ความคิดเห็นที่ 1 ก่อนจะแวะเข้าเนปาล เชิญชวนทุกท่านแวะทานชาร้อนๆ ที่อินเดียก่อนจ้า มหากาฟย์แห่งดินแดนภาระตะ ประเทศอินเดีย อิเดีย ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E8913146/E8913146.html อินเดียตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E8930687/E8930687.html อินเดีย ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E8935031/E8935031.html อินเดียตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E8936588/E8936588.html อินเดีย ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E8940763/E8940763.html และอินเดีย ตอนที่ 6 อินเดียยังอาย จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 16:13:01

ความคิดเห็นที่ 2 และอีกมหากาฟย์การเดินทางตามหาความฝันของสาวนักฝันสู่เส้นทาง Trans Siberian train, The longest railway in the world. การเดินทางที่มีฟ้าเป็นผู้ลิขิต ชีวิตของหล่อนขึ้นอยู่กับโชคชะตา มีความบ้ำแอนด์ระห่ำเป็นคุณสมบัติติดตัว และมีสมบัตินอกกายเพียงเป้ 1 ใบ มีย่ามร้ายๆ สัปปะรังเคแนบกาย ยีนส์ร้ายติดตูด และถุงเซ็งท่าน (เพราะมันขายแพง อิ อิ อิ ) เป็นเพื่อนตลอดระยะทางกว่า 10,000 ไมล์ จากกรุงเต๊พไปถึงแดนไกล เมืองที่ค่าครองชีพแพงที่สุดในโลก Moscow หล่อนช่างหาญกล้ายิ่งนัก จนแต่ไม่เจียมจริงๆๆ!!! การเดินทางของหญิงสาวผู้ชอบเสพความซาดิสต์เป็นอาหารหลัก กินหญ้าอ่อนเป็นของว่าง นอนตามรายทางเป็นครั้งคราว มีรถไฟสายยาวที่สุดเป็นบ้าน....และแล้วฉานก้อไปถึง Moscow ภาค 1 http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E9423993/E9423993.html ภาค 2 http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E9428396/E9428396.html ภาค 3 http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E9436842/E9436842.html ภาค 4 http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E9442067/E9442067.html จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 16:16:01

ความคิดเห็นที่ 3 มาตามกันต่อนะคะ  ตอนนี้เราเดินทางมาถึงหมู่บ้านสุดทาย เตรียมตัวขึ้นรถบัสกลับสู่ Khatmandu จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 16:16:59

ความคิดเห็นที่ 4 ไกด์บออกว่าเป็นกระแสไฟฟ้าที่ผลิตจากที่นี่ หมู่บ้านนี้มีนักท่องเที่ยวมาเที่ยวกันเยอะ มาศึกษาวิถีชีวิตคน หมู่บ้านตั้งอยู่กลางหุบเขา มีทุ่งข้าวบาร์เลย์เขียวขจียาวจดแนวเขา  มีลำธารสายเล็กทอดตัวผ่านกลางหมู่บ้าน มีโรงเรียน หมู่บ้านนี้จึงมีความสมบูรณ์มากที่สุด เราเดินผ่านทางเดินเล็กๆ เข้าหมู่บ้าน ไกด์พยายามติดต่อหาที่พัก หมู่บ้านแห่งนี้ตั้งอยู่บนพื้นราบ ตลอดทางเข้าหมู่บ้านมี guest house อยู่หลายแห่ง  ไกด์เลือกมากจนเราชักรำคาญ บางทีอาจจะต้องไปเจรจากับคนที่เขารู้จักนะเอง เพื่อให้ได้ราคาที่ถูกกระเป๋า   เราเดินเข้ามาจนถึงกลางหมู่บ้าน และได้ที่พักที่มีสภาพดีปานกลาง เจ้าของเป็นครอบครัวใหญ่ มีลูกสาวลูกชาย อยู่กันพร้อมหน้า ลูกสาวพูดภาษาอังกฤษดีพอสมควร  เราเจรจาเรื่องห้องพักเสร็จแล้ว รวมทั้งเจรจาเรื่องการอาบน้ำด้วยราคา 100 บาทต่อคนอีกครั้ง สภาพห้องน้ำค่อนข้างดี มีน้ำอุ่นให้บริการ สภาพส้วมสะอาดเช่นกัน  กาญจนาอาบน้ำอย่างมีความสุข ขัดซะทุกซอกทุกมุม  ต้องทำสปากันหน่อย น้ำหนักขึ้นนิดหน่อยเพราะขี้ไคลหนากว่าเซนติเมตรแล้วคะ  ถึงว่าทำไมม่ค่อยหนาวเท่าไหร่  ต้องทำความสะอาดกันยกใหญ่เพราะว่าสกปรกเต็มที การเดิน trekking ในเขตภูมิภาคที่อากาศค่อนข้างร้อน ร่างกายจะสกปรกมากเป็นพิเศษ เราจ่ายเงินไปแล้วต้องอาบให้คุ้ม อาบให้นานที่สุด  เสร็จจากเรื่องการอาบน้ำ  พบว่าตัวเองผิวขาวขึ้นอีกเยอะเลย เราทานอาหารที่นี่ วันนี้อาหารค่อนข้างคุณภาพดี รสชาติอร่อยมาก   จากมาหลายวัน ชักคิดถึงหิมะซะแล้วว จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 16:20:51

ความคิดเห็นที่ 5 ตามไปเที่ยวด้วยคนครับ จากคุณ : เล็กทาโร่ เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 16:23:09

ความคิดเห็นที่ 6 เนื่องจากยังไม่มืด เราเดินออกจากโรงแรมพร้อมกับคุณเคน ความจริงแล้วไกด์ไม่ได้อยากให้เราพักกันที่นี่นักหรอก เขาอยากให้เราเดินต่อกันอีก 3 วัน ให้จนไปถึงเมือง Jiri สมกับความตั้งใจตั้งแต่เริ่มต้น ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาคิดอะไร ทำไมถึงอยากเดินต่อ เพราะถ้าเดินต่อไปแปลว่าเราต้องเหนื่อยเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า ทำไมเขาไม่ต้องการ สงสัยค่ารถจากที่นี่ไปเมือง Jiri อาจจะแพง การเดิน trekking จึงน่าจะถูกที่สุด  เราเดินออกจากโรงแรมผ่านเข้ากลางหมู่บ้าน ชาวบ้านที่นี่มีท่าทีสนใจเราเป็นอันมาก ไม่แน่ใจว่าที่นี่อาจจะไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยวเดินผ่านมากนักเมื่อเทียบกับ Everest area ซึ่งเป็นที่นิยมของนักปีนเขามมากกว่า และอีกเหตุผลหนึ่งที่น่าจะถูกต้องมากที่สุด นั่นคือ แทบไม่มีผู้หญิงจากเอเชียเลยสักคนเดียวที่นิยมการเดิน trekking เพราะมันเป็นการเดินทางที่ทรหดมาก สาวญี่ปุ่นที่เราเองคิดว่าอึดที่สุดแล้ว เรายังไม่เจอเลยสักคนเดียว ตลอดระยะเวลา 18 วันของการเดินทาง เราพบสาวเอเชียและคนไทยน้อยมาก เมื่อผ่านสู่เส้นทาง trail อันหฤโหดจึงมีหญิงสาวคนใดหลงมาให้เห็นอีกเลย ทุกโรงแรมที่เราพักจึงมีเราเพียงคนเดียวที่เป็นผู้หญฺิงจึงเป็นภาพที่แปลกตาของคนที่นี่อย่างมาก ยิ่งเมื่อได้สนทนกันแล้วเขาทราบว่าเรามาจากเมืองไทย แต่ละคนยิ่งอึ้งกันเข้าไปอีก เพราะไม่มีหญิงไทยผ่านมาทางนี้เลยสักคนเดียว   หลายคนประทับใจมากว่าทำไมเราช่างกล้าแกร่งขนาดนี้ แกร่งเหมือนสาวเนปาลเลย ถ้าไม่แกร่งเราคงโดนทิ้งไปแล้ว เพราะคงไม่มีใครมาเสียเวลารอคอยหญิงสำออยอย่างแน่นอน     ขออึดสักครึ่งของพี่แกพอนะ จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 16:24:14

ความคิดเห็นที่ 7 ตามไปดูกระทู้เก่าเห็นแล้วรีบตามมาเกาะอ่านต่อ ของขึ้นจากกระทู้ที่แล้ว เราหญิงไทย ไม่ยอมให้ใครมาเกรียน ปล ขอบคุณจ้า จากคุณ : jasssilp เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 16:24:47

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนที่เกิดปัญหาเรื่องของทั้งหมดหายจากการบินด้วยสายการบิน Seti airline แล้วเราเดินทางกลับลงมาจากเส้นทางขึ้นสู่ Mera peak เราบอกความประสงค์กับคุณเคนว่า เราขอไม่เดินทางไปด้วยแล้วไม่ว่าที่ไหนทั้งนั้น ขอให้เราพักอยู่ที่ Lukla ได้ไหม เพราะแค่เดิน trekking เพียงวันเดียวเราเองทราบแล้วว่าร่างกายของเราไม่ไหว   เนื่องจากในวันนั้น กาญจนายังไม่ได้เป็นคนที่รักตัวเองขนาดที่ออกกำลังกายอยู่เสมอ คงเหมือนหญิงสาวสวยๆ ทั่วไปที่เอาแต่แต่งตัวสวยใช้ชีวิตไปวัน  ร่างกายจึงค่อนข้างบอบบางและอ่อนแออย่างยิ่ง  ไม่มีทางจะสู้งานหนักที่ไกด์บอกว่าเราจะต้องเดินกันวันละอย่างน้อย 7 ชั่วโมง!!! นี่คือเรื่องจริง  ฟังแล้วแทบจะเป็นลม อย่าว่าแต่ 17 วันเลยตามสัญญาที่ทำกันไว้ แค่ครึ่งชั่วโมงเราเองแทบจะตยลงตรงนั้น มันไม่ใช่ทางเดินเรียบๆ ซะหน่อย มันต้องเดินขึ้นนเขาสูงที่บางวันสูงเกือบ 2000-3000 เมตรในวันเดียว โหดมากจริงๆ    แม้ว่าเราจะพยายามยืนยันว่าเราอยู่ Lukla คนเดียวได้แน่นอน เดินเล่นแถวๆ นี่ รอให้ทุกคนกลับมา ไม่น่าจะมีปัญหาแต่อย่างใด ทุกคนในทีมไม่สามารถรับข้อเสนอนี้ได้จริงๆ เพราะระยะเวลา 17 วันมันนานเกินไปที่อยู่คนเดียวโดยไม่มีใครดูแล และอีกเหตุผลน่าจะมาจากความคิดของไกด์ คือไม่อยากแบ่งเงินอีกส่วนมาให้เราดูแลตัวเอง เพราะตามสัญญาคือราคา 3200 USD ต้องดูแลเราด้วยอีกคนนะเอง แต่งหน้าให้เด็กน้อยกลาง Everest area เธอชอบมากและมีความสุขมาก นอนหลับโดยไม่ยอมล้างหน้าทั้งคืนจนถึงเช้า จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 16:28:00

ความคิดเห็นที่ 9 การที่เรา trekking ไปจนถึง Everest area แล้วยัง trekking ต่อมาจนถึงที่นี่ มันจึงเป็นเรื่องที่ต้องตะลึงกันพอสมควร  ออกจากหมู่บ้านที่เราเดินดูความเป็นอยู่ของชาวบ้านกันพอสมควร ทักทายกับทุกคนที่ส่งยิ้มมาให้ รวมทั้งเดินสอดส่ายมองหาร้านค้าที่อาจจะได้เนื้อแห้งมากักตุนซะหน่อย  ตั้งแต่เนื้อแห้งหมดไปจากเป้ของไกด์ เรารู้สึกว่ากำลังใจในการเดินหายไปเยอะเลย ร่างกายขาดโปรตีนนานจนชักจะล้าเต็มที เล็บเริ่มบางลงด้วย   ถ้าเราโชคดีหาเนื้อแห้งได้สักหน่อย การเดินต่ออีก 3-5 วันจึงน่าจะเป็นเรื่องเล็กมาก    โชคไม่เข้าข้างพวกเรา เพราะที่หมู่บ้านแห่งนี้ไม่มีเนื้อแห้งขาย แต่มี pepsi fanta ตระกูลน้ำอัดลมขายหลายอย่างทีเดียว คุณเคนดื่มอย่างสะใจ ราคาไม่แพงมากนัก เพราะคงไม่ไกลจากเมือง Jiri สักเท่าไหร่นะเอง เราเดินออกทางหลังหมู่บ้าน ที่มีฉากหลังเป็นทิวเขาสวยๆ อยู่ไม่ไกลมากนัก  กาญจนาคิดถึงบ้านที่เมืองคอน ในวัยเยาว์ทุกครั้งที่เราลงไปดำนาเก็บข้าวกับหม่อมแม่ แสงจากดวงอาทิตย์คือนาฬิกา ฉากหลังของทุ่งนาที่เมืองคอน คือ เทือกเขานครศรีธรรมราช  เมื่อยามใกล้สนธยา ดวงอาทิตย์ตกดินที่เขาเมืองคอนสวยที่สุดในชีวิต!!! เพราะนั่นคือเวลาที่แม่จะเอ่ยขึ้นมาว่า เก็บของเหอะ มืดแล้วนะ กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวจะต้องไปหุงข้าวอีก หิวกันแล้วไม่ใช่เหรอ   ชีวิตมนุษย์นี่ช่างไม่แน่นอนเลยนะคะ เมื่อกว่า 20 ปีก่อน ดวงอาทิตย์ตกที่สวยที่สุดคือดวงอาทิตย์ตกที่เขาเมืองคอนที่มองจากทุ่งนาเมืองคอน มาวันนี้วันเวลาเปลี่ยน เราไม่ได้รอดูดวงอาทิต์ดวงเดิมตก ณ ที่เดิมอีกต่อไป แต่เรากลับโชคดีที่ได้เห็นดวงอาทิตย์จากหลายๆ ผืนแผ่นดินตกผ่านขอบโลกจาก  เกือบรอบทุกมุมโลก The SUNSET at Mongolia 2010 จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 16:32:32

ความคิดเห็นที่ 10 ตามไปดูกระทู้เก่าเห็นแล้วรีบตามมาเกาะอ่านต่อ ของขึ้นจากกระทู้ที่แล้ว เราหญิงไทย ไม่ยอมให้ใครมาเกรียน ปล ขอบคุณจ้า จากคุณ : jasssilp     เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 16:24:47     ............................. หวัดดีคะ ขอบคุณมากนะคะ   แม่นแร้วววว   หญิงไทยเงินซื้อไม่ได้ แต่ถ้าวางลงมาสัก 200000 ล้าน ป้าว่ากำลังสวยนะคะ อิ อิ อิ จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 16:33:48

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่ห่างจากหมู่บ้านที่เป็นที่ตั้งของบ้านชาวบ้าน มันคือไร่ขนาดใหญ่มาก มีพืชผักมากมายหลายชนิดล้วนแต่ต้นงามๆ สวยน่ากิน คนที่นี่คงโชคดีมากที่มีดินที่อุดมสมบูรณ์มากสามารถปลูกพืชผลได้เจริญงอกงาม แต่สิ่งหนึ่งที่เราสังเกตเจอคือ ไม่มีต้นข้าวเลยสักต้น บางทีข้าวอาจจะต้องซื้อมาจากหมู่บ้านอื่นที่อากาศมีความเหมาะสมมมากกว่า  เนื่องจากเราเดินทางกันมาหลายวัน กาญจนาเอือมต่อความรู้สึกที่จะต้องอยู่ร่ วมกับผู้ชายตลอด 24 ชั่วโมง แม้กระทั่งเวลานนอน และเป้นเวลาถึง 18 วันแล้ว วันนี้เลยถือโอกาสเดินเลี่ยงๆ ออกไปหาโลกส่วนตัว มนุษย์ชอบบอกคนนั้นคนนี้ว่า ฉันว้าเหว่ ฉันเหงา ฉันเดียวดาย!!!  เมื่อต้องอยู่คนเดียวเพียงระยะสั้น แต่เมื่อไหร่ที่มนุษย์จะต้องอยู่ร่วมกับใคนสักคนอยู่ตลอดเวลา เชื่อไหมว่ามันไม่น่าจะมีใครอยู่แบบนี้ได้ กาญจนาเองก็เป็นเช่นนั้น  ระยะเวลาแค่ 2-3 วันมันก็มากเกินพอ แต่นี่เราต้องอยู่กับคนอื่นมานานขนาดนี้ ความเบื่อมันถึงขีดสุด เลยต้องหาโอกาสมาอยู่ตามลำพังบ้าง เราเดินออกจากหมู่บ้านไปเพียงคนเดียว ไปนั่งอยู่กลางไร่พืชผักของชาวบ้านอย่างมีความสุข ชมทิวเขาที่เขียวจนครามเพราะอยู่ไกล ไร่ผักกว้างไกลสุดสายตา ในไร่มีชาวบ้านกำลังวุ่นกับงานของตัวเอง คงเหมือนชีวิตเราในอดีตนั่นเอง  เวลาเกือบทั้งหมดได้หมดไปกับทุ่งนาที่สวยงามของเมืองคอน  เรานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย คิดถึงความไม่แน่นอนของชีวิตคน เพราะการศึกษาอย่างแท้จริงจึงทำให้เรามีโอกาสดีๆ แบบนี้ และดีกว่านี้อีกมากมายในอีก 3 ปีต่อมาเมื่อปีกกล้าขาแข็งจนสามารถบินเดี่ยวแต่เพียงผู้เดียวได้    Trans Siberian train ที่ใครบอกว่าไกลนักหนา แทบไม่ค่อยมีใครไปถึง she คนนี้แหละจะไปให้ถึง!!!   โตขึ้นหนูจะสวยไหมคะ จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 16:37:33

ความคิดเห็นที่ 12 ตามไปเที่ยวด้วยคนครับ     จากคุณ : เล็กทาโร่     เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 16:23:09     ................................... ขอบคุณคะที่เข้ามาปาดรายแรกเลยนะคะเนี่ย ขอบคุณที่เป้นกำลังใจที่ดีเสมอมาคะ   ป้าค่อยมีแรงอัพหน่อย จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 16:38:34

