุกข์ ให้ดับทุกข์ ด้วยกันหันหน้าเข้าหาธรรมะ จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 15:34:53

ความคิดเห็นที่ 32 การทำสังฆทาน และการให้ทาน เป็นกุศโลบายทางศาสนา ที่ทำให้เรารู้จักความเป็น "ผู้ให้" หลายคน หวังว่า "ให้ แล้วต้องได้รับคืน" หรือ...คิดแค่ว่า "อธิษฐาน เพื่อให้ได้มาซึ่งความปรารถนา" แต่เราลองเปลี่ยนทัศนคติใหม่ดูสิ "ถ้าเราให้ และไม่หวังสิ่งที่ได้คืน นอกจากความสุขใจสุขกาย" เล่า คำว่า "ให้" จะมีความหมายมากมายกว่าสิ่งอื่นใดจริงๆ แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 55 15:40:58 จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 15:38:58

ความคิดเห็นที่ 33 และในบางครั้ง หากเราอยู่ในที่ที่มืดที่สุด มองออกไปยังทางๆหนึ่งซึ่งนำมาด้วยแสง เราก็จะได้เห็นอะไรที่มากกว่าคนอื่น อาจจะได้เห็นความจริง เห็นโอกาส เห็นความผิดพลาด และพร้อมจะเอาความผิดพลาดนั้นมาแก้ไข และเอาโอกาสนั้นมาเป็นของตัวเอง และรู้สึกดีใจที่ได้โอกาสนั้น เพราะจะมีสักกี่คนเชียวที่ได้รับโอกาส และต้องรักษามันเอาไว้ อย่าให้มีคำว่า "โอกาสครั้งที่สอง" ด้วยโอกาสนั้น "มันไม่ได้มาง่ายๆ" จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 15:43:20

ความคิดเห็นที่ 34 และพูดถึงโอกาส.. เรายังโชคดีนะครับ ที่ยังมีโอกาสได้เรียน มีโอกาสได้เปิดประสบการณ์ใหม่ๆ มีโอกาสได้ใช้อินเตอร์เนท มีโอกาสได้เจอผู้คนมากมาย และมีโอกาสอีกหลายๆอย่างที่คนอื่นอาจไม่เคยมีโอกาสนั้น และเราล่ะ...ไม่คิดที่จะมอบโอกาสอะไรให้กับเขาเหล่านั้นเลยหรือ ผมจึงมอบโอกาสให้กับ "เด็กๆที่ไม่มีโอกาสได้เรียน" เพราะผมได้รับโอกาสนั้นมาอย่างล้นเหลือแล้ว ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากจะไปเป็นครูอาสาสอนพวกเขาด้วยล่ะครับ จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 15:49:33

ความคิดเห็นที่ 35 หลายกิโลเมตรที่ผมออกมาจากบ้าน มันทำให้ชีวิตขอผมมันเริ่มเติมเต็มขึ้นเรื่อยๆ จากความรู้สึกสีเทา มันก็มีสีสันมากขึ้น และจนเกือบจะสิ้นสุดการเดินทางแล้ว ชีวิตของเรา ยังต้องเดินต่อไป และอย่าหยุด ผมเรียนจบจากโรงเรียนศรีอยุธยา ในพระอุปถัมภ์ รุ่นที่มีพระบรมราชานุสาวรีย์ของพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว มาประดิษฐานที่โรงเรียน และอาจารย์จะต้องสอนทุกเช้าตอนเข้าแถวเสมอ "เราจำต้องก้าวไปข้างหน้าเสมอ จะหยุดก็ไม่ได้ เพราะการหยุดก็เปรียบเสมือนกับการถอยหลัง" พระราชดำรัส ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว ใช่ครับ...เราต้องเดินเสมอ และอย่าหยุด จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 15:57:34

ความคิดเห็นที่ 36 ธรรมชาติอยู่ได้โดยไม่ต้องอาศัยคน แต่คนอยู่ไม่ได้ถ้าไม่อาศัยธรรมชาติ จากคุณ : บาลี หมีเมรี เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 16:09:37

