ทางจากลาสเวกัสมาแกรนแคนยอนว่าน่ากลัวแล้ว ยังไม่ได้ครึ่งอารมณ์ความรู้สึกในตอนนั้น
ทางเล็กผิดมาตราฐานถนนในอเมริกาโดยทั่วๆ ไป รถที่สวนมาส่วนมากก็เป็นรถบรรทุกคันใหญ่ยาวคันมหึมา... ที่เวลาวิ่งผ่านไปก็ทำให้หัวใจของป้าวูบไหวตามไปด้วย.... (อิอิอิ... เพราะลมมันหมุนทำให้รถป้าเฉน่ะ....ใจก็ไหววูบเพราะกลัวตกเหว..)
เสียงพึมพำพร่ำบ่นอยู่ข้างๆ ไม่ขาดระยะ... พูดอะไรนะ..Mercyๆๆๆๆๆ... สาวไหนชื่อเมอร์ซี่เรอะ...ชะช้า...เอ็งตายยยยยย...
อ้าววว...สวดมนต์อยู่เรอะ....ขออภัย.. แต่แหมมมม.... แทนที่จะให้กำลังใจ... ชิชิ..ทำให้เราใจแป้วลงไปอีก... ห้าชั่วโมงกว่าจะถึง.. คนข้างๆ ของป้าก็ไปเป็นบาทหลวงได้เลย..สวดเก่งซะขนาดนี้....อิอิอิ
จากคุณ |
:
ป้าฟู
|
เขียนเมื่อ |
:
8 ธ.ค. 53 03:20:03
|
|
|
|