ความคิดเห็นที่ 13 ไม่ไกลจากไร่สวยๆ ที่เรากำลังเคลิบเคลิ้มกับความงงาม มีแพะตัวหนึ่งกำลังกินหญ้าอย่างมีความสุข ชีวิตมันน่าอิจฉานะที่ได้อยู่ในประเทศที่สวยงามขนาดนี้ แต่โชคร้ายที่มันคงไม่มีโอกาสได้ก้าวขาออกไปจากหมู่บ้านแห่งนี้ไปเห็นเทพีเสรีภาพ!!!   ในความโชคดีมันมีความโชคร้ายแฝงอยู่เสมอ เพราะเมื่อไหร่ที่มันไม่สามารถให้นมและออกลูกได้อีก ชีวิตมันก็จะต้องจบสิ้น หมดโอกาสที่จะหายใจ เนื่องจากเป็นคนที่ชอบวัฒนธรรมมุสลิมมมาก และชอบสัตว์ชนิดหนึ่งที่เป้นสัญลักษณ์ของชาวมุสลิมคือ แพะ  กาญจนาเข้าไปเล่นกับมันอย่างมีความสุข แพะตัวนี้คงอาศัยอยู่กับครอบครัวที่ให้ความเอาใจใส่มันอย่างมาก เพราะมันขี้เล่นมาก ชอบให้เราเกาพุงให้ด้วย ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสัตว์ล้วนแต่ต้องการความรักความเอาใจใส่จากคนรอบข้างทั้งนั้น!!! "วันนี้คุณได้บอกรักใครสักคนหรือยัง ถ้าคุณยังไม่มีใครให้บอกรัก จงอย่าลืมว่าคนที่รักคุณมากที่สุดคือพ่อ-แม่ และคุณต้องไม่ลืมที่จะรักตัวเองด้วย "  เราเล่นกับมันนานมากอย่างมีความสุขอย่างแท้จริงๆ เมื่อถึงเวลาที่เราจะเดินกลับ มันยังเดินตามลากเชือกที่ผูกไว้กับตัวจนตัวโก่งเลยคะ เห็นแล้วสงสารเหมือนกัน ไม่มีใครที่เราพบกันแล้วจะอยู่กับเราตลอดชีวิต เสียใจด้วยนะแพน้อย เพราะฉันยังต้องเดินทางต่อไป  (ภาพของหมู่บ้านแห่งนี้ยังหาไม่เจอนะคะ ตามที่บอก ภาพหายไปเยอะมาก เพราะย้ายบ้าน เปลี่ยนคอมพ์) ดรัมเมเยอร์คนสวย ณ หิมาลัย จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 16:41:39

ความคิดเห็นที่ 14 เมื่อกลับมาถึงโรงแรม คุณเคนกลับมารอที่โรงแรมแล้วเช่นกัน เขาบอกว่าไม่อยากเดินตามเราไปแม้จะห่วงเรื่องอันตราย เพราะรู้อยู่แล้วว่าเราอยากอยู่คนเดียว!!! เลยไม่อยากจะรบกวนความเป็นส่วนตัว    เมื่อหมดเวลาส่วนตัวแล้ว เราสองคนกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง เราตกลงกันว่าเราจะเดินออกไปที่ตลาดขนาดใหญ่ อันนี้เป็นคำแนะนำจากไกด์ว่ามีตลาดขนาดใหญ่มากอยู่ที่นี่ รวมทั้งสถานีรถบัสที่จะวิ่งไปเมือง Jiri ก็ตั้งอยู่ไม่ไกลจากตลาด ไปดูลาดเลาเสียหน่อยน่าจะดี  ตลาดแห่งนี้มีอะไรน่าสนใจเยอะมาก การจะศึกษาถึงแก่นแท้ของวิถีชีวิตของคนประเทศไหนก็ตาม เราต้องไปดูที่ตลาด!!!  เพราะตลาดจะบอกถึงแก่นแท้ของคนทุกคน รวมทั้งสีสันอันน่าตื่นตาตื่นใจ ส่วนตลาดแบบ paragon คงไม่มีเอี่ยวกับวิถีชีวิตแบบดั้งเดิมแน่นอน  ระยะทางไปตลาดประมาณเกือบ 1 กิโลเมตร เราต้องเดินตัดผ่านหมู่บ้าน จากนั้นทะลุออกทางวัดเพียงแห่งเดียวของหมู่บ้านแห่งนี้ วัดที่นี่ลักษณะคล้ายวัดในทิเบต ไม่แน่ใจว่าวัฒนธรรมของทิเบตได้เผยแผ่มาถึงที่นี่ด้วยหรือไม่ จากวัดเราตัดเข้าสู่ทางเกวียนที่แฉะและเลอะเทอะมาก ต้องเดินอย่างระมัดระวังอย่างยิ่ง จากนั้นมีคลองเล็กๆ กั้นระหว่างหมู่บ้านแห่งนี้กับตลาด เหมือนจะแยกความเจริญออกจากชาวบ้านอย่างชัดเจน เราต้องเดินลงคลองเป้นการข้ามคลองที่เสี่ยงต่อการตกคลองอย่างยิ่งเพระามีเพียงไม้เล็กทอดไว้ให้เดินผ่าน รอยยิ้มที่สดใสกับหิมาลัยที่เป็นฉากหลัง จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 16:44:39

ความคิดเห็นที่ 15 เมื่อข้ามมาฝั่งตลาดได้แล้วต้องเดินผ่านทางลูกรัง ซึ่งแฉะมากเลยคะเพราะว่าฝนตก  กาญจนาค่อนข้างแปลกใจเพราะไม่คิดว่าหมู่บ้านที่อยู่ห่างไกลจากเมืองหลวงมากขนาดนี้จะมีรถแบ็คโฮด้วยเหรอ   ไม่อยากจะคิดเลยว่าพวกเขาต้องเดินทางกันกี่วันถึงจะเข้ามาถึงหมู้บ้านแห่งนี้   รถแบ็คโฮกำลังทำในสิ่งที่เราคิดว่านักท่องเที่ยวผู้ชอบความดิบความเถื่อนคงจะไม่ชอบ นั่นคือ พวกเขากำลังไถเส้นทางเพื่อทำถนนนะเอง ไกด์บอกว่าอีกไม่นานจะมีถนนลาดยางอย่างดีสองเลนจากที่นี่ตรงไปถึงเมือง Jiri จากระระทา trekking ถึง 3-4 วัน จะเหลือระยะในการเดินทางไม่น่าจะเกิน 4 ชั่วโมง ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ คงไม่มีนักท่องเที่ยวคนไหนอยากมาที่นี่ เพราะการนั่งรถเล่นๆ เราแทบไม่ได้อะไรเลย แค่เห็นวิวสองข้างทาง มันไม่คุ้มกันเลย การนั่งรถเล่นๆ เราว่าไปนั่งรถเล่นที่ Indian-Pacific road แถบออสเตรเลียน่าดีกว่านะคะ   คนงานกำลังง่วนอยู่กับงานของตนเอง แต่ทุกคนก็หยุดทำงานทันทีเมื่อกลุ่มของเราไปถึง  สงสัยคงไม่เคยเจอสาวสวยมานานมากแล้ว เลยตะลึงกับความสวยของสาวไทยวัยกลัดมัน  เราเดินต้องขึ้นภูเขาเตี้ยๆ กันจนแทบหมดแรงจนมาถึงกลางตลาด ตลาดแห่งนี้ใหญ่มากจริงๆ  มีสารพัดล้านเจ็ดขาย สิ่งที่วางขายอยู่ค่อนข้างมากคือเสื้อผ้าทั้งของผู้หญิงและผู้ชาย เสื้อผ้าของผู้หญิงยังคงเป็นสาหรี่สวยๆ ที่สีสันงามตาเจิดจ้าอย่างแท้จริง ส่วนเสื้อผ้าของผู้ชายได้เปลี่ยนไปแล้วอย่างสิ้นเชิง ผู้ชายหันมาสวยกางเกงยืด รวมทั้งกางเกงยีนส์ตามแฟชัน แว่นกันแดดสีดำสนิทเป็นที่นิยมมมากของไอ้หนุ่มเนปาล!!!   วิถีเนปาลกำลังเดินเข้าสู่ civilization นักท่องเที่ยวอย่างเราคงทำได้แต่แค่แอบเสียดาย นอกจากเสื้อผ้าที่มีค่อนข้างมาก ของกินพื้นเมืองมีมากหลากหลายเช่นกัน เราไม่ได้ซื้อหรือลองทานอะไรทั่งนั้นเพราะไม่อยากท้องเสียบนรถในวันพรุ่งนี้ที่ต้องเดินทางไกลมาก  การรักษาตัวรอดเป็นยอดดี!!!   เราต้องปฏิบัติตนตามนี้ จะได้ไม่เป็นภาระของเพื่อนร่วมทาง  เราเดินสำรวจจนแทบทั่วตลาด  สาวๆ เนปาลกรี๊ดร๊าดในความหล่อของคุณเคนกันใหญ่ หลายคน say hello ทักทายกันเสียงดัง   เราเดินตลาดกันจนเกือบมืด ไกด์พาไปดูสถานีรถบัส จากนั้นเราเดินกลับสู่โรงแรมอีกครั้ง เสน่ห์แห่งเนปาล จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 16:49:15

ความคิดเห็นที่ 16 ไกด์เข้าไปเจรจากับหญิงสาวเจ้าของโรงแรมเรื่องตั๋วรถบัส กาญจนาเองไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมไกด์ไม่ซื้อตั๋วด้วยตัวเอง ทำไมต้องรอให้หญิงสาวคนนี้ซื้อให้ เธอไม่ยืนยันด้วยซ้ำว่าจะได้ตั๋วหรือไม่ เพองจากรถที่จะไปเมือง Jiri มีเพียงวันละเที่ยวเดียวเท่านั้น ถ้าฝนตกทางแฉะมากจะไม่มีการออกรถในวันนั้นหรือจนกว่าถนนจะแห้ง เป็นเรื่องเศร้าเพราะเมื่อคืนที่ผ่านมทาก่อนที่เราจะเดินทางมาถึงที่นี่ฝนได้ตกลงอย่างหนักทำให้สภาพของถนนย่ำแย่ เธอบอกว่าเธอจะไปที่สถานีรถบัสและจะสอบถามว่าพรุ่งนี้เช้าจะมีรถไป Jiri หรือไม่  เราทั้งสองคนต้องมารอลุ้นมาว่าผลจะออกหัวหรืออกก้อย  เธอมาเรียกเราตอนดึกแล้ว บอกว่ามีรถออกพรุ่งนี้แน่นอน ให้เตรียมตัวให้พร้อม  เนื่องจากรถจะออกจากที่นี่เวลา 05.00 น. เราเลยต้องจัดการกับข้าวของทุกอย่างให้เรียบร้อยตั้งแต่คืนนี้ ตื่นขึ้นมาแล้วจะได้เดินไปที่สถานีรถบัสได้ทันที   เมื่อทุกอย่างตกลงตามนี้ เรื่องที่น่าเศร้าจะตามมา เพราะว่านับไปจากนี้เราต้องบอกเลิกจ้างลูกหาบ หน้าที่ของเขาหมดลงแล้ว  เขาต้องหาวิธีการกลับ Lukla ด้วยตัวเอง!!!   ลาก่อนนะเพื่อนที่แสนดี จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 16:52:48

ความคิดเห็นที่ 17 เราจะจากกันที่ตรงนี้  กาญจนารู้สึกเศร้ามาก เราเดินทางร่วมกินร่วมนอนร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมานานถึง 18 วัน แม้เราจะไม่ค่อยได้พูดกันเพราะเขาพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ แต่ภาษาของมิตรภาพไม่มีอะไรมาขวางกั้นได้ ตลอดระยะทางที่ต้องเดินขึ้นเขาลงห้วย เสียงเพลงเพราะๆ ภาษาเนปาลจากวิทยุทรานซิสเตอร์ของเขาขับกล่อมเราอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน   หลายครั้งที่เขาหยุดเดินแล้วหันมายิ้มให้กำลังใจ ให้สู้ต่อไป และหลายครั้งที่เขาแบ่งของบางอย่างมาให้ลองชิม และเขาคือคนที่แบกข้าวของมาให้เราได้ใช้อยู่ทุกวัน  บางครั้งยังเสียสละถุงมือมาให้เราในวันที่อากาศหนาวสุดขั้วหัวใจ และ hot tea รสชาติเยี่ยมที่เขาชงให้ดื่มน้ำเป็นร้อยๆ ถ้วยล้วนแต่คือน้ำใจจากเขาทั้งสิ้น  นับไปจากนี้การเดินทางจะมีเพียง 3 ชีวิต เราจะต้องแบกของทุกอย่างของตัวเองด้วยตัวเอง จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 16:55:19

ความคิดเห็นที่ 18 ไม่น่าเชื่อว่า เดือนตุลาคมปีเดียวกัน คุณเคนเจอลูกหาบคนนี้อีกครั้ง และเขาทั้ง 2 คนขึ้นไปพิชิตยอด Mera peak ด้วยกัน จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 16:58:36

ความคิดเห็นที่ 19 โชคดีมากที่เราเอาของมาไม่มากนัก ไม่งั้นคงได้น้ำตาร่วงแน่นอน  คุณเคนต้องแบ่งของบางอย่างมาจากไกด์ด้วย เพราะหน้าที่การเป็นไกด์ไม่ได้รวมถึงการแบกของ  เราจัดเป้ให้ตัวเองสามารถจะแบกไหวได้  ส่วนที่เหลือแบ่งไปให้คุณเคน คืนนั้นเราทานอาหารร่วมกับลูกหาบเป็นครั้งสุดท้าย นี่คือมื้อสุดท้ายอขงเราทั้ง 4 คน!!! เราสั่งอาหารอย่างดีให้ลูกหาบทานด้วย ไม่อยากให้เขาต้องกินข้าวเปล่าๆ กับผัดผักเครื่องแกงกะหรี่เหมือนเดิมๆ ทุกวัน วันนี้ต้องพิเศษก่อนการจากลา    ไกด์บอกเลิกจ้างเขา  เราได้แต่เห็นสายตาบางอย่าง เชื่อว่ามันมีความเสียใจอยู่ลึกๆ การอยู่ร่วมกันในวันที่แสนเหนื่อยยากและลำบากอย่างยิ่ง ย่อมทำให้คนผูกพันกัน  แม้แต่คุณเคนเองยังน้ำตาซึม เราโชคดีมากที่ได้เจอเขา เด็กหนุ่มวัย 21 ปี จากเทือกเขาหิมาลัย ผู้ที่ทำหน้าที่ของตนเองได้ยอดเยี่ยมมาก    ค่ำคืนนี้เราคุยกันถึงเรื่องราวที่ผ่านมากันอีกครั้งอย่างเศร้าๆ   ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อถึงการเดินทางเกือบจะถึงจุดสิ้นสุด เรากลับไม่ดีใจ  เรากลับอยากไปเริ่มต้นการเดินทาง trekking กันใหม่ที่ Lukla แล้วตัวเราเองจะทำให้ดีกว่านี้  จะซึมซับความงามความทรงจำที่ดีให้มากที่สุด ต่างจากที่ผ่านมาที่เดินทางด้วยความโกรธแค้น ทำให้ได้ชมความงามแห่งธรรมชาติของหิมาลัยเพียงน้อยนิดเดียว ความใจแคบทำให้ได้เรียนรู้มิตรภาพจากต่างแดนจากคนเพียงไม่กี่คน  มนุษย์จะเกิดการเรียนรู้เมื่อสายไปแล้วเสมอ จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 17:02:25

ความคิดเห็นที่ 20 ภาพนี้ถ่ายลงมาจาก Mera peak ทำให้มองเห็นยอดเขาที่สำคัญของประเทศเนปาลเกือบทั้งหมด ภาพจาก www.google.com ขอขอบคุณมา ณ ที่นี้ด้วยคะ จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 17:06:50

ความคิดเห็นที่ 21 ตามเจ้าปร้ามาชมต่อแล้วจ้า จากคุณ : คุณแม่ติดเน็ต เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 17:10:11

ความคิดเห็นที่ 22 คุณเคนตกลงว่าเราจะมอบค่าทิปให้ลูกหาบ 1500 Rs และจะมอบให้ไกด์ 6000 Rs เราเองแอบคิดว่ามันน้อยเกินไปไหมกับงานที่แสนหนักและเหนื่อยอย่างสาหัสสากรรย์ตลอดระยะเวลาหลายวันของลูกหาบ ไกด์ไม่ได้ทำงานเหนื่อยขนาดนั้น ทำไมถึงต้องให้เงินมากถึง 6000 Rs   ลูกหาบทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยมจริงๆ เรานับถือในน้ำใจของเขาอย่างยิ่ง  ไม่เคยเห็นใครแก่งทั้งใจแก่งทั้งกายอย่างนี้มาก่อนเลย งานหาบของให้นักท่องเที่ยวเป็นงานที่หนักมากจริงๆ แต่ค่าจ้างกลับถูกมากอย่างไม่น่าเชื่อ  ลูกหาบเคยขอยกเลิกจะไม่หาบให้เราอีกต่อไป เนื่องจากการเดินทางของเราอยู่ในเส้นทางที่โหดร้ายเกินไปจาก Ran jo pass กลับสู่ Namche Bazaar ซึ่งเขาหาบวันเดียวถึง 12 ชั่วโมง และต้องขึ้นเขาลงห้วยหลายครั้งมาก ทางชันมากจริงๆ เราเองเห็นใจเขามาก และเข้าใจในความยากลำบาก ไม่โกรธที่เขาเข้ามาบอกขอยกเลิกการหาบของให้พวกเรา   ตอนที่ลูกหาบมายกเลิกการว่าจ้าง คนที่เครียดคือไกด์ เพราะการหาลูกหาบระหว่างทางไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิดเดียว และลูกหาบที่ไว้ใจได้ย่อมหายากมากเช่นกัน การหาบของของลูกหาบเขาไม่ได้เดินพร้อมกับลูกทัวร์แต่อย่างใด เพราะลูกทัวร์แต่ละคนเดินช้ามาก เขาต้องเดินล่วงหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อให้เหนื่อยน้อยที่สุด นั่นแปลว่าเขาแบกเอาข้าวของทุกอย่างของพวกเราไปด้วย ของหลายๆ อย่างล้วนแต่เป็นของมีค่าทั้งสิ้น บางครั้งราคารวมกันหลายหมื่นบาท ถ้าเพียงแต่พวกเขาขาดธรรม เราอาจจะสูญเสียของทุกอย่างไปอย่างง่ายดาย!!!  เราเองไม่รู้ว่าไกด์ของเราเขาทราบได้ยังไงว่าใครเป็นคนดี ใครจะแปลงร่างเป็นโจร!!! บางทีเรื่องแบบนี้ต้องอาศัยดวง  จากผลงานที่ผ่านมาหลายวันไกด์เองคงตระหนักแล้วว่าเขาเป็นคนที่ไว้ใจได้ มีความขยันต่อหน้าที่ และไม่เคยบ่นให้รำคาญใจ   เมื่อเขามาขอยกเลิก ไกด์ของเราเลยต้องสัญญาว่าจะไม่มีการเดิน trekking เกินวันละ 8 ชั่วโมงอีกแน่นอน  ข้อตกลงนี้ดีกับเราด้วยเช่นกัน เพราะว่าวันที่เดิน 12 ชั่วโมงคือวันที่เรามีสภาพแย่ที่สุด ถ้าต้องเดิน trekking  แบบนี้ทุกวันอาจจะต้องตายได้ เนื่องจากมันสาหัสเกินไปสำหรับเพศหญิงคนที่ไม่เคยออกกำลังกายเลยสักนิดเดียว!!! จะทำหน้าที่แทนก็แสนจะเกรงใจจริงๆ จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 17:11:23