ความคิดเห็นที่ 37 สายน้ำ ไม่เคยไหลกลับ แล้วเราจะกลับไปคิดเรื่องเก่าๆให้เสียใจทำไม ก้าวต่อไป และเข้าใจในกระแสธารา แม่พลอยเคยบอกไว้ว่า "อิฉันชื่อพลอยค่ะ อิฉัน รัก พระเจ้าแผ่นดิน หากมีใครเกิดสงสัยว่า ด้วยเพราะความคิดอะไร จึงทำให้อิฉัน เอยปากออกมาเป็นคำพูดเยี่ยงนี้ อิฉันจะเล่าเรื่องราวของอิฉันให้ฟัง เรื่องราวของชีวิต ที่เปรียบดังสายน้ำแห่งคลองบางหลวง ที่บางครั้ง เอ่อล้นขึ้นฝั่ง แต่บางคราว กลับลดต่ำแห้งคอด และก็มีหลายๆครั้งที่ไหลเชี่ยว วกวนเกินคาดเดา แต่ท่ามกลางกระแสชีวิตที่ผันแปร ความทุกข์ทั้งหลายที่เกิดขึ้น กลับผ่านพ้นไปได้เสมอ เพราะชีวิตของอิฉัน มีเสาหลักให้ยึดเหนี่ยว เสาหลัก ที่ช่วยพยุงกายและใจ และดูเหมือนจะไม่ใช่อิฉันเพียงคนเดียว หากแต่เป็นคนไทยทั้งแผ่นดิน ที่มีหลักยึดเหนี่ยวเดียวกันนี้ ทำให้ชีวิต มีความหวังอยู่เสมอ และนี่คือเรื่องราวชีวิตของอิฉัน เรื่องราวชีวิตของคนๆนึง ที่ผ่านมาตลอด ทั้ง สี่แผ่นดิน" จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 16:10:18

ความคิดเห็นที่ 38 เราเอง เราเจอเรื่องราวแค่นี้ เราทำงานแค่วันละ 8 ชั่วโมง 5 วันต่อสัปดาห์ 20 วันต่อ 1 เดือน เรายังบ่นว่าเหนื่อย แต่เมื่อผมมองไปเห็นรูปในหลวงทุกครั้ง ผมตั้งคำถามในใจ พระองค์ทำงานแทบจะตลอดเวลา พระองค์ไม่เคยตรัสว่า "เหนื่อย" เลย แล้วเราจะบอกว่าเหนื่อยได้ยังไง ในเมื่อพ่อที่ทำเพื่อเรา ไม่เคยบอกเราเลยว่าเหนื่อย เพราะถ้าพ่อพูดว่า "เหนื่อย" ลูกๆก็คงจะหมดกำลังใจแน่ๆ ผมหลับตาลง มีน้ำตารื้นๆ และสัญญากับตัวเองว่า กลับจากกรุงเทพไปครั้งนี้ ผมจะเข้มแข็ง และ สู้กับทุกๆอย่างที่เข้ามาในวัย 25 เบญจเพศนี้ และทุกอย่างที่ผมทำ ผมจะอุทิศให้กับสังคม เหมือนกับที่พ่อของเรา ทำให้ลูกทั้งประเทศ จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 16:15:28

ความคิดเห็นที่ 39 ดอยสุเทพวันนั้น มันไม่เหมือนทุกครั้งที่เรามา ทุกครั้ง เรามาแบบสบายๆ แต่ครั้งนี้ มันเป็นการมาโดยไม่ได้นัดหมาย ไม่ได้มีจุดมุ่งหมาย แต่เราก็มายืนตรงนี้เหมือนทุกครั้งที่เรามา และการมาครั้งนี้ เราแบกใจที่บอบช้ำมา แต่เรากลับถูกรักษาได้อย่างง่ายดาย แค่เราใช้สติ ใช้ใจคิดระลึกถึงสิ่งต่างๆ ความบอบช้ำ มันจะเป็นภูมิต้านทานให้เราแข็งแรงขึ้นต่อไป ต่อไป จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 16:17:39

ความคิดเห็นที่ 40 ก่อนลงจากดอย ขอขอบคุณคุณแม่เสียหนึ่งที อ่ะ กราบบบบ MOM จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 16:18:47

ความคิดเห็นที่ 41 เพื่อนบางคนที่รู้ว่าผมมาเชียงใหม่ ถึงกับอุทานออกมาด้วยความแปลกใจ "แกออกจากกรุงเทพมาวันศุกร์ เสาร์ถึงเชียงใหม่ตอนเช้า แล้วเย็นแกกลับเลยเนี่ยนะ..." ผมก็บอกไปกับทุกคนนะ "เออ ใช่..." แต่ผมก็ไม่ได้อธิบายสาเหตุนะว่าเพราะอะไร แต่หลายๆคนคงจะเข้าใจความรู้สึกนั้นแล้ว และเย็นนี้ จะเป็นการเดินทางกลับสู่โลกของความเป็นจริง "ในกรุงเทพ" จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 16:20:59