ความคิดเห็นที่ 23 ตามเจ้าปร้ามาชมต่อแล้วจ้า จากคุณ : คุณแม่ติดเน็ต     เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 17:10:11   ................................. หวัดดีคะ ที่บ้านอากาศร้อนมากไหมคะ ที่นี่ร้อนมากเลยคะ ร้อนใจอะนะ  ช่วงหนาวที่ผ่านมา อาบน้ำแล้วคิดถึงเนปาลมากเลยคะ   ขอบคุณมากนะคะที่ยังเข้ามารายงานตัวอยู่เสมอ จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 17:12:55

ความคิดเห็นที่ 24 วันที่ 20 เมษายน 2551  เราตื่นกันตอนตีสี่ครึ่ง จัดการเก็บข้าวของอีกนิดหน่อย แล้วกล่าวลาเจ้าของโรงแรม จากนั้นเราทั้ง 4 ชีวิตเดินฝ่าความมืดสนิทเพื่อมุ่งตรงไปยังสถานีรถบัสที่อยู่ห่างออกไปอีก 1 กิโลเมตรตามเส้นทางที่เราเดินไปตลาดเมื่อวานนี้ มันช่างโชคดีมากที่เราติดตามไกด์และคุณเคนไปตลาดด้วย ไม่งั้นวันนี้เราคงจะเดินไม่ถูกแน่นอน เพราะว่าเวลาตีสี่กว่าๆ มันยังมืดสนิท!!! พวกเราทุกคนรีบมากจนเราเองไม่มีเวลาจะใส่ contact lens เลยสักนิดเดียว สายตาสั้นมากเมื่อต้องเดินฝ่าความมืดสนิท กลายเป็นงานหนักสำหรับเรา  หลายครั้งที่เดินตกลงไปในโคลน จนเลอะเทอะ รู้สึกโกรธตัวเอง ที่น่าจะตื่นก่อนอีกหน่อย จะได้มีเวลาใส่ contact lens ให้เรียบร้อย ใครที่สายตาสั้นมาก ๆ คงจะทราบดีว่าการเดินในที่มืดมันทรมานมากขนาดไหน   นอกจากจะต้องคอยคลำทาง เป้ที่จัดการแบ่งของมาจากไกด์และคุณเคนมันหนักมาก หนักจนตัวเอน  เดินแทบไม่ไหว การเดิน trekking แค่ระยะ 1 กิโลเมตรเพื่อไปยังสถานีรถบัสจึงเป็นการเดิน trekking ที่โหดมากสำหรับเรา ถึงกับน้ำตาไหล นี่คือสิ่งที่เราเรียนรู้อีกอย่างหนึ่งว่า ตลอดเวลาหลายวันที่ผ่านมา เราเอาเปรียบคนอื่นด้วยการเดินตัวเปล่า ไม่คิดจะถือแม้แต่กล้องถ่ายรูป สุขสบายมากกว่าใคร ร่างกายจึงไม่เกิดความอดทน เมื่อต้องมาแบกของด้วยตัวเอง น้ำหนักที่ความจริงแล้วไม่ได้มากมายจนทำให้หลังหักแต่ย่างใด กลับกายเป็นน้ำหนักท่ทำให้ถึงกับหลังแอ่น!!! เดินมือเปล่ายิ้มแป้นเชียวป้า จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 17:15:17

ความคิดเห็นที่ 25 ถ้าเราเดิน trekking แล้วแบกเป้ด้วยตัวเองตั้งแต่ต้น การแบกเป้แค่นี้คงเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก ก่อนจะถึงสถานีรถบัสคุณเคนเข้าไปมอบเงินจำนวน 1500 Rs ให้กับลูกหาบพร้อมกับกล่าวคำขอบคุณที่ได้ช่วยเหลือเรามาอย่างดี เขาโบกมืออำลา กาญจนาน้ำตาไหล อยากจะให้เขาเดินทางกับเราต่อไปอีก แต่มันคงเป้นไปไม่ได้อีกแล้ว เพราะเส้นทางจากนี้ เราทั้งหมดจะต้องนั่งรถบัสไปจนถึงเมือง Jiri จากนั้นจะไปขึ้นรถคันใหม่นั่งกลับเข้าสู่เมือง Khatmandu สิ้นสุดการเดินทาง trekking ในดินแดนที่สวยที่สุดแห่งหนึ่งของโลก!!! ยืนยันความสวยให้หลานๆ เกิดแรงบันดาลใจ จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 17:17:33

ความคิดเห็นที่ 26 วันนี้เราจะต้องเดินทางโดยรถบัส จาก guest house เราต้องเดินไปขึ้นรถกลางหมู่บ้าน ตื่นกันตั้งแต่ยังไม่สว่างประมาณตีสี่เพราะไม่อยากตกรถ รถที่จะไป Jiri มีเพียงวันละเที่ยวเดียว และไม่มีการจองที่นั่ง ต้องรอลุ้นว่าจะโชคดีหรือโชคร้าย เก็บข้าวของเรียบร้อย จ่ายค่าเสียหาย แล้วออกเดินทั้งที่มืดสนิท โชคดีที่เมื่อวานนี้เราเดินผ่านมาแล้ว พอจะจำทางได้บ้าง วันนี้ไม่มีลูกหาบอีกแล้ว ต้องมีการแบ่งข้าวของเฉลี่ยน้ำหนักกันใหม่ เพื่อให้ไม่หนักที่ใครมากเกินไป วันนี้เราต้องแบกน้ำหนักเพิ่มขึ้น มาถึงสถานีรถบัส มีรถจอดรออยู่ 2 คัน พนักงานไม่อนุญาตให้ขึ้นรถ เพราะต้องทำความสะอาดเสี่ยก่อน รถสภาพแย่มาก เก่าโทรม เลยต้องนั่งรอและคอยลุ้นว่ารถจะวิ่งหรือเปล่า ทุกอย่างขึ้นอยู่กับโชคชะตา แม้ว่าเราจะจ่ายเงินไปเรียบร้อยแล้ว แต่ต้องรออย่างไร้ความหวัง ไม่นานมีคนเข้ามาในสถานีอีกหลายคน แต่ละคนเข้ามารอด้วยความหวังเช่นกัน ผ่านไปจน 7 โมงเช้า รถยังไม่ออกเสียที  ไกด์ชวนดื่มชาฆ่าเวลา รถจอดรอจนกว่าจะได้ผู้โดยสารเต็มคัน ไม่มีต้นไม้เลยสักต้นเดียว   แล้วป้าจะเรียกร้องขอผักใส่มาม่าทำไมเนี่ย จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 17:20:51

ความคิดเห็นที่ 27 เมื่อผู้โดยสารครบพนักงานเรียกให้ขึ้นรถ เลือกนั่งหลังคนขับ เพราะที่นั่งด้านหลังจะทำให้สะเทือนมาก ส่วนไกด์กับคุณเคนได้ที่นั่งตรงตำแหน่งล้อรถพอดีด้านหลังสุด ถนนลูกรังชนิดบริหารแก้มก้นได้เป็นอย่างดี ผู้โดยสารเต็มรถ วุ่นวายมาก แต่ละคนขนข้าวของเยอะมาก เหมือนว่าจะย้ายบ้านย้ายเมืองกันเลยคะ  ข้าวของเยอะจนล้นรถ ต้องระวังให้ดีเพราะว่าอาจจะตกลงบนหัวได้ โชคดีที่ได้ที่นั่งติดหน้าต่าง  คนเยอะจนแทบไม่มีที่ยืน ผู้หญิงคนหนึ่งมานั่งด้วย แทบจะนั่งลงบนตัก เบียดอยู่ตลอดเวลา ส่วนผู้ชายที่ยืนอยู่เหนือหัวเราฉวยโอกาสนั่งลงบนไหล่เราเฉยเลย  มันส์ๆๆๆๆๆ    ฝุ่นเต็มคันรถจนหายใจแทบไม่ออก แทบจะไม่มีอากาศระบายเข้ามาเลย มีหลายคนเคยบอกว่านั่งรถเมล์ที่อินเดียและเนปาลคือการเดินทางสู่นรกดีๆ นี่เอง และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ บางครั้งมีมือที่ไม่ต้องการเหวี่ยงมาบนหัว ของหล่นใส่หัว ตัวคนเป็นๆ นั่งลงบนไหล่ แทบไม่มีโอกาสอยู่อย่างสงบได้เลย บางครั้งเจ็บมากๆ ก็รู้สึกโกรธเหมือนกัน ถนนลูกรังล้วนๆ กับรถที่บรรทุกจนเต็มคัน แทบจะคลานเลย ไกด์บอกว่าประมาณ 13-14 ชั่วโมงถึงจะไปถึง Kathmandu ถ้าช่วงไหนทางแฉะเป็นโคลนก็อาจจะต้องใช้เวลามากกว่านี้ ต้องคอยลุ้นว่าจะเจอหรือเปล่า ถนนลัดเลาะไหล่เขาคดเคี้ยวมาก บางครั้งเลียบเหวลึกมากๆ ให้หวาดเสียวเล่นเสียด้วย รถจอดให้ผู้โดยสารลงไปทำธุระส่วนตัวเป็นครั้งคราว นี่เป็นประสบการณ์ที่น่าตื่นเต้นมาก เพราะทุกคนลงไปข้างล่างแล้วเลือกส้วมส่วนตัวแล้วถอดผ้าถ่ายหนักถ่ายเบากันแบบไม่อายใคร ทั้งที่สายตาทุกคู่มองดูอยู่ แต่ละคนนั่งถ่ายห่างจากหน้าต่างรถไม่เกินสองเมตร แป้นแล้นเชียว จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 17:24:08

ความคิดเห็นที่ 28 ตามป้ากาญจน์คนเก่ง มาเที่ยวต่อครับ จากคุณ : tiger's nest เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 17:27:42

ความคิดเห็นที่ 29 ตามมาเที่ยวด้วยค่ะ อยากไปเดินเทรคกิ้งเหมือนกัน  แบบสั้นๆจะได้ชื่นชมความงามของธรรมชาติอย่างไม่เหนื่อยยากนัก จากคุณ : fatcoco เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 17:49:35

ความคิดเห็นที่ 30 เที่ยวด้วยคนนะครับ จากคุณ : ลุงแบกเป้ (ลุงแบกเป้) เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 19:00:32

ความคิดเห็นที่ 31 สุดยอดเลยครับ......หญิงไทยสวยแกร่งไม่แพ้ชาติใดในโลก จากคุณ : บารอนก๊อง เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 19:29:11

ความคิดเห็นที่ 32 เราเองเกิดอาการปวดฉี่เหมือนกัน แต่พอจะทนได้ ไม่กล้าเสี่ยงลงไป ยอมทนไปก่อนด้วยหวังว่ารถจะจอดที่ส้วมแห่งไหนสักแห่งที่น่าจะดีกว่านี้ ไม่ใช่ถ่ายกันสดต่อหน้าสายตาคนนับร้อย!!!  รถจอดไม่ถึงสามนาที แล้วออกเดินทางอีกครั้ง  ไม่มีการตรวจสอบเลยว่าผู้โดยสารขึ้นมาครบหรือเปล่า ทำเอาตกใจมาก ตายแล้ว ถ้าฉันลงไปถ่าย แค่ถอดกางเกงยังไม่ทันเลย อย่าหวังว่าจะกลับมาขึ้นรถทัน โดนทิ้งแหงๆ แถมเงินไม่มีติดตัวสักบาทเสียด้วย!!!   รถจอดให้ลงข้างทางอีกหลายครั้ง แปลกจริงตรงที่ลับตากลับไม่ยอมจอด จะต้องจอดที่โล่งทุกครั้ง ผ่านไปหลายชั่วโมงอาการปวดฉี่รุนแรงมากขึ้น ปวดจนต้องนั่งห่อตัว รู้สึกหงุดหงิดมาก คนมากขึ้นเรื่อยๆ รถจอดรับผู้โดยสารอีกหลายครั้งจนแทบจะขี่คอกันอยู่แล้ว บางครั้งโมโหมากจนต้องฟันศอกคืนไปบ้าง รถทิ้งช่วงไม่จอดไปอีกนานมาก ปวดจนทนไม่ได้อีกแล้ว โชคดีมากที่มีผ้าถุงติดตัวมาด้วย เราคิดวางแผนว่าจะเอาผ้าถุงมาใส่ที่หว่างขาจากนั้นจะฉี่ใส่รดผ้าถุงแล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ให้ผ้าถุงคอยช่วยซับปิดบังไปก่อน ส่วนเรื่องกลิ่นค่อยว่ากันอีกที คนเยอะมากขนาดนี้คงไม่มีใครมาเดาได้ว่ากลิ่นมาจากที่ไหน  คิดว่าผ้าถุงน่าจะซับฉี่ได้มากพอสมควร เราความหาผ้าถุงแล้วเตรียมการอยู่หลายครั้งมาก แต่โชคร้ายตรงที่คนที่นั่งด้วยกลับนั่งจนแนบเนื้อเราเลยทีเดียว ถ้าเราเปียกฉี่เขาต้องเปียกด้วยแน่ ความลับจะไม่เป็นความลับอีกต่อไป   แผนการฉี่ใส่ผ้าถุงจึงต้องล้มเลิกไป จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 21:17:17

ความคิดเห็นที่ 33 กาญจนาจึงต้องอดทนต่อไป นั่งกัดปากจนเลือดแทบไหล บิดไปมาจนเมื่อยตัวไปหมด รวมทั้งรู้ปวดร้าวที่ท้องน้อยจนแทบอยากจะกรี๊ดออกมาเลยคะ งานนี้กระเพาะปัสสาวะต้องอักเสบรุนแรงอีกแน่นอน ไม่น่าดื่มชามากเกินไปเลยจริงๆ และไม่น่าจะเกิดมาเป็นคนหน้าบางเลย แค่วิ่งลงจากรถให้เร็วที่สุด หลับตาแล้วถอดกางเกงจัดการฉี่ให้เร็วที่สุด!!! เมื่อไหร่ที่เราหลับตาแปลว่าไม่มีใครเห็นเรา แล้วเราจะอายไปทำไม น่าอิจฉาหญิงสาวชาวเนปาลที่แต่ละคนสวมผ้าส่าหรีจึงทำให้มีชิ้นส่วนของผ้าบางส่วนที่สามารถใช้ปกคลุมกันความอุจาดตาได้ดีทีเดียว   ส่วนหนุ่มหน้ามลทั้งหลายกลับถอดกางเกงพรืดแล้วฉี่อย่างไม่ใส่ใจต่อสายตาที่แสนอยากรู้อยากเห็นของเราเลยแม้แต่นิดเดียว วันนี้เลยได้มีเจ้าจู๋หลาย size เป็นอาหารตา  ในที่สุดเมื่อความอดทนสิ้นสุดลง กาญจนาคิดว่าทางเลือกที่ดีที่สุดคือไปร้องขอให้คนขับจอดรถ และจะลงไปฉี่แบบไม่อายใครอีกแล้ววว   กาญจนาเองไม่แน่ใจว่าคนขับพูดภาษาอังกฤษได้หรือเปล่า แต่ต้องลอง เนื่องจากเก้าอี้ที่เรานั่งติดกันกับเก้าอี้ของคนขับ เราเลยยื่นหน้าไปบอกว่าช่วยหยุดรถให้หน่อย ฉันกำลังจะขี้แตก!!! หมาน้อยที่มีบ้านที่วิวสวยที่สุดในโลก จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 21:22:37

ความคิดเห็นที่ 34 ขอปาดดดหน่อย ... คนสวย ตกลงได้ฉี่มั๊ยนี่ ลุ้นจนเหนียวไปหมดและเนี่ย .. จากคุณ : Pjanet เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 54 22:15:23

ความคิดเห็นที่ 35 มาลุ้นฉี่ด้วยคนครับ ตอนลาจากมันก็เศร้าเนอะ จากคุณ : toytrip เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 03:06:19

ความคิดเห็นที่ 36 คุณป้าคนสวยคะ รีวิวการเดินทางแต่ละทริปเนี่ย...สนุกสุดๆเลยค่ะ เที่ยวครบรส ตื่นเต้นทุกซ็อต บางช็อตเนี่ย...แม้ป้าจะเล่าแบบวาบหวิว...แต่เราแอบฮาอ่ะ ขอโทษนะคะ ก็สำนวนคุณกาญเนี่ย เหลือร้ายจริงๆ เล่าเรื่องเครียดให้เป็นเรื่องขำได้ซะงั้น ว่าแต่...รีวิวอิยิปต์จบไปแล้วเหรอคะ เท่าที่ตามหา รู้สึกว่า ไม่ผ่านตาเลยนะคะ รบกวนขอ link อย่างด่วนค่ะ สำหรับตอนจบ จะได้ไม่คาใจอ่ะค่ะ จากคุณ : พะยูนอ้วน เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 11:39:41

ความคิดเห็นที่ 37 าแต่...รีวิวอิยิปต์จบไปแล้วเหรอคะ เท่าที่ตามหา รู้สึกว่า ไม่ผ่านตาเลยนะคะ รบกวนขอ link อย่างด่วนค่ะ สำหรับตอนจบ จะได้ไม่คาใจอ่ะค่ะ จากคุณ : พะยูนอ้วน เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 11:39:41 [แก้ไข] .................................. อียิปต์ยังไม่จบนะคะ เพิ่งได้ครึ่งทางเองคะ รับรองว่าจบก่อนวันที่ 6 เมษายน 2554 แน่นอนคะ จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 13:26:51

ความคิดเห็นที่ 38 ตอนนี้เนปาลทั้งหมดเจ้าป้าได้เรียบเรียงใหม่ ข้อมูลถูกต้อง สถานที่ถูกต้อง เวลาชัดเจน พร้อมทั้งบอกเส้นทาง trail ทั้งหมด อย่างละเอียด ป้าจะมาแก้ไขใหม่ทั้งหมด เพราะของเดิมค่อนข้างสับสนมาก ป้าใช้เวลาทั้งหมด 48 ชั่วโมงสำหรับมหากาฟย์แห่งหิมาลัย ทริปนี้อยากให้ทุกคนประทับใจมากที่สุดคะ เจ้าป้าน่ารักแบบนี้เอง เพื่อหลานๆ ป้าทำได้เสมอ จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 13:33:45

ความคิดเห็นที่ 39 ป้า ๆ ...อียิปต์จบแล้วอย่าลืมต่อ ไปทรานไซบีเรีย ให้จบนะป้านะ อิอิ ไปเมกา แล้วกลับมาต่อก็ได้จ้า รักหรอกจึงหยอกเล่น จากคุณ : NinaRita เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 16:06:15

ความคิดเห็นที่ 40 สมาชิกใหม่แอบอ่านมาตั้งแต่ capetown จนถึงอินเดีย อิยิปต์ คุณกาญน์จะมีพิมพ์เป็นเล่มไหมคะ จะได้อุดหนุนค่ะ จากคุณ : Neena_san เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 16:27:21

ความคิดเห็นที่ 41 เรามีผู้โชคดี 3 ท่านคะ จะได้รับ CD บันทึกภาพการเดินทางครั้งหมดในครั้งนี้ ใครส่งที่อยู่มาก่อนในเมลล์ป้า ป้าจะส่ง CD ไปให้ถึงบ้านเลยคะ วันนี้เองป้าเอา VDO มาดูอีกครั้ง เออมันสวยจริงๆ อยากให้เพื่อนๆ ได้ชมบ้าง เฉพาะ 3 ท่านนะคะ เพราะป้ามี CD เปล่าอยู่ไม่กี่แผ่น ชุดละ 3 แผ่นคะ จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 17:33:58

ความคิดเห็นที่ 42 มันช่างเป็นวาจาที่แสนศักดิ์สิทธิ์เสียจริงๆ คนขับรถรีบบอกว่าทนอีกนิ๊ดนะ เดี๋ยวจะถึงห้องน้ำแล้ว ทนนะ ทนหน่อย อย่าเพิ่งปล่อยระเบิดนิวเคลียร์ออกมาเลย สงสารผู้โดยสารท่านอื่นๆ เถอะ ขอร้องเลยนะ!!! คนขับรถเหยียบเต็มคันเร่งเลยคะ  รถมาจอดตรงกลางตลาดเลย เราถามว่าห้องน้ำอยู่ไหน ฟังคำตอบไม่รู้เรื่องเลยสักนิดเดียว แล้วจะฟังทำไมให้เสียเวลา เรารีบกระโดดลงจากรถจนแทบจะข้ามหัวทุกคน ลงจากรถไปแล้วไม่เห็นมีห้องน้ำเลยสักแห่ง!!! เนี้ต้องฉี่ข้างถนนกันแล้วละ กาญจนาเดินเข้าข้างถนน ไม่สนใจแล้วใครจะมองก็ช่าง ถอดกางเกงทันที ไม่มีความอายเหลืออีกแล้ว ฉี่ทันทีพร้อมกับที่สายตาหันไปเห็นห้องน้ำอยู่ถัดไปอีกสามก้าว อ้าวๆๆๆๆๆๆ   อะไรวะเนี่ย   มองหาตั้งนานมาอยู่ตรงหน้าเองเหรอ เราเลยต้องคลานทั้งที่ยังถอดกางเกงค้างอยู่ที่เขาอยู่เลยคะ เดินกระด็อกกระแด๊กเข้าห้องน้ำ ปิดประตูแทบไม่ทัน มีคนตามลงมาด้วยอีกหลายคน แล้วเดินผ่านมาจะแทรกตัวเข้ามา เราต้องแหกปากร้องเสียงหลงเลย no no no no ส้วมไม่ว่าง!!!  เกือบเจอคดีอนาจารเลยเชียว ปวดขี้เปล่าเนี่ย จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 17:38:40

ความคิดเห็นที่ 43 รถขับผ่านกลางตลาดแล้วจอดลงอีกที่หนึ่งเพื่อให้ทุกคนแวะกินอาหารกลางวัน มีคนลงไปหลายคนพร้อมทั้งมีขึ้นมาเสริมจนเต็มรถเหมือนเดิม รถไปถึง Jiri ตอนเที่ยง ตอนนี้รถจอดนานมาก เพื่อให้ทานอาหารเที่ยง สมาชิกตกลงกันว่าต้องทานเพราะกว่าจะถึง Kathmandu คงจะดึกมาก และไม่มั่นใจว่าจะหาที่พักได้หรือเปล่า เรื่องนี้เราเองก็งงเพราะเมืองใหญ่ซะขนาดนั้น ทำไมมาอ้างว่าจะหาที่พักไม่ได้ ในเมื่อตามข้อตกลงคุณ Raj จะจ่ายค่าโรงแรมให้เราพักกันที่ Kahtmandu อีก 2 คืนหลังจากการสิ้นสุดการ trekking   ไกด์ยังมาย้ำว่าเราไม่อาจจะมรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกข้างหน้า  เพราะว่าการเดินทางยังอีกยาวไกลมาก เตรียมตัวให้พร้อมน่าจะดีกว่า เราไม่จำเป็นต้องทานอาหารทุกครั้งที่เราหิว แต่เราควรจะทานอาหารเมื่อมีโอกาส เพราะบางครั้งเราอาจจะไม่มีโอกาสนั้นอีกเลย นี่ไม่ใช่เฉพาะเรื่องการกินอาหาร  แต่มันคือทุกเรื่องของชีวิต!!!   เราทานอาหารในร้านเล็ก ๆ มีไข่ต้มวางขาย เลยสั่งไข้ต้มมากิน 2 ลูก พร้อม pepsi แทบกลืนไม่ลง มีขนมปังนานขายด้วย แต่ไม่ชอบกิน นานบางชิ้นทอดวางไว้นานแล้ว ไม่น่าทานนัก แข็งเกืนกว่าที่ฟันปลอมของเราจะเคี้ยวได้  มีแกงกะหรี่ข้นๆ สีเหลืองอ๋อยขายคู่กับขนมปังนาน ไกด์ทานอย่างเอร็ดอร่อย แต่เรากำลังฝันถึงอาหารเยอรมันที่คุณเคนได้สัญญาไว้ว่าเมื่อกลับไปถึง Kahtmandu เมื่อไหร่ เราจะไปทาน dinner ที่เป็น Italian food ที่หรูที่สุดของที่นี่เป็นการให้รางวัลกับการเดินทางอันแสนหฤโหดของพวกเรา รถจอดนานพอสมควรจนมีเวลาเดินสำรวจเมือง Jiri วันนี้มีรถบัสมาจอดรออยู่แล้วหลายคันเพื่อเดินทางไปยังหลายจุดหมายทั่วเนปาล  คุณเคนแบกกล้องขึ้นมาเพื่อถ่าย VDO  ทำให้คนที่เดินอยู่ในตลาดเข้ามารุมล้อม อยากเป็นส่วนหนึ่งใน VDO ด้วย  เด็กๆ หลายคนเข้ามาทักทาย  ทำให้คนอื่นๆ เข้ามาห้อมล้อมไปด้วย เราสำรวจตลาดกันครู่ใหญ่ ที่นี่มีร้านค้าเยอะมาก สามารถหาได้ทุกอย่าง มีมาม่าขายเยอะมาก จนเราต้องซื้อมาตุนไว้เอง  มีร้านขายของที่ระลึกหลายร้าน  ร้านขายอุปกรณ์กันหนาวก็มี แม้ว่าที่นี่จะไม่ใช่จุดเริ่มต้นในการปีนเขา แต่ฤดูหนาวคงหนาวกันน่าดู Jiri town จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 17:42:05

ความคิดเห็นที่ 44 ^^ ปร้า หน้าปวดขรี้  ก็ยังไร้เดียงสามากมาย  อิอิ ส่งที่อยู่หลังบ้านไปแหละ ชอบของฟรี กร๊ากกก จากคุณ : คุณแม่ติดเน็ต เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 17:44:47

ความคิดเห็นที่ 45 เรากลับขึ้นรถกันอีกครั้งในตอนบ่าย ตอนนี้เส้นทางเป็นถนนลาดยางอย่างดีแม้ว่าจะแคบมาก  สองข้างทางเป็นป่าสูงใหญ่ คลายเขต tropical เหมือนเมืองไทยมาก ต้นไม้เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม สวยไปอีกแบบ ทำให้แอบคิดฝันว่าสักวันฉันจะไปดู authum ที่ยุโรป เส้นทางบางช่วงเลียบกับลำธารสายใหญ่ มองเห็นน้ำสีฟ้าใสแจ๋วน่าเงว่ายล่นมาก  มีเด็กๆ ลงว่ายกันอย่างสนุกสนาน นี่คือข้อดีของเขตร้อน เด็กๆ มีโอกาสว่ายน้ำในลำธารใสแจ๋วอย่างมีความสุข แต่เขตหนาวแถบ Everest area เด็กๆ คงไม่เคยได้มีประสบการณ์ดีๆ แบบนี้แน่นอน ในลำธารมีชาวบ้านคอยหาปลาอยู่ทั่วไป เนื่องจากไม่หนาวแล้ว ลำธารที่นี่จึงมีปลามากมายอาศัยไว้ใช้ชาวบ้านได้กินเป็นอาหารโปรตีนชั้นยอดของพวกเขา เส้นทางคดเคี้ยวมากเพราะต้องคอยลัดเลาะไหล่เขาอยู่ตลอดเวลาจนเราเองแทบไม่กล้าหลับเพราะกลัวว่าตื่นขึ้นมาอีกทีรถกลิ้งลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่ในลำธารเรียบร้อยแล้ว  รถเที่ยวนี้มีผู้โดยสารเต็มคันรถ แต่น้อยกว่าตอนเช้า นั่งสบายกว่ากัน ไม่เจ็บก้นอีกแล้ว ถนนแคบมากแต่มีรถสวนมาตลอดเวลา ต้องคอยหลบหลีกให้ดี โอกาสตกเขาตายสูงมาก เส้นทางนี้เป็นเส้นทางที่นักท่องเที่ยวฝรั่งชอบมาก บนรถหลายคันมีนักท่องเที่ยวฝรั่งนั่งบ้างนอนบ้างอยู่เต็มหลังคา ไม่ค่อยมีใครนิยมนั่งกันในรถ พื้นที่บนหลังคาจะถูกจับจองหมดจากนักท่องเที่ยววัยกระเตาะ ไม่มีใครกลัวตกลงมาตายกันเลยสักนิดเดียว ส่วนใหญ่เป็นนักท่องเที่ยวที่อายุยังน้อย ความทะโมนยังเยอะกันอยู่ ความตายเลยกลายเป็นเรื่องเล็กสำหรับพวกเขา monster at Jiri town จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 17:48:51

ความคิดเห็นที่ 46 ตัวเราเองคงไม่กล้าขนาดนั้น สองข้างทางเจอรถลงไปนอนเค้เก้หงายท้องล้อชี้ฟ้าอยู่หลายคัน บางคันตกลงไปในเหว ทุกคนมองเป็นเรื่องธรรมดาม้าก  ทำให้เกิดคำถามว่าชีวิตคนที่นี่มันไร้ค่ามากเลยหรือ ไม่มีใครสนใจถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และทำไมไม่มีการคิดแก้ไข บางทีอาจจะเนื่องมาจากประเทศนี้ยากจนมาก งบประมาณสำหรับการทำถนนจึงมีไม่มากพอที่จะนำมาสร้างถนนดีๆ ให้กับทุกๆ คน  ถ้าประเทศนี้ไม่ใช่เป้าหมายของนักปีนเขาจากทั่วโลก บางทีเส้นทางนี้อาจจะเป็นเพียงทาง trail ที่ทุกคนต้องเดินเท้าจนกว่าจะไปถึง Kahtmandu รถขับเคลื่อนจนมาถึงช่วงหนึ่งที่เหตุการณ์น่าจะเพิ่งเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ เพราะว่าตำรวจกำลังเคลียร์สถานการณ์ละสภาพถนนกันอยู่ เราคอยลุ้นอยู่หลายครั้งว่าฉันจะรอดชีวิตกลับไปหรือเปล่า หรือจะเป็นผีเฝ้าเหว!!! กาญจนาตอนเด็กเลยนะเนี่ย อิ อิ อิ จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 17:51:17

ความคิดเห็นที่ 47 บ่ายแก่ๆ รถมาจอดลงกลางหมู่บ้านอีกแห่งหนึ่ง ที่กลางหมู่บ้านมีลำธารไหลผ่าน เป็นหมู่บ้านที่น่าอยู่มาก ผู้คนค่อนข้างหนาแน่น มีตลาดขนาดใหญ่ รอบหมู่บ้านคือทิวเขาที่เปลี่ยนสีเป็นสีส้มตามสภาพภูมิศาสตร์เขตร้อน  ผู้คนจำนวนมากหลั่งไหลกันเข้ามาจับจ่ายใช้สอยซื้อข้าวของเพื่อนำกลับไปยังหมู่บ้านของตนเอง  ที่นี่น่าจะเป็นจุดจอดที่สำคัญอีกแห่งหนึ่งของรถบัสสายนี้ มีร้านขายอาหารจำนวนมาก  เราไม่ได้กินอะไรเพราะยังไม่หิว มีเด็กวิ่งมาขายแตงกวา  แปลกมากแตงกวาที่นี่กินเป็นผลไม้ ปอกกันสดๆ เลย แค่เห็นมือคนปอกเราก็ไม่อยากจะลองแล้ว ท้องร่วงแน่นอน อากาศที่ค่อนข้างจะร้อนมาก การกินแตงกว่าจึงเป็นการเสี่ยงเกินไป และคุณเคนเองก็ไม่เห็นด้วยถ้าเราจะลอง!!!  เด็กพยายามคาดคั้นให้ลอง แต่จำต้องปฏิเสธไป เราออกมาเดินเล่นที่สะพาน สะพานทอดตัวยาวมากข้ามแม่น้ำไปยังฝั่งตรงข้าม ที่นี่เป็นตลาดขนาดใหญ่ คล้าย ๆ Kathmandu มีคนมาเดินซื้อของกันเต็มไปหมด เราออกเดินทางอีกครั้ง เนื่องจากต้องตื่นตั้งแต่ก่อนสว่าง และเดินทางมาแล้วหลายชั่วโมง ทำให้เหนื่อยมากจริงๆ กาญจนาเผลอหลับไปหลายครั้งทั้งๆ ที่ไม่อยากจะหลับเลย เพราะไม่อยากพลาด shot วิวดีๆ เลยสักนิดเดียว   she ตะลุยหิมะด้วยกางเกงผ้าสามส่วน เจ๋งจริงๆ จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 17:53:23

ความคิดเห็นที่ 48 การเดินทางท่องเที่ยวแล้วจ่ายเงินเป็นจำนวนมากทำให้เราเป็นคนงกไปโดยปริยาย พยายามถ่างตาเพื่อเก็บภาพความทรงจำให้มากที่สุด แม้จะไม่ได้ถ่ายภาพเก็บไว้ แต่การเก็บทุกภาพไว้ในความทรงจำมันจะจดจำอยู่กับเราตลอดไป!!!  ส่วนการนอนเราจะนอนเมื่อไหร่ก็ได้ เมื่อถึงเวลาหนึ่งเราทุกคนมีโอกาสนอนโดยที่ไม่ต้องกังวลว่าจะต้องรีบตื่น เพราะไม่มีโอกาสจะตื่นอีกแล้วนั่นเอง ดังนั้นเมื่อยังมีโอกาสจะตื่นขึ้นมาชมความงดงามของโลกใบนี้ จงเก็บฉวยโอกาสดีๆ เหล่านี้ให้ได้มากที่สุด คนที่ร่ำรวยมากที่สุดไม่ได้แปลว่าเขาจะมีโอกาสมากที่สุด!!!   รถกำลังจะลงเขาเมื่อเวลาประมาณ 16.30 น. แต่แล้วเมื่อมองลงไปด้านล่างตลอดเส้นทางอันยาวไกลมีรถจอดรออยู่เต็มไปหมด รถไม่สามารถเคลื่อนตัวได้อีก!!!  ตอนแรกคิดว่าน่าจะเป็นจราจรติดขัดธรรมดา เหมือนกรุงเทพบ้านเราแต่ต่างกันที่ที่นี่คือกลางป่า ในตอนแรกทุกคนรออยู่ในรถ ไม่มีใครสนใจว่าเกิดอะไรขึ้น  จนเวลาผ่านไปนานเกิน 40 นาที เรื่องที่เกิดขึ้นไม่น่าจะเป็นเรื่องธรรมดาอีกต่อไป ตอนนี้หลายคนเริ่มเดินลงจากรถ เพราะสังเกตเห็นว่าคนจากรถข้างหน้าเดินลงมาสนทนากันวงเป็นใหญ่ มันต้องมีอะไรที่ไม่ดีเกิดขึ้นแน่ ๆ ตอนนี้หลายคนเริ่มเครียดเพราะไม่มีใครให้คำตอบได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น เราแอบงีบเอาแรง ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรมาก ตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนนี้ถนนเต็มไปด้วยผู้คน คนขับเดินมาบอกว่ามีอุบัติเหตุร้ายแรงเกิดขึ้นข้างหน้า มีคนตายด้วย!!! จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 17:54:41

ความคิดเห็นที่ 49 คนตายเป็นเรื่องร้ายแรงมากสำหรับที่นี่ ชาวบ้านเอาไม้ขนาดใหญ่มากั้นถนนไม่ยอมให้รถผ่านจนกว่ารถที่ชนเด็กจะยอมรับผิดและชดใช้ค่าเสียหาย ไม่มีการยอมความหรืออะไรทั้งนั้น ตำรวจพยายามจะเคลียร์ให้เรื่องใหญ่กลายเป็นเรื่องเล็กแต่ทำไม่ได้ เวลาผ่านไปจนมืด  หลายคนเริ่มตัดสินใจลงเดินด้วยเท้าเพื่อกลับเข้าตัวเมือง Kahtmandu!!! แต่ละคนแบกข้าวของกันจนเต็มหลัง เดินกันอย่างรีบเร่งแทบไม่เหลือผู้โดยสารในรถอีกแล้ว ส่วนเราทั้ง 3 คนยังลังเลและแอบตั้งความหวังไว้ว่าทุกอย่างน่าจะแก้ไขได้ เราทั้ง 3 คนเดินกันมามากมายแล้วถึง 18 วัน จะให้เดินกันอีกหรือ แต่เนื่องจากสถานการณ์ไม่ส่อไปในทางที่ดีขึ้น  เราทั้งหมดเริ่มเกิดอาการปอดแหกบ้าง และไม่รู้ว่าจะเอาอย่างไรดี ไม่อยากลงเดินด้วยเท้าเพราะข้าวของหนักมาก ฉันไม่อยากเดินแล้วอีก!!! และอีกเหตุผลคือ ถ้าเราตัดสินใจลงเดินด้วยเท้าเปล่า แปลว่าเราสิ้นสุดการใช้บริการของรถคันนี้ ถ้าเกิดว่าสถานการณ์ดีขึ้น และรถสามารถวิ่งได้ ถ้าหากว่าเรากลับไปขอขึ้นรถอีกครั้ง    เราทั้งหมดกลัวว่าจะต้องจ่ายเงินกันใหม่อีกครั้งซึ่งไม่สมควรอย่างยิ่ง หน้าตาสดใสเพราะแอบดีใจว่าจะได้กลับบ้าน จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 17:57:28