ความคิดเห็นที่ 42 ขากลับ ผมเลือกที่จะนอนสบายๆบนเตียง แต่ไม่ใช่รถแอร์ เพราะผมอยากสัมผัสกับทุกๆสิ่งให้สุขที่สุดก่อนจะต้องเจอกับโลกใบเดิม ในที่สุด ชีวิตของผมก็กลับมาสมบูรณ์แล้วอีกครั้ง ลืมทุกอย่างที่เคยลืมไม่ได้ และจดจำสิ่งใหม่ๆที่มีความหมาย โดยเฉพาะ กับสิ่งที่คนอื่นมองดูว่าไร้ชีวิต แต่มีจิตใจสำหรับผม "รถไฟไทย" จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 16:22:38

ความคิดเห็นที่ 43 การเดินทางในครั้งนี้ มันอาจจะเป็นเพียงการเดินทางสั้นๆแบบฉุกละหุก แต่มันกลับกลายเป็นการเดินทางที่ยิ่งใหญ่สำหรับผม มันเป็นการเดินทางที่ยากจะลืม เพราะมันเริ่มต้นด้วยความบอบช้ำ และทุกอย่างเป็นสีเทาไปหมด แต่มันลงท้ายด้วยความสุข ความอิ่มเอม และสีสันที่กลับเข้ามาแทนที่สีเทานั้น จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 16:24:06

ความคิดเห็นที่ 44 ถึงลำปาง อาจจะไม่หนาว แต่คุณเห็นภาพอะไรไหม??? นั่นแหละ ภาพแห่งกำลังใจของทุกๆคน จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 16:29:54

ความคิดเห็นที่ 45 ในที่สุดการเดินทางของผม 1 วัน 2 คืน ก็สิ้นสุดลง 1502 กม. ไปกลับ ก็สุดสายลงที่สถานีกรุงเทพ อยากจะขออุทิศการเดินทางครั้งนี้ให้กับ - ความรู้สึกของเราที่มันหายไป ยินดีต้อนรับกลับมาอีกครั้ง - บุคคลนั้นที่ทำให้เรามองเห็นอะไรมากขึ้น - เจ้ากรรมนายเวร และใครก็ตามที่เราทำบาปกรรมเอาไว้ ขอเอาบุญมาฝากกับทุกๆท่านนะครับ ขอให้มีความสุขกับทุกวินาทีของชีวิต และมีสติอยู่เสมอ จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 16:33:10

ความคิดเห็นที่ 46 สุดท้ายนี้ ผมอยากจะบอกกับรถไฟไทยที่ผมรัก คุณทำให้ผมรู้สึกดีทุกครั้ง ถึงแม้ว่า ใครๆจะทำร้ายผม แต่คุณ ไม่เคยทำร้ายผมเลย ขอบคุณจริงๆ และ ฉันดีใจที่มีเธอ "ในโลกที่มี ความวกวน ในโลกที่ทุกคนต้องดิ้นรน ที่สับสน ร้อนรนจนใจ นั้นแสนเหนื่อย ในโลกที่ความทุกข์ท้อใจ ได้เดินผ่านเข้ามาเรื่อยๆ จนบางครั้งไม่รู้จะข้ามไปเช่นไร แต่ยิ่งชีวิต ยิ่งผ่าน ยิ่งได้พบ ยิ่งเจอ กลับทำให้ฉันยิ่งคิด ในใจ ฉันดีใจทีมีเธอ ฉันดีใจที่เจอเธอ เธอคือกำลังใจเดียวที่มี ไม่ว่านาทีไหนๆ ฉันดีใจที่มีเธอ แม้จะต้องพบ อะไร และฉันรู้และฉันอุ่นใจ ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่ ตรงนี้ ในอุปสรรค ที่มากมาย ในความหวาดหวั่น ที่วุ่นวาย และอนาคต ในปัจจุบัน และอดีต ในความเป็นจริงที่ต้องเจอ แต่ยิ่งชีวิต ยิ่งผ่าน ยิ่งได้พบ ยิ่งเจอ กลับทำให้ฉันยิ่งคิด ในใจ ฉันดีใจที่มีเธอ ฉันดีใจที่เจอเธอ เธอคือกำลังใจเดียวที่มี ไม่ว่านาทีไหนๆ ฉันดีใจที่มีเธอ แม้จะต้องพบ อะไร แต่ฉันรู้ และฉันอุ่นใจ ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่ ตรงนี้ แต่ยิ่งชีวิต ยิ่งผ่าน ยิ่งได้พบ ยิ่งเจอ กลับทำให้ฉันยิ่งคิด แน่ใจ ฉันดีใจทีมีเธอ ฉันดีใจที่เจอเธอ เธอคือกำลังใจเดียวที่มี ไม่ว่านาทีไหนๆ ฉันดีใจที่มีเธอ แม้จะไม่เหลือใครๆ แต่ฉันก็รู้ และฉันอุ่นใจ ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่ ตรงนี้ ฉันก็รู้ และฉันอุ่นใจ ว่าฉันนั้นจะมีเธออยู่กับฉัน" *** จบบริบูรณ์ *** จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 16:34:18