ความคิดเห็นที่ 50 เมื่อแทบจะไม่เหลือผู้โดยสารอีกเลย และเริ่มมืดสนิทแล้ว เราตัดสินใจเดินบ้างโดยที่ไม่รู้เลยว่าจุดหมายปลายทางอยู่ที่ไหน ไกด์เองดูจะไม่ค่อยชัวร์เส้นทางนี้เหมือนกัน ถามว่าจะไปอีกไกลหรือเปล่าเขาก็ตอบไม่ได้ ตอนนี้ไม่มีลูกหาบอีกแล้วด้วย และไม่คิดเลยว่ารถจะต้องมาตายกลางทาง และฉันจะต้องช่วยแบกของ เราจัดการแบ่งของกันใหม่เพื่อเฉลี่ยน้ำหนัก  ไม่อยากให้น้ำหนักไปหนักที่ใครคนใดคนหนึ่งมากเกินไป เราอาสาขอแบกเป้ที่ใส่กล้อง VDO แบบโบราณซึ่งใหญ่มาก หนักมากด้วยเช่นกัน!!! รวมทั้งกระเป๋าส่วนตัวที่น้ำหนักพากอสมควรอยู่แล้ว ทางเดินขรุขระและต้องเดินลงเขาที่ชันพอสมควร เป้สองใบถ่วงน้ำหนักมาก ทำให้เดินยากมาก จะต้องคอยจิกปลายเท้าอยู่ตลอดเวลาเพื่อไม่ให้ไถลลงมาหน้าพังได้!!!  เรารู้สึกว่าหนักมากจริง ๆ อยากจะไปร้องบอกไกด์และคุณเคนว่าฉันไม่ไหว แต่ต้องเก็บเงียบไว้ในใจ เพราะคิดว่าเขาทั้งสองคนคงจะแบกของหนักกว่าเราหลายเท่า เขาทำได้เราต้องทำได้!!! เราต้องเดินอย่างรวดเร็วและเดินแทรกฝ่าฝูงชนที่เดินอยู่ก่อนแล้วหลายคน ทางแคบมากต้องคอยเจาะช่องซ้ายบ้างขวาบ้าง และต้องหลบรถที่จอดอยู่เต็มถนน เดินลงมาถึงทางราบ คนยิ่งแน่นมากขึ้น บางคนเดินมาเพื่อมาหาคำตอบว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมรถไม่ยอมเคลื่อนตัวไปกันเสียที จะจอดกันทำไมนักหนา มีเสียงโวยวายลั่นกันไปหมด บางคนคอยสาปแช่งคนขับรถที่ขับรถชนเด็กจนเด็กต้องเสียชีวิตและสร้างความลำบากให้กับพวกเขาจนไม่สามารถเดินทางกลับบ้านได้  บางคนมาคอยถามว่ามีคนตายกี่คน เรื่องชาวบ้านยังคงเป็นเรื่องที่น่าสนใจเสมอ!!! คนแกร่งแห่งเนปาล จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 17:59:22

ความคิดเห็นที่ 51 เราเดินผ่านมาถึงจุดเกิดเหตุที่มีคนมุงล้อมกันอยู่เต็มไปหมดไม่ต่างจากไทยมุงเลยแม้แต่นิดเดียว  อาศัยว่าตัวเล็กกว่าใครๆ เขา เราแทรกตัวผ่านให้เร็วที่สุด ต้องคอยระวังข้าวของให้ดีด้วย อาจจะมีมือดีอาจฉกไปได้ ถึงตรงนี้มีทางแยก ไม่รู้ว่าไกด์จะเลือกไปทางไหน และไม่รู้ด้วยว่าแต่ละเส้นทางจะไปที่ไหนกันบ้าง  เราเดินกลับมารอสองหนุ่ม รอนานมากไม่เห็นเดินผ่านมาสักที ชักใจแป้ว เกิดการหลงทางกันเสียแล้ว เราน่าจะเลือกเดินคนละทางแยกกับคุณเคนและไกด์  เราตัวคนเดียวที่ไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาทเดียว!!!  ไม่มีแผนที่ ไม่มีที่พึ่งเลย ฟ้ามืดแล้วด้วย วันนี้ไม่มีคอนแทคส์เลนส์สวมติดตาเสียด้วยสิ  ยิ่งทำให้มองอะไรยากมากขึ้น เมื่อเกิดการหลง จำไว้ว่าจะต้องตั้งสติให้ดี!!! อย่าเพิ่งโวยวาย อย่าเพิ่งใจเสีย ถ้ามั่นใจว่าหลงแล้วจริงๆ ควรจะดินเข้าไปสอบถามเส้นทางจากชาวบ้าน ถ้าไม่มีใครพูดภาษาอังกฤษได้เลย อาจจะต้องใช้ภาษามือเข้าช่วย ทางเลือกที่ดีอีกทางหนึ่งคือ เดินกลับไปยังจุดเริ่มต้น เราตัดสินใจเดินย้อนกลับทางเดิม เพราะคิดว่าทุกคนจะต้องคิดเหมือนกันคือเดินไปที่เดิมเผื่อว่าจะได้เจอกัน  เราต้องเดินกลับไปอีกไกลเลย และคอยสอดส่ายสายตาที่แสนจะฝ้าฟางมองหาสองหนุ่ม เนื่องจากแทบไม่มีฝรั่งผิวขาวหลงมาด้วยเลยจึงทำให้ง่ายที่จะมองหาคุณเคน เพราะเป็นฝรั่งเพียงคนเดียวในเหตุการณ์นี้ คิดึงหิมะจังเลย จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 18:01:53

ความคิดเห็นที่ 52 ตอนนี้เริ่มใจเต้นแรง คิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรดีถ้าหากว่าหาพวกเขาไม่เจอจริงๆ  คืนนี้จะนอนที่ไหนดี ขอเข้าไปนอนบ้านชาวบ้าน ชาวบ้านจะยอมไหม ไม่มีเงินอยู่เลยจะเอาเงินที่ไหนซื้อข้าวกิน และจะเอาเงินที่ไหนจ่ายค่ารถกลับสู่ Kathmandu  ถ้าชาวบ้านไม่ยอมให้นอนด้วย อาจจะต้องแอบซุกตัวข้างถนนที่มีหญ้าขึ้นปกคลุมหนารกมาก น่าจะซ่อนตัวได้ชนิดที่ไม่มีใครมาค้นเจอแน่นอน เราอาจจะปลอดภัยจากคนร้าย  แต่ต้องหลับท่ามกลางยุงเป็นล้าน อันนี้เสี่ยงเกินไป และคิดว่าไม่น่าจะทำได้  หรือจะโบกรถอาศัยไปลงข้างหน้าเดินหาสถานีตำรวจ แล้วให้ตำรวจไปส่งที่ Thamel  โดยที่ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อถึง Thamel แล้วจะทำยังไงต่อ เนื่องจากโรงแรมที่เราพักก่อนที่จะเดินทางสู่ Lukla ตั้งอยู่กลาง Thamel น่าจะเดินหาได้ไม่ยากมากนัก แต่ที่สำคัญคือ เขาจะยอมให้เราเข้าพักโดยที่ไม่มีเงินหรือเปล่า หรือเราอาจจะใช้ trick ที่นักท่องเที่ยวทุกคนรู้ดี คือ พักก่อนแล้วค่อยจ่ายเงินตอน check out  เฮ่อ แล้วเราจะเอาเงินที่ไหนมาจ่าย ถึงแม้จะหาทางกลับ Thamel ได้ ไม่ได้แปลว่าเราจะหาคุณเคนกับไกด์เจอ!!! ป้ายชื่อโรงแรม จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 18:04:20

ความคิดเห็นที่ 53 บางทีพนักงานโรงแรมอาจจะจำเราได้ เราจะขอร้องเขาให้โทรติดต่อคุณ Raj ให้ช่วยเหลือ ถ้าติดต่อคุณ Raj ได้รับรองว่าเราต้องได้เนอคุณเคนแน่นอน เพราะคุณเคนจะต้องกลับไปพบคุณ Raj อีกครั้งเพื่อเจรจาขอเงินคืนบางส่วน!!!  แล้วเราจะแน่ใจได้อย่างไรว่าพนักงานของโรงแรมมีเบอร์โทรของคุณ Raj   เนื่องจาก office ของคุณ Raj เองก็ตั้งอยู่ในซอยลึกลับมาก เราจำไม่ได้เลยสักนิดเดียว ถ้าจะมุ่งไปหาคุณ Raj โดยตรง งานนี้เป็นไปไม่ได้แน่นอน   ไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเองจะเป็นคนชุ่ยขนาดนี้ ไว้ใจโชคชะตามากเกินไป เดินทางโดยปราศจากเงินติดตัว แถมยังไม่ยอมถือ passport ด้วยตัวเอง และไม่ได้ถือนามบัตรของโรงแรมมาด้วย ไม่ใส่ใจจะจำด้วยซ้ำว่าบริษัทของคุณ Raj ชื่ออะไร ตั้งอยู่ตรงไหน!!!  นิสัยชุ่ยระดับเทพจริงๆ  ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่างอย่างยิ่ง!!!   อาจจะเนื่องมาจากนี่คือการเดินทางไปต่างประเทศเป้นครั้งที่ 2 เท่านั้น ยังด้อยประสบการณ์เลยทำให้ไม่รู้ว่าการเอาตัวรอดในต่างแดนจะต้องทำอย่างไรบ้าง แต่เมื่อผ่านทริปอันแสนโหดจากเนปาล กาญจนาเรียนรู้ประสบการณ์ต่างๆ มากมายจนกล้าแกร่งพอที่จะบินเดี่ยวเองได้อย่างน่าประทับใจ แสงแดดมีค่ามากกว่าทองคำ จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 18:06:00

ความคิดเห็นที่ 54 กาญจนาคิดหาวิธีการจนปวดสมอง คิดจนสับสนไปหมด ระหว่างที่ยืนหน้าเซ่อเหรอหราอยู่กลางถนน  สักพักได้ยินเสียงตะโกนเรียก  hey Kan, hey Kan,  hey Kan, โอ้วววววววว .ช่างโชคดีมากที่ไกด์เป็นผู้มาเจอเรา ทั้งสองคนคิดอยู่แล้วว่าเราต้องหลงไปแน่ๆ เขากำลังมองหาเราอยู่เหมือนกัน จากทางแยกต้องมาตกลงกันว่าจะไปทางไหนดีที่จะกลับ Thamel ได้เร็วที่สุด ไกด์ต้องเข้าไปสอบถามเส้นทางหลายครั้งมาก เพราะแต่ละคนให้คำตอบไม่เหมือนกันเลย เราทั้งหมดตัดสินใจมุ่งตรงไปข้างหน้า ทางเดินเปลี่ยนเป็นถนนลูกรัง ตอนนี้มืดสนิทแล้ว ต้องเดินเลียบริมถนนให้มากที่สุด เพราะว่ามีรถผ่านเป็นบางครั้งและวิ่งเร็วเสียด้วย  แต่ละคันไม่สนใจคนที่เดินอยู่เลย ไม่อยากซวยซ้ำซ้อน ทั้งความเหนื่อย ความหิว ความอ่อนล้า ทำให้หงุดหงิดมาก ของบนหลังยิ่งหนักเพิ่มขึ้นอีกทวีคูณ ต้องเปลี่ยนเป้จากซ้ายเป็นขวาทุกๆ 5 นาที ทั้งที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย รู้สึกปวดไหล่และปวดคอมาก ปวดจนแสบร้อนไปหมด สองข้างทางเป็นทุ่งนา แต่เสียดายที่มืดแล้วจึงอดชมความงาม ถึงจะยังไม่มือเราคงมองไม่เห็นความงามอีกแล้ว เพราะในจิตใจมีแต่ความโกรธ ทำไมต้องพาฉันมาลำบากอย่างนี้ด้วย!!!   อีกมุมหนึ่งของ Namche Bazaar จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 18:08:25

ความคิดเห็นที่ 55 ข้างหน้ามีคนเดินล่วงหน้าไปแล้วซึ่งสามารถมองเห็นเป็นเงาตะคุ่มๆ ทำให้ไม่น่ากลัวมากนัก  พวกเขาเดินกันเร็วมากทั้งที่แบกของหนักมากกว่าเราเสียอีก เราจึงเปลี่ยนคนร่วมทางอยู่ตลอดเวลา คุณเคนกับไกด์หันมาถามเป็นระยะว่าไหวหรือเปล่า  เราต้องฝืนใจบอกไปว่าไหวทั้งที่แทบจะก้าวขาไม่ออกแล้ว ต้องคอยถามไกด์อยู่ตลอดว่าอีกนานไหมถึงจะถึงหมู่บ้าน ไกด์คอยตอบว่าไม่นาน ไม่นาน   ไม่นาน   ไม่นาน   แต่เดินเท่าไหร่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเข้าใกล้หมู่บ้านเลย ท้อจนต้องแอบร้องให้ออกมา ถ้าเราไม่ร้องให้รับรองได้งานนี้จะต้องจบแบบไม่สวยอีกแน่นอน เพราะเราคงจะต้องโมโหร้ายและอาจจะพูดอะไรที่ไม่ดีออกไปจนอาจจะทำให้ทั้งไกด์และคุณเคนเสียใจได้ การร้องให้จึงเป็นการระบายความเคียดแค้นได้ส่วนหนึ่ง!!!   ระยะทางบางช่วงไม่มีบ้านคนเลยสักหลัง บรรยากาศวังเวงและน่ากลัวมาก มีแต่ความมืด มืด มืด มืด  เราเหนื่อยจนอยากจะขอหยุดพัก แต่ไม่มีใครเห็นด้วย เพราะจะเสี่ยงเกินไป อาจจะมีคนมาปล้นได้ เพราะชาวบ้านอาจจะคิดว่าเราเป็นนักท่องเที่ยวอาจจะพกเงินมาจำนวนมาก การหยุดพักจึงต้องล้มเลิกไป   พวกเราต้องเดินกันต่อไป เดินช้าๆ ยังดีกว่าหยุดพักไปเลย สำหรับเราความจริงน่าจะเป็นการคลานมากกว่าการเดิน ส่วนสองคนนั้นเดินเร็วมากเพราะความเป้นเพศชายย่อมแข็งแกร่งกว่าเพศหญิงมากมายนัก  เราต้องคอยเร่งฝีเท้าอยู่ตลอด บางครั้งแอบน้อยใจทำไมเดินกันเร็วจัง ไม่รอกันมั่งวะ จะรีบไปไหนนักหนา ไปไหนก็ไม่มีความหวังทั้งนั้น เพราะที่เรากำลังเดินอยู่นี้ไม่มีใครบอกได้เลยว่ามันใช่เส้นทางกลับสู่ Kathmandu หรือเปล่า   เดี๋ยวไม่จ่ายค่าทิปซะเรยยยย จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 18:11:32

ความคิดเห็นที่ 56 ระหว่างที่เดินกันอย่างเคร่งเครียดมีรถคันหนึ่งเข้ามาจอดเทียบจนแทบจะชน  มีคนยื่นหน้ามาถามว่าจะไปด้วยกันไหม ไกด์รีบเข้าไปสอบถามราคาเพราะมั่นใจว่าเราคงจะเดินไปไม่ไหวอีกแล้ว และหิวมากแล้วด้วย ปรากฏว่าราคา 700 Rs ต่อคน ฟังราคาแล้วแทบอยากจะฆ่าตัวตาย!!! ได้ทีเขากดราคาเต็มที่ บนรถมีคนยอมเสียค่าโง่ขึ้นไปนั่งด้วยแล้ว 2-3 คน ไกด์รีบโบกมือปฏิเสธไม่ยอมไปด้วย  เราเองแอบเสียดาย แต่เสียดายเงินมากกว่า เพราะถ้าเราตอบตกลงแปลว่าเราต้องเสียเงิน 2100 Rs ไปแบบง่ายดาย ทั้งที่ราคาค่ารถเข้าเมืองน่าจะไม่เกิน 20 Rs ต่อคน  เมื่อไม่ตกลงเราเลยต้องเดินกันต่อแบบแค้นๆ  เดินกันมานานมาก ไม่มีทีท่าว่าจะถึงเลย ข้องหน้ามองเห็นแสงไฟอยู่ไกลๆ ทำให้มีความหวังขึ้นมาบ้าง แต่เมื่อเดินมาใกล้จะถึงกลับกลายเป็นว่าเป็นหมู่บ้านที่อยู่ไกลออกไปบนเนินเขา ไม่ได้ตั้งอยู่ติดถนนเส้นนี้เลย   เส้นทางคดเคี้ยวมากทำให้มองเห็นว่าหมู่บ้านอยู่ไม่ไกลแต่ความจริงแล้วมันไกลมาก เราเดินผ่านบ้านของชาวบ้านเป็นระยะ ไกด์ไม่ยอมเสนอเลยว่าพักบ้านของชาวบ้านดีไหม คำอธิษฐานของเราไม่เป็นผลเสียแล้ว  การขอเข้าพักบ้านของชาวบ้านน่าจะเป็นทางเลือกที่ดี เพราะเราจะได้สัมผัสบรรยากาศและวิถีชีวิตที่แท้จริงของคนที่นี่ซึ่งเราไม่อาจจะหาได้ตามโรงเตี้ยมตลอดเส้นทาง trekking เพราะนั่นคือที่พักที่สร้างขึ้นมาเพื่อรองรับนักท่องเที่ยว มันเป็นะูรกิจ!!!   การพักกับชาวบ้านในสถานการณ์แบบนี้เราจะได้สัมผัส real Nepali way of life แน่นอน หมู่บ้านแห่งนี้ไม่มีกระแสไฟฟ้าใช้กันเลย ทำให้ทุกหนแห่งมืดสนิท  ทุกบ้านจุดตะเกียงเห็นเพียงแสงแว๊บๆ วอมแวม ได้บรรยากาศจริงๆ  มีชาวบ้านหลายคนออกมายืนดูผู้คนที่เดินผ่านไปมาอยู่บนถนน บางคนทักทายพร้อมโบกมือให้กำลังใจ กลมกลืนจริงๆ  เปลี่ยนสัญชาติเลยดีไหม แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 54 18:15:53 จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 18:15:20

ความคิดเห็นที่ 57 รถคันเดิมเข้ามาจอดถามอีกครั้ง คงอยากได้เงินจากเรามาก คราวนี้ลดราคาให้ด้วยแต่ยังคงแพงอยู่ ทั้งคณะยอมปฏิเสธอีกครั้ง รู้สึกโกรธมากที่เขามาเอาเปรียบคนที่กำลังลำบาก ความจริงน่าจะมีน้ำใจช่วยเหลือ แม้ว่าจะคิดเงินบ้างแต่ไม่ควรแพงขนาดนี้ เมื่อเราปฏิเสธเขาเลยขับรถกระชากตัวออกไปแบบโกรธๆ เหมือนกัน การเดินแบบไม่มีความหวังของพวกเรายังคงดำเนินต่อ ไกด์พยายามจะโทรติดต่อคุณ Raj ช่างเป็นความโชคร้ายเสียจริงๆ ที่แบตเตอรีของโทรศัพท์มือถือกำลังจะหมด เขาพยายามโทรหลายครั้งมากแต่ไม่สำเร็จเลย บางครั้งโทรติดแต่คุณ Raj ไม่ยอมรับสาย ทำให้คนที่รอคอยความหวังอย่างเราหงุดหงิดขึ้นอีกมาก แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ได้ข้อคิดดี ๆ พยายามบอกตัวเองว่าโกรธไม่ก็ไม่มีประโยชน์ ความโกรธไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาอะไรเลย ควรจะใจเย็นๆ คนอื่นก็ลำบากเหมือนกัน มีคนเดินตามหลังกันมาอีกมากมาย ไม่ได้มีเพียงเรา ไกด์คงทำดีที่สุดแล้ว มีคนเดินผ่านมาไกด์จึงขอยืมโทรศัพท์โทรติดต่ออีกครั้ง โชคดีมากที่ครั้งนี้โทรติด เขาตกลงกันว่าจะให้ทางคุณ Raj ส่งแท็กซี่มารับ  ซึ่งจะต้องเสียเวลามากเลยกว่าจะมาถึง เนื่องจากแท็กซี่ติดให้บริการคนอื่นอยู่ ต้องรอให้คิวว่างเสียก่อนแล้วจึงจะมารับเราทั้ง 3 คน คุณ Raj สั่งให้เราเดินล่วงหน้ามาเรื่อยๆ เพื่อไม่ให้เสียเวลา จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 18:17:10

ความคิดเห็นที่ 58 กาญจนาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องเดิน ในเมื่อรถจะต้องมารับเราอยู่ดี  จะเดินให้เหนื่อยอีกทำไม  นั่งรอเป็นการพักเหนื่อยน่าจะดีกว่า  เรารู้สึกหัวฟัดหัวเหวี่ยงกับเหตุการณ์นี้จริงๆ เข้าไปบอกไกด์ว่าไม่เดินได้ไหม เดินไม่ไหวแล้ว แต่ทุกคนลงความเห็นว่าจะต้องเดิน ไม่อยากรอตรงที่ที่ไม่มีความสว่างอยู่เลย มันอันตรายมาก!!!  เราจำต้องจำนนต่อเหตุผล การเดินต่อไปนี้มีความหวังใหม่เพราะสายตาของทุกคนจะคอยลุ้นว่ารถคันไหนจะมาจอดตรงหน้าบ้าง มันใช่รถแท็กซี่ที่คุณ Raj ส่งมาหรือเปล่า เฮ่อ แต่ไม่มีคันไหนเข้ามาเทียบใกล้ๆ เลย ช่างห่อเหี่ยวหัวใจเสียจริงๆ รถสวนมาหลายคันมาก ไม่มีสักคันที่จะเข้ามาสอบถามหาเรา Are you KEN?  ความมืดยิ่งทำให้สังเกตได้ยากมากขึ้น เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงจนมาถึงหมู่บ้านเล็ก ๆ  ไกด์บอกให้หยุดพักกันที่นี่ เราเข้าไปพักที่หน้าร้านแห่งหนึ่ง ที่ร้านมีโทรศัพท์ให้บริการ ไกด์โทรไปสอบถามอีกครั้งว่ารถออกมาหรือยัง นานแค่ไหนจึงจะมาถึง ระหว่างรอเลยขอแก้หิวด้วยช็อคโกแลต รสชาติดีมาก ราคาไม่แพงด้วย เจ้าของร้านสงสารเรามาก เพราะรู้ว่าเดินกันมาไกลมาก ของหนักมากด้วย เขาชวนคุยด้วยหลายเรื่อง เขาบอกว่าเหตุการณ์แบบนี้เกิดไม่บ่อยนัก จึงกลายเป็นเรื่องใหญ่ เด็กเสียชีวิตเป็นเรื่องสำคัญ!!! เลยต้องเคลียร์กันนาน ด้านบนภูเขาที่เห็นเป็นที่ราบมีโรงแรม hi so ตั้งอยู่ด้วยคะ คนรวยเขาไปพักกัน จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 18:20:24

ความคิดเห็นที่ 59 ร้านข้างๆ เป็นร้านอาหาร มีคนนั่งทานอาหารกันหลายคน มีร้านขายหนังสือต่างประเทศอยู่ด้วย เลยได้ดูหนังสือฆ่าเวลาคลายเครียด รถแท็กซี่มารับเกือบสี่ทุ่ม ไม่น่าเชื่อว่าเราเดินทางผ่านถนนลูกรังสายนี้กันเกือบ 5 ชั่วโมง เขาบอกว่ารถติดมากทำให้เสียเวลา เราต้องนั่งแท็กซี่กันอีกนานมากกว่าจะถึงโรงแรม แท็กซี่ผ่านถนนวกวน ยามค่ำคืนของ Kahtmandu สวยงามมาก เสียดายที่หิวจนไส้แทบแตก ไม่ค่อยมีอารมณ์จะชมความงามสักเท่าไหร่  และนานเกินครึ่งชั่วโมงเรามาถึงโรงแรมเดิมที่พักก่อนหน้านี้   แต่ละคนสภาพบักสะบอมมาก สภาพไม่คล้ายคนกันสักนิด แต่ละคนมอมแมมมาก  เหนื่อยจนแทบสิ้นสติ ไกด์ขอตัวไม่ทานอาหารด้วยกัน ทั้งที่ความตั้งใจตอนแรกคือเราจะพาเขาไปเลี้ยงตอบแทนด้วยดินเนอร์หรูๆ สักมื้อหลังจากที่ทนทุกข์ปนสุขกันมาหลายวัน เราไม่ได้ร้องห้ามแต่อย่างใด  คิดว่าน่าจะดีเหมือนกันที่เขาแยกตัวไป เราจะได้คุยอะไรกันสะดวกเสียที จะได้เลิกฟังภาษาไทยที่แสนจะห่วยแตกของคุณเคน เนื่องจากดึกมากแล้วแทบจะหาร้านอาหารกันไม่ได้ เราเดินจนทั่ว Thamel จนมาเจอร้านอาหารไทย!!!   ร้านอาหารแห่งนี้เป็นร้านที่หรูหราใหญ่โตอลังการมาก แม้จะไม่ได้ทานอาหารอิตาเลียนตามที่ตั้งใจ อาหารไทยน่าจะเป็นทางเลือกที่ดี จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 18:22:41

ความคิดเห็นที่ 60 เราสั่งเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาดื่มฉลองให้กับความสำเร็จในครั้งนี้  รสชาติของ cocktail ที่นี่เทียบกันไม่ได้เลยกับ cocktail รสเยี่ยมจากร้านอาหารบางร้านในเมืองไทย  เราสั่งอาหารไทยมาทาน อย่าได้ถามถึงรสชาติเลย เพราะมันไม่ใกล้เคียงเลยสักนิดเดียว มื้อนี้จึงเป็นมื้อที่ห่วยแตก แต่การสนทนากลับเป็นไปอย่างสนุกสนาน ต่างคนต่างเล่าความประทับใจของตนเอง แม้เราสองคนจะ trekking ในเส้นทางเดียวกัน ไม่ได้แปลว่าเราจะได้ประสบการณ์และความทรงจำที่เหมือนกัน  เรากล่าวขอโทษอีกครั้งที่บางครั้งอาจจะแสดงนิสัยที่แย่ๆ พูดจาหยาบคายโมโหร้ายทั้งต่อคุณเคนและไกด์จนบางครั้งทำให้บรรยากาศ trekking ต้องเป็นไปอย่างกร่อยๆ   เรายังทบทวนถึงเหตุการณ์การกู้ศักดิ์ศรีที่คุณเคนเองยังแอบประทับใจในความกล้าหาญชนิดไม่กลัวการวางมวยจากคู่กรณีแม้แต่นิดเดียว  น่าเสียดายที่เราไม่ได้ถ่าย VDO บันทึกเหตุการณ์ในค่ำคืนนั้นไว้!!! เรากลับเข้าโรงแรมอีกครั้งหลังจากเลยเที่ยงคืนไปแล้ว คืนนี้จึงหลับเป็นตาย!!! แม้จะไม่ค่อยประทับใจ แต่ก็ขอขอบคุณที่ได้มอบความทรงจำดีๆ จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 18:24:51

ความคิดเห็นที่ 61 หายป่วยเเล้วนะครับ ลงชื่อตามชมกระทู้ครับ จากคุณ : Art999. เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 19:33:49

ความคิดเห็นที่ 62 หายป่วยเเล้วนะครับ ลงชื่อตามชมกระทู้ครับ จากคุณ : Art999.     เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 19:33:49     ....................................... ขอบคุณมากเลยคะคุณ art  ทริปนี้วิวสวยจริงๆ คะ จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 20:52:52

ความคิดเห็นที่ 63 วันที่ 21 เมษายน 2551 เองเงินของตูคืนมา วันนี้เราตั้งใจว่าจะเข้าไปคุยเรื่องเงินให้เคลียร์ และให้แฟร์ จะได้สบายใจไม่ต้องเที่ยวแบบแบกทุกข์ไปด้วยอยู่ตลอดเวลาเหมือนที่ผ่านมา เนื่องจากกำหนดการเดินทางกลับสู่เมืองไทยอันเป็นที่รักคือ วันที่ 27 เมษายน 2551 นั่นแปลว่าเรายังมีเวลาเหลือมากพอที่จะไปเที่ยวที่ไหนอีกสักแห่งก่อนเดินทางกลับ ทางเลือกที่คุณเคนนำเสนอคือ เราอาจจะไป Royal Chitwan National park เพื่อไปดูเสือ ช้าง แรดคู่แฝดของเราเอง  รวมทั้งชมสัตว์ป่าที่สำคัญๆ ของชาวเนปาล กับอีกทางเลือกคือ เราจะเดินทางไปยังเมือง Pokara เมืองที่ใหญ่เป็นอันดับ 3 ของเนปาลตั้งอยู่ทางตอนเหนือของเมือง Kathmandu ที่นี่เราจะไปนั่งเรือล่องทะเลสาบ และไปนอนเล่นพักผ่อนแบบไม่มีการรีบร้อนแต่อย่างใด รวมทั้งจะไปชม Fish tail แบบใกล้ชิด จะสวยขนาดไหน สวยเหมือนที่ใครๆ ร่ำลือหรือเปล่า   เราเองเห็นภาพถ่ายของ Fish tail มาหลายครั้งแล้ว ถ้าได้ไปเห็นของจริงคงจะสวยมาก!!! นอกจากนี้ที่นี่ยังมีวัดที่สวยงามมากตั้งอยู่บนภูเขาเหนือทะเลสาบ เราเองยังไม่เคยได้สัมผัสวัดแบบเนปาลอย่างใกล้ชิดเลยสักครั้ง  ถ้ามีเวลาเหลือมากพอเราจะเดินขึ้นภูเขากันอีกครั้งเพื่อไปเยี่ยมชมความงามของวัดแห่งนี้ และอาจจะโชคดีได้ชม Fish tail จากจุดชมวิวของวัดแห่งนี้ด้วยก็เป็นได้ นี่คือแร่ดตัวแม่ แก้ไขเมื่อ 24 มี.ค. 54 10:06:34 จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 20:56:09

ความคิดเห็นที่ 64 เราเดินมองหาอาหารเช้าทานกันโดยไม่ยอมง้ออาหารจากโรงแรม เพราะไม่มีบริการนะเอง เลือกทานอาหารเช้าแบบฝรั่งจากร้าน breakfast อย่างดีซึ่งมีเพียงไม่กี่ร้านของ Thamel ร้านนี้ใหญ่มาก บางส่วนของอาคารใช้เป็นโรงแรมอย่างดี มีการตกแต่งคล้ายบาหลี ไม่รู้ว่าเจ้าของชอบสไตล์บาหลีหรือเปล่า ส่วนใหญ่จะตกแต่งด้วยสีน้ำตาลเป็นหลัก  รอบๆ โรงแรมมีกระถางออดไม้หลากหลายชนิดกำลังแข่งกันเบ่งบานอย่างสวยงาม   วันนี้มีแขกฝรั่งมาพักเต็มทุกห้อง  ร้านอาหารเป็นแบบเปิดโล่ง อากาศหนาวนิดๆ กับชาร้อนๆ ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย แถมยังได้ชมดอกไม้สวยๆ อีกด้วย มีขนมปังแบบฝรั่งสารพัดแบบวงขายอยู่ในตู้กระจกอย่างดี มีราคาบอกไว้อย่างชัดเจน เพื่อให้สะดวกต่อการคำนวณงบในกระเป๋าด้วย  ขนมปังทั้งหมดเป็นแบบแข็งปั๊กเนื่องจากไม่มีไมโครเวฟให้บริการ เนื่องจากในเวลากลางวันจะไม่มีกระแสไฟฟ้าให้บริการ  ทุกคนทานขนมปังแข็งๆ กันอย่างเอร็ดอร่อย ไม่มีใครบ่นว่าแข็งปั๊กแต่อย่างใด น้ำส้มคั้นสดๆ รสชาติดีเช่นกัน เนื่องจากเป็นโรงแรมอย่างดีกาญจนาเลยกล้าลองน้ำส้มคั้นแบบสดๆ  แบบไม่กลัวท้องเสีย ที่นี่ส้มสดๆ มีเยอะมาก ตามทางเดินในย่านตลาดของ Thamel มีส้มสดๆ วางขายหลายร้าน  เลยไม่ต้องกลัวว่าจะได้น้ำส้มแบบปลอม ๆ นักท่องเที่ยวหลายคนเข้ามาคุยด้วย ประทับใจจริงๆ ที่คู่รักวัยดึกหลายคนมาเที่ยวด้วยกันอย่างมีความสุข กระหนุงกระหนิงน่าอิจฉามาก บ้านตามไหล่เขาของ Namche Bazaar จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 21:33:44

ความคิดเห็นที่ 65 เราออกจากร้านอาหารเช้า แล้วเดินเล่นสำรวจวิถีชีวิตคนใน Thamel กันอีกครั้ง ตอนนี้ไม่ต้องเร่งรีบอีกแล้ว มีเวลาให้กับความงดงามของเมืองนี้อย่างเต็มที่ เราเดินชมทุกอย่างแบบสบายๆ ที่  Thamel มีร้านขายภาพวาดหลายร้าน ล้วนแต่สวยงามทั้งนั้น ภาพส่วนใหญ่จะเล่าเรื่องราวของภูเขาที่สำคัญไม่ว่าจะเป็นEverest peak(8,850 m), K2 , Kanchenjungka,Cho Oyu(8,153 m), Ama Dabam(6,856m), Pumori(7,138 m), Makalu(8,475 m), Lhotse(8,516 m)  และอีกหลายๆ ยอดเขาที่ล้วนแต่เป็นที่นิยมของนักปีนเขาจากทั่วโลก นอกจากนี้บางภาพยังเล่าเรื่องราววิถีชีวิตของคนเนปาลที่ยังคงรักษาวิถีแบบดั้งเดิมอย่างเหนียวแน่น ภาพใบหน้าของเด็กๆ ชาวเนปาลเป็นอีกภาพหนึ่งที่ได้รับความนิยมจากนักท่องเที่ยวเป็นอย่างมาก เราเองก็ชอบภาพแบบนี้เช่นกัน ความใสบริสุทธิ์ที่ไม่อาจจะหาได้อีกแล้วบนใบหน้าของเราเอง!!!  จิตรกรสื่อความหมายจากดวงตาที่ใสบริสุทธิ์ลงบนผืนผ้าใบได้งดงามอย่างยิ่ง จนบางครั้งมองเหมือนภาพนั้นมีชิวิต!!!   และอีกหลายภาพเล่าเรื่องราวของความยากจนข้นแค้นของคนที่นี่ ความยากลำบากในการที่จะดำรงชีวิต มองเห็นถึงความเศร้าโศก  ภาพจากลูกหาบที่ของข้าวของเต็มหลังจนล้นท่วมหัวเป็นภาพที่สื่อถึงความเป็นอยู่ของคนภูเขาได้อย่างดี แก้ไขเมื่อ 24 มี.ค. 54 10:08:06 แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 54 21:37:03 จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 21:34:18

ความคิดเห็นที่ 66 ภาพ painting ทั้งหมดที่วางโชว์อยู่ราคาไม่สูงมากนัก แต่เราไม่ได้เลือกภาพใดติดมือมาด้วยเลยแม้แต่ภาพเดียว เพราะมีภาพที่ติดอยู่ในความทรงจำอยู่แล้วและเชื่อว่ามันจะไม่มีวันลบเลือนไปจากใจเราแน่นอน!!!  บางร้านวาดภาพให้ดูกันสดๆ ภาพบางภาพใส่ไว้ในกรอบเรียบร้อยแล้ว มีราคาติดไว้ชัดเจน แต่เมื่อซื้อแล้วเจ้าของจะเลาะเอากรอบคืน ราคาที่ติดไว้จะไม่รวมกรอบ ถ้าต้องการกรอบด้วยจะเพิ่มราคาขึ้นมาอีกหน่อย ส่วนใหญ่นักท่องเที่ยวจะไม่ซื้อกรอบกลับไปด้วยเพราะว่าจะทำให้เกะกะและหนักเกินไป  ใครที่สามารถต่อราคาได้เก่งๆ จะได้ราคาที่ไม่สูงมาก น่าซื้อกลับมาแต่งบ้านจริงๆ ออกจากร้านขาย painting เราแวะเข้าร้านหนังสือ ร้านหนังสือที่นี่ขนาดใหญ่มาก มีหนังสือเกือบทุกประเภทจนไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือร้านหนังสือของประเทศเนปาล ประเทศที่อยู่ห่างไกลความเจริญทั้งปวง!!!  ที่ร้านมีหนังสือท่องเที่ยวของทุกประเทศ ราคาไม่แพงด้วย post card ที่นี่สวยมาก คุณภาพดีมากเช่นกัน จนไม่อยากเชื่อว่าจะมีโรงพิมพ์คุณภาพเยี่ยมอยู่ที่นี่ จำไม่ได้แล้วว่า postcard ทั้งหมดที่วางโชว์อยู่ print มาจากโรงพิมพ์ที่นี่หรือ print มาจากต่างประเทศ   แต่ที่จำได้แน่นอนคือฝีมือการถ่ายภาพทั้งหมดเป็นฝีมือของฝรั่งนักเดินทางผู้หลงใหลในความงามของเทือกเขาหิมาลัย   ราคา post card ค่อนข้างสูง ใบละเกือบ 30 บาท ที่ร้านมีบริการขนส่งไปรษณีย์ให้ด้วย แค่เขียนพร้อมทั้งจ่าหน้าแล้วจ่ายเงิน เขาจะจัดการส่งให้เสร็จ ระยะเดินทางของ post card จากเนปาลถึงเมืองไทยกินเวลาตั้ง 10 วัน เราเลยไม่ได้ส่งมาแต่ซื้อกลับมาแทน Namche Bazaar แก้ไขเมื่อ 24 มี.ค. 54 10:10:14 จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 21:39:15