ความคิดเห็นที่ 47 ป๊าดดด สุดยอดจริงๆๆ ไม่หลับไม่นอนจริงๆอ่ะ ขอบคุณที่พาไปแอ่วเชียงใหม่เจ้า จากคุณ : ลอยล่องคนเดียว เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 17:01:09

ความคิดเห็นที่ 48 นั่งอ่านหลังเลิกงาน รู้สึกชอบบรรยากาศ อยากไปมากมายเชียงใหม่ ขอบคุณ จขกท. ที่นำมาฝากกันครับ จากคุณ : fimmaster เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 18:10:56

ความคิดเห็นที่ 49 อยากนั่งไปสายเหนือบ้างจัง ช่วงนี้สายอิสานวางหมอนใหม่ เบา 5 เบา 10 กว่าจะถึง เฮ้อ รีบทำให้เสร็จเร็วๆนะจะได้ไปนั่งรถไฟเล่นอีก จากคุณ : Sugarbean เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 22:24:36

ความคิดเห็นที่ 50 สายเหนือตอนนี้ก็ไม่ต่างกันครับผม เบา 20 เป็นสิบกิโลเลย จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 23:37:21

ความคิดเห็นที่ 51      ขอบคุณครับ จากคุณ : น้า Low Batt เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 55 01:00:20

ความคิดเห็นที่ 52 + ขอบคุณที่พาเที่ยวเชียงใหม่โดยการนั่งรถไฟไปครับ   + ขอบคุณที่เติมแรงบัลดาลใจ  ให้ผมด้วย + ขอบคุณที่เข้าใจรถไฟไทย เธอช้า  เธอเรท  แต่เธอก็ทำให้เราได้อุ่นใจ  สำหรับการท่องเที่ยวโดยรถไฟ  ผมว่ามันสุขใจ  กว่าอะไรทั้งนั้น  ยิ่งเธอแถมเวลาให้มาก ๆ  ยิ่งทำให้ผมชอบ   +  และสุดท้าย  ขอบคุณ  ที่ทำให้ผมรักรถไฟมากขึ้น +  ไปเที่ยวรถไฟอีกเมื่อไหร่  อย่าลืมมาหลังไมค์บอกด้วยนะครับ  ไม่ค่อยได้เข้ามาบ่อย   >>ขอบคุณครับ<< แต่แอบสงสัยนิดหนึ่งครับ  เหมือนว่า  กระทู้นี้ยังไม่จบ  ทำไม  เงียบไปเฉย ๆ เลยครับ http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E12572552/E12572552.html จากคุณ : เหมอเอง (กว่าจะเป็นสาระ) เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 55 22:13:25

ความคิดเห็นที่ 53 เห็นมันตกไปแล้วอ่ะครับ อีกอย่างมันยาวมาก เลยขอเรียบเรียงใหม่อีกครั้งดีกว่าน่ะครับสำหรับประวัติรถ เพราะจะมีอีกหลายขบวนต้องจากไป เลยอัพเดททีเดียวเลยดีกว่า จากคุณ : แฮมมึน เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 03:39:14

ความคิดเห็นที่ 54 ยังไงจะคอยติดตามนะครับ จากคุณ : เหมอเอง (กว่าจะเป็นสาระ) เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 06:41:38

ความคิดเห็นที่ 55 รีวิวดีๆกับการรถไฟไทย กับปรมาจารย์ด้านรถไฟไทย ขอบคุณรีวิวมากๆนะครับ น่าติดตามอ่านมากๆครับ ชอบมากๆ จากคุณ : paipaiphuart เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 55 19:52:35

ความคิดเห็นที่ 56 ชอบครับ พี่รอติดตาม รีวิว นะครับ จากคุณ : Eric Supertramp เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 55 19:22:46