ความคิดเห็นที่ 67 เมื่อเสร็จภารกิจการซื้อของทั้งของที่ชอบและของฝาก  คุณเคนกลับไปทำศึกกับคุณ Raj การเจรจาครั้งนี้เราเป็นฝ่ายเสียเปรียบทุกประการ มีการซ้อมเตรียมคำพูดไปด้วย เราอวยพรให้คุณเคนโชคดี ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงมาก การพ่ายแพ้แปลว่าเราจะสูญเสียเงินถึง 80,000 บาทไปด้วย คุณเคนจากไปแล้ว เราจึงไปแสวงหาโลกส่วนตัว วันนี้เราจะบินเดี่ยวย่ำ Thamel ด้วยตนเอง ความจริงการเดินใน Thamel เป็นเรื่องที่เราเองหวั่นๆ อยู่ลึกๆ เพราะว่า Thamel มีความซับซ้อนมาก มีถนน ตรอก ซอกและซอยนับร้อย เป็นเมืองที่ลึกลับซับซ้อนอย่างยิ่ง ที่ผ่านมาเราเดินประกบคุณเคนแทบตัวติดกัน จะตีจากเมื่อมีการย้ำเรียบร้อยแล้วว่าห้ามเปลี่ยนร้าค้าเด็ดขาด ฉันเบื่อเมื่อไหร่ฉันจะเดินกลับมาที่เดิม!!! วันนี้เราจะไปทำศึกใหญ่แต่เป็นคนละแบบ เพราะศึกของเราคือการทดสอบระดับมันสมองของตัวเองว่าสามารถจำทางได้มากแค่ไหน และอีกศึกที่ยิ่งใหญ่ไม่แพ้กัน คือ ศึกการล่าอาหารตา ตลอดเวลาหลายวันเราแอบสำรวจแล้วว่า Thamel เป็นที่รวบรวมของหนุ่มหล่อหลากหลายสัญชาติ วันนี้ละจะเสพด้วยสายตาให้ตาแฉะไปเลยเราออกจากโรงแรมแล้วเดินตามถนนที่คุ้นเคยมากที่สุด พยายามจดจำทางให้มากที่สุด แล้วเป้าหมายของเราคือ ร้านอาหาร ที่เป็นที่ตั้งของลานร่มนั่นเอง (roof top restaurant) กาญจนาพุ่งตรงไปชั้น 3 เลือกนั่งโต๊ะที่สามารถชมสี่แยกของถนนสายนี้ได้ดีที่สุด สั่งน้ำส้มคั้นสดๆ มาทาน แล้วนั่งอ่านหนังสือบ้าง ดูคนบ้างอย่างมีความสุข  ไม่นานโต๊ะที่อยู่ใกล้กันมีชายหนุ่มที่ไม่หนุ่มมากนักมานั่งดื่มกันแต่หัววัน สงสัยไอ้นี่คงคิวว่าสาวเอเชียทั้งหมดโง่ เราแอบฟังสิ่งที่พวกเขาสำรากออกมา เออ มันดูถูกผู้หญิงมาก ความจริงน่าจะแอบดูถูกเราด้วยนั่นแหละเพราะเองก็ผมดำแถมผิวยังดำมิ๊ดหมีเลย   ครั้งนี้ she ไม่ได้กอบกู้วีรกรรมแต่อย่างใด เปล่าๆๆๆ ไม่ได้กลัว แต่การเงียบทำให้เราได้สำเหนียกว่า ไอ้ฝรั่ง(บางคน) ที่ใครๆ ยกย่องว่าเป็นคนขาว คนที่พัฒนาแล้ว แท้จริงแล้วจิตใจของเขาช่างต่ำทรามมาก!!!   เราฟังทุกอย่างด้วยจิตใจที่สงบมาก  เหตุการณ์นี้จะโทษใครคงไม่ต้องตอบ!!!  ตอนนี้เราชักจะหายโกรธไอ้เจ้าของโรงแรมจิตทราม เรานั่งอยู่ที่นี่นานมาก จนมั่นใจว่าคุณเคนชนะจากศึกสงครามครั้งนี้ เรากลับไปเจอคุณเคนที่โรงแรม การเจรจาได้ผลที่ไม่น่าพอใจสำหรับเรา แต่คุณเคนไม่ได้แคร์แต่อย่างใด  เขากลับมามือเปล่า แต่ใบหน้ากลับมีรอยยิ้ม เพราะคุณ Raj ยินดีจะคืนเงินให้ 600 USD โดยมีข้อแม้ว่า คุณเคนจะต้องกลับมาพิชิต Mera peak(6,476m) อีกครั้งเป็นทริปแก้ตัว โดยจะลดราคาค่าบริการให้ 600 USD  ฟังแล้วอาการไมเกรนของเรากำเริบในทันที มันคืนเงินให้เราตรงไหนวะ มัดมือชกนี่หว่า เชิญขึ้นไปคนเดียวเหอะ ไม่อยากไปด้วยหรอก เย็นวันนี้เราตกลงกันว่าเราจะเดินทางไปเมือง Pokara แล้วพักที่นั่นกันสัก 2 คืน  จากนั้นจะเดินทางกลับมาที่ Kathmandu อีกครั้ง และพักที่ Kathmandu อีก 1 คืนแล้วถึงจะกลับเมืองไทย  การเดินทางไปเมือง Pokara จะต้องเดินทางด้วยรถบัสขนาดใหญ่ ใช้เวลาเดินทางประมาณ 12-14 ชั่วโมง ขึ้นอยู่กับสภาพถนนและสภาพภูมิอากาศ รวมทั้งพายุอารมณ์ของคนขับด้วย เราต้องไปหาซื้อตั๋วจากเอเจนซี่ที่ขายอยู่ทั่วไปหลายร้านใน Thamel แต่ละร้านจะขายด้วยราคาที่ไม่เท่ากัน เราเลยต้องเดินสำรวจราคาเพื่อหาราคากลาง ในที่สุดเราได้ตั๋วมา 2 ใบ  เพราะนับไปจากนี้แล้ว เราจะเดินทางโดยไม่มีไกด์อีกต่อไป ลาแล้วลาที พอกันแค่นี้นะ หน้าที่ของไกด์จบลงตั้งแต่ค่ำคืนมรณะ เราไม่เคยพบกันอีกเลย!!!   เราตกลงจะท่องเที่ยวกันเองโดยไม่พึ่งพาไกด์ เพราะคุณเคนเคยเดินทาง trekking แถวเมือง Pokara มาหลายครั้งแล้ว ค่อนข้างจะมีความชำนาญในพื้นที่นี้   นอกจากนี้เราจะเสียค่าใช้จ่ายทั้งหมดจะต้องออกเองไม่เกี่ยวของกับคุณ Raj อีกต่อไป   พนักงานขายตั๋ววาดแผนที่ให้เราว่าจะต้องไปขึ้นรถตรงไหน   เส้นทางการเดินไปขึ้นรถช่างยุ่งยากและซับซ้อนมาก เราสอบถามกันอีกหลายครั้ง แต่ก็ไม่เข้าใจ เนื่องจากเงินของเราเกือบหมดแล้ว การใช้บริการแท็กซี่จึงเป็นเรื่องที่ยังไม่จำเป็น เราตกลงกันว่าเราจะเดินด้วยเท้าตามแผนที่ที่ได้จากพนักงาน  เวลาเหลืออีกนิดหน่อย เราต่างแยกกันไปใช้บริการอินเตอร์เน็ต จัดการ up load ภาพบางส่วน และทำธุระส่วนตัว Pokara town แก้ไขเมื่อ 24 มี.ค. 54 10:13:01 จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 21:42:33

ความคิดเห็นที่ 68 ทางเลือกในการเดินทางไปเที่ยวเมือง Pokara คุณเคนเป็นคนนำเสนอ ทั้งที่เราเองก็เกรงใจเพราะไม่อยากให้คุณเคนเดินทางไปเที่ยวในสถานที่เดิมๆ  เพราะตัวเราเองไม่ชอบกลับไปที่สถานที่เดิมๆ มันไม่คุ้มค่ากับเงินที่เสียไป เราเลยยื่นข้อเสนอว่าจะไปที่อื่นก็ได้  เลยเกิดทางเลือกขึ้นมาอีกเส้นทางคือ นั่งรถบัสไปเที่ยวลุมพินี  สถานที่เกิด ตรัสรู้ และปรินิพานของพระพุทธเจ้า แต่เนื่องจากลุมพินีตั้งอยู่ในเขตประเทศอินเดีย เราทั้งสองคนไม่มีวีซ่าเข้าประเทศอินเดีย อาจจะสามารถขอวีซ่าที่ด่านได้ หรืออาจจะต้องขอวีซ่าล่วงหน้า เรื่องนี้ไม่แน่ใจ เราเลยต้องล้มเลิกโครงการนี้ไปโดยปริยาย รวมทั้งไม่อยากจ่ายค่าวีซ่าเพิ่มอีกคนละ 2200 บาทซึ่งถือว่าค่อนข้างแพง เพราะเมื่อเราเข้าไปแล้วเราคงมีเวลาอยู่ที่ลุมพินีเพียงแค่ 2 วันเท่านั้นเอง!!! จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 21:44:44

ความคิดเห็นที่ 69 คืนนี้เราสองคนยังไม่ละความพยายามในการที่จะไปหาร้านอาหาร German food  เนื่องจากเราเจอร้านอิตาเลียนร้านหนึ่งที่ตั้งอยู่บนตึกสูงกลางสี่แยกจุดที่พลุกพล่านมากที่สุดของ Thamel  ร้านนี้จึงเป็นร้านที่น่าจะเป็นจุดชมวิวที่ดีที่สุด อาหาร German food  จึงเป็นแค่ความฝัน  เราทานอาหารไปด้วยพร้อมนั่งมองผู้คนมากมายที่เดินผ่านไปมา แค่นี้ก็คุ้มค่าแล้ว  เรามาถึงร้านตั้งแต่หัวค่ำ ร้านนี้ค่อนข้างหรูจึงมีการต้อนรับอย่างดี เฮ่อ .กลายร่างเป็นเจ้าหญิงไปแล้วเรา พนักงานแต่ละคนสุภาพมาก เราบอกความประสงค์ว่าจะขอนั่งในส่วนที่ชมวิวได้ดีที่สุด เนื่องจากแขกยังไม่มากนัก เราเลยได้ที่นั่งด้านนอกที่สามารถชมสี่แยก Thamel ได้เต็มสองตา  เราสั่งอาหารมาทานกันอย่างเอร็ดอร่อย รสชาติเยี่ยมสมราคา เหล้าที่เรียกว่า cocktail รสชาติพอรับได้ เรานั่งทานไปด้วยชมความงามของค่ำคืนนี้กันอย่างมีความสุข เบียร์หมดไปหลายขวด cocktail หมดไปหลายแก้ว อารมณ์ชักกรึ่มๆ   ไม่ไกลกันคือร้านอาหารที่เป็นที่นิยมของนักท่องเที่ยวอย่างมาก เนื่องจากเป็นจุดชมวิวที่ดีเช่นกัน ร้านนี้เป็นลักษณะลานกว้างๆ ตั้งอยู่บนชั้น 3 มีร่มผ้าใบสวยๆ กางไว้เหนือเก้าอี้ บางทีรู้สึกคล้ายบรรยากาศริมทะเล  ร่มที่กางไว้คงจะกันน้ำค้างหรือกันฝนในวันที่ฝนพรำ ร้านนี้มีดนตรีสดๆ แสดงให้แขกฟังอย่างเมามันส์ ดนตรีสไตล์ rock เสียงดังสนั่นหวั่นไหวแต่คงไม่มีใครรำคาญ เพราะทุกคนเดินทางมาเพื่อเสพความสำราญ เราทานอาการอยู่ร้านนี้แต่อาศัยดนตรีจากร้านตรงข้าม Thamel แก้ไขเมื่อ 24 มี.ค. 54 10:14:24 จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 21:49:17

ความคิดเห็นที่ 70 ^^ ปร้า หน้าปวดขรี้  ก็ยังไร้เดียงสามากมาย  อิอิ ส่งที่อยู่หลังบ้านไปแหละ ชอบของฟรี กร๊ากกก จากคุณ : คุณแม่ติดเน็ต     เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 17:44:47     ....................................... รอัรบของนะคะ   ขอบคุณคะที่สนใจ ดูแล้วอย่าลืมช่วยเขี่ยขี้ฟันให้ด้วยนะคะ ไม่รู้อะไรมันติดฟันป้าอยู่ตั้งหลายวัน ไปบอกเขาอีกว่านอนอมขี้ฟัน จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 21:52:01

ความคิดเห็นที่ 71 เมื่ออิ่มจากอาหาร อิ่มจากบรรยากาศอันแสนวุ่นวาย คุณเคนชวนให้ไปฟังดนตรีในร้านตรงข้าม หลังจากที่เราแอบฟังอยู่นาน เราเลือกนั่งบนชั้นสองที่สามารถชมการแสดงสดได้อย่างชัดเจน  คืนนี้จึงเป็นคืนที่รื่นรมย์มาก ได้ทานอาหารดีๆ cocktail อร่อย แล้วยังมีดนตรีดีๆ ฟังอีกด้วย   นักท่องเที่ยวเยอะมาก คนแน่นร้านมากต้องใช้เวลานานกว่าจะแทรกตัวเข้าไปได้  นักดนตรีส่วนใหญ่เป็นวัยรุ่นเนปาลที่พูดภาษาอังกฤษเยี่ยมมาก มีนักร้องที่เป็นฝรั่งอยู่ด้วย แต่ละคนเล่นกันเต็มความสามารถ  คุณเคนเมาพอสมควร เรากลับโรงแรมหลังเที่ยงคืนอีกครั้ง จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 21:54:36

ความคิดเห็นที่ 72 วันที่ 22 เมษายน 2551  bus from Kathmandu to Pokara วันนี้เราตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง จับข้าวของใส่เป้ เตรียมพร้อมจะเดินทางอีกครั้ง โดยในวันนี้เราทั้งสองชีวิตจะต้องไปขึ้นรถบัสเพื่อเดินทางไปยังเมือง Pokara เราต้องสอบถามเส้นทางหลายครั้งมาก รวมทั้งศึกษาแผนที่ที่ได้จากบริษัททัวร์แต่ดูเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจ เลยต้องตื่นเช้ากันเป็นพิเศษเผื่อเวลาที่จะไปให้ทันรถ ถ้าเลือกใช้บริการแท็กซี่จะเป็นเรื่องง่าย แต่ไม่อยากโดนโกง คิดว่าลองเสี่ยงเดินไปน่าจะดีกว่า เราออกจากโรงแรมตั้งแต่ฟ้าพอสว่าง คลำทางเข้าซอยนี้ออกซอยนั้นหลายครั้งมาก เดินตามนักท่องเที่ยวที่เดินล่วงหน้ามาก่อนแล้ว เพราะคิดว่าเขาน่าจะไปที่สถานีรถเหมือนกัน เราเดินออกมาสู่ถนนใหญ่ สภาพถนนวันนี้ค่อนข้างแปลกตา เพราะเจอขอทานเยอะมาก ก่อนหน้านี้เคยคิดว่าประเทศที่มีขอทานมากที่สุดคือ อินเดีย แต่วันนี้เรากลับเห็นขอทานมากมายอยู่กลางเมือง Kathmandu  แต่ละคนนอนอยู่บนถนนแบบไม่สนใจใคร หลายคนนอนร่วมกับเจ้าตูบและกองขยะอย่างมีความสุข นี่อาจจะเป็นบ้านที่ดีที่สุดของพวกเขา ที่ทำมาหากินกับที่นอนคือที่เดียวกัน เป็นที่แปลกใจอย่างยิ่งที่คนกลุ่มนี้ยากจนมากแทบไม่มีอะไรกินแต่พวกเขากลับอยู่ร่วมกับสุนัขอย่างมีความสุข ไม่ได้มีความคิดว่าสุนัขอาจจะมาแย่งอาหารบางส่วนไปจากพวกเขา เราสำรวจแผนที่กันอีกครั้ง จากแผนที่บอกว่าอยู่ใกล้ๆ กับสถานทูต USA เมื่อมาเจอสถานทูตแล้วแต่ไม่ มีตรงไหนที่จะบอกว่าเป็นที่จอดรถบัสได้เลย ต้องคอยสอบถามอีกหลายหน จนแทบท้อใจ แต่ละคนให้คำตอบไม่เหมือนกันเลย ไม่รู้ว่าจะเชื่อใครดี ต้องเสี่ยงดวงกันเอาเอง ก้มมองนาฬิกาเกือบจะถึงเวลาที่รถออกแล้ว คือ 07.00 น.  เราเริ่มเกิดอาการตื่นเต้น ไม่อยากตกรถ เพราะไม่อยากเดินเกร่ๆ ใน Thamel อีก ถ้าไม่ชอบ shopping เชื่อได้เลยว่า Thamel ไม่มีอะไรน่าสนใจมากนัก  ในเมื่อยังมีเวลาเหลืออีกมากพอที่จะไปชมส่วนอื่นของเนปาล เราไม่ควรจะเสียเวลากับ Thamel   taxi ที่แสนน่าเบื่อที่ Thamel แก้ไขเมื่อ 24 มี.ค. 54 10:15:23 จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 22:05:37

ความคิดเห็นที่ 73 นอกจากนี้เมือง Pokara ยังเป็นเมืองที่เป็นจุดตั้งต้นของการ trekking  ของ Jomsom trek และ Anapurna curcrit trek รวมทั้ง Lantang trek ที่แสนจะเลื่องลือถึงความสวยงามของธรรมชาติที่ยังบริสุทธิ์อย่างยิ่ง ใครที่อยากจะประหยัดทรัพย์ในกระเป๋าสามารถมาเดิน trekking  ที่นี่ได้แบบทรัพย์ไม่จาง เพราะราคาค่าไกด์รวมค่าอาหารรวมทั้งค่าที่พักแล้วจะถูกกว่าในเขต Everest area trek มากโขอยู่ ที่สำคัญทั้ง  Jomsom trek และ Anapurna curcrit trek รวมทั้ง Lantang trek ยังเดิน trekking ง่ายกว่าเขต Everest area ค่อนข้างมาก    นอกจากนี้ยังประหยัดโดยไม่ต้องเสียค่าเครื่องบินจาก Kathmandu ไป Lukla อีกด้วย   ทั้ง ของ Jomsom trek และ Anapurna curcrit trek รวมทั้ง Lantang trek ยังสามารถมองเห็น Everest peak(8,850 m) ได้อย่างชัดเจนเช่นเดียวกันกับเขต Everest area trek และมีวิวสวยกว่าพอสมควร อันนี้เราทราบจากนักท่องเที่ยวที่ได้เดินทาง Trekking ผ่านทั้ง  Jomsom trek , Anapurna curcrit trek รวมทั้ง Lantang trek  และ Everest area trek จะใช้ระยะเวลาในการ trekking  ก็ไม่ต่างกันมาก ส่วนใหญ่อยู่ระหว่าง 15-20 วัน แต่ใครจะทำให้ได้มากกว่านั้นก็ได้ ขึ้นอยู่กับเวลาและเงินที่คุณมี ความจริงแล้วการเดิน trekking ไม่ควรจะเดินแบบรีบมากนัก เพราะไม่ดีทั้งต่อร่างกาย จิตใจ ที่สำคัญทำให้มีเวลาในการชมวิวสวยๆ น้อยเกินไป   ขอซื้อหมวกได้ปะ แก้ไขเมื่อ 24 มี.ค. 54 10:17:34 จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 22:10:14

ความคิดเห็นที่ 74 เจ้าปร้า รีวิวได้มาราทอนมาก 55  ไปกินข้าวกลับมาเจ้าปร้ายังรีวิวอีกเนี่ย สงสัยไปนอนแหละ  เก็บแรงไว้มาต่ออียิปต์ด้วยน๊า อิอิ แล้วจะรอ ๆ ๆ CD นะจ๊ะ ด้วยความขอบคุณ จากคุณ : คุณแม่ติดเน็ต เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 22:38:08

ความคิดเห็นที่ 75 ตกลงได้เงินคืนหรือเปล่าจ๊ะ .. (แอบงกแทน - -'') จากคุณ : Pjanet เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 23:14:56

ความคิดเห็นที่ 76 นั่นจิคะ  รอลุ้นเรื่องตังค์อยู่เชียว ปล.อ่านทุกหนแต่เป็นพวกเมนท์ช้าเลยไม่ค่อยได้แสดงตัวค่ะ อิ อิ จากคุณ : agarwaen เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 54 23:24:47

ความคิดเห็นที่ 77 สวัสดีค่ะคุณป้าคนสวย  หนูตามมาลุ้นเรื่องเงินด้วยคน   จากคุณ : สาวหน้าใส เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 04:30:56

ความคิดเห็นที่ 78 เมื่อเรามาถึงสถานีพบว่ามีรถจอดอยู่แล้วหลายคันมาก ยังกับลานจอดรถที่ BITECH บางนาบ้านเราเลย เขาจะไปไหนกันนักหนาเนี่ย  รถที่จอดรออยู่ทั้งหมดล้วนแต่เป็นรถเมล์แบบธรรมดา ไม่มีแอร์แต่อย่างใด กาญจนาเริ่มงงเพราะคาดหวังว่าน่าจะเป็น tourist bus ที่หรูหราสักนิดมีแอร์เย็นๆ ให้นอนหลับสบายใจเฉิบ!!!  เพราะการเดินทางในวันนี้ต้องใช้เวลาประมาณ 12 ชั่วโมง ทรหดไม่ใช่เล่น!!! เราเข้าไปสอบถามคนขับรถเพื่อความแน่ใจ  เขาบอกว่ารถคันนี้นี่แหละที่จะไปเมือง Pokara เชิญขึ้นไปนั่งได้เลย อืม เพิ่งหายเมื่อยก้นมาจากเมือง Jiri ถึงเวลาต้องบริหารก้นอีกแล้วเหรอ  เราเลือกนั่งกลาง ๆ ของตัวรถด้วยเหตุผลว่าตรงกลางน่าจะมีความปลอดภัยสูงสุด ถ้าเกิดการชนทางด้านหน้า รับรองว่าไม่น่าจะยุบมาถึงตรงกลาง และถ้าเกิดการชนท้าย เราก็ปลอดภัยแน่นอน ส่วนในกรณีรถไถลตกเหว  อันนี้ตายทั้งคัน แฟร์ที่สุดแล้ว  เฮ่อ .ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน ขอไม่มีเอี่ยวดีกว่า ประสบการณ์บางอย่างไม่จำเป็นต้องสัมผัสจริงๆ ซะหน่อย   ถึงแม้ว่ารถคันนี้จะเป็นรถแบบโลโซซ่อมซ่อสักหน่อย แต่ก็มีฝรั่งดั้งโง้งขึ้นมาร่วมชะตากรรมด้วยหลายคน  รถออกตัวค่อนข้างสายพอสมควรเพราะต้องรอจนกว่านักท่องเที่ยวจะเต็มคัน ถนนไปเมือง  Pokara ค่อนข้างดีมาก ลาดยางอย่างดี สองเลนทำให้ไม่น่ากลัวมากนัก อากาศยามเช้าดีมากด้วยเช่นกัน ทำให้ไม่น่าเบื่อ เราตื่นตาตื่นใจกับวิวในวันนี้มาก สองข้างทางเป็นป่าสีส้ม ไม่น่าเชื่อว่าที่นี่จะมีฤดู authum ด้วย เรื่องฤดูกาลของที่นี่ทำเรางงตั้งแต่เริ่มต้นแล้ว  เพราะใครๆ หลายคนบอกว่าเดือนเมษายนของเนปาลเป็นฤดูใบ้ไม่ผลิ!!!  ถ้ามีฤดูใบไม้ผลิ แสดงว่าที่นี่ต้องมี 4 ฤดูเหมือนหลายๆ ประเทศในแถบยุโรปและอเมริกา ไม่เคยคิดเลยว่าประเทศในแถบเอเชียจะมีฤดูกาลครบ 4 ฤดูด้วย นอกจากเกาหลีใต้และญี่ปุ่น Namche Bazaar เมืองที่ไม่เคยมีฤดูร้อน จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 10:20:09

ความคิดเห็นที่ 79 สวัสดีค่ะคุณป้าคนสวย  หนูตามมาลุ้นเรื่องเงินด้วยคน   จากคุณ : สาวหน้าใส     เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 04:30:56     ........................................ หวัดดีคะคุณสาวหน้าใส ขอบคุณมากคะที่เข้ามาชม  เนื่องจากป้าเรียบเรียงเนื้อหาใหม่ทั้งหมด มีความถูกต้องสมบูรณ์ และข้อมูลเพียบ เรื่องคำตอบกลับไปตามหาที่กระทู้นี่ละคะ แถวๆๆๆ ความเห็นที่ 66 นะคะ รับรองประทับใจมาก จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 10:23:30

ความคิดเห็นที่ 80 บางช่วงของถนนจะเลาะเลียบลำธารใสๆ  และบางช่วงเลาะขอบเหว ทำให้ตื่นเต้นพอสมควร เกือบเก้าโมงรถมาจอดที่พักรถแห่งหนึ่ง มีร้านอาหารติดกับลำธารขนาดใหญ่ เป็นร้านอาหารที่บรรยากาศน่านั่งมาก มีอาหารให้บริการหลายเมนู ซึ่งใส่ในหม้อวางไว้ให้เลือกตามใจชอบ  รวมทั้งสปาเกตตีที่ไม่คิดว่าจะมี แต่เป็นสปาเก็ตตีแบบเนปาล รสชาติเป็นอย่างไรบอกไม่ได้เพราะไม่ได้ลอง เราเลือกกินแกงกะหรี่แพะ เพราะไม่มีไก่ให้เป็นตัวเลือก แกงกะหรี่เสริฟมาพร้อมพร้อมซุปร้อน ๆ  นี่เป็นครั้งแรกที่พลาดท่ากินแพะทั้งที่ตั้งใจไว้ว่าจะไม่ทานแพะ แต่เพราะไม่มีตัวเลือกอื่นเลย  คนครัวจะแกงกันมาร้อนๆ เลย เหมือนอาหารตามสั่ง ทำให้น่ากินมากกลิ่นหอมจนน้ำลายแตก อร่อยจากคำแรกจนคำสุดท้าย ไม่น่าเชื่อว่าแพะที่เราเคยรังเกียจนักหนาจะมีรสชาติอร่อยมากขนาดนี้ และขณะนี้มันได้อันตรธานหายไปในท้องของเราจนหมดสิ้นแทบไม่เหลือแม้แต่น้ำแกง!!!  คิดว่าตอนขากลับจะแวะมาชิมอีกครั้งอย่างแน่นอนเพราะมั่นใจว่ารถบัสจะต้องจอดที่เดิม   บางคนเราพบเพื่อจะจากกันเท่านั้นเอง จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 10:25:05

ความคิดเห็นที่ 81 เมื่ออิ่มจากอาหารเรากลับมานั่งด้านนอกเพื่อชมวิวสวยๆ ของลำธาร รถจอดค่อนข้างนาน ได้เจอเพื่อนใหม่ชาวเยอรมัน พวกเขามากัน 3 คน เขากำลังเดินทางกลับจากเมือง Pokara สู่ Kathmandu และจะเดินทางกลับเยอรมันอีกสองวันข้างหน้า ทั้งสามคนชอบและหลงใหลเนปาลมาก แต่ละคน backpacked กันมาแบบเขียมสุดๆ  ใช้เงินกันน้อยมาก น่าอิจฉาจริงๆ  เราเจอนักท่องเที่ยวชาวเยอรมันหลายครั้งแล้ว ล้วนแต่เป็นนักท่องเที่ยวที่ friendly มากที่สุด   รถออกเดินทางอีกครั้ง พนักงานขับรถขับเร็วมากขึ้น เพราะอยากให้ถึงเมือง Pokara  ก่อนค่ำ รถจอดอีกครั้งสำหรับอาหารเที่ยงที่ค่อนข้างจะบ่ายคล้อย จากนั้นตียาวเข้าเมือง Pokara แบบ non stop   ส่วนคนนี้เขาทำหน้าที่ได้ดี แต่ไม่ขอเจอกันอีกดีกว่า จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 10:26:42

ความคิดเห็นที่ 82 เขตเมือง   Pokara ค่อนข้างเป็นที่ราบต่ำ  ที่นี่มีสนามบินภายในประเทศ ใครที่ไม่อยากนั่งรถเมล์ให้ก้นระบมสามารถบินมาที่นี่ได้โดยตรง ใช้เวลาในการบินไม่เกิน 1 ชั่วโมง สภาพเครื่องบินเป็นอย่างไรไม่อาจจะทราบได้ แต่ที่ทราบคือมีสายการบินเฮงซวย Seti airline ให้บริการอยู่ด้วย การเลือกเดินทางด้วยเครื่องบินค่อนข้างจะสะดวกและประหยัดเวลามาก บริษัททัวร์จากเมืองไทยจะใช้บริการจากเครื่องบินเนื่องจากแต่ละ group tour จะมีระยะเวลาค่อนข้างน้อยนะเอง มีเที่ยวบินมาลงที่นี่ค่อนข้างหนาแน่นมาก ใช้เวลาบินไม่นานมากนัก เหมาะกับคนที่มีเวลาน้อยจริงๆ   รถบัสขับวกวนไปมานานมากกว่าจะมาถึงสถานีรถบัสขนาดใหญ่ รถทุกคันต้องมาจอดที่นี่ไม่ได้ไปจอดกลางเมือง Pokara อย่างที่เราเข้าใจ ทันทีที่รถจอด จะมีคนเข้ามารุมทึ้งล้อมหน้าล้อมหลังวุ่นวายมาก น่ารำคาญมากด้วย จากประสบการณ์ครั้งที่แล้ว ทำให้เราต้องระมัดระวังเรื่องข้าวของมากขึ้น   แต่ละคนพยายามนำเสนอโรงแรมให้เราเข้าพักชนิดที่ไม่ต้องกังวลเลยว่าจะหาที่พักไม่ได้ มีโปรโมชันดีๆ ด้วย  ถ้าพักโรงแรมตามที่เสนอจะไม่คิดค่าแท็กซี่ไปยังโรงแรมแห่งนั้น  แต่ถ้าจะเดินไปหาที่พักด้วยตัวเอง  ราคาค่าแท็กซี่จะอยู่ที่  200 Rs แพงไม่ใช่เล่นเหมือนกัน  เราเลือกมากับแท็กซี่คนหนึ่งที่เป็นของโรงแรม Hotel view point  เขารักษาคำพูดเป็นอย่างดี ไม่ได้คิดค่าแท็กซี่เพิ่มตามที่ตกลงไว้   หิมะหนักแบบนี้ไม่มีที่ Pokara จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 10:29:45

ความคิดเห็นที่ 83 โรงแรมอยู่ในซอยเล็ก ๆ สภาพสะอาดมาก ขอย้ำมากจริงๆ แต่ละห้องกว้างใหญ่ ใหญ่เกือบเท่าห้องเรียนในเมืองไทยเลยคะ  ห้องพักมีให้เลือกทั้งแบบมีแอร์ หรือพัดลม  โรงแรมมี 5 ชั้น แต่ละชั้นราคาไม่เท่ากันขึ้นอยู่กับว่าวิวเป็นอย่างไร ด้านที่เป็นภูเขา จะคิดอีกราคาหนึ่งซึ่งค่อนข้างจะถูก ส่วนด้านที่เป็นทะเลสาบจะคิดอีกราคาหนึ่งที่แพงกว่ากันพอสมควร เราได้ห้องพักอยู่ชั้นสอง วิวคือสวนเล็กๆ อยู่ด้านหน้าโรงแรม ราคาค่าห้องทำเอาเราอยากจะมาพักที่นี่สักเดือน คืนละ 250 Rs เท่านั้น คิดแล้วไม่ถึง 250 บาทเงินไทย ถือว่าถูกมากจริงๆ ถูกมากจนต้องถามเจ้าของโรงแรมว่าทำไมราคาถึงถูกแบบนี้ แล้วมันจะคุ้มค่าเหรอ  เขาบอกว่าที่นี่มีโรงแรมเยอะมาก การแข่งขันเลยสูงมากด้วยเช่นกัน ทำให้นักท่องเที่ยวอย่างเราได้ประโยชน์   สภาพห้องกว้างใหญ่โต มีเก้าอี้รับแขก ห้องน้ำเป็นแบบฝรั่งอย่างดี ไม่คิดว่าจะราคาเท่านี้  เราจัดการกับข้าวของและอาบน้ำเพื่อเตรียมตะลุย เมือง Pokara ในยามราตรี คุณเคนบอกว่า เมือง Pokara มีสภาพไม่ต่างจากถนนข้าวสารแต่อย่างใด แต่กว้างกว่ากันมาก ล้วนแต่เต็มไปด้วยร้านขายของที่ระลึก ร้านอาหารนาๆ ชาติ รวมทั้ง pub & bar ที่มีอยู่เกือบทุกย่างก้าว ที่นี่คือสรวงสวรรค์ของนักท่องเที่ยวทุกคน หลังจากที่เหนื่อยล้ามาจากการเดิน trekking  นักท่องเที่ยวเลือกที่จะมาพักเหนื่อยและดื่มกินกันที่ก่อนจะเดินทางกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงของพวกเขาที่บ้านเกิดเมืองนอน ภูเขาน้ำแข็งจะเป็นอันตรายต่อสายตาอย่างยิ่ง ต้องสวมแว่นกันแดดอย่างดี จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 10:32:03

ความคิดเห็นที่ 84 เราเดินออกจากโรงแรมก่อนจะมืด จากนั้นเดินไปตามถนนสายเดียวที่ทอดยาวอยู่กลางเมือง Pokara เลียบกับทะเลสาบ ถนนสายนี้เป็นสายหลักซึ่งยาวหลายกิโลเมตรโดยไม่ต้องกลัวว่าจะหลงทาง  ตลอดทางเดินเต็มไปด้วยร้านค้า และโรงแรมหลากหลายรูปแบบและหลายราคาเช่นกัน  เราแวะดูร้านกันเกือบทุกร้าน ดูเพียงอย่างเดียว ไม่คิดจะซื้ออะไรเพิ่มเติม เราตกลงกันว่าจะมองหาร้านอาหารดีๆ ทาน dinner กันให้อร่อย  ระหว่างทางเราพบสาวไทยคนหนึ่งเธอสวยมาก เราเดินเลยจากเธอไปแล้ว แต่เธอได้ยินเราพูดคำว่า Thailand เธอเลยเดินย้อนกลับมาชวนคุยด้วย เธอเดินทางท่องเที่ยวอยู่ในอินเดียและเนปาลมานานหลายเดือนแล้ว  บางครั้งพักอยู่ในอินเดีย บางครั้งพักอยู่ในเนปาล ชีวิตของเธอช่างสำราญจริงๆ เธออำลาชีวิตวัยเรียนแบบไม่แคร์ใคร เพราะปริญญาที่เธอต้องการคือปริญญาชีวิต!!!   อันนี้ค่อนข้างจะสวนทางกับความคิดของเราค่อนข้างมาก เพราะเราคิดว่าก่อนที่เราจะหาญกล้าเดินออกไปผจญโลกกว้าง เราน่าจะผ่านการศึกษาในระบบเสียก่อน เพราะเส้นทางที่หลายคนฝันหวานมันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เมื่อไหร่ที่ล้มลงมา ความรู้จะอยู่ติดตัวกับเราตลอดไป ถ้าไม่โชคร้ายขนาดเป็นคนที่ความรู้ท่วมหัวแต่เอาตัวไม่รอด!!!   เธอใช้ชีวิตที่ค่อนข้างจะต่างกับเราอย่างสิ้นเชิง  การเดินทางของเธอไม่มีเป้าหมายอะไรมากมายนัก นอกจากจะพบใครสักคนที่จะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต แล้วเธอจะไม่เหงาอีกต่อไป  ในระหว่างการเดินทางของชีวิต พบเจอใครคนนั้นจะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งแล้วก็จะเป็นอดีตไปหลังจากที่มีความเบื่อหน่ายตามมา เธอคงมีจิตใจที่แข็งแกร่งมากที่สามารถยอมรับความสัมพันธ์ที่มันค่อนข้างจะชั่วคราวและแสนสั้นมาก  อืม ความจริงมันเป็นเรื่องส่วนตัวของเขานะ เราได้แต่แอบเสียดายความสวยของเธอ  ความคิดที่ค่อนข้างเป็นแบบ western ของเธอทำให้เธอไม่ชอบเมืองไทยเลยสักนิดเดียว เพราะสังคมไทยยังไม่เคยเปิดใจกว้างยอมรับหญิงสาวที่เปลี่ยนผู้ชายบ่อยๆ   คนแกร่ง จากคุณ : blackbubble เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 10:35:56